Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται.
Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ Ρ/Σ "Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ" 106,3 FM
Σάββατο 18 Απριλίου 2009
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!...ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!
Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται.
Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ Ρ/Σ "Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ" 106,3 FM
Πατριαρχικὴ Ἀπόδειξις ἐπὶ τῷ Ἁγίῳ Πάσχα (2009)
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλῆ καὶ ἐπιπόθητα,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Σκυθρωπὴ εἶχεν ἀκούσει κάποιαν ἡμέραν τοῦ ΙΘ’ αἰῶνος ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ τραγικοῦ φιλοσόφου ὅτι: «ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός! Τὸν σκοτώσαμε... Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες του... ὁ Θεὸς θὰ μείνῃ νεκρός! Τί ἄλλο εἶναι οἱ ἐκκλησίες παρὰ οἱ τάφοι καὶ τὰ μνήματα τοῦ Θεοῦ;» Καὶ ἐπίσης, ὀλίγας δεκαετίας ἀργότερον, ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς νεωτέρου ὁμολόγου του, ὅτι: «Ὁ Θεὸς ἀπέθανε! Σᾶς ἀναγγέλλω, κύριοι, τὸν θάνατον τοῦ Θεοῦ!»
Αἱ διακηρύξεις αὐταὶ τῶν ἀθέων φιλοσόφων ἐτάραξαν τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Σύγχυσις πολλὴ ἐπηκολούθησεν εἰς τὸν χῶρον τοῦ πνεύματος καὶ τῆς λογοτεχνίας, τῆς τέχνης καὶ τῆς ἰδίας κάποτε τῆς Θεολογίας, ὅπου, εἰς τὴν Δύσιν κυρίως, ἤρχισε νὰ γίνεται λόγος ἀκόμη καὶ περὶ «Θεολογίας τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ».
Ἡ Ἐκκλησία βεβαίως δὲν εἶχε ποτὲ καὶ δὲν ἔχει καμμίαν ἀμφιβολίαν ὅτι ὁ Θεὸς ἀπέθανε. Τοῦτο ἔγινε τὸ 33 μ.Χ. ἐπάνω εἰς τὸν λόφον Γολγοθᾶ τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τοῦ Ρωμαίου Ἡγεμόνος τῆς Ἰουδαίας. Ἀφοῦ ἔπαθεν ἀνήκουστα Πάθη, ἐσταυρώθη ὡσὰν κακοῦργος καί, περὶ ὥραν ἐνάτην τῆς Παρασκευῆς, εἶπε «Τετέλεσται!» καὶ παρέδωκε τὸ πνεῦμα! Αὐτὸ εἶναι μία ἀναντίρρητος ἱστορικὴ πραγματικότης. Ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεός, ἀπέθανεν «ὑπὲρ πάντων» τῶν ἀνθρώπων! Ἀφοῦ ἀνέλαβεν ὅλα τὰ ἰδικά μας: σῶμα, ψυχήν, θέλησιν, ἐνέργειαν, κόπον, ἀγωνίαν, πόνον, λύπην, παράπονον, χαράν, τὰ πάντα, παρεκτὸς ἁμαρτίας, ἀνέλαβε, τέλος, καὶ τὸ μεγαλύτερον ζήτημά μας, τὸν θάνατον, καὶ μάλιστα εἰς τὴν πιὸ βασανιστικὴν καὶ ταπεινωτικὴν ἐκδοχήν του, δηλ. τὸν Σταυρόν. Μέχρις ἐδῶ συμφωνοῦμεν μὲ τοὺς φιλοσόφους. Θὰ δεχθοῦμε ἀκόμη καὶ τὸ ὅτι αἱ ἐκκλησίαι, οἱ ναοί, εἶναι «οἱ τάφοι», «τὰ μνήματα» τοῦ Θεοῦ! Ὅμως!... Ἐμεῖς γνωρίζομε, ζοῦμε καὶ προσκυνοῦμε τὸν θανόντα Θεόν, ὡς «νεκρὸν ζωαρχικότατον»!
Ὀλίγον μετὰ τὴν φοβερὰν Παρασκευήν, εἰς τὴν πρωϊνὴν ἀμφιλύκην τῆς «Μιᾶς τῶν Σαββάτων», τῆς Κυριακῆς, συνέβη αὐτό, διὰ τὸ ὁποῖον ἔγινεν ὅλη ἡ διὰ σαρκὸς καὶ πάθους καὶ Σταυροῦ καὶ καθόδου εἰς τὸν ᾃδην οἰκονομία τοῦ Θεοῦ: Ἡ Ἀνάστασις!... Καὶ αὐτό, ἡ Ἀνάστασις, εἶναι μία ἐξ ἴσου ἀναντίρρητος ἱστορικὴ πραγματικότης!.. Καὶ ἡ πραγματικότης αὐτὴ ἔχει ἀμέσους καὶ σωτηρίους ἐπιπτώσεις εἰς ὅλους μας. Ἀνέστη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι συνάμα καὶ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου! Ἀνέστη ὁ Θεὸς μὲ ὅλον τὸ πρόσλημμα τῆς ἀνθρωπότητος: τὸ Σῶμα ποὺ ἔλαβεν ἀπὸ τὰ ἄχραντα αἵματα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τὴν ἁγίαν Ψυχήν Του. Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, «παγγενῆ τὸν Ἀδὰμ ἀναστήσας ὡς φιλάνθρωπος»!... Ὁ Τάφος τοῦ Ἰησοῦ, τὸ «καινὸν μνημεῖον» τοῦ Ἰωσήφ, εἶναι πλέον διὰ παντὸς κενός! Ἀντὶ διὰ μνημεῖον νεκρικόν, εἶναι μνημεῖον νίκης κατὰ τοῦ θανάτου, εἶναι πηγὴ ζωῆς!
Ὁ νοητὸς Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης ἀνέτειλεν «ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος», χαρίζοντας φῶς ἀνέσπερον, εἰρήνην, χαράν, ἀγαλλίασιν, ζωὴν αἰώνιον! Ναί, οἱ ναοὶ εἶναι οἱ «τάφοι» τοῦ Θεοῦ! Ἀλλὰ Τάφοι κενοί, ὁλοφώτεινοι, γεμάτοι ἀπὸ «ὀσμὴν ζωῆς», ἀπὸ ἐαρινὸν μύρον πασχάλιον, ὡραῖοι, ἐρατεινοί, καταστόλιστοι μὲ μυρσίνες δοξαστικὲς καὶ μὲ ἄνθη χειροπιαστῆς ἐλπίδος, τάφοι ζωοδόχοι καὶ ζωοπάροχοι! Ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ ἀνέστρεψε τὰς δυνάμεις τοῦ ᾃδου, ὁ θάνατος εὐτελίστηκε πλέον εἰς ἁπλοῦν ἐπεισόδιον ποὺ εἰσάγει τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸν βίον εἰς τὴν Ζωήν. Αἱ ἐκκλησίαι, οἱ «τάφοι» τοῦ Θεοῦ, εἶναι αἱ διάπλατοι θύραι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, οἱ ὀρθάνοιχτες εἴσοδοι τοῦ Νυμφῶνος τοῦ Υἱοῦ Του, ποὺ «ὡς Νυμφίος προῆλθεν ἐκ τοῦ Μνήματος» καὶ οἱ πιστοὶ εἰσερχόμενοι, «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾃδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν• καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον, τὸν μόνον Εὐλογητὸν τῶν πατέρων, Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον»!
Εὐτυχῶς, λοιπόν, ποὺ ἀπέθανεν ὁ Θεός, καὶ ὁ θάνατός Του ἔγινε ζωὴ καὶ ἀνάστασις ἰδική μας! Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν τόσα «μνήματά» Του εἰς τὸν κόσμον, τόσοι ἅγιοι ναοί, ὅπου ἠμπορεῖ νὰ εἰσέλθῃ ἐλεύθερα ὁ πονεμένος, ὁ κουρασμένος καὶ ἀπαρηγόρητος ἄνθρωπος, νὰ ἀποθέσῃ τὸ φορτίον τοῦ πόνου του, τῆς ἀγωνίας του, τοῦ φόβου καὶ τῆς ἀνασφαλείας του, νὰ «ξεφορτωθῇ» τὸν θάνατόν του! Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν αἱ ἐκκλησίαι τοῦ Ἐσταυρωμένου, Ἀποθανόντος, Ἀναστάντος καὶ αἰωνίως Ζῶντος Χριστοῦ, ὅπου ὁ ἀπελπισμένος ἄνθρωπος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ καταπροδωμένος ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδωλα, ὅλους τοὺς «χαμοθεοὺς» ποὺ ἔκλεψαν τὴν καρδιά του, τὴν οἰκονομίαν δηλαδή, τὴν ἰδεολογίαν, τὴν φιλοσοφίαν, τὴν μεταφυσικήν καὶ ὅλας τὰς ὑπολοίπους «κενὰς ἀπάτας» τοῦ παρόντος αἰῶνος «τοῦ ἀπατεῶνος»,εὑρίσκει καταφύγιον καὶ παραμυθίαν καὶ σωτηρίαν.
Ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν ποὺ βιώνει εἰς τὸ πλήρωμά τους τὸ Πάθος, τὸν Πόνον, τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν Θάνατον, ἀλλὰ ἐξ ἴσου καὶ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Θεανθρώπου, ἀπευθύνομεν πρὸς ὅλα τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἐγκάρδιον πασχάλιον χαιρετισμὸν καὶ εὐλογίαν, μαζὶ μὲ ἀσπασμὸν ἀγάπης Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος καὶ αἰωνίως Ζῶντος καὶ ζωοποιοῦντος τὸν ἄνθρωπον. Εἰς Αὐτὸν ἡ δόξα, τὸ κράτος, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν!
Ἅγιον Πάσχα 2009
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλῆ καὶ ἐπιπόθητα,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Σκυθρωπὴ εἶχεν ἀκούσει κάποιαν ἡμέραν τοῦ ΙΘ’ αἰῶνος ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ τραγικοῦ φιλοσόφου ὅτι: «ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός! Τὸν σκοτώσαμε... Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες του... ὁ Θεὸς θὰ μείνῃ νεκρός! Τί ἄλλο εἶναι οἱ ἐκκλησίες παρὰ οἱ τάφοι καὶ τὰ μνήματα τοῦ Θεοῦ;» Καὶ ἐπίσης, ὀλίγας δεκαετίας ἀργότερον, ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς νεωτέρου ὁμολόγου του, ὅτι: «Ὁ Θεὸς ἀπέθανε! Σᾶς ἀναγγέλλω, κύριοι, τὸν θάνατον τοῦ Θεοῦ!»
Αἱ διακηρύξεις αὐταὶ τῶν ἀθέων φιλοσόφων ἐτάραξαν τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Σύγχυσις πολλὴ ἐπηκολούθησεν εἰς τὸν χῶρον τοῦ πνεύματος καὶ τῆς λογοτεχνίας, τῆς τέχνης καὶ τῆς ἰδίας κάποτε τῆς Θεολογίας, ὅπου, εἰς τὴν Δύσιν κυρίως, ἤρχισε νὰ γίνεται λόγος ἀκόμη καὶ περὶ «Θεολογίας τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ».
Ἡ Ἐκκλησία βεβαίως δὲν εἶχε ποτὲ καὶ δὲν ἔχει καμμίαν ἀμφιβολίαν ὅτι ὁ Θεὸς ἀπέθανε. Τοῦτο ἔγινε τὸ 33 μ.Χ. ἐπάνω εἰς τὸν λόφον Γολγοθᾶ τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τοῦ Ρωμαίου Ἡγεμόνος τῆς Ἰουδαίας. Ἀφοῦ ἔπαθεν ἀνήκουστα Πάθη, ἐσταυρώθη ὡσὰν κακοῦργος καί, περὶ ὥραν ἐνάτην τῆς Παρασκευῆς, εἶπε «Τετέλεσται!» καὶ παρέδωκε τὸ πνεῦμα! Αὐτὸ εἶναι μία ἀναντίρρητος ἱστορικὴ πραγματικότης. Ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεός, ἀπέθανεν «ὑπὲρ πάντων» τῶν ἀνθρώπων! Ἀφοῦ ἀνέλαβεν ὅλα τὰ ἰδικά μας: σῶμα, ψυχήν, θέλησιν, ἐνέργειαν, κόπον, ἀγωνίαν, πόνον, λύπην, παράπονον, χαράν, τὰ πάντα, παρεκτὸς ἁμαρτίας, ἀνέλαβε, τέλος, καὶ τὸ μεγαλύτερον ζήτημά μας, τὸν θάνατον, καὶ μάλιστα εἰς τὴν πιὸ βασανιστικὴν καὶ ταπεινωτικὴν ἐκδοχήν του, δηλ. τὸν Σταυρόν. Μέχρις ἐδῶ συμφωνοῦμεν μὲ τοὺς φιλοσόφους. Θὰ δεχθοῦμε ἀκόμη καὶ τὸ ὅτι αἱ ἐκκλησίαι, οἱ ναοί, εἶναι «οἱ τάφοι», «τὰ μνήματα» τοῦ Θεοῦ! Ὅμως!... Ἐμεῖς γνωρίζομε, ζοῦμε καὶ προσκυνοῦμε τὸν θανόντα Θεόν, ὡς «νεκρὸν ζωαρχικότατον»!
Ὀλίγον μετὰ τὴν φοβερὰν Παρασκευήν, εἰς τὴν πρωϊνὴν ἀμφιλύκην τῆς «Μιᾶς τῶν Σαββάτων», τῆς Κυριακῆς, συνέβη αὐτό, διὰ τὸ ὁποῖον ἔγινεν ὅλη ἡ διὰ σαρκὸς καὶ πάθους καὶ Σταυροῦ καὶ καθόδου εἰς τὸν ᾃδην οἰκονομία τοῦ Θεοῦ: Ἡ Ἀνάστασις!... Καὶ αὐτό, ἡ Ἀνάστασις, εἶναι μία ἐξ ἴσου ἀναντίρρητος ἱστορικὴ πραγματικότης!.. Καὶ ἡ πραγματικότης αὐτὴ ἔχει ἀμέσους καὶ σωτηρίους ἐπιπτώσεις εἰς ὅλους μας. Ἀνέστη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι συνάμα καὶ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου! Ἀνέστη ὁ Θεὸς μὲ ὅλον τὸ πρόσλημμα τῆς ἀνθρωπότητος: τὸ Σῶμα ποὺ ἔλαβεν ἀπὸ τὰ ἄχραντα αἵματα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τὴν ἁγίαν Ψυχήν Του. Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, «παγγενῆ τὸν Ἀδὰμ ἀναστήσας ὡς φιλάνθρωπος»!... Ὁ Τάφος τοῦ Ἰησοῦ, τὸ «καινὸν μνημεῖον» τοῦ Ἰωσήφ, εἶναι πλέον διὰ παντὸς κενός! Ἀντὶ διὰ μνημεῖον νεκρικόν, εἶναι μνημεῖον νίκης κατὰ τοῦ θανάτου, εἶναι πηγὴ ζωῆς!
Ὁ νοητὸς Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης ἀνέτειλεν «ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος», χαρίζοντας φῶς ἀνέσπερον, εἰρήνην, χαράν, ἀγαλλίασιν, ζωὴν αἰώνιον! Ναί, οἱ ναοὶ εἶναι οἱ «τάφοι» τοῦ Θεοῦ! Ἀλλὰ Τάφοι κενοί, ὁλοφώτεινοι, γεμάτοι ἀπὸ «ὀσμὴν ζωῆς», ἀπὸ ἐαρινὸν μύρον πασχάλιον, ὡραῖοι, ἐρατεινοί, καταστόλιστοι μὲ μυρσίνες δοξαστικὲς καὶ μὲ ἄνθη χειροπιαστῆς ἐλπίδος, τάφοι ζωοδόχοι καὶ ζωοπάροχοι! Ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ ἀνέστρεψε τὰς δυνάμεις τοῦ ᾃδου, ὁ θάνατος εὐτελίστηκε πλέον εἰς ἁπλοῦν ἐπεισόδιον ποὺ εἰσάγει τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸν βίον εἰς τὴν Ζωήν. Αἱ ἐκκλησίαι, οἱ «τάφοι» τοῦ Θεοῦ, εἶναι αἱ διάπλατοι θύραι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, οἱ ὀρθάνοιχτες εἴσοδοι τοῦ Νυμφῶνος τοῦ Υἱοῦ Του, ποὺ «ὡς Νυμφίος προῆλθεν ἐκ τοῦ Μνήματος» καὶ οἱ πιστοὶ εἰσερχόμενοι, «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾃδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν• καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον, τὸν μόνον Εὐλογητὸν τῶν πατέρων, Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον»!
Εὐτυχῶς, λοιπόν, ποὺ ἀπέθανεν ὁ Θεός, καὶ ὁ θάνατός Του ἔγινε ζωὴ καὶ ἀνάστασις ἰδική μας! Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν τόσα «μνήματά» Του εἰς τὸν κόσμον, τόσοι ἅγιοι ναοί, ὅπου ἠμπορεῖ νὰ εἰσέλθῃ ἐλεύθερα ὁ πονεμένος, ὁ κουρασμένος καὶ ἀπαρηγόρητος ἄνθρωπος, νὰ ἀποθέσῃ τὸ φορτίον τοῦ πόνου του, τῆς ἀγωνίας του, τοῦ φόβου καὶ τῆς ἀνασφαλείας του, νὰ «ξεφορτωθῇ» τὸν θάνατόν του! Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν αἱ ἐκκλησίαι τοῦ Ἐσταυρωμένου, Ἀποθανόντος, Ἀναστάντος καὶ αἰωνίως Ζῶντος Χριστοῦ, ὅπου ὁ ἀπελπισμένος ἄνθρωπος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ καταπροδωμένος ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδωλα, ὅλους τοὺς «χαμοθεοὺς» ποὺ ἔκλεψαν τὴν καρδιά του, τὴν οἰκονομίαν δηλαδή, τὴν ἰδεολογίαν, τὴν φιλοσοφίαν, τὴν μεταφυσικήν καὶ ὅλας τὰς ὑπολοίπους «κενὰς ἀπάτας» τοῦ παρόντος αἰῶνος «τοῦ ἀπατεῶνος»,εὑρίσκει καταφύγιον καὶ παραμυθίαν καὶ σωτηρίαν.
Ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν ποὺ βιώνει εἰς τὸ πλήρωμά τους τὸ Πάθος, τὸν Πόνον, τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν Θάνατον, ἀλλὰ ἐξ ἴσου καὶ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Θεανθρώπου, ἀπευθύνομεν πρὸς ὅλα τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἐγκάρδιον πασχάλιον χαιρετισμὸν καὶ εὐλογίαν, μαζὶ μὲ ἀσπασμὸν ἀγάπης Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος καὶ αἰωνίως Ζῶντος καὶ ζωοποιοῦντος τὸν ἄνθρωπον. Εἰς Αὐτὸν ἡ δόξα, τὸ κράτος, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν!
Ἅγιον Πάσχα 2009
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν
Ποιμαντορική Ἐγκύκλιoς του Μητροπολίτη Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμά.
Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
ΚΟΣΜΑΣ
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Πρός τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε·
ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν…»(Μάρκ. ιστ, 6).
Εἶχε ἀρχίσει ἡ Τρίτη ἡμέρα ἀπό τήν ὥραν κατά τήν ὁποίαν «κράξας φωνῇ μεγάλῃ ἀφῆκε τό πνεῦμα» (Ματθ. κζ, 50) ἐπάνω στό Σταυρό ὁ Κύριος.
Εἶχε παρέλθει τό Σάββατο κατά τό ὁποῖο ἑώρταζαν οἱ Ἑβραῖοι τό Ἰουδαϊκό τους Πάσχα.
Σάββατο καί Ἰουδαϊκό Πάσχα πέρασαν ὁριστικά στό παρελθόν καί τίς πρῶτες πρωινές ὧρες τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων τῆς Κυριακῆς, ἔγινε τό μεγαλύτερο θαῦμα τῶν αἰώνων, ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Χριστός μας ἀνέστη ὡς Θεός παντοδύναμος. Ἀνέστη ὅπως θέλησε. Ἀνέστη διότι «οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς», ὅπως διακηρύσσει ὁ Ἀπ. Πέτρος (Πράξ. β, 24).
Συνέτριψε τό κράτος τοῦ διαβόλου καί ἀνέστη. Ἀνέστη καί νίκησε τόν προαιώνιο ἐχθρό, τό θάνατο, «νεκρός, πλέον, οὐδείς ἐν τῷ μνήματι».
Ἐνίκησε τήν ἁμαρτία καί ἄνοιξε τήν πύλη τοῦ Παραδείσου, γιά τόν πεπτωκότα καί ἐξορισθέντα ἄνθρωπο.
Ὁ Χριστός, συνέτριψε πλέον τήν «κεφαλήν τοῦ ὄφεως» (Γεν. γ, 15) καί ἔδωκεν «ἐξουσίαν τοῖς πιστεύουσιν εἰς Αὐτόν, τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰω. α, 12).
Αὐτό τό μοναδικό γεγονός, τό ἀνεπανάληπτο θαῦμα καί μυστήριο τῆς Ἀναστάσεώς Του, τό ἐφανέρωσε, τό διεκήρυξε, τό ἐβεβαίωσε ὁ Κύριος καί μέ ἐξωτερικά σημεῖα:
α) Ἔγινε σεισμός κατά τήν Ἀνάστασι. Ὅταν παρέδιδε τό πνεῦμα Του ὁ Κύριος στόν Πατέρα Του ἐπάνω στό Σταυρό «ἡ γῆ ἐσείσθη» (Ματθ. κζ, 51).
Τώρα μέ τήν Ἀνάστασι πάλι σείεται. Ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου ἐξέρχεται μέ δύναμι, ἐξουσία καί κυριότητα. «Καί ἰδού σεισμός ἐγένετο μέγας» μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος (Ματθ. κη, 2).
Εἶναι ὁ Δεσπότης τῆς γῆς καί κατακτητής τοῦ ἅδου. Ὁ σεισμός διακηρύσσει καί ἐπιβεβαιώνει τήν Ἀνάστασι.
β) Ἄγγελος ἔπειτα ἀπεκύλισε τό λίθο καί ἔδειξε τό κενό μνημεῖο.
«Ἄγγελος γάρ Κυρίου καταβάς ἐξ οὐρανοῦ προσελθών ἀπεκύλισε τόν λίθον ἀπό τῆς θύρας» (Ματθ. κη, 2)
Ἡ ἀποκύλισι τοῦ λίθου δέν ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ σεισμοῦ. Οὔτε ἔγινε γιά νά ἐξέλθη ὁ Χριστός ἀπό τόν τάφο.
«Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος ἡ ζωή ἐκ τάφου ἀνέτειλε».
Ὁ Κύριος ἀνέστη ἐνῶ ἦταν σφραγισμένος ὁ τάφος.
Ὁ Ἄγγελος ἀπεκύλισε τό λίθο γιά νά δοῦν καί πεισθοῦν οἱ στρατιῶται φύλακες τοῦ τάφου, οἱ μυροφόρες, ἀλλά καί ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀνά τούς αἰῶνες, ὅτι ὁ Χριστός ἀνέστη.
γ) Ὁ Ἄγγελος ἐφανέρωσε καί διεκήρυξε τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως.
Καθισμένος ἐπάνω στόν κενό τάφο ἐφανέρωσε τό θαῦμα: «ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε• ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν» (Μάρκ. ιστ, 6).
Ἀγαπητοί,
Σήμερα Πάσχα, ἑορτή τῆς Λαμπροφόρου ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ἄς πλησιάσουμε ὅλοι μας τόν κενό Πανάγιο καί Ζωηφόρο τάφο τοῦ Χριστοῦ μας.
Ποιός ψευτοθεός, σέ ὅλο τόν κόσμο ἀλήθεια, μπορεῖ νά μᾶς δείξη κενό τόν τάφο του; Ἡ ψυχρή πλάκα σκεπάζει ὅλους, γιατί εἶναι ἄνθρωποι θνητοί.
Μόνο τοῦ Χριστοῦ μας ὁ τάφος εἶναι κενός, ἀφοῦ μόνο ὁ Χριστός εἶναι ἀληθινός Θεός καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.
Πλησιάζοντας σήμερα τόν πανάγιο τάφο Του, ἄς θελήσουμε νά καλλιεργήσουμε καί νά στερεώσουμε μέσα μας ἀδίστακτη τήν πίστι μας στήν Ἀνάστασι καί τόν Ἀναστάντα.
Μήν ἀμφισβητήσουμε καί μήν ἀρνηθοῦμε ποτέ ὅτι ἡ νίκη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας εἶναι καί νίκη δική μας ἀποκτημένη μέ τήν πίστι μας πρός Ἐκεῖνον πού μᾶς εἶπε: «Αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α’ Ἰω. ε, 4).
Μέλη πλέον τῆς «Νέας Ἱερουσαλήμ», τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας τήν ὁποία μᾶς χάρισε δυνάμει τῆς Ἀναστάσεως Του, ἔχοντας τέτοιο Τροπαιοφόρο Ἀρχηγό, μή φοβηθοῦμε τόν πνευματικό ἀγῶνα μας ἐνώπιον τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ Ἀναστάντος.
Ὅσο ὠμοί στή βία καί στή δύναμι, ὅσο σκληροί στά αἰσθήματα καί τίς διαθέσεις, ὅσο ἀδυσώπητοι καί ἀπειλητικοί στή συκοφαντία καί τό μῖσος καί ἄν εἶναι οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας μας, αἱρετικοί, ἀρχαιολάτρες, κοσμικοί, σαρκικοί, ἀρνηταί καί κυρίως ὁ διάβολος, ἄς μή φοβώμαστε.
Ἔχοντας πίστι, φῶς τῆς Ἀναστάσεως στό νοῦ καί στήν καρδιά μας, ζώντας τήν ὑπακοή στόν Ἀναστάντα καί βιώνοντας τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως μέ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, θά ζοῦμε τήν πληρότητα τῆς χαρᾶς πού φέρει ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό μας καί θά ὁμολογοῦμε:
«Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε•
ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν…»(Μάρκ. ιστ, 6).
Τό εὔχομαι ὁλόψυχα.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
Πατήστε σε κάθε μία από τις εικόνες που ακολουθούν για να δείτε το έντυπο της εγκυκλίου, με τη μορφή που θα διανεμηθεί τη νύχτα της Αναστάσεως στις ενορίες
ΚΟΣΜΑΣ
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Πρός τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε·
ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν…»(Μάρκ. ιστ, 6).
Εἶχε ἀρχίσει ἡ Τρίτη ἡμέρα ἀπό τήν ὥραν κατά τήν ὁποίαν «κράξας φωνῇ μεγάλῃ ἀφῆκε τό πνεῦμα» (Ματθ. κζ, 50) ἐπάνω στό Σταυρό ὁ Κύριος.
Εἶχε παρέλθει τό Σάββατο κατά τό ὁποῖο ἑώρταζαν οἱ Ἑβραῖοι τό Ἰουδαϊκό τους Πάσχα.
Σάββατο καί Ἰουδαϊκό Πάσχα πέρασαν ὁριστικά στό παρελθόν καί τίς πρῶτες πρωινές ὧρες τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων τῆς Κυριακῆς, ἔγινε τό μεγαλύτερο θαῦμα τῶν αἰώνων, ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Χριστός μας ἀνέστη ὡς Θεός παντοδύναμος. Ἀνέστη ὅπως θέλησε. Ἀνέστη διότι «οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς», ὅπως διακηρύσσει ὁ Ἀπ. Πέτρος (Πράξ. β, 24).
Συνέτριψε τό κράτος τοῦ διαβόλου καί ἀνέστη. Ἀνέστη καί νίκησε τόν προαιώνιο ἐχθρό, τό θάνατο, «νεκρός, πλέον, οὐδείς ἐν τῷ μνήματι».
Ἐνίκησε τήν ἁμαρτία καί ἄνοιξε τήν πύλη τοῦ Παραδείσου, γιά τόν πεπτωκότα καί ἐξορισθέντα ἄνθρωπο.
Ὁ Χριστός, συνέτριψε πλέον τήν «κεφαλήν τοῦ ὄφεως» (Γεν. γ, 15) καί ἔδωκεν «ἐξουσίαν τοῖς πιστεύουσιν εἰς Αὐτόν, τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰω. α, 12).
Αὐτό τό μοναδικό γεγονός, τό ἀνεπανάληπτο θαῦμα καί μυστήριο τῆς Ἀναστάσεώς Του, τό ἐφανέρωσε, τό διεκήρυξε, τό ἐβεβαίωσε ὁ Κύριος καί μέ ἐξωτερικά σημεῖα:
α) Ἔγινε σεισμός κατά τήν Ἀνάστασι. Ὅταν παρέδιδε τό πνεῦμα Του ὁ Κύριος στόν Πατέρα Του ἐπάνω στό Σταυρό «ἡ γῆ ἐσείσθη» (Ματθ. κζ, 51).
Τώρα μέ τήν Ἀνάστασι πάλι σείεται. Ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου ἐξέρχεται μέ δύναμι, ἐξουσία καί κυριότητα. «Καί ἰδού σεισμός ἐγένετο μέγας» μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος (Ματθ. κη, 2).
Εἶναι ὁ Δεσπότης τῆς γῆς καί κατακτητής τοῦ ἅδου. Ὁ σεισμός διακηρύσσει καί ἐπιβεβαιώνει τήν Ἀνάστασι.
β) Ἄγγελος ἔπειτα ἀπεκύλισε τό λίθο καί ἔδειξε τό κενό μνημεῖο.
«Ἄγγελος γάρ Κυρίου καταβάς ἐξ οὐρανοῦ προσελθών ἀπεκύλισε τόν λίθον ἀπό τῆς θύρας» (Ματθ. κη, 2)
Ἡ ἀποκύλισι τοῦ λίθου δέν ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ σεισμοῦ. Οὔτε ἔγινε γιά νά ἐξέλθη ὁ Χριστός ἀπό τόν τάφο.
«Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος ἡ ζωή ἐκ τάφου ἀνέτειλε».
Ὁ Κύριος ἀνέστη ἐνῶ ἦταν σφραγισμένος ὁ τάφος.
Ὁ Ἄγγελος ἀπεκύλισε τό λίθο γιά νά δοῦν καί πεισθοῦν οἱ στρατιῶται φύλακες τοῦ τάφου, οἱ μυροφόρες, ἀλλά καί ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀνά τούς αἰῶνες, ὅτι ὁ Χριστός ἀνέστη.
γ) Ὁ Ἄγγελος ἐφανέρωσε καί διεκήρυξε τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως.
Καθισμένος ἐπάνω στόν κενό τάφο ἐφανέρωσε τό θαῦμα: «ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε• ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν» (Μάρκ. ιστ, 6).
Ἀγαπητοί,
Σήμερα Πάσχα, ἑορτή τῆς Λαμπροφόρου ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ἄς πλησιάσουμε ὅλοι μας τόν κενό Πανάγιο καί Ζωηφόρο τάφο τοῦ Χριστοῦ μας.
Ποιός ψευτοθεός, σέ ὅλο τόν κόσμο ἀλήθεια, μπορεῖ νά μᾶς δείξη κενό τόν τάφο του; Ἡ ψυχρή πλάκα σκεπάζει ὅλους, γιατί εἶναι ἄνθρωποι θνητοί.
Μόνο τοῦ Χριστοῦ μας ὁ τάφος εἶναι κενός, ἀφοῦ μόνο ὁ Χριστός εἶναι ἀληθινός Θεός καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.
Πλησιάζοντας σήμερα τόν πανάγιο τάφο Του, ἄς θελήσουμε νά καλλιεργήσουμε καί νά στερεώσουμε μέσα μας ἀδίστακτη τήν πίστι μας στήν Ἀνάστασι καί τόν Ἀναστάντα.
Μήν ἀμφισβητήσουμε καί μήν ἀρνηθοῦμε ποτέ ὅτι ἡ νίκη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας εἶναι καί νίκη δική μας ἀποκτημένη μέ τήν πίστι μας πρός Ἐκεῖνον πού μᾶς εἶπε: «Αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α’ Ἰω. ε, 4).
Μέλη πλέον τῆς «Νέας Ἱερουσαλήμ», τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας τήν ὁποία μᾶς χάρισε δυνάμει τῆς Ἀναστάσεως Του, ἔχοντας τέτοιο Τροπαιοφόρο Ἀρχηγό, μή φοβηθοῦμε τόν πνευματικό ἀγῶνα μας ἐνώπιον τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ Ἀναστάντος.
Ὅσο ὠμοί στή βία καί στή δύναμι, ὅσο σκληροί στά αἰσθήματα καί τίς διαθέσεις, ὅσο ἀδυσώπητοι καί ἀπειλητικοί στή συκοφαντία καί τό μῖσος καί ἄν εἶναι οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας μας, αἱρετικοί, ἀρχαιολάτρες, κοσμικοί, σαρκικοί, ἀρνηταί καί κυρίως ὁ διάβολος, ἄς μή φοβώμαστε.
Ἔχοντας πίστι, φῶς τῆς Ἀναστάσεως στό νοῦ καί στήν καρδιά μας, ζώντας τήν ὑπακοή στόν Ἀναστάντα καί βιώνοντας τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως μέ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, θά ζοῦμε τήν πληρότητα τῆς χαρᾶς πού φέρει ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό μας καί θά ὁμολογοῦμε:
«Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε•
ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν…»(Μάρκ. ιστ, 6).
Τό εὔχομαι ὁλόψυχα.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
Πατήστε σε κάθε μία από τις εικόνες που ακολουθούν για να δείτε το έντυπο της εγκυκλίου, με τη μορφή που θα διανεμηθεί τη νύχτα της Αναστάσεως στις ενορίες
Ο Μέγας συμπονετικός
του ΗΛΙΑ ΛΙΑΜΗ, Μουσικού - Θεολόγου Προέδρου της Συνοδικής Επιτροπής Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων (Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, τ. 171, Μάιος 2006)
Λίγοι φίλοι είναι τόσο πιστοί στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όσο ο ανθρώπινος πόνος. Ο πόνος μιας μάνας μάς φέρνει στη ζωή, με πόνο της δικής μας ψυχής την αποχαιρετούμε. Και στο ενδιάμεσο, ο πόνος, ο κάθε είδους πόνος, πάντα παρών. Πολλές φορές μάλιστα παρών, έστω και απών, καθώς ο φόβος και η αγωνία για τον ερχομό του σφραγίζει ακόμη και την ώρα της χαράς ή της ανάπαυσης.
Διαχρονικό και πανανθρώπινο το ερώτημα: Γιατί ο πόνος στη ζωή μας; Γιατί τόσο μεγάλη η δύναμη του, ώστε και ο θάνατος να φαντάζει πολλές φορές ως λύτρωση; και αν ο κοσμικός άνθρωπος, ο ξεκομμένος από κάθε μεταφυσική αναζήτηση, ο εμπλεγμένος μόνο στις διαδικασίες της καθημερινότητας πνίγεται από την αγωνία του ερχομού του η τα βάζει με την κακοτυχία του όταν νιώσει την επίσκεψη του ή, τέλος, μαθαίνει να υπομένει στωικά την παρουσία του, ο πιστός χριστιανός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία θεμελιώδη αντίφαση: πως συμβιβάζεται η παρουσία του πόνου και της πάσης φύσεως οδύνης στη ζωή του άνθρωπου με την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Δημιουργού;
Από το ερώτημα αυτό ίσως να ξεκινάει η αναζήτηση της ουσίας της χριστιανικής θεολογίας. Μία σειρά από «γιατί» θα μάς φέρουν αργά η γρήγορα στην πύλη της Εδέμ, που μόλις έχει κλείσει, αφήνοντας έξω τους πρωτοπλάστους. την ώρα που η Εύα και ο Αδάμ στέκονται αμήχανοι μπροστά στο ξεκίνημα της νέας τους ζωής, ο κύκλος της οδύνης έχει ανοίξει. Κι όσο κι αν ακούγεται σκληρό και περίεργο, οι πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν, πως ο Θεός δεν τιμωρεί άλλα προικίζει τον άνθρωπο με τη φθορά και το θάνατο. Γιατί; Γιατί τόση σκληρότητα, θα ρωτήσουν πολλοί. Κι όμως! Όσοι κρατήσουν στην ψυχή τους ακλόνητη την πίστη σε ένα Θεό αγάπης και ελέους, θα καταφέρουν, αν όχι να καταλάβουν, τουλάχιστον να υποψιαστούν το τι πασκίζει ο Θεός να καταφέρει.
Δε θέλει ο Θεός να ξεχαστεί ο παράδεισος. Δε θέλει να δει τον άνθρωπο να συμφιλιώνεται με την αποτυχία και να θεωρεί φυσιολογικό το λάθος. δεν ευλογεί ο Θεός την αιωνιότητα του «τίποτα». Αυτού του «τίποτα» τη γεύση είχε ο καρπός του δέντρου. Και η ίδια αυτή πικρή γεύση διαπότισε, μέσα από την προπατορική αμαρτία όλη την Κτίση. Με πόνο και όχι με οργή ανακοινώνει στον Αδάμ την προπατορική συνέπεια. Πικρό το ψωμί που θα τρως, τον κύκλο του θανάτου θα κινεί. Πικρός κι ο ερχομός της ζωής για τη γυναίκα σου. Με πόνο θα γεννάει.
Όποιος ακούσει μόνο αυτά, δε θα μπορέσει να καταλάβει το σχέδιο της αγάπης του Θεού. Και είναι η πίστη εκείνη που κάνει τον άνθρωπο ικανό να ακούσει τα υπόλοιπα. Ναί, ο πόνος και ο θάνατος είναι η πιο απτή, η πιο βέβαιη πραγματικότητα. Ναί, το κορμί μας πονάει και γερνάει. Ναί, είμαστε όντα με αρχή και τέλος. Δεν είναι όμως αυτά η μοίρα μας. δεν είναι η καταδίκη μας. Είναι το υλικό να κρατηθεί ζωντανή η πυρά της μνήμης. Ο πόνος δεν αφήνει την ψυχή να ξεχάσει την ποιότητα της ζωής για την οποία ήταν πλασμένη. Η οδύνη της ψυχής και του σώματος είναι το απτό ανθρώπινο παράπονο για μία ζωή που δε μάς αξίζει και το αίτημα για κάτι που κάποτε μάς χαρίστηκε σαν δώρο και που ποτέ δε μάς αφαιρέθηκε.
Δεν πλαστήκαμε για να πεθάνουμε. δεν πλαστήκαμε για να πονάμε. Κι όμως. Όσο κι αν η νοσταλγία δεν έσβησε, όσο κι αν το αίτημα παρέμενε, έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να φανεί πως ο δρόμος της επιστροφής ήταν αδιάβατος. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να περπατήσει μέσα από τον πόνο και το θάνατο και να οδηγήσει το ανθρώπινο γένος «εις αναψυχήν». Πέρασαν παιδαγωγοί και συμβουλάτορες πολλοί από την ιστορία. Άλλοι ξόρκισαν τον πόνο με χίλιους δυό τρόπους. Άλλοι τον είδαν σαν βάρος ασήκωτο κι άλλοι σαν φάντασμα. Πάντα με φόβο, πάντα με πανικό, πάντα με εκείνη την ηρεμία του κατάδικου. Παιδαγωγοί δεν έλειψαν ποτέ, ούτε λείπουν.
Πάντα έλειψαν και πάντα λείπουν τα χέρια να στηρίξουν και να τραβήξουν από το τέλμα. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να καταλάβουμε, όσο καταλάβουμε, πως πιστεύουνε σε θεό σύν-πόνιας. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να φανεί ο πόνος και ο θάνατος σαν δρόμος και σαν σκιά. Δρόμος με τέλος όχι τον Γολγοθά, άλλα πιο πέρα κι από κει. Με τέλος το κενό μνημείο. Και σκιά ανίκανη να βλάψει αυτόν που με πίστη και γενναιότητα κρατάει το χέρι του εσταυρωμένου, το χέρι του Μεγάλου Συμπονετικού, που δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή το σχέδιο Του: να μάς δει να γευόμαστε τη Ζώη, ξεχείλισμα ζωής, βυθισμένη στη χαρά και την αιωνιότητα!
Τα σεπτά Πάθη του Θεανθρώπου πριν λίγο καιρό, μάς υπέδειξαν την σύν-πάθεια και την σύν-πόνια που καλούμαστε να δείξουμε στον πλησίον. Αυτά είναι ο δρόμος πού οδηγεί στην Ανάσταση κάθε κυττάρου της ύπαρξης μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή, για όλη μας τη ζωή και πέρα απ’ αυτήν. Ας είναι το συμπόσιο αυτό ένα βήμα κοντύτερα προς αυτόν τον προορισμό.
Λίγοι φίλοι είναι τόσο πιστοί στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όσο ο ανθρώπινος πόνος. Ο πόνος μιας μάνας μάς φέρνει στη ζωή, με πόνο της δικής μας ψυχής την αποχαιρετούμε. Και στο ενδιάμεσο, ο πόνος, ο κάθε είδους πόνος, πάντα παρών. Πολλές φορές μάλιστα παρών, έστω και απών, καθώς ο φόβος και η αγωνία για τον ερχομό του σφραγίζει ακόμη και την ώρα της χαράς ή της ανάπαυσης.Διαχρονικό και πανανθρώπινο το ερώτημα: Γιατί ο πόνος στη ζωή μας; Γιατί τόσο μεγάλη η δύναμη του, ώστε και ο θάνατος να φαντάζει πολλές φορές ως λύτρωση; και αν ο κοσμικός άνθρωπος, ο ξεκομμένος από κάθε μεταφυσική αναζήτηση, ο εμπλεγμένος μόνο στις διαδικασίες της καθημερινότητας πνίγεται από την αγωνία του ερχομού του η τα βάζει με την κακοτυχία του όταν νιώσει την επίσκεψη του ή, τέλος, μαθαίνει να υπομένει στωικά την παρουσία του, ο πιστός χριστιανός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία θεμελιώδη αντίφαση: πως συμβιβάζεται η παρουσία του πόνου και της πάσης φύσεως οδύνης στη ζωή του άνθρωπου με την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Δημιουργού;
Από το ερώτημα αυτό ίσως να ξεκινάει η αναζήτηση της ουσίας της χριστιανικής θεολογίας. Μία σειρά από «γιατί» θα μάς φέρουν αργά η γρήγορα στην πύλη της Εδέμ, που μόλις έχει κλείσει, αφήνοντας έξω τους πρωτοπλάστους. την ώρα που η Εύα και ο Αδάμ στέκονται αμήχανοι μπροστά στο ξεκίνημα της νέας τους ζωής, ο κύκλος της οδύνης έχει ανοίξει. Κι όσο κι αν ακούγεται σκληρό και περίεργο, οι πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν, πως ο Θεός δεν τιμωρεί άλλα προικίζει τον άνθρωπο με τη φθορά και το θάνατο. Γιατί; Γιατί τόση σκληρότητα, θα ρωτήσουν πολλοί. Κι όμως! Όσοι κρατήσουν στην ψυχή τους ακλόνητη την πίστη σε ένα Θεό αγάπης και ελέους, θα καταφέρουν, αν όχι να καταλάβουν, τουλάχιστον να υποψιαστούν το τι πασκίζει ο Θεός να καταφέρει.
Δε θέλει ο Θεός να ξεχαστεί ο παράδεισος. Δε θέλει να δει τον άνθρωπο να συμφιλιώνεται με την αποτυχία και να θεωρεί φυσιολογικό το λάθος. δεν ευλογεί ο Θεός την αιωνιότητα του «τίποτα». Αυτού του «τίποτα» τη γεύση είχε ο καρπός του δέντρου. Και η ίδια αυτή πικρή γεύση διαπότισε, μέσα από την προπατορική αμαρτία όλη την Κτίση. Με πόνο και όχι με οργή ανακοινώνει στον Αδάμ την προπατορική συνέπεια. Πικρό το ψωμί που θα τρως, τον κύκλο του θανάτου θα κινεί. Πικρός κι ο ερχομός της ζωής για τη γυναίκα σου. Με πόνο θα γεννάει.
Όποιος ακούσει μόνο αυτά, δε θα μπορέσει να καταλάβει το σχέδιο της αγάπης του Θεού. Και είναι η πίστη εκείνη που κάνει τον άνθρωπο ικανό να ακούσει τα υπόλοιπα. Ναί, ο πόνος και ο θάνατος είναι η πιο απτή, η πιο βέβαιη πραγματικότητα. Ναί, το κορμί μας πονάει και γερνάει. Ναί, είμαστε όντα με αρχή και τέλος. Δεν είναι όμως αυτά η μοίρα μας. δεν είναι η καταδίκη μας. Είναι το υλικό να κρατηθεί ζωντανή η πυρά της μνήμης. Ο πόνος δεν αφήνει την ψυχή να ξεχάσει την ποιότητα της ζωής για την οποία ήταν πλασμένη. Η οδύνη της ψυχής και του σώματος είναι το απτό ανθρώπινο παράπονο για μία ζωή που δε μάς αξίζει και το αίτημα για κάτι που κάποτε μάς χαρίστηκε σαν δώρο και που ποτέ δε μάς αφαιρέθηκε.
Δεν πλαστήκαμε για να πεθάνουμε. δεν πλαστήκαμε για να πονάμε. Κι όμως. Όσο κι αν η νοσταλγία δεν έσβησε, όσο κι αν το αίτημα παρέμενε, έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να φανεί πως ο δρόμος της επιστροφής ήταν αδιάβατος. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να περπατήσει μέσα από τον πόνο και το θάνατο και να οδηγήσει το ανθρώπινο γένος «εις αναψυχήν». Πέρασαν παιδαγωγοί και συμβουλάτορες πολλοί από την ιστορία. Άλλοι ξόρκισαν τον πόνο με χίλιους δυό τρόπους. Άλλοι τον είδαν σαν βάρος ασήκωτο κι άλλοι σαν φάντασμα. Πάντα με φόβο, πάντα με πανικό, πάντα με εκείνη την ηρεμία του κατάδικου. Παιδαγωγοί δεν έλειψαν ποτέ, ούτε λείπουν.
Πάντα έλειψαν και πάντα λείπουν τα χέρια να στηρίξουν και να τραβήξουν από το τέλμα. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να καταλάβουμε, όσο καταλάβουμε, πως πιστεύουνε σε θεό σύν-πόνιας. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να φανεί ο πόνος και ο θάνατος σαν δρόμος και σαν σκιά. Δρόμος με τέλος όχι τον Γολγοθά, άλλα πιο πέρα κι από κει. Με τέλος το κενό μνημείο. Και σκιά ανίκανη να βλάψει αυτόν που με πίστη και γενναιότητα κρατάει το χέρι του εσταυρωμένου, το χέρι του Μεγάλου Συμπονετικού, που δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή το σχέδιο Του: να μάς δει να γευόμαστε τη Ζώη, ξεχείλισμα ζωής, βυθισμένη στη χαρά και την αιωνιότητα!
Τα σεπτά Πάθη του Θεανθρώπου πριν λίγο καιρό, μάς υπέδειξαν την σύν-πάθεια και την σύν-πόνια που καλούμαστε να δείξουμε στον πλησίον. Αυτά είναι ο δρόμος πού οδηγεί στην Ανάσταση κάθε κυττάρου της ύπαρξης μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή, για όλη μας τη ζωή και πέρα απ’ αυτήν. Ας είναι το συμπόσιο αυτό ένα βήμα κοντύτερα προς αυτόν τον προορισμό.
Παρασκευή 17 Απριλίου 2009
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ ΜΑΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Μεγάλη Πέμπτη 16 Ἀπριλίου, ἑσπέρας: Ἀκολουθία τῶν Παθῶν
εἰς τόν Ἱ.Ν. Ἁγίας Τριάδος Ἀγρινίου.
Μεγάλη Παρασκευή 17 Ἀπριλίου, πρωΐ: Ἀκολουθία Ἀποκαθηλώσεως
εἰς τόν Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Αἰτωλικοῦ.
Μεγάλη Παρασκευή 17 Ἀπριλίου, ἑσπέρας: Ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου
εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικόν Ν. Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου
Μέγα Σάββατο 18 Ἀπριλίου (πρωί): Θεία Λειτουργία
εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παντοκράτορος Ἀγγελοκάστρου.
ΔΙΑΚΑΙΝΙΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Κυριακή τοῦ Πάσχα, 19 Ἀπριλίου: Τελετή τῆς Ἀναστάσεως καί Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία,
εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικόν Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου.
Κυριακή τοῦ Πάσχα, 19 Ἀπριλίου: ώρα 7:30 μ.μ Ἑσπερινός τῆς Ἀγάπης
εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικόν Ν. Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου.
Τετάρτη τῆς Διακαινησίμου 22 Ἀπριλίου ἑσπέρας: Μέγας Ἑσπερινός
εἰς τόν πανηγυρίζοντα Ἱ. Ναόν Ἁγίου Γεωργίου Λεπενοῦς.
Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου 23 Ἀπριλίου πρωί: Θεία Λειτουργία
εἰς τόν πανηγυρίζοντα Ἱ. Ναόν Ἁγίου Γεωργίου Ἀγρινίου - Χειροτονία εἰς πρεσβύτερον.
Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου 23 Ἀπριλίου ἑσπέρας: Μέγας Ἑσπερινός
εἰς την πανηγυρίζουσα Ἱ.Μονήν Ἁγίας Ἐλεούσης.
Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου 23 Ἀπριλίου πρωί: Θεία Λειτουργία
εἰς τόν πανηγυρίζοντα Ἱ. Ναό Ζωοδόχου Πηγῆς Κάτω Κανδήλας (Δ.Αλυζίας)
Μεγάλη Πέμπτη 16 Ἀπριλίου, ἑσπέρας: Ἀκολουθία τῶν Παθῶν
εἰς τόν Ἱ.Ν. Ἁγίας Τριάδος Ἀγρινίου.
Μεγάλη Παρασκευή 17 Ἀπριλίου, πρωΐ: Ἀκολουθία Ἀποκαθηλώσεως
εἰς τόν Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Αἰτωλικοῦ.
Μεγάλη Παρασκευή 17 Ἀπριλίου, ἑσπέρας: Ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου
εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικόν Ν. Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου
Μέγα Σάββατο 18 Ἀπριλίου (πρωί): Θεία Λειτουργία
εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παντοκράτορος Ἀγγελοκάστρου.
ΔΙΑΚΑΙΝΙΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Κυριακή τοῦ Πάσχα, 19 Ἀπριλίου: Τελετή τῆς Ἀναστάσεως καί Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία,
εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικόν Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου.
Κυριακή τοῦ Πάσχα, 19 Ἀπριλίου: ώρα 7:30 μ.μ Ἑσπερινός τῆς Ἀγάπης
εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικόν Ν. Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου.
Τετάρτη τῆς Διακαινησίμου 22 Ἀπριλίου ἑσπέρας: Μέγας Ἑσπερινός
εἰς τόν πανηγυρίζοντα Ἱ. Ναόν Ἁγίου Γεωργίου Λεπενοῦς.
Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου 23 Ἀπριλίου πρωί: Θεία Λειτουργία
εἰς τόν πανηγυρίζοντα Ἱ. Ναόν Ἁγίου Γεωργίου Ἀγρινίου - Χειροτονία εἰς πρεσβύτερον.
Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου 23 Ἀπριλίου ἑσπέρας: Μέγας Ἑσπερινός
εἰς την πανηγυρίζουσα Ἱ.Μονήν Ἁγίας Ἐλεούσης.
Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου 23 Ἀπριλίου πρωί: Θεία Λειτουργία
εἰς τόν πανηγυρίζοντα Ἱ. Ναό Ζωοδόχου Πηγῆς Κάτω Κανδήλας (Δ.Αλυζίας)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)