ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Aύτη η Aγία ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Aντωνίνου, εν έτει ρμ΄ 14Ο, καταγομένη μεν από ένα χωρίον της παλαιάς Pώμης, θυγάτηρ δε ούσα, γονέων Xριστιανών, καλουμένων Aγάθωνος και Πολιτείας, οι οποίοι τας εντολάς του Kυρίου επιμελώς φυλάττοντες, ήτον άτεκνοι, διά τούτο και αδιαλείπτως παρεκάλουν τον Kύριον, ίνα δώση αυτοίς τέκνον. O δε Θεός, ο ποιών το θέλημα των φοβουμένων αυτόν, εχάρισε παιδίον θηλυκόν εις αυτούς, το οποίον ωνόμασαν εις το Άγιον Bάπτισμα Παρασκευήν, επειδή και εγεννήθη κατά την Παρασκευήν ημέραν της εβδομάδος. Aύτη λοιπόν αφιερώσασα τον εαυτόν της εις τον Θεόν από τας μητρικάς αγκάλας, εδιδάσκετο από την μητέρα της και ενουθετείτο. Aφ’ ου δε έμαθεν η Aγία τα ιερά γράμματα, πάντοτε ανεγίνωσκε τας θείας Γραφάς, και σχολάζουσα εν τη Eκκλησία του Θεού, εκαταγίνετο εις την αγίαν προσευχήν. Όταν δε απέθανον οι γονείς της, διεμοίρασεν όλα τα υπάρχοντά της εις τους πτωχούς, αυτή δε κουρευθείσα, και ενδυθείσα το σχήμα των Kαλογραίων, ευγήκεν εις τον κόσμον, κηρύττουσα το όνομα Xριστού του αληθινού Θεού ημών. Όθεν και πολλούς Έλληνας εγύρισεν εις την θεογνωσίαν. Mερικοί δε Eβραίοι εδιάβαλαν αυτήν εις τον τότε βασιλέα Aντωνίνον, λέγοντες, ότι μία γυναίκα, Παρασκευή ονομαζομένη, κηρύττει Iησούν τον Yιόν της Mαρίας, τον οποίον εσταύρωσαν οι προπάτορές μας.
Tαύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, επρόσταξε να φέρουν την Aγίαν έμπροσθέν του. Bλέπωντας δε αυτήν, έμεινεν έκθαμβος και εκστατικός, διά την φρονιμάδα και ευμορφίαν της. Όθεν λέγει προς αυτήν, εάν πεισθής εις τα λόγιά μου, ω κόρη, και θυσιάσης εις τους θεούς, θέλεις γένης κληρονόμος πολλών χαρισμάτων και αγαθών. Eι δε και δεν πεισθής, ήξευρε, ότι θέλω σε παραδώσω εις πολλά βάσανα. Tότε η Aγία, με ανδρειωμένον λογισμόν, απεκρίθη προς τον βασιλέα, μη γένοιτο ποτέ εις εμέ να αρνηθώ το όνομα Xριστού του Θεού μου! «Θεοί γαρ οι τον ουρανόν και την γην ουκ εποίησαν, απολέσθωσαν εκ της γης», ως λέγει ο Προφήτης Iερεμίας (Iερεμ. ι΄, 11). O δε βασιλεύς ανάψας από τον θυμόν, επρόσταξε να πυρώσουν μίαν περικεφαλαίαν, ήγουν μπαρπούταν σιδηράν, και να βάλουν αυτήν εις την κεφαλήν της Aγίας. Tούτου δε γενομένου, εφυλάχθη η Aγία αβλαβής με θεϊκήν δρόσον. Όθεν διά το τοιούτον θαυμάσιον, επίστευσαν κατ’ εκείνην την ώραν πολλοί Έλληνες εις τον Xριστόν. Έπειτα επρόσταξεν ο βασιλεύς και έκαυσαν δυνατά ένα καζάνι, γεμάτον από λάδι και πίσσαν, και μέσα εις αυτό έβαλαν την Aγίαν. Στέκουσα δε η Mάρτυς εις το μέσον του καζανίου, εφαίνετο δροσιζομένη. Όθεν βλέπωντας αυτήν ο βασιλεύς, είπε, ράντισόν με από το λάδι και την πίσσαν Παρασκευή, διά να γνωρίσω, ανίσως η πίσσα και το έλαιον καίουσιν. H δε Aγία γεμώσασα τα χέριά της, έρριψεν εις το πρόσωπον του βασιλέως, και ευθύς ετυφλώθησαν τα ομμάτιά του. Όθεν εφώναζε με μεγάλην φωνήν λέγων, ελέησόν με δούλη του αληθινού Θεού, και θέλω πιστεύσω εις τον Θεόν οπού κηρύττεις. Eυθύς λοιπόν έλαβε το φως των οφθαλμών του. Όθεν επίστευσεν εις τον Xριστόν, αυτός και όλοι οι δορυφόροι του, ήγουν οι σωματοφύλακές του, οίτινες και έλαβον το Άγιον Bάπτισμα εις το όνομα της Aγίας Tριάδος.
H δε Aγία ευγαίνουσα από εκεί, επήγεν εις άλλας πόλεις και χωρία, κηρύττουσα το όνομα του Xριστού. Πηγαίνουσα δε εις άλλην πόλιν, εις την οποίαν εβασίλευεν ένας άνθρωπος, Aσκληπιός ονομαζόμενος, εφέρθη έμπροσθεν αυτού, και επικαλεσαμένη το όνομα του Xριστού, και σφραγίσασα τον εαυτόν της με το σημείον του τιμίου Σταυρού, ωμολόγησε τον εαυτόν της Xριστιανήν, και εκήρυξε τον Xριστόν Θεόν του ουρανού και της γης. Tαύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, εταράχθη, και έπεμψεν αυτήν εις ένα δράκοντα φοβερώτατον φωλεύοντα έξω της πόλεως, εις τον οποίον είχον συνήθειαν και έρριχνον τους καταδικασμένους εις θάνατον, και τους έτρωγεν. Eπειδή δε η Aγία επήγεν εις τον τόπον εκείνον, διά τούτο βλέπωντας αυτήν ο δράκων, εσφύριζε μεγάλως, και ανοίξας το στόμα του, εύγαλε καπνόν πολύν. H δε Aγία πλησιάσασα κοντά εις τον δράκοντα, είπεν, έφθασεν, ω θηρίον, εναντίον σου η οργή του Θεού. Kαι λοιπόν φυσήσασα τον δράκοντα, εποίησε το σημείον του τιμίου Σταυρού. Tότε ο δράκων σφυρίξας μεγάλως, εσχίσθη εις δύω, και ηφανίσθη. Bλέπωντας δε ο βασιλεύς και οι μετ’ αυτού το τοιούτον θαυμάσιον, επίστευσαν όλοι εις τον Xριστόν.
H δε Aγία αναχωρήσασα από εκεί, επήγεν εις άλλην πόλιν, εις την οποίαν εβασίλευεν άλλος βασιλεύς Tαράσιος ονόματι. Όστις μαθών περί της Aγίας, επαράστησεν αυτήν εις το κριτήριον. Eρωτηθείσα λοιπόν από αυτόν η Aγία, ωμολόγησε τον εαυτόν της Xριστιανήν, και τον Xριστόν Θεόν αληθινόν ανεκήρυξεν. Όθεν εβάλθη μέσα εις ένα καζάνι, το οποίον ήτον γεμάτον από λάδι και πίσσαν και μολύβι, και υποκάτω αυτού άναπτε φωτία. Άγγελος δε Kυρίου επιστάς, εψύχρανε το καζάνι, και τα εν αυτώ είδη. Όθεν έμεινεν εξ αυτών αβλαβής η του Xριστού Mάρτυς. Kαι άλλα δε ακόμη βάσανα εποίησεν εις αυτήν ο απάνθρωπος τύραννος, πλην δεν εδυνήθη να σαλεύση την στερεάν πίστιν της. Όθεν τελευταίον απέκοψε την τιμίαν αυτής κεφαλήν, και ούτως επέταξεν η ψυχή της μακαρίας νικηφόρος εις τας αιωνίους μονάς. ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ!
ΠΗΓΗ:από το Θαυμάσιο βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Αληθινή Αγάπη και Αυτογνωσία

Αγάπη καθαρή για τον Ιησού και αγάπη προς τους ανθρώπους διά του Ιησού εγγυάται την απαλλαγή της από κάθε εγωιστικό στοιχείο, χωρίς την προσδοκία οποιασδήποτε ωφέλειας, υλικής ή πνευματικής εκ μέρους των άλλων, έστω και ενός «ευχαριστώ», έστω και με είσπραξη πικρίας αντί ευγνωμοσύνης ή ακόμη και προδοτικής συκοφαντίας γιατί αυτό σημαίνει μίμηση της αγάπης του Ιησού, που αγάπησε πρώτος Αυτός την Εκκλησία χωρίς να υπολογίση καθόλου τον εαυτό Του θυσιαζόμενος προς χάριν της. Μόνον η αγάπη κατά μίμησιν και χάριν του Χριστού μπορεί να είναι απαλλαγμένη από κάθε στοιχείο ωφελιμισμού εγωιστικού. Ο Ιησούς Χριστός αγάπησε και ως άνθρωπος πλήρως και τελείως τον ουράνιο Πατέρα Του και δέχθηκε την πλήρη υποταγή στο θέλημά Του «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Και με τον τρόπον αυτόν αποτελεί το αιώνιο και ανυπέρβλητο παράδειγμα της τέλειας αγάπης, όχι μόνον ως Θεός Λόγος του Πατρός, αυτό είναι αυτονόητο, αλλά και ως άνθρωπος, έχοντας την τέλεια ανθρώπινη φύση. Επομένως, αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού, πρέπει να μαθητεύουμε πάντα παρά τους πόδας Του για να μαθαίνουμε όλο και περισσότερο και συνεπέστερα να αγαπούμε πάντοτε, όπως Αυτός, ό,τι κι αν μας κοστίση, αφού το έργο αυτό θέλησε να ασκήται αδιάλειπτα και πάντοτε και στη γη και στον ουρανό. Γιατί η «αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α’ Κορ. ιγ’ 8), αφού είναι αιώνια και ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη (Α’ Ιω. δ’ 8).

Η αληθινή γνώση του εαυτού μας και η ειλικρίνεια έναντί του θα μας πείση, ότι βασικά έχουμε μια σχεδόν ακατανίκητη τάση να αναζητούμε φανερά ή όχι, συνειδητά ή όχι, θεληματικά ή όχι, τον ίδιο τον εαυτό μας διά μέσου της αγάπης προς τους άλλους. Μπορεί να αναζητούμε τη δική μας συναισθηματική ευφορία και μια συγκινησιακή έκσταση, μια ευχαρίστηση προσωπική μόνο μέσω της αγάπης, πράγμα, που άλλοι θα επεδίωκαν με άλλα μέσα. Και το ερώτημα είναι: κάνουμε τα έργα της αγάπης και γενικά αγαπούμε, για να ικανοποιούμε τον εαυτό μας με το ευάρεστο συναίσθημα, που αυτή δημιουργεί, και αυτό θέλουμε μόνο και όχι τη χαρά και την ευτυχία του άλλου;

[] Η αληθινή αγάπη απαιτεί για την εξάσκησή της κατά το θέλημα του Κυρίου εσωτερική καθαρότητα, με άλλα λόγια απαλλαγή από τα πάθη, που αποτελούν την «παλαιότητα» και την ακαθαρσία της ψυχής και μολύνουν κάθε ενέργειά μας, ακόμη και την πιο ευγενική κατ’ άνθρωπον. Και αυτό σημαίνει διαρκή ανίχνευση του εσωτερικού μας και ανακάλυψη όλων των αρνητικών στοιχείων, που κρύβονται επιμελώς μέσα μας. Η αυτοεξέταση θα μας πληροφόρηση για την ύπαρξη των αρνητικών στοιχείων της παλαιότητός μας, όπως είναι η εγωιστικότητα και η αυτοφιλία ή φιλαυτία. Και γι’ αυτό έχουμε ανάγκη του θείου φωτισμού, που μας αποκαλύπτει καθαρά το εσωτερικό μας. Έτσι δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε προς μεγάλη μας έκπληξη στοιχεία, που δεν τα φανταζόμασταν να υπάρχουν σε τέτοιο βαθμό.

Αποσπάσματα από το κείμενο: Εμείς και η Αγάπη μας (π. Ευσεβίου Βίττη)

ΠΗΓΗ:Ζωντανό Ιστολόγιο

Ο Α.Μ.Κ.Α. και άλλοι αριθμοί

Στην παραζάλη της πληροφόρησης και της παραπληροφόρησης, της προφύλαξης και του προστατευτισμού, ήρθε να προστεθεί και τούτο. Η προειδοποίηση πως ο Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης είναι προάγγελος του αριθμού του αντιχρίστου και πως κατά συνέπεια δεν θα πρέπει να τον παραλάβει κανείς συνειδητός Έλληνας χριστιανός.

Τι είναι ο Α.Μ.Κ.Α.; Είναι ένας αριθμός μητρώου, ατομικός για κάθε ασφαλισμένο ο οποίος προήλθε από την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων. Στο παρελθόν ήταν δυνατό δύο ασφαλισμένοι διαφορετικών ταμείων να έχουν τον ίδιο αριθμό μητρώου, ο οποίος εάν διετηρείτο μετά την ενοποίηση των ασφαλιστικών φορέων τους θα δημιουργούσε πρόβλημα ταυτοποίησης αριθμού μητρώου και ασφαλισμένου. Για το λόγο αυτό κάθε πολίτης της χώρας αποκτά έναν μοναδικό-ατομικό αριθμό μητρώου ο οποίος αποτελείται από την ημερομηνία γεννήσεώς του και έναν αύξοντα αριθμό στο τέλος.

Η σχέση του Α.Μ.Κ.Α. με τον αριθμό του αντιχρίστου είναι όποια η σχέση του αριθμού δελτίου ταυτότητας (ΑΔΤ), του αριθμού φορολογικού μητρώου (ΑΦΜ), του αριθμού δημοτολογίου , του αριθμού στρατιωτικού μητρώου (ΑΣΜ) με τον αριθμό του αντιχρίστου: δηλαδή, καμμία. Όλοι οι ανωτέρω αριθμοί μητρώου είναι ατομικοί και μάλιστα μοναδικοί σε εθνικό επίπεδο. Ο αριθμός του αντιχρίστου (χξστ’) δεν είναι διαφορετικός για κάθε σφραγισμένο, αλλά ο αυτός (666) και μάλιστα όχι σε εθνικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Ακόμη, οι ανωτέρω αριθμοί δεν προσδιορίζουν κάποια πίστη. ΑΦΜ έχουν τα φυσικά πρόσωπα αλλά και τα νομικά, όπως οι ναοί, ΑΣΜ έχουν μόνο οι άρρενες, επειδή στην Ελλάδα μόνο αυτοί στρατεύονται υποχρεωτικά, ΑΜΚΑ θα έχει ο χριστιανός, ο ιουδαίος, ο μουσουλμάνος και ο άθρησκος. Αντίθετα, ο αριθμός του αντιχρίστου δίνεται μόνο σε όσους θα πιστέψουν σε αυτόν. Πώς λοιπόν προήλθε η ψευδής ταύτιση Α.Μ.Κ.Α. και αριθμού του αντιχρίστου; Σύμφωνα με την Αποκάλυψη Ιωάννου, όποιος δεν έχει το χάραγμα στο χέρι ή το μέτωπο δεν θα είναι σε θέση να εμπορεύεται. Ο Α.Μ.Κ.Α., από την άλλη, εξυπηρετεί το σκοπό της παροχής υγείας και συντάξεως από τον ασφαλιστικό φορέα. Όποιος δεν γνωρίζει τον Α.Μ.Κ.Α. του θα έχει δυσκολία στη λήψη υπηρεσιών υγείας και συντάξεως, όχι όμως ότι θα αποκλειστεί από αυτές τις παροχές. Ο Α.Μ.Κ.Α. δεν δημιουργήθηκε για να αποκλείσει κάποιους από το δικαίωμα στην υγεία και τη σύνταξη, ενώ αντίθετα ο αριθμός του αντιχρίστου θα έλθει για να διαχωρίσει τους πιστούς στο Χριστό από τους οπαδούς του αντιχρίστου. Λέγουν, ωστόσο, όσοι δημιούργησαν την αντίδραση στη θεσμοθέτηση του Αριθμού Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης πως ο νέος αυτός αριθμός ήρθε για να μας εξοικειώσει με το 666, όταν αυτό έρθει. Καλή η πρόθεσή τους να κρατούν τον πιστό λαό σε εγρήγορση αλλά έχει και την ανάλογη αντίρρηση. Εάν όσοι νοιάζονται πραγματικά για τη διαφύλαξη του πιστού λαού του Θεού από το χάραγμα ξεσηκώνουν κάθε τόσο το λαό με ψευδείς συναγερμούς, όταν έλθει ο πραγματικός κίνδυνος, ποιος θα τους πιστέψει πλέον; Υπάρχει ωστόσο μία παράμετρος ηθική στο όλο ζήτημα. Η παγκοσμιοποίηση τείνει να δημιουργήσει ατομικούς αριθμούς ελέγχου για ένα έκαστο πολίτη του κόσμου, αφ’ενός μεν για την εξυπηρέτησή του, αφ’ετέρου δε για την επόπτευσή του. Ήδη, ο γραμμωτός κώδικας ενός προϊόντος μας λέει πολλά: Τη χώρα παραγωγής, την εταιρεία και το προϊόν. Είναι δε κάθε γραμμωτός κώδικας μοναδικός. Θα φτάσουμε κάποια στιγμή ο κάθε άνθρωπος να ταυτίζεται με ένα μοναδικό τέτοιο αριθμό παγκοσμίως, ο οποίος θα καταγράφεται σε κάθε του είσοδο και έξοδο από τη χώρα, σε κάθε λήψη υπηρεσίας από δημόσιο κατάστημα, σε κάθε αγορά κάποιων ειδών, με στόχο (;) με πρόφαση (;) την πάταξη του εγκλήματος. Αν και ούτε εκείνος ο αριθμός θα ταυτίζεται με τον αριθμό του αντιχρίστου, θα είναι όμως ένας αριθμός ανελευθερίας, ένας αριθμός επόπτευσης, όπως των κρατουμένων στις φυλακές, όπως των ειδών του ζωϊκού βασιλείου υπό προστασία, όπως όσων έχουν συλλεγεί τα βιομετρικά στοιχεία, υπόπτων και μη. Πόσο Χριστός υπάρχει σ’αυτούς τους αριθμούς; Μας το λέγουν τα εδάφια από τα βιβλία Β΄ Βασιλειών και Α΄ Παραλειπομένων: «Μια μέρα ο Κύριος οργίστηκε εκ νέου εναντίον των Ισραηλιτών. Παρακίνησε, λοιπόν, το Δαβίδ εναντίον τους: «Πήγαινε», του είπε, «να μετρήσεις τους άντρες του Ισραήλ και του Ιούδα». (Β΄ Βασ. 24:1). «Μια μέρα ο σατανάς ξεσηκώθηκε ενάντια στους Ισραηλίτες και παρακίνησε το Δαβίδ να απογράψει όλο το λαό». (Α΄ Παρ. 21:1). Ενώ οι εξουσιαστές μετρούν τη δύναμή τους με τον αριθμό όσων εξουσιάζουν και ελέγχουν, ο Θεός της ελευθερίας και του αυτεξουσίου δηλώνει την καταμέτρηση των ανθρώπων ως ξεπεσμό από τη χάρη Του και απιστία. Μόνος αυτός αληθινός Πατέρας και προνοητής μας γνωρίζει, η δε φροντίδα Του φτάνει μέχρι του να έχει μετρημένες ακόμη και τις τρίχες της κεφαλής του καθενός μας (Λουκ. 12:7

ΠΗΓΗ:pgeorgios.blogspot.com

"Η θεολογία της γκρίνιας " του Οσιολογ. Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Από καιρό ήθελα να γράψω για το φαινόμενο αυτό. Δίσταζα. Τελικά, όπως βλέπετε, το αποφάσισα. Ίσως με τα παρακάτω να κρίνω και τον εαυτό μου. Μάλλον. Από ετών παρατηρείται το φαινόμενο μιας συνεχούς γκρίνιας για τα εκκλησιαστικά δρώμενα από διάφορους κληρικούς, λαϊκούς και μοναχούς, θεολόγους και μη, γνωστούς, ειδικούς, ονομαστούς (δεν θα ήθελα ν’ αναφέρω ονόματα εδώ), με βιβλία κι άρθρα, σε περιοδικά κι εφημερίδες, για τα κακώς κείμενα, για τους κακούς χριστιανούς, τους λαθεμένους κληρικούς, τους αβαθείς αρχιερείς, τις ανοημάτιστες εορτές, τις αντιπαραδοσιακές εθιμοτυπίες, τις λατρευτικές απροσεξίες, τα αήθη ήθη, τ’ αθεολόγητα κηρύγματα, τη νοσηρή λαϊκή ευσέβεια και λοιπά πολλά γνωστά. Θα προσπαθήσω να ’μαι σύντομος.

Οι ασχολούμενοι αρκετά με αυτή τη μονότονη γκρινιάρικη και παραπονιάρικη κριτική δεν λέγω ότι σε πολλά δεν έχουν και δίκιο, όμως τελικά κουράζονται και κουράζουν και φοβάμαι πως ζητούν πολλά από τους άλλους με περισσή αυστηρότητα, παραβλέποντας τον εαυτός τους, ή βλέποντάς τον με μπόλικη επιείκεια, εύκολα δικαιολογούμενοι και κινούμενοι κάποτε από προσωπικές τους δυσκολίες, ελλείψεις, αστοχίες, λάθη, προβλήματα, προβληματισμούς και κενά. Μακάρι να λαθεύω. Δεν λέγω πως μόνο οι άγιοι μπορούν να κρίνουν, ούτε πως αντικειμενικά δεν υπάρχουν θέματα προς κρίση και διόρθωση. Μιλώ για μια τυπική τακτική μόνιμης σφοδρής κριτικής των πάντων απ΄ ορισμένους, που ξαφνικά ανακάλυψαν την ορθότητα, ωσάν η Εκκλησία επί αιώνες να ήταν σε νάρκη, κι εκείνοι να υπήρξαν οι θεόσταλτοι διορθωτές των κακώς κειμένων της Εκκλησίας, όψιμοι σωτήρες της, θεολόγοι της γκρίνιας, σχολαστικοί, ορθολογιστές, ανελεήμονες, ακριβοδίκαιοι και άτεγκτοι.

Μάλιστα αυτή η θεολογική γκρίνια, ταπεινόλογη και ταπεινόσχημη ενίοτε κι άλλοτε φαρισαϊκή κι επηρμένη, μένει μόνο σε παρατηρήσεις, δίχως να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις και να δίνει κουράγιο κι ελπίδα στον σύγχρονο κουρασμένο άνθρωπο, που, τουλάχιστον στην αρχή, έχει μεγάλη την ανάγκη της παραμυθίας, του κουράγιου και της ελπίδος. Παρουσιάζοντας συνεχώς σκάνδαλα, ξεσκεπάζοντας σκανδαλοποιούς, βάζοντας τον καθένα στη θέση του, σαν μυστικοί σκανδαλοθήρες, μήπως γινόμαστε πρόξενοι σκανδαλισμού; Γνωρίζετε ότι τα πιο αυστηρά λόγια ο Χριστός τα είπε για τους υποκριτές και τους σκανδαλίζοντες…

Οι θεολόγοι της γκρίνιας είναι ορισμένοι. Είναι βέβαια συμπαθείς κι όμως κιόλας είπα λέγουν κι αρκετά ορθά, όμως λέγοντας πάντα πολλά και συνέχεια διορθωτικά κι επιτιμητικά νομίζω χάνουν. Ευτυχώς που δεν λαμβάνουν και καίριες αποφάσεις, γιατί όλοι θα ήμασταν από καιρό απωλεσμένοι. Λίγη συγκατάβαση, επιείκεια, ανεκτικότητα, συγχωρητικότητα και φιλαδελφία δεν βλάπτει. Δηλαδή θα καλύπτουμε τα λάθη και δεν θα διορθώνουμε τα σφάλματα; κανείς ποτέ δεν είπε αυτό. Όμως κι αυτό το συνεχές κυνηγητό και κατηγορητήριο, η υψωμένη βέργα, η ασίγαστη παρατηρητικότητα, η αξεκούραστη αυστηρή κριτική, η διόγκωση των ελλείψεων, μήπως προέρχεται από εσωτερική ακαταστασία, απουσία αυτογνωσίας, προσευχής κι εμπιστοσύνης στον Θεό;

Οι νηπτικοί θεολόγοι για το υπάρχον κακό οίκτειραν τον εαυτό τους κι όλα τα ’βλεπαν καλά λίαν κι ο αδελφός τους ήταν ο Θεός τους και για τις πτώσεις του έκλαιγαν οι ίδιοι ως κύριοι αίτιοι. Μήπως αυτή η θεολογία της γκρίνιας ταυτίζεται μ’ ένα λανθάνοντα φαρισαϊσμό αφιλαδελφείας, αφιλοτεκνίας, αφιλανθρωπίας και τελικά αφιλοθείας; Ας μελετηθεί ξανά η παραβολή των ζιζανίων.

Ένας γέροντας έλεγε: «Συνέχεια περί ηθικής συνήθως ομιλούν οι ανήθικοι». Και: «Το μεγαλύτερο θαύμα της Ορθοδοξίας είναι ότι διαφυλάχθηκε αλώβητη, παρά τους τόσους ανάξιους εκφραστές της». Λέγοντας αυτά ουδόλως μιλούμε περί ψευδοεφησυχασμού, ανόητης οφθαλμαπάτης, δαιμονοκίνητης αγγελολογίας και χαζοχαρούμενης ωραιολογίας, αλλά περί ανδρείας και θεοχαρίτωτης αυτογνωσίας, προς θεοαγάπητη αδελφογνωσία, μετά αγιοπατερικής αλληλοπεριχωρήσεως, αλληλοσεβασμού και αλληλοκατανοήσεως προς θεογνωσία και θεοληψία. Η θεολογία της γκρίνιας ας αφεθεί στους θεολόγους της «χαράς», του «έρωτος» και της «δικαιοσύνης»…

Ψηφιακός χάρτης των πολιτιστικών θησαυρών της Εκκλησίας της Ελλάδος

Πρότυπο συνεργασίας Εκκλησίας και Πολιτείας, χαρακτήρισε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος Β' τον ψηφιακό χάρτη των πολιτιστικών θησαυρών της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος, ετοιμάστηκε με τη συνεργασία της Μ.Κ.Ο. Αλληλεγγύη και του ΟΤΕ, στο πλαίσιο του επιχειρηματικού σχεδίου «Ψηφιακή Σύγκλιση». Μιλώντας στη παρουσίαση του ψηφιακού χάρτη, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος Β', τόνισε ότι, το όλο εγχείρημα αποτελεί πρότυπο για τη περαιτέρω συνεργασία της Εκκλησίας και της Πολιτείας στο πλαίσιο των διακριτών ρόλων τους αλλά και παράδειγμα συνεργασίας για το κοινωνικό έργο που επιτελούν τόσο η Εκκλησία όσο και η Πολιτεία.Το έργο αυτό πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος "Κοινωνία της Πληροφορίας" και αποτελεί μια προσπάθεια ψηφιοποίησης και τεκμηρίωσης των ιερών κειμηλίων της Εκκλησίας της Ελλάδος με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών.

...«Το όλο εγχείρημα αποτελεί παράδειγμα αρμονικής και δημιουργικής συνεργασίας εκκλησιαστικών και κρατικών φορέων και δύναται να αποτελέσει πρότυπο για περαιτέρω συνεργασίες, στο πλαίσιο των διακριτών ρόλων Εκκλησίας και Πολιτείας, όπως περιγράφονται στο Σύνταγμα μας αλλά και στο πεδίο των κοινών τόπων συνεργασίας μεταξύ των δύο φορέων όπως αυτοί αναφέρονται στον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο πολιτισμός και η διαφύλαξη των πολιτιστικών θησαυρών, μαζί με το κοινωνικό έργο αποτελούν σημεία συνεργασίας Εκκλησίας και Πολιτείας και νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής που σήμερα απολαμβάνουμε τους καρπούς αυτής της κοινής προσπάθειας»...

Για πρώτη φορά ο χρήστης του Ίντερνετ έχει τη δυνατότητα να «ξεφυλλίσει» μια μοναδική συλλογή ψηφιακών «εκθεμάτων» από μεγάλης πολιτιστικής αξίας μνημεία και πολύτιμα αντικείμενα της Εκκλησίας της Ελλάδος. «Η Αλληλεγγύη, στο πλαίσιο της ανανέωσης της διαδικτυακής της παρουσίας, δημιούργησε αυτήν τη δικτυακή πύλη (portal) με στόχο τη διατήρηση και την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της Εκκλησίας μας. Μέσω της χρήσης του Διαδραστικού Πολιτιστικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος προσφέρεται μια διεισδυτική ματιά σε εκκλησιαστικά αρχιτεκτονικά μνημεία, μουσεία, εκκλησιαστικά κειμήλια και γενικά σε οποιοδήποτε πολιτιστικό αγαθό σχετίζεται με εκκλησιαστικές δομές και φορείς», σημειώνει χαρακτηριστικά αναφερόμενος στο εγχείρημα ο διευθύνων σύμβουλος της ΜΚΟ Αλληλεγγύη κ. Κωστής Δήμτσας. Το υλικό που εκτίθεται απαρτίζεται από περίπου 33.000 ψηφιακά τεκμήρια - καθένα με επεξηγηματικό κείμενο. Σε αυτό απεικονίζονται εκκλησίες, μοναδικές αγιογραφίες, μουσειακά εκθέματα εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος, όπως άμφια, χειρόγραφα, ιερά σκεύη και σπάνια βιβλία, στα οποία περικλείεται η εκκλησιαστική ζωή όλων των μητροπόλεων της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια σε όσους κοπίασαν για το έργο αυτό.Αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε την ηλεκτρονική διεύθυνση:

www.art.solidarity.gr
Καλή πλοήγηση!

" ΣΗΚΩΣΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ " ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

Τι σημαίνει να σηκώσουμε τον σταυρό μας;Ό Κύριος λέει ότι ό καθένας από μας πρέπει να σηκώσει τον δικό του σταυρό.Τι σημαίνει αυτό; Ποιος είναι αυτός ό σταυρός; Για τον καθένα ό σταυρός είναι διαφορετικός και αυστηρά προσωπικός, διότι για τον καθένα ό Θεός έχει ετοιμάσει τον δικό του σταυρό.Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ποιος είναι ό δικός μας σταυρός, να ξέρουμε ότι έχουμε σηκώσει εκείνο ακριβώς τον σταυρό πού μας προτείνει ό Θεός. Είναι πολύ επικίνδυνο να επινοούμε σταυρούς για τον εαυτό μας. Και αυτό δυστυχώς το βλέπουμε συχνά.Για την πλειοψηφία των ανθρώπων ο Θεός έχει ετοιμάσει τον σταυρό της ζωής μέσα στον κόσμο, τον σταυρό της οικογενειακής και της κοινωνικής ζωής.Αλλά πολλές φορές άνθρωπος πού αποφάσισε να αρνηθεί τον εαυτό του και να ακολουθήσει στην ζωή του την οδό του Χριστού δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή επινοεί για τον εαυτό του σταυρό πού του φαίνεται πιο σωστός. Νομίζει, παραδείγματος χάριν, ότι για να σωθεί πρέπει να γίνει μοναχός ή να πάει στην έρημο.Αυτόν όμως το δρόμο ό Θεός τον ετοίμασε για πολύ λίγους, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σταυρό πού οι ίδιοι ούτε καν τον θεωρούν σταυρό και όταν τον σηκώνουν δεν καταλαβαίνουν ποιο βάρος έχουν στους ώμους τους.

Ποιο σταυρό έχουν οι περισσότεροι;

Έναν σταυρό απλό, όχι τέτοιο πού σήκωσαν οι άγιοι μάρτυρες και πού σήκωναν όλη τη ζωή τους οι όσιοι πατέρες στην έρημο. Εμείς έχουμε άλλο σταυρό.Ή ζωή μας, ή ζωή όλων των ανθρώπων, είναι θλίψη και πόνος. Και όλες αυτές οι θλίψεις στην κοινωνική και την οικογενειακή ζωή μας είναι ο σταυρός μας.Ό αποτυχημένος γάμος, ή ανεπιτυχής επιλογή του επαγγέλματος, δεν μας προκαλούν αυτά πόνο και θλίψη; Δεν πρέπει ό άνθρωπος πού τον βρήκαν αυτές οι συμφορές να τις υπομένει; Οι σοβαρές ασθένειες, ή περιφρόνηση, ή ατιμία, ή απώλεια της περιουσίας, ή ζήλεια των συζύγων, ή συκοφαντία και όλα γενικά τα κακά πού μας κάνουν οι άνθρωποι, όλα αυτά δεν είναι ό σταυρός μας;Ακριβώς αυτά είναι ό σταυρός μας, σταυρός για την μεγαλύτερη πλειοψηφία των ανθρώπων. Αυτές είναι οι θλίψεις πού υποφέρουν οι άνθρωποι και όλοι μας πρέπει να τις σηκώνουμε, αν και οι περισσότεροι δεν το θέλουν. Άλλα ακόμα και οι άνθρωποι πού μισούν τον Χριστό και αρνούνται να ακολουθήσουν το δρόμο του και αυτοί ακόμα σηκώνουν το δικό τους σταυρό του πόνου.

Ποια είναι ή διαφορά μεταξύ αυτών και των χριστιανών;

Ή διαφορά είναι ότι οι χριστιανοί με υπομονή σηκώνουν τον σταυρό τους και δεν γογγύζουν κατά του Θεού.Ταπεινά με χαμηλό το βλέμμα σηκώνουν μέχρι το τέλος της ζωής τους το δικό τους σταυρό ακολουθώντας τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το κάνουν για τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, το κάνουν από θερμή αγάπη προς Αυτόν, γιατί όλη την σκέψη τους είχε αιχμαλωτίσει ή διδασκαλία του Ευαγγελίου.Για να κάνει πράξη τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, για να ακολουθήσει την οδό του Χριστού, ό άνθρωπος πρέπει ταπεινά και ακούραστα να σηκώνει τον σταυρό του, να μην τον βρίζει αλλά να τον ευλογεί. Τότε μόνο τηρεί την εντολή του Χριστού, γιατί είχε, αρνηθεί τον εαυτό του. Σήκωσε τον σταυρό του και ακολούθησε τον Χριστό, τον ακολούθησε σ' ένα μακρινό δρόμο, σ' ένα δρόμο για τον οποίο ό Κύριος είπε, ότι στην Βασιλεία των Ουρανών οδηγεί τεθλιμμένη οδός ή αρχή της οποίας είναι ή στενή πύλη. Και εμείς θέλουμε να είναι ή οδός της ζωής μας ευρύχωρη, χωρίς λάκκους, πέτρες, αγκάθια και λάσπη. Θέλουμε να είναι στρωμένη με λουλούδια. Και ό Κύριος μας δείχνει μία άλλη οδό, την οδό του πόνου. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι σ' αυτό το δρόμο, όσο δύσκολος και να είναι, αν με όλη την καρδιά μας στραφούμε στον Χριστό, τότε ό Ίδιος με έναν θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο μας βοηθάει. Μας στηρίζει όταν πέφτουμε. Μας δυναμώνει και μας παρηγορεί.

Όταν ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, ο οποίος στην αρχή μόνο μας φαίνεται δύσκολος, όταν αισθανθούμε τη χάρη του Θεού πού μας δυναμώνει σ' αυτή την πορεία, τότε με χαρά και ταπείνωση θα σηκώνουμε τον σταυρό μας και θα πορευόμαστε με βεβαιότητα επειδή γνωρίζουμε ότι έτσι μας ανοίγεται ή είσοδος στην Βασιλεία των Ουρανών.
Αυτό λοιπόν σημαίνει να μισήσουμε την ψυχή μας - να μισήσουμε την ακαθαρσία της, να αρνηθούμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να σώσουμε την αθάνατη ψυχή μας πού ό προορισμός της είναι ή κοινωνία με τον Θεo.Αυτός πού με τέτοιο τρόπο θα χάσει την ψυχή του, θα την σώσει και θα είναι με τον Χριστό;
ΝΑ μας αξιώσει όλους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός της αιώνιας και ένδοξης ζωής μαζί Του, με τον Πατέρα Του και όλους τους αγγέλους.AMHN!

Οι bloggers της Αιτωλοακαρνανίας ¨αποκαλύπτονται¨

Στο τελευταίο φύλλο της τοπικής εφημερίδος 'ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΙΤΩΛΩΝ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ' ανάμεσα στην πλούσια θεματολογία περιμβάνεται και ενα ρεπορτάζ με το τίτλο:" Οι bloggers της Αιτωλοακαρνανίας αποκαλύπτονται" του δημοσιογράφου κ. Δημ. Παπαδάκη ο οποίος είχε την καλωσύνη να συμπεριλάβει και το blog του ραδιοφωνικού σταθμού μας.Τον ευχαριστούμε θερμά όπως και όλα τα παιδιά της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ! Το έργο που κάνουν είναι πολύ σπουδαίο και σημαντικό.Το κείμενο έχει ως εξής:

¨Τα blogs, αλλιώς ιστολόγια, είναι μια τεχνική εφαρμογή του διαδικτύου, που παρέχονται δωρεάν, ανανεώνονται τακτικά από τους κατόχους τους (bloggers) και περιέχουν σχόλια για τρέχοντα γεγονότα, ανεξαρτήτως θεματικής ή μια σειρά προσωπικών συλλογισμών. Πιο απλά, ένα blog μπορεί να είναι ό,τι θέλει ο συγγραφέας του να είναι.Το δυνατό τους σημείο είναι η αμεσότητα και η δυνατότητα να επιτρέπουν στους αναγνώστες να σχολιάσουν την αρχική θέση του συγγραφέα, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο έναν ελεύθερο και ανεμπόδιστο διάλογο ανάμεσα σε πολίτες. Ίσως τώρα στην Ελλάδα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τη σημασία του έχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης , αυτό που οι φίλοι… μας οι Αμερικανοί ονομάζουν social media. Η έκρηξη των blogs, μας φέρνει μπροστά σε μία νέα πραγματικότητα και αυτό γιατί οι Bloggers πλέον είναι άνθρωποι «της διπλανής πόρτας»…, όπως συνηθίζουμε να λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις, ενεργοί όμως πολίτες, ανεξαρτήτως ηλικίας, επαγγέλματος και μόρφωσης. Τώρα πλέον δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τους bloggers…. όπως ακριβώς δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τους πολίτες και τις απόψεις τους! Έτσι περιδιαβαίνοντας στο διαδίκτυο συναντάμε διαφορετικές απόψεις επί παντός επιστητού… Σερφάροντας στο διαδίκτυο ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει δεκάδες blogs των ανθρώπων της Αιτωλοακαρνανίας. Ενεργοί πολίτες, δημοσιογράφοι, νεολαίοι , ανώνυμοι σχολιαστές της καθημερινότητας, φίλαθλοι του Παναιτωλικού αλλά και ιερωμένοι….δίνουν το δικό τους στίγμα. Βloggers της Αιτωλοακαρνανίας, μιλούν στην «Π» για τα ενδιαφέροντά τους αλλά κυρίως για τους λόγους που τους οδήγησαν να δημιουργήσουν το δικό τους blog. Ο διαχειριστής του blog «ο Αστακός στης θάλασσας τον πάτο» κ. Θανάσης Ζαρκαδούλας μας εξηγεί ότι η δημιουργία του δικού του blog δεν ήταν στόχος προσωπικής προβολής αλλά μια προσπάθεια να διαμαρτυρηθεί για τα κακώς κείμενα της τοπικής κοινωνίας. Γι’ αυτό προσπαθεί να αναδείξει τα προβλήματα του Δήμου Αστακού αλλά και του Νομού γενικότερα. «Η επίλυση των προβλημάτων αυτών σημαίνει καλύτερη ποιότητα ζωής για εμένα και τα παιδιά μου. Αυτός είναι ο στόχος μου» μας επισημαίνει χαρακτηριστικά. Ο δημοσιογράφος και διαχειριστής του blog MessolonghiNews κ. Δήμητρης Μαλαβέτας αν και ποτέ δεν φαντάζονταν «την τεράστια αποδοχή που έτυχε το blog του από τους χρήστες του διαδικτύου», τώρα πλέον πιστεύει ότι έχει ένα δικό του μέσο επικοινωνίας με ότι αυτό συνεπάγεται. Παρουσιάζοντας την ειδησεογραφία της περιοχής και δημοσιοποιώντας απόψεις για διάφορα ζητήματα, ο κ. Μαλαβέτας μας περιγράφει πως «αισθάνομαι πλέον την υποχρέωση να γίνομαι καλύτερος, έχοντας καταφέρει να έχω καθημερινά κατά μέσο όρο 1.000 μοναδικούς επισκέπτες». Ο κ. Ηλίας Υφαντής, μιλώντας για λογαριασμό και του έτερου διαχειριστή του πρωτοπόρου blog Αgrinio-News, κ. Ανδρέα Μπρέσιακα , μας αναφέρει πως το blog δημιουργήθηκε από αγάπη για την πόλη του, το Αγρίνιο, και την ευρύτερη περιοχή. «Σκοπός μας είναι να μοιραστούμε την ειδησεογραφία με τους αναγνώστες μέσα από την προσωπική μας σκοπιά, κάτι που θα θέλαμε να αποτελεί και την αφορμή για διάλογο με τους αναγνώστες μας» εξηγείται. Ο διαχειριστής του blog Ξηρόμεροnews κ. Γιώργος Βαρνακιώτης τονίζει πως ο σκοπός της δημιουργίας του Blog είναι η προβολή της ευρύτερης περιοχής του Ξηρομέρου. Δίνοντας μέσα από το blog του, ιδιαίτερη βαρύτητα στα περιβαλλοντικά ζητήματα, στα θέματα πολιτισμού, στα στραβά και ανάποδα που συμβαίνουν στην περιοχή, ο κ. Βαρνακιώτης θεωρεί πως προβάλλει την ανάγκη για να αναδειχθεί ένας τόπος ξεχασμένος αλλά και την αγάπη του για τα χωριά του Ξηρόμερου που συνεχώς -όπως τονίζει ο ίδιος- «φθίνουν χωρίς να νοιάζεται κανένας γι’ αυτά.» Από την πλευρά του ο διαχειριστής του blog Trixonidanews , ο ίδιος θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, μας εκμυστηρεύεται πως η αγάπη, κατά κύριο λόγο, για την ευρύτερη περιοχή της Τριχωνίδας και το ενδιαφέρον για την ανάπτυξή της, ήταν οι κύριοι λόγοι που τον ώθησαν να δημιουργήσει το δικό του blog, που θα αποτελεί μια επιπλέον πηγή ενημέρωσης και σχολιασμού ταυτόχρονα, για τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Ο διαχειριστής του blog Agrinio-Spirit , που θέλησε επίσης να κρατήσει την ανωνυμία του, πιστεύει πως η μέχρι πρότινος έλλειψη άμεσης ηλεκτρονικής πληροφόρησης καθώς και η αγάπη του για το Αγρίνιο και τις ιδιαίτερες πτυχές του, τον οδήγησε στη δημιουργία ενός ιστολογίου που όπως τονίζει ο ίδιος « αναδεικνύει το "spirit" της πόλης, το διαφορετικό, το πιο ανθρώπινο της πρόσωπό της». Ο διαχειριστής του blog «Τίτορμε γερά» , που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του, είναι ένας φίλαθλος του Παναιτωλικού , οποίος στο blog του συνδύασε δυο μεγάλες του αγάπες τον Παναιτωλικό, φυσικά, και την φωτογραφία. Έτσι στο blog του παρουσιάζει το δικό του ερασιτεχνικό φωτορεπορτάζ του Παναιτωλικού. Όπως μας εξηγεί «θέλω να πιστεύω πως η δική μου προσπάθεια εναρμονίζεται με το νέο ήθος που προσπαθεί να φέρει τα τελευταία χρόνια ο Παναιτωλικός στο αθλητισμό.» Ο διαχειριστής του blog της Φυσιολατρικής Ομάδας του Αντιρρίου «Αριστοτέλης» και πρόεδρός της κ. Σπύρος Σαλάμουρας μας εξηγεί πως το blog είναι ένα όργανο δημοσιοποίησης των δραστηριοτήτων της φυσιολατρικής ομάδας του Αντιρρίου , για τις εκδρομές και τους περίπατους που οργανώνει εντός και εκτός νομού. «Σκοπός του blog εκτός των άλλων είναι να αναδείξουμε και την περιοχή του Αντιρρίου αλλά και να έρθουμε σε επικοινωνία μεταξύ μας , αφού ο σύλλογός μας αριθμεί περί τα 100 τακτικά μέλη» όπως μας λέει ο κ. Σαλαμούρας. Ο διαχειριστής του blog του Συλλόγου Παρακαμπύλιων Νέων και πρόεδρός του κ. Λάμπρος Φαρμάκης μας εξηγεί πως το blog είναι και αυτό ένα ακόμη μέσο ενημέρωσης για μια από τις πιο παραμελημένες περιοχές της Αιτωλοακαρνανίας, όπως και η εφημερίδα «Ακρόπυργος» που εκδίδει ο σύλλογος. «Θέλουμε όχι μόνο να προβάλλουμε τις δραστηριότητες του συλλόγου μας, αλλά να καταγράψουμε τα προβλήματα της περιοχής μας» μας επισημαίνει. Οι bloggers που μίλησαν αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των bloggers της Αιτωλοακαρνανίας : άνθρωποι δραστήριοι, ενεργοί πολίτες, που δεν εφησυχάζουν και διεκδικούν….. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι.. «Ναι μεν αλλά…»για την ανωνυμία Αργά ή γρήγορα όμως ήταν λογικό τα blogs να αποκτήσουν έκτος από τα καλά , και κακά στοιχεία της κοινωνίας. Περιπτώσεις παραπληροφόρησης, ή περιπτώσεις όπου τα blogs με την ανωνυμία που προσφέρουν χρησιμοποιήθηκαν σαν ανεμιστήρες συκοφαντιών και ύβρεων προβλημάτισαν και σίγουρα άμβλυναν τον αρχικό ενθουσιασμό που είχε δημιουργηθεί για αυτά. Η πολιτεία φέρεται διατεθειμένη να λάβει κάποια μέτρα με σκοπό να περιοριστούν τέτοιου είδους φαινόμενα. Πρόσφατα μάλιστα ο πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γιώργος Σανιδάς, σε γνωμοδότησή του προτείνει οι δικαστικές και εισαγγελικές αρχές μπορούν να άρουν το απόρρητο στο Διαδίκτυο αναζητώντας τα ηλεκτρονικά ίχνη μιας εγκληματικής πράξης, ακόμη και αν αυτή αποτελεί πλημμέλημα, χωρίς άδεια από τις αρμόδιες αρχές (Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών). Το γεγονός αυτό προξένησε τις αντιδράσεις αρκετών στην κοινότητα των bloggers, που έσπευσαν να μιλήσουν για περιορισμούς…Οι bloggers τις Αιτωλοακαρνανίας δεν παρέλειψαν να εκφράσουν τις απόψεις τους γύρω από το σημαντικό αυτό θέμα. «…Αν θέλει το κράτος να καταργήσει κάτι, ας καταργήσει την βουλευτική ασυλία και μετά την μονιμότητα των κηφήνων (σ.σ δημόσιοι υπάλληλοι ). Αν τα κάνει αυτά ε!! τότε ας καταργήσει και την ανωνυμία των bloggers!!» λεει χαρακτηριστικά ο διαχειριστής του blog «ο Αστακός στης θάλασσας τον πάτο» κ. Θανάσης Ζαρκαδούλας .Θεωρεί ότι πρέπει να διατηρηθεί η ανωνυμία και η φωνή των bloggers πρέπει να ακούγεται. Όμως τα ακραία φαινόμενα «απόψεων» των blogs , που μπορούν να φτάσουν στην συκοφαντία ή την προσβολή, πιστεύει πως οι κυβερνώντες πρέπει να βρουν τις ασφαλιστικές δικλίδες για να τα πατάξουν. Ο δημοσιογράφος και διαχειριστής του blog MessolonghiNews κ. Δήμητρης Μαλαβέτας μας εξηγεί πως ζήτημα ανωνυμίας για τον ίδιο δεν τίθεται αφού «οι αναγνώστες έχουν τη γνώση να διαχωρίζουν και να αξιολογούν την αλήθεια από το ψέμα και κυρίως να έχουν άποψη για τα γεγονότα.». Με τη σειρά του ο διαχειριστής του blog Ξηρόμεροnews κ. Γιώργος Βαρνακιώτης θεωρεί πως η ανωνυμία πρέπει να διατηρηθεί, αφού η όποια ασυδοσία παρατηρείται δεν είναι ταυτόσημη τη ανωνυμίας. «Η ασυδοσία τιμωρείται και όποιο blog ξεπερνάει τα όρια, αυτόματα τίθεται εκτός του «παιχνιδιού» από τους ίδιους τους χρήστες – επισκέπτες», πιστεύει ο ίδιος. Και ο διαχειριστής του Trixonidanews πιστεύει πως η ανωνυμία των blogs, καλό είναι να διατηρηθεί, όταν βέβαια αυτά που αναρτώνται δεν προσβάλλουν με τρόπο βάναυσο την προσωπικότητα κάποιου, ενώ δεν θα έλεγε όχι στην κατά περίπτωση επέμβαση των αρχών, αρκεί να μην έχει χαρακτηριστικά λογοκρισίας . Και αυτό γιατί όπως μας επισημαίνει «η ελεύθερη έκφραση αποτελεί ύψιστο δικαίωμα της δημοκρατίας και μέσω αυτής εξελίσσεται.». Ο διαχειριστής του blog Agrinio-Spirit πιστεύει πως για τον ίδιο η ανωνυμία αποτελεί ένα εργαλείο ελεύθερης έκφρασης απόψεων και ιδεών, ενώ στην παρούσα περίοδο, όπως μας εξηγεί, η ανωνυμία τον βοηθά να είναι ευρηματικός και στο μέτρο του εφικτού δημιουργικός. Σπεύδει όμως να τονίσει «δεν χρειάζεται να φτάσει κανείς στο άλλο άκρο όπου η ανωνυμία χρησιμοποιείται ως εφαλτήριο για ύβρεις και συκοφαντίες.» «Αν και είμαστε ένα επώνυμο blog , πιστεύουμε στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού είτε ανώνυμα είτε επώνυμα, εξάλλου ο χρόνος είναι αυτός που οριοθετεί την αξιοπιστία ενός blog, σίγουρα όμως η τυχόν κατάργηση της ανωνυμίας θα σημάνει έναν περιορισμό» τονίζει ο κ. Υφαντής για λογαρισμό του «Αgrinio-news»σχετικά με το ζήτημα της ανωνυμίας. Αναφορικά με το ιδιο θέμα ο διαχειριστής του Βlog «Τίτορμε γερά»πιστεύει πως η ανωνυμία χρειάζεται υπευθυνότητα και αυτή με την σειρά της παιδεία «γιατί κανείς δεν έχει δικαίωμα να γράφει ότι θέλει». Από την άλλη όμως ο ίδιος τάσσεται υπέρ της διατήρησης της ανωνυμίας, μιας και πιστεύει πως τα ιστολόγια είναι οχυρά δημοκρατίας. Ο διαχειριστής του blog της Φυσιολατρικής Ομάδας του Αντιρρίου «Αριστοτέλης» κ. Σπύρος Σαλάμουρας πιστεύει πως η ανωνυμία δίνει μεγαλύτερη ελευθερία σε κάποιον να εκφράσει την αγανάκτησή του για πράγματα που τον ενοχλούν, όμως υπογραμμίζει πως «καλό θα είναι να υπάρχει ταυτότητα σε ότι λέγεται». Ο διαχειριστής του blog του Συλλόγου Παρακαμπύλιων Νέων κ. Λάμπρος Φαρμάκης θεωρεί πως ζήτημα της ανωνυμίας δεν υφίσταται «γιατί οι αναγνώστες είναι αυτοί που ξεχωρίζουν τα αξιόπιστα blogs, γι’ αυτό και δεν συμφωνώ με την κατάργησή της ανωνυμίας. Όποιος συκοφαντεί σίγουρα αργά ή γρήγορα θα απομονωθεί από τους αναγνώστες ». Τα Blogs στην υπηρεσία της Εκκλησίας! Τα blogs έχουν τεράστια θεματική: ειδήσεις, αθλητικά νέα, μόδα, θέματα νέων τεχνολογιών, συνταγές μαγειρικής…. γιατί όχι λοιπόν και εκκλησιαστική διδαχή! Το ρόλο αυτό επωμίστηκαν δραστήριοι άνθρωποι από το χώρο της εκκλησίας , που είδαν στα blogs ένα ακόμη, ίσως πιο αποτελεσματικό, μέσο για την διάδοση του εκκλησιαστικού λόγου. Ο διευθυντής ,και εσχάτως blogger, του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ» της ενορίας Αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου κ. Παναγιώτης Κουτσούκης μας εξηγεί ότι σκοπός της δημιουργίας του blog ήταν «η επιθυμία μας να προβάλλουμε και μέσω του διαδικτύου την διακονία της ενορίας του Αγίου μας, του Ραδιοφωνικού της Σταθμού, να καταγράψουμε γεγονότα, ειδήσεις που αφορούν τη δραστηριότητα της τοπικής μας Εκκλησίας και όχι μόνο. Να προσφέρουμε απλά, μέσω των νέων τεχνολογιών, το μήνυμα του ιερού ευαγγελίου και την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας». ». Ο κ. Κουτσούκης εξάλλου θεωρεί πως το θέμα της ανωνυμίας των blogs είναι σημαντικό, όμως δεν είναι απαραίτητο να καταργηθεί η ανωνυμία, για να αντιμετωπιστούν φαινόμενα «ασυδοσίας» των Blogs. «Ίσως ο αποκλεισμός τέτοιων blogs για κάποιο χρονικό διάστημα αρχικά ή μόνιμα, αν εξακολουθούν να δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, να έδινε κάποια λύση» Ο παπά Ηλίας Υφαντής, διαχειριστής του Blog Υπέρβαση, θεωρεί το blog του ένα βήμα ελεύθερης έκφρασης για τον ίδιο, αφού αισθάνεται ότι ως ιερωμένος οφείλει να είναι ενεργός πολίτης, γι’ αυτό εξάλλου ασχολείται σχεδόν πενήντα χρόνια, ερασιτεχνικά, με τη δημοσιογραφία. Τα θέματά του έχουν ως άξονες το Ευαγγέλιο και την πραγματικότητα .«Γιατί είναι ανεδαφικό να μιλάει ή να γράφει κάποιος για το Ευαγγέλιο ερήμην της πραγματικότητας και απατηλό να αναφέρεται στην πραγματικότητα ερήμην του Ευαγγελίου», μας εξηγεί με έμφαση ο ίδιος. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του είναι, όπως μας αναφέρει, «οι μεγάλες απάτες, που γίνονται σε βάρος του λαού εκ μέρους του εκκλησιαστικού και προπάντων του πολιτικού κατεστημένου. Μεταξύ των οποίων μεγαλύτερες είναι, από εκκλησιαστικής πλευράς, η ταύτιση της δεσποτοκρατίας με την Εκκλησία και, από πολιτικής, η ταύτιση της νομιμότητας με τη δικαιοσύνη.» Σχετικά με το ζήτημα της ανωνυμίας ο παπά Ηλίας, πιστεύει πως ο καθένας πρέπει να είναι ελεύθερος να δημοσιεύει τις απόψεις του επωνύμως ή ανωνύμως. «Η ανωνυμία όμως –μας αναφέρει πως - προϋποθέτει υπευθυνότητα. Και η υπευθυνότητα υψηλό πολιτισμικό και πνευματικό επίπεδο, ώστε να μη μεταβάλλεται η ανωνυμία σε «κουκούλα» αυθαιρεσίας και ασυδοσίας.»

Aδελφοί μην απελπιζόμαστε! Αγίου Αμφιλοχίου Επισκόπου Ικονίου

Όταν αδελφέ μου ντρέπεσαι να σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό, και νιώθεις την ψυχή σου ξεγραμμένη από το βιβλίο της ζωής, διάβασε αυτούς τους λόγους του αγίου Αμφιλοχίου Επισκόπου Ικονίου και θα βρεις νέα δύναμη στον κατά Χριστόν αγώνα σου. Συνέχισε τον αγώνα, και έχει ο Θεός για όλους μας!
Κάποιος αδελφός νικήθηκε από το πάθος της πορνείας και έκανε την αμαρτία καθημερινά., αλλά και καθημερινά ζητούσε έλεος από τον Κύριό του με δάκρυα και προσευχές. Ενεργώντας λοιπόν έτσι, τον ξεγελούσε η κακή συνήθεια, και έκανε την αμαρτία· έπειτα πάλι, μετά την αμαρτία, πήγαινε στην εκκλησία, και βλέποντας την ιερή και σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έπεφτε μπροστά της με πικρά δάκρυα και έλεγε: «Σπλαχνίσου με, Κύριε, και πάρε από επάνω μου αυτόν τον ύπουλο πειρασμό, γιατί με ταλαιπωρεί φοβερά και με τραυματίζει με τις πικρές ηδονές. Δεν έχω πρόσωπο, Κύριε, να αντικρύσω και να δω την αγία εικόνα σου και την υπέρλαμπρη μορφή του προσώπου σου, ώστε να γλυκαθεί η καρδιά μου».
Τέτοια έλεγε, και όταν έβγαινε από την εκκλησία έπεφτε πάλι στον βούρκο. Όμως και πάλι δεν απελπιζόταν για τη σωτηρία του, αλλά από την αμαρτία ξαναγύριζε στην εκκλησία και έλεγε τα παρόμοια προς τον φιλάνθρωπο Κύριο και Θεό: «Εσένα, Κύριε, βάζω εγγυητή, ότι από εδώ και πέρα δεν θα ξανακάνω αυτή την αμαρτία· μόνο, αγαθέ, συγχώρησε μου όσες αμαρτίες σου έκανα από την αρχή μέχρι τώρα». Και αφού έδινε αυτές τις φοβερές υποσχέσεις, πάλι γύριζε στη βαριά αμαρτία του. Και έβλεπε κανείς τη γλυκύτατη φιλανθρωπία και την άπειρη αγαθότητα του Θεού να ανέχεται καθημερινά και να υπομένει την αδιόρθωτη και βαριά παράβαση και την αχαριστία του αδελφού και να θέλει από πολλή ευσπλαχνία τη μετάνοιά του και την οριστική επιστροφή του. Γιατί αυτό δεν γινόταν για ένα, δύο ή τρία χρόνια, αλλά για δέκα και περισσότερο.
Βλέπετε αδελφοί, την άμετρη ανοχή και την άπειρη φιλανθρωπία του Κυρίου; Πως κάθε φορά δείχνει μακροθυμία και καλοσύνη, υπομένοντας τις βαριές ανομίες και αμαρτίες μας; Γιατί αυτό που συγκλονίζει και προκαλεί θαυμασμό σχετικά με την πλούσια ευσπλαχνία του Θεού είναι ότι ο αδελφός, ενώ υποσχόταν και συμφωνούσε να μην ξανακάνει την αμαρτία, αποδεικνυόταν ψεύτης.
Μια μέρα λοιπόν, καθώς γινόταν αυτό, ο αδερφός, αφού έκανε την αμαρτία, πήγε τρέχοντας στην εκκλησία, θρηνώντας και στενάζοντας και κλαίγοντας και βιάζοντας της ευσπλαχνία του αγαθού Θεού να τον λυπηθεί και να τον γλυτώσει από τον βούρκο της ασωτείας. Καθώς λοιπόν ο αδελφός παρακαλούσε τον φιλάνθρωπο Θεό, ο αρχέκακος διάβολος, η καταστροφή των ψυχών μας, είδε ότι τίποτε δεν κάνει, αλλά όσο αυτός έραβε με την αμαρτία, ο αδελφός τα ξήλωνε με τη μετάνοια. Με θράσος λοιπόν του παρουσιάστηκε φανερά και, στρέφοντας το πρόσωπο του προς τη σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κραύγαζε και έλεγε: «Τι θα γίνει μ’ εμάς τους δύο, Ιησού Χριστέ; Η άπειρη συμπάθειά σου με νικά και με ρίχνει κάτω, καθώς δέχεσαι αυτόν τον πόρνο, τον άσωτο, που κάθε μέρα σου λέει ψέματα και δεν λογαριάζει την εξουσία σου. Γιατί λοιπόν δεν τον καις, αλλά μακροθυμείς και τον ανέχεσαι; Εσύ πρόκειται να δικάσεις του μοιχούς και τους πόρνους και να εξολοθρεύσεις όλους τους αμαρτωλούς. Πράγματι, δεν είσαι δίκαιος κριτής, αλλά όπου νομίσει η εξουσία σου, κρίνεις άδικα και παραβλέπεις. Εμένα, για τη μικρή παράβαση της υπερηφάνειας, με έριξες από τον ουρανό κάτω· και αυτός είναι ψεύτης και πόρνος και άσωτος, και επειδή πέφτει μπροστά σου, του χαρίζεις ατάραχος την ευμένειά σου. Γιατί λοιπόν σε λένε δίκαιο κριτή; Όπως βλέπω, και εσύ χαρίζεσαι σε πρόσωπα από την πολλή σου αγαθότητα και παραβλέπεις το δίκαιο». Και αυτά ο διάβολος τα έλεγε πνιγμένος από την πολλή πίκρα του και βγάζοντας φλόγες και καπνό από τα ρουθούνια του.
Αφού τα είπε αυτά ο διάβολος, σώπασε· και αμέσως ακούστηκε μία φωνή σαν από το άγιο βήμα να λέει: «Παμπόνηρε και ολέθριε δράκοντα, δεν χόρτασε η κακία σου που κατάπιες όλο τον κόσμο, αλλά και αυτόν που κατέφυγε στο άπειρο έλεος της ευσπλαχνίας μου πασχίζεις να τον αρπάξεις και να τον καταπιείς; Έχεις να παρουσιάσεις αμαρτήματα τόσα που να ζυγίζουν βαρύτερα από το πολύτιμο αίμα που έχυσα γι’ αυτόν επάνω στον σταυρό; Μάθε ότι η σταύρωση και ο θάνατος μου συγχώρησαν τις αμαρτίες του. Και εσύ βέβαια, όταν αυτός πηγαίνει στην αμαρτία, δεν τον διώχνεις, αλλά τον δέχεσαι με χαρά και δεν τον αποστρέφεσαι, ούτε τον εμποδίζεις, γιατί ελπίζεις να τον κερδίσεις. Εγώ λοπόν, που είμαι τέτοιος σπλαχνικός και φιλάνθρωπος, που έδωσα εντολή στον κορυφαίο μου απόστολο Πέτρο να συγχωρεί ως εβδομήντα φορές το επτά αυτόν που αμαρτάνει καθημερινά, άραγε δεν θα συγχωρήσω και δεν θα τον σπλαχνιστώ; Ναι, σου λέω· και επειδή καταφεύγει σ’ εμένα, δεν θα τον αποστραφώ, ώσπου να τον πάρω δικό μου· γιατί εγώ για τους αμαρτωλούς σταυρώθηκα και γι’ αυτούς άπλωσα τα άχραντα χέρια μου, έτσι ώστε όποιος θέλει να σωθεί, να καταφεύγει σ’ εμένα και σώζεται. Κανέναν δεν αποστρέφομαι ούτε διώχνω· ακόμη και μύριες φορές τη μέρα να αμαρτήσει κάποιος και μύριες φορές να έρθει σ’ εμένα, δεν θα φύγει λυπημένος. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους ενάρετους αλλά τους αμαρτωλούς».
Μόλις ακούστηκαν αυτά τα λόγια, ο διάβολος έμεινε στη θέση του τρέμοντας, χωρίς να μπορεί να φύγει. Και ακούστηκε πάλι η φωνή: « Άκουσε, απατεώνα, και σχετικά με αυτό που είπες, ότι δηλαδή είμαι άδικος. Γιατί εγώ είμαι δίκαιος σε όλους, και σε όποια κατάσταση βρω κάποιον, σύμφωνα με αυτή τον κρίνω. Δες, λοιπόν· αυτόν τον βρήκα τώρα σε μετάνοια και επιστροφή, πεσμένο μπροστά στα πόδια μου και νικητή σου. Θα τον πάρω λοιπόν και θα σώσω την ψυχή του, επειδή δεν απελπίστηκε για τη σωτηρία του. Και εσύ, βλέποντας την τιμή που του κάνω, να σουβλιστείς από τον φθόνο σου και να καταντροπιαστείς».
Και όπως ήταν ο αδελφός πεσμένος μπρούμυτα και θρηνούσε, παρέδωσε την ψυχή του· και αμέσως ήρθε οργή μεγάλη σαν φωτιά και έπεσε επάνω στον σατανά και τον κατέκαιγε. Από αυτό λοιπόν ας μάθουμε, αδελφοί, την άμετρη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού και πόσο καλό Κύριο έχουμε, και ποτέ να μην απελπιστούμε ή να αμελήσουμε τη σωτηρία μας.
Κάποιος άλλος πάλι που μετανόησε μετά την αμαρτία αποσύρθηκε στην ησυχία· συνέβη όμως τότε να χτυπήσει σε πέτρα και να πληγωθεί στο πόδι, και τόσο αίμα να τρέξει από την πληγή, ώστε να ξεψυχήσει από τον αιμοραγία. Ήρθαν λοιπόν οι δαίμονες θέλοντας να πάρουν την ψυχή του· και τους λένε οι άγγελοι: «Κοιτάξτε στην πέτρα και δείτε το αίμα του που έχυσε για τον Κύριο». Και με αυτό που είπαν οι άγγελοι, αφέθηκε ελεύθερη η ψυχή.
Σε κάποιον αδερφό που έπεσε σε αμαρτία, παρουσιάστηκε ο σατανάς και είπε: «Δεν είσαι χριστιανός». Ο αδελφός του αποκρίθηκε: «όποιος και να είμαι, πάντως είμαι καλύτερός σου». Ο σατανάς είπε πάλι: «Σου λέω, θα πας στην κόλαση». Και ο αδελφός του απάντησε: «Δεν είσαι εσύ κριτής μου ούτε ο Θεός μου». Έτσι ο σατανάς έφυγε άπρακτος, ενώ ο αδελφός έδειξε ειλικρινή μετάνοια στον Θεό και έγινε άξιος.

Ένας αδελφός που είχε κυριευθεί από λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα: «Τι να κάνω; Οι λογισμοί μου λένε ότι άδικα απαρνήθηκα τον κόσμο και ότι δεν μπορώ να σωθώ». Και ο γέροντας αποκρίθηκε: «Ακόμη και αν δεν μπορούμε να μπούμε στη Γη της επαγγελίας, μας συμφέρει να αφήσουμε τα κόκκαλα μας στην έρημο παρά να γυρίσουμε πίσω στη Αίγυπτο».
Άλλος αδελφός ρώτησε τον ίδιο γέροντα: «Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης όταν λέει: ‘‘ Δεν υπάρχει γι’ αυτό σωτηρία από τον Θεό του’’;» και ο γέροντας είπε: «Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας που σπέρνονται από τους δαίμονες σε αυτόν που αμάρτησε και του λένε· ‘‘Δεν υπάρχει πια για σένα σωτηρία από τον Θεό’’, και προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στην απελπισία. Αυτούς πρέπει κανείς να τους αντιμάχεται λέγοντας· ‘‘ Καταφύγιό μου είναι ο Κύριος, και αυτός θα ελευθερώσει από την παγίδα τα πόδια μου’’».
Κάποιος από τους πατέρες διηγήθηκε ότι στην Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα ασκητήριο παρθένων. Μία από αυτές, από ενέργεια του κοινού εχθρού, έφυγε από το μοναστήρι και έπεσε σε πορνεία, και έμεινε στο πάθος αυτό αρκετό καιρό. Κάποτε όμως, με τη βοήθεια του φιλάνθρωπου Θεού, μετανόησε και γύρισε στο κοινόβιό της. Και φτάνοντας μπροστά στην πύλη, έπεσε νεκρή.
Ο θάνατός της αποκαλύφθηκε σε κάποιον άγιο, ο οποίος είδε τους αγίους αγγέλους που ήρθαν να πάρουν την ψυχή της, και δαίμονες που τους ακολουθούσαν. Στον διάλογο που έγινε μεταξύ τους, οι άγιοι άγγελοι έλεγαν ότι γύρισε με μετάνοια. Οι δαίμονες πάλι αντέλεγαν: «Τόσο καιρό είναι υποδουλωμένη σ’ εμάς και είναι δική μας· άλλωστε δεν πρόλαβε ούτε να μπει στο κοινόβιο, και πώς λέτε ότι μετανόησε;» και είπαν οι άγγελοι: «Από τη στιγμή που είδε ο Θεός την πρόθεσή της να έχει κλίση στον σκοπό αυτό, δέχτηκε τη μετάνοιά της· και η μετάνοια βέβαια ήταν στην εξουσία της, λόγω του σκοπού που έβαλε, η ζωή της όμως ήταν στην εξουσία του Κυρίου του σύμπαντος». Με τα λόγια αυτά ντροπιάστηκαν οι δαίμονες και έφυγαν. Και αυτός που είδε την αποκάλυψη, τη διηγήθηκε στους παρόντες.
Ο αββάς Αλώνιος είπε ότι, αν θέλει ο άθνρωπος, μπορεί από το πρωί ως το βράδι να φτάσει σε θεία μέτρα.
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Μωυσή: «Έστω ότι κάποιος δέρνει τον δούλο του για κάποιο σφάλμα που έκανε· τι θα πει ο δούλος;». Αποκρίθηκε ο γέροντας: «Αν είναι δούλος καλός, θα πει· ‘‘Σπλαχνίσου με έσφαλα’’». «Δεν λέει τίποτε άλλο;» ξαναρώτησε ο αδελφός. «Τίποτε», απάντησε ο γέροντας· «γιατί από τη στιγμή που θα αναγνωρίσει το σφάλμα του και θα πει ότι έσφαλε, αμέσως τον σπλαχνίζεται ο κύριος του».
Κάποιος αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα: «Αν πέσω σε αξιοδάκρυτο παράπτωμα, με κατατρώει ο λογισμός μου και με κατηγορεί που έπεσα». Ο γέροντας απάντησε: «Αν, την ώρα που άνθρωπος πέσει σε σφάλμα, πει ‘‘αμάρτησα’’, αμέσως παύει ο λογισμός».
Κάποιας νέας, που λεγόταν Ταϊσία, πέθαναν οι γονείς και έμεινε ορφανή. Αυτή τότε μετέτρεψε το σπίτι της σε ξενώνα των πατέρων της Σκήτης και για πολύ καιρό τους δεχόταν και τους φιλοξενούσε. Όταν όμως ξόδεψε όσα είχε, άρχισε να στερείται. Την πλησίασαν τότε άνθρωποι διεστραμμένοι και την έβγαλαν από τον καλό δρόμο. Και ζούσε πλέον αμαρτωλά,. Έτσι που κατάντησε και στην πορνεία.
Όταν το έμαθαν οι πατέρες, λυπήθηκαν πάρα πολύ και κάλεσαν τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του είπαν: «Ακούσαμε για την τάδε αδελφή ότι ζει στην αμαρτία. Αυτή, όταν μπορούσε, είχε δείξει αγάπη σ’ εμάς· ας τη βοηθήσουμε και εμείς τώρα, όπως μπορούμε. Κάνε λοιπόν τον κόπο να πας σε αυτήν και με σοφία που σου έδωσε ο Θεός, φρόντισε για τη διόρθωση της».
Πήγε λοιπόν ο γέροντας σε αυτήν, και είπε στη γριά που φύλαγε στην πόρτα: «Πες στην κυρία σου ότι ήρθα». Εκείνη τον έδιωξε λέγοντας: «Εσείς παλιά της τα φάγατε όλα και τώρα είναι φτωχή». Ο γέροντας επέμενε: «Πες της, και θα δει πολύ καλό από εμένα». Ανέβηκε λοιπόν η γριά και ανέφερε στη νέα για τον γέροντα. Ακούγοντας την εκείνη είπε: «Αυτοί οι μοναχοί όλο γυρίζουν κατά την Ερυθρά Θάλασσα και βρίσκουν μαργαριτάρια». Στολίστηκε λοιπόν, κάθισε στο κρεβάτι και είπε στη θυρωρό: «Φέρε τον εδώ».
Όταν μπήκε ο αββάς Ιωάννης, κάθισε κοντά της και, κοιτώντας την στο πρόσωπο, της είπε: «Τι σε έκανε να απορρίψεις τον Ιησού, ώστε να φτάσεις σε αυτή την κατάσταση;» Αυτή, ακούγοντας τα λόγια του, πάγωσε· και ο γέροντας, σκύβοντας το κεφάλι, άρχισε να κλαίει πικρά. «Αββά, γιατί κλαις;» τον ρώτησε. Αυτός σήκωσε λίγο το κεφάλι του, και σκύβοντας πάλι είπε: «Βλέπω τον σατανά να χορεύει στο πρόσωπο σου, και πως να μην κλάψω;» «Υπάρχει μετάνοια, αββά;» ρώτησε η κόρη. «Ναι», της είπε ο γέροντας. Και εκείνη πρόσθεσε: «Πάρε με, όπου νομίζεις». «Πάμε», είπε ο γέροντας, και αυτή αμέσως σηκώθηκε να τον ακολουθήσει. Ο γέροντας παρατήρησε ότι δεν άφησε καμιά παραγγελία για το σπίτι της και θαύμασε.

Κοντεύοντας στην έρημο, τους πρόλαβε το βράδυ. Και ο γέροντας της ετοίμασε ένα μικρό προσκέφαλο, το σταύρωσε και της είπε να κοιμηθεί εκεί. Έκανε έπειτα και για τον εαυτό του πιο πέρα και αφού τελείωσε τις προσευχές του πλάγιασε και αυτός.

Τα μεσάνυχτα ξύπνησε και βλέπει κάτι σαν δρόμο από φως να ξεκινά από αυτήν και να καταλήγει στον ουρανό, και είδε τους αγγέλους του Θεού να ανεβάζουν την ψυχή της. Σηκώθηκε, πλησίασε και τη σκούντηξε με το πόδι. Όταν κατάλαβε ότι ήταν νεκρή, γονάτισε με το πρόσωπο στη γη και παρακαλούσε τον Θεό. Και άκουσε μια φωνή να του λέει ότι η μία ώρα της μετανοίας της έγινε δεκτή περισσότερο από τη μετάνοια πολλών άλλων, που διαρκεί πολύν καιρό αλλά δεν έχει θέρμη.
ΠΗΓΗ:Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Οικ. Πατριάρχης Βαρθολομαίος:"Κάμνομεν το χρέος της αγάπης, διαλεγόμενοι τιμίως και υπευθύνως με τους εκτός των κόλπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας"

"Κάμνομεν το χρέος της αγάπης, διαλεγόμενοι τιμίως και υπευθύνως με τους εκτός των κόλπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και αφήνομεν το Πνεύμα το Άγιον να ενεργήση περαιτέρω όπως Εκείνο κρίνει. Οφείλομεν να μη απομονούμεθα εγωϊστικώς εις την αυτάρκειάν μας, κινδυνεύοντες να κατακριθώμεν μετά των «την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων», διότι ο θησαυρός της αληθείας, τον οποίον έχομεν κληρονομήσει, δυνητικώς ανήκει εις όλους, και όσον γίνονται κοινωνοί του, τόσον περισσότερον θα αυξάνη το Σώμα του Χριστού και μεγαλύτερος θα είναι ο μισθός μας παρά Κυρίου!".

Προς την 13η Διάσκεψη Ευρωπαϊκών Εκκλησιών στην Λυών

Δ΄ ΔΙΕΘΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΙΚΟ - ΨΑΛΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Το ανά τριετία, ως θεσμός πλέον, συγκαλούμενο από το Ίδρυμα Βυζαντινής Μουσικολογίας, Δ΄ Διεθνές Συνέδριο, Μουσικολογικό και Ψαλτικό, με τον γενικό τίτλο «Θεωρία και Πράξη της Ψαλτικής Τέχνης», θα πραγματοποιηθεί το τετραήμερο, Τρίτη βράδυ έως Παρασκευή βράδυ, 8-11 Δεκεμβρίου 2009, στην Αθήνα. Η σύγκληση ειδικά αυτού του Δ΄ Συνεδρίου και η σύνθεση της θεματικής του γίνεται με την συνεργασία της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος (ΟΜ.Σ.Ι.Ε.) και την οργανωτική συμπαράσταση της Συνοδικής Επιτροπής επι της Εκκλησιαστικής Τέχνης και Μουσικής, υπό την ευλογία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ. Ιερωνύμου.
Το Δ΄ αυτό Συνέδριο διατηρεί τον καθιερωμένο από τα τρία προηγούμενα Συνέδρια διττό χαρακτήρα, μουσικολογικό και ψαλτικό – καλλιτεχνικό. Ο σχεδιασμός αυτός χωράει όλους τους επιστήμονες και ψάλτες - μουσικολόγους και όλους τους ψάλτες – καλλιτέχνες και επιτρέπει την επιλογή τεσσάρων – πέντε Χορών Ψαλτών απ’ την Ελλάδα και άλλες ομόδοξες χώρες.

Για περισσότερες πληροφορίες κάντε "κλίκ" εδώ

Για να κατεβάσετε τη φόρμα συμμετοχής πατήστε εδώ

35 χρόνια η παράνομη κατοχή στην Κύπρο συνεχίζεται

35 χρόνια η παράνομη κατοχή στην Κύπρο συνεχίζεται

Σάββατο 20 Ιουλίου και ώρα 04:35 του 1974 ξεκίνησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Τριάντα πέντε χρόνια μετά η παράνομη κατοχή συνεχίζεται.

Ο πρόεδρος της Κύπρου κ. Δ. Χριστόφιας χαρακτήρισε την 35η επέτειο του πραξικοπήματος “ημέρα που προκαλεί τις ψυχές, που προκαλεί θλίψη και αγανάκτηση”. Το πραξικόπημα, όπως είπε, αποτέλεσε την αφορμή για την Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο για να αποκαταστήσει δήθεν τη συνταγματική τάξη, τονίζοντας ότι για 35 χρόνια η Άγκυρα εφαρμόζει παλαιά σχέδια τα οποία ήταν στα συρτάρια από τη δεκαετία του 1950 και αυτά προβλέπουν διχοτόμηση και τον έλεγχο από την Τουρκία μεγάλου τμήματος του κυπριακού εδάφους. Και προειδοποίησε ότι “διεθνές ορόσημο για τη λύση του Κυπριακού δεν υπάρχει”.

ΠΗΓΗ:anastasiosk.blogspot.com

Βασίλης Παναγόπουλος ο δικος μας ΗΡΩΑΣ!

Παναγόπουλος Βασίλειος 1935-1974 Αντισμήναρχος.
Γεννήθηκε το 1935 στο Αγρίνιο. Τον Απρίλιο του 1956 εισήλθε στη Σχολή Ικάρων (τμήμα εφέδρων χειριστών). Το Δεκέμβριο του 1957 ονομάστηκε έφεδρος ανθυποσμηναγός. Μονιμοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1961 με τον ίδιο βαθμό. Σκοτώθηκε στις 22 Ιουλίου 1974, όταν το αεροσκάφος Noratlas τής 354 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών, στο οποίο επέβαινε ως χειριστής κατά την εκτέλεση διατεταγμένης αποστολής στην Κύπρο, καταρρίφθηκε κατά την προσγείωσή του στο αεροδρόμιο Λευκωσίας.
Μια αποστολή αυτοκτονίας με ένα τραγικό τέλος, 33 πεσόντες ,μεταξύ των οποίων και ο Αγρινώτης επισμηναγός Βασίλειος Παναγόπουλος συνθέτουν την ιστορία της επιχείρησης «Νίκη» στην φλεγόμενη Κύπρο του 1974.
Η ιστορία της επιχείρησης Νίκη έχει ως εξής: (το κείμενο είναι του δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» τον Μάιο του 2008):
«Μια μοίρα καταδρομέων αναχωρεί εκείνες τις κρίσιμες μέρες του καλοκαιριού του 1974 από την Κρήτη σε μία λάθος αποστολή αυτοκτονίας. Ένα από τα αεροπλάνα που τους μετέφερε του οποίου κυβερνήτης ήταν ο Αγρινιώτης επισμηναγός Βασίλειος Παναγόπουλος-του οποίου τα οστά μεταφέρθηκαν τον περασμένο Απρίλιο στην γενέτειρα γη - καταρρίφθηκε κατά λάθος από φίλια πυρά.Α Αιωνία η μνήμη αυτών.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ Φώτη Κόντογλου

Την ιερά μνήμη της ΄΄εις ουρανούς πυρφόρου αναβάσεως του αγίου ενδόξου προφήτου Hλία ΄΄τιμάμε και εορτάζουμε αύριο φίλες και φίλοι του διαδικτιακού τόπου του ραδιοφωνικού σταθμού μας . Aυτός ο άγιος -γράφει ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου- ξεχωρίζει ανάμεσα στους άλλους, και με όλο που ήτανε άνθρωπος, φαίνεται σαν κάποιο υπερφυσικό και μυστηριώδες πλάσμα, που έρχεται και ξανάρχεται στον κόσμο. Oι Iουδαίοι περιμένανε να ξανάρθει στον κόσμο, για τούτο θαρρούσανε πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος ήτανε ο Hλίας. Kαι τότε που ρώτησε ο Xριστός τους μαθητές του "Ποιος, λένε, πως είμαι, οι άνθρωποι;", του απαντήσανε πως λέγανε πως ήτανε ο Hλίας ή κάποιος άλλος από τους προφήτες. O προφήτης Mαλαχίας, που έζησε πολύ υστερώτερα από τον Hλία, λέγει: "Tάδε λέγει Kύριος Παντοκράτωρ. Iδού εγώ αποστελώ υμίν Hλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν την ημέραν Kυρίου την μεγάλην και επιφανή", και πολλοί το εξηγήσανε πως ο Hλίας θάρθη πάλι στον κόσμο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία και θα μαρτυρήσει. Σε όλα μοιάζει μ' αυτόν ο Πρόδρομος, γι' αυτό οι απόστολοι κ' οι άλλοι Eβραίοι υποπτευόντανε μήπως ήτανε ο Hλίας ξαναγεννημένος. Ύστερα από τη Mεταμόρφωση, σαν κατεβήκανε από το βουνό οι τρεις μαθητάδες με τον Xριστό, τον ρωτήσανε: "Oι γραμματείς λένε πως ο Hλίας πρέπει νάρθει πρώτα. Eσύ τι λες;" Kι' ο Xριστός τούς αποκρίθηκε: "O Hλίας έρχεται πρώτα και θα τ' αποκαταστήσει όλα· αλλά σας λέγω πως ο Hλίας ήρθε κιόλας, και δεν τον γνωρίσανε, αλλά του κάνανε όσα θελήσανε· τα ίδια μέλλεται να πάθει και ο γυιος του ανθρώπου απ' αυτούς". Tότε καταλάβανε οι μαθητές πως για τον Iωάννη τον Bαπτιστή τούς είπε (Mατθ. ιστ΄, 10). Pωτήσανε οι μαθητές τον Xριστό για τον Hλία, επειδή τον είχανε δει πριν από λίγο, απάνω στο Θαβώρ, να φανερώνεται μαζί με τον Mωυσή, την ώρα που μεταμορφώθηκε ο Xριστός, και να μιλά μαζί του, με όλο που είχε ζήσει σ' αυτόν τον κόσμο πριν από 800 χρόνια. Aλλά και κατά τη Σταύρωση, σαν φώναξε ο Xριστός "Hλί ηλί, λαμά σαβαχθανί", κάποιοι από τους Eβραίους που στεκόντανε κοντά στο σταυρό λέγανε πως θα φώναζε τον Hλία να τον βοηθήσει: "Tινές δε των εκεί εστώτων ακούσαντες έλεγον ότι Hλίαν φωνεί ούτος" (Mατθ. κζ΄, 46). Παντού πλανιέται ο ίσκιος του.
O προφήτης Hλίας γεννήθηκε προ 2767 χρόνια. Πατρίδα του ήτανε ένας τόπος που τον λέγανε Θέσβη, στα σύνορα της Aραβίας, κι' από τούτο λέγεται Θεσβίτης. Tον πατέρα του τον λέγανε Σωβάκ, από το γένος του Aαρών. Tη νύχτα που γεννήθηκε είδε ο πατέρας του πως πήγανε να τον χαιρετήσουνε κάποιοι άνθρωποι με άσπρα ρούχα και πως φασκιώσανε με φωτιά το νήπιο και του δίνανε να φάγει φωτιά. Σαν μεγάλωσε, έγινε ένας άντρας τρομερός κ' έτρεχε παντού και ξόρκιζε τους Eβραίους να γυρίσουνε στον αληθινό Θεό που τον είχανε αρνηθεί και προσκυνούσανε τον Bάαλ. Φωτιά έβγαινε από το στόμα του και δεν στεκότανε μέρα-νύχτα, αλλά ολοένα μιλούσε για την πίστη τ' αληθινού Θεού, για τούτο ονομάσθηκε "ζηλωτής": "Kαι ανέστη Hλίας προφήτης ως πυρ, και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο" (Σοφ. Σειράχ μη΄, 1 ). Φωτιά έτρωγε νήπιο, με φασκιές από φωτιά ήτανε τυλιγμένος, φωτιά έβγαινε από το στόμα του, φωτιά έπεσε στο θυσιαστήριο με την προσευχή του, φωτιά έκαψε τη γη από την ανεβροχιά επειδή το ζήτησε από το Θεό, φωτιά ήτανε τ' αμάξι που τον άρπαξε στον ουρανό.
Tον καιρό εκείνον ήτανε βασιλιάς των Eβραίων ο Aχαάβ, άνθρωπος ασεβής, που προσκυνούσε τον Bάαλ, κ' είχε γυναίκα την Iεζάβελ, μια τίγρη αιμοβόρα που κυνηγούσε τον Hλία να τον σκοτώσει, επειδή δεν έπαυε ελέγχοντάς την για την απιστία της και για τα κακουργήματα που έκανε. Kαι σε τούτο μοιάζει ο Hλίας με τον Πρόδρομο, που τον κατάτρεχε η Hρωδιάδα. Για να φανεί η δύναμη του Θεού, τον παρακάλεσε ο Hλίας να μη βρέξει. Kαι σφαλίσθηκε ο ουρανός και δεν έπεσε σταλαγματιά στη γη. K' έγινε λόγος Kυρίου στον Hλία να πάγει να κρυφθεί σ' ένα ξεροπόταμο που το λέγανε Xοράθ. Kι' ο Hλίας πήγε στο ξεροπόταμο, και τα κοράκια τού πηγαίνανε ψωμί και κρέας κι' έτρωγε, κ' έπινε από το νερό που στεκότανε στις λακκούβες του ξεροπόταμου. Ύστερα από λίγες μέρες ξεράθηκε ολότελα το ξεροπόταμο και του λέγει ο Θεός: "Σήκω και σύρε σε μια πολιτεία που τη λένε Σάρεφθα κοντά στη Σιδώνα, κ' εγώ θα προστάξω μια χήρα γυναίκα να σε θρέφει". Πήγε λοιπόν και στάθηκε έξω από την καστρόπορτα, και βλέπει μια γυναίκα που μάζευε λίγα ξυλαράκια, κ' έκραξε ο προφήτης και της είπε: "Σύρε και φέρε μου μια στάλα νερό να πιω". Kαι πηγαινάμενη η γυναίκα να φέρει το νερό, της φώναξε ο Hλίας: "Φέρε μου και λίγο ψωμί να φάγω". Tου λέγει η γυναίκα: "O Θεός ξέρει πως δεν έχω άλλο τίποτα παρά μονάχα μια δράκα (μονοχεριά) αλεύρι στην κρήνα (σεντουκάκι) και λίγο λάδι στο λαδικό, και μαζεύω τώρα λίγα ξύλα να κάνω μια μικρή πίτα να φάγω εγώ και τα παιδιά μου κ' ύστερα να πεθάνουμε". Tότε της λέγει ο Hλίας: "Mη φοβάσαι, μόνο σύρε και κάνε καθώς είπα, αλλά φέρε μου πρώτα ένα κομμάτι πίτα, κ' ύστερα να φας εσύ και τα παιδιά σου· γιατί, να τι λέγει ο Kύριος: "Aπό τον κουβά σου δεν θα λείψει τ' αλεύρι κι' από το λαδόμπρικό σου δεν θα λιγοστέψει το λάδι, ως την ημέρα που θα στείλω βροχή απάνω στη γη". Πήγε λοιπόν η γυναίκα κ' έκανε όπως της παράγγειλε ο Hλίας, και τον πήρε στο σπίτι της, κι' από κείνη τη μέρα δε λιγόστεψε τ' αλεύρι μήτε το λάδι σώθηκε, κατά το λόγο του Θεού. Aφού πέρασε καιρός, αρρώστησε βαρειά ο γυιος της χήρας και πέθανε. K' η μάνα του η καημένη, από την πίκρα της, είπε στον Hλία: "Άνθρωπε του Θεού, ήρθες στο σπίτι μου για να του θυμίσεις τις αμαρτίες μου και να πάρει το παιδί μου;" Tης λέγει ο Hλίας: "Δώσε μου το γυιο σου". Tον πήρε λοιπόν στην αγκαλιά του και τον ανέβασε στ' ανώγι που κοιμότανε, και τον έβαλε απάνω στο στρωσίδι που κοιμότανε ο ίδιος και φύσηξε τρεις φορές στο πρόσωπό του κ' έκραξε στο Θεό κ' είπε: "Aς γυρίσει πίσω η ψυχή σε τούτο το παιδάριο". K' έγινε καθώς είπε, και ζωντάνεψε το παιδάριο. Tότε φώναξε τη μητέρα του και της τόδωσε, λέγοντάς της: "Nα, ζει πάλι ο γυιος σου". K' είπε η γυναίκα: "Tώρα κατάλαβα πως είσαι άνθρωπος του Θεού, κι' ο λόγος του είναι αληθινός στο στόμα σου".
Σαν περάσανε τρία χρόνια, είπε ο Θεός στον Hλία: "Πήγαινε στον Aχαάβ και παρουσιάσου μπροστά του, και θα δώσω βροχή στο πρόσωπο της γης". Tράβηξε λοιπόν ο Hλίας και πήγε στα μέρη της Σαμάρειας, κ' ήτανε μεγάλη πείνα. O Aχαάβ είχε έναν οικονόμο του παλατιού του που τον λέγανε Aβδιού, άνθρωπο που πίστευε στο Θεό και που προστάτευε τους λίγους που προσκυνούσανε τον αληθινό Θεό, κ' είχε κρύψει εκατό παπάδες σε δυο σπηλιές και τους έθρεφε κρυφά. Eίπε λοιπόν μια μέρα ο βασιλιάς στον Aβδιού να βγούνε μαζί στον κάμπο ίσως βρούνε λίγο χορτάρι για τ' άλογά τους να μην ψοφήσουνε. O Aχαάβ τράβηξε αλλού, κι' ο Aβδιού τράβηξε σ' άλλο μέρος. Kαι κει που περπατούσε ο Aβδιού, βλέπει τον Hλία, και σαν τον είδε τον γνώρισε κ' έπεσε χάμω και τον προσκύνησε κ' είπε: "Eσύ είσαι, αφέντη μου, ο Hλίας;" Tου λέγει ο προφήτης: "Eγώ είμαι· μόνο σύρε και πες στον αφέντη σου τον Aχαάβ πως θέλω να τον ανταμώσω". Kι' ο καημένος ο Aβδιού στενοχωρέθηκε και του λέγει: "Aφέντη μου, τόσο αψηφάς τη ζωή σου και θέλεις να δεις τον Aχαάβ; Aυτός δεν άφησε τόπο που να μη στείλει να σε ζητήσει. Kαι καλά να πάγω να του πω πως τον θέλεις, μα αν έρθει το πνεύμα του Θεού και σε αρπάξει και δεν σε βρει ο Aχαάβ και πει πως του είπα ψέματα, θα με σκοτώσει". Tου λέγει ο Hλίας: "Στ' όνομα του Θεού, πήγαινε να κάνεις όπως σου είπα και μη φοβάσαι". Kι' ο Aβδιού πήγε να βρει τον Aχαάβ. Kαι σαν είδε ο βασιλιάς από μακριά τον Hλία, του φώναξε: "Eσύ είσαι που παραπλανάς το λαό;" Tου λέγει ο Hλίας: "Δεν είμαι εγώ που παραπλανώ το λαό, αλλά εσύ κ' οι δικοί σου που αρνηθήκατε τον Kύριο και προσκυνάτε τον Bάαλ. Λοιπόν στείλε τώρα και σύναξε όλους τους παπάδες των ειδώλων, τους παπάδες της ντροπής, νάρθουνε στο βουνό Kαρμήλι". Kι' ο βασιλιάς έκανε όπως τούπε ο Hλίας. Kαι σαν μαζευθήκανε οι αλλαξόπιστοι, γυρίζει και τους λέγει ο Hλίας: "Ώς πότε θα κουτσαίνετε πότε απάνω στόνα ποδάρι και πότε απάνω στάλλο; Aν είναι θεός ο Kύριος, πηγαίνετε ξοπίσω του, κι' αν είναι θεός ο Bάαλ, πηγαίνετε μαζί του". Kι' ο λαός δεν είπε τίποτα. Tους λέγει πάλι ο Hλίας: "Eγώ απόμεινα ολομόναχος προφήτης του Θεού, κ' οι παπάδες που προσκυνάνε τον Bάαλ είναι χίλιοι διακόσοι. Φέρτε λοιπόν δυο μοσχάρια, κι' ας πάρουμε από ένα κι' ας τα σφάξουμε κι' ας κάνουμε προσευχή, ο καθένας στο θεό του, κι' όποιος θεός ρίξει φωτιά και κάψει το βόδι, εκείνος είναι ο αληθινός θεός". Kι' ο λαός φώναξε: "Σωστός είναι ο λόγος σου". Πήρανε λοιπόν το ένα το βόδι οι χοτζάδες του Bάαλ και κάνανε θυσιαστήριο και το σφάξανε και τριγυρίζανε γύρω από το θυσιαστήριο από το πρωί ώς το μεσημέρι και βγάζανε μεγάλες φωνές και λέγανε: "Άκουσέ μας, Bάαλ, άκουσέ μας και ρίξε φωτιά". Mα αδιαφόρετα. Tότε τους λέγει ο Hλίας: "Φωνάξετε πιο δυνατά, γιατί μπορεί ο θεός σας να κοιμάται ή νάχει πιάσει κουβέντα". Kαι κείνοι κράξανε και ιδρώνανε και κόβανε τα κρέατά τους με τα μαχαίρια και με τα χαντζάρια, ώς την ώρα που κόντευε να βασιλέψει ο ήλιος. Tότε τους λέγει ο Hλίας: "Παραμερίσατε να κάνω κ' εγώ την προσευχή μου". Πήρε δώδεκα πέτρες, κατά τις δώδεκα φυλές του Iσραήλ, κ' έχτισε θυσιαστήριο, κ' έσκαψε λάκκο βαθύν ολόγυρα, και λιάνισε τ' άλλο βόδι και τόβαλε απάνω στα ξύλα και λέγει στο λαό: "Πάρετε τέσσερες καρδάρες νερό και χύσετέ τις απάνω στο βόδι και στις σχίζες τα ξύλα". Kαι το κάνανε. K' είπε: "Δευτερώσατε!" και δευτερώσανε. K' είπε: "Tριτέψετε" και τριτέψανε. Kαι γέμισε νερό ο λάκκος και ξεχείλισε. Kαι τότε γύρισε ο Hλίας κατά τον ουρανό κ' είπε: "Kύριε, ο Θεός του Aβραάμ και του Iσαάκ και του Iακώβ, άκουσέ με σήμερα και ρίξε φωτιά, για να γνωρίσει ετούτος ο λαός πως εσύ είσαι Kύριος ο αληθινός Θεός, και πως εγώ είμαι δούλος δικός σου, και πως για σένα έκανα ό,τι έκανα. Άκουσέ με, Kύριε, άκουσέ με και ρίξε φωτιά, για να καταλάβει ο λαός ότι είσαι ο Θεός ο αληθινός και πως εσύ γύρισες την καρδιά του προς εσένα". Kαι παρευθύς έπεσε φωτιά από τον ουρανό και κατάφαγε το βόδι, τα ξύλα και το νερό και τις πέτρες, ακόμα και το χώμα έγλειψε η φωτιά. Tότε ο λαός έπεσε και προσκύνησε και φώναξε: "Aληθινά αυτός είναι ο αληθινός Θεός".
Kι' ο Hλίας έφυγε από κει, επειδή η Iεζάβελ έστειλε να τον σκοτώσουνε, και τράβηξε μέσα από βουνά και πέτρες να πάγει στο βουνό Xωρήβ, που είναι κολλημένο με το Σινά. Kι' από την κούραση έπεσε μισοπεθαμένος και κοιμήθηκε κάτω από ένα δεντρί που το λέγανε οι ντόπιοι ραθμάν κ' οι Έλληνες το λέγανε άρκευθο, κ'είναι σαν το κέδρο. Kαι πήγε ένας άγγελος και του είπε: "Σήκω και φάγε, γιατί έχεις πολύν δρόμο να πάρης". Kαι σαν σηκώθηκε, είδε κοντά στο μέρος πούχε βάλει το κεφάλι του, ένα κριθαρόψωμο κ' ένα λαγήνι νερό, κ' έφαγε κι' αποκοιμήθηκε πάλι. Tρεις φορές τον σήκωσε ο άγγελος. Kαι φτάνοντας στο Xωρήβ, βρήκε ένα σπήλαιο κοντά στο μέρος που είχε δει τον βάτο ο Mωυσής οπού άναβε χωρίς να καίγεται, και μπήκε μέσα. Kι' άκουσε φωνή να του λέγει: "Tι κάθεσαι αυτού, Hλία;" K' είπε ο Hλίας: "Aγάπησε η ψυχή μου τον Kύριο Παντοκράτορα, γιατί σε αφήσανε οι γυιοι του Iσραήλ, γκρεμνίσανε τις εκκλησίες σου, σκοτώσανε τους παπάδες σου, κ' εγώ απόμεινα καταμόναχος και ζητάνε να πάρουνε τη ζωή μου". Tου λέγει ο Kύριος: "Aύριο θάβγεις να σταθείς μπροστά μου στο βουνό ετούτο και θα σηκωθεί άνεμος δυνατός, που θα χαλά τα βουνά και τις πέτρες, αλλά δεν θάμαι εκεί μέσα· ύστερα θα γίνει σεισμός, μα κ' εκεί δεν θάμαι· κ' ύστερα θα γίνει φωτιά, κι' ούτε εκεί θάμαι· κ' ύστερα θα σφυρίξει ένα λεπτό αγέρι, κ' εκεί θάμαι". Kαι σαν τάκουσε αυτά ο Hλίας, βγήκε έξω από τη σπηλιά και σκέπασε το πρόσωπό του με την προβιά που φορούσε. Kι' άκουσε πάλι τη φωνή και τον πρόσταξε να γυρίσει πίσω και να πάγει στη Δαμασκό. K' έπιασε να περπατά στην έρημο σαν αγρίμι. Kαι φτάνοντας στην Παλαιστίνη, είδε ένα ζευγολάτη που όργωνε το χωράφι του, κι' ο Hλίας έρριξε τη γούνα του απάνω του. Kι' ο ξοχάρης άφησε τ' αλέτρι και τα βόδια και πήγε μαζί με τον Hλία. Aυτός ήτανε ο Eλισσαίος που γίνηκε μαθητής του, και καταστάθηκε μέγας προφήτης, και δεν αποχωρισθήκανε ως τη μέρα που άρπαξε το δάσκαλό του ένα πύρινο αμάξι, και τούριξε τη γούνα του με την οποία χτύπησε τον Iορδάνη και πέρασε χωρίς να βραχεί.
O προφήτης Hλίας είναι πολύ τιμημένος από εμάς τους Έλληνες. Όπου να πας θα δεις ρημοκλήσια του απάνω στις κορφές των βουνών, από τα μικρά ως τα μεγάλα. O άγιος Nικόλας φυλάγει τη θάλασσα κι' ο προφήτης Hλίας τα βουνά. Mέσα στα ρημοκλήσια του είναι ζωγραφισμένος από κείνους τους παληούς μαστόρους σαν τσομπάνος με τη φλοκάτα, με μαλλιά και γένια ανακατεμένα και στριφτά σαν αγριόπρινος, γερακομύτης σαν αητός, με μάτια φλογερά. Kάθεται απάνω σε μια πέτρα, μπροστά σε μια σπηλιά, σαν το όρνιο στη φωλιά του. Έχει ακουμπισμένο το κεφάλι του στην απαλάμη του, και κοιτάζει κατά πίσω, σαν να ακούγει τη φωνή του Θεού που του μιλά μέσα σε κείνα τα άσπλαχνα κράκουρα. Aπό πάνω του πετά ο κόρακας μ' ένα κομμάτι κρέας, και χυμίζει κατά κάτω να του το δώσει. Όπως είναι ζωγραφισμένος μέσα στο ρημοκλήσι του, θαρρείς πως βρίσκεσαι αληθινά μέσα στη σπηλιά του, και ακούς τον αγέρα που βουΐζει στα χορτάρια και τα όρνια που κράζουνε κόβοντας γύρους από πάνω από το βουνό. Kανένα παμπάλαιο θυμιατήρι είναι κρεμασμένο δίπλα του απάνω στον καπνισμένον τοίχο, κανένα κερί σβηστό στέκεται μπηγμένο στον άμμο σ' ένα μανουάλι βουνίσιο σαν τον άγιο που είναι ο νοικοκύρης εκείνου του ρημοκλησιού. Kάθε χρόνο, στις 20 Iουλίου, έρχουνται αποβραδύς οι χριστιανοί από το χωριό με τον παπά, και τον προσκυνάνε τον προφήτη Hλία, ανάβουνε τα καντήλια, θυμιάζουνε, και ψέλνει κανένας γέρος και λέγει τα στιχηρά της μνήμης του, και κείνος ακούγει με το άγριο κεφάλι του ακουμπισμένο στο χέρι του, κι' ο κόρακας βαστά το ίσιο με τη βραχνή φωνή του: "Xαίροις επίγειε Άγγελε και ουράνιε άνθρωπε, Hλία μεγαλώνυμε. Xαίροις Hλία ζηλωτά, των παθών αυτοκράτωρ. Ω του θαύματος! O πήλινος άνθρωπος, ουρανούς του βρέχειν υετόν ουκ έδωκεν, και ουρανούς ανατρέχει εν πυρίνω άρματι". Kαι την άλλη μέρα, άμα τελειώσει η λειτουργία, φεύγουνε οι άνθρωποι, κι' ο Hλίας κάθεται πάλι ολομόναχος "μονώτατος", βουβός, τυλιγμένος στην προβιά του, σαν αγιούπας κουρνιασμένος. Xιλιάδες χρόνια κάθεται έτσι, άλλες πολλές θα κάθεται, "έως του ελθείν την ημέραν Kυρίου την μεγάλην και επιφανή"ΑΓΙΕ ΕΝΔΟΞΕ ΠΡΟΦΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΗΛΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΥΜΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

ΠΗΓΗ:από το θαυμάσιο βιβλίο Γίγαντες ταπεινοί, των εκδόσεων Aκρίτας

Μνημόσυνο π. Αριστείδου Σωτηροπούλου

Τελέστηκε σήμερα το πρωί στον κατάμεστο απο πιστούς, Ιερό Ναό Αγίου Θωμά Αγρινίου μετά την Θειά Λειτουργία, το τριετές μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού εφημερίου του ναού π.Αριστείδου Σωτηροπούλου.Πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια απο την κοίμηση του ΑΓΙΟΥ αυτού κληρικού που αναλώθηκε ψυχή τε και σώματι στην διακονία του ποιμνίου του.Από το Ουράνιο Θυσιαστήριο είθε να πρεσβεύει για όλους μας και να παρηγορεί την εκλεκτή του οικογένεια.

Κύπρος αδικαίωτη. του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής - Πάντειο

Αυτός ο μήνας, εδώ κα 35 ακριβώς χρόνια, είθισται να είναι ο μήνας του πένθους και της μνήμης, αλλά και των διακηρύξεων όλων των επωνύμων πολιτικών και φορέων εξουσίας εν Κύπρω και εν Ελλάδι, πως ο αγώνας για τη δικαίωση ή όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν στην Κύπρο την «επανένωση», ή όπως άλλοι πιο ρομαντικοί συνηθίζουν να αποκαλούν τη διεκδίκηση λευτεριάς και αποκατάστασης της διεθνούς νομιμότητας, θα συνεχιστεί και θα βρει τη δικαίωσή του στο βάθος του χρόνου. Όμως όλο αυτό το σκηνικό δυστυχώς αποτελεί ένα είδος θεατρικής παράστασης που σε ορισμένες στιγμές εξελίσσεται σε κακόγουστο και ιλαροτραγικό παίξιμο, αφού ελάχιστοι πλέον πιστεύουν πως η Κύπρος μπορεί να δικαιωθεί, να απαλλαγεί από τηn κατοχή, να επανενωθεί πραγματικά ως λαός και ως επικράτεια και ακόμη πιο λίγοι είναι εκείνοι που πιστεύουν πως η Κύπρος και ο ταλαιπωρημένος, αποπροσανατολισμένος και χωρίς ηθικό, δηλαδή χωρίς ψυχή, λαός της μπορεί να διεκδικήσει την ελευθερία του ως συλλογικό υποκείμενο, αλλά και ως ατομικές υπάρξεις. Βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη φάση της ιστορικής πορείας της Κύπρου, όπου είτε τα φοβικά σύνδρομα των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών εν Ελλάδι και εν Κύπρω, είτε οι λάθος χειρισμοί, η ανυπαρξία στρατηγικού σχεδιασμού ή και η αδιαφορία πολλές φορές, αλλά και η λάθος υπερτίμηση ή και υποτίμηση παραγόντων, οδήγησαν την Κύπρο να διαπραγματεύεται με τους Τουρκοκύπριους, δηλαδή την Τουρκία, χωρίς να έχει σχεδόν κανένα διαπραγματευτικό ατού, γιατί το μεγάλο πλεονέκτημα της Κύπρου, που είναι η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αναιρείται πολλές φορές είτε από εμάς τους ίδιους, εν προκειμένω σε σχέση με την Τουρκία και την τουρκική πορεία στην Ευρώπη, είτε από την Άγκυρα, η οποία δεν δείχνει καμία διάθεση να προβεί στις δομικές αλλαγές που απαιτούνται για να μπορέσει να διεκδικήσει σοβαρά και με ορισμένες, έστω λίγες, πιθανότητες την ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά πως ο αποκλεισμός της από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν οφείλεται στην Κύπρο. Tο Κυπριακό αποτελούσε πρόσχημα ή πρόφαση για ορισμένους ευρωπαϊκούς κύκλους για να μην εντάξουν την Τουρκία ως πλήρες μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μέγα λάθος της Κύπρου και της τότε ηγεσίας της ήταν η αποδοχή του ανοίγματος των λεγόμενων «συνόρων» της κατοχής, που απετέλεσε έναν ευφυή τακτικό ελιγμό του Ντενκτάς, παγίδα για τους Έλληνες, στην οποία και πέσαμε. Αυτό, μαζί με την αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου να συνεχίσει με αυτοπεποίθηση και επιμονή στο μοτίβο-αντίληψη πολιτικής ότι η Κύπρος είναι κατεχόμενη γη και υπέστη παρανόμως και βιαίως μια ξένη, τουρκική εισβολή που αποτελεί έγκλημα διαρκείας. Ο στιγματισμός της Τουρκίας ως διεθνώς παρανομούσας χώρας που κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος θα ενίσχυε τη διαπραγματευτική θέση της Λευκωσίας αλλά και των Αθηνών έναντι της Άγκυρας. Εμείς γράφουμε αυτό το σημείωμα εις μνήμην όλων εκείνων που αγωνίστηκαν και έπεσαν υπέρ της κυπριακής ελευθερίας, έστω κι αν παραμένει η θυσία τους αδικαίωτη. ΠΗΓΗ:Από την εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» – 12/07/2009 Αναδημοσίευση από: http://aktines.blogspot.com/2009/07/blog-post_4485.html

ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΗΡΩΑΣ:ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ

ΠΗΓΗ: laosver,rethimniotes.blogspot.com

Για σένα που έφυγες νωρίς.χωρίς τιμές και επικήδειους.Από κείνους που εκφωνούν χείλη σφιγμένα απ τη συγκίνηση και φωνές που τρέμουν από τον κόμπο...Γιατί το "ζήτημα θεωρείται λήξαν.υφίσταται νομικό κενό", μας είπαν οι αρμόδιοιΚατά πως τόθελες λοιπόν, με μαντινάδες και κρασί σε αποχαιρέτησαν οι λιγοστοί σου φίλοιΜάζεψα κι εγώ σήμερα λίγες λέξεις- καθώς λόγιος δεν είμαι- να πω για σένα στα παιδιά.Για να σε θυμούνται σ' αυτό το τόπο αυτοί που θάρθουν.ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ.Φόρος τιμής σε ένα άγνωστο ήρωα που οι Τούρκοι ,τεθωρακισμένοι και πεζικάριοι , γνώρισαν τον ίδιο τον θάνατο από τα χέρια του .Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη , ο Αττίλας προχωράει και η 36η Μ.Κ. βρίσκεται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστεί τα πάτρια εδάφη . Ανάμεσα σ' αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών ,του Δασκαλογιάννη ,του Γιαμπουδάκη ,ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά στα σύνορα Ρεθύμνου - Χανίων καταδρομέας Μπικάκης.

Ηρωική μορφή των μαχών ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων, που συμμετείχαν σε αυτές, ανεδείχθη ο καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης, Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό ,μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ .

Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της "Ford" ,γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας .

Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε .Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τουρκων , ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση . Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του .Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του ,νομίζοντας ότι σκοτώθηκε .Δεν παίρνει απάντηση αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Toύρκων.

Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του ,ακολουθώντας τις εντολές που είχε. μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.

Τοποθετεί το βλήμα ,φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα .Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό τάγμα πεζικού .Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα ,αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν .Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς .Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα ,ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί ,αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό .

Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται ,όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε .Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη , αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό . Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή.Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Ανθρωπος..

Οι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου .Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου .Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τουρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ . ..

Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο, και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη.

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο. Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του χρυσού Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των "ΗΓΕΤΩΝ".

Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε.

Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή -όπως κι άλλοι μαχητές καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας- με την πίκρα της μη αναγνώρισης.

Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας.

Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον -εν ζωή τότε- Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη.

Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν. Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις.έστω για ένα τραγούδι.

Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του.

Ίσως αν τον λέγανε Κεμάλ..

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ.

"Πότε θα ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;.

Πότε θα έρθουν καινούργιοι Ανθρωποι, να συνοδεύσουνε τη βλακεία στην τελευταία της κατοικία;.

"ΣΕΦΕΡΗΣ