Ημερολόγιο Οδύνης...

...Ανοίγω το pc.

Φτιάχνω καφέ και γράφω, έτσι γιατί μου αρέσει μέχρι και αυτό να μας το απαγορεύσουν με κάποιο νόμο η διάταγμα λάγνας εξουσίας.

Προσπαθώ να φανταστώ τι μπορεί να μου προσφέρει η σημερινή μέρα. Η μήπως εγώ πρέπει κάτι να της προσφέρω;

Προσπαθώ να προφητεύσω την μικρή και ασήμαντη ζωή μου. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνω ο προφήτης της καρδιάς μου.

Από τότε που έγινα κληρικός δεν έχει και πολλές εκπλήξεις να μου χαρίσει η ζωή. Λες και σταμάτησε ο χρόνος τότε που φορούσα μπλουτζίν και μοίραζα αναρχικές προκηρύξεις. Ξέρεις η ζωή δεν δέχεται κενά. Ακάλυπτους χώρους. Η θα είσαι Άγιος ή θα είσαι ρεμάλι. Η θα ζεις με το Θεό ή με το διάβολο. Τα άνευρα, ανούσια και ντεμίκ είναι από χέρι καταδικασμένα.

Όπως λέει και στην Αποκάλυψη, ο Θεός θα κάνει εμετό τους χλιαρούς. Τους έτσι και δήθεν που ούτε να ζήσουν ήθελαν αλλά και να πεθάνουν φοβόταν. Η θα ζεις ως αθάνατος ή θα είσαι ζωντανός νεκρός.

Γι αυτό και ο Καζαντζάκης λέει ότι δύο λογιών άνθρωποι θα πάνε στο παράδεισο, οι άγιοι και οι πολύ αμαρτωλοί.

Ξέρεις τι οδύνη είναι να μην είσαι Άγιος αλλά ούτε αμαρτωλός με την διψασμένη έννοια του όρου;

Άστα! Βαρεμάρα. Επανάληψη και σιχαμάρα της ηθικής άνευρης ζωής , που βρωμάει από ακινησία σε σήψη χρόνων ικανών.

Κάποια στιγμή η μονότονη επανάληψη της ζωής σου, η δίχως εκπλήξεις αντίληψη, σου φωνάζει ….. Λες να μπήκα σε ρυθμούς αιωνιότητας;

Αλλοίμονο εάν έχει τέτοια γεύση η Αιωνιότητα. Θα είναι αφάνταστα πληκτική και ανίερη.

Δεν θα ήταν καθόλου θεϊκή. Εάν δεν είναι ντυμένη στα χρώματα, στις γεύσεις, στις μυρωδιές και στις κατανυκτικές εικόνες θα είναι δαιμονική.

Μόνο ο δαίμονας είναι πληκτικός, επαναλήψιμος, βαρετός και άκρατα συμβατικός, σε βαθμό που αναγκάζεσαι να βλαστημάς και να οργίζεσαι για την ζωή που σου χαρίστηκε.

Το Θεϊκό, είναι εκπληκτικό. Διαφορετικό. Συνθετικό. Γευστικό, εύηχο, και υπέροχα απολαυστικό.

Δεν επαναλαμβάνεται. Δεν κουράζει. Δεν πλήττει και δεν επιπλήττει ποτέ και κανένα.

Γι αυτό όσοι άνθρωποι μπορείτε να ζείτε την ομορφιά των στιγμών είστε ευλογημένοι.

Όσοι μπορείτε να χαίρεστε με απλά πράγματα, είστε ευλογημένοι.

Όσοι την κάθε μέρα ζείτε και μια νέα αποκάλυψη της ζωής που είναι από μόνη της μια αποκάλυψη ενός πανέμορφου μυστηρίου, είστε ευλογημένοι.

Όσοι ζείτε την ζωή σας έτσι όπως περιγράφει ο φίλος Άρης Δαβαράκης είστε ευλογημένοι :…..Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να κρατάμε αναμμένο συνεχώς το φώς μέσα στην ψυχή μας, οτι κι’ αν μας συμβαίνει. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αλλά δεν εκτιμώ τούς ανθρώπους που σβήνουν το φώς. Ενα χαμόγελο τυχαίο στο δρόμο, έστω κι’ αν δεν απευθύνεται σε σένα, είναι Φώς. Ένα παιδάκι που γελάει ευτυχισμένο είναι Φως. Μια ανάμνηση ευτυχίας ή η χαρά μιας ξαφνικής συνάντησης, όλα είναι Φώς. Αντί να λέμε «τι άτυχος που είμαι» πρέπει να λέμε τι τυχερός που είμαι για όλα όσα έχω, τα τόσα πολλά που άλλοι δεν έχουν. Οι ευγνώμονες άνθρωποι είναι και ευτυχισμένοι.

Όσο για μένα μάλλον προγεύομαι την κόλαση μου, μια και δεν κατάφερα ακόμη να μην σβήνω το φώς εντός μου.

Λες και πεισματικά τα δάκτυλά μου τρέχουν κάθε πρωί στους διακόπτες και με ένα κλικ σκοτεινιάζουν όλα τα δωμάτια της ψυχής μου…..


ΠΗΓΗ:π.Λίβυος