AIDS: "Αληθεύοντες εν Αγάπη"
Μια Στάση Ευθύνης Συλλογικής και Ατομικής
Ομιλία του τότε Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κυρού Χριστοδούλου και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος προς τους εκ Μαγνησίας Φοιτητές την 4.1.95 στο Βόλο, στα πλαίσια δεξιώσεως που οργάνωσε γι' αυτούς η Ι. Μητρόπολις.
...Οι συνάνθρωποί μας που πάσχουν από AIDS ούτε καταραμένοι είναι, ούτε εγκληματίες.
Είναι αδελφοί μας που έχουν ανάγκη της στοργής και της αγάπης μας.
Είναι τραγικό το να σκέπτεται κανείς πως σε τέτοιες ώρες μπορούμε να βρούμε το κουράγιο να κατακεραυνώνουμε τους «ενόχους»
εμείς οι δήθεν «αθώοι».
Στ' αλήθεια «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Όλοι είμεθα ένοχοι, έστω κι αν δεν έχουμε φταίξει στη συγκεκριμένη τραγωδία.
Διότι, όπως γράφει ο Ντοστογιέφσκι, μόνον αν πάρουμε στην πλάτη μας τα σφάλματα και τις ανομίες των και θελήσουμε να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας αυτοπροσφερόμενοι με αγάπη, μπορούμε να ελπίζουμε στο έλεος του Θεού.
Πρέπει να ομολογήσω ότι στο εξωτερικό υπάρχουν ιδιωτικές ή και εκκλησιαστικές προσπάθειες περίθαλψης των ασθενών από AIDS, συμπαράστασης προς αυτούς από ομάδες εθελοντών διακονίας, και γενικά αντιμετώπισης των με χριστιανικά κίνητρα,
που απουσιάζουν από τη χώρα μας.
Πρόκειται για παράλειψη που πρέπει να μας προβληματίσει και ως Εκκλησία και ως Πολιτεία
Το φαινόμενο αυτό καταδεικνύει τις ατομιστικές τάσεις που κυριαρχούν στην κοινωνία μας και την απουσία της γνήσιας χριστιανικής αγάπης, η οποία, κατά τον Απόστολο Παύλο «ου ζητεί τα εαυτής».
Σε μας, επί πλέον της αδιαφορίας και του φόβου εμφανίσθηκε και το φαινόμενο του κοινωνικού στιγματισμού των μολυσμένων με τον θανατηφόρο ιό, πράγμα που συνέβη με περισσή ευκολία.
Αυτή η εύκολη καταδίκη των «ενόχων» από εμάς τους «αθώους» με ανηλεή εισαγγελική διάθεση, είχε σαν αποτέλεσμα τον αποκλεισμό γι' αυτούς κάθε πρόσβασης στην επαγγελματική, κοινωνική και αυτήν ακόμη την οικογενειακή ζωή.
Σε τέτοιες περιπτώσεις αναλογίζεται κανείς τι θηρίο κρύβουμε μέσα μας, ποια ύαινα μοχθηρή και αιμοβόρα υπάρχει στις καρδιές μας, όταν αυτές δεν έχουν αναγεννηθή από τη χάρι του Θεού και δεν έχουν μεταμορφωθή σε έμψυχα θυσιαστήρια στο βωμό της αληθινής αγάπης.
Είναι πια κατάδηλο ότι μάθαμε να ζούμε μόνοι μας, με τη δυστυχία μας και με τις ψευδαισθήσεις μας.
Δεν μας αφορά λέμε το πρόβλημα του άλλου.
Αρκεί εμείς να μη θιγόμαστε.
Μια τέτοια όμως αντίληψη είναι όχι μόνον αναιρετική της κοινωνικότητος, που μας ενδιαφέρει, αλλά και της ανθρωπιάς μας.
Εν τούτοις πολλοί από τους αρρώστους αυτούς καθώς αντιμετωπίζουν τον επικείμενο θάνατο των, έχουν μεταβληθή σε αληθινούς φιλοσόφους της ζωής που μας διδάσκουν.
Λίγο πριν πεθάνει από AIDS (13-9-92) o γνωστός αμερικανός ηθοποιός Antony Perkins είπε:
«Πολλοί νομίζουν οτι το AIDS είναι μια εκδίκηση του Θεού.
Εγώ όμως νομίζω οτι μας στάλθηκε για να μάθει ο κόσμος να αγαπάει και να έχει κατανόηση και συμπάθεια ο ένας για τον άλλον.
Έμαθα περισσότερα για την αγάπη και τον αλτρουϊσμό απ' αυτούς που συνάντησα σ' αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια του AIDS, παρά στον ανηλεή και ανταγωνιστικό κόσμο όπου πέρασα τή ζωή μου».
Τα λόγια αυτά εκφράζουν την αληθινή αλληλεγγύη και την ανθρωπιά που η αρρώστεια αυτή προκάλεσε σε μερικούς ευαισθητοποιημένους ανθρώπους ενώπιον του πόνου και του θανάτου, και μαστιγώνουν την υποκρισία εκείνων που σπεύδουν να σταυρώσουν τους άλλους για να μην αμφισβητηθή η δική των τιμιότης και επάρκεια.
Αυτή όμως η υποκριτική τοποθέτησή μας, που έρχεται σε αντίθεση με την ηθική σήψη της κοινωνίας μας και με το πνεύμα της διαφθοράς που διέπει τη ζωή μας και τις εκδηλώσεις της, σύντομα μας εκδικήθηκε.
Oι νεώτερες έρευνες απέδειξαν ότι ήταν εσφαλμένη η αρχική άποψη, ότι το AIDS ήταν η νόσος μόνον των ομοφυλοφίλων.
Σήμερα από την νόσο αυτή κινδυνεύουν και oι αμφιφυλόφιλοι, και oι ετερόφυλοι έστω σέ μικρότερα ποσοστά από τους πρώτους, εφ' όσον επιδίδονται σε ασύδοτη σεξουαλική ζωή, με εναλλασσόμενους ερωτικούς συντρόφους.
Τούτο σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν είναι κατά βάσιν το τι είσαι, αλλά το πώς διάγεις.
Και σ' αυτό, λίγη σημασία έδωσαν oι άνθρωποί μας και μάλιστα θέλησαν να το παρακάμψουν.
Το κορυφαίο όμως θέμα, που ως ογκόλιθος ορθώνεται μπροστά μας, είναι ότι το AIDS εμφανίζεται να είναι το αποτέλεσμα της σεξουαλικής διαστροφής που ο πολιτισμένος αιώνας μας αποδέχθηκε με το παραπλανητικό σύνθημα της «σεξουαλικής απελευθέρωσης», ενώ ουσιαστικά επρόκειτο είτε για αντιστροφή των όρων της φύσεως, είτε για παραβίαση κανόνων ερωτικής συμπεριφοράς διαχρονικής αξίας.
Και τα δύο εκδικούνται τους παραβάτες των,
όχι γιατί πταίει o Θεός, αλλά διότι η παράβαση των φυσικών νόμων ενέχει μέσα της την κύρωση, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα και στην οικολογική ανισορροπία, που είναι καρπός της οικολογικής ανευλάβειας και ασυδοσίας μας.
Η Εκκλησία δεν αρνείται τον έρωτα, διότι τον θεωρεί θεόσδοτο δώρο στον άνθρωπο.
Όμως το ζήτημα είναι τι είναι έρωτας.
Φοβούμαι ότι όλοι όσοι χρησιμοποιούν τη λέξη αυτή δεν εννοούν το ίδιο πράγμα.
Ο αληθινός έρωτας δεν είναι αποσπασματικό στοιχείο της ύπαρξής μας, ούτε στιγμιαία ικανοποίηση της σάρκας.
Δεν μπορεί ούτε στον έρωτα να διαχωρισθούν τα δύο υπαρκτικά μας συστατικά στοιχεία: ψυχή καί σώμα.
Ο έρωτας, αποκομμένος από την διπολική αυτή έκφραση του ανθρώπου, είναι είδωλο του εαυτού του.
Η Εκκλησία, σε αντίθεση με ό,τι φρονούν σήμερα oι περισσότεροι άνθρωποι, βλέπει τον έρωτα σαν ενωτική δύναμη των υπαρξιακών στοιχείων του ανθρώπου και σαν μέσο για την αποκατάσταση μέσα του των στοιχείων της εσωτερικής του ενότητος, που τον θεραπεύει και τον βοηθεί να ανακαλύψει το νόημα της ζωής.
Χωρίς να απολυτοποιούμε την ερωτική σχέση, πιστεύομε ότι η ερωτική πράξη δεν εξαντλείται σε μια επαναλαμβανόμενη πράξη ηδονικού χαρακτήρα και μόνον, αλλά αναφέρεται στη σύνολη προσωπικότητα και οδηγεί σε μια αληθινή μέθεξη των ιδιωμάτων των δύο προσώπων, ώστε να απαρτισθή διά της ψυχικής πρώτα και της σαρκικής ύστερα μίξεως η αληθινή εικόνα του όλου, που είναι η τελειότης.
Ο άλλος, ο σαρκικός έρωτας, είναι έκπτωση από την αλήθεια.
Γι' αυτό και πραγματώνει στον άνθρωπο την επανάληψη του μαρτυρίου του Ταντάλου:
μια ανικανοποίητη δίψα για ζωή και δημιουργία, που εξαντλείται σε μονομέρειες και δυσαρμονίες, χωρίς την παραμικρή μεταμόρφωση του ανθρώπου, μέσα στον εγωιστικό ρυθμό της επιταγής για μία συνεχή λήψη, χωρίς την ανάλογη προτεραιότητα της δόσεως.
Το AIDS κατά ταύτα είναι καρπός της απομόνωσης του έρωτα από τις άλλες βασικές πτυχές της ζωής.
Η κοινωνία μας βέβαια διευκολύνει και ανέχεται και μάλλον αμνηστεύει τις εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις εξωσυζυγικού ή και εξώγαμου χαρακτήρα.
Θα προδίδαμε την αποστολή μας αν θα ηθέλαμε να ευθυγραμμισθούμε με την αντίληψη αυτή και αν δεν ετονίζαμε την ανάγκη και την αξία της ανθρώπινης αγάπης μέσα στο γάμο και στην αμοιβαία πιστότητα των συζύγων, και αν δεν καλούσαμε τον καθένα σε μια εφικτή εγκράτεια και σε ένα σεβασμό του σώματος του, που είναι κατοικητήριο του Αγ. Πνεύματος.
. Δυστυχώς ο λαός μας παραπλανάται συνεχώς με την προβολή τρόπων ζωής, που έρχονται σε αντίθεση με τις πατροπαράδοτες ελληνορθόδοξες καταβολές του.
Βεβαίως η ευθύνη δεν έγκειται στην ύπαρξη καθ' εαυτάς των νέων ιδεών που διασταυρώνονται πάνω από τις κεφαλές μας.
Η ευθύνη όλων μας, και μάλιστα της παντοειδούς ηγεσίας μας, είναι ότι έχουν αδυνατίσει επικίνδυνα τα ηθικά και παραδοσιακά μας ερείσματα και η κριτική ικανότητα του λαού να ελέγχει με το κριτήριο της παράδοσης τα εισαγόμενα «φρούτα»
και να επιλέγει τα εξ αυτών συνάδοντα με την παράδοσή του.
Από παντού βομβαρδίζεται ο λαός μας με ερεθίσματα ηδονιστικά και άλλα, που είναι καταλυτικά των ηθικών αναστολών και προωθούν τον εκφυλισμό και τη διαφθορά.
Και μεγάλοι και μικροί παρασύρονται να πιστεύουν ότι αυτός ο τρόπος ζωής είναι και ο σωστός, αν και oι ευρωπαίοι δεν είναι ούτε τόσον έκφυλοι, ούτε τόσον εικονοκλαστικοί, όσον τους θέλει η διαφήμιση.
Γεγονός όμως είναι ότι εδώ κλονίζονται συνεχώς όλα τα βάθρα και τα ζωντανά στοιχεία της παράδοσής μας, και οδηγούνται σε διάλυση, με αργούς βέβαια αλλά πάντως σταθερούς ρυθμούς, θεσμοί, όπως η οικογένεια, που παραμένουν αστήρικτοι και συκοφαντούνται ως ξεπερασμένοι.
Φαίνεται όμως ότι τελικά το AIDS μάς καλεί όλους να επιστρέψουμε στην παραδοσιακή ηθική και στην οικογένεια.
Ο πανσεξουαλισμός, με όλες τις ποικίλες εκδηλώσεις του, δεν είναι πια λύση κανενός από τα ανθρώπινα προβλήματα.
Δεν είναι λύση, είναι διάλυση της προσωπικότητος.
Η αναγκαιότητα της παραδοσιακής μορφής της οικογένειας, με όχι απλώς μονογαμικό χαρακτήρα αλλά και με σωφροσύνη, επανέρχεται σαν λύση του δράματος που μας τρομοκρατεί.
Και βέβαια είναι τώρα ο φόβος που αναγκάζει πολλούς να αλλάζουν ερωτική συμπεριφορά και να κάνουν εντυπωσιακή στροφή στις σεξουαλικές των προτιμήσεις.
Ο άνθρωπος όμως δύσκολα μετανοεί ειλικρινά. Εμπρός στον κίνδυνο σκύβει το κεφάλι και προκειμένου να αποφύγει τα βόλια συμμορφώνεται αναγκαστικά με τον ηθικό νόμο.
Αύριο όταν θα βρεθή, συν Θεώ, το εμβόλιο, πάλιν ο κόσμος θα ξαναδοκιμάσει την παράβαση και πάλιν θα διακηρύξει την …απελευθέρωσή του.
Έως ότου μια νέα πληγή του Φαραώ μας επισκεφθή και μας συνετίσει. Διερωτώμαι αν είναι αυτή τακτική λογικών και υπεύθυνων ανθρώπων, έντιμων με τον εαυτό τους και ελευθέρων από πάθη και αδυναμίες.
Μόνον το κνούτο τάχα στα χέρια του Θεού φοβόμαστε;
...Τα άτομα αυτά να στηρίζονται στο απατηλό σύνθημα «Ναι στον έρωτα, όχι στο AIDS» που προβάλλει ως μοναδική και αποκλειστική μέθοδο προφύλαξης τη χρήση του προφυλακτικού.
Το προφυλακτικό δεν είναι ούτε η μοναδική λύση, ούτε η πιο ασφαλής και ακίνδυνη.
Η αλήθεια μαζί με την υπευθυνότητα μας επιβάλλουν να διαλαλήσουμε ότι πρόκειται για παραπλανητική διαφήμιση πού παρασύρει.
Η μοναδική ασφάλεια είναι η εγκράτεια των νέων μας, πράγμα και έφικτο και αζήμιο.
Και κατόπιν η μονογαμική σχέση μέσα στο γάμο.
Σαν τελευταία επιλογή, στην περίπτωση που καμμία από τις δύο προηγούμενες δεν μπορεί να ακολουθηθή από ένα συγκεκριμένο άτομο, θα μπορούσα να δεχθώ την χρήση του προφυλακτικού, προκειμένου να μειωθούν στο ελάχιστο, χωρίς και να αποκλείονται παντελώς, oι κίνδυνοι μόλυνσης.
Αυτή την τοποθέτηση έχει πάρει καί η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας διατυπώνοντας την πρότασή της:
«Τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να απαλλαγή κανείς από τη μετάδοση του AIDS διά της σεξουαλικής επαφής, είναι να διατηρεί σχέση με έναν πιστό μη μολυσμένο σύντροφο ή να μην έχει καθόλου σεξουαλική επαφή.
Διαφορετικά θα πρέπει να αποφεύγει τη σεξουαλική επαφή με πόρνες και με άλλους ανθρώπους που έχουν πολλούς σεξουαλικούς συντρόφους.
Οποτεδήποτε έχει κανείς σεξουαλικές σχέσεις με κάποιον ο οποίος είναι προσβεβλημένος από AIDS, θα πρέπει να χρησιμοποιήται προφυλακτικό από την αρχή μέχρι το τέλος της σεξουαλικής πράξεως».
Η πρόταση αυτή εκφράζει τις σωστές νέες αντιλήψεις για το θέμα της προφύλαξης.
Αρχίζοντας από τον έναν και πιστό σύντροφο, περνά σrην εγκράτεια για να φθάσει στο τέλος, όταν απευθύνεται σέ άτομα μειωμένης αντίστασης που δεν διαθέτουν αυτοκυριαρχία και αυτοσυγκράτηση εμπρός στις ορμές, να συστήσει τη χρήση προφυλακτικού.
Όσοι ενθαρρύνουν τους νέους να «κάνουν έρωτα» με χρήση προφυλακτικού, αυτοί παρασύρουν τα παιδιά στην πορνεία και τους κρύβουν την αλήθεια.
Επί τέλους είναι καιρός να πούμε στους νέους την πλήρη και όχι την αποσπασματική αλήθεια:
Η πρώτη και δοκιμασμένη μέθοδος ασφάλειας είναι η εγκράτεια και ο περιορισμός της σεξουαλικής δραστηριότητος μέσα στο γάμο.
Σε τελική ανάλυση την αποτελεσματικότερη προφύλαξη δίνει η πνευματική ωρίμανση του ανθρώπου που του επιτρέπει αφ’ ενός μεν να χαλιναγωγεί τα πάθη του, αφ΄ ετέρου δε να βλέπει στο πρόσωπο του άλλου την αξιοσέβαστη εικόνα του Θεού.
Η διαφήμιση του προφυλακτικού, όπως γίνεται, πληγώνει την αξιοπρέπεια του προσώπου διότι παραβιάζει το αυθεντικό νόημα της σεξουαλικότητος και συνιστά απλό καταπραϋντικό στο άλγος της ανέραστης ζωής μας.
Είναι λάθος, όπως λέγει στον πλατωνικό Χαρμίδη ο Σωκράτης, το να προσπαθούν τινές να ασκούν την Ιατρική διαχωρίζοντάς την από την Σωφροσύνη. Τα μεγέθη είναι αλληλένδετα και ευθέως ανάλογα.
Δεν θα πρέπει να παίζομεν εν ου παικτοίς.
Αλλά και τα μολυσμένα άτομα οφείλουν να δεχθούν με καρτερία την δοκιμασία τους και να συμπεριφερθούν με εντιμότητα και υπευθυνότητα.
Είναι φοβερό το περιστατικό που ανεγράφη στον τύπο, για τον φορέα εκείνον που εν γνώσει του εμόλυνε τους ευκαιριακούς σεξουαλικούς του συντρόφους, προκειμένου να εκδικηθή την κοινωνία.
Η παιδεία που ο καθένας μας έχει, το πολιτιστικό του επίπεδο και κυρίως η χριστιανική του ιδιότητα επιβάλλουν την στάση ευθύνης από όλους και προς όλους.
Είναι ευτύχημα το ότι μέσα στη γενικότερη αδιαφορία ή και εχθρότητα με την οποία η κοινωνία μας αντικρύζει το πρόβλημα των φορέων του AIDS, υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις ιατρών, νοσοκόμων και απλών ιδιωτών που τιμούν την ανθρωπιά στην εποχή μας και ξεπλένουν την ντροπή όλων μας για την απαράδεκτη απάνθρωπη στάση των περισσοτέρων από εμάς.
Το AIDS ας μας αναγκάσει όλους να μάθουμε να αγαπιώμαστε, να συμπάσχουμε, να σεβόμαστε τον διπλανό μας, να ζούμε μέ αλληλοκατανόηση.
Από μας εξαρτάται να μεταβάλουμε την κατάρα σε ευκαιρία αναδείξεως της πνευματικότητάς μας και της ανθρωπιάς μας.
πηγή:www.archdiocese.gr/diakonia/news/arch5.html
...Οι συνάνθρωποί μας που πάσχουν από AIDS ούτε καταραμένοι είναι, ούτε εγκληματίες.
Είναι αδελφοί μας που έχουν ανάγκη της στοργής και της αγάπης μας.
Είναι τραγικό το να σκέπτεται κανείς πως σε τέτοιες ώρες μπορούμε να βρούμε το κουράγιο να κατακεραυνώνουμε τους «ενόχους»
εμείς οι δήθεν «αθώοι».
Στ' αλήθεια «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Όλοι είμεθα ένοχοι, έστω κι αν δεν έχουμε φταίξει στη συγκεκριμένη τραγωδία.
Διότι, όπως γράφει ο Ντοστογιέφσκι, μόνον αν πάρουμε στην πλάτη μας τα σφάλματα και τις ανομίες των και θελήσουμε να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας αυτοπροσφερόμενοι με αγάπη, μπορούμε να ελπίζουμε στο έλεος του Θεού.
Πρέπει να ομολογήσω ότι στο εξωτερικό υπάρχουν ιδιωτικές ή και εκκλησιαστικές προσπάθειες περίθαλψης των ασθενών από AIDS, συμπαράστασης προς αυτούς από ομάδες εθελοντών διακονίας, και γενικά αντιμετώπισης των με χριστιανικά κίνητρα,
που απουσιάζουν από τη χώρα μας.
Πρόκειται για παράλειψη που πρέπει να μας προβληματίσει και ως Εκκλησία και ως Πολιτεία
Το φαινόμενο αυτό καταδεικνύει τις ατομιστικές τάσεις που κυριαρχούν στην κοινωνία μας και την απουσία της γνήσιας χριστιανικής αγάπης, η οποία, κατά τον Απόστολο Παύλο «ου ζητεί τα εαυτής».
Σε μας, επί πλέον της αδιαφορίας και του φόβου εμφανίσθηκε και το φαινόμενο του κοινωνικού στιγματισμού των μολυσμένων με τον θανατηφόρο ιό, πράγμα που συνέβη με περισσή ευκολία.
Αυτή η εύκολη καταδίκη των «ενόχων» από εμάς τους «αθώους» με ανηλεή εισαγγελική διάθεση, είχε σαν αποτέλεσμα τον αποκλεισμό γι' αυτούς κάθε πρόσβασης στην επαγγελματική, κοινωνική και αυτήν ακόμη την οικογενειακή ζωή.
Σε τέτοιες περιπτώσεις αναλογίζεται κανείς τι θηρίο κρύβουμε μέσα μας, ποια ύαινα μοχθηρή και αιμοβόρα υπάρχει στις καρδιές μας, όταν αυτές δεν έχουν αναγεννηθή από τη χάρι του Θεού και δεν έχουν μεταμορφωθή σε έμψυχα θυσιαστήρια στο βωμό της αληθινής αγάπης.
Είναι πια κατάδηλο ότι μάθαμε να ζούμε μόνοι μας, με τη δυστυχία μας και με τις ψευδαισθήσεις μας.
Δεν μας αφορά λέμε το πρόβλημα του άλλου.
Αρκεί εμείς να μη θιγόμαστε.
Μια τέτοια όμως αντίληψη είναι όχι μόνον αναιρετική της κοινωνικότητος, που μας ενδιαφέρει, αλλά και της ανθρωπιάς μας.
Εν τούτοις πολλοί από τους αρρώστους αυτούς καθώς αντιμετωπίζουν τον επικείμενο θάνατο των, έχουν μεταβληθή σε αληθινούς φιλοσόφους της ζωής που μας διδάσκουν.
Λίγο πριν πεθάνει από AIDS (13-9-92) o γνωστός αμερικανός ηθοποιός Antony Perkins είπε:
«Πολλοί νομίζουν οτι το AIDS είναι μια εκδίκηση του Θεού.
Εγώ όμως νομίζω οτι μας στάλθηκε για να μάθει ο κόσμος να αγαπάει και να έχει κατανόηση και συμπάθεια ο ένας για τον άλλον.
Έμαθα περισσότερα για την αγάπη και τον αλτρουϊσμό απ' αυτούς που συνάντησα σ' αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια του AIDS, παρά στον ανηλεή και ανταγωνιστικό κόσμο όπου πέρασα τή ζωή μου».
Τα λόγια αυτά εκφράζουν την αληθινή αλληλεγγύη και την ανθρωπιά που η αρρώστεια αυτή προκάλεσε σε μερικούς ευαισθητοποιημένους ανθρώπους ενώπιον του πόνου και του θανάτου, και μαστιγώνουν την υποκρισία εκείνων που σπεύδουν να σταυρώσουν τους άλλους για να μην αμφισβητηθή η δική των τιμιότης και επάρκεια.
Αυτή όμως η υποκριτική τοποθέτησή μας, που έρχεται σε αντίθεση με την ηθική σήψη της κοινωνίας μας και με το πνεύμα της διαφθοράς που διέπει τη ζωή μας και τις εκδηλώσεις της, σύντομα μας εκδικήθηκε.
Oι νεώτερες έρευνες απέδειξαν ότι ήταν εσφαλμένη η αρχική άποψη, ότι το AIDS ήταν η νόσος μόνον των ομοφυλοφίλων.
Σήμερα από την νόσο αυτή κινδυνεύουν και oι αμφιφυλόφιλοι, και oι ετερόφυλοι έστω σέ μικρότερα ποσοστά από τους πρώτους, εφ' όσον επιδίδονται σε ασύδοτη σεξουαλική ζωή, με εναλλασσόμενους ερωτικούς συντρόφους.
Τούτο σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν είναι κατά βάσιν το τι είσαι, αλλά το πώς διάγεις.
Και σ' αυτό, λίγη σημασία έδωσαν oι άνθρωποί μας και μάλιστα θέλησαν να το παρακάμψουν.
Το κορυφαίο όμως θέμα, που ως ογκόλιθος ορθώνεται μπροστά μας, είναι ότι το AIDS εμφανίζεται να είναι το αποτέλεσμα της σεξουαλικής διαστροφής που ο πολιτισμένος αιώνας μας αποδέχθηκε με το παραπλανητικό σύνθημα της «σεξουαλικής απελευθέρωσης», ενώ ουσιαστικά επρόκειτο είτε για αντιστροφή των όρων της φύσεως, είτε για παραβίαση κανόνων ερωτικής συμπεριφοράς διαχρονικής αξίας.
Και τα δύο εκδικούνται τους παραβάτες των,
όχι γιατί πταίει o Θεός, αλλά διότι η παράβαση των φυσικών νόμων ενέχει μέσα της την κύρωση, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα και στην οικολογική ανισορροπία, που είναι καρπός της οικολογικής ανευλάβειας και ασυδοσίας μας.
Η Εκκλησία δεν αρνείται τον έρωτα, διότι τον θεωρεί θεόσδοτο δώρο στον άνθρωπο.
Όμως το ζήτημα είναι τι είναι έρωτας.
Φοβούμαι ότι όλοι όσοι χρησιμοποιούν τη λέξη αυτή δεν εννοούν το ίδιο πράγμα.
Ο αληθινός έρωτας δεν είναι αποσπασματικό στοιχείο της ύπαρξής μας, ούτε στιγμιαία ικανοποίηση της σάρκας.
Δεν μπορεί ούτε στον έρωτα να διαχωρισθούν τα δύο υπαρκτικά μας συστατικά στοιχεία: ψυχή καί σώμα.
Ο έρωτας, αποκομμένος από την διπολική αυτή έκφραση του ανθρώπου, είναι είδωλο του εαυτού του.
Η Εκκλησία, σε αντίθεση με ό,τι φρονούν σήμερα oι περισσότεροι άνθρωποι, βλέπει τον έρωτα σαν ενωτική δύναμη των υπαρξιακών στοιχείων του ανθρώπου και σαν μέσο για την αποκατάσταση μέσα του των στοιχείων της εσωτερικής του ενότητος, που τον θεραπεύει και τον βοηθεί να ανακαλύψει το νόημα της ζωής.
Χωρίς να απολυτοποιούμε την ερωτική σχέση, πιστεύομε ότι η ερωτική πράξη δεν εξαντλείται σε μια επαναλαμβανόμενη πράξη ηδονικού χαρακτήρα και μόνον, αλλά αναφέρεται στη σύνολη προσωπικότητα και οδηγεί σε μια αληθινή μέθεξη των ιδιωμάτων των δύο προσώπων, ώστε να απαρτισθή διά της ψυχικής πρώτα και της σαρκικής ύστερα μίξεως η αληθινή εικόνα του όλου, που είναι η τελειότης.
Ο άλλος, ο σαρκικός έρωτας, είναι έκπτωση από την αλήθεια.
Γι' αυτό και πραγματώνει στον άνθρωπο την επανάληψη του μαρτυρίου του Ταντάλου:
μια ανικανοποίητη δίψα για ζωή και δημιουργία, που εξαντλείται σε μονομέρειες και δυσαρμονίες, χωρίς την παραμικρή μεταμόρφωση του ανθρώπου, μέσα στον εγωιστικό ρυθμό της επιταγής για μία συνεχή λήψη, χωρίς την ανάλογη προτεραιότητα της δόσεως.
Το AIDS κατά ταύτα είναι καρπός της απομόνωσης του έρωτα από τις άλλες βασικές πτυχές της ζωής.
Η κοινωνία μας βέβαια διευκολύνει και ανέχεται και μάλλον αμνηστεύει τις εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις εξωσυζυγικού ή και εξώγαμου χαρακτήρα.
Θα προδίδαμε την αποστολή μας αν θα ηθέλαμε να ευθυγραμμισθούμε με την αντίληψη αυτή και αν δεν ετονίζαμε την ανάγκη και την αξία της ανθρώπινης αγάπης μέσα στο γάμο και στην αμοιβαία πιστότητα των συζύγων, και αν δεν καλούσαμε τον καθένα σε μια εφικτή εγκράτεια και σε ένα σεβασμό του σώματος του, που είναι κατοικητήριο του Αγ. Πνεύματος.
. Δυστυχώς ο λαός μας παραπλανάται συνεχώς με την προβολή τρόπων ζωής, που έρχονται σε αντίθεση με τις πατροπαράδοτες ελληνορθόδοξες καταβολές του.
Βεβαίως η ευθύνη δεν έγκειται στην ύπαρξη καθ' εαυτάς των νέων ιδεών που διασταυρώνονται πάνω από τις κεφαλές μας.
Η ευθύνη όλων μας, και μάλιστα της παντοειδούς ηγεσίας μας, είναι ότι έχουν αδυνατίσει επικίνδυνα τα ηθικά και παραδοσιακά μας ερείσματα και η κριτική ικανότητα του λαού να ελέγχει με το κριτήριο της παράδοσης τα εισαγόμενα «φρούτα»
και να επιλέγει τα εξ αυτών συνάδοντα με την παράδοσή του.
Από παντού βομβαρδίζεται ο λαός μας με ερεθίσματα ηδονιστικά και άλλα, που είναι καταλυτικά των ηθικών αναστολών και προωθούν τον εκφυλισμό και τη διαφθορά.
Και μεγάλοι και μικροί παρασύρονται να πιστεύουν ότι αυτός ο τρόπος ζωής είναι και ο σωστός, αν και oι ευρωπαίοι δεν είναι ούτε τόσον έκφυλοι, ούτε τόσον εικονοκλαστικοί, όσον τους θέλει η διαφήμιση.
Γεγονός όμως είναι ότι εδώ κλονίζονται συνεχώς όλα τα βάθρα και τα ζωντανά στοιχεία της παράδοσής μας, και οδηγούνται σε διάλυση, με αργούς βέβαια αλλά πάντως σταθερούς ρυθμούς, θεσμοί, όπως η οικογένεια, που παραμένουν αστήρικτοι και συκοφαντούνται ως ξεπερασμένοι.
Φαίνεται όμως ότι τελικά το AIDS μάς καλεί όλους να επιστρέψουμε στην παραδοσιακή ηθική και στην οικογένεια.
Ο πανσεξουαλισμός, με όλες τις ποικίλες εκδηλώσεις του, δεν είναι πια λύση κανενός από τα ανθρώπινα προβλήματα.
Δεν είναι λύση, είναι διάλυση της προσωπικότητος.
Η αναγκαιότητα της παραδοσιακής μορφής της οικογένειας, με όχι απλώς μονογαμικό χαρακτήρα αλλά και με σωφροσύνη, επανέρχεται σαν λύση του δράματος που μας τρομοκρατεί.
Και βέβαια είναι τώρα ο φόβος που αναγκάζει πολλούς να αλλάζουν ερωτική συμπεριφορά και να κάνουν εντυπωσιακή στροφή στις σεξουαλικές των προτιμήσεις.
Ο άνθρωπος όμως δύσκολα μετανοεί ειλικρινά. Εμπρός στον κίνδυνο σκύβει το κεφάλι και προκειμένου να αποφύγει τα βόλια συμμορφώνεται αναγκαστικά με τον ηθικό νόμο.
Αύριο όταν θα βρεθή, συν Θεώ, το εμβόλιο, πάλιν ο κόσμος θα ξαναδοκιμάσει την παράβαση και πάλιν θα διακηρύξει την …απελευθέρωσή του.
Έως ότου μια νέα πληγή του Φαραώ μας επισκεφθή και μας συνετίσει. Διερωτώμαι αν είναι αυτή τακτική λογικών και υπεύθυνων ανθρώπων, έντιμων με τον εαυτό τους και ελευθέρων από πάθη και αδυναμίες.
Μόνον το κνούτο τάχα στα χέρια του Θεού φοβόμαστε;
...Τα άτομα αυτά να στηρίζονται στο απατηλό σύνθημα «Ναι στον έρωτα, όχι στο AIDS» που προβάλλει ως μοναδική και αποκλειστική μέθοδο προφύλαξης τη χρήση του προφυλακτικού.
Το προφυλακτικό δεν είναι ούτε η μοναδική λύση, ούτε η πιο ασφαλής και ακίνδυνη.
Η αλήθεια μαζί με την υπευθυνότητα μας επιβάλλουν να διαλαλήσουμε ότι πρόκειται για παραπλανητική διαφήμιση πού παρασύρει.
Η μοναδική ασφάλεια είναι η εγκράτεια των νέων μας, πράγμα και έφικτο και αζήμιο.
Και κατόπιν η μονογαμική σχέση μέσα στο γάμο.
Σαν τελευταία επιλογή, στην περίπτωση που καμμία από τις δύο προηγούμενες δεν μπορεί να ακολουθηθή από ένα συγκεκριμένο άτομο, θα μπορούσα να δεχθώ την χρήση του προφυλακτικού, προκειμένου να μειωθούν στο ελάχιστο, χωρίς και να αποκλείονται παντελώς, oι κίνδυνοι μόλυνσης.
Αυτή την τοποθέτηση έχει πάρει καί η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας διατυπώνοντας την πρότασή της:
«Τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να απαλλαγή κανείς από τη μετάδοση του AIDS διά της σεξουαλικής επαφής, είναι να διατηρεί σχέση με έναν πιστό μη μολυσμένο σύντροφο ή να μην έχει καθόλου σεξουαλική επαφή.
Διαφορετικά θα πρέπει να αποφεύγει τη σεξουαλική επαφή με πόρνες και με άλλους ανθρώπους που έχουν πολλούς σεξουαλικούς συντρόφους.
Οποτεδήποτε έχει κανείς σεξουαλικές σχέσεις με κάποιον ο οποίος είναι προσβεβλημένος από AIDS, θα πρέπει να χρησιμοποιήται προφυλακτικό από την αρχή μέχρι το τέλος της σεξουαλικής πράξεως».
Η πρόταση αυτή εκφράζει τις σωστές νέες αντιλήψεις για το θέμα της προφύλαξης.
Αρχίζοντας από τον έναν και πιστό σύντροφο, περνά σrην εγκράτεια για να φθάσει στο τέλος, όταν απευθύνεται σέ άτομα μειωμένης αντίστασης που δεν διαθέτουν αυτοκυριαρχία και αυτοσυγκράτηση εμπρός στις ορμές, να συστήσει τη χρήση προφυλακτικού.
Όσοι ενθαρρύνουν τους νέους να «κάνουν έρωτα» με χρήση προφυλακτικού, αυτοί παρασύρουν τα παιδιά στην πορνεία και τους κρύβουν την αλήθεια.
Επί τέλους είναι καιρός να πούμε στους νέους την πλήρη και όχι την αποσπασματική αλήθεια:
Η πρώτη και δοκιμασμένη μέθοδος ασφάλειας είναι η εγκράτεια και ο περιορισμός της σεξουαλικής δραστηριότητος μέσα στο γάμο.
Σε τελική ανάλυση την αποτελεσματικότερη προφύλαξη δίνει η πνευματική ωρίμανση του ανθρώπου που του επιτρέπει αφ’ ενός μεν να χαλιναγωγεί τα πάθη του, αφ΄ ετέρου δε να βλέπει στο πρόσωπο του άλλου την αξιοσέβαστη εικόνα του Θεού.
Η διαφήμιση του προφυλακτικού, όπως γίνεται, πληγώνει την αξιοπρέπεια του προσώπου διότι παραβιάζει το αυθεντικό νόημα της σεξουαλικότητος και συνιστά απλό καταπραϋντικό στο άλγος της ανέραστης ζωής μας.
Είναι λάθος, όπως λέγει στον πλατωνικό Χαρμίδη ο Σωκράτης, το να προσπαθούν τινές να ασκούν την Ιατρική διαχωρίζοντάς την από την Σωφροσύνη. Τα μεγέθη είναι αλληλένδετα και ευθέως ανάλογα.
Δεν θα πρέπει να παίζομεν εν ου παικτοίς.
Αλλά και τα μολυσμένα άτομα οφείλουν να δεχθούν με καρτερία την δοκιμασία τους και να συμπεριφερθούν με εντιμότητα και υπευθυνότητα.
Είναι φοβερό το περιστατικό που ανεγράφη στον τύπο, για τον φορέα εκείνον που εν γνώσει του εμόλυνε τους ευκαιριακούς σεξουαλικούς του συντρόφους, προκειμένου να εκδικηθή την κοινωνία.
Η παιδεία που ο καθένας μας έχει, το πολιτιστικό του επίπεδο και κυρίως η χριστιανική του ιδιότητα επιβάλλουν την στάση ευθύνης από όλους και προς όλους.
Είναι ευτύχημα το ότι μέσα στη γενικότερη αδιαφορία ή και εχθρότητα με την οποία η κοινωνία μας αντικρύζει το πρόβλημα των φορέων του AIDS, υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις ιατρών, νοσοκόμων και απλών ιδιωτών που τιμούν την ανθρωπιά στην εποχή μας και ξεπλένουν την ντροπή όλων μας για την απαράδεκτη απάνθρωπη στάση των περισσοτέρων από εμάς.
Το AIDS ας μας αναγκάσει όλους να μάθουμε να αγαπιώμαστε, να συμπάσχουμε, να σεβόμαστε τον διπλανό μας, να ζούμε μέ αλληλοκατανόηση.
Από μας εξαρτάται να μεταβάλουμε την κατάρα σε ευκαιρία αναδείξεως της πνευματικότητάς μας και της ανθρωπιάς μας.
πηγή:www.archdiocese.gr/diakonia/news/arch5.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου