Σκιρτήστε βουνά, λογικές φύσεις, που με λαχτάρα υψώνεσθε στις κορφές της πνευματικής θεωρίας. Γεννιέται το αστραποβόλο βουνό του Κυρίου, που ξεπερνάει κάθε αγγελικό βουνό και κάθε ανθρώπινη μεγαλωσύνη, απ’ όπου ευδόκησε ν’ αποκοπεί σωματικά το αχειροποίητο αγκωνάρι, ο Χριστός, η μία υπόσταση, που ένωσε τα πριν χωρισμένα, τη θεότητα και την ανθρωπότητα, τους αγγέλους και τους ανθρώπους, τους ειδωλολάτρες και τον σαρκικό Ισραήλ σ’ ένα και μόνο πνευματικό Ισραήλ. «Βουνό του Θεού, ξέχειλο από δώρα, γιομάτο πλούτη, πλούσιο βουνό, το βουνό που πάνω του καταδέχθηκε να κατοικεί ο Θεός» . Το «άρμα του Θεού» αγγελοκυκλωμένο με χίλιες – μυριάδες θεοχαριτωμένα χερουβίμ και σεραφίμ. Η πανάγια κορυφή, που ξεπερνάει το Σινά, που δεν σκεπάζει καπνιά και σκοτεινιά, θύελλα και τρομερή φωτιά, αλλ’ η αστραφτερή λάμψη του Παναγίου Πνεύματος. Στο Σινά ο Λόγος του Θεού έγραψε με δάχτυλο το Πνεύμα νόμο σε πέτρινες πλάκες. Στην Παρθένο Μαρία με το Άγιο Πνεύμα και με το αίμα της σαρκώθηκε αυτός ο ίδιος ο Λόγος του Θεού και παρέδωσε λυτρωτικό φάρμακο για τη δική μας φύση τον Εαυτό του. Εκεί στην έρημο το μάννα. Εδώ στην Παναγία Αυτός, που έδωσε τη γλύκα στο μάννα. Ας σκύψει το κεφάλι η περίφημη σκηνή του μαρτυρίου, που έφτιαξε στην έρημο ο Μωυσής, από πολύτιμα και λογιών – λογιών υλικά, και πριν απ’ αυτή η σκηνή του πατριάρχη Αβραάμ, μπροστά στην έμψυχη και λογική σκηνή του Θεού. Η έμψυχη αυτή σκηνή, η Παναγία, υποδέχθηκε όχι ενέργεια Θεού, αλλά ουσιαστικά το ίδιο το Πρόσωπο του Γιου και Θεού. Ας νιώσουν καλά πως σε τίποτα δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί της η «χρυσοσκέπαστη σ’ όλα της κιβωτός» και η χρυσή στάμνα που βάσταγε το μάννα και η επτάφωτη λυχνία και η χρυσή τράπεζα της προθέσεως κι όλα τ’ άλλα τα παλιά. Την τιμή τους την έπαιρναν από την Παρθένο που προεικόνιζαν, σαν σκιές του αληθινού προτύπου.
7. Σήμερα καινούργιο βιβλίο ετοίμασε ο Λόγος – Θεός, που έπλασε τα πάντα και που ανάβλυσε από την καρδιά του Πατέρα, για να γραφτεί ο ίδιος μέσα σ’ αυτό σα με κοντύλι, με τη γλώσσα του Θεού, το Άγιο Πνεύμα. Βιβλίο που δόθηκε σε γραμματισμένο άνδρα, και δεν το διάβασε. Ο Ιωσήφ δεν εγνώρισε τη Μαρία ούτε τη δύναμη του μυστηρίου, που έκρυβε μέσα της. Πανάγιο κοριτσάκι του Ιωακείμ και της Άννας, που ξέφυγες απαρατήρητο από τις αρχές και τις εξουσίες, και τα φλογερά βέλη του πονηρού, που πέρασες τη ζωή σου στο νυφικό θάλαμο του Πνεύματος, και κρατήθηκες ανέγγιχτο για να γίνεις νύφη Θεού, και μάνα του αληθινού Γιου του Θεού. Πανάγιο κοριτσάκι, που φανερώθηκες πάνω στην αγκαλιά της μάνας και γιόμισες φόβο τις δυνάμεις που αποστάτησαν από το Θεό. Πανάγιο κοριτσάκι, την ώρα που θήλαζες το γάλα σε περιτριγύριζαν οι άγγελοι. Κοριτσάκι αγαπημένο από το Θεό, δόξα σ’ αυτούς που σε γέννησαν. Θα σε μακαρίζουν οι γενεές των γενεών, όπως στ’ αλήθεια το πες προφητικά. Κοριτσάκι άξιο του Θεού, η ομορφιά της ανθρώπινης φύσεως, η επανόρθωση της πρώτης μας μάνας της Εύας. Με τη γέννησή σου αναστήθηκε η πεσμένη. Αστροποβόλημα των γυναικών. Αν η πρώτη Εύα, μπαίνοντας στη δούλεψη του φιδιού εναντίον του πρώτου μας πατέρα, του Αδάμ, έπεσε στην παράβαση, κι έτσι «ήρθε στον κόσμο μας ο θάνατος», η Μαρία υπηρετώντας με υποταγή τη θεία βουλή, ξεγέλασε το φίδι που μας ξεγέλασε κι έφερε στον κόσμο την αφθαρσία.
Κοριτσάκι παντοτινά παρθενικό, που παιδοποίησες, χωρίς νάχης ανάγκη από άνδρα, αφού αυτός που γέννησες έχει πατέρα αιώνιο. Κοριτσάκι, γέννημα της γης, που βάσταξες στη θεομητορική σου αγκαλιά τον Πλάστη. Οι αιώνες παράβγαιναν στο τρέξιμο ποιος θα πρωτοπρολάβει να καυχηθεί για τη γέννησή σου. Αλλά η προκαθορισμένη απόφαση του Θεού, που έφτιαξε και τους αιώνες, ενίκησε τον συναγωνισμό των αιώνων κι έγιναν οι τελευταίοι αιώνες πρώτοι, εκείνοι που τους έλαχε να γεννηθείς σ’ αυτούς. Είσαι πραγματικά η πιο πολύτιμη απ’ όλη την πλάση, γιατί μόνο από σένα δέχτηκε μεράδι ο Πλάστης τις απαρχές της δικής μας φύσεως. Σάρκα Του έγινε η σάρκα σου, και αίμα Του το αίμα σου, και γάλα απ’ τις θηλές σου εβύζαξε ο Θεός, κι ενώθηκαν τα χείλη σου με του Θεού τα χείλη. Άπιαστα κι ανείπωτα θαύματα. Ο Θεός των όλων προγνώρισε ότι εσύ άξια θα γίνεις της αγάπης Του και σ’ αγάπησε, κι από αγάπη σε προόρισε, και «στους στερνούς καιρούς» σ’ έφερε στο φως και σ’ ανάδειξε μάνα και τροφοδότρα του δικού Του Γιου και Λόγου.
8. Λέγουν πως τα αντίθετα γιατρεύουν τ’ αντίθετά τους, μα δεν μπορεί τ’ αντίθετα και να γεννούν τ’ αντίθετά τους. Μολονότι κάθε πλάσμα υφαίνει αυτό, που από τη φύση του είναι, αντιμετωπίζοντας τ’ αντίθετά του –το κατορθώνει βέβαια απ’ τον πλούτο της δύναμης που κλείνει μέσα στη φύση του. Κι όπως ακριβώς «η αμαρτία εχρησιμοποίησε το καλό, την εντολή του Νόμου, για το θάνατό μου, κι έγινε υπερβολικά αμαρτωλή», έτσι κι ο αίτιος των καλών, ο Θεός, μέσα από τ’ αντίθετό τους, τον θάνατο, κατεργάζεται για μας το καλό, που του είναι φυσικό. «Επειδή όπου φούντωσε η αμαρτία, ξεχείλισε η χάρη». Αν είχαμε φυλάξει την πρώτη μας κοινή ζωή με το Θεό, δεν θα αξιωνόμαστε την πιο μεγάλη και την πιο θαυμαστή ζωή μαζί Του. Τώρα όμως με την αμαρτία, κριθήκαμε ανάξιοι της πρώτης μας κοινής ζωής με το Θεό, γιατί δεν κρατήσαμε το δώρο που μας δόθηκε. Αλλά με τη συμπάθεια του Θεού ελεηθήκαμε και μας πήρε πάνω Του και μας έκανε σάρκα Του, για να γίνει πιο σίγουρη η κοινή ζωή μαζί Του. Γιατί Αυτός που μας αγκάλιασε και μας έκανε σάρκα Του έχει τη δύναμη να κρατήσει αδιάσπαστη την ένωση.
Γιατί επειδή ολόκληρη η γη έγινε πόρνη και γεννά τέκνα πορνείας, γι’ αυτό κι ο λαός του Κυρίου «πλανήθηκε με το πνεύμα της πορνείας», μακριά από τον Κύριο και Θεό του, που τον έκανε λαό δικό του με «δυνατό χέρι και ψηλό βραχίονα», και που τον έβγαλε έξω από το σπίτι της σκλαβιάς του Φαραώ, και τον πέρασε μέσα από τη Ερυθρά Θάλασσα και τον οδήγησε «με νεφέλη την ημέρα και στήλη φωτιάς κάθε νύχτα». Και πήρε στροφή η καρδιά τους για την Αίγυπτο. Κι έγινε ο λαός του Κυρίου «μη λαός του Κυρίου», κι αυτός που ελεήθηκε, εκείνος που δεν ελεήθηκε, κι αυτός που αγαπήθηκε, εκείνος που δεν αγαπήθηκε.
Γι’ αυτό γεννιέται τώρα Παρθένος, αντίπαλος της προγονικής πορνείας κι αρραβωνιάζεται με το Θεό τον ίδιο, και γεννάει την ευσπλαχνία του Θεού. Και γίνεται λαός του Θεού, εκείνος που δεν ήταν πρώτα λαός του Θεού κι εκείνος που δεν ήταν ελεημένος ελεήθηκε, κι ο μη αγαπημένος αγαπήθηκε. Γιατί απ’ αυτή γεννιέται ο «αγαπητός Γιος» του Θεού, που σ’ αυτόν ευδόκησε ο Πατέρας – Θεός.
αύριο το τέλος...
ΠΗΓΗ:Από το Θαυμάσιο βιβλίο"Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ»,Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, έκδοση Αποστολικής Διακονίας, Β΄ έκδοση 1990, σελ. 65-99.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου