1. Τίποτε άλλο δεν είναι η ασκητική ζωή , από την εγκράτεια των παθών, τον έλεγχο των λογισμών και τη διαρκή πάλη προς τους αοράτους εχθρούς (τους δαίμονες), το να τηρεί κανείς καθαρή την ψυχή από τους ρυπαρούς λογισμούς, οι οποίοι μας υποκινούν. Γιατί με το λογισμό ανάβει η επιθυμία. Όταν όμως βρισκόμαστε μακριά από τα πάθη, αποκρούουμε αυτόν που μας πειράζει την ίδια στιγμή της προσβολής του νου μας από τους λογισμούς.
2. Χρειαζόμαστε πολύ την πνευματική εγρήγορση και την προσοχή. Ακόμη η καρδιά μας να είναι έτοιμη στο να χαλιναγωγήσει το νου μας να μην βαδίζει σε δρόμους που δεν πρέπει, να μην ματαιοπονεί σε ενασχολήσεις που δεν πρέπει να έχουν θέση μέσα μας, να μην σχηματίζουμε στο νου μας εικόνες αταίριαστες, ούτε να συλλαμβάνουμε επιθυμίες που μπορούν να μας οδηγήσουν στην αμαρτία, από τις οποίες καθόλου δεν ωφελούμαστε, το αντίθετο μάλλον, υποφέρουμε και συντριβόμαστε πνευματικά, καθώς δεν οδηγούμαστε σε τίποτε χρήσιμο. Μία λοιπόν ας είναι η ανάπαυση και μία η ηδονή μας, το να καθαρίζουμε την ψυχή μας και να βλέπει η καρδιά μας προς την απάθεια.
3. Ας σταθούμε λοιπόν ενώπιον του διηνεκούς μαρτυρίου της συνειδήσεως. Να μην κάμψουμε, αδελφοί, το γόνυ προς τον Βάαλ, και καθόλου να μην ενδώσουμε στα κτυπήματα των λογισμών. Το αντίθετο μάλιστα, να σβήνουμε εντελώς τη φωτιά από τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού με τα δάκρυα, την προσοχή του νου μας, την ικεσία προς το Θεό, την κατάνυξη και τις άλλες ταλαιπωρίες του σώματος. Ο μεν αντίδικός μας διάβολος σαν λιοντάρι που ωρύεται περπατά, ζητώντας ποιον να καταπιεί, ποιον να βρει λεία, είτε σε κάποιο σημείο της ψυχής του ή ολόκληρον! Διότι δεν του είναι αρκετό να καταλάβει κάποιον μερικώς, αλλά διαρκώς τον σπρώχνει προς το χειρότερο.
Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, πρώτα προσπαθεί να μας κάνει να δεχτούμε την προσβολή του πειρασμού.
Έπειτα, να μας κάνει να περάσουμε στην καρδιά μας κάτι πονηρό (κάποια πονηρή επιθυμία). Έπειτα, αφού έτσι αλείψει την ψυχή και την δηλητηριάσει με το φαρμάκι της αμαρτίας, την απομακρύνει από τη φυσική της κατάσταση (που είναι η κοινωνία με το Θεό) και την καθιστά εξαρτημένη. Την καθιστά χωρίς νου και χωρίς λογική και την τυφλώνει, να επιθυμεί όσα δεν πρέπει. Να φυλάξουμε με κάθε τρόπο την καρδιά, μη δίδοντας καθόλου χώρο στον διάβολο. Αμέσως να απομακρύνουμε την προσβολή του πειρασμού. Αν όμως ηττηθούμε σ’ αυτόν να μη δηλητηριαστούμε από την αμαρτία. Αν και αυτό μας συμβεί να μην της δώσουμε χρόνο να αναπτυχθεί και να συρθούμε έτσι στην διάπραξη της αμαρτίας.
Διότι αυτό συμβαίνει να το πάθουμε εξαιτίας των προηγουμένων εικόνων που έχει η ψυχή μας, από τις παλαιές αναμνήσεις. Ας αποφεύγουμε τις εικόνες του παρελθόντος, ας αποφεύγουμε τις αναμνήσεις της νεότητός μας. Εάν προς τα εκεί με τη σκέψη στο παρελθόν πορευτούμε, τι άλλο πρέπει να πούμε παρά ότι η καρδιά μας στράφηκε στην Αίγυπτο; Αυτό πρέπει να το προσέχουμε, αν θέλουμε να αγωνιζόμαστε ως εσωτερικοί άνθρωποι!
4. Ας αγωνιζόμαστε λοιπόν, αδελφοί, και ας δυναμώνουμε όσο περισσότερο μπορούμε, σύμφωνα με την ισχύ του πνεύματός μας, καθαίροντας τους λογισμούς, σύμφωνα μ’ αυτό που έχει γραφεί: Κάθε τι που υψώνεται, βρίσκεται εναντίον της γνώσης του Θεού και αυτό διαρκώς. Διότι αυτό είναι ο ακαταμάχητος πόλεμος. Και αυτό είναι το μαρτύριο που μας βασανίζει πολύ και για πολύ χρονικό διάστημα. Διότι όποιος δεν ενδίδει στους λογισμούς, ακόμα κι αν διαρκώς πολεμείται απ’ αυτούς, ούτε υποχωρεί στον Βάαλ, αλλά αγωνίζεται σκληρά εναντίον των παθών και τα υπερπηδά και με την βούληση και τον νου, αυτός ολοφάνερα περνά ένα καθημερινό μαρτύριο και μπορεί να αναφωνήσει το του Παύλου: Κάθε ημέρα πεθαίνω! Και στο τέλος των πνευματικών αγώνων με παρρησία μπορεί να πει:
Αγωνίστηκα τον καλόν αγώνα, ολοκλήρωσα τη διαδρομή μου, τήρησα την πίστη μου, λοιπόν μου απομένει ο στέφανος της δικαιοσύνης.
Από την έκδοση της Μονής Άνω Ξενιάς
2. Χρειαζόμαστε πολύ την πνευματική εγρήγορση και την προσοχή. Ακόμη η καρδιά μας να είναι έτοιμη στο να χαλιναγωγήσει το νου μας να μην βαδίζει σε δρόμους που δεν πρέπει, να μην ματαιοπονεί σε ενασχολήσεις που δεν πρέπει να έχουν θέση μέσα μας, να μην σχηματίζουμε στο νου μας εικόνες αταίριαστες, ούτε να συλλαμβάνουμε επιθυμίες που μπορούν να μας οδηγήσουν στην αμαρτία, από τις οποίες καθόλου δεν ωφελούμαστε, το αντίθετο μάλλον, υποφέρουμε και συντριβόμαστε πνευματικά, καθώς δεν οδηγούμαστε σε τίποτε χρήσιμο. Μία λοιπόν ας είναι η ανάπαυση και μία η ηδονή μας, το να καθαρίζουμε την ψυχή μας και να βλέπει η καρδιά μας προς την απάθεια.
3. Ας σταθούμε λοιπόν ενώπιον του διηνεκούς μαρτυρίου της συνειδήσεως. Να μην κάμψουμε, αδελφοί, το γόνυ προς τον Βάαλ, και καθόλου να μην ενδώσουμε στα κτυπήματα των λογισμών. Το αντίθετο μάλιστα, να σβήνουμε εντελώς τη φωτιά από τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού με τα δάκρυα, την προσοχή του νου μας, την ικεσία προς το Θεό, την κατάνυξη και τις άλλες ταλαιπωρίες του σώματος. Ο μεν αντίδικός μας διάβολος σαν λιοντάρι που ωρύεται περπατά, ζητώντας ποιον να καταπιεί, ποιον να βρει λεία, είτε σε κάποιο σημείο της ψυχής του ή ολόκληρον! Διότι δεν του είναι αρκετό να καταλάβει κάποιον μερικώς, αλλά διαρκώς τον σπρώχνει προς το χειρότερο.
Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, πρώτα προσπαθεί να μας κάνει να δεχτούμε την προσβολή του πειρασμού.
Έπειτα, να μας κάνει να περάσουμε στην καρδιά μας κάτι πονηρό (κάποια πονηρή επιθυμία). Έπειτα, αφού έτσι αλείψει την ψυχή και την δηλητηριάσει με το φαρμάκι της αμαρτίας, την απομακρύνει από τη φυσική της κατάσταση (που είναι η κοινωνία με το Θεό) και την καθιστά εξαρτημένη. Την καθιστά χωρίς νου και χωρίς λογική και την τυφλώνει, να επιθυμεί όσα δεν πρέπει. Να φυλάξουμε με κάθε τρόπο την καρδιά, μη δίδοντας καθόλου χώρο στον διάβολο. Αμέσως να απομακρύνουμε την προσβολή του πειρασμού. Αν όμως ηττηθούμε σ’ αυτόν να μη δηλητηριαστούμε από την αμαρτία. Αν και αυτό μας συμβεί να μην της δώσουμε χρόνο να αναπτυχθεί και να συρθούμε έτσι στην διάπραξη της αμαρτίας.
Διότι αυτό συμβαίνει να το πάθουμε εξαιτίας των προηγουμένων εικόνων που έχει η ψυχή μας, από τις παλαιές αναμνήσεις. Ας αποφεύγουμε τις εικόνες του παρελθόντος, ας αποφεύγουμε τις αναμνήσεις της νεότητός μας. Εάν προς τα εκεί με τη σκέψη στο παρελθόν πορευτούμε, τι άλλο πρέπει να πούμε παρά ότι η καρδιά μας στράφηκε στην Αίγυπτο; Αυτό πρέπει να το προσέχουμε, αν θέλουμε να αγωνιζόμαστε ως εσωτερικοί άνθρωποι!
4. Ας αγωνιζόμαστε λοιπόν, αδελφοί, και ας δυναμώνουμε όσο περισσότερο μπορούμε, σύμφωνα με την ισχύ του πνεύματός μας, καθαίροντας τους λογισμούς, σύμφωνα μ’ αυτό που έχει γραφεί: Κάθε τι που υψώνεται, βρίσκεται εναντίον της γνώσης του Θεού και αυτό διαρκώς. Διότι αυτό είναι ο ακαταμάχητος πόλεμος. Και αυτό είναι το μαρτύριο που μας βασανίζει πολύ και για πολύ χρονικό διάστημα. Διότι όποιος δεν ενδίδει στους λογισμούς, ακόμα κι αν διαρκώς πολεμείται απ’ αυτούς, ούτε υποχωρεί στον Βάαλ, αλλά αγωνίζεται σκληρά εναντίον των παθών και τα υπερπηδά και με την βούληση και τον νου, αυτός ολοφάνερα περνά ένα καθημερινό μαρτύριο και μπορεί να αναφωνήσει το του Παύλου: Κάθε ημέρα πεθαίνω! Και στο τέλος των πνευματικών αγώνων με παρρησία μπορεί να πει:
Αγωνίστηκα τον καλόν αγώνα, ολοκλήρωσα τη διαδρομή μου, τήρησα την πίστη μου, λοιπόν μου απομένει ο στέφανος της δικαιοσύνης.
Από την έκδοση της Μονής Άνω Ξενιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου