Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

"Οδοιπόροι του Θεού":των αγαπητών συμπολιτών μας Κωνσταντίνου Αν. Καντάνη & Σταυρούλας Κάτσου-Καντάνη



Πρόκειται για μια σειρά αφηγηματικών ιστοριών
(πολλές από τις οποίες έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό:"Εφημέριος"
της Εκκλησίας της Ελλάδος
και στο περιοδικό
"Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"
της Ιεράς Μητροπόλεώς μας)


με κεντρικά πρόσωπα απλούς «οδοιπορούντες» κληρικούς που με τη μαρτυρία τους
φώτισαν και φωτίζουν το δρόμο προς την Εκκλησία.

Μια συλλογή από αυθεντικά στιγμιότυπα ανθρώπων του Θεού που ενσαρκώνουν τον ευαγγελικό λόγο σε δρόμους ποιμαντικής διακονίας.

Ένα βιβλίο που με τρόπο αβίαστο και ανεπιτήδευτο, μιλά για την αποστολή και την προσφορά των ιερέων στη ζωή μας.

Ταυτόχρονα μιλά στην καρδιά κάθε πιστού,
που στο διάβα της ζωής του
γνώρισε μορφές απλών και γνήσιων ποιμένων που γίνονται γέφυρες ενώσεως του ανθρώπου με το Θεό.

Το βιβλίο προλογίζει ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Αλέξανδρος Σταυρόπουλος.


"…μια πολύ σημαντική παρουσίαση ιστοριών, που πιστοποιεί ότι στις μορφές αυτές των αγραυλούντων ποιμένων ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ τους ανθρώπους και στέλνει, ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες, εκείνους που θα μαςβηματίσουν έξω από τη μεγάλη νύχτα’’

Αλέξανδρος Μ. Σταυρόπουλος
Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Τα θερμά μας συγχαρητήρια
Σταυρούλα
και Κώστα
για το βίβλίο σας αυτό!

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Έν πλώ"

και μπορείτε να το βρείτε
στο βιβλιοπωλείο "Φώς Χριστού"
οδό Καζαντζή 2 στην πόλη του Αγρινίου.

1 σχόλιο:

  1. Του ασκητή….!

    …..«.....Ζητούσα κάτι να κρατηθώ....,
    μόνιμο κι αναλλοίωτο….,
    ν’ απλώσω ρίζες σταθερές....,
    στη Γη…., να μην πλανιέμαι....!
    Κι άδειος…., μια νύχτα...., κι άπελπις....,
    τα μάτια σήκωσα ψηλά....,
    σάμπως σε ικεσία....,
    κι αισθάνθηκα μετέωρος.....
    να με κρατάνε χέρια....!

    Κι ήταν τα χέρια Σου αυτά....,
    μοναδικά...., Θεέ μου....,
    και στο καλό..... και στο κακό.....
    δεν τ’ άφησα ποτέ μου....,…..
    και μένω τόσο στέρεος
    μες στης ‘’Σιωπής’’ τον ίσκιο....,
    σ’ αυτό το κορφοβούνι, πια....!
    Κι ό,τι κι αν γίνει…., έκτοτε….,
    κι αν χάνομαι…., δε χάνομαι....,
    Σε βρίσκω..... και με βρίσκω....!

    Δεν έχω φόβο…., τώρα πια....,
    Τόλμη..... του Φόβου Φόβητρο....,
    κι απλώνω ρίζες σταθερές....,
    γη –μου ο ουρανός –μου....!
    Κι άλλοι στη σκιά –μου έρχονται....,
    πια, έχω κι άυλα κλαδιά....,
    αίσθημα κι αλογία....,
    και μένουν και στηρίζονται…..
    στην ταραχή της ζήσης....!»....!.....

    ...........................

    Πόθε μου πρώτε και τρανέ μου....!

    .....Ήθελα να ‘μαι ασκητής....,
    του Ουρανού ο Εραστής....,
    γω του Θεού ενεργούμενο....,
    τον Ήλιο να ‘χω ηγούμενο....!

    Να ‘χω, μονάχα, συντροφιά
    της Γης και του Ήλιου τα Πουλιά.....
    και να μπορώ…., με τη ‘’Σιωπή’’….,
    σε ποταμούς να ‘μαι Πηγή....!

    Κάνε να πάω ‘κει…., Θεέ μου....,
    πόθε μου πρώτε και τρανέ μου....,
    στα Κορφοβούνια πάν’ να πάω....,
    που άλλο στους κάμπους δε βαστάω....!.....

    ...............................

    Ασκητής δεν είν’ για κάμπους….!

    .....Στον Ήλιο το ορκίστηκε
    τον κόσμο τον ανάλλαχτο
    ν’ απαρνηθεί για πάντα….,
    καμιά μην έχει έγνοια του….,
    ‘’μακριά του το ποτήρι…..’’….,…..
    στους κάμπους εκατέβηκε…..
    κι άφησε το ‘’τσαντίρι’’….!

    Μοίρα του…., σαν καταδίκη….,
    το να ζει, μόν’, για τους άλλους….,
    μα η ζωή του δεν του ανήκει….,
    ασκητής δεν είν’ για κάμπους….!

    Και στις κορφές εγύρισε….,
    στο ‘’σιωπηλό’’ υπέρκοσμο
    υποταχτός πολίτης….,
    ‘’Σιωπή’’, ξανά, κι αυτάρκεια
    στο φτωχικό ‘’τσαντίρι’’….,…..
    κι απ’ το Θεό εγύρεψε
    ‘’κοντά του το ποτήρι….’’….!.....

    ............................

    Οι όρθιοι περιττεύουν….!

    .....Πάσχιζες κι έφτασες
    σε θέση θεανθρώπου….,
    ψηλά…., σ’ ασκητοτόπους….,…..
    μα…., όταν γύρισες
    στους κάμπους κάτου….,
    λαούς…., που άφησες….,
    τους βρήκες όχλους….!

    Για ποιον λαό ν’ αγωνιστείς
    και, όρθιος, να θυσιαστείς….,
    οι όρθιοι περιττεύουν….,…..
    το Ψέμα Αλήθεια δέχτηκαν….,
    σ’ αρνήθηκαν…., σε έφτυσαν….,
    μην ψάχνεις τι γυρεύουν….!

    Φύγε….. ---- και άσε –‘τους….. ----
    ψηλά…., στους κορφοτόπους….,
    ‘δω, φτουν τους αγιανθρώπους….,…..
    ‘’πιες τα ποτήρια –σου…..
    ως άσπρο πάτο’’…..
    κι άει στα τσαντίρια –σου….,
    σ’ αγγέλων θώκους….!.....

    ............................

    Μες στη ‘’Σιωπή’’ –μου….. μια ‘’Εδέμ’’….!

    .....Δε λογώ τις ανηφόρες….,
    μήτε του καιρού τις μπόρες….,
    που ‘δα του Θεού το Σπίτι….,
    χώρια από κάθε ‘’Αλήτη’’….,
    ‘κει, μακριά, στο Εξωσύμπαν….,
    εγώ…., που Τρελό με είπαν….!

    Έζησα στα κορφοβούνια
    της ψυχής μου…., σχίστηκα….,
    κι έφτυσά –‘της τα λαγούμια….,
    ---- τους….. ‘’«σπαρτούς»’’ –της μαυροκάμπους….. ----
    χα, δεν τα φοβήθηκα….,…..
    λες….. στου Θεού το Έβερεστ
    εγώ πως εγεννήθηκα….!

    Τη Γη την είδα σπίτι –μου…..
    κι όλα –‘της ως παιδιά –μου….,…..
    εγώ αισθάνομαι ‘’θεός’’….,
    που ‘’κάποιος’’ μου ‘κλεψε το ‘’βιος’’…..
    και θέλω –‘το δικό μου….,…..
    μες στη ‘’Σιωπή’’ –μου….. μια ‘’Εδέμ’’…..
    κι ο αγώνας μου….. Χαρά μου….!.....


    Ευλογείτε...., μα και..... ευπράττετε....:
    Αλέξανδρος Ζήβας,
    URL : www.alexandros-zivas.gr
    ….: αποκαλυπτικές ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ όλων των αποκωδικοποιητέων…..

    ΑπάντησηΔιαγραφή