Ο ισχυρότατος σεισμός που ισοπέδωσε την πρωτεύουσα Port-au-Prince, αφήνει πίσω του έναν συγκλονιστικό αριθμό νεκρών και κάνει την ήδη δύσκολη ζωή των κατοίκων, δυσχερέστερη.
Όπως συμβαίνει με κάθε φυσική καταστροφή, ο πλανήτης γίνεται χωριό, τουλάχιστο για όσο διαρκούν οι ειδήσεις, για όσο οι εικόνες των ταλαιπωρημένων ανθρώπων και των ερειπωμένων σπιτιών
μπαίνουν στα σπίτια όλου του κόσμου.
Μετά, οι περισσότεροι τηλεθεατές ξαναγινόμαστε πολίτες της δικής μας πατρίδας, φορτωμένοι με τα δικά του προβλήματα ο καθένας και αναγκαστικά συνεχίζουμε τη ζωή μας, όχι μόνο από αδιαφορία, αλλά και από την αδυναμία μας να σηκώσουμε εκτός από το δικό μας και το σταυρό κάποιου άλλου, και σίγουρα και από την εντύπωση ότι η Αϊτή και κάθε Αϊτή που δοκιμάζεται, είναι πολύ μακριά από τον δικό μας μικρό ή μεγάλο κόσμο.
Σε ώρες σαν αυτές που περνά η Αϊτή όμως, όταν η φύση με τα καπρίτσια της ταλαιπωρεί χωρίς να νοιάζεται για τα δικαιώματα του ανθρώπου στη στέγαση, την ένδυση, την τροφή, και τελικά τη ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται πιο στενές, γιατί όλοι είμαστε μικρά κομμάτια αυτής της καπριτσιόζας φύσης.
Όπως συμβαίνει σε κάθε φυσική καταστροφή, τα ευχολόγια και οι προτροπές για παροχή βοήθειας σε κάποιους άγνωστους μας κατοίκους κάποιου άγνωστου φτωχού κράτους κάπου στον πλανήτη, ακούγονται για να μας αφυπνίσουν, να μας συγκινήσουν ή απλά για να ειπωθούν.
Στην περίπτωση της Αϊτής όμως, πρέπει να ακουστούν πιο δυνατά στην Ελλάδα και να εισακουστούν από όλους τους Έλληνες, γιατί, όπως και να το κάνουμε, στους κατοίκους της Αϊτής χρωστάμε δανεικά:
Όταν οι «γραικοί» ξεκίνησαν την άνιση μάχη για το δικαίωμά τους να έχουν κράτος ανεξάρτητο και ελεύθερο, όταν ο πολιτισμένος κόσμος περίμενε να δει τα αποτελέσματα του αγώνα πριν μας βοηθήσει – γιατί κανένας έξυπνος επιχειρηματίας και πολιτικός δεν επενδύει σε άλογο και σε λαό αν δε δει τι έχει ο ίδιος να κερδίσει- ήταν η Αϊτή που πρώτη υποστήριξε
το δίκαιο της Ελληνικής επανάστασης.
Από όλα τα κράτη που εξυμνούν το σημαντικό ρόλο της Ελλάδας και του ελληνικού πολιτισμού, η Αϊτή το έκανε πριν ακόμα γίνουμε κράτος, την εποχή που στη Βερόνα, στο περίφημο συνέδριο του 1822, Αυστρία, Ρωσία, Γαλλία, Αγγλία, Πρωσία, καταδίκαζαν την επανάσταση ως πράξη εγκληματική και αντιμετώπιζαν τους επαναστάτες σαν τρομοκράτες.
Εκείνη τη χρονιά ο πρόεδρος της Αϊτινης Δημοκρατίας J.P. Boyer με την πρώτη θερμή επιστολή που έλαβαν οι Έλληνες από επίσημη Αρχή, υποστήριξε τον Ελληνικό Αγώνα ως πράξη δίκαιη
και ευχήθηκε την επιτυχία του.
Περίπου 100 εθελοντές μάλιστα ξεκίνησαν από την Αϊτή, για να μας στηρίξουν, αλλά το καράβι έπεσε σε πειρατές και δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του.
Η επιθυμία της Αϊτής να βοηθήσει οικονομικά τον ελληνικό αγώνα δεν μπορούσε να υλοποιηθεί άμεσα λόγω της άσχημης οικονομικής κατάστασης του νεοσύστατου Αϊτινού κράτους, που όμως χάρισε 24 τόνους κόκκους καφέ, για να μπορέσουν οι Έλληνες έμποροι
πουλώντας καφέ να αγοράσουν όπλα!
188 χρόνια μετά, είναι η σειρά της Αϊτής να χρειάζεται βοήθεια και η σειρά της ιστορίας να δείξει το ρόλο της, γιατί για την ιστορία 2 αιώνες είναι κάτι λιγότερο από ώρες ίσως λεπτά ίσως και δευτερόλεπτα μιας μέρας.
Ενθυμούμενοι την τότε δωρεά, ενθυμούμενοι δηλαδή ότι το Αϊτινό κράτος ήταν το μόνο που πίστεψε ότι υπήρχαμε όταν όλος ο κόσμος μας θεωρούσε ανύπαρκτους, ο σεισμός στο Port-au-Prince δεν είναι τελικά τόσο μακρινός όσο μας φαινόταν όταν η άγνοια ή η αμνησία κυρίευαν τη σκέψη μας.
Ξαφνικά οι άνθρωποι εκείνοι που κλαίνε στα ερείπια των σπιτιών είναι πιο δικοί μας, πιο φίλοι μας, εγγόνια των ανθρώπων εκείνων που είχαν ευεργετήσει τους δικούς μας παππούδες.
Κι αν ίσως μπορούσαμε να στρέψουμε τα μάτια και τη σκέψη από μια οποιαδήποτε σεισμόπληκτη περιοχή, επικαλούμενοι το δικαίωμα μας να είμαστε αδύναμοι άνθρωποι και να μην μπορούμε να απασχοληθούμε με ξένα προβλήματα εγκλωβισμένοι στα δικά μας, στη δυστυχία της Αϊτής δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε αδύναμοι: ευεργετηθήκαμε κάποτε και πρέπει με κάποιο τρόπο να επιστρέψουμε την ευεργεσία, γιατί η ιστορία που έχει συμπάθεια και για τον δειλό, δεν έχει ίχνος οίκτου για τον αχάριστο.
πηγή:
ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου