Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

(9 Μαΐου)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Στην Ορθόδοξη αγιογραφία ο άγιος εικονίζεται να μεταφέρη στον ώμο του τον Χριστό και γι’ αυτό, σύμφωνα με μια παράδοση, ονομάστηκε και Χριστοφόρος. Αυτό δεν φαίνεται μέσα στα συναξάρια, όμως εκείνο που είναι αληθινό και έχει και την μεγαλύτερη σημασία είναι το ότι ήταν όντως χριστοφόρος και θεοφόρος, αφού είχε τον Χριστό μέσα στην καρδιά του “κατοικούντα και εμπεριπατούντα”, κατά τον λόγο του Ιδίου: “Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω και έσομαι αυτών Θεός και αυτοί έσονταί μοι λαός” (Β’ Κορ. στ’, 16). Εξ αφορμής ίσως της παραδόσεως αυτής θεωρείται προστάτης των οδηγών. Στο “Μικρόν Ευχολόγιον” της Ορθοδόξου Εκκλησίας και συγκεκριμένα στην Ακολουθία “επί ευλογήσει νέου οχήματος” υπάρχει, πρώτο στην σειρά, το Απολυτίκιό του.

Ο Μεγαλομάρτυς του Χριστού Χριστοφόρος ως προς την εξωτερική εμφάνιση ήταν τόσο πολύ άσχημος, που έκαμε μερικούς αγιογράφους να τον παριστούν με μορφή σκύλου. Φυσικά, αυτό είναι υπερβολή. Είχε όψη δύσμορφη και άγρια, όμως ανθρώπινη. Καταγόταν από χώρα ειδωλολατρών ανθρωποφάγων. Το αρχικό του όνομα ήταν Ρέπρεβος, που σημαίνει αδόκιμος, αποδοκιμασμένος, κολασμένος. Πιθανότατα έζησε τον καιρό του Δεκίου (249-251), όταν στην Αντιόχεια Επίσκοπος ήταν ο άγιος Ιερομάρτυς Βαβύλας.

Η μεταστροφή του στον Χριστό έγινε με τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη, που διεξήγαγε το έθνος του με τα αυτοκρατορικά στρατεύματα. Άγριος και απρόσιτος όπως ήταν, δυσκολευόταν και στην ομιλία, γι’ αυτό και προσευχήθηκε θερμά. Και όπως αναφέρει ο ιερός συναξαριστής, ήλθε άγγελος Κυρίου, ακούμπησε τα χείλη του και από εκείνη την στιγμή άρχισε να ομιλή ελεύθερα. Από άλαλος και ειδωλολάτρης έγινε εύλαλος κήρυκας και ομολογητής του Χριστού. Βέβαια, το θαύμα δεν γεννά την πίστη, αντίθετα η πίστη είναι εκείνη που γίνεται αιτία του θαύματος. Παρ’ όλα αυτά ο Θεός χρησιμοποιεί πολλές φορές το θαύμα, όταν πρόκειται για απίστους, πλην όμως καλοπροαιρέτους, και κυρίως για ανθρώπους που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να ακούσουν και να μάθουν πολλά πράγματα για τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Ο άγιος Βαβύλας κατά το Βάπτισμα τον μετονόμασε σε Χριστοφόρο. Η άκτιστη θεία Χάρη που έλαβε την ώρα του Βαπτίσματος και του Χρίσματος, μεταμόρφωσε όλη του την ύπαρξη. Και αυτή ακόμα η δύσμορφη όψη του φαινόταν φωτεινότερη και ομορφότερη. Η εσωτερική ωραιότητα ή ασχήμια αντανακλά και στην εξωτερική όψη του ανθρώπου με αποτέλεσμα να προσθέτη ή να αφαιρή ομορφιά. Τα ψυχικά χαρίσματα και οι αρετές όπως η ταπείνωση, η αγάπη, η ανθρωπιά, η χωρίς υστεροβουλία εξυπηρέτηση του συνανθρώπου, προσθέτουν ωραιότητα και κάλλος και στην εξωτερική εμφάνιση. Η αυταρχικότητα, η γκρίνια, ο φθόνος, η έλλειψη καλωσύνης και χαμόγελου ασχημαίνουν και τον πιο όμορφο εξωτερικά άνθρωπο. Και κάτι άλλο. Η εμφάνιση του ανθρώπου είναι σάρκα. Η ψυχή δεν φαίνεται, όπως και τα χαρίσματά της δεν γίνονται αντιληπτά από την πρώτη ματιά και από τον οιονδήποτε. Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή και προσοχή στις κρίσεις. Όποιος βιάζεται σίγουρα κάνει λάθη. “Άφησε τον άλλο να σού αποκαλύπτεται και όταν τον γνωρίσης καλά τότε και η γνώμη σου γι’ αυτόν θα είναι ορθότερη” ή κατά τον λόγο της Αγίας Γραφής “μή κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνετε”. Ο λεγόμενος θεσμός των καλλιστείων που στις μέρες μας, λόγω και της τηλεόρασης, γνωρίζει άνθηση, φανερώνει μια επιπολαιότητα στις κρίσεις μας, αλλά και την ακατάσχετη μανία για εμπορευματοποίηση των πάντων και των πιο ιερών ακόμη πραγμάτων. Επί πλέον δείχνει ένα δυϊσμό και μια αυτονόμηση της σάρκας. Η εξωτερική ομορφιά, η ωραία φωνή και τόσα άλλα χαρίσματα είναι δώρα χαρισμένα από τον Θεό, όπως ακριβώς το λέει και η λέξη. Άλλωστε το κάλλος δεν έχει σχέση μόνο με εξωτερικά πράγματα. Δεν εξαρτάται μόνο από την όψη και την συμμετρία των μελών του σώματος, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα. Είναι ψυχοσωματική ύπαρξη και ως τέτοια πρέπει να κρίνεται. Το σώμα δεν είναι ο όλος άνθρωπος, αλλά το σώμα του ανθρώπου, όπως και η ψυχή, είναι η ψυχή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι “το συναμφότερον”, δηλαδή και τα δύο μαζί. Υπάρχει επομένως αλληλεπίδραση. Όταν στην καρδιά κατοικεί το Άγιον Πνεύμα, αυτό φωτίζει και ομορφαίνει και την ψυχή και το σώμα. Αντίθετα, όταν το πονηρό πνεύμα αποκτά εξουσία πάνω στην άνθρώπινη ύπαρξη, τότε αυτή γίνεται, εσωτερικά και εξωτερικά, σκοτεινή και άκομψη.

Ωραία πόδια είναι αυτά που λιώνουν στην διακονία της αγάπης. “Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων την ειρήνην των ευαγγελιζομένων τα αγαθά”. Ωραία χέρια αυτά που εργάζονται την προσφορά και την ελεημοσύνη και γενικά ωραίο σώμα αυτό που καταυγάζεται από το άκτιστο φως της Χάριτος του Θεού.

Παπαποστόλης, ο φίλος του Αγίου μας


Ο Παπαποστόλης γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1871 στο Αγρίνιο, όπου και πέθανε τον Αύγουστο του 1960. Αφού τελείωσε την στοιχειώδη εκπαίδευση στο Αγρίνιο, διορίστηκε Γραμματοδιδάσκαλος και επί περίπου δύο χρόνια παρέμεινε στον Βλοχό Τριχωνίδας. Στη συνέχεια διορίστηκε υπογραμματέας του Ειρηνοδικείου Αγρινίου. Νυμφεύτηκε την Μαριγώ Μαρκοπούλου, που πρόωρα πέθανε. Τον Σεπτέμβριο του 1901 στο Θέρμο έλαβε από τον τότε Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Παρθένιο τον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης, του Διακόνου. Τον Ιούνιο του 1903 χειροτονήθηκε στην Αθήνα ιερεύς και τοποθετήθηκε αμέσως ως εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Χριστόφορου Αγρινίου. Το 1924 ο τότε Μητροπολίτης, αφού εκτίμησε τη δράση και τις αρετές του π. Αποστόλου, του απένειμε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη και τον ανεκήρυξε Αρχιερατικό Επίτροπο Αγρινίου. Η δράση του μακαριστού Γέροντος επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Τρέχει παντού για να ανακουφίσει και να ενθαρρύνει. Με την καλωσύνη του, καθώς και με τις άλλες αρετές γλυκαίνει τους πόνους των πληγωμένων καρδιών. Επισκέπτεται κατά τα χρόνια της κατοχής φυλακισμένους, παρηγορεί και νοσηλεύει τους ασθενείς, και σωματικά, μα κυρίως πνευματικά. Κανείς από τους παλαιοτέρους σε ηλικία, παρατηρεί ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Αχελώου κ. Ευθύμιος δεν θυμάμαι τον Παπαποστόλη με αδειανές τις τσέπες του. Ήταν πάντοτε γεμάτες. «Γιατί ήταν προέκταση της καρδιάς του, που ήταν πάντα γεμάτη αγάπη για όλους και τον καθένα ξεχωριστά». Πώς λοιπόν κατόρθωσε να επιβληθεί στην κοινωνία; Ποιο ήταν το μυστικό του Παπαποστόλη; θα μας το πει ο αείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος. «Ήταν η αγάπη του η πολλή και η καλωσύνη του η μεγάλη. Εχθρούς δεν είχε. Αγαπούσε όλους τους ανθρώπους. Κακό δεν έλεγε για κανένα. Γϊ αυτό ο δεσπότης του ο Ιερόθεος έλεγε ότι ο Παπαποστόλης και τον διάβολο ακόμα καλό τον λέγει».

Αγαπούσε τους δυστυχισμένους, γράφει ο Παν. Κουτσούκης. Και συνεχίζει: "Το βάσανό τους το μάθαινε πρώτος αυτός. «Τόση ήταν η αγάπη του, ώστε γνώριζε τις στενοχώριες και τις χαρές κάθε οικογενείας και κάθε ενορίτη του». «'Εχαιρε μετά χαιρόντων, έκλαιε μετά κλαιόντων». Έγινε «τοις πάσι τα πάντα, ίνα τους πάντας κερδήση», μιμούμενος σε όλη του τη ζωή τον θεηγόρο Απόστολο Παύλο, γενόμενος κι αυτός με τη σειρά του Απόστολος και «σκεύος εκλογής». Αγαπούσε χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς υπολογισμούς. Αγαπούσε απλά όλους τους ανθρώπους. Όλους! Και τους εχθρούς του ακόμη. Ενώ ήταν κατώτερος στη γνώση και τη σοφία από πολλούς μορφωμένους της εποχής του, τους ξεπερνούσε όμως κατά πολύ στην αγάπη. Εξάλλου αυτό είναι εκείνο που σήμερα και πάντα θα καταξιώνει την ύπαρξη του. Δικό του έργο του και προσωπικός του μόχθος είναι και ο περικαλλής νέος Ιερός Ναός του Αγίου Χριστόφορου Αγρινίου. Του «Αφέντη του Αγίου», όπως έλεγε και ο ίδιος. Ένας νέος ναός, σύγχρονος και ευρύχωρος και το πιο σημαντικό, μέσα στην πόλη του Αγρινίου. Οι εργασίες άρχισαν το 1920 και τελείωσαν το 1937. Ένας πραγματικός άθλος, αν αναλογισθεί κανείς τις συνθήκες της εποχής. Η σχέση που είχε αναπτύξει με τον πολιούχο και προστάτη μας Αγιο Χριστόφορο έχει μείνει στη μνήμη όλων των πιστών του Αγρινίου και όχι μόνο. Ο ναός του Αγίου ήταν το δεύτερο σπίτι του π. Αποστόλου. Με τον «αφέντη» του Άγιο μιλούσε απλά ως οικείος, συζητούσε μαζί του, προσευχόταν σε αυτόν, του έθετε τα προβλήματα του (τα προβλήματα των συνανθρώπων του δηλαδή), έπαιρνε την ευλογία του και προχωρούσε. Κάποια χρονιά λίγο πριν του Αγίου Χριστόφορου - διηγούνται οι παλαιότεροι σε ηλικία Αγρινιώτες - φοβήθηκε μήπως λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, δεν πάνε οι πιστοί να προσκυνήσουν στη χάρη του Αγίου. Αυτό θα είχε ως συνέπεια να μην εξοικονομηθούν τα απαραίτητα χρήματα για τη συνέχεια των έργων. - Αγιε Χριστόφορε, τον άκουσαν να λέει τότε, δικός σου είναι ο ναός. Αν θέλεις να συνεχίσουμε, κάνε να μη βρέξει. Λόγια απλά. Λόγια που επαναλαμβανόταν συνέχεια και που δείχνουν ακριβώς την οικειότητα του γέροντος και τη μεγάλη του εμπιστοσύνη στον αγαπημένο του Άγιο. Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δικό του έργο είναι και η δενδροφύτευση σε εκείνο το γυμνό βουνό με τα λίγα δέντρα, που έγινε αργότερα το αλσύλλιο του παλαιού Αγίου Χριστόφορου, η μοναδική πηγή οξυγόνου για όλο το Αγρίνιο ακόμη και σήμερα. Η Ακαδημία Αθηνών, εκτιμώσα την προσπάθεια και το μεγάλο έργο του π. Αποστόλου, τον βράβευσε και προσέφερε χρηματικό ποσό για το δάσος που δημιούργησε. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα του Σταυρού, εμφανίστηκε και εδώ η σεβάσμια μορφή του Παπαποστόλη με τα σωτήρια όπλα της αγάπης και της πίστεως. Ο γέροντας ως επικεφαλής μιας επιτροπής Αγρινιωτών πατριωτών επεμβαίνει σωτήρια ανάμεσα στις αντάρτικες δυνάμεις του ΕΛΑΣ και στον ταγματάρχη Γ. Τολιόπουλο του τάγματος ασφαλείας της πόλεως μας και κατορθώνει να αποτρέψει την πόλη του Αγρινίου από «ένα φοβερό αιματοκύλισμα ενός αδελφικού αλληλοσπαραγμού». Γράφει ο θεολόγος και βιογράφος του π. Αποστόλου κ. Ανδρέας Κωστακιώτης: «Ο γέροντας· ήταν όλος απλότητα και ταπείνωση». Χαρακτηριστικό της ταπεινοφροσύνης του είναι και το ακόλουθο γεγονός. Όταν η δημοτική αρχή Αγρινίου έφτιαξε το πρόπλασμα της προτομής του, πότε δεν θέλησε να το δει, παρά τις παρακλήσεις πολλών. Διαμαρτυρόταν λέγοντας: «Εγώ δεν έκανα τίποτε, γιατί να γίνουν όλα αυτά; Τι χρειάζονται;». Λόγια ανθρώπου βαθιά ταπεινού. Το φρόνημα του ήταν απόλυτα τοποθετημένο, γεμάτο ειρήνη και γαλήνη, μέσα στο πλαίσιο της ομορφιάς και της χάριτος που δίνει η ταπείνωση. Πλήρης ημερών παρέδωσε την αγιασμένη του ψυχή στον θεό, αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων και αφού παρεκάλεσε αυτούς που τον φρόντιζαν να δοθεί η μοναδική του περιουσία (ο σταυρός και τα παπούτσια του) στους φτωχούς. Ήταν 13 Αυγούστου του 1960 και ώρα 6.00 μ.μ. Ο λαός του Αγρινίου και ολόκληρης της Αιτωλοακαρνανίας θρηνούσε την απώλεια ενός πραγματικά αγίου.

Να πώς χαρακτηρίζει τον Παπαποστόλη ο Κώστας Τριανταφυλίδης: "Ο Παπαποστόλης δεν ήταν ούτε σοφός ούτε ρήτορας. Κι όμως η ζωή του ήταν ολάκερη σοφία και το παράδειγμα του πιο εύγλωττο κι από την ευφραδέστερη ακόμα ρητορική. Ποιο ήταν άραγε το μυστικό του; Ήταν η αγάπη του Α και το Ω της θρησκείας μας. Αυτό που ή τόχεις - και είσαι γνήσιος Χριστιανός ή δεν τόχεις—και είσαι κύμβαλον αλαλάζον. Όταν ακούμε αγάπη, πάει ο νους μας σε ένα σωρό συναισθηματισμούς ή ακόμα γλυκερότητες και εγωπαθείς προσηλώσεις. Όχι τέτοια. Η αγάπη του Παπαποστόλη ήταν «όμορφη». Όμορφη και καθαρή σαν το κρυστάλλινο νερό. Κυλάει το νεράκι ανάμεσα από λογής χορταρικά. Σκύβεις του λόγου σου, ξεδιψάς, και ευλογείς το θεό για τα δωρήματα του. Τον θυμάμαι, που λες, κατέβαινε από το δρόμο της εκκλησίας του, σωστή βιβλική μορφή. Σταματούσε μπροστά σε όλους κι είχε για τον καθένα έναν καλό λόγο. Προπαντός στεκόταν μπροστά στα παιδάκια. Ασπαζόταν το καθένα χωριστά και του πρόσφερνε αντίδωρο ή ζαχαρωτά. Και δεν ξεχώριζε δικούς και ξένους, ενορίτες και μη. Αγαπούσε το μακρυνό με τον ίδιο ανυστερόβουλο αυθορμητισμό που αγαπούσε τον πλησίον. Και δεν κακολογούσε ποτέ και κανέναν ο Παπαποστόλης. Για κάθε παράπτωμα έβρισκε την ανθρώπινη εξήγηση και πρόστρεχε για να παραμυθήσει. Τι ανθρωπινός που ήταν μέσα στην αγάπη του! Γράμματα ήξερε λιγότερα-όμως θεοτικά. Γιατί υπάρχουν και τα άθεα γράμματα, αυτά που οδηγούν στην πανουργία και την καταστροφή. Τα θεοτικά, λοιπόν, και μια «έμφυτη πείρα» Που διέθετε, τον τοποθετούσαν ομορφότερα και ευστοχότερα στη ζωή. Κι ήταν ηγέτης: επιβλητικός άρχοντας του λαού και παρών στις κρίσιμες ώρες της ιστορίας του τόπου του. Είπαμε για την καθαρότητα και την παιδικότητα της καρδιάς. Αυτή την είχε και μάλιστα με το παραπάνω, ο Παπαποστόλης. Στεκόταν, λέει, μπροστά στον Άγιο και κουβέντιαζε μαζί του με θελκτικήν αφελότητα. Τον μάλωνε κι όλας:……".

Στην ένθετη εικόνα: Απεικόνιση του Παπαποστόλη, μέσα στο Ι.Ν. του Αγίου Χριστοφόρου, ως κτίτορος αυτού (δια χειρός Ελευθερίου Χατζάρα).

Ο Άγιος Χριστοφόρος

Στις 9 Μαΐου η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Χριστοφόρου και η πόλη του Αγρινίου τελεί την ιερά πανήγυρι του Πολιούχου της.
Μεταξύ των Αγίων και Καλλινίκων του Χριστού Μαρτύρων, εξαιρετική θέση κατέχει και ο Αγιος Χριστόφορος ο Θαυματουργός. Ο Αγιός μας έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου τον 3ο μ.X αιώνα. Η πατρίδα του δεν είναι γνωστή αλλά σύμφωνα με αρχαία παράδοση της Εκκλησίας μας, καταγόταν από βαρβαρική χώρα της Ανατολής και από φυλή ανθρωποφάγων.
Σε κάποιο πόλεμο με τους Ρωμαίους, αιχμαλωτίσθηκε και βλέποντας τους χριστιανούς να διώκονται σύμφωνα με διαταγή του Δεκίου, άρχισε να ελέγχει τους ειδωλολάτρες γι' αυτό. Eνώ τους έλεγχε, ένας υπηρέτης τον χτύπησε στο στόμα για να σταματήσει. Ο Αγιός μας με πραότητα του είπε ότι ναι μεν δεν του δίνει τώρα την ανταμοιβή που του αξίζει, διότι ο Χριστός τον εδίδαξε να συγχωρεί, αλλά μπροστά στη δύναμη που του δίνει ο Χριστός, δεν μπορεί ν' αντισταθεί και ολόκληρο το βασίλειό του. Ο δούλος μετέφερε αυτά στον αυτοκράτορα, ο οποίος θυμωμένος έστειλε διακόσιους στρατιώτες, με τη διαταγή να τον οδηγήσουν μπροστά του δεμένο.


Οι στρατιώτες βρίσκουν τον Αγιο να προσεύχεται έξω από τον Ναό των χριστιανών. Εκεί, με τη δύναμη του Θεού χόρτασε όλους τους στρατιώτες με ένα ξερό κομμάτι ψωμιού. Μπροστά στο θαύμα αυτό το στράτευμα που πήγε να αιχμαλωτίσει τον Χριστόφορο, πιάνεται τελικά απ' αυτόν.
Γεμάτος χαρά τότε ο Αγιός μας, τους δίδαξε με απλά λόγια το Ευαγγέλιο και έπειτα όλοι μαζί πήγαν στην Αντιόχεια, όπου βαπτίσθηκαν από τον Επίσκοπο Βαβύλα. Τότε ο Αγιός μας ονομάσθηκε Χριστόφορος, ενώ πρώτα ονομαζόταν Ρέπροβος, που σήμαινε άσχημος, κακομούτρης. Κάτω από την εξωτερική αυτή ασχήμια του σώματος, έκρυβε ο Αγιος μια ψυχή γενναία με αγαθή προαίρεση.
Μετά το βάπτισμα ο Αγιος Χριστόφορος οδηγήθηκε από τους στρατιώτες στον Αυτοκράτορα Δέκιο. Εκεί ο Δέκιος προσπάθησε με υποσχέσεις να τους πείσει ν' αλλάξουν την πίστη τους. Το αποτέλεσμα δεν τον ικανοποίησε και δίνει διαταγή να αποκεφαλίσουν τους στρατιώτες και να κλείσουν τον Χριστoφόρο στη φυλακή.

Εκεί τον επισκέπτονται δυο πόρνες με σκοπό να του αλλάξουν την πίστη. Αλλά έγινε το αντίθετο και μετά την ομολογία των γυναικών, της Ακυλίνας και της Καλλινίκης, ότι έγιναν Χριστιανές, μαρτύρησαν για το Χριστό.
Ο Αυτοκράτορας διέταξε στη συνέχεια να ντύσουν το μάρτυρα με χάλκινο ρούχο και να τον βάλουν πάνω σε μια μεγάλη φωτιά. Αλλά η φωτιά δεν αγγίζει καθόλου τον Αγιό μας. Όταν ο ασεβής Δέκιος είδε ότι και τα άλλα μαρτύρια στάθηκαν ανίκανα να πειράξουν το σώμα του Χριστοφόρου, διέταξε τον αποκεφαλισμό του. Ήταν 9 Μαΐου του έτους 292 μ.X.
Ο κόσμος των αυτοκινητιστών τον έχει προστάτη του και με πολλή ευλάβεια εορτάζουν την αγία μνήμη του. Κατά τον μεσαίωνα νόμιζαν ότι αρκεί κανείς να παρατηρήσει την εικόνα του Αγίου, για να προφυλαχθεί όλη την ημέρα από κάθε συμφορά. Για το λόγο αυτό τοποθετούν την εικόνα του Αγίου σε εμφανή μέρη των εκκλησιών.
Ο Αγιος Χριστοφόρος είναι ο πολιούχος και προστάτης του Αγρινίου. Υπάρχουν δυο ιεροί Ναοί αφιερωμένοι στο όνομά του στην πόλη μας. Ο Παλαιός Ναός του Αγίου μας ιδρύθηκε το 1847, ενώ ο νέος Ναός θεμελιώθηκε το 1920 και εγκαινιάστηκε το 1937. Η ιδέα για την κατασκευή ενός νέου μεγαλύτερου ναού, μέσα στην πόλη του Αγρινίου, ήταν του μακαριστού Αγίου γέροντος π. Αποστόλου Φαφούτη.
Με αυτόν τον πόθο στην καρδιά ξεκίνησε ο Παπαποστόλης το 1920. Το σκέφτηκε, το μελέτησε όσο μπορούσε, το είπε στους συνεργάτες του και προχώρησε. Χρήματα δεν υπήρχαν καθόλου. Ήταν όμως δυνατή η πίστη. Παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις γράφτηκαν επιστολές, έτρεξαν επιτροπές, προτάθηκε το χέρι... Έτσι ο Νέος Ναός του Αγίου Χριστοφόρου, έχει σήμερα αυτή την όμορφη ιστoρία. Πόνους και δάκρυα και αγώνες του Παπαποστόλη και όλων των Αγρινιωτών μαρτυρούν κάθε γωνιά του Ναού. Το έτος 1937 έγιναν τα εγκαίνιά του.
Σήμερα συνεχίζονται τα διάφορα έργα που γίνονται στον περικαλή Ιερό Ναό του Αγίου Χριστoφόρου με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Κοσμά και με τη βοήθεια, οικονομική και ηθική, των ευλαβών ενοριτών και όλων των προσκυνητών. Σ' αυτόν λοιπόν τον ένδοξο Μεγαλομάρτυρα Αγιο Χριστοφόρο, προστάτη και πολιούχο της πόλεώς μας ας στραφούμε και ας ζητήσουμε τη χάρη, την προστασία του και τις πρεσβείες του προς τον Κύριό μας, Ιησού Χριστό.