Θαρσεῖτε πάντες οἱ νεκροί, ἐνεκρώθη ὁ θάνατος, ἐσκυλεύθη καὶ ὁ Άδης σὺν αὐτῷ, καὶ ὁ Χριστὸς ἐβασίλευσεν, ὁ σταυρωθεὶς καὶ ἀναστάς

Τῇ ἐκ νεκρῶν ἐγέρσει σου Χριστέ,
οὐκέτι ὁ θάνατος,
κυριεύει τῶν θανόντων εὐσεβῶς·
διὸ αἰτοῦμεν ἐκτενῶς,
τοὺς σοὺς δούλους ἀνάπαυσον,
ἐν αὐλαῖς σου, καὶ ἐν κόλποις Ἀβραάμ,
τοὺς ἐξ, Ἀδὰμ μέχρι σήμερον, λατρεύσαντάς σοι καθαρῶς,
πατέρας καὶ ἀδελφοὺς ἡμῶν,
φίλους ὁμοῦ καὶ συγγενεῖς,
ἅπαντα ἄνθρωπον,
τὰ τοῦ βίου λειτουργήσαντα πιστῶς,
καὶ πρὸς σὲ μεταστάντα,
πολυειδῶς, καὶ πολυτρόπως ὁ Θεός,
καὶ ἀξίωσον τούτους,
τῆς οὐρανίου βασιλείας σου.

Τῶν ἀπ' αἰῶνος σήμερον νεκρῶν, ἁπάντων κατ' ὄνομα, μετὰ πίστεως ζησάντων εὐσεβῶς, μνήμην τελοῦντες οἱ πιστοί, τὸν Σωτῆρα καὶ Κύριον, ἀνυμνήσωμεν

Δεῦτε πρὸ τέλους πάντες Ἀδελφοί,

τὸν χοῦν ἡμῶν βλέποντες,
καὶ τῆς φύσεως ἡμῶν τὸ ἀσθενές,
καὶ τὴν εὐτέλειαν ἡμῶν,
καὶ τὸ τέλος ὀψώμεθα,
καὶ τὰ ὄργανα τοῦ σκεύους τῆς σαρκός,
καὶ ὅτι κόνις ὁ ἄνθρωπος,
βρῶμα σκωλήκων καὶ φθορά·
ὅτι ξηρὰ τὰ ὀστᾶ ἡμῶν, ὅλως μὴ ἔχοντα πνοήν·
τοὺς τάφους κατίδωμεν,
ποῦ ἡ δόξα; ποῦ τὸ κάλλος τῆς μορφῆς;
ποῦ ἡ εὔλαλος γλῶσσα; ποῦ ἡ ὀφρύς;
ἢ ποῦ ὁ ὀφθαλμός;
πάντα κόνις καὶ σκιά·
διὸ φεῖσαι Σωτὴρ πάντων ἡμῶν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνείαν ποιεῖσθαι τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν

Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε,
τὰ Χρηστὰ νεκρὰ σπλάγχνα σου μὴ δεικνύων».

Ἐπειδὴ τίνες ἄωρον πολλάκις ἐπὶ ξένης ὑπέστησαν θάνατον
ἐν θαλάσσῃ τε καὶ ἀβάτοις ὄρεσι, κρημνοῖς τε καὶ χάσμασι,
καὶ λοιμοῖς, καὶ λιμοῖς, καὶ πολέμοις καὶ ἐμπρησμοῖς, καὶ κρυμοῖς,
καὶ ἄλλους παντοίους θανάτους ὑπομεμενηκότες,
ἴσως καὶ πένητες ὄντες καὶ ἄποροι καὶ τῶν νενομισμένων ψαλμωδιῶν καὶ μνημοσύνων οὐκ ἔτυχον,

φιλανθρώπως οἱ θεῖοι Πατέρες κινούμενοι κοινῶς τούτων μνείαν ἁπάντων τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν ποιεῖσθαι ἐθέσπισαν,

ἀπὸ τῶν Ἱερῶν Ἀποστόλων διαδεξάμενοι,

ἵνα καὶ οἱ τῶν νενομισμένων ἀνὰ μέρος διά τινος συμβάντος μὴ τετυχηκότες, τῇ νῦν κοινῇ μνείᾳ κἀκεῖνοι περιλαμβάνοιντο δεικνύντες ὡς καὶ τὰ ὑπὲρ αὐτῶν γινόμενα μεγάλην αὐτοῖς προξενεῖ τὴν ὠφέλειαν.

Καθ᾿ ἕνα μὲν οὖν τρόπον οὕτως ἡ του Θεοῦ Ἐκκλησία μνείαν ἐπιτελεῖ τῶν ψυχῶν, δεύτερον δέ, ἐπειδὴ τὴν δευτέραν τοῦ Χριστοῦ παρουσίαν θεῖναι τῇ ἐπαύριον ἔμελλον, ἀρμοζόντως καὶ τῶν ψυχῶν μνημονεύουσιν.

Ὠσανεὶ τὸν φοβερὸν Κριτὴν καὶ ἀπαραλόγιστον ἱλεούμενοι τῇ συνήθει πρὸς αὐτὰς χρήσασθαι συμπαθείᾳ, καὶ τῇ ἐπηγγελμένῃ ταύτας κατατάξαι τρυφῇ.

Ἄλλως τε καὶ τὴν τοῦ Ἀδὰμ ἐξορίαν οἱ ἅγιοι μέλλοντες τῇ ἐσομένῃ ἐκθεῖναι Κυριακή, ὥσπερ τινὰ κατάπαυσιν προσεπινοοῦσι, καὶ τέλος πάντων τῶν καθ᾿ ἡμᾶς διὰ τῆς παρούσης νῦν καταπαύσεως, ἵνα ἐκεῖθεν ὡς ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρξωνται, τὸ γὰρ ὕστατον τῶν παρ᾿ ἡμῖν πάντων, ἡ τῶν βεβιωμένων παρὰ τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ ἔσται ἐξέτασις, καὶ ἵνα τοὺς ἀνθρώπους διὰ τούτων φοβήσαντες, πρὸς τοὺς τῆς νηστείας ἀγῶνας ποιήσωσιν εὐχερεῖς.

Ἐν Σαββάτῳ δὲ τὴν τῶν ψυχῶν μνείαν ποιούμεθα, ὅτι τὸ Σάββατον κατάπαυσιν σημαίνει Ἑβραιστὶ καὶ τῶν τεθνεώτων τοίνυν, ὡς τῶν βιωτικῶν καὶ τῶν λοιπῶν ἁπάντων καταπαυσαμένων, κἂν τῇ καταπαυσίμῳ τῶν ἡμερῶν τὰς ὑπὲρ αὐτῶν δεήσεις ποιούμεθα,
ὃ δὴ καὶ ἐπὶ πᾶν κεκράτηκε γίνεσθαι Σάββατον.

Τὸ δέ γε νῦν καθολικῶς μνημονεύομεν ὑπὲρ παντὸς δεόμενοι εὐσεβοῦς, εἰδότες καὶ γὰρ οἱ Θεῖοι Πατέρες, ὡς τὰ ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων γινόμενα Μνημόσυνα, λέγω ἐλεημοσύναι καὶ λειτουργίαι, καὶ ἰδίως καὶ κοινὴ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦτο ποιεῖν ἐπιτρέπουσι, παρὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦτο παραλαβόντες, ὡς εἴρηται, καθ᾿ ἃ καὶ ὁ Ἀρεοπαγίτης φησὶ Διονύσιος».

Ἐν τῷ Η´. Βιβλίῳ τῶν Ἀποστολικῶν διαταγῶν ἐν κεφαλαίῳ μα´ ὑπάρχει προσφώνησις ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων ἔχουσα ὧδε:

"Ὑπὲρ τοῦ ἀναπαυσαμένου ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ ἡμῶν δεηθῶμεν, ὅπως ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ προσδεξάμενος αὐτοῦ τὴν ψυχήν, παρίδῃ αὐτῷ πᾶν ἁμάρτημα ἑκούσιον τε καὶ ἀκούσιον, καὶ ἵλεως καὶ εὐμενὴς γενόμενος, κατατάξῃ εἰς χώραν εὐσεβῶν ἀνειμένων εἰς κόλπον Ἀβραάμ, καὶ Ἰσαάκ, καὶ Ἰακὼβ μετὰ πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰώνως εὐαρεστησάντων καὶ ποιησάντων τὸ θέλημα αὐτοῦ. Ὅθεν ἀπέδρα ὀδύνη λύπη καὶ στεναγμός".

Καὶ αὖθις:

"Αὐτὸς καὶ νῦν ἔπιδε ἐπὶ τὸν δοῦλον σου τὸν δέ, ὃν ἐξελέξω καὶ προσελάβου εἰς ἑτέραν λῆξιν καὶ συγχώρησον αὐτῷ εἰ τὶ ἑκὼν ἢ ἄκων ἐξήμαρτε καὶ Ἀγγέλους εὐμενεῖς παράστησον αὐτῷ καὶ κατάταξον αὐτὸν ἐν τῷ κόλπῳ τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων, καὶ πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰώνως σοι εὐαρεστησάντων, ὅπου οὐκ ἑνὶ ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός, ἀλλὰ χορὸς εὐσεβῶν ἀνειμένος καὶ γῆ εὐθεῖα συνανειμένη καὶ τῶν ἐν αὐτῇ ὁρώντων τὴν δόξαν Χριστοῦ κτλ."

Ἐν δὲ τῷ μβ´ Κεφ. ὑπάρχει διάταξις περὶ τοῦ πῶς δεῖ καὶ πότε γίνεσθαι τὰς τῶν κοιμηθέντων πιστῶν μνείας, καὶ ὅτι ἐκ τῶν ὑπαρχώντων αὐτοῖς δεῖ παρέχεσθαι πένησι, ἔχουσα ὧδε:

"Ἐπιτελείσθω δὲ τρίτα τῶν κεκοιμημένων ἐν ψαλμοῖς καὶ ἀναγνώσεσι καὶ προσευχαῖς διὰ τὸν διὰ τριῶν ἡμερῶν ἐγερθέντα, καὶ ἔνατα εἰς ὑπόμνησιν τῶν περιόντων καὶ τῶν κεκοιμημένων, καὶ τεσσαράκοντα κατὰ τὸν παλαιὸν τύπον. Μωσὴν γὰρ οὕτως ὁ λαὸς ἐπένθησε, καὶ ἐνιαύσια ὑπὲρ μνείας αὐτοῦ, καὶ διδόσθω ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ πένησιν εἰς ἀνάμνησιν αὐτοῦ".

Ἐν δὲ μγ´. κεφαλ. λέγονται τὰ ἑξῆς περὶ τῶν ἐν εὐσεβείᾳ τελευτησάντων, ὅτι τοὺς ἀσεβεῖς τελευτῶντας οὐδὲν ὠφελοῦσι μνεῖαι ἢ ἐντολαί.

"Ταῦτα δὲ περὶ εὐσεβῶν λέγομεν, περὶ γὰρ ἀσεβῶν, ἐὰν τὰ τοῦ κόσμου δῷς πένησιν οὐδὲν ὀνήσεις αὐτόν, ᾧ γὰρ περιόντι ἐχθρὸν ἢν τὸ θεῖον, δῆλον ὅτι καὶ μεταστάντι, οὐ γάρ ἐστιν ἀδικία παρ᾿ αὐτῷ, δίκαιος γὰρ ὁ Κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησε καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπος καὶ τὸ ἔργον αὐτοῦ".

Ἐν τῷ συγγράμματι τοῦ Ἀθανασίου τοῦ Παρίου ἀναγιγνώσκομεν τὰ ἑξῆς:

"Οὐκ οἶμαι θαυμαστὸν εἶναι, ὅπερ ὁ νομομαθὴς καὶ προφητοδίδακτος Ἰούδας ὁ Μακκαβαῖος περὶ ἀθανασίας τῆς ψυχῆς καλῶς ἐφρόνει.

Τὸ θαυμαστὸν δήπου ἐκεῖνό ἐστιν, ὅτι ἅπαντα σχεδὸν τὰ ἔθνη πεπεισμένα ἐστίν, ὅτι παρὰ ταύτην καὶ ἄλλη τίς ἐστι ζωὴ τέλος μὴ ἔχουσα.

Καὶ τὶς τῶν πάλαι σοφῶν, ὅτι μεγίστην ἔχει δύναμιν ἔφασκε παρ᾿ ἡμῖν, περὶ τῆς τῶν ψυχῶν ἀθανασίας ἡ ὁμοφωνία τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, ὅτι τινὲς ἢ φοβοῦνται ἢ τιμῶσι τοὺς καταχθονίους.

Μαρτυρεῖ δὲ καὶ ὁ Μακρόβιος, ἀκριβὴς ἀνιχνευτὴς τῆς ἀρχαίας σοφίας, ὅτι κοινὴ ἢν γνώμη τὴν ψυχὴν οὐχ ἧττον ἀθάνατον εἶναι ἢ ἀσώματον.

Ἐν ὅλη τῇ Ἀμερικῇ τῇ τε πρὸς Βορρᾶν, τῇ τε πρὸς Νότον ἡ ἰδέα μιᾶς ἄλλης ζωῆς πῇ μὲν μᾶλλον, πῇ δ᾿ ἧττον καθαρά, τὸ θεμέλιόν ἐστι τῆς ἑαυτῶν θρησκείας, τοῦτ᾿ αὐτὸ εἰρήσθω καὶ περὶ πάντων τῶν τῆς Ἀφρικῆς ἀγρίων λαῶν, τῶν τῆς Σιβηρίας, τῶν Σαμοϊέδων, τῶν Σκυθῶν.

Ἅπαντα τὰ βάρβαρα ταῦτα ἔθνη τοὺς ἑαυτῶν νεκροὺς ἐνταφιάζουσι μετὰ παρασκευῶν τοιούτων, αἳ τὸ χρήσιμον ἑαυτῶν
εἰς ἑτέρων βίον ἐπιδεικνύονται, καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐτησίως δέονται".

Τας των προαναπαυσαμένων ψυχάς κατάταξον,
Δέσποτα Χριστέ, έν ταις των Δικαίων σου σκηναίς και ελέησον ημάς,
ώς μόνος αθάνατος.Αμήν.

Ιερός Χρυσόστομος:"...Δεν γίνονται άσκοπα οι προσφορές για τούς απελθόντες, ούτε οι ελεημοσύνες..."

Δεν γίνονται άσκοπα οι προσφορές για τούς απελθόντες,
ούτε οι ελεημοσύνες.

Όλα αυτά έχει προστάζει το Άγιο Πνεύμα,
διότι θέλει να ωφελούμαστε ό ένας από τον άλλον.

Ωφελείται εκείνος από εσένα και εσύ από εκείνον...
Να μην αμφιβάλλεις ότι ό νεκρός θα κερδίσει κάποια ωφέλεια. Διότι όπως όταν εορτάζονται τα επινίκια των βασιλέων,
τότε εγκωμιάζονται όσοι βοήθησαν στη νίκη,
και όσοι βρίσκονται στις φυλακές απελευθερώνονται
για την περίσταση αυτή.

Όταν όμως περάσει ο καιρός αυτός, όποιος δεν πήρε χάρη,
δεν την παίρνει πλέον.

Έτσι και εδώ, κατά την προσφορά της Θυσίας
αυτός είναι ο Καιρός για τα επινίκια.

Δεν νομοθετήθηκαν από τούς αγίους Αποστόλους χωρίς λόγω οι ευχές για τούς απελθόντες κατά την διάρκεια τής προσφοράς του φρικτού μυστηρίου της Θείας Λειτουργίας.

Γνώριζαν ότι προκύπτει μεγάλο κέρδος και πολύ ωφέλεια γι’ αυτούς.

Όταν ένας ολόκληρος λαός υψώνει τα χέρια του σε προσευχή
και μαζί με όλο το Ιερατείο προσφέρουν τη φρικτή θυσία,
πως να μην πετύχουμε με τις ικεσίες μας την θεϊκή ευσπλαχνία;

Αγίου Νεκταρίου περὶ τῆς προσγινομέvης ὠφελείας τών ψυχών ἐκ τῶν ἱερῶν μνημοσύνων

...Τὰ ἱερὰ μνημόσυνα καὶ ὑπὸ ἠθικὴν ἔποψιν ἐξεταζόμενά εἰσι λίαν ἀναγκαία, καθόσον παρέχουσι καὶ τοῖς ἐπιζῶσι μεγάλην ὠφέλειαν, δι᾿ αὐτῶν ἡ Ἐκκλησία διδάσκει τὰ ἑαυτῆς τέκνα τὴν ἀληθῆ χριστιανικὴν φιλοσοφίαν καὶ ὑπομιμνῄσκει εἰς αὐτὰ τὰς θεμελιώδεις ἀρχὰς τοῦ Χριστιανισμοῦ,

κηρύττει ὡς δι᾿ ὑψηλοῦ κηρύγματος τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς,

καὶ τὴν ἔναρξιν μετὰ θάνατον νέου σταδίου ζωῆς ἀλήκτου καὶ ἀτέρμονος.

Ἐπίσης κηρύττει τὴν διηνεκῆ ἐν τῷ κόσμῳ του Σωτῆρος Χριστοῦ παρουσίαν, τὴν μεθ᾿ ἡμῶν ἐπικοινωνίαν καὶ σχέσιν, τῶν τεθνεώτων καί, ἵνα συλλήβην περιλάβω ἅπαν τὸ πνεῦμα τῶν τελουμένων μνημοσύνων.

Δι᾿ αὐτῶν διδάσκει ἡ Ἐκκλησία τὰ τέκνα της:

Ότι ὁ ἄνθρωπος εἶναι οὐρανοπολίτης, ὅτι ἀπὸ τῆς ἐν γῇ στρατευομένης Ἐκκλησίας μεταβαίνει εἰς τὴν ἐν Οὐρανῷ θριαμβεύουσαν.

Ότι ἀμφοτέρων κεφαλὴ εἶναι ὁ Χριστός,

ὅστις εἰσακούει πάντων τὰς δεήσεις καὶ ἱκεσίας καὶ ἐπικάμπτεται ταῖς πρεσβείαις τῶν ἁγίων καὶ τῆς Θεοτόκου, ὅτι ἡ ἐλπὶς τῆς σωτηρίας τοῦ Χριστιανοῦ δεν ἀπόλλυται καὶ μετὰ θάνατον.

Ότι ἡ Ἐκκλησία πιστεύει,

ὅτι αἱ δεήσεις αὐτῆς καὶ ἱκεσίαι αἱ ὑπὲρ τῶν τέκνων αὐτῆς γινόμεναι εἰσακούονται παρὰ τοῦ φιλανθρώπου Σωτῆρος ἡμῶν καὶ παρέχεται τοῖς ὑπὲρ ὧν γίνονται τὰ μνημόσυνα ἄφεσις παραπτωμάτων.

Ότι ἡ ὁριστικὴ ἀπόφασις περὶ τῆς ἀμοιβῆς καὶ τιμωρίας εἰσέτι δεν ἐξεδόθη,

ὅτι αὕτη ἐπιφυλάσσεται ἐν τῇ δευτέρᾳ καὶ φρικτῇ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ παρουσία, ὅτε ἕκαστος θὰ λάβῃ τὸ γέρας καὶ τοὺς στεφάνους, οὗ ἐπολιτεύθη βίου,

ὅτι μέχρι τῆς δευτέρας τοῦ Χριστοῦ παρουσίας δύναται ἡ Ἐκκλησία νὰ ἀναπέμπει εὐχὰς καὶ δεήσεις πρὸς τὸν Κύριον ὑπὲρ τῶν τέκνων αὐτῆς,

ὅτι ὡς ἐν τῇ στρατευομένῃ Ἐκκλησίᾳ οἱ ὑπὸ Ἐκκλησιαστικὴν ποινὴν εὑρισκόμενοι διὰ τὰς πεπραγμένας αὐτῶν ἁμαρτίας στεροῦνται τῶν θείων μυστηρίων,

οὕτω καὶ ἐν τῇ θριαμβευούσῃ Ἐκκλησίᾳ οἱ ἐν ἁμαρτίαις θανόντες μακρὰν τῶν ἁγίων καὶ δικαίων εἰσὶν ἐστερημένοι τῆς δόξης καὶ χάριτος τῆς ἀπορρεούσης ἐκ τοῦ ἀῤῥήτου κάλλους τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,

ὅπερ ἐπιποθεῖ καὶ ζητεῖ πᾶσα ψυχή, ὅπως χορτασθῇ, κατὰ τὸ ῥητόν:

«Χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τὴν δόξαν Σου»,

πλὴν οὐχὶ ἐκτὸς τοῦ ᾅδου, ἐν ᾧ ἕκαστος ἀποτίνει τὴν ποινὴν κατὰ τὸ βάρος τῆς ἑαυτοῦ συνειδήσεως,

ὅπως δὲ ὑπὲρ τῶν κατηχουμένων τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας εὔχεται ἡ Ἐκκλησία ἀδιαλείπτως πρὸς τὸν Κύριον,

ἵνα ἑνώσῃ αὐτοὺς τῇ ἁγίᾳ καθολικῇ καὶ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ,

οὕτω καὶ ὑπὲρ τῶν ἐν ἁμαρτίαις κοιμηθέντων πιστῶν δύναται νὰ εὔχηται καὶ νὰ αἰτῆται συναντιλήπτορας καὶ τοὺς ἁγίους τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας,

ὅπως ἐξιλεώσει τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτῶν καὶ τάξῃ αὐτοὺς ἐν σκηναῖς δικαίων, ἐν κόλποις Ἀβραάμ, καὶ συναριθμήσῃ αὐτοὺς μετὰ τῶν σεσωσμένων.

Ταῦτα πάντα διὰ τῶν μνημοσύνων διδάσκει ἡ Ἐκκλησία,

δι᾿ ὧν παραμυθεῖται καὶ παρηγορεῖ τοὺς τῶν μεταστάντων συγγενεῖς καὶ φίλους

καὶ θεραπεύει τὰς τρωθείσας καρδίας διὰ τοῦ οὐρανίου βαλσάμου

τοῦ ὑπὸ τοῦ Σωτῆρος πεμπομένου αὐταῖς.

Διὰ τῶν μνημοσύνων ἡ Ἐκκλησία πρῶτον συναγείρει τὸ τῶν πιστῶν σύστημα καὶ παρακελεύεται αὐτὸ νὰ ἐνδείξῃ τὴν πρὸς τὸν μεταστάντα ἀδελφὸν ὀφειλομένην ἀγάπην, ἀφήσῃ αὐτῷ τὴν ὀφειλήν, δεηθῇ ὑπὲρ αὐτοῦ μετὰ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν Κύριον τῶν ζώντων τε καὶ νεκρῶν Δεσπότην καὶ ἐξουσιαστήν,

αἰτήσηται παρ᾿ αὐτοῦ τὴν συγχώρησιν τῶν ὑπ᾿ αὐτοῦ πραχθέντων πλημμελημάτων, τὴν δαψίλειαν τῆς θείας χάριτος,

καὶ τὴν κληρονομίαν τῆς οὐρανίου βασιλείας, δεύτερον παραμυθεῖται ἡ τῶν πιστῶν ὁμήγυρις τῷ τεθλιμμένων τὰς καρδίας, αἵτινες ἐν τῇ ἐνδείξει τῆς ἀγάπης καὶ τῆς συμπαθείας τῆς ὅλης Ἐκκλησίας εὑρίσκουσιν ἀνακούφισιν καὶ παρηγορίαν,

διότι οὕτω ἡ του πάθους συμμετοχὴ φέρει παρηγορίαν τῷ τεθλιμμένῳ ὡς ἡ του βάρους συναντίληψις ἐλάττωσιν καὶ ἀνακούφισιν τῷ πεφορτισμένῳ,

καὶ τρίτον διὰ τῶν μνημοσύνων γίνεται ἀνάμνησις τοῦ θανάτου,

ὑπόμνησις τῆς ματαιότητος τῶν πραγμάτων τοῦ κόσμου, τοῦ προσκαίρου βίου καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς, προτροπὴ πρὸς ἀρετὴν καὶ ἐνάρετον πολιτείαν,

ἐνθάρυνσις πρὸς εὐεργεσίας καὶ ἀγαθοεργίας,

καὶ ἐν γένει ἀφορμὴ πρὸς προκοπὴν ἐν τῇ ἀρετῇ καὶ πρὸς τελείωσιν,

καὶ οὗτός ἐστιν ὁ ἠθικὸς χαρακτὴρ τῶν μνημοσύνων.

Αγίου Νεκταρίου

"Μελέτη περὶ ἀθανασίας τῆς ψυχῆς καὶ ἱερῶν μνημοσύνων"

Κυρίλλος Ιεροσολύμων:"μεγίστην ώνησιν -βρίσκουν οι ψυχές- υπέρ ων η δέησις προσφέρεται της αγίας και φρικωδέστατης προκειμένης θυσίας"

Επενόησε η Εκκλησία τού Χριστού

να προσφέρει ευχές και ικεσίες για τους κεκοιμημενους,

ώστε με τις προσευχές αυτές πού αναπέμπει στον Θεό

ή να απαλλάξουν τελείως από τα δεινά που τους κατέχουν,

η να βρουν κάποια άνεση και παρηγοριά

στην φυλακή πού βρίσκονται οι ψυχές τους.

«Εύχόμεθα, λέγει, ονομαστικά για εκείνους πού έκοιμήθησαν, την πρώτη ημέρα, την τρίτη, την ενάτη, την εικοστή, την τεσσαρακοστή,

κατόπιν μετά τρεις μήνες, μετά έξι μήνες, και τέλος μετά να χρόνο,

και όσες φορές θέλουν να το κάνουν αυτό οι συγγενείς κείνου που έφυγε,

δεν εμποδίζονται.

Κάθε Σάββατο όμως όλου τού χρόνου

αναφέρονται προσευχές από την Εκκλησία για όλους τούς νεκρούς πού κοιμήθηκαν με ευσέβεια.

Και αυτό γίνεται σε όλους τούς ναούς.

Και κάθε φορά πού προσφέρεται η θεία Λειτουργία,

πάντοτε μνημονεύονται και αυτοί».

Ομολογία
Μητροφάνους Κριτοπούλου
Πατριάρχου Αλεξανδρείας

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ μακαρίας μνήμης καὶ αἰωνίου ἀναπαύσεως...

Ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεος Σου,
δεόμεθα Σου, ἐπάκουσον, καὶ ἐλέησον.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ μακαρίας μνήμης καὶ αἰωνίου ἀναπαύσεως
πάντων τῶν κεκoιμημένων εὐλαβῶν καὶ ὀρθοδόξων Χριστιανῶν,

βασιλέων, ἀρχιερέων, ἱερέων, ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων,
μοναχῶν, μοναζουσῶν,
πατέρων, προπατόρων,
πάππων καὶ προπάππων,
ἐκ τῶν ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων
καὶ ὑπὲρ τοῦ συγχωρηθῆναι αὐτοῖς
πᾶν πλημμέλημα ἑκούσιόν τε καὶ ἀκούσιον...

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΠΕΝΤΕΛΗΣ

φωτό: Νικόλαος Μαγγίνας

Χθες Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου το μεσημέρι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος παρακάθισε σε γεύμα, το οποίο παρέθεσε προς τιμήν του η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το γεύμα πραγματοποιήθηκε στο Διορθόδοξο Κέντρο της Ιεράς Μονής Πεντέλης, με αφορμή την εορτή του Ιερού Φωτίου, προστάτη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην μορφή του οποίου αναφέρθηκε ο Πατριάρχης σε σχετική ομιλία του.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

Με πολλήν χαράν ευρισκόμεθα και αύθις εν μέσω υμών απολαύοντες των τιμίων και προσφιλών προσώπων σας εν ειρήνη Χριστού και αγάπη ανυποκρίτω.

Συμπίπτει σήμερον να εορτάζεται η μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Αντωνίου του Αθηναίου, του εν Κωνσταντινουπόλει αθλήσαντος προ διακοσίων τριάκοντα και εξ ετών.

Η σεπτή μορφή του ενώνει ιερώς τας ιοστεφείς κλεινάς Αθήνας με την περικλεή και σεβασμίαν Κωνσταντινούπολιν.

Επικαλούμεθα τας προς Θεόν αγίας πρεσβείας του υπέρ αμφοτέρων των Εκκλησιών και των πόλεών μας.

Βεβαίως εις την ιεράν και σεβασμίαν Μονήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πεντέλης ανήλθομεν σήμερον προεορτάζοντες την μνήμην ετέρου Αγίου, του εκ των σεπτών προκατόχων ημών Οικουμενικών Πατριαρχών Αγίου Φωτίου του Μεγάλου και Ισαποστόλου, τον οποίον η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει ονομάσει Προστάτην της, και ως τοιούτον ιδιαιτέρως τιμά και γεραίρει, συγκαλούσα ετησίως και Θεολογικόν ενταύθα Συνέδριον, σχετικόν πάντοτε με την μορφήν, την διδασκαλίαν και το έργον του.

Ο Ιερός Φώτιος υπήρξε μία εκκλησιαστική φυσιογνωμία ασυνήθων διαστάσεων.

Μέγας την αρετήν, μέγας την έσω και την θύραθεν παιδείαν, πολύς τα θεία, υψηλός Θεολόγος της πράξεως και της θεωρίας, καθαιρέτης των αιρέσεων, διδάσκαλος μέγιστος της ευσεβείας, δεξιός οιακοστρόφος της θεοτεύκτου Νηός, μέγας ιστορικός, μεγάλων οραματισμών ανήρ, μέγας Ιεραπόστολος, φωτιστής λαών και εθνικών οικογενειών ολοκλήρων, υπόδειγμα εκκλησιαστικού ηγέτου κατά πάντα, κοινόν της οικουμενικής Εκκλησίας σεμνολόγημα!

Ουδενός των παρακαθημένων την προσοχήν διαφεύγει, αγαπητοί αδελφοί, ότι ο θειότατος ούτος Φώτιος, εν τη προς τον Πάπαν Νικόλαον Α' περίφημον εκείνην περί της Πρωτοδευτέρας Συνόδου Επιστολήν του, επεκαλέσθη την αρχήν των Εικονομάχων Αυτοκρατόρων ότι «τα εκκλησιαστικά, και μάλιστα τα περί ενοριών δίκαια, συμμεταβάλλεσθαι είωθε ταις πολιτικαίς επικρατείαις τε και διοικήσεσι».

Η αρχή αύτη εγένετο πολλάκις εις την εκκλησιαστικήν ιστορίαν σημαία άφρονος ανταρσίας και μητραλοιακής επαναστάσεως, πολλούς ταράχους και οδυνηράς πληγάς προξενήσασα εις την Εκκλησίαν κατά καιρούς.

Όμως ο Ιερός Φώτιος το έπραξεν, όχι ως υιοθετών πλήρως αυτήν, ούτε εμφορούμενος από ιδέας πολιτειοκρατικάς, ούτε αγνοών τους Θείους και Ιερούς Κανόνας, αλλ’ εντελώς οικονομικώς, εξ εθνικής φιλοτιμίας και μόνον, προκειμένου να διασφαλίση την πολιτιστικήν και εθνικήν ταυτότητα της των Ελλήνων Χώρας! Ήσαν τότε ισχυρόταται και αφορήτως επίμονοι αι παπικαί πιέσεις δια να επανέλθη το Ανατολικόν Ιλλυρικόν (δηλ. και η σημερινή Ελλάς) υπό την κανονικήν δικαιοδοσίαν του Πάπα της πρεσβυτέρας Ρώμης.

Όμως εάν συνέβαινε τοιούτόν τι, λόγω του ότι η Δύσις είχε πλέον πλήρως εκλατινισθή και εκφραγκισθή, η ταυτότης της Χώρας των Ελλήνων εκινδύνευε να αλλοιωθή εντελώς, και από γλωσσικής, και από πολιτιστικής και από εθνολογικής επόψεως.

Εγνώριζε καλώς ο πολύσοφος και αττικός την παιδείαν Πατριάρχης εκείνος ότι, δια να παραμείνη η Ελλάς Ελληνική, μία μόνον λύσις υπήρχε: Να συνεχίση να ευρίσκεται υπό την κανονικήν προστασίαν της Νέας Ρώμης, η οποία ήδη από του Δ' αιώνος ήτο το νέον και αδιαφιλονίκητον κέντρον του Ελληνισμού!

Τοιουτρόπως ενεργήσας ο Μέγας Φώτιος και μη παραδεχθείς να παραχωρήση τω Ρώμης Νικολάω Α' τὴν κανονικήν δικαιοδοσίαν επί του Ανατολικού Ιλλυρικού, ανεδείχθη μέγας προστάτης του Ελληνικού Έθνους και προασπιστής της ιδιοπροσωπείας και πνευματικής αυτού ανεξαρτησίας, εφ’ ω και πάνυ καλώς και αξιεπαίνως η Αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος, ευγνωμονούσα, τιμά αυτόν ιδιαιτέρως, ως Προστάτην της Ιεράς αυτής Συνόδου!

Γαλουχηθέντες και ημείς εις την σεβασμίαν και περίσεμνον

Θεολογικήν Σχολήν της Χάλκης,

εν τη Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος, την οποίαν εκείνος ο θεσπέσιος πρώτος ιδρύσας ανήγειρε, και τούτου ένεκεν η μνήμη του εκεί τελείται πάντοτε μετά λαμπρότητος, είναι φυσικόν εκ νεότητος να έχωμεν ένα ιδιαίτερον αίσθημα σεβασμού και ευλαβείας προς τον Ισαπόστολον Φώτιον, το οποίον και ηυξήθη κατακορύφως και εγιγαντώθη εικότως, αφ’ ης ώρας το έλεος του Θεού προσέθεσεν ημάς εις την ιεράν άλυσιν των διαδόχων του εις τον Αγιώτατον και εσαεί εν σταυρώ και δοκιμασία ευρισκόμενον Αποστολικόν και Πατριαρχικόν Οικουμενικόν Θρόνον.

Τυγχάνει, όθεν, αυτονόητον ότι διακατεχόμεθα υπό βαθυτάτης συγκινήσεως προεορτάζοντες μεθ’ υμών πάντων την ιεράν αυτού και σεβάσμιον πανήγυριν! Είθε, με την παρρησίαν που έχει ενώπιον του Αρχιποίμενος Χριστού, να δέεται εκτενώς υπέρ του δοκιμαζομένου Θρόνου του και του πεπιστευμένου την ιεράν Πατριαρχικήν σκυτάλην ταπεινού διαδόχου του, υπέρ του ευσεβόφρονος Ελληνικού λαού και της καθ’ Ελλάδα Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπέρ της Υμετέρας Μακαριότητος, πολυφίλητε και περισπούδαστε άγιε Αθηνών και πάσης Ελλάδος, υπέρ ενός εκάστου των Ιερωτάτων Μητροπολιτών των συγκροτούντων την Ιεράν Σύνοδον, υπέρ πάντων των καλλιεργούντων το θείον χάρισμα και έργον της Θεολογίας αδελφών ημών εν τε ταις Θεολογικαίς Σχολαίς και εν τη Μέση Εκπαιδεύσει, και υπέρ πάντων των τιμώντων ευλαβώς την ιεράν μνήμην του.

Ας έχωμεν όλοι το βλέμμα εστραμμένον προς την αγίαν μορφήν και το παράδειγμά του, και το ους ευήκοον εις την διδασκαλίαν του, ώστε, ηνωμένοι εν πίστει και αληθεία και αγάπη, συνεχίσωμεν να δίδωμεν καλήν μαρτυρίαν Ιησού Χριστού εις τον εν απορία και συγχύσει και φόβω και αγωνία πορευόμενον σύγχρονον άνθρωπον!

Ευχαριστούμεν ολοκαρδίως, Μακαριώτατε, Ιερώτατοι άγιοι Συνοδικοί αδελφοί και Θεοφιλέστατε Καθηγούμενε, δια τε την θερμήν δοχήν και δια την πρόφρονα φιλοξενίαν, δια το γεύμα τούτο το οποίον ευγενώς προς τιμήν ημών και της τιμίας Πατριαρχικής ημών Συνοδείας είχετε την καλωσύνην να παραθέσετε!

Σας αναμένομεν εις την μαρτυρικήν καθέδραν του Ιερού Φωτίου και ημών, να έλθετε, να σας χαρώμεν και να ανταποδώσωμεν στοιχειωδώς την αγάπην!

Εις πολλά έτη!

...και λίγο αργότερα στο πατριαρχικό καθίδρυμα της Αγίας Σοφίας
στην Ανθούσα

φωτό: Νικόλαος Μαγγίνας

Χθες το μεσημέρι, μετά την επίσκεψή του στην Μονή Πεντέλης,
ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
επισκέφθηκε το Ιερό Πατριαρχικό Καθίδρυμα
της Αγίας Σοφίας στην Ανθούσα Αττικής.

Εκεί τον υποδέχθηκε ο οικείος Επίσκοπος, Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος. Ο Πατριάρχης προσκύνησε στο ναό της Αγίας Σοφίας που είναι πραγματικά ένα κομψοτέχνημα και ακολούθως πήγε στο Αρχονταρίκι για το καθιερωμένο κέρασμα.

Εκτός της Πατριαρχικής Συνοδείας παρόντες ήσαν ο Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος και οι εκ των υπευθύνων του Πατριαρχικού Καθυιδρύματος, ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου Κύριλλος Συκής και ο Άρχων Μ. Ιερομνήμων της Μ.τ.Χ.Ε. Αριστείδης Πανώτης.

πηγή:Φώς Φαναρίου

Το Μουσικό σχήμα παραδοσιακής και βυζαντινής Μουσικής «Εν χορδαίς» θα παρουσιασθεί στην εκπομπή της ΕΤ1 «Αρχονταρίκι» αύριο το πρωί

Ο Άγιος Ραφαήλ ο νεοφανής στην πόλη της Βόνιτσας

Εις ανάμνησιν της επισκέψεως της Τιμίας Κάρας

του Αγίου Νεοφανούς Μεγαλομάρτυρος Ραφαήλ του εν Μυτιλήνη
(Ιερός Ναός Αγίου Σπυρίδωνος Βονίτσης 10-2-2009)

αύριο το πρωί,

θα τελεσθεί
Όρθρος-Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά θείου κηρύγματος

στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος στην Βόνιτσα.

Των ιερών ακολουθιών,

θα προστή ο αγαπητός
Μέγας Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου

π. Κύριλλος Συκής

ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης.

και
θα εκτεθεί τμήμα του ιερού λειψάνου
του Αγίου Ραφαήλ του Νεοφανούς.

Λάμπρυνόν μου τὴν ψυχήν, καὶ τὸ φῶς τὸ αἰσθητόν, ὅπως ἴδω καθαρῶς, καὶ κηρύξω σε Θεόν

Ἐρευνᾶτε τὰς Γραφάς,
καθως εἶπεν ἐν Εὐαγγελίοις
Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν·
ἐν αὐταῖς γὰρ εὑρίσκομεν αὐτόν,
τικτόμενον καὶ σπαργανούμενον,
τιθηνούμενον καὶ γαλακτοτροφούμενον,
περιτομὴν δεχόμενον,
καὶ ὑπὸ Συμεὼν βασταχθέντα,
οὐ δοκήσει οὐδὲ φαντασίᾳ,
ἀλλ' ἀληθείᾳ τῷ κόσμῳ φανέντα,
πρὸς ὃν βοήσωμεν·
ὁ πρὸ αἰώνων Θεός,
δόξα σοι.

Στολιζέσθω σήμερον, ἡ Ἐκκλησία, πορφυρίδα ἔνδοξον, καταβαφεῖσαν ἐξ ἁγνῶν, λύθρων Ἀγάθης τῆς Μάρτυρος· Χαῖρε, βοῶσα, Κατάνης τὸ καύχημα

Xαίρω σκότει δοθείσα φρουράς Aγάθη,

Mισούσα και φως, ει πλάνων όψεις βλέπω.
Πέμπτη εν φυλακή Aγάθη θάνεν είδος αρίστη.

Aύτη ήτον από μίαν πόλιν της νήσου Σικελίας ονομαζομένην Πάνορμον, διαλάμπουσα μεν, με ωραιότητα και αφθορίαν σώματος, και με κάλλος ψυχής, γεμάτη δε ούσα, από πλούτον και σωματικά αγαθά, κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως εν έτει σνα΄ [251].

Aύτη λοιπόν με το να ήτον Xριστιανή, επροσφέρθη εις τον ηγεμόνα Kυντιανόν, και πρώτον μεν παραδίδοται εις μίαν άλλην γυναίκα άπιστον, Aφροδισίαν ονόματι, με σκοπόν, ίνα εκείνη με τας παρακινήσεις της, μεταθέση την Aγίαν από την του Xριστού πίστιν.

Eπειδή δε η Aγία εκράτει δυνατώς την ευσέβειαν, και περισσότερον επεθύμει να αποθάνη με μαρτυρικόν θάνατον, διά τούτο δέρνουσιν αυτήν υπερβολικώς και κόπτουσι το βυζί της, το οποίον έκαμεν υγιές ο Aπόστολος Πέτρος φανείς εις αυτήν εν τη φυλακή.

Έπειτα σύρνουσιν αυτήν επάνω εις τούβλα,
και με φωτίαν αυτήν κατακαίουσιν.

Eίτα βάλλουσιν αυτήν εις την φυλακήν.

Eκεί δε ευρισκομένη, παρέδωκεν η μακαρία
την ψυχήν της εις χείρας Θεού.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Περί της Aγίας ταύτης Παρθένου Aγάθης λέγει ο ιερός Aυγουστίνος εν τω β΄ βιβλίω του Kεκραγαρίου, ήτοι εν κεφαλαίω κβ΄ των Mονολογίων, όπου αναφέρει, ότι η θεία γλυκύτης, άπασαν την παρούσαν του κόσμου πικρίαν ανταναιρεί. Tί δε λέγει περί αυτής;
«Tαύτης σου της υπεραφράστου γλυκύτητος Kύριε,
κακείνη απεγεύσατο η παρθένος (η Aγάθη αύτη δηλαδή) ην αναγινώσκομεν χαίρουσάν τε και μεγαλοφρονούσαν απελθείν
εις το δεσμωτήριον, ως δη κεκλημένην προς εστίασιν».

πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

Προσκύνημα στην Αγιαγάθη...

Με κατάνυξη εορτάσθηκε και φέτος,
η ιερά μνήμη
της αγίας μάρτυρος Αγάθης,
στον ομώνυμο προσκυνηματικό της ναό στην Σταμνά Αιτωλικού,
ο οποίος είναι στενά συνδεδεμένος
με την ευλάβεια και την ιστορία της ευρύτερης περιοχής.

Πολλοί ήταν οι πιστοί που ανηφορίσαμε χθες
για να ανάψουμε το κεράκι μας και να προσευχηθούμε στην Αγία,
και αυτοί που θα προσκυνήσουν σήμερα
την χάρη της θαυματουργού ιεράς εικόνας της "Αγιαγάθης".

Η Αγία Αγάθη ας πρεσβεύει για όλους μας
και ιδιαιτέρως για τις εορτάζουσες!

Άι και με το καλό να συναντηθούμε
στην μεγάλη πανήγυρη του Αυγούστου!

Ρόδον εύοσμον, της παρθενίας,
νύμφη άφθορος, του Ζωοδότου,

αναδέδειξαι Αγάθη πανεύφημε,
των αγαθών την πηγήν γαρ ποθήσασα,
μαρτυρικώς εν τω κόσμω διέπρεψας.
Μάρτυς ένδοξε, λιταίς σου θείαις αγάθυνον,
τους πόθω μεγαλύνοντας τους άθλους σου.

Εκκλησία μετανοημένων και μοντανισμός

Τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού,
υπήρχε μια αίρεση, του μοντανισμού, που κήρυτε ότι η Εκκλησία έπρεπε να αποτελείται αποκλειστικά και μόνο απο τέλειους, απο αγίους και απαιτούσε την απομάκρυνση απο τους κόλπους της Εκκλησίας όλων των αμαρτωλών,
των μή αγίων.

Για τους μοντανιστές η Εκκλησία ήταν μιά κοινότητα που είχε λάβει ειδικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Η χριστιανική συνείδηση καταδίκασε τον μοντανισμό και αντέταξε στη θέση αυτή την Εκκλησία των μετανοημένων αμαρτωλών.

Οι Άγιοι είναι το προπύργιο και το στήριγμα της Εκκλησίας,
αλλά δεν την αποτελούν αποκλειστικά και μόνο αυτοί.

Ολόκληρη η ανθρωπότητα, η ανθρωπότητα που ζητάει τη σωτηρία της, ανήκει στην Εκκλησία, σε όποιο βαθμό τελειότητας και άν βρίσκεται.

Η επι γής Εκκλησία είναι στρατευομένη Εκκλησία, που αγωνίζεται εναντίον του κακού και της αμαρτίας, αλλά δεν είναι ακόμη η θριαμβεύουσα Εκκλησία.

Ο ίδιος ο Χριστός συναναστρεφόταν με πόρνες και αμαρτωλούς, προκαλώντας τη μήνη των φαρισαίων. Και η Εκκλησία του Χριστού πρέπει να μοιάζει στον Χριστό, δεν πρέπει να είναι μόνο με τους τελείους, πρέπει να είναι
και με εκείνους που χάνονται.

Ένας Χριστιανισμός που δεν αναγνωρίζει παρά μόνο τελείους, είναι ένας φαρισαικός χριστιανισμός. Η επιείκια, η συμπάθεια, η αγάπη προς τον πλησίον, με όλες τις αδυναμίες και τις αμαρτίες του, είναι το εργο της χριστιανικής αγάπης
και ο δρόμος προς την τελειότητα.

Νικολάου Μπερντιαέφ
"Για την αξία του Χριστιανισμού και την απαξία των χριστιανών"

Την μετάφραση εκ του Γαλλικού την έχει κάνει
ο αγαπητός και εκλεκτός π.Χρήστος Καραγεώργος

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

φωτό: Νικόλαος Μαγγίνας

Χθες βράδυ ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος τίμησαν με την παρουσία τους την συναυλία της Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας υπό την διεύθυνση του Λυκούργου Αγγελόπουλου
στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Η συναυλία είχε "οικολογικό χρώμα", καθώς η ΕΛΒΥΧ ερμήνευσε ύμνους από την Ακολουθία του Περιβάλλοντος, ποίημα του αειμνήστου Υμνογράφου της Μ.τ.Χ.Ε. Γερασίμου Μικραγιαννανίτου και την παλαιά Ακολουθία των Τριών Παίδων
σε μεταγραφή του συνθέτη Μιχάλη Αδάμη.

Ακολουθεί η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου κατά την συναυλία.

Ο Μ Ι Λ Ι Α
ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
(4 Φεβρουαρίου 2010)

Φιλόμουσος ὁμήγυρις!

Μὲ πολλὴν συγκίνησιν παρηκολουθήσαμεν τὴν ἀφιερωμένην εἰς τὴν Βυζαντινὴν Μουσικὴν Τέχνην καὶ τὸ Φυσικὸν Περιβάλλον ὡραίαν Συναυλίαν τῆς, ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν τοῦ πολυταλάντου Μουσικολογιωτάτου Ἄρχοντος Πρωτοψάλτου τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως κ. Λυκούργου Ἀγγελοπούλου, ἀνὰ τὸν κόσμον εὐφημότατα γνωστῆς, «Ἑλληνικῆς Βυζαντινῆς Χορῳδίας».

Τόσον ἡ «Ἱκετήριος Ἀκολουθία διὰ τὴν προστασίαν τοῦ περιβάλλοντος», τοῦ Α΄ μέρους, ὅσον καὶ ἡ «Ἀκολουθία τῶν Τριῶν Παίδων», τοῦ Β΄, ἀπεδόθησαν θαυμάσια καὶ ἐκάλυψαν πλήρως τὸν τίτλον τῆς ἐκδηλώσεως: «Ἄνθρωπος καὶ Περιβάλλον - Ὄψεις μέσῳ τῶν Τεχνῶν. Μουσική: Ἀπὸ τὸ Βυζάντιο στὸν Ἑλληνισμό».

Ἀγαπητοί παρόντες, ὁ τὰ πάντα ἐκ τοῦ μὴ ὄντος δημιουργήσας Θεός, ἐδημιούργησε μὲ πολλὴν σοφίαν, μὲ πολλὴν εὐαισθησίαν, μὲ πολλὴν ἀγάπην καὶ μὲ πολλὴν καλαισθησίαν τὸν κόσμον· ἄξιον τῆς σημασίας τῆς λέξεως εἰς τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν, δηλαδή, κόσμημα! Καὶ κορωνίδα τῆς Δημιουργίας ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον· βασιλέα ἀλλὰ καὶ φύλακα τοῦ κόσμου!

Ἡ ἁμαρτία διετάραξε τὰς σχέσεις τοῦ ἀνθρώπου τόσον μὲ τὸν Θεόν, ὅσον καὶ μὲ τὸν συνάνθρωπον καὶ μὲ τὸν περιβάλλοντα κόσμον, μὲ τὰ γνωστὰ εἰς ὅλους θλιβερὰ ἀποτελέσματα. Ὑπῆρξε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι, δυστυχῶς, τὸ μεγάλο «φάλτσο» εἰς τὴν θαυμαστὴν ἁρμονίαν, τὴν ὁποίαν ἐμελούργησεν ὁ Θεός! Ἀλλ’ ἦλθεν ὁ Χριστὸς καὶ μὲ τὸ βιολὶ τῆς ἀγάπης Του, τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἐπλημμύρισε τὰ πάντα
μὲ τὴν παναρμόνιον μελῳδίαν τῆς σωτηρίας!

Συνεχίζων τὸ ἔργον Του ὁ δεύτερος Παράκλητος, τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, ἀδιακόπως διορθώνει τὰς ἰδικάς μας παραφωνίας καὶ μουσουργεῖ τὴν ἀλήθειαν διὰ τῆς ὅλης ζωῆς καὶ τοῦ καθόλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας: διὰ τοῦ εὐσεβοῦς δόγματος, τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας, τοῦ καθαροῦ ἤθους, τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς, τῆς φιλοκαλικῆς θεωρίας, τῆς ἀναγωγικῆς ἱερᾶς τέχνης
(ἁγιογραφίας, ὑμνογραφίας, θεοπρεποῦς μέλους κ.λπ.).

Εἰς τὸ ποσοστὸν ποὺ τὸ πιστεύομεν, τὸ ἀποδεχόμεθα καὶ ἀγωνιζόμεθα φιλοτίμως νὰ τὸ βιώσωμεν, ἡ ἁρμονία ἀποκαθίσταται, ὁ ἄνθρωπος ἄνω θρώσκει, ἡ δημιουργία ὑγιαίνει, ἡ ζωὴ προχωρεῖ, ὁ κόσμος ξαναγίνεται κόσμημα, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔρχεται καὶ ποιεῖ τὰ πάντα καινά, ἅγια καὶ αἰώνια! Ἐνθυμηθῆτε τοὺς Ἁγίους, παλαιοτέρους καὶ νεωτέρους, καὶ θὰ καταλάβετε!

Ὡς Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἔχομεν, ὡς γνωστόν, ἀποδυθῆ καθηκόντως εἰς ἀνυποχώρητον καὶ παγκοσμίου ἐμβελείας ἀγῶνα διὰ τὸν Ἄνθρωπον καὶ διὰ τὸ Περιβάλλον. Μὲ ὅσας δυνάμεις διαθέτομεν, μὲ ἱερὰν ἀγωνίαν καὶ μὲ πολλὴν ἐλπίδα! Αἱ σχετικαὶ πρωτοβουλίαι τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας εἶναι εὐρέως γνωσταὶ
καὶ δὲν θὰ ὁμιλήσωμεν περὶ αὐτῶν.

Θὰ εἴπωμεν μόνον ὅτι χαιρόμεθα ἰδιαίτατα διαπιστοῦντες ὅτι αἱ πρωτοβουλίαι ἡμῶν αὗται ἐκτιμῶνται πρεπόντως καὶ ἐν Ἑλλάδι, τοῦθ’ ὅπερ βεβαιοῖ ἡ ἐκδήλωσις τῆς παρούσης ἑσπέρας, διὰ τὴν ἐπιτυχῆ διοργάνωσιν τῆς ὁποίας καὶ ἀπονέμομεν τὴν Πατριαρχικὴν ἡμῶν εὐαρέσκειαν εἰς τὸν φορέα προγραμμάτων πολιτισμικῆς δράσεως «Ἀνάπλους» καὶ ἰδιαιτέρως
εἰς τὰς ἐριτίμους κυρίας Βασιλείαν Κατσιάνη καὶ Ἀνθήν Βαλσαμάκη.

Προσεπιδηλοῦμεν ὅτι ἀναμένομεν νὰ ἀπολαύσωμεν καὶ τὴν ἑπομένην καλλιτεχνικὴν ἐκδήλωσιν τοῦ «Ἀνάπλου» εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, εἰς τὰ πλαίσια τῶν ἐκδηλώσεων: «Πόλις: Πολιτιστικὴ Πρωτεύουσα τῆς Εὐρώπης 2010», καὶ θὰ χαρῶμεν νὰ σᾶς ἴδωμεν ὅλους ἐκεῖ, ὅπου ἡ ἕδρα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ ἡ εὐσεβὴς πηγὴ τοῦ Γένους! Ἐκεῖ ὅπου ἡ Παράδοσις, ὄχι μόνον ἡ μουσική,
ἀλλ’ εἰς ὅλας της τὰς ἐκφάνσεις, ἐξακολουθεῖ, παρὰ τὰς δυσκολίας,
νὰ εἶναι ζῶσα καθημερινὴ πραγματικότης καὶ βίωμα!

Συγχαίρομεν θερμότατα καὶ εὐχαριστοῦμεν τὴν

«Ἑλληνικὴν Βυζαντινὴν Χορῳδίαν»,
τά τε μέλη καὶ τὸν ἱδρυτὴν καὶ διευθυντὴν αὐτῆς φίλτατον κ. Ἀγγελόπουλον, εὐλογοῦμεν δὲ ὁλοθύμως καὶ αὐτοὺς καὶ τὸ ἔργον των, εὐχόμενοι καὶ ἄλλας πολλὰς λαμπρὰς παρουσίας εἰς πολλὰ ἔτη!

Εὐχαριστοῦμεν, ἐπίσης, τὴν ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Ἐντιμοτάτου καὶ ἀγαπητοῦ κ. Παναγιώτου Μανιᾶ Ὀργανωτικὴν Ἐπιτροπὴν διὰ τὴν ἐκδήλωσιν ταύτην ὡς καὶ τὴν διοίκησιν τοῦ Μεγάρου Μουσικῆς διὰ τὴν φιλοξενίαν τῆς πρὸς τιμὴν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἀποψινῆς Συναυλίας, καὶ στρέφομεν μὲ πολλὴν συγκίνησιν τὴν σκέψιν εἰς τὴν ἀλησμόνητον μορφὴν τοῦ ὁραματιστοῦ καὶ δημιουργοῦ τοῦ Μεγάρου, μεγάλου Ἕλληνος Χρήστου Λαμπράκη.

Ἄς εἶναι ἀναπαυμένη ἡ ψυχή του μετὰ τῶν δικαίων καὶ ἡ μνήμη του αἰωνία!

Πρὶν σᾶς ἀποχαιρετίσωμεν, σᾶς εὐχόμεθα πλουσίαν τὴν Θείαν Χάριν κατὰ τὴν διανυομένην ἁγίαν περίοδον τοῦ Κατανυκτικοῦ Τριῳδίου καὶ καταστέφομεν ἅπαντας μὲ τὴν πατρικὴν ἡμῶν εὐχὴν καὶ τὴν εὐλογίαν τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.

Ὁ Θεὸς μαζὶ σας!

Μετά την ομιλία του Πατριάρχου ο Λυκούργος Αγγελόπουλος προσέφερε στον κ. Βαρθολομαίο τον νέο ψηφιακό δίσκο της Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας με την Ακολουθία του Περιβάλλοντος.
Αντίτυπα του cd θα δοθούν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο προκειμένου ο Πατριάρχης να τα διανέμει στις ανά τον κόσμο οικολογικές δραστηριότητές του.

πηγή:Ιδιωτική Οδός

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ

φωτό: Νικόλαος Μαγγίνας

Την έδρα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών επισκέφθηκε το μεσημέρι της Πέμπτης ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας έφτασε στο Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο στη μία το μεσημέρι συνοδευόμενος από τους Μητροπολίτες Περγάμου Ιωάννη, Ιταλίας Γεννάδιο και Καρπάθου Αμβρόσιος Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος είχαν ιδιαίτερη συνομιλία σαράντα λεπτών στο γραφείο του κ. Ιερωνύμου.

Αμέσως μετά ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών καλωσορίζοντας τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην αίθουσα του θρόνου τού απηύθυνε την προτροπή
«να νιώθετε σαν στο σπίτι σας όπως και εμείς νιώθουμε
όταν ερχόμαστε στην Κωνσταντινούπολη».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης από τη δική του πλευρά χαρακτήρισε
τη συνάντηση όχι ως απλή και επιβαλλόμενη
από το εκκλησιαστικό πρωτόκολλο,
«αλλά μια αδελφική επίσκεψη αδελφού προς αδελφό».

Ο Αρχιεπίσκοπος δώρισε στον Οικουμενικό Πατριάρχη μια ασημένια κανδήλα, ενώ ο κ. Βαρθολομαίος προσέφερε στον κ. Ιερώνυμο ένα παραδοσιακό ασημένιο Πολίτικο αμφορέα.

...ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ

Τα συσσίτια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και της Μ.Κ.Ο «Αλληλεγγύης», στην οδό Σοφοκλέους, επισκέφθηκε το μεσημέρι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, συνοδευόμενος από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο.

Οι δύο Προκαθήμενοι μοίρασαν φαγητό στους απόρους, μετανάστες και ενδεείς που καθημερινά τρέφονται με την φροντίδα της Εκκλησίας.

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τόνισε:
«Η Εκκλησία δείχνει τον σεβασμό προς το ανθρώπινο πρόσωπο και την αξιοπρέπεια, με αγάπη και διακριτικότητα χωρίς να ταπεινώνει και να εξευτελίζει τους συνανθρώπους μας.
Αποχωρώ συγκλονισμένος από αυτά που είδα και έζησα».

πηγή:Φώς Φαναρίου

Η ένοχη σιωπή:Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Επιτρέψτε μου παρακαλώ σήμερα μία δημόσια εξομολόγηση
αν και θα μπορούσα να πω πως όλα τα κείμενα που υπογράφω
είναι άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερα εξομολογητικά.

Σε κάποιο προηγούμενο άρθρο μου είχα γράψει
για μία ανεπίτρεπτη σιωπή των ιθυνόντων.

Είναι γεγονός ότι υπάρχει μία ισχυρή πλειοψηφία που σιωπά και παρακολουθεί από μακριά. Η ηχηρή ουδετερότητα κάποιων -πολλών- καλοβολεμένων
είναι αρκετά ενοχλητική.

Πρόκειται για καλούς ανθρώπους που λένε “ναι” σε όλα,
για να τα πηγαίνουν καλά με όλους και να περνάνε καλά.

Δεν γνωρίζω, αλήθεια, πόσο καλοί μπορεί να είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όταν μάλιστα έχουν και υπεύθυνες θέσεις και δε θέλουν να τα χαλάσουν με κανέναν.

Να μην έχεις άποψη για τίποτε, να σιωπάς συνεχώς, να συμφωνείς και όταν δεν συμφωνείς, μόνο και μόνο για να περνάς καλά, είναι άνανδρο και ανέντιμο.

Ακόμη και όταν προσκαλούνται για να μιλήσουν και κοιτούν πώς να περάσει η ώρα για να μη μιλήσουν είναι τραγικό.

Άνθρωποι υπεύθυνοι για να παρουσιάζονται καλοντυμένοι σε πανηγύρια, εορτές και τελετές, χρόνια τώρα, δίχως καμία αναφορά στην κατηφόρα του τόπου.

Ο κόσμος να περιμένει εναγώνια να υψωθεί μια φωνή σοβαρή, συνετή, σεμνή, διακριτική, γνήσια, αληθινή, όταν όλα γύρω καταστρέφονται, και να ακούς λόγους περί ωραίας και ιερής σιωπής.

Ο φόβος να κατατεθεί νηφάλια γνώμη, που δεν θα χαϊδεύει αυτιά,
δεν θα πρέπει να υπάρχει σε κρίσιμες στιγμές.

Δεν είναι ώρα για κρυφτό και απομόνωση.

Δεν μπορεί να ψηφίζεις δίχως γνώση, μελέτη και προσοχή.

Να συμφωνείς συνεχώς με τους προλαλήσαντες σε ένα διαβουλευμένο σώμα
δεν νομίζω ότι είναι σοβαρό.

Να απέχεις από τους αγώνες των επαγγελματικών κλάδων, να δίνεις χώρο σ’ αυτούς που δεν θέλεις να ακούς και να σε εκπροσωπούν.

Όσοι δεν μιλούν δίνουν τη θέση τους σε αυτούς που δεν πρέπει να μιλούν.

Από καιρό έχουν γεμίσει τα τηλεοπτικά παράθυρα από “μαϊντανούς” και “παπαγαλάκια” που μιλούν ακατάσχετα, κρίνοντας εύκολα τους πάντες και τα πάντα.

Είναι ανάγκη να λύσουν τη σιωπή τους ορισμένοι ιθύνοντες, για να πληροφορήσουν υπεύθυνα τους σε μεγάλη απορία ευρισκόμενους.

Υπάρχει σιωπή κακή, νοσηρή, φοβισμένη, ένοχη, αδικαιολόγητη.

Ο κόσμος δεν είναι κουτός. Δεν ξεγελιέται εύκολα πάντοτε.

Να τη χαρακτηρίζεις τη σιωπή ως προερχόμενη από σεμνότητα και ταπεινότητα
δεν πείθεις, όταν όλα καίγονται γύρω σου τόσο γρήγορα.

Η φλυαρία, η κενολογία, η αερολογία, η περιττολογία και η κουτοπονηρία κάποιων αφελών δεν δικαιολογεί την επικίνδυνη σιωπή άλλων.

Η σιωπή δεν είναι πάντοτε η καλύτερη στάση, λύση, άμυνα και επιλογή.

Η απεραντολογία δεν είναι έξυπνη τοποθέτηση, αλλά κουράζει, φθείρει και εκθέτει.

Οι τοιουτοτρόπως σιωπούντες και φλυαρούντες λαθεύουν σίγουρα και αφήνουν το χώρο για άλλους επιτήδειους πονηρούς.

Είναι καιρός να ψάξουμε και να βρούμε το μέτρο, τη μέση οδό, την ισορροπία.

Τη λογική, τη σοβαρότητα, τη σύνεση, την αρμονία και τη συνεννόηση.

Ο δολοφονημένος στην Αμερική, για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, νέγρος πάστορας Μάρτιν Λούθερ Κιγκ είχε πει μια σοφή κουβέντα:

“Η γενιά μας θα πρέπει να απολογηθεί,
όχι τόσο για τις κακές πράξεις των μοχθηρών ανθρώπων,
όσο για την αποτρόπαιη σιωπή των καλών ανθρώπων…”.

Δεν πρέπει να απολογηθούμε; Υπερβάλλει; Δεν έχει δίκιο;

Για τις κακίες των συνανθρώπων μας έχουμε ένα ποσοστό ευθύνης,
γιατί δεν τους συνδράμαμε στο αγαθό καθόλου.

Εμείς, οι υποτιθέμενοι καλοί, γιατί δεν αφήσαμε την ανεμελιά,
τη νωθρότητα, το χουζούρι, το βόλεμα,
την ησυχία μας απέναντι
στα μεγάλα προβλήματα των γύρω δυστυχισμένων, αναγκεμένων, πονεμένων και ταλαιπωρημένων αδελφών μας;

Εμείς, οι τόσο καλοί, συχνά ακολουθήσαμε μία καλά επιλεγμένη σιωπή, η οποία τελικά ήταν αποτρόπαιη, αφού βασάνισε παραμελημένους πλησίον.

Η σιωπή μερικές φορές σε υψηλά επίπεδα ανθρώπων
είναι χειρότερη από τη βλασφημία.

Να με συγχωρείτε για την αυθόρμητη αυτή εξομολόγηση.

Από καιρό τα σκεφτόμουν και ήθελα να τα πω.

Έχει δίκιο ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ.

Βέβαια ως μοναχός θα έπρεπε να σιωπώ.

Να που σιωπούν άλλοι, που δεν είναι μοναχοί.

Μετανιώνεις πάλι που μίλησαν, γιατί τα έκαναν θάλασσα.

Ας κινείται κανείς κατά συνείδηση και όχι φοβούμενος,
ντρεπόμενος και δειλιάζοντας συνεχώς, καταθέτοντας λόγο ανυπόκριτο, εγκάρδιο, αληθινό, δίχως εκπτώσεις, χαϊδολογήματα γλυκανάλατα και αναμασήματα κουραστικά.

εφημερίδα
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Διψάνε, πεινάνε, θρηνούν!

Ετοιμαζόμαστε για σπατάλη των αισχρών αποκριάτικων εκδηλώσεων.

Και αλλού πενθούν!

Στην Αϊτή εκατομμύρια αδελφοί μας ζουν
πρωτοφανή τραγωδία σεισμός της 13ης Ιανουαρίου
ισοπέδωσε σχεδόν την πρωτεύουσα Πόρτ-ο-Πρένς.

Υπάρχουν φόβοι, ότι οι νεκροί, θα φτάσουν τις 200.000.

Άστεγοι, πεινασμένοι, διψασμένοι,άυπνοι, ζητάνε βοήθεια.

Ο πόνος τους θα γίνη άραγε φρένο στη δική μας
ορμή για κατανάλωση και οργιώδη διασκέδαση;

Όταν ο Αλέξανδρος προέλαυνε στην έρημο της Μικράς Ασίας
κι ο στρατός διψούσε, κάποιος του πρόσφερε ένα λαγήνι νερό.

Εκείνος το έχυσε μπροστά στα μάτια όλων.

Για να δείξη ότι οι θυσίες δεν κάνουν μόνο οι στρατιώτες αλλά και ο βασιλιάς.

Ο δικός μας Βασιλιάς θυσιάστηκε.

Εμείς τι θα θυσιάσουμε για τους πονεμένους της Αϊτής;

"Ιωάννης Βαπτιστής"
Φεβρουάριος 2010

Ιερά Αγρυπνία θα τελεσθεί σήμερα το βράδυ στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Βονίτσης επί τη αναμνήσει της επισκέψεως της Κάρας του Αγίου Ραφαήλ

Εις ανάμνησιν της επισκέψεως της Τιμίας Κάρας

του Αγίου Νεοφανούς Μεγαλομάρτυρος Ραφαήλ του εν Μυτιλήνη
(Ιερός Ναός Αγίου Σπυρίδωνος Βονίτσης 10-2-2009)

σήμερα το βράδυ

θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία

στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος στην Βόνιτσα.

Στις ιερές ακολουθίες θα προστή ο αγαπητός
Μέγας Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου

π. Κύριλλος Συκής

ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης.

Κατά την διάρκεια της Ιεράς Αγρυπνίας
και της Θείας Λειτουργίας της Κυριακής τής Απόκρεω
(7 Φεβρουαρίου)

θα εκτεθεί τμήμα του ιερού λειψάνου
του Αγίου Ραφαήλ του Νεοφανούς.

Εθελοντική αιμοδοσία θα πραγματοποιηθεί σήμερα και από ώρα 8:00π.μ. έως 14:30μ.μ. στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου

Ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Αγρινίου
διοργανώνει
Ομαδική Εθελοντική Αιμοδοσία
σήμερα
και από ώρα 8:00 το πρωί μέχρι 14.30 το μεσημέρι
στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου.

Πρόσφερε αίμα Κάνε μια καρδιά

να κτυπά

Αξίζει τον κόπο...

Μέγα καὶ φοβερόν, Μυστήριον καὶ ξένον! ὁ πάντα περιέπων, καὶ βρέφη διαπλάττων, ὡς βρέφος ἀγκαλίζεται

Ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἐποχούμενος,
καὶ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σεραφίμ,
σήμερον τῷ θείῳ Ἱερῷ
κατὰ νόμον προσφερόμενος,
πρεσβυτικαῖς ἐνθρονίζεται ἀγκάλαις,
καὶ ὑπὸ Ἰωσὴφ εἰσδέχεται δῶρα θεοπρεπῶς,
ὡς ζεῦγος τρυγόνων τὴν ἀμίαντον Ἐκκλησίαν,
καὶ τῶν ἐθνῶν τὸν νεόλεκτον λαόν,
περιστερῶν δὲ δύο νεοσσούς,
ὡς ἀρχηγὸς Παλαιᾶς τε καὶ Καινῆς.
Τοῦ πρὸς αὐτὸν χρησμοῦ δὲ Συμεών,
τὸ πέρας δεξάμενος,
εὐλογῶν τὴν Παρθένον,
Θεοτόκον Μαρίαν,
τὰ τοῦ πάθους σύμβολα τοῦ ἐξ αὐτῆς προηγόρευσε,
καὶ παρ' αὐτοῦ ἐξαιτεῖται τὴν ἀπόλυσιν βοῶν·
Νῦν ἀπολύεις με Δέσποτα,
καθὼς προεπηγγείλω μοι,
ὅτι εἶδόν σε τὸ προαιώνιον φῶς,
καὶ Σωτῆρα Κύριον
τοῦ Χριστωνύμου λαοῦ.

Συντετριμμένης καρδίας τὸν στεναγμόν, ἐπακούσας Δέσποτα, τῆς ψυχῆς μου τὴν δεινήν, συντριβὴν θεράπευσον εὐχαῖς, τοῦ Ὁσίου Χριστέ, ὡς παντοδύναμος

Πηλουσιώτα, χαίρε χαίρε πολλά μοι,
Tον πηλόν εκδύς, και χαράς τυχών ξένης.
Eν δ’ Iσίδωρον έθεντο τετάρτη σήματι λυγρώ.

Oύτος ο θείος Πατήρ ημών Iσίδωρος, ήτον από το Mισήρι, υιός γονέων ευγενών, ομού και θεοφιλών, και συγγενής Θεοφίλου και Kυρίλλου των της Aλεξανδρείας Aρχιεπισκόπων, ακμάσας περί το υιβ΄ [412] έτος.

Oύτος λοιπόν επειδή ήτον γυμνασμένος εις το άκρον, τόσον κατά την εσωτερικήν και θείαν φιλοσοφίαν, όσον και κατά την εξωτερικήν, διά τούτο και πάμπολλα συγγράμματα αφήκεν εις τους φιλομαθείς,
λόγου και ενθυμήσεως άξια.

Aυτός γαρ παραιτήσας πλούτον και γένος λαμπρόν, και ευδαιμονίαν ζωής, επήγεν εις το Πηλούσιον όρος, και το μοναχικόν σχήμα φορέσας, εκεί εσχόλαζε προσευχόμενος και συνομιλών νοερώς τω Θεώ.
Aπό εκεί δε, εδίδασκε και όλην την οικουμένην, και εφώτιζεν αυτήν με τους θείους λόγους του.

Tους αμαρτάνοντας, εις μετάνοιαν επιστρέφων.

Tους εναρέτους, εις την αρετήν επιστηρίζων.

Tους απειθείς, παρακινών εις ευπείθειαν.

Kαι με το αυστηρόν των ελέγχων του, και αυτούς τους ιδίους βασιλείς ενθυμίζων και νουθετών, εις το συμφέρον της οικουμένης.

Kαι διά να ειπούμεν καθολικώς, εις όλους εκείνους οπού ερώτων αυτόν απορίας εκ των αγίων Γραφών,
σοφωτάτας έδιδε τας λύσεις και ερμηνείας.

Λέγουσι δέ τινες, ότι αι επιστολαί του θείου τούτου Πατρός
είναι έως δέκα χιλιάδες.

Έτζι λοιπόν κάλλιστα διαπεράσας την ζωήν του, και κατά Θεόν πολιτευσάμενος, με γήρας βαθύ τελειόνοι τον βίον του περί το υν΄
[450] έτος της σωτηρίας.

πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

"Ἐν νόμου, σκιᾷ καὶ γράμματι, τύπον κατίδωμεν οἱ πιστοί, πᾶν ἄρσεν τὸ τὴν μήτραν διανοῖγον, ἅγιον Θεώ..."

Η εντολή του Θεού ήταν σαφής:
"αγίασόν μοι πάν πρωτότοκον πρωτογενές διανοίγον πάσαν μήτραν".

Αυτή η εντολή ταυτόχρονα είναι προφητεία, που αναφέρεται στην σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού και δεν έχει απόλυτη εφαρμογή
σε κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί.

Το χωρίο αυτό δεν έχει απόλυτη σχέση με τις γεννήσεις των άλλων πρωτοτόκων,
γιατί κανείς άνθρωπος, ούτε ο πρωτότοκος, ανοίγει την μήτρα της μητέρας του.

Ο Μέγας Αθανάσιος σε σχετική ομιλία του λέγει
ότι δεν ανοίγουν τα βρέφη την μήτρα της μητέρας τους,
"αλλ΄η ανδρός πρός την γυναίκα συνέλευσις".

Η μήτρα ανοίγει κατά την συνέλευση του ανδρογύνου
και την σύλληψη του παιδιού.

Μόνον ο Χριστός άνοιξε την μήτρα της μητέρας Του,
χωρίς βεβαίως να καταστρέψη την παρθενία,
αφού την άφησε και πάλιν κεκλεισμένη.
"Όταν μηδενός έξωθεν κρούαντος, αυτό το βρέφος έσωθεν διανοίγει".

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης,
αφού αναφέρει ότι αυτό που γινόταν στην Παλαιά Διαθήκη ήταν τύπος της Γεννήσεως του Χριστού, στην συνέχεια λέγει ότι μόνο ο Χριστός
άνοιξε την παρθενική μήτρα:
"θεοπρεπώς και υπέρ κατάληψιν.

Ανοίξας γαρ αυτήν εν τω γεννάσθαι,
κεκλεισμένην πάλιν διεφύλαξεν,
ώσπερ ήν πρό του συλληφθήναι και γεννήσαι".

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
"Οι Δεσποτικές Εορτές"