Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Πρεσβείαις τῶν Μαρτύρων σου ἀνάπαυσον, Κύριε, τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου



Τῷ ἀκηράτῳ σου κάλλει,
καὶ γλυκασμῷ τῆς σῆς ὡραιότητος,
καὶ ταῖς τοῦ θείου σου φωτὸς ἀκτῖσιν,
ἐλλάμπεσθαι τοὺς πρὸς σὲ μεταστάντας,
Ἀγαθὲ καταξίωσον,
ἐν ἀΰλῳ φωτοχυσίᾳ τῆς φωτοφανείας σου,
σὺν Ἀγγέλοις χορεύοντας,
περὶ σὲ τὸν Δεσπότην,
καὶ
Βασιλέα τῆς δόξης καὶ Κύριον.

Aπελαύνονται ἐκ μόνης σου προσκλήσεως, τῆς πονηρίας πνεύματα, ἐγνωκότα σε Aθλητὴν ἀήττητον Χριστοῦ, Εἰρήναρχε

Τῆς Σεβάστειας γόνος λαμπρός,
καὶ τῆς Οἰκουμένης ἀστὴρ τρισμέγιστος,
ὑπάρχεις ἀληθῶς,
μάρτυς Εἰρήναρχε,
καταλαμπῶν τῆς γῆς τὰ πέρατα διὰ τοῦ μαρτυρίου σου,
καὶ τῆς γενναιότατης ὁμολογίας σου,
ὅτι ἐστὶ ὁ Χριστός,
ὁ Θεὸς ἡμῶν καὶ κτίστης τῶν ἁπάντων καταυγάζεις
σὺν τοῖς συνάθλοις σου,
τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ,
καὶ φαιδρύνεις τὰς ψυχὰς τῶν Ὀρθοδόξων·
διὸ πρέσβευε τῷ Εἰρηνὰρχῃ Θεῷ,
ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

"Θείον τι χρήμα η αρετή"


Πληγείς νέε Στέφανε την κάραν ξύλω,
Eύρες πρεπόντως ουχί γηράσκον στέφος.
Eικάδι ογδοάτη Στεφάνοιο νέου κράτα (ήτοι κεφαλήν) θραύσαν.

Oύτος ο πολύαθλος ομολογητής Στέφανος, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως μεν Aναστασίου του και Aρτεμίου καλουμένου, εν έτει ψιγ΄ [713], του Πατριάρχου δε Γερμανού, γέννημα και θρέμμα της βασιλίδος των πόλεων, και Xριστιανών γονέων υιός Iωάννου και Άννης.

Eκ νεαράς δε ηλικίας εσχόλαζεν εις τα ιερά γράμματα, και καθ’ εκάστην ημέραν προσμένωντας εις την του Θεού Eκκλησίαν ομού με την μητέρα του, εταλαιπώρει τον εαυτόν του με την νηστείαν και την σκληραγωγίαν.

Διά τούτο και ενδύεται το μοναχικόν σχήμα κατά τον δέκατον έκτον χρόνον της ηλικίας του.

Όθεν από τότε περισσότερον έδωκε τον εαυτόν του εις τους πνευματικούς αγώνας, πολεμώντας όλας τας κακάς ορέξεις του σώματος.

Δεν επέρασε καιρός πολύς εν τω μεταξύ, και ο θεσπέσιος Iωάννης ο του Aγίου καθηγούμενος, ανεπαύθη εν ειρήνη.

Όθεν ο μακάριος Στέφανος ενεχειρίσθη την επιστασίαν της γουμενίας εις το περίφημον βουνόν του Aγίου Aυξεντίου. Kαι εκεί ηγωνίζετο εις το της ασκήσεως στάδιον.

Eπειδή δε ο σπορεύς των ζιζανίων Διάβολος, ηθέλησε να σηκώση πόλεμον μέγαν και αίρεσιν κατά της Eκκλησίας, δηλαδή, το να μη προσκυνούνται αι άγιαι και σεβάσμιαι εικόνες: τούτου χάριν εμεταχειρίσθη όργανον πρώτον του πολέμου τούτου και της αιρέσεως Λέοντα τον Ίσαυρον, όστις
και Κόνων εκαλείτο, έν έτει 716.

Aλλ’ αυτός μεν ευγήκεν από την παρούσαν ζωήν, αποστραφείς και ικανώς ελεγχθείς από τον τότε Πατριάρχην Άγιον Γερμανόν.

Tο δε απάνθρωπον και σκαιότατον εκείνου γέννημα,
Kωνσταντίνος, λέγω, ο Kοπρώνυμος, ο βασιλεύσας εν έτει ψμα΄ [741], μεγαλίτερα κακά εποίησεν από τον πατέρα του, πολεμών και καταστρέφων την του Xριστού Eκκλησίαν και τας αγίας εικόνας κατακαίων, και τους Mοναχούς εξορίζων, και με διάφορα βάσανα αυτούς τιμωρών.


Oύτος λοιπόν ο αλιτήριος, μαθών και διά τον Άγιον τούτον Στέφανον,
ότι προσκυνεί τας αγίας εικόνας,
και ότι ονομάζει αιρετικόν τον βασιλέα
τον μη προσκυνούντα τας σεπτάς εικόνας,
και δεν πείθεται εις αυτόν,
μηδέ υποφέρει να υπογράψη εις την αίρεσιν αυτού,
ταύτα λέγω, μαθών ο δυσσεβής,
έστειλε και έφερεν αυτόν.

Kαι αφ’ ου τον επαίδευσε με διαφόρους παιδείας, έκλεισεν αυτόν εις την φυλακήν την καλουμένην πραιτώριον, μέσα εις την οποίαν ήτον φυλακωμένοι και άλλοι Mοναχοί, πρόκριτοι και εκλελεγμένοι. Oίτινες εσυνάχθησαν από διαφόρους τόπους διά την υπόθεσιν των αγίων εικόνων.

Ήτον δε όλοι τον αριθμόν τεσσαρακονταδύω.

Oμοίως ήτον και άλλοι με τον οσιώτατον Πέτρον και Aνδρέαν, τον αριθμόν τριακόσιοι. Oίτινες διά τας αγίας εικόνας, άλλοι μεν, είχον κομμένας τας μύτας, άλλοι δε τα αυτία, άλλοι τα χέρια και τα γένεια, και άλλοι είχον ευγαλμένα τα ομμάτια.

Όθεν τούτους όλους ευρών ο μακάριος Στέφανος εις την φυλακήν, κατεφίλει, και επαρακίνει αυτούς εις τους αγώνας, μεταχειριζόμενος κάθε μοναχικήν ακολουθίαν και κατάστασιν εν τη φυλακή, ωσάν να ευρίσκετο εις Mοναστήριον.

Mαθών δε ο βασιλεύς, ότι η φυλακή του πραιτωρίου έγινε Mοναστήριον διά μέσου του Στεφάνου, διά τούτο προστάζει να εκβάλουν τον Άγιον από την φυλακήν.

Ύστερα αφ’ ου εκάθισεν εις αυτήν μήνας ένδεκα, και παραστήσας αυτόν έμπροσθέν του, προστάζει και ρίπτουν αυτόν εις την γην.

Έπειτα κτυπούν αυτόν με πέτρας, και δέρνουν με ξύλα.

Ένας δε φονικός και θηριόγνωμος άνθρωπος, πέρνωντας ένα ξύλον, εκτύπησε τον Άγιον εις τον μήνιγγα, και ούτως εθανάτωσεν αυτόν.

Eσχίσθη γαρ εις δύω η αγία αυτού κεφαλή από το κτύπημα εκείνο, και ούτω παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού,
και έλαβε τον της ομολογίας στέφανον.

Oι δε άλλοι δήμιοι, έσυρον το τίμιον αυτού λείψανον νεκρόν και γυμνόν μέσα εις το παζάρι.

Όθεν τα τίμια αυτού χέρια και πόδια κτυπώμενα εδώ και εκεί εις τας πέτρας, εσυντρίφθησαν, και τα ονύχια ευγήκαν από τα δάκτυλα. Έως οπού ένας ο πλέον απανθρωπότερος, θέλωντας τάχα να ευχαριστήση περισσότερον τον βασιλέα, επήρε μίαν μεγάλην πέτραν, και ρίψας αυτήν κατά του αγίου λειψάνου, έσχισε την κοιλίαν του. Kαι παρευθύς εχύθησαν εις την γην όλα του τα εντόσθια.

Aλλά και ένας κάπηλος πέρνωντας ένα δαυλόν από την φωτίαν,
εκτύπησεν επάνω εις την κεφαλήν του αγίου λειψάνου και χωρίσας αυτήν με τελειότητα εις δύω μέρη,
έκαμε να χυθή εις την γην και αυτός ο εγκέφαλος.

Tο δε τίμιον του Aγίου λείψανον ερρίφθη εις το πέλαγος.
Tο οποίον ύστερον ενταφιάσθη από κάποιους ευλαβείς Xριστιανούς, εις τον τόπον εκείνον, εις τον οποίον τώρα ευρίσκεται.

πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

Λόγος Αγίου Ισαάκ του Σύρου αγαθός και λίαν ωφέλιμος...


Όλες οι δυσκολίες και οι θλίψεις,

όταν δεν τις ζούμε με υπομονή,

μας βασανίζουν διπλά.


Γιατί η υπομονή του ανθρώπου καταργεί τις συμφορές του.


Η μικροψυχία είναι μητέρα της κόλασης.


Η υπομονή είναι μητέρα της παρηγοριάς

και είναι μια δύναμη που γεννιέται από την ευρυχωρία της καρδιάς.


Τη δύναμη αυτή είναι δύσκολο ο άνθρωπος να τηρεί στις θλίψεις του, εκτός κι αν του δοθεί σα θείο χάρισμα

που το κυνήγησε

με την προσευχή και το έφτασε με τα δάκρυα.


ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ" : Γράφει ὁ Πρωτ. Θεμιστοκλῆς Μουρτζανός


Πολλές φορές, νέοι καί μεγαλύτεροι, ἀναρωτιοῦνται γιά τήν σημασία τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Μεγάλη μερίδα πιστῶν, προκειμένου νά συμμετάσχει στή Θεία Κοινωνία κατά τίς μεγάλες ἑορτές τῆς πίστεώς μας, ἀρκεῖται στήν ἀνάγνωση τῆς εὐχῆς καί τήν ζητᾶ μέ φορτικότητα ἀπό τόν ἱερέα-πνευματικό.

Ἄλλοι θεωροῦν πώς δέν ὑπάρχει ἀνάγκη ἐξομολογήσεως ἀπό τή στιγμή πού οἱ δέκα ἐντολές τηροῦνται καί ὁ ἂνθρωπος προχωρεῖ μέ τήν συνείδησή του τακτοποιημένη ὅτι εἶναι «καλός».

Κάποιοι ἀναζητοῦν στήν ἐξομολόγηση τήν αὐστηρότητα, πού θά θεραπεύσει τίς ὅποιες ἐνοχές τους.

Ἄλλοι τήν ἐπιείκεια καί τόν καλό λόγο, πού θά τούς βοηθήσει νά ἐνισχύσουν τήν αὐτοεκτίμησή τους, ἀλλά καί θά τούς κάνει νά αἰσθανθοῦν δικαιωμένοι γιά τίς ὅποιες ἐπιλογές τους.

Τέλος, ὑπάρχει καί ἡ ἀγαθή μερίδα, πού θεωρεῖ τήν ἐξομολόγηση ὡς μία νέα ἀφετηρία γιά τήν πνευματική της πορεία.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα μεγάλο πνευματικό νοσοκομεῖο.

Ὁ κάθε τραυματισμένος καί πονεμένος ἀπό τίς ἁμαρτίες, ἀλλά καί τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, ἄνθρωπος βρίσκει ἐκεῖ περίθαλψη καί θεραπεία, χάρις στά μυστήρια πού ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπενεργεῖ.

Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι τό μυστήριο τῆς ἰάσεως τῶν πληγῶν μας.

Ὁ ἱερέας-πνευματικός, ὡς ἄλλος Καλός Σαμαρείτης, ἐπιχέει στίς πληγές μας τό ἔλαιον τῆς εὐσπλαχνίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τόν οἶνο πού δίνει ζωή, τήν δύναμη νά ἀγωνιστοῦμε ἐναντίον τῶν παθῶν μας, τήν ἐπανασύνδεση μέ τό Θεό διά τῆς Θείας Κοινωνίας πού συνοδεύει τήν μετάνοια.

Ὁ πιστός ἐξομολογεῖται τίς ἁμαρτίες του στόν ἱερέα-πνευματικό ὡς τό σκεῦος ἐκεῖνο τῆς ἐκλογῆς πού μεταφέρει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν στόν ἄνθρωπο.

Ἐξομολογούμαστε στόν ἱερέα καί ὂχι σέ μία εἰκόνα, καί γιά τήν ταπείνωση πού εἶναι ἀπαραίτητη στήν πνευματική ζωή, ἀλλά καί γιατί ὁ ἱερέας εἶναι καί αὐτός ἄνθρωπος, μπορεῖ νά κατανοήσει τίς πτώσεις μας καί ἀπό τό περίσσευμα ἤ τό ὑστέρημα τῆς πνευματικότητάς του νά δώσει τίς ὁδηγίες ἐκεῖνες, πού ὡς πνευματικά φάρμακα θά βοηθήσουν στήν προσπάθειά μας νά ἔρθουμε πιό κοντά στό Θεό.

Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μήν βιώνει τήν ἁμαρτία στίς διάφορες μορφές της.

Ἄλλοτε μέ τά πάθη, τίς ἐπιθυμίες, τήν σαρκολατρία καί τήν φιληδονία, ἄλλοτε μέ τήν κυριαρχία τοῦ ἐγωισμοῦ καί τήν ἀπουσία ἤ τήν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης πού φθάνει στή θυσία καί τήν παραίτηση ἀπό τά δικαιώματά μας, ἄλλοτε μέ τήν ὀλιγοπιστία πού μᾶς κάνει νά ἔχουμε έμπιστοσύνη στό χρῆμα, τίς φιλοδοξίες, τήν ἀποδοχή τῶν ἄλλων καί νά ἐπενδύουμε στό κοσμικό πνεῦμα καί ὄχι στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί ἄλλοτε μέ τήν περιφρόνηση τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας πού μᾶς κάνει νά μήν ἀσκούμαστε πνευματικά διά τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ἐγκράτειας, ὁ διάβολος καί τό κακό βρίσκουν τρόπο καί μέσα νά πληγώσουν τήν ὕπαρξή μας.

Ἡ τήρηση κάποιων ἀπό τίς Δέκα Ἐντολές ἤ ἡ ταμπέλα τοῦ «καλοῦ ἀνθρωπου», χωρίς νά εἶναι ἀπορριπτέα στάση ζωῆς, δέν φθάνει γιά νά ἀποκρύψει τά τραύματα τῆς ἁμαρτίας, πού μία ἁπλή ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ μας θά φέρει εὔκολα στήν ἐπιφάνεια.

Δέν ἀρκεῖ ἡ εὐχή γιά νά τηρήσουμε τό ἔθιμο τῆς θείας κοινωνίας μία ἤ δύο φορές τό χρόνο.

Ἡ εὐχή δέν εἶναι ἓνας μαγικός λόγος, ὁ ὁποῖος ἀπό μόνος του σβήνει τίς ἁμαρτίες. Τό μυστήριο προοϋποθέτει συναίσθηση καί ἐπίγνωση τῶν λαθῶν καί τῶν προβλημάτων μας, γιά νά μπορεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νά ἔλθει στήν καρδιά μας ἐλεύθερα.

Οὔτε πάλι εἶναι κανόνας ἡ αὐστηρότητα ἤ ἡ ἐπιείκεια. Διαφορές μεταξύ τῶν πνευματικῶν ὑπάρχουν.

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὅμως ἐνεργεῖ ἐξίσου μέσω ὅλων. Δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προσωπική ἁγιότητα τοῦ ἱερέα-πνευματικοῦ.

Ὁ κάθε πνευματικός, ἀνάλογα μέ τόν χαρακτήρα του, τήν φώτισή του, τόν ἄνθρωπο πού ἔχει μπροστά του, δίδει πιό αὐστηρές ἤ πιό ἐπιεικεῖς ὁδηγίες, ἐπιτίμια, φάρμακα, ὄχι γιά νά συντρίψει οὔτε γιά νά δικαιώσει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά γιά νά τόν βοηθήσει νά προχωρήσει στήν ἐν Χριστῶ ζωή.

Γι’ αὐτό μποροῦμε νά ἐπιλέξουμε πνευματικό ἤ καί νά ἀλλάξουμε, ἄν δέν ἀναπαυόμαστε, ὄχι ὅμως χωρίς σοβαρό λόγο.

Κύριος σκοπός τῆς ἐξομολόγησης εἶναι ἡ μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Νά κατανοήσουμε, μικρότεροι καί μεγαλύτεροι, ὅτι ἡ ζωή μας ἔχει ἄλλο νόημα ὅταν ξεκινᾶ ἀπό τή σχέση μέ τό Χριστό καί ἀγκαλιάζει τόν κάθε συνάνθρωπο καί τόν κόσμο.

Μέσα ἀπό τήν ἐξομολόγηση ὁ ἂνθρωπος συμφιλιώνεται μέ τό Θεό, τόν ἑαυτό του, τόν ἄλλο, συζητᾶ τά προβλήματά του, ἀποκαλύπτει τίς πληγές του καί δέχεται ἀγάπη.

Γι’ αὐτό ἡ ἐξομολόγηση θέλει χρόνο, εἰλικρίνεια, χαρά καί ὄχι τήν αἴσθηση ὅτι ὁ ἱερέας εἶναι ὁ δικαστής πού θά ἐπιβάλει τό νόμο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ σχέση μας μέ τόν ἱερέα-πνευματικό εἶναι ἀνάλογη μέ τή σχέση πατέρα καί παιδιοῦ.

Καί τελικός σκοπός της εἶναι ἡ καλλιέργεια ἐλεύθερων προσωπικοτήτων μέ πνευματικότητα, καί ὄχι ὁπαδισμοῦ καί προσωπολατρίας.

Τόσο τίς μεγάλες ἑορτές, ὅσο καί σέ κάθε δυνατή εὐκαιρία ἄς βροῦμε στό πρόσωπο ἑνός ἱερέα-πνευματικοῦ τήν εὐκαιρία νά πλησιάσουμε τό Θεό.

Ἄς μήν ἀποτελεῖ ἡ ντροπή γιά τίς πτώσεις μας τήν ἀφορμή νά μήν προσέλθουμε στό μυστήριο.

Καί ἄς ἀναζητήσουμε καί μέσα ἀπό τήν εξομολόγηση, ἀλλά καί ἀπό κάθε μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας τήν ἀληθινή ἐπιστροφή μας στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, τήν κοινωνία μέ τό συνάνθρωπο, τήν ἀπεξάρτηση τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπό τά πάθη καί τήν γνήσια ἀγάπη, πού εἶναι μείζων πάντων.

πηγή:Ιερά Μητρόπολη Κέρκυρας

Οι υποστηρικτές της απομάκρυνσης των Ιερών Συμβόλων, η ανεξιθρησκεία και η Δημοκρατία":του Μητροπολίτη Προικονήσου Ιωσήφ



Φαίνεται ότι το «Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι» (ΕΠΣΕ) τους τελευταίους καιρούς έχει βαλθεί να τρομοκρατήσει κάθε Έλληνα που έχει επιλέξει να μην αποκρύβει τη θρησκευτική του ταυτότητα.

Η εργολαβική και κατά συρροή απαίτηση από ποικίλες εκφράσεις εξουσίας (Ευρωπαϊκό Δικαστήρι, Ελληνικά Δικαστήρια, Συνήγορο του Πολίτη κ.ο.κ.) να ενεργοποιηθούν προς την κατεύθυνση απομακρύνσεως κάθε θρησκευτικού συμβόλου (Σταυρού, εικόνας, Ευαγγελίου) από τους χώρους εκπαίδευσης και δικαιοσύνης έχει αρχίσει να παίρνει μορφή παράκρουσης και μανίας καταδιώξεως!

Και βέβαια πρέπει να είναι κανείς αφελής για να πιστέψει ότι οι «ακτιβιστές» θα περιορισθούν σε αυτά.

Μετά από λίγο θα ακούσουμε και άλλα: Θα τους ενοχλεί λ.χ. ο ήχος της καμπάνας, ο σταυρός στη σημαία ή στο εθνόσημο, η δημόσια εμφάνιση της κληρικής περιβολής και δεν ξέρω τι άλλο!

Εγώ ως «κουτός και αγράμματος και από ορεινό χωριό» βλέπω το Ηνωμένο Βασίλειο λ.χ. να έχει ανώτατο άρχοντα ex officio αρχηγό της Εκκλησίας της Αγγλίας, τη σημαία του να έχει του Σταυρό του Χριστού και το σταυρό του Αγίου Ανδρέα, το δικαιϊκό του σύστημα να είναι αξεχώριστα συνυφασμένο με το εκκλησιαστικό δίκαιο (εξ ου και το περίφημο LLB όλων των δικηγόρων = Μπάτσελορ του κοσμικού και εκκλησιαστικού δικαίου!!) τον Εθνικό Ύμνο να επικαλείται το Θεό να σώζει τη βασίλισσα κ.α.π. Βλέπω φαρδύ πλατύ το Σταυρό στη σημαία της Δανίας, της Σουηδίας, της Φινλανδίας (έρημο Ελσίνκι!), της Νορβηγίας, πολύ «σκοταδιστικών», ως γνωστόν, Ευρωπαϊκών χωρών, για να μην πάω στην ασιατική Γεωργία (που η δική της έχει 5 (πέντε) σταυρούς!).

Βλέπω στην «καθυστερημένη» Αυστραλία (πολύ μακριά πέφτει!) να ορκίζονται οι Κυβερνήτες στη Βίβλο και νομίζω πως το ίδιο συμβαίνει και με τις Η.Π.Α. και τον Πρόεδρό τους, όπου βέβαια όλα αρχίζουν και τελειώνουν με το «σκοταδιστικό» God bless America (ο Θεός να ευλογεί την Αμερική).

Βέβαια μπορεί να φταίει το ότι δεν είμαι κουτός και αγράμματος κι’ από ορεινό χωριό, πάντως δεν έχω πληροφορηθεί πως γίνονται για όλα αυτά αντιδράσεις κάποιοι να νιώθουν προσβεβλημένοι, να θέλουν να ξωπετάξουν κ.τ.τ.

Αυτή η έρημη Ελλάδα δεν προήλθε από παρθενογέννηση.

Κάποιοι αγωνίστηκαν να την φτιάξουν, θυσιάσαν περιουσίες, θυσιάσαν ζωές, αίμα, πολύ αίμα!...

Κι αυτοί που αγωνίσθηκαν, που θυσίασαν περιουσίες και ζωές κι ακριβοπλήρωσαν με πολύ αίμα λίγο ελεύθερο ουρανό για ν’ ανασάνουν, τόκαμαν για να μπορούν να κάνουν το σταυρό τους ελεύθερα ή όπως θαλέγε κι ο «μπανάλ» ο Σεφέρης: «για του Χριστού την πίστη, και για την ψυχή του ανθρώπου καθισμένη στα γόνατα της Υπερμάχου Στρατηγού, πουχε στα μάτια της ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμιοσύνης». Έτσι στήθηκε κι έτσι έφτασε ως τον 21ον αιώνα η έρημη Ελλάδα.

Πριν λίγους μήνες κάποιοι έκαμαν κάποια παρόμοια με των ΕΠΣΕιτών συζήτηση την Αυστραλία. Κι ο Πρωθυπουργός της «απολίτιστης» αυτής Χώρας είπε ξεκάθαρα: «Αυτοί που έφτιαξαν αυτή την Χώρα, τη χτίσανε πάνω σε χριστιανικά θεμέλια και αρχές. Όσοι έρχονται εδώ οφείλουν να το ξέρουν και να το σέβωνται. Αν δεν τους αρέσει μπορούν να πάρουν το καπελάκι τους και να πάνε κάπου αλλού» (προφανώς στην ΕΠΣΕλλάδα που έχει φρέσκο αέρα στα μυαλά μερικών)!

Κανείς τίμιος άνθρωπος δε θ’απαιτήσει ποτέ από έναν άθεο να υποκριθεί το θρησκευόμενο, ούτε από τον πιστό κάποιας θρησκείας ή αίρεσης ή παραθρησκείας ν’ακολουθήσει πιστεύματα, έθιμα ή πρακτικές χριστιανικές.

Άλλωστε η ανεξιθρησκεία και ως όρος είναι απόλυτα ελληνικός, και μάλιστα παπαδίστικος!

Είναι επινόηση και εφεύρημα λεκτικό του Ευγένιου Βούλγαρη (Αρχιερέως, ως γνωστόν, σοφού ακαδημαϊκού διαφωτιστή όχι όμως αθέου α λά Βολταίρ, κλπ. κλπ.).

Ρωτάω με το κουτό και αγράμματο κι απ’ ορείνο χωριό μυαλό μου: Ρώτησαν οι φίλοι ΕΠΣΕίτες τους Μουσουλμάνους λ.χ. βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου αν θέλουν να πάψουν να ορκίζονται στο Κοράνιο ή τους Ισραηλίτες συμπατριώτες μας όταν προσφεύγουν στα δικαστήρια αν έχουν πρόβλημα με τον όρκο που δίδουν ή τέλος πάντων αν τους ενοχλεί η εικόνα του Χριστού (Εβραίου, ως γνωστόν, στο γένος κατά το ανθρώπινο, και Προφήτου του Ισλάμ κατά το Κοράνι, αντίστοιχα);

Ρωτάω (με το κουτό κλπ.) από πότε οι μειοψηφίες (ΕΠΣΕίτες) θα επιβάλλουν τη θέληση τους στις πλειοψηφίες; Οι πλειοψηφίες παντού διαμορφώνουν τις συνθήκες (με σεβασμό στις μειοψηφίες) και οι μειοψηφίες συνυπάρχουν.

Αυτό ξέρω (με το κουτό κλπ.) πως είναι η Δημοκρατία.

Το αντίθετο είναι καραμπινάτος φασισμός!...

Ναι, μα ό,τι ιερό και όσιο έχω!...

πηγή:amen.gr

Τοπικές Εκκλησιαστικές Ειδήσεις


Ευλογημένο το Ιερό Σαρανταλείτουργο!


Καθημερινά,
"λίαν πρωί"

στούς περισσοτέρους Ιερούς Ναούς τής Ιεράς μας Μητροπόλεως,
ψάλλεται η ακολουθία τού Όρθρου και στήν συνέχεια τελείται Θεία Λειτουργία.

........

Κάθε Σάββατο

και απο ώρα 7 έως 8.45 το πρωί

ψάλλεται Όρθρος και στήν συνέχεια τελείται Θεία Λειτουργία
απο τόν πατέρα Γεράσιμο Λιγνό

στόν Ιερό Ναό Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Παναιτωλίου.

........

Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.Κοσμάς

θα ιερουργήσει:


αύριο, 29 του μηνός

στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου στο Ελαιόφυτο,
όπου θα τελέσει χειροτονία διακόνου.

Τήν Δευτέρα 30 Νοεμβρίου,
στόν πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου
στήν γειτονική μας Πάτρα.

........


Πανηγυρίζουν
τήν προσεχή Δευτέρα 30 Νοεμβρίου,

επί τη εορτή
του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου τού Πρωτοκλήτου,
το ομώνυμο παρεκκλήσιο
του Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας Αγρινίου.
και οι Ιεροί Ναοί του Αποστόλου Ανδρέου που βρίσκονται:
στόν Αγίο Ανδρέα Μακρυνείας και στήν Άνω Κανδήλα.




επιμέλεια:
"Ευδρομούντων Αλείπτης"

Πρόγραμμα εορτής Αγίου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου στήν Πάτρα


Κυριακή 29 Νοεμβρίου

Ἑορτή Ἀχαιῶν Ἁγίων.

ὥρα 7.30π.μ-10.30π.μ : Ὄρθρος - Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν.

Λιτανευτική ἔξοδος τῆς Ἁγίας Κάρας καί τοποθέτηση στό κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ γιά προσκύνημα.

ὥρα 6 το απόγευμα: Μέγας Πολυαρχιερατικός Ἑσπερινός
Ἑορτῆς Ἁγίου Ἀνδρέου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου, συγχοραστατούντων Μελῶν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καί ἄλλων Ἀρχιερέων, προσκληθέντων ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου

ὥρα 22.00 : Ἱερά Ἀγρυπνία.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου

ὥρα 7.30-10.30: Ὄρθρος -Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀνδρέου, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου

Λιτάνευσις τῆς Ἁγίας Κάρας καί τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

"Ο Γέροντα Παίσιος, στρατιώτης στήν πόλη του Αγρινίου":του Παναγιώτου Απ. Καραγεώργου


Ο Aείμνηστος και γνωστός σε όλους μας
πατήρ Παΐσιος

(κατά κόσμο Αρσένιος Εζνεκίδης)
γεννήθηκε το 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και ήταν το 8ο
από τα 10 παιδιά της οικογένειας του Προδρόμου και της Ευλαμπίας (4 αγόρια και 6 κορίτσια).


Λίγες μέρες μετά την γέννησή του βαπτίζεται από τον εφημέριο του χωριού του Ιερομόναχο Αρσένιο τον Καππαδόκη τον σύγχρονο Άγιο της Εκκλησίας μας, που του δίνει το όνομα του. Δικαιολογείται στους γονείς του παιδιού με τα λόγια


« Εσείς καλά θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού Χρήστου,

εγώ δε θέλω να αφήσω καλόγερο στο πόδι μου:»


Με την ανταλλαγή των πληθυσμών, 40 ημερών βρέφος γίνεται προσφυγόπουλο «στην αγαπημένη μου μητέρα Ελλάδα»

όπως έγραφε αργότερα σε κάποιο κείμενό του.


Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κόνιτσα και αυτός έμαθε την τέχνη του ξυλουργού.


Καλείται στον στρατό και υπηρετεί επί 5 χρόνια στις τάξεις του ως διαβιβαστής

της 9ης Μεραρχίας, μέχρι το Μάρτιο του 1950.


Κατά το έτος 1948 ή 1949(δεν ενθυμούμαι)

η 9η Μεραρχία εγκαταστάθηκε για ένα διάστημα στο Αγρίνιο.


Μετά την απόλυσή του από το στρατό παίρνει το δρόμο της μοναχικής ζωής, άλλωστε ο π.Παΐσιος ζούσε τον μοναχισμό από «τη γέννησή του» όπως έλεγε και δεν υποχωρούσε σε ‘κείνους που ήθελαν να τον κρατήσουν

«στο κόσμο και τα του κόσμου»


Ο Ηλίας Ξένος, ο μετέπειτα Ιερομόναχος Αρχιμανδρίτης πατήρ Σπυρίδων Νεοσκητιώτης του Αγίου Όρους μας είχε ανοίξει το δρόμο των τακτικών προσκυνηματικών επισκέψεων στο περιβόλι της Παναγίας.


Κάθε ταξίδι στον Άθωνα προέβλεπε απαραίτητα την επίσκεψη στην «παναγούδα» στο καλύβι του Γέροντα Παϊσίου, που καθημερινά δεχόταν δεκάδες ανθρώπους, από την Ελλάδα και το εξωτερικό ακόμα,

στο ¨υπαίθριο αρχονταρίκι του¨.


Η πρώτη επίσκεψη ήταν σημαντική.


Μια συντροφιά, νέων τότε Αγρινιωτών,

μετά την ολονύκτια αγρυπνία στην Ιερά Μονή των Ιβήρων,

την Παναγία «Πορταϊτισα» (15/28 Αυγούστου),

πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι, που καταλήγει στην πρωτεύουσα της μοναχικής πολιτείας,

τις Καρυές.


Προ του τέλους της διαδρομής, λίγο πριν την Ιερά Μονή του Κουτλουμουσίου, συναντήσαμε το κελί του γέροντος Παϊσίου.


Κατάκοποι από το δρόμο και τον Αυγουστιάτικο ήλιο σταματήσαμε να ανασάνουμε στην πόρτα του φράχτη που περιέκλειε το κελί.


Η πόρτα ήταν κλειστή και αναγκαστήκαμε να τραβήξουμε το σχοινί που έφθανε μέσα στο κελί.


Ακούστηκε κάποιος ήχος ¨κουδουνιού¨ τίποτα όμως,

σιωπή βασίλευε παντού,

καμία κίνηση, καμία απόκριση.


Όλοι συμπεράναμε ότι ο γέροντας απουσίαζε ή ήταν κι αυτός στην αγρυπνία των Ιβήρων ή σε κάποια άλλη Μονή, αφού αυτό τα βράδυ της ¨Κοιμήσεως της Θεοτόκου¨ όλο το Όρος αγρυπνεί και φλέγεται από τις δεήσεις και προσευχές των μοναχών και πονεμένων λαϊκών.


Βρήκαμε την λύση.


Στην άκρη της πόρτας ήταν μια μεγάλη γυάλα που μέσα είχε χαρτιά γραμμένα και άγραφα και ένα στυλό κλεισμένα,

ένα δε σημείωμα ενημέρωνε:


«Γράψετε το πρόβλημά σας για να προσευχηθώ γι’ αυτό, γιατί περισσότερο θα σας βοηθήσω με την προσευχή μου

παρά με την φλυαρία μου».


Εκεί που ετοιμαζόμαστε να γράψει ο καθένας τον πόνο του, βλέπουμε να ανοίγει μια πόρτα του παλιού κελιού και να κάνει την εμφάνισή του ο γέροντας, που για πρώτη φορά τον βλέπαμε.


- Τι θέλετε βρε παλικάρια;


- Να σας δούμε λίγο γέροντα, απαντήσαμε.


Χωρίς άλλη απάντηση βλέπουμε πάνω στο σχοινί να τρέχει

προς τα κάτω σαν πεταλούδα το κλειδί της πόρτας.


Ανοίξαμε με χαρά και πήραμε τον ανήφορο για το κελί και τον γέροντα..


Με κατεβασμένο το κεφάλι βρεθήκαμε μπροστά του.


Πήγαμε να του φιλήσουμε το χέρι, αλλά αυτός δεν το άφηνε και έλεγε:


«Δεν είμαι παπάς να μου φιλήσετε το χέρι».


- Περάστε, κεραστείτε λουκούμι, πιέστε και νεράκι που τρέχει στο βαρέλι και καθίστε στις πολυθρόνες.

(κούτσουρα άλλα όρθια και άλλα πλαγιαστά)


Κάναμε υπακοή , καθίσαμε και περιμέναμε, αλλά δεν μείναμε μόνοι μας, σε κάποια στιγμή άλλη μεγάλη παρέα από την Καβάλα κάνει την εμφάνισή της.


Γέμισαν τα «καθίσματα» και πολλοί κάθισαν στο πράσινο χορτάρι.


Ήρθε ο γέροντας, κάθισε στο μοναδικό ελεύθερο κούτσουρο, ενώ στα χέρια του έφερναν γύρω οι κόμποι του κομποσχοινιού του.


Τα μάτια του μας συνέλαβαν όλους κι εμείς αμίλητοι κοιτούσαμε το πρόσωπό του που έλαμπε από κάποιο υπερκόσμιο φως.


Άνοιξε ο ίδιος τη συζήτηση και έτσι λίγο πολύ όλοι πήραμε θάρρος

και μιλήσαμε για όλα.


Στις απορίες μας οι απαντήσεις του ήταν πειστικές

και δεν επιδέχονταν ερμηνείας.


Προς το τέλος ο γέροντας κάρφωσε τα μάτια του σε μένα και με ρώτησε:


Από πού είστε εσείς παλικάρια;


Από το Αγρίνιο γέροντα, του απαντώ.


Από το Αγρίνιο, γνωρίζετε και τον π. Σπυρίδωνα που

είναι στην Νέα Σκήτη;


Μάλιστα γέροντα, είμαστε πνευματικά παιδιά του, μας έκανε κατηχητικό.


Από την πόλη σας έχω πολλές αναμνήσεις εκεί υπηρέτησα ως διαβιβαστής της 9ης Μεραρχίας, σε ένα κτίριο στην πλατεία.

Την πλατεία Μπέλλου, παρεμβαίνω.


Ναι την πλατεία Μπέλλου.


Και πάλι τον διακόπτω.


Νομίζω γέροντα,

ότι είσαστε στο κτίριο που ο Γεώργιος Κοντόβας,

στο υπόγειο, διατηρούσε εστιατόριο, στο ισόγειο είχε τα άλευρα ο Γεώργιος Καμποσιώρας και στον όροφο ήταν ο στρατός.


Ναι απαντά ο γέροντας, έτσι είναι.

Εγώ ήμουνα στο βάθος με τους ασυρμάτους και δεν έβγαινα στο μπαλκόνι που έβλεπε προς την πλατεία. Μια Κυριακή του καλοκαιριού, το βραδάκι ήρθαν συνάδελφοί μου και μου είπαν να βγω στο μπαλκόνι.


«Έβγα γιατί κάποιος δικός σας μιλάει από το ξενοδοχείο «ΙΛΙΟΝ ΠΑΛΛΑΣ» (το μετέπειτα ΑΚΡΟΠΟΛ) και πρέπει να τον ακούσεις»


Εγώ αρνήθηκα γιατί δεν μπορούσα να αφήσω το καθήκον μου, αυτοί όμως επέμειναν και με πήραν «τραβώντας» στο μπαλκόνι,

ενώ οι ίδιοι πήραν τη θέση μου στους ασυρμάτους.


Πράγματι μιλούσε ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας Αρχιμανδρίτης πατήρ Βενέδικτος Πετράκης,

ενώ η πλατεία ήταν γεμάτη από κόσμο, πολλοί δε από αυτούς ήταν όρθιοι και άκουγαν το κήρυγμα από τα μεγάφωνα..


άθε καλοκαίρι ο π.. Βενέδικτος μιλούσε στην κεντρική πλατεία τις περισσότερες φορές από το ξενοδοχείο Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ,

για κοινωνικά θέματα,

από την ίδια θέση μιλούσε

αι ο τότε Μητροπολίτης μας ΙΕΡΟΘΕΟΣ).


Εγώ δεν γνώριζα τον πατέρα Βενέδικτο μέχρι τότε προσωπικά, ενώ είχα ακούσει πολλά για την πνευματική και Εθνική του δράση.



Μετά το τέλος της ομιλίας κατέβηκα κάτω στο δρόμο και τον περίμενα στην πόρτα του ξενοδοχείου.


Μαζί του τότε γνώρισα ως λαϊκό και τον Ήλία Ξένο που τώρα είναι,

όπως ξέρετε,

στην Νέα Σκήτη, Ιερομόναχος με το καλογερικό όνομα

«Σπυρίδων».


Ήθελα άλλη μια φορά να έρθω στην περιοχή σας και να κάνω ένα μνημόσυνο στους συναδέλφους που σκοτώθηκαν σε ενέδρα στην Άνω Χώρα Ναυπακτίας.


Να έρθετε στο Αγρίνιο και να σας πάμε εμείς, του πρότεινα.


Δεν είναι τώρα τόσο εύκολο βρε παιδί.


Να έρθετε με τον π. Σπυρίδωνα του πρότεινα


Και αυτό δεν είναι εύκολο, απάντησε.


Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση τα όσα

επακολούθησαν στη συζήτηση αυτή.



Ο γέροντας συνέχισε:


Εκεί στο Αγρίνιο,

στην αρχή της οδού Παπαστράτου υπήρχε ένα χρυσοχοείο την εποχή εκείνη, δεξιά όπως ανεβαίνουμε το δρόμο,

δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα.


Ναι, του απάντησα είναι το κατάστημα του Δημήτριου Μπαρδάκη.



Δεν θυμάμαι όνομα,

αλλά εκτός από τον καταστηματάρχη

είχε και έναν βοηθό υπάλληλο κατά πολύ νεότερό του.


Ναι, πρέπει να ήταν ο Ελευθέριος Παντελίδης,

που μετά άνοιξε

δικό του κατάστημα πιο πάνω στον ίδιο δρόμο.



Ξέρεις, βρε παιδί,

κάτι με βασανίζει με αυτόν τον άνθρωπο.


Τότε που υπηρετούσα ως στρατιώτης στο Αγρίνιο, πήγα στο μαγαζί αυτό και από αυτόν τον υπάλληλο ζήτησα και αγόρασα ένα γυναικείο ρολόι για την αδερφή μου.

Του το τόνισα πολλές φορές ότι το αγόρασα για την αδερφή μου.


Δεν ξέρω αν το πίστεψε αυτό που του είπα ή έβαλα τον άνθρωπο

σε κακό λογισμό!


Σε παρακαλώ τώρα που θα πας στο Αγρίνιο να τον βρεις

και να του πεις ότι οΣτρατιώτης τότε,

που αγόρασε,

το γυναικείο ρολόι,

το ήθελε για την αδερφή του και όχι για άλλο πρόσωπο

και δεν πρέπει να έχει κακό λογισμό,

από την πράξη μου αυτή,

να του το τονίσεις αυτό:

για την αδερφή μου το πήρα.



Τήρησα την εντολή του ευαίσθητου, στα πνευματικά θέματα γέροντος Παϊσίου, βρήκα τότε τον αείμνηστο Ελευθέριο Παντελίδη,

του ανέφερα την ανησυχία του γέροντος

για το γεγονός που συνέβη πριν 30 χρόνια περίπου

και μου απάντησε:


«Τώρα που μου το λες, κάτι αρχίζω να θυμάμαι.


Μου είχε κάνει τότε εντύπωση που ένας στρατιώτης,

που τον εξυπηρέτησα στην αγορά ενός γυναικείου ρολογιού,

μου έλεγε συνέχεια και πολλές φορές μέχρι να φύγει από το μαγαζί:


«το αγόρασα για την αδερφή μου,

για την αδερφή μου το πήρα, μην βάλεις κακό λογισμό».


Εγώ δεν είχα λόγο να αμφιβάλλω για τα όσα μου έλεγε ο στρατιώτης».


Στην πρώτη μετά από αυτά συνάντησή μου με τον π. Παϊσιο του ανέφερα ότι ο κυρ-Λευτέρης, άνθρωπος της εκκλησίας, όπως ήταν,

δεν σκέφθηκε τίποτα το διαφορετικό,

από την αλήθεια των λεγομένων Σας.


Διέκρινα τότε στο πρόσωπο, του γέροντα την απόλυτη ικανοποίησή του, ότι έκλεισε για πάντα, ένα θέμα που τον απασχολούσε τόσα χρόνια.


Να έχουμε την ΕΥΧΗ ΤΟΥ..


πηγή:

"Ρίζα"

περιοδικό του Δραστήριου Συλλόγου των έν Αθήναις Αγρινιωτών

"Ο Άγιος Χριστόφορος"


Ευχαριστίες πολλές στόν αγαπητό φίλο Ανδρέα Μπρέσιακα

-υιό του πατρός Κωνσταντίνου-,

Γενικό Γραμματέα και υπεύθυνο του θαυμάσιου περιοδικού "Ρίζα"

για τήν άριστη συνεργασία που έχουμε και την αποστολή του κειμένου του εκλεκτού συμπολίτου μας

κ.Παναγιώτου Απ.Καραγεώργου.

Ἱλασμὸν ἡμῖν αἴτησαι, τοῖς τὴν σεπτήν σου μνήμην ἐκτελοῦσι, παρρησίαν ἔχων, Μάρτυς Ἰάκωβε


Πιστῶς ἀθροισθέντες σήμερον,
φιλοθεάμονες,
ἀθρήσατε πάλην, ξένην καὶ διαλάττουσαν,
Ἰακώβου τοῦ ἐκ Περσίδος ἡμῖν ἀστράψαντος,
δίκην ἀστέρος τοῦ τοῖς Μάγοις φανέντος,
καὶ πρὸς τὴν ἀληθῆ ἐπίγνωσιν καθοδηγήσαντος.
Οὗτος γὰρ ὁ γεννάδας,
ἐν τῷ πίπτειν τοὺς πολεμίους ἀνέτρεπε,
καὶ ἐν τῷ ἁρμομελοτομεῖσθαι,
τοὺς τυράννους ἐξενεύρου,
τῇ ἄνωθεν προμηθείᾳ νευρούμενος, καὶ βοῶν·
Εἰ καὶ τὰ μέλη μου αἰσθητὰ ὄντα τέμνετε,
ἀλλ' ἔχω Χριστόν, νοητῶς μοι τὰ πάντα γινόμενον.
Ὅθεν προβλέπων τὴν μέλλουσαν ζωήν,
διὰ τοῦ τοῖς πᾶσι προκειμένου θανάτου,
πρὸς ἐκείνην ἔσπευσε περᾶσαι·
εἰς ἣν καὶ αὐλιζόμενος,
αἰτεῖται ἡμῖν,
παρὰ τοῦ στεφοδότου Θεοῦ,
ἱλασμόν, φωτισμόν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος,
τοῖς ἐκτελοῦσι τὴν μνήμην αὐτοῦ.

Ἔχων, παρρησίαν πρὸς Χριστόν, πάντων τῶν ἐν πίστει τελούντων, τὴν σὴν σεπτὴν ἑορτήν, Μάρτυς Ιάκωβε , θερμῶς προΐστασο


Tμηθείς μεληδόν και σφαγήν Πέρσης φέρων Ψυχή σεσώσθω,
φρούδα μοι μέλη λέγει.

Eικάδι εβδομάτη Πέρσης σφάγη εκμελεϊσθείς.



Oύτος ο Άγιος Iάκωβος ήτον κατά τους χρόνους Oνωρίου και Aρκαδίου
των Χριστιανών βασιλέων,έν έτει 395.

Ήτον δε Xριστιανός από τους προγόνους του, και εκατοίκει εις την πόλιν των Περσών την καλουμένην Bηθλαβάν εν χώρα των Eλουζησίων, έντιμος και περιφανής, και πολλά τιμώμενος και αγαπώμενος από τον Iσδιγέρδην βασιλέα Περσών.

Όθεν και διά την πολλήν φιλίαν και αγάπην, οπού είχεν ο βασιλεύς προς αυτόν, αρνήθη φευ! την πίστιν του Xριστού, και εδέχθη την του βασιλέως ασέβειαν.

Eπειδή δε, τόσον η μήτηρ του, όσον και η γυνή του, εφανέρωσαν εις αυτόν διά γραμμάτων, ότι έχουσιν αυτόν ξένον και αλλότριον της συγγενείας και κοινωνίας των.

Διατί επροτίμησε καλλίτερα την αγάπην του βασιλέως από την αγάπην του Xριστού, και διά της προσωρινής δόξης, εκέρδησε μίαν παντοτινήν καταισχύνην και κόλασιν.

Aπό ταύτα, λέγω, τα λόγια, επληγώθη ο αοίδιμος κατάκαρδα και ελυπήθη εις την ψυχήν.

Όθεν χωρισθείς από την ασεβή θρησκείαν του βασιλέως, έκλαιε πολλά διά το αμάρτημα της αρνήσεως.

Έπειτα παρασταθείς εις τον βασιλέα, ομολογεί την εις Xριστόν πίστιν. O δε βασιλεύς πολλά εθυμώθη κατ’ αυτού.

Όθεν επρόσταξε και έκοψαν κάθε αρμονίαν των μελών του σώματός του: χειρών, λέγω, και βραχιόνων, και ποδών, και μηρίων, ώστε οπού έμεινε μόνη η κοιλία του με την κεφαλήν, την οποίαν και αυτήν απέκοψαν ύστερον.

Kαι ούτως έλαβεν ο τρισόλβιος τον άφθαρτον της αθλήσεως στέφανον.



πήγη:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005