Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

"Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων "


Το αυριανό ευαγγέλιο , αδελφοί μου, αναφέρεται στο θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ψαριών από τα οποία έφαγαν 5000 άνθρωποι και εχορτάσθησαν. Είδε λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος ὁ Ιησούς πολύ κόσμο να Τον ακολουθεί και τον σπλαχνίσθηκε και θεράπευσε τοὺς αρρώστους τους. Γιατί Αυτός είναι κατά τον προφήτη Ησαϊα που σήκωσε στους ώμους του τον πόνο μας και υπέμεινε τις ασθένειες μας. Όταν όμως βράδιασε Τον πλησίασαν οι μαθητές Του λέγοντας : Ο τόπος αυτός είναι έρημος και η ώρα περασμένη διώξε τον κόσμο για να σκορπιστεί στα γύρω χωριά και να προμηθευτεί τροφή. Ὁ Ιησούς όμως δοκίμασε την πίστη τους και τους είπε : Δεν έχουν ανάγκη να φύγουν , δώστε τους εσείς να φάνε . Αυτοί του είπαν ότι έχουν μόλις πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Αυτός όμως ζήτησε να του τα φέρουν εμπρός Του και αφού ζήτησε από τα πλήθη να καθίσουν κοίταξε προς τον ουράνιο Πατέρα Του Τον ευχαρίστησε για αυτά που προσφέρει στους ανθρώπου ευλόγησε τους 5 άρτους και τα δύο ψάρια . Και όχι μόνον έφαγε και χόρτασε το μέγα πλήθος αυτών των 5000 ανθρώπων αλλά περίσσεψαν και δώδεκα κοφίνια γεμάτα με περισσέματα. ¨Επειτα απομάκρυνε τους μαθητές Του και αφού έμεινε πίσω έδιωξε λέει ο ευαγγελιστής τον κόσμο για να πάει σπίτι του. Διότι ο κόσμος θέλησε την ίδια στιγμή βλέποντας το μεγάλο αυτό θαύμα να τον ανακηρύξει βασιλιά. Ο Κύριος όμως δεν ήρθε επί γης για να διακονηθεί αλλά για να διακονήσει. Δεν θέλησε με αυτό το θαύμα να εντυπωσιάσει τον κόσμο και να εκβιάσει την πίστη των ανθρώπων αλλά να τους παιδαγωγήσει να τους δείξει δηλ πως ο Θεός Πατέρας και ο ίδιος ο Υιός Του που έγινε Άνθρωπος για τον άνθρωπο φροντίζει για την κάθε ανάγκη του ανθρώπου και δεν περιμένει από μας να Τον υπηρετούμε αλλά ο Ίδιος υπηρετεί τον ανάξιο και μικρό άνθρωπο.Μιλώντας για την πρόνοια του Θεού με λίγα λόγια για το ενδιαφέρον του Θεού για τη συντήρηση του ανθρώπου και του κόσμου πολλοί χριστιανοί δυσανασχετούν. Που είναι η πρόνοια του Θεού όταν επί γης υπάρχουν πεινασμένοι και διψασμένοι άνθρωποι ασθενείς και γυμνοί , αδικημένοι και κατατρεγμένοι ενώ την ίδια στιγμή άλλοι ζούνε μέσα σε επιδεικτική πολυτέλεια με όλες τις κοσμικές ανέσεις και ευκολίες. Μήπως ο Θεός ξέχασε τον κόσμο; Μήπως οι λίγοι είναι ευνοημένοι ενώ οι περισσότεροι καταραμένοι και ξεχασμένοι; Και φτάνει ο άνθρωπος στην απιστία τη βλασφημία και την απελπισία γιατί ξέχασε πως λειτουργεί ο Θεός. Δεν θα σταθούμε στο γιατί άλλοι έχουν πολλά και άλλοι υστερούνται γιατί την κοινωνία των ανθρώπων την φτιάχνουμε και τη συντηρούμε σε αυτό το χάλι εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι και όχι ο ανεύθυνος και δίκαιος Θεός ο οποίος μάλιστα ανέχεται την αμαρτία και την αδικία μας και δεν μας αφάνισε όπως τον καιρό του Νώε και των Σοδόμων. Αν λοιπόν ο άλλος αδικεί αμαρτάνει αν ο άλλος υστερεί αμαρτάνει αν ο άλλος καταπιέζει αμαρτάνει. Αλλά το ίδιο αμαρτάνει και αυτός που δυσανασχετεί γιατί τάχα στερείται και αδικείται και ξέχασαν όλοι πως ο Θεός μας αγαπά όλους σαν παιδιά του. Και αυτόν που αδικεί Τον αγαπά και δεν Τον τιμωρεί αλλά του δίνει καιρό να μετανοήσει αλλά και αυτόν που αδικείται ενισχύει με θάρρος και υπομονή. Για όλους προνοεί για όλους φροντίζει και βρέχει όπως λέει η Γραφή επί δικαίους και αδίκους. Και ο αληθινός χριστιανός που υπομένει την στέρηση και την αδικία πιστεύει ολόψυχα πως ο Θεός είναι ικανός να σηκώσει κάθε σκάνδαλο και κάθε αδικία από τους ανθρώπους. Γι’αυτούς λοιπόν που νομίζουν ότι είναι φτωχοί και στερημένοι και μόνοι στη γη και πάσχουν γιατί δεν μπορούν να μοιάσουν στους λίγους και τους ενδόξους και του κατά κόσμον ευτυχισμένους ο Χς απαντά δια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου : "Εγώ είμαι ο Πατέρας εγώ και ο αδελφός σου, εγώ είμαι ο νυμφίος της ψυχής σου εγώ είμαι το σπίτι σου εγώ και η τροφή σου εγώ το ρούχο σου εγώ το θεμέλιο της ζωής σου. Ότι και αν ποθήσεις είμαι Εγώ! Αν πιστεύεις σε Μένα δεν θα στερηθείς τίποτα. Εγώ θα γίνω δούλος σου γιατί ήρθα να διακονήσω και όχι να διακονηθώ. Εγώ είμαι ο φίλος σου εγώ μέλος του Σώματος σου εγώ η κεφαλή εγώ ο αδελφός η αδελφή και η μάνα σου τα πάντα Εγώ για σένα! Εγώ φτωχός για σένα εγώ αλήτης για σένα , στον Σταυρό μαρτυρώ για σένα στον Τάφο μπήκα για σένα στον ουρανό παρακαλώ το Θεό για Σένα και κάτω στη γη γίνομαι πρεσβευτής στον Πατέρα για σένα. Εσύ άνθρωπε είσαι τα πάντα για μένα και αδελφός και συγκληρονόμος της βασιλείας του Πατέρα μας και φίλος και μέλος του σώματος μου. ΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΛΟΙΠΟΝ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ; TI ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΓΥΡΕΥΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;"

Φοβερά και αληθινά τα λόγια του Χριστού για όποιον χριστιανό ερωτά και αγανακτεί. Αλλά και λόγια γεμάτα άπειρη αγάπη για τον άνθρωπο.

Μα καλά μπορεί να πει κάποιος αυτά τα λόγια τα είπε ο Χρυσόστομος ένας άγιος άνθρωπος γεμάτος πίστη στο Θεό, ένας μοναχός όχι κάποιος σαν και εμένα που είμαι γεμάτος ανάγκες και ευθύνες και αδικούμαι και στερούμαι και ασθενώ και αμαρτάνω. Αλλά ποιος ήταν ο Χρυσόστομος; Δεν ήταν κάποιος άνθρωπος που φιλοσοφούσε και μιλούσε στον αέρα από την ασφάλεια της θέσης του. Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ασθένειες και αρρώστιες κάποιος που ενώ ήταν πατριάρχης στερούνταν ακόμα και το ψωμί. Κάποιος που τον μισούσαν ακόμα και οι αδελφοί του οι επίσκοποι και οι ιερείς επειδή ακριβώς ήταν δίκαιος και άγιος. Έζησε όλες τις απειλές και τις προσβολές των ανθρώπων. Έζησε ανάμεσα σε διώξεις και αδικίες. Τον είπαν αιρετικό επειδή πολέμησε μόνος αυτός σε όλη την Εκκλησία τους αιρετικούς τον είπαν αμαρτωλό επειδή ακριβώς πολέμησε την αμαρτία. Τον περιφρόνησαν για τυχαίο και αγράμματο αυτόν που η Εκκλησία ονόμασε στόμα του Χς και δέκατο τρίτο απόστολο. Οι ισχυροί της γης ήταν εχθροί του και οι φτωχοί τον έβλεπαν σαν πατέρα τους. Στο τέλος πέθανε στην εξορία σαν να ήταν κάποιος κοινός εγκληματίας εξασθενημένος στο σώμα μα γενναίος στην ψυχή. Αυτός λοιπόν είναι ο Χρυσόστομος που είπε αυτά τα λόγια για το Χριστό κάποιος αδικημένος και περιφρονημένος από τους ανθρώπους κάποιος που έζησε τόσους πειρασμούς και θλίψεις ώστε κάποιοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους σοφούς και δίκαιους έλεγαν πως τον ξέχασε ο Θεός για τις αμαρτίες του.

Αδελφοί , όταν ακούμε αυτά τα λόγια του Χρυσοστόμου πως τα κρίνουμε; Μιλάνε στην καρδιά μας; Ανταποκρίνονται στην πίστη μας; Αναπαύουν την ψυχή μας; Αν ναι δεν είμαστε μακριά από τη βασιλεία του Θεού. Αν όμως τα θεωρούμε πολυλογία και υπερβολή τότε μάλλον η σχέση μας με το Θεό είναι προβληματική η πίστη μας και η διάθεση μας ρηχή. Χρειαζόμαστε πνευματικό αγώνα και ισχυρή προσευχή. Μάλλον κάπου έχουμε χάσει το δρόμο μας και δεν έχουμε βάλει τον Χς προτεραιότητα στη ζωή μας. Και όχι πρώτη προτεραιότητα αλλά μοναδική προτεραιότητα. Ο Θεός ζητά τα πάντα από μας αλλά αυτά που δίνει είναι απείρως περισσότερα και σημαντικότερα. Δώσε στο Θεό το χρόνο σου και θα σου χαρίσει την αιωνιότητα δώσε σ’αυτόν το σώμα σου και θα σου χαρίσει την αφθαρσία δώσε σε εκείνον την ψυχή σου και θα σου δώσει τη σωτηρία. Αυτός το ελάχιστο που του δίνουμε το ξεπληρώνει με το άπειρο. Μέσα σ’Αυτόν ζούμε , υπάρχουμε και κινούμαστε. Εμείς οι μικροί είμαστε το παν γι ‘Αυτόν που υπάρχει από πάντα και δεν έχει ανάγκη τίποτα και κανένα μας. Εμείς λοιπόν δεν θα του δώσουμε τα πάντα; Σ’ αυτόν ανήκει η βασιλεία και η δύναμη και η δόξα και τώρα και πάντα και στην αιωνιότητα ΑΜΗΝΠΗΓΗ:iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Το ιερό Ευαγγέλιο, ο αποκαλυπτικός δηλ. λόγος του Θεού, δεν παρουσιάζει μόνο μεγάλες αλήθειες που έχουν να κάνουν με το «θεωρητικό επίπεδο», όπως εντελώς αδόκιμα χαρακτηρίζουν την Αλήθεια, ορισμένοι. Το Ευαγγέλιο έχει να προσφέρει και «κώδικες» πρακτικής, που αν αποφασίζαμε να τους θέσουμε σε εφαρμογή, μετά βεβαιότητος όλα τα κοινωνικά προβλήματα θα εύρισκαν τη λύση τους.
Αλλ’ ας δούμε πολύ σύντομα την περικοπή του Ευαγγελιστή Ματθαίου, που θα ακούσουμε αύριο στους ναούς μας, η οποία αναφέρεται στον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων.
Δεν υπάρχει πιστός χριστιανός που να μη γνωρίζει το καταπληκτικό τούτο θαύμα. Συγκίνησε και συγκινεί τόσο, που η Εκκλησία μας στην όμορφη ακολουθία της Αρτοκλασίας, από αυτό το γεγονός λαμβάνει αφορμή και δέεται ώστε ο «άρτος ο επιούσιος», να μη παύσει να υπάρχει, και έτι πλέον να πληθύνεται «εις τον κόσμον άπαντα».
Πόσο πράγματι η Ευαγγελική αυτή περιγράφει συγκινεί κάθε ευαίσθητη και τρυφερή καρδιά που δεν σκληρύνθηκε από «την απάτη της αμαρτίας»!
Ο Κύριος μας, η Σαρκωμένη Αγάπη, όχι μόνο «εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς και εθεράπευσε τους αρρώστους», μα φροντίζει και για αυτές τις υλικές τους ανάγκες. Για το φαγητό, για το τόσο αναγκαίο ψωμί. Συγκινείται διότι βλέπει τα αγαπημένα του τέκνα εγκαταλελειμμένα και «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα...».
Και μόνο από αυτό το γεγονός, αποδεικνύεται ότι όσοι προσάπτουν την κατηγορία ότι ο Ιησούς δεν ασχολήθηκε με τα καθημερινά προβλήματα, ότι είναι το ολιγότερον άσχετοι με το Ιερό Ευαγγέλιο...
Πολλά, πάρα πολλά θα μπορούσε κανείς να πει επάνω στο θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων. Εμείς όμως θα σταθούμε σε ένα σημείο, το οποίο ίσως δεν έχουμε προσέξει και τόσο, και που μας βοηθά ώστε να κρατήσουμε από εδώ και πέρα συγκεκριμένη στάση ζωής.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι όταν οι μαθητές πλησίασαν τον Κύριο και κατά κάποιον τρόπο του υπέδειξαν ότι η ώρα παρήλθε και ότι πρέπει να απολύσει τους όχλους «Έρημος εστίν ο τόπος και η ώρα ήδη παρήλθεν, απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα» (Ματθ. ιδ΄15), ο Ιησούς στην παρατήρηση αυτή, τους απαντά με μια φράση που κάνει τους Αποστόλους να πετάξουν κάθε παραπέτασμα από την καρδιά και να παρουσιάσουν με παρρησία τα αποθέματα της ζωντανής τους πίστεως, που θα έπρεπε να διαθέτουν: «δότε αυτοίς υμείς φαγείν»(Ματθ. ιδ΄16) δηλ. δώστε τους εσείς να γευματίσουν.
Δεν είναι καθόλου απλή αυτή η φράση φίλοι μου.
Θα μπορούσαν οι μαθητές με τον λόγο αυτό που άκουσαν ή να γκρεμίσουν μέσα τους ό,τι μέχρι τότε είχε οικοδομηθεί ή να επαυξήσουν την πίστη τους και να την καλλιεργήσουν και να την αναδείξουν σε «δένδρον εσκυόφυλλον», πράγμα που και τελικώς έγινε.
Δεν διακρίθηκαν. Δεν τα έχασαν. Δεν άρχισαν να τοποθετούν μπροστά την «λογική». Έκαναν οι ίδιοι αυτό που μπορούσαν να κάνουν, και τελικώς ο Θεάνθρωπος, επιτέλεσε το καταπληκτικό θαύμα. Το θαύμα του χορτασμού των πέντε χιλιάδων ανδρών, δίχως να υπολογίζονται τα γυναικόπαιδα, μόνο με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια.
Και τίθεται τώρα το ερώτημα. Αφού ο Χριστός είναι «ο Αυτός χθες και σήμερα, ο Αυτός και εις τους αιώνας».Εμείς σήμερα, μπροστά στη φράση «Δότε υμείς αυτοίς φαγείν», με απλά λόγια για εμάς σήμερα «Κάντε αυτό που μπορείτε και τα άλλα τα αναλαμβάνω Εγώ ο ίδιος», ποια άραγε στάση κρατούμε;
Κρατούμε στάση απόλυτης εμπιστοσύνης και υπακοής ή είμαστε οι άνθρωποι που απλά έχουμε την πίστη ως folklore ενώ στην ουσία η καρδιά μας φιλοξενεί την καταραμένη ολιγοπιστία;
Και ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε δύο παραδείγματα.
Είσαι έγγαμος και αγαπάς τα παιδιά (τους επίγειους αυτούς αγγέλους). Κάνεις το θέλημα του Θεού στον θέμα της τεκνογονίας ή η ολιγοπιστία σου σε οδηγεί με τον «οικογενειακό προγραμματισμό» σε μία μίνι οικογένεια, διότι δήθεν αν έρθει και άλλος «άγγελος» μέσα στο σπίτι, δεν θα μπορείς δήθεν να τα βγάλεις πέρα;
Αν συμβαίνει αυτό, τότε πρόσεξε διότι η πίστη σου είναι ανάπηρη και στην πράξη βλαστημάς το όνομα του Θεού. Ναι το βλαστημάς όταν από τη μια, θεωρητικώς θαυμάζεις τη Δύναμη του Ιησού που με ελάχιστα υλικά διατρέφει τόσο πλήθος ανθρώπων, και από την άλλη με την παράβαση του καθήκοντός σου, ουσιαστικά κηρύττεις ότι Αυτός ο Ιησούς δεν δύναται τώρα να θρέψει ένα, δύο ή και όσα ακόμα τέκνα θα ήθελε να σου χαρίσει για τη δική σου ευτυχία αλλά και σωτηρία.
Επίσης εντολή του Θεού είναι η ευλογημένη ελεημοσύνη. Καλλιεργείς την αγία αυτή αρετή που σε κάνει να ομοιάζεις με τον Ουράνιο Πατέρα, ο οποίος συνεχώς ελεεί τον κόσμο ή η «χρηματιστηριακή λογική», έχει στεγνώσει την καρδιά σου και σε έχει μεταβάλει σε ένα χρηματοκιβώτιο που αργά η γρήγορα θα σκουριάσει και δεν θα κάνει ούτε για «ανακυκλώσιμο υλικό»;
Εισρέουν λίγα έσοδα στο βαλάντιο; Λέγε δόξα τω Θεώ και με την ελεημοσύνη, αυτά τα λίγα θα ευλογηθούν και θα γίνουν πολλά...Και επιτέλους, είμαστε όχι κύριοι, αλλά διαχειριστές του πλούτου (όταν εννοείται τα έσοδα είναι καθαρά και τίμια και δεν έχουν ίχνος από τον ιδρώτα ή κηλίδα από το αίμα των εργαζομένων που αδικούνται...).
Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά ότι «η εντολή της ελεημοσύνης, δόθηκε σε μας από το Θεό για να ασκήσουμε και καλλιεργήσουμε την αγάπη. Άλλωστε ο Θεός μπορεί να χορτάσει και να διαθρέψει τους πάντας «απονητί» δηλ. χωρίς κανένα κόπο.
Φίλοι μου, η συγκεκριμένη Ευαγγελική περικοπή, εκτός των άλλων, μας ανοίγει τους οφθαλμούς της καρδιάς για να δούμε αν διαθέτουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ιησού, αλλά και αν έχουμε καλλιεργήσει την αγάπη στους αδελφούς μας. Και αδελφοί μας είναι όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως έθνους και πεποιθήσεων.
Αμήν.
ΠΗΓΗ:thriskeftika.blogspot.com

Τα ιερά λείψανα του Οσίου Ιωακείμ του Ιθακησίου («Παπουλάκη») από 4 έως 11 Αυγούστου στη Λευκάδα


Η Ιερά Μητρόπολις Λευκάδος & Ιθάκης ανακοινώνει στον ευσεβή λαό και τους επισκέπτες της Λευκάδας και του Μεγανησίου ότι, συν Θεώ, από 4 έως 11 Αυγούστου 2009 θα μεταφερθούν στα νησιά αυτά για ευλογία των πιστών και αγιασμό τα χαριτόβρυτα λείψανα του Οσίου Πατρός ημών Ιωακείμ του Ιθακησίου, του κοινώς λεγομένου «Παπουλάκη, ο οποίος είναι γέννημα και θρέμμα της Ιθάκης.

Ποιος είναι ο Όσιος Ιωακείμ

Ο Όσιος Ιωακείμ γεννήθηκε στον οικισμό Καλύβια της Ιθάκης, το έτος 1786, από ευσεβείς γονείς και έλαβε το όνομα Ιωάννης. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια από την σκληρή μητρυιά του, όμως από μικρός ξεχώριζε από τους συνομηλίκους του για την πολλή αγάπη και τη δυνατή πίστη του στον Χριστό, την εκκλησιαστική ζωή του, τη νηστεία, την προσευχή, τη μελέτη, την αγάπη του προς όλους. Νέος, εργάστηκε ως ναυτικός. Σε κάποιο από τα ταξίδια του, έφυγε από το πλοίο και έμεινε στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, όπου εκάρη μοναχός και ονομάστηκε Ιωακείμ.

Μετά από μια εικοσαετία μοναστικής ζωής, όπου διακρίθηκε ως υπόδειγμα αρετής και πνευματικής προκοπής μεταξύ των μοναχών, κατέφυγε αρχικά στην Πελοπόννησο ως ιεραπόστολος και στη συνέχεια, επέστρεψε στην αγγλοκρατούμενη πατρίδα του, Ιθάκη, όπου για σαράντα περίπου χρόνια, πηγαίνοντας ακούραστος σε κάθε χωριό και κάθε σπίτι του νησιού, διδάσκει το λόγο του Θεού, βοηθά τους απόρους, χτίζει εκκλησίες (μεταξύ αυτών τον Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου στο Σπαρτοχώρι Μεγανησίου), ενημερώνει και ελέγχει τους κατοίκους για θέματα πίστεως. Ζώντας ο ίδιος με μεγάλη άσκηση και σε εκούσια φτώχεια, αποτελεί το στήριγμα, την παρηγοριά, την ελπίδα όλων των κατοίκων της Ιθάκης. Για την μεγάλη του αρετή και την υψοποιό ταπείνωσή του, ο Θεός τον προίκισε με πολλά χαρίσματα (προορατικό, διορατικό, ιαματικό κ.ά.), με σκοπό τη μετάνοια και την ψυχική σωτηρία των ανθρώπων. Για αυτό και στις καρδιές και συνειδήσεις των ντόπιων ανέκαθεν ο «Παπουλάκης» ήταν ο Άγιός τους. Ο Όσιος Ιωακείμ εκοιμήθη στις 2 Μαρτίου 1868 και ετάφη πίσω από τον Ι Ν. Αγίας Βαρβάρας, στον Σταυρό Ιθάκης. Η ανακομιδή των λειψάνων του πραγματοποιήθηκε στις 23 Μαίου 1992 και η αγιότητά του διακηρύχθηκε επίσημα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1998. Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 23 Μαΐου, ημέρα της ανακομιδής των ιερών λειψάνων του.

Το πρόγραμμα

Τα λείψανα του Οσίου Ιωακείμ θα αφιχθούν στην πόλη της Λευκάδος το απόγευμα της Τρίτης, 4 Αυγούστου 2009 και ώρα 7 μ.μ. στην προκυμαία της πόλεως. Ακολούθως θα σχηματισθεί, μέσω της Κεντρικής Αγοράς, λιτανευτική πομπή μέχρι τον Ι. Ναό του Αγίου Νικολάου, όπου και θα παραμείνουν μέχρι το απόγευμα της Παρασκευής, 7 Αυγούστου.

Την Παρασκευή, 7 Αυγούστου 2009 και ώρα 7.30 μ.μ. τα ιερά λείψανα θα μεταφερθούν στο Νυδρί. Η υποδοχή θα γίνει στην είσοδο της κωμοπόλεως (στη γέφυρα του Δημοσαρίου) και θα αποτεθούν στον Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής.

Την Κυριακή, 9 Αυγούστου 2009 θα αναχωρήσουν για το Βαθύ Μεγανησίου, όπου θα γίνουν δεκτά την 12η μεσημβρινή. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ώρα 8 μ.μ., θα αφιχθούν στο Κατωμέρι και το απόγευμα της Δευτέρας, 10 Αυγούστου και ώρα 7.30 μ.μ. θα γίνουν δεκτά στο Σπαρτοχώρι.

Τα ιερά λείψανα θα αναχωρήσουν από το λιμάνι «Σπήλια» Σπαρτοχωρίου για να επιστραφούν στην Ιθάκη το πρωί της Τρίτης, 11 Αυγούστου και ώρα 11 π.μ.

Κατά την παραμονή των ιερών λειψάνων στην πόλη της Λευκάδος, στο Νυδρί και στα χωριά του Μεγανησίου έχει προγραμματισθεί να τελούνται καθημερινά Θείες Λειτουργίες, Παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Όσιο Ιωακείμ και άλλες ι. ακολουθίες.

Προσκαλούνται όλοι οι ευσεβείς Χριστιανοί να συμμετάσχουν στις ως άνω λατρευτικές εκδηλώσεις και να τιμήσουν το νεοφανή αυτόν Άγιο της Εκκλησίας μας, ζητώντας τις προσευχές και τις προς Θεόν μεσιτείες του.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΚΑΝΟΝΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΡΠΑΘΙΟ ΚΑΛΥΜΝΟΣ 23-30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009


Μετά την μεγάλη επιτυχία του σεμιναρίου για κανόνι στη Σύμη και κατόπιν προσκλήσεως του Δημάρχου Καλύμνου το 2ο σεμινάριο κανονιού γίνεται πραγματικότητα.
Από τις 23-30 Αυγούστου στην γοητευτική Κάλυμνο ο Μανώλης Καρπάθιος θα διδάξει τις σύγχρονες τεχνικές του οργάνου σε μουσικούς απ’όλη την Ελλάδα. Συνδιοργανωτής του σεμιναρίου είναι η Πολιτισμική Εταιρεία Σύμης του Γιάννη Μεγαλούδη πού θα παρέχει τεχνογνωσία και την εμπειρία του πρώτου σεμιναρίου.
Η αυξημένη ζήτηση για συμμετοχή δείχνει την ανοδική πορεία του οργάνου στη χώρα μας και τη δίψα του κόσμου για πηγαίες μουσικές εκφράσεις πού σχετίζονται με την αρχαιοελληνική και βυζαντινή μουσική πραγματεία.
Η τιμή συμμετοχής είναι 140€ και περιλαμβάνει την διδασκαλία και την φιλοξενία.
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Καλλιόπη Μαύρου, τηλ.6976679366 και 6979467705.
Ταπεινά ευχόμαστε στον αγαπητό φίλο Μανώλη Καρπάθιο καλή δύναμη και σύντομα και στο Αγρίνιο!Πρόκειται για εναν μεγάλο και σπουδαίο ΔΑΣΚΑΛΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟ!!! Μας τιμάει με την φιλία και την εκτιμηση του!

ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΜΗΝΑ ΑΔΕΛΦΟΙ!


Ο ΤΙΜΙΟΣ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ.
ΚΑΛΟ ΣΤΑΔΙΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Ιερό Μνημόσυνο π.Θεοκλήτου Ντζάθα


Το προσεχές Σάββατο 1 Αυγούστου 2009 στον Ιερό Ναό Αγίου Κυπριανού Παναιτωλίου μετά την Θεία Λειτουργία θα τελεσθεί το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Αρχιμανδρίτου π.Θεοκλήτου Ντζάθα,πρώην Σχολάρχου της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών.

Ένας Αιχριστοφορίτης στη χρυσή Εθνική Νέων του μπάσκετ! Μπράβο Θανάση.


Πριν από λίγες ημέρες ο ελληνικός αθλητισμός βίωσε ακόμη μια μεγάλη επιτυχία. Συγκεκριμένα, η Εθνική Ομάδα Νέων Ανδρών του μπάσκετ κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο, κερδίζοντας στον τελικό το αντίστοιχο συγκρότημα της Γαλλίας. Όπως είναι φυσικό τέτοιες επιτυχίες μας στέλνουν αισιόδοξα μηνύματα, αφού αποδεικνύουν ότι στην Ελλάδα και ταλέντα υπάρχουν (το αν θα αξιοποιηθούν αναλόγως μελλοντικά είναι ένα άλλο θέμα!) και σωστή δουλειά γίνεται από τους αρμόδιους. Μιλάμε πάντα για τα άτομα εκείνα τα οποία βρίσκονται ''πίσω από τις κάμερες'' προετοιμάζοντας κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους αθλητές μας.
Σε αυτή λοιπόν την κατηγορία των προσώπων ανήκει και ένας νέος άνθρωπος γέννημα θρέμμα της αγρινιώτικης κοινωνίας. Πρόκειται για τον 29χρονο φυσικοθεραπευτή της Εθνικής Ομάδας Νέων Ανδρών του μπάσκετ, Θανάση Ζαμπάρα, ο οποίος εδώ και τέσσερα χρόνια προετοιμάζει με επιμέλεια και μεθοδικότητα τους νεαρούς αθλητές, προκειμένου κάθε φορά να είναι πανέτοιμοι στις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Παράλληλα, είναι υπεύθυνος όλο αυτό το χρονικό διάστημα, στο ίδιο πάντα πόστο, και στην Εθνική Ομάδα Γυναικών της καλαθοσφαίρισης, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια διατηρεί δικό του φυσικοθεραπευτήριο στο Αγρίνιο.
Το agrinionews επικοινώνησε μαζί του μετά τον άθλο της Ρόδου, ζητώντας του να μας περιγράψει το ρόλο και τις σχέσεις του με τα χρυσά παιδιά του Κώστα Μίσσα. ''Ο ρόλος μου στην ομάδα είναι περίπλοκος, καθότι λόγω του ότι είμαι πολύ κοντά στους παίκτες είμαι παράλληλα κάτι σαν συνδετικός κρίκος μεταξύ παικτών και προπονητών'' μας ανέφερε, καταλήγοντας ότι ''σημαντική επίσης είναι η συμβολή μου στην προετοιμασία των αθλητών είτε για προπόνηση είτε για αγώνα.''

Εμείς του ευχόμαστε ολόθερμα να ζήσει και άλλες πιο μεγάλες επιτυχίες και γιατί όχι μέσα από την αντίστοιχη θέση στην Εθνική Ανδρών!
Y. Γ.: Μέσω σχολίου αναγνώστη ενημερωθήκαμε ότι και άλλος ένας Αγρινιώτης αποτελεί μέλος του εν λόγω τεχνικού τιμ. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο πραγματοποιούμε τη συγκεκριμένη προσθήκη στο κείμενό μας. Πρόκειται για τον κ. Κώστα Νικάκη, ο οποίος είναι ο βοηθός του Κώστα Μίσσα και αναμφισβήτητα και η δική του συμβολή είναι εξίσου σημαντική σε αυτό τον θρίαμβο
.
ΠΗΓΗ:agrinionews

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΙΣ 9.00 το βράδυ σε συνεργασία με το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Μεταμόρφωσης Αττικής


Στα πλαίσια των Σωτηρείων 2009 στη Μεταμόρφωση Αττικής και στο προαύλιο του ομωνύμου ναού αυτήν την Κυριακή στις 21:00 το βράδυ η Μαρίνα Μανωλάκου και ο Μανώλης Καρπάθιος συνοδεία μεγάλης ορχήστρας, θα παρουσιάσουν τραγούδια παραδοσιακά πού αναφέρονται στην Παναγία.

Μεγάλο μέρος της ποιητικής δημιουργίας των παλαιών χρόνων κάνει αναφορές στην Μητέρα των Χριστιανών. Οί Έλληνες πολύ τιμούν την Παναγία κάι πάντα ζητούν την συνδρομή της και στο δημοτικό τραγούδι για να ευλογήσει το ανδρόγυνο, να προφυλάξει τά μικρά παιδιά, να σκεπάσει τα’ανθρώπινο γένος.

Θα ακουστούν σκοποί και τραγούδια απ’τά Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την Πελοπόννησο, τη Μ.Ασία, τη Θράκη κ.ά απο τούς εκλεκτούς φίλους Μαρίνα Μανωλάκου και τον Μανώλη Καρπάθιο.

Μια εισαγωγική εκδήλωση στο κλίμα των ημερών όπου η γιορτή της Παναγιάς δεσπόζει στην κορύφωση του καλοκαιριού.

ΑΙΟΛΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ;


Η Σαράνταινα είναι μνημείο της Φύσης!
Θα μπορούσαμε να φανταστούμε αιολικό πάρκο στην Ακρόπολη;
Ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε αρνητικά!
Στο βωμό του Κέρδους όλα είναι πιθανά!
Η εταιρεία TERNA Ενεργειακή ετοιμάζεται να καταστρέψει ένα από τα τελευταία Μνημεία της Ελληνικής Φύσης. Ας μην ξεχνάμε πως ότι είναι το Βάι για τον φοίνικα, είναι η οροσειρά της Σαράνταινας για την Οξυά. Εδώ βρίσκεται ένα μοναδικό παρθένο δάσος οξυάς, που αποτελεί και το νοτιότερο όριο εξάπλωσής της στην Ευρώπη. Επιπλέον στην περιοχή εντοπίζονται σπάνια ενδημικά είδη όπως Centaurea princeps ενδημικό αποκλειστικά στην περιοχή (!), Thymus hartvigii subsp. macrocalyx, Medicago medicaginoides που αναφέρονται στα διάφορα Red data books, όπως π.χ το Medicago medicaginoides που απ’ όλη την Ελλάδα μόνο σ’ αυτή την περιοχή εμφανίζεται (είδος κυρίως της Ασίας) και εδώ είναι το ανατολικότερο όριο εξάπλωσής του. Η Σαράνταινα αποτελεί εξάλου και τον νοτιότερο στην Βαλκανική Βιοτόπο για τις καφέ αρκούδες. Εδώ επίσης συναντάμε σπάνια είδη της Ελληνικής Πανίδας όπως τον Λύκο, το Ζαρκάδι,το Αγριοκάτσικο και μέχρι την δεκαετία του '9ο και τον σπανιότατο Λύγκα. Η ορνιθοπανίδα της ευρύτερης περιοχής περιλαμβάνει εκτός των άλλων και τον Ασπροπάρη, τον Γύπα, τον Χρυσαετό και την Μαυροτσικλιτάρα. Αποτελεί δηλ. περιοχή φυσικού αποθέματος προς διατήρηση και προστασία και προκαλεί όχι μόνο έκπληξη αλλά και πολλά ερωτηματικά το γιατί δεν εντάχθηκε στο δίκτυο "Natura 2000."
Πριν προλάβουν λοιπόν να εγκαταστήσουν Αιολικά Πάρκα και στα Μνημεία της Πολιτισμικής μας Κληρονομιάς - γιατί είναι ικανοί και για κάτι τέτοιο... και να δούμε και δίπλα στον Παρθενώνα Ανεμογεννήτριες... ας αντιδράσουμε άμεσα και ας απαιτήσουμε:
ΑΜΕΣΗ ΙΔΡΥΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ "ΒΑΡΔΟΥΣΙΩΝ-ΣΑΡΑΝΤΑΙΝΑΣ-ΚΡΑΒΑΡΩΝ"


ΠΗΓΗ:konstantinosdavanelos.blogspot.com

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Εις μνήμην π. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΝΤΖΑΘΑ. Του κ. Ιωάννη Κωστάκη.

Η τοπική Εκκλησία της Αιτωλοακαρνανίας έγινε φτωχότερη. Ένας υπέροχος άνθρωπος, λαμπρός παραδοσιακός κληρικός, ένας ζηλωτής καλών έργων και ακάματος εργάτης κάτω απο τραγικές συνθήκες, έφυγε από κοντά μας.
Ο τροχήλατος θάνατος άρπαξε βίαια τον λαοφίλητο Αρχιμανδρίτη π. Θεόκλητο Ντζαθα. Στις 23 Ιουνίου του 2009 ο π. Θεόκλητος μετεγραφη στα Δημοτολόγια της Βασιλείας των ουρανών.
Προσπερνώ τα συμβατικά, βιογραφικά χρονολογικά στοιχεία και τους πολλούς σταθμούς της επίγειας πορείας του. Με σφιγμένη την καρδιά θα υπογραμμίσω πτυχές της πολύπλευρης προσωπικότητας του.
Η μακροχρόνια και αδιατάρακτη πνευματική σχέση -πραγματική ευλογία Θεού- επιτρέπουν την κατάθεση προσωπικής μαρτυρίας για το αυθεντικό Εκκλησιαστικό φρόνημα και ήθος του ανδρός, ο οποίος αποτελούσε κόσμημα της τοπικής Εκκλησίας και λάμπρυνε την γενέτειρα γη του Παναιτωλίου.
Ο π. Θεόκλητος Ντζαθας διακρίνονταν για την πλούσια πνευματική του δραστηριότητα, που με σεμνότητα και διάκριση πραγματοποιούσε.
Δεκαετίες πολλές, ως άοκνος πνευματικός γεωργός, αροτριούσε στον αγρό της Εκκλησίας.
Το Μεσολόγγι, τα Γιάννενα, η Ριζάρειος Εκκλησιαστική Σχολή, η Ναύπακτος, η παλαίφατη Ιερά Μονή Μυρτιάς, η ευρύτερη περιοχή του Αγρινίου, το Ησυχαστικό Κέντρο "Αγ. Κυπριανός" και εσχάτως το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αγρινίου, είναι μερικοί απ' τους πνευματικούς στίβους στους οποίους ο π. Θεόκλητος, ως δόκιμος αθλητής, αθλούνταν πνευματικά, εκδαπανώμενος χάριν του λαού του Θεού.
Η απαλή και γαλήνια μορφή του, ο άρτιος Θεολογικός-Εκκλησιαστικός και πατρικός του λόγος άγγιζε τις καρδιές. Γαλήνευε ταραγμένες συνειδήσεις. Συμβίβαζε διισταμένες απόψεις. Αποκαθιστούσε διασπασμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Γίνονταν «τοις πάσι τα πάντα» ρίχνοντας πάνω τους το φως του Χριστού.
Κι' αυτή η συνεχής εκδαπανήσις του χάριν των εν αναγκαίας «ελαχίστων αδελφών» δεν μείωνε τον ζήλο του για μελέτη, προσευχή, συγγραφική παραγωγή και ανυστακτη φροντίδα να ολοκληρώσει το Ησυχαστικό Κέντρο και να «ευτρεπιζει» συνεχώς τον μικρό «παράδεισο» του περιβάλλοντος χώρου.
Απο βαθεια χαράματα ξεκινούσε η καθημερινότητα του. Η 4η πρωινή ωρα τον εύρισκε στο γοητευτικό Εκκλησάκι του Αγ. Κυπριανού να εφαρμόζει με ακρίβεια το Εκκλησιαστικό τυπικό. Η κάθε ημέρα ήταν γεμάτη απο πολύπλευρη δράση και προσφορά «παντί τω αιτουντι».
Οι καθορισμένες νηστείες τηρούνταν στο ακέραιο.
Η πάνδημη συμμετοχή χιλιάδων πιστών στην εξόδιο ακολουθία, που εψάλη στον Ιερό Ναό Αγ. Παρασκευής-Παναιτωλιου, αποτελεί περίτρανη απόδειξη της καθολικής εκτίμησης και αγάπης που έτρεφε στο πρόσωπο του. ο ευσεβής λαός της περιοχής.
Στην ακολουθία έλαβαν μέρος οι Μητροπολίτες Αιτωλίας και Ακαρνανίας, Ναυπάκτου και Αγιου Βλασιου, Λευκάδος και Ιθάκης, ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης π. Θεόδωρος Ζήσης, Δήμαρχοι, εκπρόσωποι αρχών και διαφορών φορέων της περιοχής.
Όλοι - οι χιλιάδες άνθρωποι- ως εις άνθρωπος με σφιγμένες καρδίες και δακρυσμένα μάτια, κατευώδοσαν τον πολυσεβαστο και αξιαγάπητο π. Θεόκλητο στο χώρο της αιωνίας ανάπαυσης του υλικού σκηνώματος του.
Εκεί, σε μια γωνιά του Ησυχαστικου κέντρου, που με κόπους και ίδρωτα ολόκληρης ζωήύ προετοίμαζε, αποτέθηκε το φθαρτό σώμα του, ως σπόρος που φυτεύεται στη γη, για να βλαστήσει στην αιωνιότητα.
Διάχυτη είναι η αγωνία των πιστών που αποχαιρέτισαν τον πολυκλαυστο π. Θεόκλητο, για την μελλοντική πορεία του Ησυχαστικου κέντρου "Αγ. Κυπριανός" που αποτελεί συμπύκνωση μακροχρονίων αγώνων και συνεχούς αγωνίας του ακαμάτου δημιουργού του.
Η γλυκεία και ήρεμη μορφή του, το ολοκάθαρο αστραποβόλο βλεμμα του, το χαμογελαστό πρόσωπο του, θα πλανώνται στους χώρους του Ησυχαστήριου του. Ευχή, ελπίδα και προσδοκία όλων είναι να υπερνικηθούν πιθανά εμπόδια, δυσκολίες και προβλήματα που άφησε η απροσδόκητα ξαφνική αναχώρηση του π. Θεόκλητου.
Οι πύλες του κέντρου πρέπει να παραμείνουν ανοιχτές. Το πνευματικό αυτό λιμάνι να είναι σε διαρκή ετοιμότητα, ώστε «οι κοπιωντες και πεφορτισμένοι» να βρίσκουν ανάπαυση, παρηγοριά, ενίσχυση και στήριγμα στην αγωνιστικήν τους πορεία.
Αξέχαστε π. Θεόκλητε, εκεί ψηλά που βρίσκεται τώρα, στο ουράνιο θυσιαστήριο «μη διαλείπεις πρεσβεύων» για όσους ακόμα περπατάμε στην κοιλάδα αυτή του πόνου και των δακρύων.

Πολυσεβαστε γέροντα, αιωνία σου η μνήμη.

Ρητά Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου


Το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν εωσφορικόν, το μετανοείν θείον.

«Μή σφόδρα θαρρείν, μηδ' απελπίζειν άγαν. Τό μέν γάρ εκλύει,τό δ'ανατρέπει».

Μετάφραση: Μην θαρεύεσαι υπερβολικά, ούτε να απελπίζεσαι πολύ. Διότι το μεν πρώτο χαλαρώνει τη ζωή, το δε δεύτερο την ανατρέπει.

«Μή είς αύριον αναβάλλου ή γάρ αύριον ουδέ ποτε λαμβάνει τέλος».

Δε μπορείς να είσαι ήλιος; Τότε γίνε σελήνη.

Η συναίσθηση της άγνοιας είναι ένα μεγάλο βήμα προς τη γνώση.

Κλαύσον τους αμετανοήτους, κλαύσον τους μηδέποτε μετανοήσαντες.

Όταν ανακαλύπτεις την πόρτα της καρδιάς σου, ανακαλύπτεις τη πύλη του ουρανού

Τούτο είναι που ανατρέπει όλη την οικουμένη. Η αμέλεια που δείχνουμε για την ανατροφή των παιδιών μας

Η μεν απελπισία αυτόν που έπεσε δεν τον αφήνει να σηκωθεί, η δε αμέλεια τον όρθιο καταφέρνει να το γκρεμίσει.

Η ελπίδα, οδηγεί στη μετάνοια και τη σωτηρία.

Όταν δυστυχούμε είναι φυσικό να πλησιάζουμε το Θεό.

Το σπουδαίο και θαυμαστό είναι να μας διακρίνει ευλάβεια όταν ευτυχούμε.

Ανώφελη είναι η νηστεία, όταν περιορίζεται μόνο στις τροφές.

Ο Θεός εμφανίζεται επιεικής στους αμαρτωλούς και αυστηρός στους δικαίους.

Ως φτωχούς βλέπει τους αμαρτωλούς ο Θεός και τους ελεεί, ως πλούσιους βλέπει τους ενάρετους και τους αντιμετωπίζει απαιτητικά

Η μετάνοια χωρίς ελεημοσύνη είναι νεκρή και χωρίς φτερά.

Όποιος ελεεί το φτωχό δανείζει το Θεό, με βέβαιη επιστροφή του δανείου του.

Ο πλούσιος μπορεί να δικαιωθεί με την ελεημοσύνη, αλλά και ο φτωχός με τη υπομονή.

Με τη μετάνοια σβήνουμε κάθε αμαρτία στο άπειρο πέλαγος της φιλανθρωπίας του Θεού.

Ο Χριστός δε ντρέπεται να απλώσει το χέρι του να πάρη λίγη ελεημοσύνη του πτωχού, και ντρέπεσαι συ να απλώσεις το χέρι να δώσεις λίγον αργύριον ή και άρτον; πόσης εντροπής;

Η πρώτης θυγάτηρ του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπον.

...ούτω είναι και εκείνος, όπου πλεονεκτεί πάντοτε να πλουταίνει, και αυτός πάλιν πτωχός είναι. Εις όλη του τη ζωή ζητιάνος.

Πλoύτον, τον γεννήτορα πάσης παρανομίας, τον ευρετήν πάσης κακίας, τον συνεργόν της ψυχοφθόρου γαστριμαργίας και αντίπαλον της εγκρατείας, τον πολέμιον της σωφροσύνης, τον πάσης αρετής κρυπτόν κλέπτην.

Ο φθόνος τους της ψυχής οφθαλμούς πηροί(τυφλώνει).

Όπως το σώμα έχει ανάγκη από υλική τροφή, έτσι και η ψυχή έχει ανάγκη από καθημερινή υπόμνηση και τροφή πνευματική.

Δεν είναι δυνατό εκείνος που αγωνίζεται για την αρετή να μην έχει πολλούς εχθρούς

"ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ" ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ


Άκουσε, παιδί μου, να σου ειπώ. Η τέλεια αγάπη είναι να πουλήσης όλα σου τα πράγματα, να τα δώσης ελεημοσύνη και να πηγαίνης και εσύ να εύρης κανένα αυθέντη να πουληθής σκλάβος. Και όσα πάρης, να τα δώσης όλα. Να μη κρατήσης ένα "άσπρο". Μπορείς να το κάμης αυτό να γίνεις τέλειος;

Βαρύ σου φαίνεται... Δεν μπορείς να το κάμης αυτό; Κάμε άλλο: Μη πουληθής σκλάβος. Μόνο πούλησε τα πράγματα σου. Δώσε τα όλα ελεημοσύνη. Το κάμνεις; Ακόμα βαρύ σου φαίνεται και αυτό. Ας έλθωμε παρακάτω. Δεν μπορείς να δώσης όλα σου τα πράγματα. Δώσε τα μισά. Δώσε από τα τρία ένα. Δώσε από τα πέντε ένα. Ακόμη βαρύ σου φαίνεται. Κάμε άλλο. Δώσε από τα δέκα ένα. Το κάμνεις; Ακόμη βαρύ σου φαίνεται. Κάμε άλλο. Μη κάμης ελεημοσύνη. Μη πουληθής σκλάβος.

Ας έλθωμε παρακάτω: Μη πάρης το ψωμί του αδελφού σου, μή πάρης τό εξωφόρι του. Μή τόν κατατρέχεις. ΜΗ ΤΟΝ ΤΡΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ. Μήτε και αυτό τό κάμνεις; Ας έλθωμε παρακάτου. Καμε άλλο: Τον ευρήκες τον αδελφό σου μέσα είς την λάσπην και δεν θέλεις να τον εβγάλης. Καλά. Δεν θέλεις να του κάμης καλό. Μη του κάμης κακό. Άφησε τόνε. Πως θέλομεν να σωθούμεν, αδελφοί μας, τό ένα μας φαίνεται βαρύ, το άλλο βαρύ.
Που να πάμε παρακάτου; Δεν έχομε να κατέβουμεν. Ο Θεός είναι εύσπλαχνος. Ναι. Μα είναι και δίκαιος. Έχει και ράβδον σιδηράν. Λοιπόν, αν θέλωμεν να σωθούμεν πρέπει να έχωμεν την αγάπην είς τον Θεόν και εις τους αδελφούς μας
».

SOS Ανάγκη για αιμοπετάλια - ομάδα αίματος 0+


Φίλοι bloggers και σε όλους τους αναγνώστες μας απευθύνουμε πρόσκληση - παράκληση για αιμοπετάλια...

Όσοι θα βρίσκεστε στην Αθήνα τον Αύγουστο και μπορείτε, θα σας παρακαλούσαμε να προσέλθετε στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών (Μαρούσι) στον 6ο όροφο (γιατρός Άννα Πηγαδίτου, τηλ. 210 6198100) προκειμένου να δώσετε δείγμα για αιμοπετάλια. Η λήψη δείγματος γίνεται καθημερινά Δευτέρα - Παρασκευή από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4 το μεσημέρι.

Ένας αγαπημένος συνάδελφος από τον ΕΤ, ο Κυριάκος Γιατσένκο (αναφέρετε το όνομά του κατά την διαδικασία λήψης δείγματος) τα έχει μεγάλη ανάγκη. Η ομάδα αίματος ειναι 0+

Δυστυχώς τα αιμοπετάλια δεν είναι σαν το αίμα, δεν μπορούν να αποθηκευτούν, αλλά παρέχονται στους ασθενείς άμεσα μετά τη λήψη τους. Γι' αυτό το λόγο παρακαλούμε θερμά, όσους θα βρίσκονται στην Αθήνα τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ και μπορούν, να δώσουν δείγμα και αν είναι συμβατοί, να αφιερώσουν λίγο απο το χρόνο τους, όταν τους καλέσουν, και να δώσουν αιμοπετάλια.

Ευχαριστούμε θερμά

ΠΗΓΗ:/ergazomenoieleftherostipos.blogspot.com/

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

"ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ" ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Δεν είναι δύσκολο να θέσουμε ένα σκάφος στην ανακριτική διάθεση μας. Η τεχνολογία μάς δίνει τη δυνατότητα να το ζυγίσουμε, να το αποσυνθέσουμε, να ξεχωρίσουμε κυκλώπειες λαμαρίνες και δυσδιάκριτες βιδούλες, μέχρι και να ανιχνεύσουμε τη μοριακή σύσταση καθενός από τα εξαρτήματα του. Μπορούμε δηλαδή να εξετάσουμε το σκάφος «καθ' εαυτό» / από μόνο του και δικαίως να κομπάσουμε για την ολοκληρωμένη γνώση που θα αποθησαυρίσουμε. Αυτό όμως που δεν θα εκμαιεύσουμε με τον τρόπο αυτό, είναι η ρότα του. Τον προορισμό του, τον Πειραιά ή το Πουέρτο Ρίκο, δεν θα τον βρούμε στο σκάφος καθ' εαυτό. Απλώς τα όργανα πλοήγησης, αφού διακονούν και αποτυπώνουν κάποια απόφαση πλεύσης προς τον προορισμό, μπορούν να μας υποψιάσουν ότι η αλήθεια του καραβιού δεν εξαντλείται στα συστατικά του, αλλά έχει να κάνει με τον προσανατολισμό του προς κάτι Άλλο απ' αυτό που είναι το καράβι.

Αυτό το Άλλο δίνει νόημα στην ύπαρξη του σκάφους και διαφοροποιεί τις κινήσεις του σκάφους από τις περιδινήσεις φελλού που απλώς επιπλέει πάνω στο κύμα. Δεν ξέρω αν έχει σχέση με τούτο ο υποτιμητικός χαρακτηρισμός κάποιου ως «φελλού» στην καθημερινή γλώσσα, αλλά δε μοιάζει καθόλου αταίριαστο. Όντως, αυτό που δίνει στην ανθρώπινη βιοτή νόημα και την κάνει να είναι ζωή κι όχι απλώς επιβίωση, είναι η ύπαρξη, ο προσδιορισμός, η αποδοχή ενός Άλλου. Μπορεί να είναι το όραμα για μια καλύτερη κοινωνία ή η προσπάθεια κοινωνίας με τον Θεό, η μανία για απόκτηση ισχύος ή ο πόθος για λύτρωση από τον πόνο κ.ο.κ. Σε κάθε περίπτωση, το Άλλο είναι κάτι το οποίο δεν ταυτίζεται απολύτως με το παρόν, με την παρούσα κατάσταση μας ή τον παρόντα εαυτό μας. Μπορεί να αφορά κάτι οντολογικά διαφορετικό από τον κόσμο (όπως π.χ. ο Θεός του Χριστιανισμού) ή να είναι εντελώς εγκόσμιο (π.χ. η παγκόσμια επικράτηση της ειρήνης), πάντα ωστόσο κάτι που εμπνέει τη ζωή και τη δράση. Υπ' αυτή την έννοια, η σχέση προς το Άλλο μπορεί να ονομαστεί Ιδεολογία, μπορεί να ονομαστεί και Θρησκεία.

Όσο πιο γενικόλογα και αφηρημένα μιλάμε, τόσο δυσκολότερα θα διακρίνουμε μεταξύ αυτών των δύο μεγεθών. Το να πει κανείς ότι η Ιδεολογία καυχάται για την κατασκευή της από τον άνθρωπο (και άρα προϋποθέτει την κριτική σκέψη), ενώ η Θρησκεία για την αποκάλυψη της από κάποιον Θεό (και άρα αξιώνει την ανεπιφύλακτη αποδοχή), είναι τουλάχιστον ανεπαρκές. Ο Ινδουισμός των Ουπανισάδων όχι μόνο δεν αυτοχαρακτηρίζεται αποκάλυψη, αλλά ούτε καν ασχολείται με τη δράση κάποιου θεού. Ο Φερνάντεθ Ντε Λα Μόρα, από την άλλη, κατήγγειλε τις ιδεολογίες ως αντίποδα της αυθεντικής σκέψης και καλωσόρισε την κοινωνική ανάπτυξη ως νεκροθάφτη τους (1) , ενώ αντιθέτως ο Νορμπερτο Μπόμπιο αφαίρεσε το φτυάρι από τα χέρια της ανάπτυξης και κατέδειξε ότι κι αυτή είναι μια ιδεολογία (2) . Ο Έριχ Φρομ χαρακτήρισε θρησκεία κάθε τι που εμπνέει προσανατολισμό και αφοσίωση (ακόμα κι αν πρόκειται για ιδεολογία, πολιτικό κόμμα ή αθεΐα) (3) και ο Ερνστ Κασίρερ μάς εγκατέσπειρε την υποψία ότι ο σύγχρονος ορθολογικός πολιτισμός ουδόλως στερείται θρησκευτική προσήλωση σε μύθους (4) .

Όλα αυτά τα αναφέραμε εντελώς ενδεικτικά, για να σημειώσουμε πόσο ανεπαρκές είναι να οχυρωθεί κανείς πίσω από ταμπέλες για να προβεί σε αξιολογήσεις (5) . Μέσα στην ιστορική πραγματικότητα καμιά ταμπέλα δε λειτουργεί σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Δεν αρκεί να δηλώνεις ιδεολόγος για να εξοστρακίσεις τη θρησκοληψία, ούτε αρκεί να δηλώνεις πιστός για να ξορκίσεις τις ιδεοληψίες. Ανεξάρτητα από τον όποιο αυτοχαρακτηρισμό του, το καράβι μπορεί να κατευθύνεται είτε στην αγκαλιά των Φαιάκων είτε, αντιθέτως, στα σαγόνια των Λαιστρυγόνων. Ο καπετάνιος μπορεί να εμπνέεται από τον μισάνθρωπο ρεαλισμό του κάπταιν Νέμο ή από τη φιλάνθρωπη φαντασίωση του Πήτερ Παν. Ακριβώς επειδή, όπως είπαμε, το Άλλο πάει πέρα από τα «συνθετικά» ή το παρόν σου, η επιλογή του κλώθεται από την αυθαιρεσία της ανθρώπινης ελευθερίας: σχοινοβατεί μεταξύ ξύπνου και ονείρου, εμπειρίας και φαντασίωσης, αλήθειας και φενάκης. Εδώ είναι που η ιστορία αναδεικνύεται σε πεδίο πάλης ιδεών και προτάσεων ζωής. Στα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης η εγκόλπωση της μιας ή της άλλης ρότας ως της αληθούς ρότας συνήθως δεν γίνεται σαν εφαρμογή συνταγής, αλλά ως κίνηση εμπιστοσύνης. Αυτό λοιπόν που μπορεί να κάνει στο παρόν κανείς, είναι να ανοίξει τα χαρτιά του για να δείξει ποια είναι η ρότα του, ποιες οι αξιώσεις της και ποιες οι αντοχές της. Να διαλεχθεί δηλαδή δίνοντας μαρτυρία γι' αυτό που ζει και γι' αυτό που φρονεί.

Αυτό λοιπόν που χρειάζεται να ψηλαφίσει σήμερα η συζήτηση είναι πώς το όραμα γίνεται εφιάλτης και πώς αυτό που φαίνεται ως επιλογή του ανθρώπου καταντά επιβολή πάνω στον άνθρωπο. Από δω και πέρα ο λόγος μας θα γίνει εξ ανάγκης πιο συγκεκριμένος. Αλλιώς κινδυνεύουμε να πέσουμε σε ακαταληψία, συγχέοντας ετερούσια κριτήρια και σαγηνευόμενοι από τον εντυπωσιασμό επιφανειακών ομοιοτήτων. Στο χώρο των θρησκειών η έννοια «σωτηρία» π.χ. - σε πείσμα όσων φρεναπατώνται ότι όλες οι θρησκείες είναι λίγο-πολύ το ίδιο πράγμα - κατανοείται υπό διαμετρικά αντίθετες οπτικές: ο Χριστιανισμός οραματίζεται λύτρωση του κόσμου από τη φθορά και τον θάνατο, απωανατολικές θρησκείες οραματίζονται λύτρωση του πνεύματος από τον κόσμο (6) , ενώ πάμπολλοι νεοέλληνες είτε κραδαίνουν με περηφάνεια ως χριστιανική πίστη τους το απωανατολικό όραμα είτε ξιφουλκούν κατά της χριστιανικής πίστης πεπεισμένοι ομοίως ότι αυτή συμπίπτει με το απωανατολικό όραμα. Ποιος είπε ότι η Βαβέλ βρίσκεται μακριά μας;

Ας αναφερθούμε λοιπόν συγκεκριμένα στον Χριστιανισμό, στην εσωτερική λογική του και σε στρεβλώσεις του, στην ακροβασία μεταξύ αυθεντικότητας και ιδεοληψίας. Περιοριζόμαστε σε δυο ενδεικτικά ζητήματα, το Τέλος και την Ηθική.

Ο Χριστιανισμός έχει Εσχατολογία. Πιστεύει δηλαδή ότι η ιστορία οδεύει προς ένα τελικό φτάσιμο: σ' αυτό που θεολογικά ονομάζεται Βασιλεία του Θεού. Όσο κι αν έρχεται ίσως σε αντίθεση προς τα Θρησκευτικά που διδάχτηκαν ως μαθητές οι περισσότεροι από τους σημερινούς σαραντάρηδες και πίσω, Βασιλεία δεν είναι η απαλλαγή της ψυχής από το σώμα και η αιώνια ασώματη ύπαρξη της, αλλά η ανακαίνιση τον σύμπαντος, η οριστική εξάλειψη του θανάτου και όλων των θανατερών δυνάμεων (αδικίας, ακοινωνησίας, πόνου κ.λ.π.). Πράγμα που σημαίνει ότι για τον Χριστιανισμό κακό, δεν είναι η ύλη, η ιστορία, ο κόσμος, αλλά η καθυπόταξή τους στη φθορά.

Προσδιοριζόμενη η Βασιλεία μ' αυτόν τον τρόπο, ρίχνει το φως της στο παρόν και παρέχει στον πιστό όραμα για δημιουργική δράση μέσα στην ιστορία, για αγώνα κατά της ανισότητας, της αδικίας, της εξαθλίωσης του ανθρωπίνου προσώπου. Ταυτόχρονα η τοποθέτηση της ιδεώδους και τελικής φάσης μετά την ιστορία και όχι μέσα σ' αυτήν εγγυάται την ελευθερία στην ιστορία και εμποδίζει την μεταλλαγή του οράματος σε εφιάλτη. Η ιστορία κατανοείται ως πορεία ανοιχτή στο μέλλον. Μέσα σ' αυτήν, η Εκκλησία (οφείλει να) έχει επίγνωση ότι είναι οδοιπόρος κι όχι καθεστώς. Αν όμως αντιθέτως η εσχατολογία συρθεί και τοποθετηθεί μέσα στην ιστορία, αν δηλαδή κάποια ενδοϊστορική φάση αναγορευθεί σε ιδεώδες και τελικό στάδιο της ιστορικής όδευσης, τότε ανοίγει ο δρόμος του ιδεολογικού ολοκληρωτισμού. Ο πιστός στρατεύεται για την επιβολή και τη διατήρηση αυτού του τέρματος με κάθε θυσία. Και αυτό που συνήθως θυσιάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η ελευθερία και η ετεροδοξία. Τέτοια είναι συνήθως η ιδεολογία διαφόρων «Χριστιανικών Αυτοκρατοριών», οι οποίες φρονούν ότι αποτελούν την επί γης Βασιλεία ή ότι μετά από μια ενδεχόμενη πτώση τους δεν θα συνεχιστεί η ιστορία αλλά θα έρθει η συντέλεια ή ότι συνιστούν τον περιούσιο λαό με την θεία εντολή να καθυποτάξει τους ανόμους. Τη ρωμαϊκή (μη χριστιανική) ιδεολογία περί «Αιώνιας Ρώμης» την αποδέχθηκε το Βυζάντιο και στη συνέχεια άλλοι επίδοξοι διάδοχοι του ρωμαϊκού μεγαλείου: οι Φράγκοι, οι Γερμανοί, οι Ρώσοι κ.λ.π. Το ιδεολόγημα ότι αν τυχόν καταστραφεί η Ρώμη θα διασαλευθούν τα θεμέλια του σύμπαντος, κρατιόταν ορθό παρά την πτώση της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης, παρά τον θάνατο του Καρλομάγνου και του Βαρβαρόσα κ.λ.π., με το ιδεολόγημα ότι δεν επρόκειτο αληθώς για πτώση της Αυτοκρατορίας, αλλά για μετακόμισή της ( translatio imperii ). Γι' αυτό άλλωστε η Κωνσταντινούπολη αυτοονομά-στηκε «Νέα Ρώμη», η Μόσχα «Τρίτη Ρώμη», η Γερμανική αυτοκρατορία «Αγία Ρωμαϊκή» κ.ο.κ. Την ασυμβατότητα αυτής της αυτοκρατορικής ιδεολογίας προς την αυθεντική χριστιανική εσχατολογία την υπενθύμιζε η φωνή της «ερήμου», ο μοναχισμός, ο οποίος εμφανίστηκε στις χριστιανικές κοινωνίες ως κίνημα διαμαρτυρίας για την εκκοσμίκευσή τους (όταν δεν υπέκυπτε κι ο ίδιος στην αυτοκρατορική γοητεία).

Τα ιδεολογήματα που βιάζουν και εκβιάζουν κατά τον προαναφερθέντα τρόπο την ιστορία τα συναντά κανείς σε πάμπολα σύγχρονα κινήματα που αυτό-προσδιορίζονται είτε ως πολιτικά είτε ως θρησκευτικά. Από τη μια δηλαδή συναντάμε ιδεολογικοπολιτικές βεβαιότητες περί τελικού σταδίου της κοινωνικής ανάπτυξης, και από την άλλη καταστροφικές λατρείες που με πράξεις μαζικής ή και τυφλής βίας προσπαθούν να επισπεύσουν την έλευση της συντέλειας. Είναι γνωστό ότι οι τεχνολογικές ανακαλύψεις του 18ου αιώνα και η βιομηχανική επανάσταση προικοδότησαν με τόση αισιοδοξία τον Διαφωτισμό, ώστε διακηρυγμένοι άθεοι πιστεύουν με τη μεταφυσικότερη ζέση ότι η ιστορία βαδίζει μόνο προς το καλύτερο, σαν τάχα μια θεία δύναμη να πηδαλιουχεί την ανθρωπότητα αναπότρεπτα προς την πρόοδο. Παρόμοια ιδεολογήματα όμως φαίνεται να στοιχειώνουν και θεο-λογοΰντες οι οποίοι εναγωνίως συνηγορούν υπέρ του «εκσυγχρονισμού» της Εκκλησίας, παραγνωρίζοντας ότι το αυθεντικότερο άνοιγμά της στο εκάστοτε παρόν το υπαγορεύει η πιστότητα στην εσχατολογική παράδοση της.

Από την άλλη, στους λεγόμενους χριστιανικούς λαούς που ζουν από αιώνες στην προαναφερθείσα διελκυστίνδα «αυτοκρατορίας» και «ερήμου», διαμορφώνεται μερικές φορές μια ιδιότυπη αυτοσυνειδησία: ο χριστιανικός πολιτισμός, τα εκκλησιαστικώς εμπνευσμένα έθιμα, η χριστιανικώς συγκροτηθείσα εθνικότητα (στοιχεία που αναμφίβολα προέκυψαν μέσα από σπουδαίες ιστορικές συνθέσεις) γίνονται δεκτά, χωρίς να θεωρείται αναγκαία η πίστη στον ίδιο τον Χριστό. Στην περίπτωση αυτή, ο Θεός ως αληθινό πρόσωπο υποκαθίσταται όχι από μια απάρνησή του, αλλά από την ιδεολογία περί αυτού, όπως περίπου συμβαίνει με όσους διακηρύσσουν ότι είναι ερωτευμένοι με τον έρωτα, αλλά αδυνατούν να ερωτευτούν άνθρωπο με σάρκα και οστά!

Όσον αφορά τώρα την κατανόηση της Ηθικής: Το πρόβλημα με όσους κατηγόρησαν το Χριστό ότι έτρωγε παρέα με πόρνες και τελώνες (Ματθ. 9:11) δεν είναι ότι κατέφευγαν σε συκοφαντία. Αντιθέτως, την αλήθεια έλεγαν. Το πρόβλημά τους έγκειται στο ότι υποκαθιστούσαν τον ζωντανό Θεό με την Ηθική, δηλαδή με έναν κώδικα καλής συμπεριφοράς που έχει τάχα τη δύναμη τηρούμενος να σώζει και παραβιαζόμενος να καταδικάζει. Όμως ο Θεός του Χριστιανισμού είναι απολύτως ελεύθερος. Ελεύθερος από την ειμαρμένη των αρχαίων Ελλήνων, ελεύθερος από τη φθορά, ελεύθερος ακόμη και από την ηθική. Μόνος νόμος του είναι ο εαυτός του. Το ότι είναι ο εαυτός του, δηλαδή το ότι είναι Τριάδα (τρεις υποστάσεις ομοούσιες σε αρραγή κοινωνία), σημαίνει ότι είναι Αγάπη. Η Αγάπη κρίνει τα πάντα και δεν υπόκειται σε τίποτα. Δεν υπάρχει οξύτερη καταδίκη των ηθικιστικών ιδεοληψιών από τον «ύμνο της Αγάπης» του αποστόλου Παύλου (Α' Κορ. 13: 140), ο οποίος τολμά να πει την απλή αλήθεια: όποιος ποντάρει στα υψηλότερα επιτεύγματα δίχως Αγάπη, είναι ντενεκές ξεγάνωτος («χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον»). Ο Χριστιανισμός είναι δύσκολος, όχι επειδή έχει δύσκολη ηθική, αλλά επειδή με την Αγάπη κρίνει αδυσώπητα την Ηθική. Με αυθεντικά λοιπόν κριτήρια ο Χριστός δεν μπορεί να γίνεται δεκτός επειδή είναι καλός ούτε επειδή είναι δίκαιος ούτε επειδή είναι αγνός. Αν γίνεται δεκτός γι' αυτά, τότε Θεός γίνονται αυτά, αφού υπέρκεινται του Θεού και τον υποχρεώνουν σε συμμόρφωση. Αντιθέτως, η σχέση με τον Θεό καλείται να θεμελιωθεί στην πίστη, με την πρωταρχικότατη έννοια της: εμπιστοσύνη σε ζωντανό πρόσωπο.

Οι επαναπαυμένοι εκ των θρησκευόμενων καλά θα κάνουμε να χάσουμε τον ύπνο μας από τον θόρυβο που κάνει το Ευαγγέλιο πριονίζοντας τα ξυλοπόδαρα κάθε ιδεοληπτικής θρησκευτικότητας. Για φαντάσου παράπονα που θα δεχτεί ο Κύριος όταν οι έσχατοι θα βρεθούν πρώτοι (αυτό κάπως τρώγεται!), αλλά και οι πρώτοι θα πάνε στο τέλος της ουράς!

Σημειώσεις

(1)Γκ. Φερνάντεθ Ντε Λα Μόρα, Το Λυκόφως των Ιδεολογιών (μτφρ. Κ. Τσιρόπουλου), Οι εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1973.
(2)Νορμπέρτο Μπόμπιο, Δεξιά και Αριστερά (μτφρ. Ελεονώρας Ανδρεαδάκη, πρόλογος Κωνσταντίνου Τσουκαλά), εκδ. Πόλις, Αθήνα 1995.
(3)Έριχ Φρομ, Να Έχεις ή να Είσαι, εκδ. Μπουκουμάνη, Αθήνα 1978, σ. 173: «Το ερώτημα δεν είναι θρησκεία ή όχι; αλλά τι είδους θρησκεία».
(4) Ernst Cassirer , Η τεχνική των σύγχρονων πολιτικών μύθων (μτφρ. Γερ. Λυκιαρδόπουλου), εκδ. Έρασμος, Αθήνα 1984.
(5) Όπως θα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, τους όρους θρησκεία και ιδεολογία εδώ τους χρησιμοποιούμε στο πλαίσιο της προσπάθειας μας για εξεύρεση κοινού γλωσσάριου με τον συνομιλητή, πράγμα που σημειώσαμε και στην Προλογική Εξήγηση μας. Ο ενδιαφερόμενος για περαιτέρω εμβάθυνση, θα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι κάθε στοχαστής εντάσσει τους όρους μέσα σε μιαν ιδιαίτερη συνάφεια που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Π.χ. ο Κάρλ Μανχάϊμ όριζε τις ιδεολογίες ως τις ιδέες που υπερβαίνουν μεν την ενεστώσα πραγματικότητα αλλά δεν πραγματώνονται ποτέ, αντίθετα προς τις ουτοπίες, οι οποίες είναι μεν ομοίως υπερβατικές, αλλά συχνά δεν αποτελούν παρά «πρόωρες αλήθειες». Βλ. Karl Manheim , Ιδεολογία και Ουτοπία (μτφρ. Γιώργος Ανδρουλιδάκης), εκδ. Γνώση, Αθήνα 1997, σα 231-234, 243. Από την άλλη ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ όριζε ως ουτοπία τον προσδιορισμό μιας ενδοϊστορικής φάσης ως της έσχατης και υψίστης. Βλ. π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, Οι μεταφυσικές προϋποθέσεις τον Ουτοπισμού (μτφρ. Ειρηναίος Bulovic ): περιοδικό Εποπτεία 86 (1984), σσ. 42-53. Όπως επίσης, ανάλογα με το νόημα που δίνεται στον όρο θρησκεία, διατυπώνονται διαφορετικές θεολογικές θέσεις περί του αν ο Χριστιανισμός είναι η κατεξοχήν θρησκεία (νοούμενη ως η σχέση Θεού και κόσμου) ή, αντιθέτως, η υπέρβαση της θρησκείας (νοούμενης ως μιας ανθρώπινης δραστηριότητας που προϋποθέτει τείχος ανάμεσα στο Θεό και τον κόσμο). Από την τεράστια σχετική θεολογική βιβλιογραφία, σημειώνουμε εδώ απολύτως ενδεικτικά: Αναστασίου, αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας, «Θεολογική κατανόηση των άλλων θρησκειών»: στο βιβλίο του ίδιου, Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2000, σσ. 188-206 (αντιπροσωπευτικό της πρώτης θέσης) και Alexander Schmemann , Για να ζήσει ο κόσμος (μτφρ. Ζήσιμος Αορεντζάτος), εκδ. Δόμος, Αθήνα 1987 2 , σσ. 27, 141-171 (αντιπροσωπευτικό της δεύτερης θέσης).
(6)Βλ. Στέλιος Παπαλεξανδρόπουλος, Δοκίμια Ιστορίας των Θρησκειών, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1994, ιδίως σσ. 57-76. Βλ. σχετικά: Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Αυτοκρατορία και Έρημος. Η ιστορία και οι αντινομίες της στη σκέψη του π. Γ. Φλωρόφσκυ»: περιοδικό Σύναξη, τχ. 64 (1997), σσ. 27-52.
ΠΗΓΗ:www.romios.bravehost.com

ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ ΙΕΡΟΨΑΛΤΟΥ - ΜΟΥΣΙΚΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ


Πρόσφατα ενημερωθήκαμε για την έκδοση ενός αξιόλογου μουσικού συγγράμματος, το πρώτο από την οκτάτομη σειρά η οποία θα καλύψει όλους τους ήχους, την επιμέλεια του οποίου έχει ο αγαπητός φίλος και εκλεκτός συμμελωδός κ. Ηλίας Ν. Φραγκάκης. Ο τίτλος του συγγράμματος είναι "ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ ΙΕΡΟΨΑΛΤΟΥ - ΜΟΥΣΙΚΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ". Το βιβλίο αυτό προλογίζει ο άρχων πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κων/πόλεως κ. Λυκούργος Αγγελόπουλος. Συγχαίρουμε τον αγαπητό Ηλία Φραγκάκη για την πρωτοβουλία και πρωτοτυπία αυτή και ευχόμαστε και εις άλλα με υγεία! Το προτείνουμε σε όλους τους συναδέλφους αλλά και σε όλους τους φιλόμουσους. Αξίζει να κοσμεί κάθε μουσική βιβλιοθήκη.
Παραθέτουμε στη συνέχεια τον πρόλογο του άρχοντος πρωτοψάλτου Λυκούργου Αγγελόπουλου, στον οποίο αναφέρονται πολλά στοιχεία για την έκδοση αυτή, την εισαγωγή του επιμελητή της εκδόσεως κ. Ηλία Ν. Φραγκάκη καθώς και ένα μουσικό δείγμα (κάντε "κλικ" στην κάθε εικόνα για μεγένθυση).







ΠΗΓΗ: "ΨΑΛΤΩΔΙΑ"

¨Ημερολόγιο ¨ π.Αλεξάνδρου Σμέμαν


Χθες, στο τρένο με το οποίο επέστρεφα από το Γουίλμινκτον του Ντελαγουέαρ, σκεφτόμουν:

«Είμαι εδώ, πενήντα δύο ετών, ιερέας και θεολόγος για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα -τι να σημαίνουν άραγε όλα αυτά; Πως να τα συνδέσω μεταξύ τους, πως να εξηγήσω στον εαυτό μου τι συνεπάγονται όλα αυτά, με σαφήνεια και διάκριση; Χρειάζεται ένα τέτοιο ξεκαθάρισμα;»

Πριν από είκοσι πέντε χρόνια, όταν άρχιζε η ζωή μου όπως αυτή είναι τώρα, μου φαινόταν πως, σήμερα ή αύριο, θα καθόμουν κάτω, θα σκεφτόμουν λίγο, και θα την έβαζα σε μια τάξη. Σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να βρω λίγο ελεύθερο χρόνο. Μετά όμως από είκοσι πέντε χρόνια, τη στιγμή που αναμφίβολα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου έχει περάσει, τα πράγματα είναι λιγότερο καθαρά από ποτέ άλλοτε.

Τι υπάρχει λοιπόν που να χρειάζεται «εξήγηση»; Ο πρωτοφανής συνδυασμός μέσα μου μιας βαθιάς και συνεχώς αυξανόμενης αποστροφής προς τις ατέλειωτες συζητήσεις και τις διαμάχες σχετικά με τη θρησκεία, προς τις επιπόλαιες βεβαιότητες, τον ευσεβή συναισθηματισμό και βεβαίως προς τα ψευδο-εκκλησιαστικά συμφέροντα, τα μηδαμινά και τιποτένια, και ταυτόχρονα μιας συνεχώς αυξανόμενης αίσθησης της πραγματικότητας.

Μόλις χθες, αισθάνθηκα αυτή την πραγματικότητα την ώρα που πήγαινα στην εκκλησία για τη Λειτουργία, νωρίς το πρωί, μέσα από τα χειμωνιάτικα δένδρα. Κατόπιν αυτή η πολύτιμη ώρα στην άδεια εκκλησία, πριν από τη Λειτουργία. Πάντα η ίδια αίσθηση του χρόνου, του γεμάτου από αιωνιότητα, με πλήρη και ιερή χαρά. Έχω την αίσθηση πως η εκκλησία χρειάζεται για να υπάρχει ακριβώς αυτή η εμπειρία της πραγματικότητας. Εκεί όπου η εκκλησία παύει να αποτελεί ένα σύμβολο, ένα μυστήριο, γίνεται η ίδια μια τρομακτική καρικατούρα του εαυτού της.

ΠΗΓΗ:nikopoulos.blogspot.com

Στο φως μετά από έξι αιώνες η παράσταση ενός αγγέλου στην Αγία Σοφία


Το ψηφιδωτό ενός εξαπτέρυγου αγγέλου σε έναν από τους τρούλους του Ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη έφεραν στο φως συντηρητές.

Τα μωσαϊκά είχαν καλυφθεί λίγο μετά την Άλωση της Πόλης, το 1453, και τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Κάποια από αυτά είχαν αποκαλυφθεί το 1935, όταν η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε μουσείο. Η παράσταση του αγγέλου, ωστόσο, είχε μείνει καλυμμένη.

Όπως δήλωσε στο Associated Press o Αχμέτ Εμρ Μπιλτιλί, υπάρχει και δεύτερος εξαπτέρυγος άγγελος που έχει καλυφθεί στο παρελθόν, ο οποίος επίσης θα αποκαλυφθεί.

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Γέροντος Σοφρωνίου Σαχάρωφ ¨Το θέλημα του Θεού και η ελευθερία του ανθρώπου ¨


Είναι μεγάλο αγαθό να παραδινόμαστε στο θέλημα του Θεού. Τότε στην ψυχή είναι Μόνος ο Κύριος και δεν έρχεται καμιά ξένη σκέψη, η ψυχή προσεύχεται με καθαρό νου και αισθάνεται την αγάπη του Θεού, έστω και αν υποφέρει σωματικά.

Όταν η ψυχή παραδοθεί ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, τότε ο Ίδιος ο Κύριος αρχίζει να την καθοδηγεί, και η ψυχή διδάσκεται απευθείας από τον θεό, ενώ προηγουμένως την οδηγούσαν οι άνθρωποι και η Γραφή. Αλά το να είναι Δάσκαλος της ψυχής ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι σπάνιο και λίγοι γνωρίζουν αυτό το μυστήριο, εκείνοι μόνο που ζουν κατά το θέλημα του Θεού.


Ο υπερήφανος δεν αναζητεί το θέλημα του Θεού , αλλά προτιμά να κατευθύνει ο ίδιος τη ζωή του. Και δεν καταλαβαίνει πώς , χωρίς τον Θεό , δεν επαρκεί το λογικό του ανθρώπου για να τον καθοδηγεί. Κι εγώ , όταν εζούσα στον κόσμο προτού να γνωρίσω τον Κύριο και το Άγιο Πνεύμα , εστηριζόμουν στο λογικό μου. Όταν όμως εγνώρισα με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο μας Ιησού Χριστό , τον Υιό του Θεού , τότε παραδόθηκε η ψυχή μου στον Θεό και δέχομαι οτιδήποτε θλιβερό μου συμβεί και λέω : «Ο Κύριος με βλέπει … Τι να φοβηθώ ;» Προηγουμένως όμως δεν μπορούσα να ζω κατ ‘ αυτό τον τρόπο .

Για όποιον παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού η ζωή γίνεται πολύ ευκολότερη , γιατί στις αρρώστιες , στη φτώχεια και στο διωγμό σκέφτεται : «Έτσι ευδόκησε ο Θεός και πρέπει να υπομείνω για τις αμαρτίες μου» .

Να , εδώ και πολλά χρόνια πάσχω από πονοκέφαλο και δύσκολα τον υποφέρω , αλλά με ωφελεί , γιατί με την ασθένεια ταπεινώνεται η ψυχή . Η ψυχή μου επιθυμεί διακαώς να προσεύχεται και να αγρυπνεί αλλά η ασθένεια με εμποδίζει , διότι το άρρωστο σώμα απαιτεί ανάπαυση . Και παρακάλεσα πολύ τον Κύριο να με θεραπεύσει , αλλά δεν με άκουσε . Κι αυτό σημαίνει πώς αυτό δεν θα ήταν προς όφελός μου .

Να όμως και μια άλλη περίπτωση , που ο Κύριος με άκουσε και με έσωσε . Σε μια γιορτή πρόσφεραν στην τράπεζα ψάρι . Ενώ λοιπόν έτρωγα , ένα κόκαλο μπήκε πολύ βαθιά στο λαιμό μου . Επικαλέστηκα τον Άγιο Παντελεήμονα , παρακαλώντας να με θεραπεύσει , γιατί ο γιατρός του Μοναστηριού δεν θα μπορούσε να μου βγάλει το κόκαλο από το φάρυγγα . Και μόλις είπα : «γιάτρεψέ με» , η ψυχή μου πήρε απάντηση : «Βγες , έξω από την τράπεζα , κάνε μια βαθιά εισπνοή και μια απότομη εκπνοή και το κόκαλο θα βγει με αίμα» . Έτσι κι έκαμα και βγήκε ένα μεγάλο κόκαλο με αίμα . Και κατάλαβα πώς , αν ο Κύριος δεν με θεραπεύει από τον κεφαλόπονο , αυτό σημαίνει ότι είναι ωφέλιμο για την ψυχή μου να υποφέρω τον πόνο . …… Όταν η χάρη είναι μαζί μας , είμαστε δυνατοί στο πνεύμα . Όταν όμως την χάσομε , βλέπομε την αδυναμία μας , βλέπομε πως χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε το καλό . Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού ; Να η ένδειξη : Αν στενοχωριέσαι για κάτι , αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού , έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού . Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού , αυτός δεν μεριμνά για τίποτε . Κι αν κάτι του χρειάζεται , παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό . Κι αν πάρει ότι θέλει , μένει ήρεμος , σαν να το είχε . Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε : ούτε θύελλες ούτε ληστές ούτε τίποτα άλλο . ‘Ότι κι αν έλθει , λέγει : «Έτσι ευδοκεί ο Θεός» , κι έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα . Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζομε τις θλίψεις με ελπίδα . Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας . Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές , αυτό σημαίνει πως δεν έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού . …
… Όποιος κάνει το θέλημα του Θεού , είναι ευχαριστημένος με όλα , έστω κι αν είναι φτωχός και ίσως ασθενής και πάσχει , γιατί τον ευφραίνει η χάρη του Θεού . Όποιος όμως δεν είναι ικανοποιημένος με την μοίρα του και γογγύζει για την αρρώστια του ή εναντίον εκείνου που τον προσέβαλε , αυτός να ξέρει πως κατέχεται από υπερήφανο πνεύμα και έχασε την ευγνωμοσύνη για τον Θεό . Αλλ ‘ ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση μη στενοχωριέσαι , αλλά ζήτησε μ ‘ επιμονή από τον Κύριο πνεύμα ταπεινό . Κι όταν έλθει σ ‘ εσέ το ταπεινό Πνεύμα του Θεού που αναζητάς , τότε θα Τον αγαπήσεις και θα έχεις βρει ανάπαυση , παρ ‘ όλες τις θλίψεις σου . Ψυχή που απέκτησε την ταπείνωση θυμάται πάντα τον Θεό και αναλογίζεται : «Ο Θεός με έκτισε ΄ έπαθε για μένα ΄ συγχωρεί τις αμαρτίες μου και με παρηγορεί ΄ με τρέφει και φροντίζει για μένα . Γιατί λοιπόν να μεριμνώ εγώ για τον εαυτό μου ή τι έχω να φοβηθώ , έστω κι αν με απειλή ο θάνατος» . …

… Κάθε ψυχή που ταράζεται από οποιαδήποτε αιτία πρέπει να καταφεύγει στον Κύριο και ο Κύριος θα την καθοδηγήσει . Αυτό όμως γίνεται κυρίως σε καιρό συμφοράς και απροσδόκητου συγχύσεως – κανονικά πρέπει να ρωτάμε τον πνευματικό , γιατί αυτό είναι ταπεινότερο .

Και όλα , όλα δίνουν τότε αγάπη στην καρδιά , διότι όλα είναι του Θεού. Ο Κύριος νουθετεί με το έλεος Του τον άνθρωπο , για να δέχεται μ’ ευγνωμοσύνη τις θλίψεις . Ποτέ σ ‘ όλη μου τη ζωή , ούτε μια φορά δεν εγόγγυσα για τις θλίψεις , αλλά τα δεχόμουν όλα σαν φάρμακο από τα χέρια του Θεού και πάντα Τον ευχαριστούσα και γι ‘ αυτό ο Κύριος μου έδωσε να υπομένω ελαφρά τον αγαθό ζυγό Του . Όλοι οι κάτοικοι της γης υφίστανται αναπόφευκτα θλίψεις . Και παρόλο που δεν είναι μεγάλες οι θλίψεις που παραχωρεί ο Κύριος , όμως φαίνονται στους ανθρώπους αφόρητες και συντριπτικές . Κι αυτό γίνεται , διότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ταπεινωθούν ενώπιον του Θεού και να παραδοθούν στο θέλημά Του . Όσοι όμως άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού , αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη του Θεού , τον Οποίο αγάπησαν και με τον Οποίο θα δοξάζονται αιώνια . Όταν η Παναγία βρισκόταν κοντά στον Σταυρό , η θλίψη Της ήταν ακατάληπτα μεγάλη , επειδή Αυτή αγαπούσε τον Υιό της περισσότερο απ ‘ ότι μπορεί κανείς να φαντασθεί . Κι εμείς ξέρομε πως όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη , τόσο μεγαλύτερη είναι και η λύπη . Κατά την ανθρώπινη φύση η Θεοτόκος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να μην υποκύψει στις θλίψεις Της ΄ παραδόθηκε όμως στο θέλημα του Θεού και το Άγιο Πνεύμα Την ενίσχυσε ν ‘ αντέξει στον πόνο της . Μετά την Ανάληψη του Κυρίου η Παναγία έγινε η μεγάλη παρηγοριά στις θλίψεις για όλο τον λαό του Θεού . Ο Κύριος έδωσε επί γης το Άγιο Πνεύμα και όσοι Το έλαβαν αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους . Ίσως πεις : Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη ; Διότι συ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού , αλλά ζεις κατά δικό σου θέλημα . Παρατηρήστε εκείνον που αγαπά το θέλημά του . Αυτός δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή και δεν ευχαριστιέται με τίποτε ΄ γι ‘ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν έπρεπε . Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού , έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπά τον Κύριο.
ΠΗΓΗ: Ζωντανό Ιστολόγιο

...¨δὲν θὰ παύσω πάντοτε, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου...¨



Τὸ ἐπ᾿ ἐμοί, ἐνόσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σοφρονῶ, δὲν θὰ παύσω πάντοτε, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ´ ἔρωτος τὴν φύσιν, καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἔθη. ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν οὐ μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαί σοι ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου. (Λαμπριάτικος Ψάλτης)

Εκ βάθους καρδίας …


Γλυκύτατε Ιησού Χριστέ
Ένα μεγάλο « ευχαριστώ » ξεχειλίζει μέσ΄ από τη ψυχή μου ,
την ύπαρξή μου για Σένα .
Τα έργα και οι πράξεις μου μηδαμινά και άθλια
μπροστά στο μεγαλείο της Αγάπης Σου .
Όλη η ζωή μου ένα λάθος , μια αστοχιά
μπροστά στον Λόγο και τα Διδάγματά Σου.
Κι΄ αυτό το ξεχείλισμα , κι΄ αυτό το « ευχαριστώ » μου ,
κι΄ ας είναι μές΄ απ΄ την ψυχή μου , είναι τόσο μικρό ,
τόσο ανάξιο , μπροστά στην Άπειρη Αγάπη σου .
Και απορώ μαζί Σου Χριστέ μου !
.
Πώς συνεχίζεις να μ ανέχεσαι ; ...
Πώς δίνεις τόσα πολλά σε μένα την ανάξια ;
Πώς μπορώ , με τα ίδια χείλη που κατακρίνω τον αδελφό μου , να σε υμνώ ;
Με τα ίδια χείλη , που ο λόγος τους σε πληγώνει , να σε ευχαριστώ ;
Πώς μπορώ , με μια καρδιά γεμάτη πάθη , να έρχομαι σε Σένα ,
για να σου πω « ευχαριστώ » ;
Τι υποκρισία , Χριστέ μου , σου προσφέρω !
Κι Εσύ εξακολουθείς ακόμη να με δέχεσαι .
Εξακολουθείς ν΄ ανατέλεις τον ήλιο σου για μένα !
Να φωτίζεις τον ουρανό με τ΄ αστέρια Σου για μένα !
Να ζεσταίνεις την παγωμένη μου καρδιά με την Άπειρη Αγάπη σου !
Να χαιδεύεις την αναξιότητά μου , με τα Πανάγια χέρια Σου !
Να δροσίζεις τον πυρετό των παθών μου , με τη δική Σου δροσιά !
Χριστέ μου , το μεγαλείο της Αγάπης Σου , δεν μπορεί να χωρέσει στο
ταλαιπωρημένο μου μυαλό .
Δέξου το « ευχαριστώ » μου , κι΄ ας είναι μικρό …
Κι΄ ας είναι ανάξιο …
Κι΄ ας είναι τιποτένιο …
Πάρτο , και καθάρισέ το από κάθε σκιά
και κηλίδα εγωισμού και πάθους .

Σήμερα , για ακόμα μια φορά μου απόδειξες πόσο μ΄ αγαπάς Χριστέ μου .
Το " ευχαριστώ μου " είμαι πολύ μικρό
για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου .
.
Δώσε στη ψυχή μου , Κύριε , απλότητα και ταπεινοφροσύνη ,
για να μπορώ να σε δοξάζω , μέσ΄ από την αναξιότητά μου ,
και να μπορεί να φτάνει η δοξολογία μου ,
εκ βάθους καρδίας , « ως θυμίαμα ενώπιών Σου
»

ΠΗΓΗ:odevontas.blogspot.com

Κανένας λόγος ανησυχίας για την υγεία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας από το τροχαίο που του συνέβη χθές


Χθές το μεσημέρι,στην εθνική οδό Αγρινίου-Αντιρρίου, στο ύψος της Eρμίτσας και με κατέυθυνση την πόλη του Αγρινίου, συνέβη ένα τροχαίο ατύχημα. Συγκεκριμένα το όχημα της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας & Ακαρνανίας στο οποίο επέβαιναν ο Σεβασμίωτατος μητροπολίτης μας πατέρας Κοσμάς, ο διάκονός του π.Μακάριος και ο οδηγός του οχήματος κ.Λάμπρος Κατώπης συγκρούστηκε με λεωφορείο. Ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα. Μόνο ο οδηγός του οχήματος της Ιεράς μας Μητροπόλεως κ.Λάμπρος Κατώπης μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Αγρινίου με ελαφρά τραύματα. Ο Σεβ.Μητροπολίτης πατέρας Κοσμάς δεν έπαθε το παραμικρό και είναι απόλυτα σώος στην υγεία του όπως και ο διάκονος του. Ευχόμαστε όλοι τους να είναι πάντα γεροί!

"Αγωνιζόμαστε για την αξιοπρέπειά μας, για το αύριο του ποιμνίου μας" Τένεδος, ρεπορτάζ-φωτογραφίες του Νικόλαου Μαγγίνα


«Η απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου βάζει φραγμό σε αυθαίρετες ενέργειες σε βάρος της ομογένειας της Τενέδου» υπογράμμισε σήμερα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, τελευταία ημέρα της επισκέψεως του στην μαρτυρική νήσο, απευθυνόμενος στους δέκα εναπομείναντες ρωμιούς κατοίκους της και τους δεκάδες προσκυνητές που συγκεντρώθηκαν από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Στο κήρυγμα του στο Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μετά την Θεία Λειτουργία που προεξήρχε και στην οποία συμμετείχαν οι μητροπολίτες Γαλλίας Εμμανουήλ και Μυτιλήνης Ιάκωβος, ο Πατριάρχης του Γένους αναφέρθηκε στις προσπάθειες που καταβάλλει ο οικείος ποιμενάρχης μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου Κύριλλος για την ανακαίνιση και αναστήλωση των ναών και παρεκκλησίων στα δύο πονεμένα νησιά της επαρχίας του. Δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει και την Κυβέρνηση Ερντογάν που βοήθησε στην ανοικοδόμηση του καμπαναριού του Ναού ενώ ταυτόχρονα έστειλε μηνύματα προς κάθε ενδιαφερόμενο.

«Σημειώνομεν την δια συνδρομής της Κυβερνήσεως του Εξοχωτάτου κ. Ερντογάν ανοικοδόμησιν του Καμπαναριού του ιερού τούτου ναού, το οποίον ήτο παλαιόθεν σύμβολον της χριστιανικής παρουσίας εις την νήσον και σημείον αναφοράς των Τενεδίων. Σημειώνομεν επίσης την αναστήλωσιν και ανακαίνισιν της Επισκοπικής κατοικίας, η οποία συνετελέσθη με την άοκνον φροντίδα του Ιερωτάτου Μητροπολίτου κ. Κυρίλλου και είναι πλέον και αυτή δεύτερον ευπρεπές σημείον αναφοράς της παρουσίας της ομογενείας ενταύθα. Επί τη ευκαιρία εκφράζομεν εις τον αγαπητόν άγιον αδελφόν, και διά τούτο, ολόθυμον την Πατριαρχικήν ημών ευαρέσκειαν και ευελπιστούμεν ότι, με την αρωγήν των Τενεδίων του εξωτερικού και άλλων φιλογενών, θα δυνηθή να αναστηλώση, το ένα μετά το άλλο τα εξωκκλήσια της νήσου, όπως το πράττει όλως αξιεπαίνως και εις την Ίμβρον» σημείωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

«Εξ' ετέρου, είχομεν προσφάτως και την δικαίωσιν της Κοινότητος Τενέδου από το Ευρωπαϊκόν Δικαστήριον Δικαιωμάτων του ανθρώπου, εν σχέσει με τα δικαιώματά της επί της περιουσίας του Ιερού τούτου Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η οποία θέτει φραγμόν εις αυθαιρέτους ενεργείας εις βάρος των δικαιωμάτων της ομογενούς μειονότητος. Δόξα τω Θεώ, πιστεύομεν ότι η Παναγία έκαμε το θαύμα Της, εισακούσασα τας προσευχάς και του στεναγμούς των τέκνων Της» πρόσθεσε με νόημα.

«Επί τέλους, είμεθα νομιμόφρονες και νομοταγείς πολίται και δεν έχομεν απαιτήσεις πέραν των βασικών και αυτονοήτων δικαιωμάτων που έχει και ο τελευταίος πολίτης της Τουρκικής Δημοκρατίας, ο τελευταίος πολίτης οιουδήποτε ανά τον κόσμον πολιτισμένου και ευνομούμενου Κράτους!» είπε εμφατικά ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και συνέχισε: «Πιστεύομεν δε ότι και αι έντιμοι επιτόπιοι Αρχαί, τόσον αι της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, όσον και αι Κρατικαί, θα ευρίσκωνται παρά το πλευρόν της μικράς χριστιανικής Κοινότητος της νήσου, με κατανόησιν και ευμενή διάθεσιν. Τας παρακαλούμεν δι’ αυτό και τας διαβεβαιούμεν ότι η τοιαύτη ευμενής στάσις των θα είναι άριστον συστατικόν διά την νήσον και την Χώραν εις τα όμματα παντός τρίτου».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης υπενθύμισε ότι αφενός η Τουρκία βρίσκεται «εις πορείαν εντάξεως εις την Ευρωπαϊκήν Ένωσιν, την οποίαν και ως Οικουμενικόν Πατριαρχείον και εστηρίξαμεν και στηρίζομεν με σθένος, η δε Τένεδος ευρίσκεται υπό τουριστικήν ανάπτυξιν και πολλοί ξένοι την επιλέγουν διά τας διακοπάς των. Όταν η Ευρώπη βλέπη σεβασμόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεινοτήτων από μέρους του Κράτους ημών, αι θύραι της θα είναι ανοικταί διά την Τουρκίαν. Και όταν οι εν Τενέδω καταφθάνοντες ξένοι επισκέπται βλέπουν τας σχέσεις της Διοικήσεως με την εναπομείνασαν μειονότητα αγαθάς, τούτο θα ενθαρρύνει περισσοτέρους να έρχωνται και να διαμένουν επί ημέρας εις την Τένεδον, αφήνοντες πολύτιμον συνάλλαγμα εις την τοπικήν αγοράν και τας υπηρεσίας και βοηθούντες εις την περαιτέρω ανάπτυξιν της νήσου, επ’αγαθώ όλων των κατοίκων».

«Λοιπόν, αδελφοί, και τέκνα εν Κυρίω, εις το βάθος της σήραγγος οι πιστοί πάντοτε βλέπομεν φως. Εις Αυτόν επιρρίπτουμε και σήμερον την ελπίδα μας, όπως ακριβώς το είπομεν ενωρίτερον μυστικώς ενώπιον της αγίας τραπέζης, προ των Τιμίων Δώρων: “Σοι παρακατατιθέμεθα την ζωήν ημών άπασαν και την ελπίδα Δέσποτα Φιλάνθρωπε”! Είμεθα βέβαιοι ότι δεν θα αποστρέψει το πρόσωπόν Του, αλλά θα δώσει απάντησιν εις την προσευχήν μας. Δεν θα αποκάμωμεν επικαλούμενοι την βοήθειαν και προστασίαν του. Δεν θα κουρασθούμε να αγωνιζώμεθα διά την ψυχήν μας, διά την αξιοπρέπειάν μας, διά το αύριον του ποιμνίου μας» κατέληξε ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Άγιος Παντελεήμονας, ο ιαματικός και μεγαλομάρτυρας

Ο Άγιος Παντελεήμονας, ο ιαματικός και μεγαλομάρτυρας ανήκει στη χορεία των Αναργύρων ιατρών που ευλαβούνται ιδιαίτερα οι χριστιανοί και προστρέχουν στη βοήθεια τους και στη θαυματουργή τους δύναμη σε κάθε ασθένεια, προσδοκώντας την ίαση. Η μορφή του Άγιου Παντελεήμονα περιλαμβάνεται μέσα εις το νέφος των μαρτύρων και άγιων της πίστεως μας, που έδωσαν τη ζωή των διά την αγάπην των προς τον Χριστό.

Η γέννηση του Άγιου, τα πρώτα χρόνια της ζωής τον, η ευσεβής μητέρα του και η κλίση του στην αληθινή πίστη.

Ο Άγιος Παντελεήμονας γεννήθηκε στη Νικομήδεια, τον καιρό που τα μαύρα σύννεφα της ειδωλολατρείας σκέπαζαν απειλητικά όλη την οικουμένη, στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο φοβερός διώκτης των Χριστιανών, ο Μαξιμιανός. Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος και μητέρα του η Εύβούλη. Το όνομα του ήταν Παντολέων. Ο πατέρας του ήταν ειδωλολάτρης και η μητέρα του Χριστιανή. Όση περιποίηση έκανε ο πατέρας του προς τα είδωλα, τόση προθυμία και αγάπη προς την ορθόδοξη πίστη εδείκνυε η μητέρα του, που με στοργή και αγάπη ανέθρεψε τον υιόν των Παντολέοντα. Του έδινε όχι μόνον υλική τροφή, αλλά και πνευματική. Ο Παντολέων ήταν πολύ έξυπνος, ευγενικός, επιμελής, ταπεινός και πράος, γεμάτος αρετή, παρ' όλο που ακόμη δεν είχε βαπτιστεί Χριστιανός. Ήτο πολύ ωραίος εις την όψη. Εις την ομιλία γλυκύς και εις το παράστημα μέτριος και ταπεινός. Ήτο στολισμένος με τας αρετάς, και είχε τόσο καλή διαγωγή που διεκρίνετο εις τας συναναστροφάς του από τους συνομηλίκους του. Όλοι όσοι τον επλησίαζαν ευχαριστούντο και έχαιραν διότι ωφελούντο από τη συναναστροφή μαζί του. Ένεκα των αρετών του ο Παντολέων έγινε ξακουστός και φημισμένος εις ολόκληρον την Νικομήδειαν.
Δυστυχώς έχασε τη μητέρα του σε νεαρή ηλικία και αυτό ήταν μεγάλο πλήγμα για τον μετέπειτα Άγιο γιατί τον στέρησε από τις Χριστιανικές νουθεσίες, όμως ποτέ δεν ξέχασε τα Χριστιανικά της διδάγματα και πάντοτε ο νους του ήταν στην αληθινή πίστη .Έτσι βρήκε γρήγορα το δρόμο του και θυμούμενος τα μητρικά λόγια και τις συμβουλές της, μαθητεύοντας και ακούγοντας τις νουθεσίες του Αγίου Ερμόλαου, που εκείνο τον καιρό ήταν ιερέας της Χριστιανικής εκκλησίας στη Νικομήδεια, γνώρισε τη Χριστιανική θρησκεία σε όλο της το μεγαλείο και αποφάσισε να αφιερωθεί σε αυτήν. Αφού έμαθε τα πρώτα γράμματα, όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη διδάχθηκε τα Ελληνικά γράμματα και αργότερα ο πατέρας του τον έστειλε να μαθητεύσει κοντά στο γνωστό ιατρό Ευφρόσυνο και να μάθει την ιατρική. Σε λίγο καιρό ο Παντολέων ξεπέρασε όλους τους συνομηλίκους του στη μόρφωση και όλοι μιλούσαν με θαυμασμό για το χαρακτήρα του. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας, μαθαίνοντας για την αρετή και την εξυπνάδα του, τον προόριζε για να γίνει γιατρός στο παλάτι, ο γιατρός των ανακτόρων.

Το πρώτο του θαύμα. Η ανάσταση του παιδιού με τη βοήθεια του Θεού, το βάπτισμα του Άγιου.

Ένα εντυπωσιακό γεγονός κάνει τον Παντολέοντα να πάρει τη σοβαρή και γενναία απόφαση να δεχθεί το Άγιο Βάπτισμα, να γίνει Χριστιανός. Ενώ περπατούσε στο δρόμο συνάντησε ένα παιδί που το δάγκωσε μία οχιά και πέθανε. Λέει λοιπόν στον εαυτό του: Θα προσευχηθώ στο Χριστό να αναστήσει αυτό το παιδί και αν πράγματι το παιδί αναστηθεί, εγώ πια δεν υπάρχει λόγος να καθυστερώ τη βάπτιση μου, θα γίνω Χριστιανός, θα πιστέψω ότι ο Χριστός είναι ο Θεός ο αληθινός, ο Σωτήρας του κόσμου. Αυτά σκέφτηκε και προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο. Αμέσως το παιδί ζωντάνεψε και το φίδι απέθανε. Τότε ο Παντολέων έξ όλης της ψυχής και της καρδίας του πίστεψε εις τον Χριστό. Και αφού έστρεψε τα μάτια του προς τον ουρανό με πολλή χαρά, ευχαρίστησε και εδόξασε τον Κύριο, που τον ελύτρωσε από την πλάνη και από το σκοτάδι των ειδώλων, και τον ωδήγησεν στην επίγνωση της αληθείας Έπειτα τρέχοντας, πήγε εις τον Ερμόλαο και του ανέφερε το γεγονός και με μεγάλη χαρά του ζήτησε να τον καταστήση τέλειο Χριστιανό διά του Άγιου Βαπτίσματος. Και ο Ερμόλαος, επειδή γνώριζε ποιος οδηγείται στην τελειότητα, γεμάτος συγκίνηση οδήγησε τον Παντολέοντα. στο φωτισμό του θείου βαπτίσματος.

Ο Άγιος Παντελεήμονας ανάργνρος και θαυματουργός.

Ο Άγιος Παντελεήμονας με τη βοήθεια του Ιησού Χριστού και την προσευχή έγινε ανάργυρος ιατρός και άρχισε να γιατρεύει συμπολίτες του με αποτέλεσμα η φήμη του να μεγαλώνει συνεχώς στο λαό της Νικομήδειας. Μετά από ένα θαύμα που έκανε στο πατρικό του σπίτι, όπου με τη βοήθεια της προσευχής κατάφερε να δώσει το φως σε έναν τυφλό, έπεισε και τον ειδωλολάτρη πατέρα του να βαφτιστεί Χριστιανός και να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του εν Χριστώ. Ο Παντολέων είπε τότε στον τυφλό: «Επειδή εξώδευσες όλη την περιουσία σου εις τους άλλους ιατρούς και δεν είδες ωφέλεια, εάν εγώ σε θεραπεύσω τι θα μου δώσεις;» Και ο τυφλός απεκρίθη: «Σου χαρίζω μετά χαράς και προθύμως ο,τι μου απέμεινε από την περιουσία». Τότε του είπε: «Τούς μεν οφθαλμούς σου θα θεραπεύσει ο αληθής Θεός, διά μέσου μου, την δε αμοιβή που μου υπεσχέθης θέλω να την διαμοιράσεις εις τους πτωχούς». Ο Παντολέων βεβαίως εμίλησε έτσι επειδή ήλπιζε εις την Χάριν και την δύναμη του Χριστού. Ο πατέρας του όμως, επειδή ενόμισε ότι θα τον θεραπεύσει με τα βότανα της ιατρικής επιστήμης, τον εμπόδισε λέγοντας. «Αγαπημένε μου υιέ, μην επιχειρείς κάτι ανώτερο από τη δύναμη σου, μήπως και ντροπιασθείς αν αποτύχεις. Τι άλλο μπορείς εσύ να προσφέρεις η να επιτύχεις περισσότερο από τους υπόλοιπους ιατρούς που δεν κατόρθωσαν να τον θεραπεύσουν;» Και εκείνος απεκρίθη: «Ουδείς άλλος δύναται να τον θεραπεύσει, όπως εγώ, επειδή από τον διδάσκαλο μου μέχρις αυτούς τους ιατρούς υπάρχει μεγάλη διαφορά». Ο πατέρας του επειδή ενόμισε ότι ωμιλούσε περί του διδασκάλου του Ευφρόσυνου του είπε πάλι: «Μα εγώ, παιδί μου, ήκουσα πως αυτόν τον τυφλό τον επήγαν και εις τον διδάσκαλο σου και τίποτα δεν κατώρθωσε να επιτύχει». Ο Παντολέων είπε προς τον πατέρα του: «Πρόσεχε πατέρα να διαπιστώσεις ολοφάνερα την αλήθεια μου». Και μόλις ετελείωσε τα λόγια του αυτά, άπλωσε το δεξιό του χέρι και έκανε το σημείο του Σταύρου εις τα μάτια του τυφλού, επικαλούμενος συγχρόνως και το γλυκύτατο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και, ώ του θαύματος!, αμέσως άνοιξαν τα μάτια του τυφλού, και ανέβλεψαν και τα μάτια του σώματος του και της ψυχής του, διότι ήταν ειδωλολάτρης. Μόλις λοιπόν είδε το θαύμα που του έγινε με την επίκληση του ονόματος του Χριστού, αμέσως επίστεψε. Και όχι μόνον ο πρώην τυφλός επίστεψε, αλλά και ο πατέρας του Παντολέοντος, και μεγαλοφώνως διεκήρυξαν τον Χριστό Θεό αληθέστατον. Ο Άγιος Παντολέων εχάρη δοξάζοντας τον Κύριο και τους πήγε εις τον άγιο Ερμόλαο, ο όποιος και τους εβάπτισε.
Ο Ευστόργιος μόλις επέστρεψεν εις την οικίαν του συνέτριψε όλα τα είδωλα. Ύστερα απ' ολίγον καιρό, αφού έζησε εν μετάνοια, απεδήμησε προς Κύριον. Όταν ο πατέρας του πέθανε ο Άγιος Παντελεήμονας μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και συνέχισε να θεραπεύει τους άρρωστους με τη βοήθεια της προσευχής. Η μοναδική αμοιβή που ζητούσε ήταν οι θεραπευμένοι να βαπτίζονται Χριστιανοί. Ακόμη, όταν εύρισκε φτωχούς τους βοηθούσε ποικιλότροπα, δίνοντας τους χρήματα και άλλα αναγκαία είδη.

Η συκοφάντηση του Αγίου και το κάλεσμα του Αυτοκράτορα. Η άρνηση του Αγίου να θυσιάσει στα είδωλα.

Τα θαύματα του Άγιου έγιναν γρήγορα γνωστά και προκάλεσαν το θαυμασμό των κατοίκων της Νικομήδειας και όλοι προσέτρεχαν σε αυτόν για να γιατρευτούν. Όμως ο φθόνος και η ζήλεια των άλλων ιατρών, τους οδήγησε να τον συκοφαντήσουν στον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό, το φοβερό διώκτη του Χριστιανισμού και να τον καταγγείλουν ότι είναι Χριστιανός και εν ονόματι του Χριστού γιατρεύει τους ασθενείς. Ο Μαξιμιανός κάλεσε τον Άγιο στα ανάκτορα για να ζητήσει εξηγήσεις. Ο Άγιος ομολόγησε με θάρρος ότι είναι Χριστιανός. Ο αυτοκράτορας στην αρχή προσπάθησε να τον πείσει με διάφορες κολακείες και υποσχέσεις να αρνηθεί το Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Δι αυτό και σε προσεκάλεσα να κάμεις θυσίαν εις τους θεούς, διά να μάθωμεν την αλήθειαν». Ο Άγιος απεκρίθη: «Τα έργα είναι αξιώτερα, ώ βασιλεύ, παρά τα λόγια, όπως όλοι γνωρίζομεν. Εάν ερευνώμεν και εξετάζωμεν τα μικρά και τόσον ασήμαντα πράγματα εάν είναι αληθινά και γνήσια, πολύ περισσότερον επιβάλλεται να εξετάζωμεν με μεγάλην προσοχήν όσα αφορούν τον Θεόν, διά να μη ζημιωθώμεν. Διότι η ευσέβεια προς τον Θεόν είναι το υψηλότερον όλων των πραγμάτων. Ο Θεός λοιπόν που εγώ προσκυνώ και σέβομαι, εδημιούργησε τον ουρανόν, την θάλασσαν, την γην και όλον τον κόσμον. Αυτός ανέστησε νεκρούς, εφώτισε τυφλούς, εκαθάρισε λεπρούς, εσήκωσε παραλύτους και όλα αυτά τα θαύματα τα έκαμε μόνο με το λόγο και τη διαταγή. Οι θεοί που προσκυνούν οι Έλληνες (ειδωλολάτραι) δεν γνωρίζω εάν έκαμαν ποτέ τέτοια έργα η εάν ημπορούν να κάμουν. Εάν ασφαλώς επιθυμείς, βασιλεύ, ας δοκιμάσωμεν, διά να μάθεις την αλήθειαν. Δώσε διαταγήν να φέρουν εδώ ένα ασθενή που να πάσχει από αθεράπευτον ασθένειαν και ας προσέλθουν οι ιερείς σας να παρακαλέσουν τους θεούς των, όσον θέλουν, διά να τον θεραπεύσουν. Έπειτα να παρακαλέσω και εγώ τον Θεόν μου, με τ' όνομα του οποίου θα ιατρευθεί ο ασθενής. Αυτόν λοιπόν τον Θεόν πρέπει ν' ονομάζωμεν αληθινόν και τους υπόλοιπους θα τους περιφρονήσουμε».


Ο Άγιος θεραπεύει τον παράλυτο. Η απαίτηση των ειδωλολατρών ιερέων να θανατωθεί ο Άγιος.

Οι λόγοι του Παντολέοντος άρεσαν εις τον βασιλέα, και αφού έδωσε εντολή, έφεραν ένα παράλυτο καθισμένο εις το κρεββάτι του, ο όποιος δεν ημπορούσε να κινηθεί καθόλου. Οι ιερείς των ειδώλων έκαμαν την ανοσίαν δέησίν των, επικαλούμενοι επί πολλήν ώραν τους αναίσθητους θεούς των. Αυτοί ως κωφοί και άλαλοι δεν εισήκουσαν. Και ο Άγιος τους εχλεύασε εξ αιτίας της μεγάλης άγνοιας των. Όταν τελικώς διεπίστωσαν ότι δεν ημπόρεσαν να κατορθώσουν τίποτα, είπαν προς τον Άγιον να επικαλεσθεί το Θεό του. Τότε ο Παντολέων εσήκωσε τα μάτια του και όλη τη διάνοια του προς τον ουρανό και είπε. «Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου και η κραυγή μου προς σε ελθέτω. Μη αποστρέψεις το πρόσωπον σου απ' εμού. Εν η αν ήμερα επικαλέσωμαί σε, ταχύ επάκουσόν με. Δείξον Δέσποτα εις αυτούς που δεν σε γνωρίζουν, ότι συ είσαι ο μόνος Θεός ο αληθής και ο παντοδύναμος».Έτσι είπε και αφού έπιασε τα χέρια του παραλύτου είπε: «Εν ονόματι του Χριστού, ο οποίος ανορθώνει τους καταπληγωμένους και κτυπημένους, σήκω και περιπάτει». Τότε αμέσως ο λόγος έγινεν έργον. Και ο ασθενής εσηκώθη και περιεπάτησε με μεγάλη προθυμία και αγαλλίασιν. Όταν είδαν οι ειδωλολάτραι το θαύμα αυτό εξεπλάγησαν, και πολλοί ηρνήθησαν τα είδωλα, και επίστευσαν εις τον αληθινό Θεό.
Οι βδελυροί όμως ιερείς εξηκολούθησαν να παραμένουν άπιστοι. Και αφού προσήλθαν εις τον βασιλέα του είπαν. «Σε ορκίζομεν εις τους αθανάτους θεούς μας να μην αφήσεις πλέον τον Παντολέοντα να ζήση ούτε μιαν ώραν, διότι θα εξαφανίσει τη θρησκεία μας και οι χριστιανοί θα γίνουν ισχυροί και θα στραφούν εναντίον μας. Ο βασιλεύς όταν τους ήκουσε, εκάλεσε πάλιν τον Άγιον και εδοκίμασε να τον παραπλανήσει με κολακευτικά λόγια, μήπως τον πείσει και συμφωνήσει μαζί του. Αφού τίποτα όμως δεν κατόρθωσε ούτε με τας κολακείας ούτε με τας απειλάς να τον πείσει, ήρχισε να τον τιμωρεί με διάφορα βασανιστικά μέσα.

Το μαρτύριο του Αγίου, η παρουσία του Θεού και το μέγα θαύμα. Ο Άγιος μένει αλώβητος παρά τα φρικτά βασανιστήρια.

Κατ' αρχήν τον εκρέμασαν εις ένα ξύλο και τον εξέσχισαν με σιδερένια νύχια. Έπειτα κατέκαυσαν τας πλευράς του, και τα υπόλοιπα ευαίσθητα μέλη του. Ο Παντολέων όμως έμεινε πιστός και ακλόνητος. Δεν αρνήθηκε. Δέν πρόδωσε το Χριστό. Τότε ο Αυτοκράτορας εξαγριωμένος, διέταξε να τον υποβάλουν σε φοβερά βασανιστήρια με σκοπό να απαρνηθεί την πίστη του και να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Άγιος προσευχόμενος συνέχεια υπέμενε τα πάνδεινα μαρτύρια χωρίς να λυγίσει. Μπροστά στα μάτια του ειδωλολάτρη Αυτοκράτορα λάμβανε χώρα ένα ανεξήγητο μυστήριο. Παρά τα μαρτύρια, ο Άγιος έβγαινε από κάθε δοκιμασία σώος και αβλαβης. Οι στρατιώτες του αυτοκράτορα, άρχισαν να του ξύνουν τη σάρκα με μαχαίρια και να καίνε τις πληγές με λαμπάδες. Ο Χριστός, όμως, του θεράπευσε τις πληγές, φωτίζοντας τον με αστραπές. Στη συνέχεια έβαλαν τον Παντολέοντα μέσα σε ένα καζάνι που έβραζε. Με τη βοήθεια όμως και πάλι του Θεού ο Άγιος έμεινε σώος και άβλαβης και η φωτιά θαυματουργικά έσβησε. Ακολούθως βύθισαν τον Άγιο στα βάθη της θάλασσας, αφού έδεσαν στο λαιμό του μία τεράστια πέτρα. Ο Χριστός, όμως, έκανε την πέτρα πιο ελαφριά από φύλλο και έδωσε στον Παντολέοντα τη δύναμη να περπατά πάνω στα νερά. Έτσι σώος και αβλαβής, βγήκε στη στεριά. Στη συνέχεια έρριξαν τον Άγιο σε πεινασμένα άγρια θηρία. Όμως τα ζώα, αντί να τον κατασπαράξουν, έγλειφαν ήρεμα και ειρηνικά με τη γλώσσα τους τα πόδια του, κουνώντας τις ουρές τους. Ο Αυτοκράτορας, αντί να αναγνωρίσει τη δύναμη του Χριστιανισμού, εξεδήλωνε την οργή του με μεγαλύτερη αγριότητα. Έδωσε διαταγή ο Μαξιμιανός να τους δείξει ο Παντολέων τον τόπο όπου διέμενε ο Ερμόλαος. Και ο Άγιος υπήκουσε μετά χαράς, επειδή εγνώριζεν ότι ο Ερμόλαος θα έφερνε με το μέρος του και άλλους εις την ευσέβειαν. Ήξερε πολύ καλά ότι ο Άγιος Ερμόλαος διέθετε ωραίον λόγον και σύνεσιν και ήτο ικανός να ελκύσει και να διδάξει τους βαρβάρους, όπως πιστεύσουν εις τον αληθινό Θεό.

Η θανάτωση του Ερμολάου, δασκάλου του Αγίου και των δύο άλλων μαρτύρων.

Συνοδευόμενος λοιπόν ο Άγιος Παντολέων από τρεις στρατιώτας που τον εφρουρούσαν, έφθασε εις την οικίαν όπου εκρύπτετο ο Ερμόλαος. Εκτύπησε την πόρτα, και εβγήκε έξω ο Άγιος Ερμόλαος, ο όποιος είπε εις τον Παντολέοντα. «Πώς ήλθες μέχρις εδώ τέκνον μου;» Και εκείνος απήντησε: «Σε καλεί ο βασιλεύς, Κύριε μου, και θέλει να πας προς αυτόν». Και ο Ερμόλαος πάλιν είπε: «Εγώ το ξέρω, ότι επλησίασεν η ώρα μου ν’αποθάνω, διά το όνομα του Χριστού μου, επειδή μου το εφανέρωσε και μου το απεκάλυψε με όραμα που είδα αυτήν την νύκτα».
Οι στρατιώται συνέλαβαν τον Ερμόλαον και άλλους δύο χριστιανούς που ευρίσκοντο μαζί του. Όταν ωδηγήθη ενώπιον του βασιλέως και ηρωτήθη πως ωνομάζετο και εάν είχε μαζί του και άλλους χριστιανούς, ο Άγιος Ερμόλαος απήντησε, με την αλήθεια που τον διέκρινε, ως έξης: «Το όνομα μου είναι Ερμόλαος. Έχω μαζί μου και άλλους δύο χριστιανούς τον Ερμοκράτη και τον Ερμιππο». Τότε διέταξε να τους οδηγήσουν και αυτούς ενώπιον του. Αφού παρουσιάσθησαν τους ηρώτησε: «Εσείς είσθε που παρεπλανήσατε τον Παντολέοντα και ηρνήθη τους θεούς;» Και εκείνοι γεμάτοι τόλμη και θάρρος απήντησαν: Ο Χριστός καλεί κοντά Του τους αξίους».Ο βασιλεύς τότε τους είπε: «Να αφήσετε τους ανόητους και ανωφελείς λόγους σας κατά μέρος, και να με ακούσετε. Συμβουλεύσατε τον Παντολέοντα να θυσιάσει εις τους αθανάτους θεούς, εάν θέλετε βέβαια να σάς έχω φίλους, και υπόσχομαι να σας δώσω αμέτρητα δώρα και αξιώματα». Και εκείνοι απήντησαν. «Μη γένοιτο να συμβουλεύσωμεν κάποιον να χάσει την ψυχή του. Όλοι εμείς οι Χριστιανοί έχομεν μίαν ασάλευτον γνώμην. Καί καλύτερον ν’ αποθάνωμεν με χίλιους θανάτους και με διάφορα βασανιστήρια, παρά να προσκυνήσουμε τα κωφά και αναίσθητα είδωλα». Και όταν ετελείωσαν τα λόγια των αυτά έστρεψαν τα μάτια προς τον ουρανό και προσηυχήθησαν εις τον Κύριον να τους προστατεύσει από τας παγίδας του δαίμονος. Ο Κύριος είσήκουσε την προσευχήν των, και τους εφανερώθη και τους ενδυνάμωσε. Αμέσως έγινε μεγάλος σεισμός εις εκείνον τον τόπον. Ο δε Μαξιμιανός έχων ταραγμένον νουν είπε: «Βλέπετε οι θεοί ωργίσθησαν εξ αιτίας σας και έκαμαν σεισμόν». Και του απεκρίθη ο Άγιος Ερμόλαος. «Αλλ' εάν συμβή να πέσουν κάτω οι θεοί σου τι θα είπης;» Προτού τελειώσει τον λόγο του, έφθασε ένας υπηρέτης του παλατιού και είπεν εις τον βασιλέα: «Μεγαλειότατε, ήλθα να σου αναφέρω ότι οι θεοί έπεσαν κάτω και συνετρίβησαν». Οι τρεις Χριστιανοί εγέλασαν και εχλεύασαν τους φοβερούς θεούς που έσεισαν τη γη και μετά συνετρίβησαν! Ο άσεβης τύραννος έγινε περισσότερο σκοτεινός όπως εκείνοι που τους πονούν τα μάτια και δεν ημπορούν να ιδουν τον ήλιο.
Ετιμώρησε τους τρεις μάρτυρες με διάφορα βασανιστήρια. Αφού διεπίστωσε ότι δεν επρόκειτο να τους πείσει και να υποχωρήσουν, έδωσε εντολή και τους απεκεφάλισαν. Τα λείψανα των τα επήραν Χριστιανοί μυστικά, και τα έθαψαν με πολλή τιμή και ευλάβεια.

Ο μαρτυρικός θάνατος του Άγιου. Η παρουσία του Θεού και η μεγαλοσύνη του Αγίου.

Έκπληκτος αλλά και εξαγριωμένος ο ηγεμόνας, διατάσσει τον αποκεφαλισμό του Αγίου, θαυματουργικώς το ξίφος λυγίζει και αντί αίμα τρέχει γάλα. Τότε οι στρατιώτες αρνούνται να πραγματοποιήσουν το αποτρόπαιο έργο τους, προσκυνούν τη Χάρη του Χριστού και γίνονται Χριστιανοί. Ο Άγιος προσευχήθηκε και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό. Ήταν η φωνή του Θεού που του έδωσε το όνομα Παντελεήμων, που σημαίνει τον Άγιο που όλους τους βοηθά και τους ελεεί ακόμη και τους εχθρούς του. Μετά από αυτό το θαύμα, ο ίδιος ο Άγιος ζήτησε να γίνει η εκτέλεση του.
Το Τίμιο Σώμα του Αγίου τάφηκε με τιμές από τους Χριστιανούς. Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη του την 27η Ιουλίου. Έκτοτε είναι ο προστάτης Άγιος των αναπήρων, ιδιαίτερα των τυφλών και των χωλών.Ο ΑΓΙΟΣ ΝΑ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
ΠΗΓΗ:www.orthodox-answers.gr