Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

΄΄Των Αγίων Πατέρων ο Χορός΄΄ του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΥ

Αυτή η Κυριακή, αγαπητοί αδελφοί, είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία στην Τέταρτη Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στην Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. για να αντιμετωπίση μια Χριστολογική αίρεση και να ομολογήση την πίστη της Εκκλησίας για τον Χριστό.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν της Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου υπήρχαν άνθρωποι που προσπαθούσαν με την ανθρώπινη λογική να κατανοήσουν το μυστήριο του Χριστού, δηλαδή το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού. Έτσι, ο Νεστόριος ισχυριζόταν ότι οι δύο φύσεις του Χριστού, ανθρώπινη και θεία, δεν ενώθηκαν πραγματικά, αλλά σχετικά, οι δε Μονοφυσίτες υπεστήριζαν ότι η θεία φύση απερρόφησε την ανθρώπινη φύση και έτσι επικρατεί σύγχυση των δύο φύσεων στον Χριστό.

Η Τετάρτη Οικουμενική Σύνοδος, αντιμετωπίζοντας αυτές τις αιρέσεις, ομολόγησε και θέσπισε ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και ότι στον Χριστό οι δύο φύσεις είναι ενωμένες “ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως”. Μπορούμε να αναφερθούμε στην περίπτωση της αναστάσεως του Λαζάρου, για να δούμε πώς ενεργούσαν οι δύο φύσεις στον Χριστό. Όταν έκλαψε ο Χριστός στην πληροφορία ότι πέθανε ο Λάζαρος, έκλαψε η ανθρώπινη και όχι η θεία φύση, ενώ λίγο αργότερα ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο με την θεία και όχι με την ανθρώπινη φύση. Όμως στο πρόσωπο του Χριστού κάθε μια φύση δεν ενεργεί ανεξάρτητα από την άλλη, αλλά “μετά της θατέρου κοινωνίας”, δηλαδή στο πρόσωπο του Χριστού ενεργεί κάθε μια φύση ανάλογα με τα ιδιώματά της, αλλά με την κοινωνία της άλλης.Οι Πατέρες της Εκκλησίας ομολόγησαν αυτήν την πίστη, αφ’ ενός μεν γιατί ήθελαν να διασφαλίσουν την αλήθεια περί του Χριστού, ο Οποίος ήταν Θεάνθρωπος, και όχι μόνον Θεός ή μόνον άνθρωπος, αφ’ ετέρου δε γιατί με τον τρόπο αυτόν ήθελαν να διασώσουν τον τρόπο της σωτηρίας του ανθρώπου. Γιατί αν ο Χριστός ήταν μόνο Θεός, πώς μπορούσε να μεταμορφωθή το θνητό και παθητό της ανθρωπίνης φύσεως; Αν ο Χριστός ήταν μόνον άνθρωπος, πώς μπορούσε να σώση τον άνθρωπο; Άλλωστε, όπως διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, ο Χριστός με την ενανθρώπισή Του προσέλαβε το θνητό και παθητό σώμα του ανθρώπου και το θέωσε, δίδοντας την δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να δοκιμάση την σωτηρία στην προσωπική του ζωή. Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε με το εξής παράδειγμα. Όταν ευρεθή ένα φάρμακο για την θεραπεία μιας αρρώστειας, τότε ο κάθε άρρωστος που πάσχει από αυτό το είδος της αρρώστειας μπορεί να θεραπευθή, όταν λάβη το φάρμακο.

Αυτή η πίστη της Εκκλησίας, όπως εκφράστηκε στην Τέταρτη Οικουμενική Σύνοδο δεν είναι αφηρημένη, δεν είναι μια φιλοσοφική αλήθεια που δεν έχει σχέση με τα προβλήματα του ανθρώπου, δεν είναι θέμα που μπορεί κάποιος να το κατανοήση λογικά, αλλά είναι θέμα υπαρξιακό, προσωπικό. Μπορεί κανείς να το δοκιμάση στην προσωπική του ζωή. Δηλαδή, όταν πλησιάση ο άνθρωπος τον Χριστό μέσα στον “χώρο” της Εκκλησίας, όταν ζη την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, τότε μπορεί να μεταμορφώση το θνητό και παθητό της φύσης του, μπορεί να νικήση τον θάνατο, μπορεί να θεραπευθή και να απαλλαγή από τα βασανιστικά του προβλήματα. Έτσι, αντί να εξαντλούμαστε σε επιχειρήματα, καλούμε τους ανθρώπους να ζήσουν αυτήν την εκκλησιαστική ζωή: “Γεύσασθε και ίδετε΄΄

ΠΗΓΗ:ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Η Αγία Δ΄Οἰκουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε στην Χαλκηδόνα το έτος 451, από τις 8 Οκτωβρίου μέχρι 1η Νοεμβρίου. Τη συγκροτούσαν 630 Θεοφόροι Πατέρες, μεταξύ των οποίων και οι Καισαρείας Θαλάσσιος, Εφέσου Στέφανος, Αγκύρας Ευσέβιος, Σελευκείας Βασίλειος κ.α.
Αυτοκράτορες ήταν οι Άγιοι Μαρκιανός καί Πουλχερία.
Πάπας Ρώμης ήταν ο Άγιος Λέων Α τόν οποίο αντιπροσώπευαν οι Επίσκοποι Πασχάνιος, Λουκέντιος και Ιουλιανός και οι πρεσβύτεροι Βονιφάτιος και Βασίλειος.
Η Σύνοδος αυτή εξέδωσε όρον Δογματικόν περί της υποστατικής ενώσεως των δύο εν Χριστώ φύσεων.
Καταδίκασε την αντίθετη προς την Νεστοριανική, αιρετική διδασκαλία τού Ευτυχούς, ο οποίος ήταν πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Κων/πόλεως και δίδασκε ότι ο Χριστός είχε μόνο μία φύση, την θεία. Η ανθρωπίνη φύσις, έλεγε ο Ευτυχής, απορροφήθηκε από την θεία και επομένως ο Χριστός υπήρξε μόνο Θεός και φαινομενικώς άνθρωπος.
Οι οπαδοί του Ευτυχούς, ονομάστηκαν Μονοφυσίτες.
Μετά την καταδίκη τους από την Σύνοδο, επέμειναν στη φοβερή τους αίρεση και έγιναν αφορμή πολλών ταραχών. Τελικώς αποχωρίστηκαν, όπως ήταν επόμενο, από την Ορθόδοξη Εκκλησία, και υποστηριχθέντες αργότερα από τους Άραβες, αποτέλεσαν δικές τους «’Εκκλησιες». Τέτοιες «Εκκλησίες» είναι οι Μονοφυσιτικές των Ιακωβιτών της Συρίας και Παλαιστίνης, των Αρμενίων, των Κοπτών της Αιγύπτου και της Αβησσυνίας.
Η Αγία Δ Οἰκουμενική Σύνοδος, καταδίκασε τους αρχιμ. Ευτυχή και τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας των Μονοφυσιτών Διόσκορο. Τέλος εξέδωσε 30 ιερούς κανόνες
ΠΗΓΗ:ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΑΙΓΙΟΥ

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος:Εμείς οι Χριστιανοί τολμούμε να ελπίζουμε!»

"Ως χριστιανοί, τολμούμε να ελπίζουμε, ακόμη και σε μια εποχή όπου εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη βρίσκονται σε απόγνωση κάτω από την πίεση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσεως και μιας ασφυκτικής αβεβαιότητος. Ακόμη κι όταν ποικίλοι παλαιοί και νέοι φόβοι σφίγγουν την καρδιά μας. Εμείς οι χριστιανοί τολμούμε να ελπίζουμε. Η ελπίδα μας αυτή δεν στηρίζεται σε κάποια αόριστη αισιοδοξία, αλλά σε ένα Πρόσωπο ζωντανό, τον όντως όντα, στην εμπιστοσύνη και την προσωπική, αγαπητική σχέση μαζί Του. Έχουμε κληθεί “εν μια ελπίδι εν Χριστώ” (Εφεσ. 4:4).Από όλες τις φιλοσοφικές θρησκευτικές προτάσεις σχετικά με την αξία και το μέλλον του ανθρώπου, η πιο τολμηρή και μεγαλειώδης παραμένει η χριστιανική. Αυτή επιμένει στην ενανθρώπηση του Υπέρτατου Όντος, του Θεού, και στην πορεία του ανθρώπου προς την κατά χάριν “θέωση”".
"Υπάρχει ελπίδα!, είναι το μήνυμά μας. Υπάρχει ελπίδα στον αγώνα μας για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Υπάρχει ελπίδα, όταν αντιστεκόμεθα σε κάθε μορφή βίας και ρατσισμού, όταν υπερασπιζόμεθα την αξιοπρέπεια κάθε ανθρωπίνου προσώπου, όταν επιμένουμε στο χρέος ανιδιοτελούς αλληλεγγύης μεταξύ ανθρώπων και λαών· όταν αγωνιζόμεθα για ανυπόκριτο σεβασμό στην κτίση. Τελικά, με τη δύναμη του σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού, στον οποίο έχει δοθεί “πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης” (Ματθ. 28:18), η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η αγάπη θα επικρατήσουν. Και η ζωή θα θριαμβεύσει πάνω στον θάνατο. Την αναγγελία όμως αυτής της ελπίδος οι χριστιανοί δεν μπορούμε να την προσφέρουμε διηρημένοι. Ή διατηρώντας σχέσεις τυπικές, συμβατικές, ψυχρές. Απαιτείται “αξίως περιπατήσαι της κλήσεως” ης εκλήθημεν".
.
Αποσπάσματα ομιλίας του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστασίου στις εργασίες της 13ης Διασκέψεως των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών στην Λυών.

ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΜΑΡΙΝΑ του: πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα



Η μνήμη ενός Αγίου αποτελεί σημαντικό γεγονός για την Εκκλησία και ιδιαίτερα για την Ενορία, η οποία πανηγυρίζει και δέχεται την τιμή από τον Άγιο, στο όνομα του οποίου εγκαινιάσθηκε ο Ιερός Ναός της, αλλά και αφορμή χαράς, και επικοινωνίας μεταξύ των μελών της. Όπως είναι γνωστόν, ως ημέρα εορτής των αγίων επελέγη από την Εκκλησία η ημέρα της εξόδου τους από τον μάταιο αυτόν κόσμο, επειδή είναι η ημέρα κατά την οποία «γεννώνται» στην αιώνια θεία ζωή, την οποίαν άλλωστε βιώνουν από το ενταύθα. Αυτό δείχνει ότι οι Άγιοι, όπως όλοι οι άνθρωποι, εξακολουθούν να ζουν και μετά την έξοδο της ψυχής τους από το σώμα και αυτό αποδεικνύεται από τα άφθαρτα λείψανά τους, τα οποία ευωδιάζουν και θαυματουργούν. Σε όλη την επίγεια ζωή τους αγωνίσθηκαν να αποκτήσουν υπαρξιακή κοινωνία με τον Άγιο Τριαδικό Θεό και γι’ αυτό νικούν τον διάβολο και διαλύουν τις «μηχανές του» με την δύναμη της Χάριτος του Θεού που ενοικεί μέσα τους. Η αγία Μαρίνα σε κάποιες αγιογραφίες εικονίζεται να κρατά τον διάβολο από τα κέρατα, να τον εμπαίζη και να τον καταισχύνη. Αυτό φανερώνει ότι ο διάβολος είναι ανίσχυρος, αφού μπορούν με την δύναμη του Χριστού να τον νικήσουν και να τον εξευτελίσουν άνθρωποι φαινομενικά αδύναμοι, καθώς και μικρά παιδιά.

Η αγία Μαρίνα γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β (270 μ. Χ.). Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά την γέννησή της και ο πατέρας της, που ήταν ιερέας των ειδώλων, ανέθεσε την ανατροφή της σε μία εξαιρετική γυναίκα χωρίς, βέβαια, να γνωρίζη ότι ήταν Χριστιανή. Έτσι η αγία Μαρίνα διδάχθηκε την αλήθεια του Ευαγγελίου από τα μικρά της χρόνια, και σε ηλικία δεκαπέντε ετών απεκάλυψε στον πατέρα της ότι είναι Χριστιανή. Εκείνος στην αρχή δοκίμασε έκπληξη και στην συνέχεια θυμό και αγανάκτηση και έπαψε να την θεωρή παιδί του. Ο έπαρχος Ολύμβριος δεν άργησε να πληροφορηθή το γεγονός και διέταξε να την συλλάβουν. Όταν όμως την είδε, θαμπώθηκε από την ομορφιά της και της ζήτησε να γίνη σύζυγός του, αφού πρώτα αρνηθή τον Χριστό. Εκείνη αντέδρασε έντονα και σε κάθε προσπάθειά του να την πείση να αποκηρύξη την πίστη της και να λατρεύση τα είδωλα, απαντούσε θαρραλέα «είμαι Χριστιανή». Τότε διέταξε και την βασάνισαν σκληρά. Της καταξέσχισαν σάρκες με ραβδιά, την κρέμμασαν και την φυλάκισαν και επειδή εξακολουθούσε να παραμένη σταθερή στην πίστη της την έκαψαν με αναμμένες λαμπάδες. Οι πληγές της όμως γιατρεύθηκαν αμέσως, με αποτέλεσμα πολλοί από τους παρευρισκομένους που είδαν το θαύμα να πιστεύσουν στον Χριστό. Τότε ο έπαρχος, τυφλωμένος από το μίσος, διέταξε να την αποκεφαλίσουν και με αυτόν τον τρόπο ετελειώθη και έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου.

Ο βίος και η πολιτεία της αγίας Μαρίνας μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα.

Τα δημιουργήματα του Θεού είναι όλα «καλά λίαν». Το κακό που υπάρχει στον κόσμο δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά αποτέλεσμα της αμαρτίας, της παρακοής του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού και της αποστασίας του εκ της αιωνίου θείας ζωής.

Οι δαίμονες ήσαν φωτεινοί άγγελοι (το αγγελικό τάγμα του Εωσφόρου), αλλά εξέπεσαν από την Χάρη του Θεού και σκοτίσθηκαν εξ αιτίας της υπερηφανίας τους. Προσπαθούν δε με διάφορους τρόπους και ποικίλα τεχνάσμα να παρασύρουν και τους ανθρώπους μακριά από τον Θεό. Δεν μπορούν όμως να βλάψουν κανέναν, εάν φυσικά δεν παραδοθή σε αυτούς με την θέλησή του, ούτε να αποκτήσουν εξουσία επάνω σε εκείνον ο οποίος αγωνίζεται να ζη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Βεβαίως, ο Θεός παραχωρεί κατά καιρούς στον διάβολο την εξουσία να πειράζη τους πιστούς, γιατί έτσι δοκιμάζεται η ελευθερία τους, δυναμώνει η πίστη τους, ισχυροποείται η θέλησή τους και επιδίδονται με μεγαλύτερο ζήλο στον πνευματικό αγώνα. Αλλά και μαθαίνουν να προσεύχονται, επειδή στους πειρασμούς ο άνθρωπος συνηθίζει να καταφεύγη στον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους και να ζητά την δύναμή τους και την προστασία τους. Δηλαδή ο διάβολος, άθελά του, γίνεται διδάσκαλος προσευχής.

Στις μέρες μας, δυστυχώς, παρατηρείται το λυπηρό φαινόμενο της ενασχόλησης νέων ανθρώπων, ακόμη και παιδιών, με την σατανολατρεία και όλα όσα σχετίζονται με αυτήν, με την μουσική που εξυμνεί τον διάβολο η μεταμφιέζονται σε δαίμονες κ.λ.π. Αλλά και αρκετοί πιστοί, καθώς και Κληρικοί, προτιμούν, όπως αποδεικνύεται από τον γραπτό και τον προφορικό τους λόγο, να ασχολούνται περισσότερο με τον διάβολο και τον αντίχριστο, παρά με τον Χριστό, με αποτέλεσμα να δημιουργήται σύγχυση μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και φόβος στα παιδιά και στους ασθενεστέρους στην πίστη.

Το κήρυγμα της Εκκλησίας πρέπει να είναι θετικό, Χριστοκεντρικό, που σημαίνει ότι θα πρέπη να προβάλλη το πρόσωπο του Χριστού, να τονίζη το τι είναι ο Χριστός, αλλά και το πως μπορεί κανείς να αποκτήση υπαρξιακή κοινωνία μαζί Του. Ότι, δηλαδή, δεν είναι απλώς ένας καλός άνθρωπος, η ένας διδάσκαλος η ένας κοινωνικός επαναστάτης, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά ότι είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που ενώ είναι τέλειος Θεός, σαρκώθηκε και έγινε και τέλειος άνθρωπος, για να καταργήση τα έργα του διαβόλου και να λυτρώση τον άνθρωπο από την τυραννία της αμαρτίας, του διαβόλου και του θανάτου. Η κοινωνία με τον Χριστό κατορθώνεται μέσα στην Εκκλησία με την υπακοή, την μυστηριακή ζωή και την άσκηση.

Η υπερηφάνια απομακρύνει τον άνθρωπο από την Εκκλησία και την αληθινή λατρεία του Θεού και τον σπρώχνει στο να λατρεύη συνειδητά η ασυνείδητα τον διάβολο. Αντίθετα, δια της ταπεινώσεως επιτυγχάνεται «η κατά των δαιμόνων νίκη» και η σωτηρία.

ΠΗΓΗ:ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Μικρό αφιέρωμα στην Αγία Μαρίνα της Άνδρου

Ακούστε 3 διηγήσεις - μαρτυρίες και δείτε 1 βίντεο για θαύματα που σχετίζονται με την Αγία Μαρίνα και το μοναστήρι της στην Άνδρο.

Αγία Μαρίνα

1. Το θαύμα της Αγίας Μαρίνας στον μικρό Ανδρέα από την Κύπρο

agia_marina_thauma_andreas.mp3

2. Το θαύμα της Αγίας Μαρίνας στην κα. Ειρήνη Υφαντή

agia_marina_karkinos_pe912fm_opou_ghs_1.mp3 agia_marina_karkinos_pe912fm_opou_ghs_2.mp3

Οι παραπάνω ηχογραφήσεις είναι από την εκπομπή “Όπου γης” η οποία (εν έτει 2007) μεταδίδεται καθημερινά τα μεσάνυχτα στον ρ/φ σταθμό Πειραϊκή Εκκλησία 91,2 FM.

ΠΗΓΗ:Ζωντανό Ιστολόγιο

ΚΑΛΥΒΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ 31 Ιουλίου του 1944

Ξεκινούν την Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009 το βράδυ στο Δημοτικό Διαμέρισμα Καλυβίων οι πενταήμερες πολιτιστικές εκδηλώσεις που είναι αφιερωμένες στη μνήμη των πενηνταεννέα πατριωτών που εκτελέστηκαν στις 31 Ιουλίου του 1944 στη Σιδηροδρομική γραμμή Αγρινίου-Κρυονερίου σε κοντινή απόσταση από τα Καλύβια.
Το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων έχει ως εξής:
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009
8:00 μ.μ. Παρουσίαση του βιβλίου
΄΄Καλύβια – Ιχνηλατώντας τον Καναδά΄΄
του Ιωάννη Διονυσάτου
Για το βιβλίο θα μιλήσουν :
Κων/να Μπάδα Καθηγήτρια Κοινωνικής Λαογραφίας Παν/μίου Ιωαννίνων
Ανδρέας Ζώης Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αγρινίου
Κοντοθανάση Βάσω Φιλόλογος
Θα συντονίσει ο κ. Γιώργος Πανταζόπουλος Εργαστηρ.Καθηγητής Τ.Ε.Ι.
Πλατεία Δ.Δ Καλυβίων

9.30 μ.μ Εγκαίνια έκθεσης φωτογραφίας
΄΄Καλύβια : πρόσωπα, εικόνες, μνήμες . . . ΄΄
Δημοτικό Κατάστημα Καλύβια


Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
9 30 μ.μ. Παράσταση Χορευτικών συγκροτημάτων
Συμμετέχουν: Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αγρινίου
Χορευτικό τμήμα Δ.Δ Καλυβίων

10.30 μ.μ. Συναυλία
Τραγουδούν : Παναγώτης Λάλεζας – Θεοδοσία Στίγκα
Στο κλαρίνο ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος

Προαύλιο Δημοτικού Σχολείου Καλυβίων
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009
9:00 μ.μ. Παράσταση Καραγκιόζη
(Πλατεία Δ.Δ Καλυβιών)

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009
9:15 π.μ. Άφιξη επισήμων στο Δημοτικό Κατάστημα Καλυβιών
9:45 π.μ. Επίσημο Μνημόσυνο στον Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Καλυβιών
10.30 π.μ. Επιμνημόσυνη δέηση στον τόπο της θυσίας
Κεντρική ομιλία από τον κ. Διονυσάτο Ιωάννη, δικηγόρο
Χαιρετισμοί εκπροσώπων των Αντιστασιακών Οργανώσεων
Κατάθεση στεφάνων


Απόδοση Τιμών από τη Φιλαρμονική του Δήμου Αγρινίου.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος:Υπάρχομεν ως Εκκλησία δια τον άνθρωπον και την κτίσιν.

Κατά τους λόγους του Κυρίου ολίγον προ του Πάθους Αυτού, η κατά το πρότυπον της Αγίας Τριάδος ενότης των μαθητών Του έχει ως σκοπόν “ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι Συ με απέστειλας(Ιωάν. 17, 21). Η Εκκλησία, ούσα “καθολική”, εκτείνεται μεταφέρουσα την αγάπην του Θεού προς πάντας ανθρώπους και προς αυτήν την υλικήν δημιουργίαν. Υπάρχομεν ως Εκκλησία ουχί δι αυτούς, αλλά δια τον άνθρωπον και την κτίσιν.
Προσφέρομεν την Θείαν Ευχαριστίαν “υπέρ της οικουμένης” και υπέρ όλης της κτίσεως. Δεν δυνάμεθα, συνεπώς, αυταρέσκως και φιλαρέσκως να αδιαφορώμεν δια τους εκτός των τειχών της Ορθοδόξου Εκκλησίας ευρισκομένους, ικανοποιούμενοι και καυχώμενοι ότι ημείς “εύρομεν την αλήθειαν”.

Η εορτή της Αγίας Μαρίνας στο Ναό της στην ΚΑΜΑΡΟΥΛΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ



ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΚΑΜΑΡΟΥΛΑΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

ΠΕΜΠΤΗ 16 ΙΟΥλΙΟΥ 2Ο09, 7:30 μ.μ.
1. Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός µετ' αρτοκλασίας. Θα οµιλήσει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχ.π.Επιφάνιος Καραγεώργος Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ιεράς Μητροπολέως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΙΟΥλΙΟΥ 2Ο09, 7-10.15 π.μ..
1. Όρθρος- Πανηγυρική Θεία Λειτουργία κατά την οποία θα ιερουργήσει και θα οµιλήσει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχ.π. Παύλος Ντανάς Ιεροκήρυκας Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
2. Το εσπέρας και ώρα 7:30µ.µ Μέγας Εσπερινός και Ιερά Παράκληση προς την Αγία Μαρίνα

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΑΧΕΛΩΟΣ ΚΑΙ Η ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

Από την Παρασκευή 10 Ιουλίου ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις κατά της εκτροπής του Αχελώου σε Αγρίνιο και Άρτα. Συγκεκριμένα την Παρασκευή 10/7 έγινε συζήτηση και προβολή ντοκιμαντέρ στο Αυτοδιαχειρζόμενο στέκι Αγρινίου. Οι δράσεις στο Αγρίνιο συνεχίστηκαν και το Σάββατο 11/7 με συγκέντρωση –συναυλία διαμαρτυρίας στην γέφυρα του Αχελώου, στον Στράτο. Είναι η γέφυρα που είναι στην είσοδο του Αγρινίου όταν κάποιος έρχεται από τα Ιωάννινα.

Αυτή τη εβδομάδα και συγκεκριμένα την Παρασκευή στις 17/7 και στις 8:00μμ θα γίνει εκδήλωση για το έγκλημα του Αχελώου στην Άρτα, στην πλατεία Σκουφά απέναντι από την Παρηγορήτισσα. Η εκδήλωση εκεί θα περιλαμβάνει προβολή βίντεο και στην συνέχεια θα ακολουθήσει συζήτηση.

Οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν στην Αθήνα την Πέμπτη στις 23/7 και 8:00μμ στο λόφο του Στρέφη, όπου θα γίνει εκδήλωση-συζήτηση με θέμα τον Αχελώο και ενάντια στην εκτροπή του.

Τέλος όλες οι εκδηλώσεις θα καλέσουν σε συμμετοχή στην πορεία ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου που θα γίνει τον Αύγουστο στο φράγμα της Μεσοχώρας.

Οι εκδηλώσεις διοργανώνονται από:

-Πρωτοβουλία αγώνα από το λόφο του Στρέφη για την Γη και την ελευθερία.

-Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο Αγρίνιο

-Ανοιχτή Συνέλευση (Άρτα)

ΠΗΓΗ: athens.indymedia.org

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ Αρχιμ. π.Αλεξάνδρου Μαστράτου Πρωτοσυγγέλου Ι. Μητροπόλεως Παροναξίας


Ο πάμφωχος και διαχρονικός αυτός φωστήρας της Εκκλησίας μας, ο μέγιστος διδάσκαλος της Ορθοδοξίας και του Γένους μας, γεννήθηκε στην Χώρα της Νάξου το έτος 1749 από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Αντώνιο και την Αναστασία Καλλιβρούτση. Κατά την βάπτισή του έλαβε το όνομα Νικόλαος. Νηπιόθεν γαλουχήθηκε με τα ζωογόνα νάματα της ευσεβείας και της πίστεως και ανετράφη "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου", όπως παραγγέλλει ο θείος Παύλος(Εφεσ. ΣΤ' 4).Την έμφυτη προς τα θεία κλήση του, αύξησε η χριστιανική αγάπη πού πήρε από το οικογενειακό του περιβάλλον και μάλιστα από την εκλεκτή του μητέρα, την δε ευφυΐα του εκαλλιέργησε και πολλαπλασίασε η μελέτη και η σπουδή. Προώδευε στην αρετή και στην γνώση κατά τρόπο θαυμαστό. Κατ' αρχήν, φοίτησε στην γενέτειρά του και στην Σχολή Αγίου Γεωργίου περιοχής Γρόττας, Χώρας Νάξου, με διδάσκαλο τον Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο, αυτάδελφο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.Τις γνώσεις του συμπλήρωσε στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή τής Σμύρνης, όπου φοίτησε για πέντε χρόνια, με διδάσκαλο τον Ιερόθεο Βουλισμά, διευθυντή της Σχολής αυτής. Τόσο διέπρεψε ο Άγιος Νικόδημος στις σπουδές του, ώστε, ενώ σπούδαζε, εδίδασκε τους συμμαθητές του. Και ο Ιερόθεος αργότερα τον παρακαλούσε να έρθει στην Σμύρνη για να τον διαδεχθεί στη διεύθυνση της Σχολής αυτής. Στην Σμύρνη έλαβε ο Νικόδημος πληθωρική μόρφωση, που εκτός από τη θεολογική επιστήμη περιελάμβανε ακόμα γνώσεις φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές, αστρονομικές και στρατιωτικές.Μελετούσε πολύ την Αγία Γραφή, τους Πατέρες, και όλους τους ποιητές. Ήταν άριστος χειριστής του λόγου, γνώριζε την Κλασσική Φιλολογία και την Ιαμβική Γλώσσα. Μιλούσε άριστα την γαλλική, ιταλική και λατινική γλώσσα επίσης.Είχε προικιστεί από τον Πανάγαθο με σπάνια χαρίσματα, όπως είναι η ισχυρότατη μνήμη, η οξύτατη νοημοσύνη, η αστραποβόλα αντίληψη κ.λπ. Ό,τι μελετούσε μια φορά μπορούσε να το θυμάται και να το απαγγέλει απ’ έξω σε όλη του τη ζωή. Ολόκληρα κεφάλαια της Γραφής απήγγειλε από στήθους και θυμόταν όλους τους κώδικες των Βιβλιοθηκών των Μονών του Αγίου Όρους. Υπήρξε ένα πραγματικό φαινόμενο για την εποχή του και το κέντρο του θαυμασμού και τού παραδειγματισμού.Το έτος 1770, αφού απεφοίτησε από την Σχολή, επέστρεψε στην Νάξο. Τότε, για μια πενταετία περίπου εργάστηκε ως Γραμματέας της Μητροπόλεως Παροναξίας με την εποπτεία και την καθοδήγηση του Μητροπολίτου Παροναξίας Ανθίμου του Γ (1742-1779). Η μητέρα του εμόνασε στην Ιερά Μονή Χρυσοστόμου Νάξου, με το όνομα Αγάθη. Ο Νικόδημος ήταν λάτρης της μοναστικής πολιτείας. Αυτή την έμφυτη επιθυμία του γιγάντωσε η γνωριμία του με σπουδαίους μοναχούς του Αγίου Όρους και με άλλες προσωπικότητες, όπως είναι ο Άγιος Μακάριος Νοταράς Επίσκοπος Κορίνθου κ.λπ. Το έτος 1775 ήρθε στην Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Εκεί εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος.Ως μοναχός διεκρίθη για την οσιότητα του βίου του, τους πνευματικούς του αγώνες και για την ασκητικότητά του. Πνευματοφόρος, Θεοχαρίτωτος και γνήσιος Πατέρας και ορθόδοξος θεολόγος διδάσκαλος, δυναμικά απέκρουσε τις αιρέσεις και τις κακοδοξίες των ημερών του. Είναι ο πρύτανης των "Κολυβάδων", αυτών που ήθελαν δηλαδή τα Ιερά Μνημόσυνα των νεκρών να γίνονται Σάββατο και όχι Κυριακή. Ένεκα της εμμονής του στις παραδόσεις και στο Πνεύμα των Ιερών κανόνων της Εκκλησίας μας, υπέστη ταπεινώσεις και διωγμούς. Όμως, αυτά του χάρισαν και τον στέφανο του ομολογητού.Ακτημοσύνη, παρθενία και υπακοή είναι τα μεγέθη τα οποία έφθασε και εβίωσε σε πληρότητα.Υπήρξε ένας αετός του Πνεύματος, πού πέταξε από το Νότιο στο Βόρειο Αιγαίο, από την αγιοτόκο Νάξο στον αγιοτρόφο Άθωνα. Εκτός όμως από τις μοναστικές αρετές υπηρέτησε και το έργο της διδαχής, συγγράφοντας.Κατά διαστήματα έρχεται σε έρημες περιοχές για περισσότερη άσκηση.Έβλεπε νοερά, ζούσε καθημερινά την αιωνιότητα, αλλά συγχρόνως έβλεπε και τα συμβαίνοντα στον περίγυρο. Δεν έβλεπε μόνο τον ουρανό, αλλά και την γη. Αισθάνεται τον πόνο των Ορθοδόξων που μέσα στο σκοτάδι της δουλείας αγωνίζονται. Και προς χάρη του κόσμου προσεύχεται. Κοπιάζει, αγρυπνεί, παρακαλεί, συγγράφει, μάχεται κατά των δαιμόνων. Δεν κινείται άγονα, μονόπλευρα και νοσηρά. Αντίθετα πονάει για τους αδελφούς του και την σωτηρία τους. Και καρποί της αγάπης του για τον Θεό και τον άνθρωπο είναι οι πάνω από εκατό τόμοι των συγγραμμάτων του, τα κυριώτερα από τα οποία είναι: "Αόρατος Πόλεμος”, “Πνευματικά Γυμνάσματα”, “Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον”, “Κήπος Χαρίτων"‚ "Νέον Μαρτυρολόγιον”, “Εορτοδρόμιον”, “Συναξαριστής”, “Ερμηνεία των επιστολών του Παύλου” Λάτρης του Τυπικού και της Λατρείας της Εκκλησίας μας, λάτρης και μιμητής των αγίων, μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, αδιάκοπα επικοινωνούσε με τον Τριαδικό Θεό, τον Οποίο τόσο δυνατά αγάπησε και ευηρέστησε. Είναι αυτός που πρώτος τονίζει την αξία και την σπουδαιότητα της συχνής μας συμμετοχής στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Έγραψε μάλιστα και ειδικά βιβλία, με τον τίτλο “Περί συνεχούς Θείας Μεταλήψεως”. Δέχθηκε το ταξίδι για τον ουρανό πανέτοιμος, με ήρεμη την συνείδηση ότι άξια αγωνίσθηκε τον “καλόν αγώνα”. Με την καθημερινή του συμμετοχή στο σωστικό Δείπνο της ζωής, με την έντονη μυστηριακή του ζωή, που κορυφώθηκε τις τελευταίες μέρες λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, με την αδιάλειπτη προσευχή, παρέδωσε την ψυχή του την οσιακή στον Κύριο, την Τετάρτη 14 Ιουλίου του έτους 1809 τις πρώτες ορθρινές ώρες και σε ηλικία μόλις 60 ετών, και στο κελλί των Σκουρταίων, στις Καρυές του Αγίου Όρους. Τα τελευταία του λόγια ήταν η απάντηση που έδωσε στους μαθητές του όταν τον ρώτησαν αν ησυχάζει:“Τον Χριστό έβαλα μέσα μου και πώς να μη ησυχάσω;”.Την είδηση της κοιμήσεώς του με θλίψη έμαθε ο εκκλησιαστικός, θεολογικός, μοναστικός και όχι μόνο, κόσμος της εποχής του. Σημειώνει ο χρονογράφος σχετικά με την κοίμηση του αγίου Νικοδήμου: "Ανατέλλοντος του αισθητού ηλίου, εις την γην, εβασίλευσεν ο νοητός ήλιος της Εκκλησίας του Χριστού. Έλειψεν ο πύρινος στύλος, ο οδηγών τον νέον Ισραήλ εις ευσέβειαν. Εκρύβη η νεφέλη η δροσίζουσα τους τηκομένους τω καύσωνι των αμαρτιών”. Είναι ακόμη χαρακτηριστική και η σκέψη την οποία εξέφρασε τότε ένας Χριστιανός. “Πατέρες μου, καλύτερον ήτο να απέθνησκαν σήμερα χίλιοι χριστιανοί και όχι ο Νικόδημος”. Κατά καιρούς, πολλά εγκώμια γράφτηκαν για τον Άγιο Νικόδημο, όπως: "Υπήρξε ο μέγιστος των μονασάντων από συστάσεως του Αγίου Όρους”. “Υπήρξε ο πάντοτε πενία τρυχόμενος και γιγαντωθείς προ της ασήμου ημών γενεάς”. Κατά τον V. Grumel, “υπήρξε κανονολόγος, λειτουργιολόγος, αγιογράφος –δηλαδή ερμηνευτής των Γραφών, ασκητικός συγγραφεύς, εκδότης βιβλίων, εις των πλέον γονίμων συγγραφέων και αναμφιβόλως ο πλέον φιλόπονος Μοναχός, παρά του οποίου δοξάζεται η ελληνική Εκκλησία”. Κατά τον Θ. Σπεράντσον, ο Άγιος Νικόδημος υπήρξε πρόδρομος της εθνικής παλιγγενεσίας. Ο Luis Petit γράφει πως ο Νικόδημος με τα βιβλία του αντικατέστησε το ζωντανό κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού κ.λπ. Ο Ιερός Νικόδημος αναμφίβολα υπήρξε ο κορυφαίος εκφραστής του οσιακού βίου και η θύρα που οδηγεί στην ορθόδοξη πνευματικότητα. Είναι ο εξαίσιος θεολόγος και ο ασίγαστος διαχρονικός διδάσκαλος της Ορθοδοξίας και του Γένους. Αποτελεί δε σπανιότατο φαινόμενο συνδυασμού σπανίων θείων χαρισμάτων, αγιότητος βίου, ασκήσεως και συγγραφικής παραγωγής. Ότι και όσα αν πούμε για την μορφή αυτή δεν λέμε τίποτα, ούτε και μπορούμε να την κλείσουμε στις λίγες αυτές γραμμές. Ο ίδιος, εξυμνώντας τον Ιερό Χρυσόστομο, έλεγε: “Αν μπορεί κανείς να συμπεριλάβει μέσα σε ένα κουτάλι την θάλασσα, άλλο τόσο μπορεί και να εξυμνήσει τον Ιερό Χρυσόστομο”. Και εμείς λοιπόν επαναλαμβάνουμε το λόγια αυτά του Αγίου Νικοδήμου, και λέμε: “Αν μπορεί κανείς να συμπεριλάβει μέσα σ’ ένα κουτάλι τη θάλασσα, έτσι μπορεί ν’ αναφερθεί επαρκώς στον Όσιο Νικόδημο”. Η Εκκλησία μας επάξια από το έτος 1955 τον κατέταξε στις δέλτους τού Αγιολογίου της. Από την ημέρα της Κοιμήσεώς του, εφέτος συμπληρώνονται 190 ολόκληρα χρόνια. Στο πέρασμα τόσων χρόνων, ο Άγιος Νικόδημος εξακολουθεί να είναι ο άσβεστος και πάμφωτος φάρος, που φωτίζει και κατευθύνει την πορεία όλων μας προς την ακύμαντη Βασιλεία του Θεού, εκεί πού υπάρχει η αιώνια πανευτυχία και η αληθινή δόξα. Προς την κατεύθυνση αυτή, μας καλεί να κινηθούμε ο βίος του Αγίου Νικοδήμου! Ο άγιος Νικόδημος εορτάζει κατά την καθιερωμένη Πανήγυρη τής 14ης Ιουλίου. Ωσαύτως, εορτάζει την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, κατά την καθιερωθείσα προσφάτως Σύναξη των Πέντε Αγίων τής Παροναξίας, η οποία τελείται στο νεόδμητο Ι. Ναό των Ναξίων Αγίων Νικοδήμου του Αγιορείτου και Νικολάου του Πλανά, στην πόλη της Νάξου. Ακόμη, την Τρίτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου στην Πάρο, όπου επίσης τελείται η Σύναξη των Αγίων.Οι Ασματικές Ακολουθίες του Αγίου Νικοδήμου, οι οποίες ευρίσκονται σε λειτουργική χρήση, συντάχθηκαν από τον αείμνηστο Υμνογράφο, Μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημο, καθώς και από τον Αρχιμ. Νικόδημο Παυλόπουλο, Ηγούμενο της Ι. Μονής Λειμώνος Λέσβου.
Αγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ήμων

Ὁ Φώτιος Κόντογλου καὶ τὸ ἔργο του τοῦ Ἰωάννου Φ. Ἀθανασοπούλου, Θεολόγου - Φιλολόγου




Ἡ ἀφιέρωση τοῦ παρόντος τόμου τῶν «ΔΙΠΤΥΧΩΝ» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὸν μακαριστὸ Φώτιο Κόντογλου ἀποτελεῖ εὐῶδες μνημόσυνον στὴν μνήμη ἐκείνου, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό του φρόνημα καὶ τὴν βαθιὰ θρησκευτικότητά του, μὲ τὸν «χυμώδη λόγον ἀληθείας» καὶ μὲ τὴν «πολύφωνη γλῶσσα τῶν χρωμάτων καὶ τῶν σχημάτων τῆς ἐσωτέρας ἡσυχίας καὶ σιωπῆς», ἀνεδείχθη ὁ φλογερὸς ἀπόστολος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ μέγας ἀπολογητὴς τῆς πίστεως, ὁ ὑπέρμαχος προστάτης τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως. Εἶναι ὁ ἐλάχιστος φόρος τιμῆς πρὸς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος, μὲ τὸ πολυσχιδὲς καὶ ἀσυνήθους εὐρύτητος ἔργο του, ἔδειξε κατευθύνσεις στὸν ἀδιέξοδο πνευματικὸ λαβύρινθο τῆς ἐποχῆς του καὶ συνέβαλε στὴν ἀφύπνιση τῆς ὑπνώττουσας συνειδήσεως τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ.

Υἱὸς τοῦ Νικολάου Ἀποστολέλλη καὶ τῆς Δέσποινας Κόντογλου, ἀδελφῆς τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Κυδωνιῶν, Ἀρχιμανδρίτου Στεφάνου Κόντογλου, τὸ ἐπώνυμο τοῦ ὁποίου ἔλαβε καὶ μὲ τὸ ὁποῖον ἔκτοτε εἶναι γνωστός, ἐγεννήθη τὴν 8ην Νοεμβρίου 1895 στὸ Ἀϊβαλὶ (Κυδωνίες) τῆς Μ. Ἀσίας καὶ ἐκοιμήθη τὴν 13ην Ἰουλίου 1965 στὴν Ἀθήνα, σὲ ἡλικία 70 ἐτῶν. Τοὺς μαθητικούς του χρόνους ἐπέρασε στὴν πατρίδα του, τὸ Ἀϊβαλί, ὅπου καὶ ἐτελείωσε τὸ τότε Σχολαρχεῖον καὶ τὸ Γυμνάσιον. Ἀπὸ μικρὸς ἐγαλουχήθη στὰ νάματα τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεως καὶ ἐδέχθη τὸν ζῶντα Λόγον τοῦ Θεοῦ μὲ ἐκπληκτικὴ εὐαισθησία. Ἀκολούθως ἦλθε στὴν Ἀθήνα, γιὰ νὰ σπουδάσει ζωγραφικὴ στὴν Σχολὴ Καλῶν Τεχνῶν, στὴν ὁποία ἔγινε ἀμέσως δεκτὸς στὸ τρίτον ἔτος. Δὲν ἔμεινε ὅμως ἱκανοποιημένος ἀπὸ τὶς σπουδές του, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν τὶς ὁλοκλήρωσε. Ταξίδεψε σὲ ἀρκετὰ μέρη καὶ ἔζησε στὴν Γαλλία ἕξι ἔτη, ὅπως δὲ γράφει ὁ ἴδιος αὐτοβιογραφούμενος, ἐπιδόθηκε μὲ πάθος στὴν Βυζαντινὴ Τέχνη καὶ μὲ τὴν μελέτη της προσπάθησε νὰ δημιουργήσει ὕφος Ἑλληνικὸ στὴν ζωγραφική, ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν τέχνη τοῦ μεσαίωνα, τὴν τουρκοκρατία καὶ ἀπὸ τὸ ἀθάνατο λαϊκὸ Ἑλληνικὸ πνεῦμα(1). Ζοῦσε ζωγραφίζοντας, γράφοντας καὶ ὀνειροπολώντας περισσότερο.

Ἐπέστρεψε στὴν γενέτειρά του τὸ 1919 καὶ διορίσθηκε καθηγητὴς τῆς Γαλλικῆς γλώσσας καὶ τῆς Ἱστορίας τῆς Τέχνης στὸ παρθεναγωγεῖο τοῦ Ἀϊβαλίου, στὸ ὁποῖον ἐδίδαξε δύο χρόνια. Κατὰ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφὴ κατέφυγε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴν Λέσβο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ἀθήνα, ὅπου ἐγκαταστάθηκε μονίμως.

Στὴν Ἀθήνα συνεπῶς τὸν Κόντογλου τὸν ἔφερε ἡ θύελλα τῆς καταστροφῆς, «τὰ αἰόλια δρολάπια» τῆς προσφυγιᾶς. Καὶ ἀπὸ τὰ ἅγια ἐκεῖνα μέρη, ποὺ εἶναι καθαγιασμένα μὲ τὰ τίμια αἵματα τῶν Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν τῆς πίστεως, μὲ τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Ὁσίων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ λίκνον τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Κόντογλου ἔφερε μαζί του «ὅ,τι πιὸ πολύτιμο ἀπὸ τὴν δύουσα καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολή· Μᾶς ἔφερε τὸ πνεῦμα τῆς Ρωμιοσύνης, ποὺ στὸ ἑλλαδικὸ κρατίδιο εἶχεν ἀποθάνει»(2), ὁλοζώντανο τὸ ὅραμα καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν χαμένη πατρίδα του.

Νοσταλγὸς καὶ μύστης τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως, μετὰ τὴν ἐγκατάστασή του στὴν Ἀθήνα ἐπιδίδεται μὲ ἔνθεο ζῆλο στὴν συγγραφὴ βιβλίων καὶ ἀναδεικνύεται μὲ τὴν ὅλη πεζογραφική του δημιουργία, μὲ τὸ ἰδιόμορφο, τὸ πολυσήμαντο καὶ ἐντελῶς προσωπικὸ γλωσσικό του ὕφος, ὁ εὐσεβὴς λογοτέχνης καὶ στοχαστὴς μὲ πλούσια καὶ πρωτότυπη φαντασία, ὁ ἀνεπανάληπτος ἐκφραστὴς τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀνατολῆς, ὁ βαθύτατα θρησκευόμενος συγγραφέας, «ὁ γενναῖος Ἕλληνας πατριώτης... ὁ ποιητὴς τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως»(3).

Ἔξοχος χειριστὴς τοῦ καλάμου, μὲ βαθὺ καὶ πηγαῖο λογοτεχνικὸ τάλαντο, ἔθρεψε πνευματικῶς χιλιάδες εὐσεβῶν χριστιανῶν μὲ τὶς συγγραφές του. Τὰ προϊόντα τῆς γραφίδος του, διακρινόμενα γιὰ τὴν δύναμη τοῦ λόγου, τὴν περιγραφικὴ ἱκανότητα καὶ τὴν ἀριστοτεχνική τους δομή, κατ᾿ ἐξοχὴν ὅμως γιὰ τὸ ὀρθόδοξο, ἁγιοπατερικὸ καὶ παραδοσιακὸ ὑπόστρωμα τῶν ἐπιχειρημάτων του, ἐκφράζουν ὅλη τὴν ὀδύνη τῆς «Πονεμένης Ρωμιοσύνης», χρωματίζουν τὸ δρᾶμα τῆς φυγῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὶς πανάρχαιες πατρογονικές του ἑστίες, δονοῦνται ἀπὸ βαθιὰ πίστη στὶς ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔχουν τὴν σφραγίδα τῆς δικῆς του προσωπικότητας ποὺ ἐκδηλώνεται παντοῦ μὲ μιὰ σταθερὴ ἑλληνολατρία καὶ μὲ ἕναν ἔντονο χριστιανικὸ μυστικισμό. Καταγράφει περίτεχνα τὰ ἤθη, τοὺς ἀνθρώπους, τὰ γεγονότα, τὴν φύση τῆς πατρίδας του μὲ ἀπαράμιλλη παραστατικότητα καὶ μὲ λυρικότητα νοσταλγική. Ὅταν διαβάζει κανεὶς τὰ κείμενα τοῦ Κόντογλου, γράφει ὁ Ἰ. Ν. Θεοδωρακόπουλος, «νομίζει ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο τὸ πνεῦμα τῆς παραδόσεως ποὺ γράφει καὶ ὄχι ἕνας ἄνθρωπος. Τὸ πνεῦμα τῆς Παραδόσεως μέσα στὸν Κόντογλου ἔγινε προσωπικό. Ἡ μορφὴ τοῦ Κόντογλου, μέσα στὴν νεοελληνικὴ τέχνη, λογοτεχνία καὶ πνευματικὴ ζωή, εἶναι μοναδική» (4).

Ὁ Κόντογλου ὡς συγγραφέας ὑπῆρξε πολυγραφώτατος. Καὶ μόνον ἡ ἁπλῆ ἀναγραφὴ τῶν τίτλων τῶν ἔργων του θὰ καταλάμβανε πολὺν ἀπὸ τὸν περιορισμένο χῶρο τοῦ παρόντος ἀφιερώματος. Ἐκτὸς δὲ ἀπὸ τὰ βιβλία του, προϊόντα ἐπίπονου μόχθου καὶ καταστάλαγμα γνώσεως καὶ ἐμπειρίας, μὲ κορυφαῖο τὸ μνημειῶδες δίτομο ἔργο του, «Βίβλος καλουμένη Ἔκφρασις. Ἤγουν ἱστόρησις τῆς παντίμου Ὀρθοδόξου Ἁγιογραφίας της καὶ λειτουργικῆς καλουμένης. [...] “Ἀστὴρ” 1960», ὁ ἴδιος ἔχει ἐγκατασπείρει καὶ ἄφθονα ἄρθρα σὲ ἐφημερίδες καὶ περιοδικὰ ποικίλου ἐνδιαφέροντος καὶ περιεχομένου. Ὅλα δὲ τὰ γραπτά του ἔχουν ὡς κυριώτερο χαρακτηριστικὸ στοιχεῖο τὴν χριστιανικὴ πίστη ποὺ τὰ διαποτίζει (5).

Παραλλήλως μὲ τὸ λογοτεχνικὸ συγγραφικό του ἔργο ὁ Κόντογλου ἐργάσθηκε, μὲ ἀνάλογο παραγωγικὸ πλοῦτο, ὡς ἁγιογράφος καὶ ζωγράφος τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως, ἱστορήσας πολλοὺς ναοὺς τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῆς ἐπαρχίας καὶ φιλοτεχνήσας ἀναρίθμητες φορητὲς εἰκόνες. Μὲ ἄπειρες γνώσεις σὲ θέματα παραδοσιακῆς πνευματικότητας, ἀνεδείχθη χαρισματοῦχος καλλιτέχνης, λάτρης καὶ μύστης τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Μὲ τὰ ἔργα του ἐπανέφερε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωγραφικὴ καὶ εἰκονογραφία στὴν γνήσια μεταβυζαντινὴ εἰκονολογικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅλες δὲ οἱ νωπογραφίες του καὶ οἱ φορητὲς εἰκόνες, ὅπως καὶ οἱ ζωγραφικές του συνθέσεις, ἀποπνέουν τὸ ἄρωμα τῆς Ὀρθοδοξίας. «Αὐστηρές, ἀσκητικές, ἐξαϋλωμένες οἱ μορφές του, τὰ περιγραφικὰ θέματά του, ὅλα εἶναι προσαρμοσμένα στὸ ὕφος καὶ τὸ ἦθος τῆς Βυζαντινῆς Ἐκκλησιαστικῆς Τέχνης» (6).

Μὲ βασικὴ αἰσθητικὴ ἀφετηρία τὴν Βυζαντινὴ τεχνοτροπία ἀξιοποιεῖ στὰ ἔργα του τὴν μεγάλη πεῖρα τῆς εἰκονογραφικῆς παραδόσεως τῆς Παλαιολόγειας, τῆς Κρητικῆς ζωγραφικῆς Τέχνης καὶ τῶν λαϊκώτερων τάσεων τοῦ 18ου αἰῶνος καὶ δημιουργεῖ εἰκονογραφικοὺς τύπους μὲ ἀπεικονίσεις ἁγίων ἢ σκηνῶν, μὲ πλούσια καὶ δημιουργικὴ φαντασία.

Ὅμως, ὑπὸ τὶς ἐπικρατοῦσες τότε συνθῆκες ὁ Κόντογλου ὡς ἁγιογράφος εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει μιὰ κακῶς νοουμένη «παράδοση» δυτικότροπης θρησκευτικῆς ζωγραφικῆς, ξένης πρὸς τὸ ἑλληνορθόδοξο αἰσθητήριο καὶ ἄσχετης πρὸς τὴν θεολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία προφανῶς εἶχε τὴν αἴγλη τοῦ προοδευτισμοῦ καὶ ἐξέφραζε τὸ πνεῦμα τῶν καιρῶν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀγωνίσθηκε μὲ σθένος καὶ ὑπῆρξεν ἀσυμβίβαστος ἔναντι ἐκείνων οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦσαν μὲ τὶς νεωτεριστικὲς εἰκονογραφικές τους συνθέσεις νὰ νοθεύσουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ ψυχή. Ἐὰν δὲ σήμερα ὑπάρχει μία στροφὴ πρὸς τὴν Βυζαντινὴ ἁγιογραφία καὶ ἂν οἱ ἐκκλησίες ζητοῦν Βυζαντινὴ ἁγιογράφηση, γράφει ὁ Κωστῆς Μπαστιᾶς, αὐτὸ εἶναι ἔργο «τῶν ἀποστολικῶν ἀγώνων» τοῦ Φώτη Κόντογλου. «Χωρὶς αὐτὸν οἱ Ἐκκλησίες θὰ συνέχιζαν νὰ παρουσιάζουν ἰταλικὲς χαλκομανίες, μὲ τὴν πρωτοβουλία τῶν ἀνίδεων καὶ τῶν χλιαρῶν, ποὺ δὲν ἀγαποῦν ἀληθινὰ τὴν εὐπρέπεια τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ» (7).

Πέρα ὅμως ἀπὸ ἁγιογράφος ὁ Κόντογλου ὑπῆρξε ἰσάξιος ζωγράφος καὶ ἠσχολήθη μὲ θέματα κοσμικῆς ζωγραφικῆς, πάντοτε ὅμως στὸ ὕφος καὶ τὴν τεχνοτροπία τῆς Βυζαντινῆς Παραδόσεως. Ἐνδεικτικὰ ζωγραφικά του ἔργα παραμένουν, μεταξὺ τῶν ἄλλων, οἱ τοιχογραφίες τοῦ Δημαρχείου τῶν Ἀθηνῶν, μὲ παραστάσεις ἀπὸ τὴν Μυθολογία καὶ τὴν Ἑλληνικὴ Ἱστορία ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους μέχρι τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 κ.ἄ. Ὁ Κόντογλου ἀναδεικνύεται καὶ ἐδῶ «καλλιτέχνης μὲ πλούσια καὶ πρωτότυπη φαντασία, ἀλλὰ καὶ μὲ ξεχωριστὴ ἱκανότητα νὰ προσλαμβάνει θεματικά, εἰκονογραφικὰ καὶ μορφικὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸ παρελθόν, νὰ τὰ ἀφομοιώνει καὶ νὰ ἐκφράζεται πέρα πέρα μ᾿ αὐτὰ σὰν νὰ ἔχουν γεννηθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιον» (8). Σύμβολα δὲ τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ συγγραφικοῦ καὶ ζωγραφικοῦ ἔργου του ἀποτελοῦν οἱ πολλὲς τιμητικὲς διακρίσεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἡ ἀπονομὴ τοῦ «Ταξιάρχη τοῦ Φοίνικος» ἀπὸ τὸν Βασιλέα Παῦλο (1960) καὶ τὸ «Ἀριστεῖο Γραμμάτων καὶ Τεχνῶν» ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν (1965).

Εἶναι γνωστὸν ὅτι στὴν πίστη καὶ τὴν ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τίποτε δὲν εἶναι ἁπλῆ ἀνάμνηση, ἀλλ᾿ ὅ,τι ἀπεκαλύφθη ἅπαξ διαιωνίζεται «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,20). Τοῦτο τὸ ἐγνώριζε ὁ Κόντογλου καὶ τὸ ἐπίστευε ἀπολύτως. Κατεῖχε βαθύτατα τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς ἀρχαιότητος μέχρι τῶν ἡμερῶν του, ἐγνώριζε τὰ δόγματά της, τὴν μυστική της Θεολογία. Ἀπεκάλυψε τὸν πλοῦτο καὶ τὸ μεγαλεῖο της σὲ μιὰ ἐποχὴ ἀντιπαραδοσιακή, πολέμησε τὴν ξενομανία καὶ ἀγωνίσθηκε σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ διασώσει τὴν Παράδοση αὐτὴ ἀλώβητη ἀπὸ τὰ νόθα καὶ ἐπείσακτα στοιχεῖα, ποὺ ἀλλοίωναν τὸν χαρακτῆρα της καὶ μετέβαλλαν τὴν οὐσία καὶ τὸ περιεχόμενό της. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἔγραφε, «εἶναι ἡ κιβωτός, ποὺ κλείνει μέσα της τὴν ἀληθινὴ ἀποκάλυψη τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας. Καὶ ἡ παράδοσή της εἶναι τὸ μέσον ποὺ διατηρήθηκε αὐτὴ ἡ ἀλήθεια, ὄχι σὰν ἀφηρημένη ἔννοια, ἀλλὰ σὰν ζωντανὴ πραγματικότητα» (9).

Ἄλλοτε πάλιν ἔλεγε· «Αὐτὴ ἡ παράδοση εἶναι τὸ θησαυροφυλάκιο ποὺ κλείνει μέσα του καὶ φυλάγει στὸν αἰῶνα τὴν ἀθάνατη ψυχή μας», διὸ καὶ ἐνθέρμως συνιστοῦσε· «Αὐτὴ τὴν ἁγιασμένη κιβωτό, αὐτὴ τὴν ἀτίμητη παράδοση φυλάξετέ την μὲ κάθε τρόπο. Γιατὶ χωρὶς αὐτὴν ἡ Ἑλλάδα εἶναι κορμὶ χωρὶς ψυχή, λουλούδι χωρὶς μυρουδιά... Αὐτὴ εἶναι ἡ κιβωτὸς ποὺ μ᾿ αὐτὴ θὰ σωθεῖ τὸ Ἔθνος μας ἀπὸ τὴν ἀνεμοζάλη ποὺ θέλει νὰ μᾶς καταπονίσει» (10).

Πόσον ἐπίκαιρος καὶ πόσον διδακτικὸς εἶναι ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κόντογλου! Καὶ θὰ εἶναι πάντοτε διδακτικὸς καὶ ἐπίκαιρος, γιατὶ εἶναι ἀληθινός. Μήπως καὶ σήμερα δὲν διατρέχει κινδύνους ἡ Ὀρθοδοξία, δὲν ὑποσκάπτεται ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, δὲν ἀμφισβητοῦνται ἡ αὐθεντία καὶ τὸ κῦρος της; Ὅπως τότε ποὺ τὰ ἔγραφε αὐτὰ ὁ Κόντογλου, ἔτσι καὶ σήμερα «ὁ νεοελληνικὸς γραικυλισμὸς ἁπλώνει μέρα μὲ τὴ μέρα ἀπάνω στοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς μεταμορφώνει... Ἕνα λαό, ποὺ ξεχωρίζει ἀνάμεσα σ᾿ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ποὺ εἶναι γεμᾶτος πνευματικὴ ὑγεία, πᾶνε καὶ τὸν κάνουνε οἱ λογῆς - λογῆς καλαμαράδες» καὶ οἱ σύγχρονοι μοντερνιστές, ἀφοῦ δὲν εἶναι ἱκανοὶ νὰ κατανοήσουν τὴν βιολογικὴ δύναμη ποὺ ἔχει ἡ Παράδοσή μας ἐπάνω στὴν συνέχεια καὶ τὴν διατήρηση τῆς ἐθνικῆς ζωῆς, «χωρὶς πνευματικὸ νεῦρο, χωρὶς πνευματικὴ ἀνδροπρέπεια. Οἱ διάφοροι φωστῆρες... δουλεύουνε γιὰ νὰ “συγχρονίσουν” τὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ στ᾿ ἀλήθεια σκάβουνε τὸ λάκκο της» (11).

Ἀλλ᾿ ὅμως τὸ πολύπλευρο καὶ ἐκτενὲς ἔργο τοῦ Κόντογλου δὲν ἐξαντλεῖται, οὔτε κἂν μπορεῖ νὰ συνοψισθεῖ στὸ πλαίσιο ἑνὸς ἀφιερώματος. Ἡ ζωή του ὑπῆρξε ἕνας ἀδιάκοπος ἀγώνας, γιὰ νὰ καταστήσει συνειδητὸ στοὺς Ἕλληνες τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ζωγραφική, στὴν ψαλτικὴ τέχνη, στὴν Λογοτεχνία, σὲ μιὰ ἐποχὴ ἀντιπαραδοσιακὴ καὶ «καινόπληκτη». Μύστης τοῦ ἔντεχνου λόγου, τῆς ἁγιογραφίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ πνευματική του παρουσία παραμένει ἔντονη καὶ διηνεκής. Οἱ ἀξίες τὶς ὁποῖες ὕμνησε καὶ γιὰ τὶς ὁποῖες ἀγωνίσθηκε ἔχουν αἰώνιο κῦρος καὶ αὐτὲς πρέπει νὰ προσδιορίζουν καὶ τὴν δική μας περαιτέρω πορεία. Γιατὶ ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Παράδοσή της γιὰ μᾶς εἶναι ὁ ἀληθινὸς θησαυρός μας, ἡ πηγὴ τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἡ δύναμή μας, ἡ δόξα μας, ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία μας. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τοὺς ἄλλους λαοὺς νὰ εὕρουν διεξόδους στὰ πνευματικά τους ἀδιέξοδα. Συνεπῶς, ἂν θέλουμε ὡς Ἕλληνες νὰ ἔχουμε καθοριστικὸ λόγο στὸ εὐρύτερο κοινωνικὸ καὶ εὐρωπαϊκὸ γίγνεσθαι, εἶναι ἀνάγκη, ὅπως ἔχει διακηρύξει ἐπανειλημμένως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, «νὰ φορτωθοῦμε καὶ πάλιν τὶς ἱστορικές μας ἀποσκευὲς ποὺ εἶναι ἡ Ἑλληνορθοδοξία καὶ νὰ συμβάλουμε στὴν πνευματικὴ ἑνότητα τῆς Εὐρώπης». Καὶ γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουμε αὐτό, «χρειαζόμεθα τὴν Ἑλληνική μας ταυτότητα, ὅπως τὴν διεμόρφωσε ἡ Ἑλληνική μας Ὀρθοδοξία» (12), τῆς ὁποίας θεματοφύλαξ καὶ διαπρύσιος κήρυξ ὑπῆρξε ὁ μακαριστὸς Φώτιος Κόντογλου.


1. Βλ. Αὐτοβιογραφικὸ σημείωμα Φώτη Κόντογλου. «Φιλολογικὴ Πρωτοχρονιὰ» τ. 29ος. Ἀθήνα 1972, σ. 314.

2. Κ. Σαρδελῆ, Ἡ Ρωμιοσύνη καὶ ὁ Φώτης Κόντογλου, ἐκδ. «Ἀστὴρ» 1982, σ. 93.

3. Π. Β. Πάσχου, Φώτης Κόντογλου. 25 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του. Ἀθήνα. Ἐκδ. «Τῆνος», σ. 31.

4. Ἰ. Ν. Θεοδωρακόπουλου, Φώτης Κόντογλου. Στὸ «Μνήμη Κόντογλου». Τιμητικὸς Τόμος. Ἐκδ. «Ἀστήρ». Ἀθήνα 1975, σ. 16.

5. Ἐκτενῆ ἐργοβιογραφία του βλ. Ἰ. Μ. Χατζηφώτη, Φώτιος Κόντογλου, Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο του. «Γραμμὴ» (1978) σσ. 20-32. Π. Β. Πάσχου, Κόντογλου, Εἰσαγωγὴ στὴ Λογοτεχνία του, Ἐκδ. «Ἁρμὸς» (1991) σ. 51 κ.ἔ.

6. Νικ. Ἀ. Τσούρα, Μνήμη Φωτίου Κόντογλου. Περιοδ. «Ν. Ἑστία», τ. 128 (1990), σ. 1090.

7. Κ. Μπαστιᾶ, Ὁ Ἁγιορείτης τῆς Ἀθήνας. Περιοδ. «Εἰκόνες» 5-15 Δεκ. 1955, ἀρ. τ. 6, σ. 25.

8. Ν. Ζία, Ὁ Ζωγράφος Φώτης Κόντογλου, στὸ Τετράδια «Εὐθύνης» 23, σ. 114.

9. Φωτίου Κόντογλου, Ἔργα, Ϛ´ Τόμος, Μυστικὰ Ἄνθη, Ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθήνα 1977, σ. 248.

10. Τοῦ αὐτοῦ, Ἡ Ἑλληνικὴ Παράδοση, Ἡ ψυχὴ τῆς Ἑλλάδος. Περ. «Εὐθύνη», τ. 3, Μάρτιος 1961. Βλ. καὶ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση. Ρίζωμα καὶ προοπτική. Ἐπιλογὴ κειμένων - ἐπιμέλεια ἐκδόσεως Κ. Ἰ. Χολέβας. Ἀθήνα 2003, σ. 3142.

11. Βλ. Κ. Σαρδελῆ, Φώτης Κόντογλου, Ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ Λογοτέχνης. Περιοδ. «Ν. Ἑστία», τ. 128 (1990), σ. 1077.

12. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαΐδη, Μητροπολίτου Δημητριάδος (νῦν Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν)· Ἡ Εὐρώπη τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καὶ ὁ ρόλος τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων, Ἀθῆναι 1995, σ. 14. Πρβλ. τοῦ αὐτοῦ· «Λόγος Εὐθύνης». Ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθήνα 2000, σ. 1026.

ΠΗΓΗ: Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 2006

Το Μεσολόγγι θα επισκεφτεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης αποδεχόμενος πρόσκληση του Δημάρχου της Ιεράς Πόλεως












Τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο επισκέφθηκαν στο Κέντρο της Ορθοδοξίας στο Φανάρι την περασμένη Παρασκευή, ο δήμαρχος της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου Γιάννης Αναγνωστόπουλος, ο δήμαρχος Οινιάδων Αντώνης Αλετράς και ο πρόεδρος του Φορέα Διαχείρισης Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου Αιτωλικού Γιάννης Καλαβρουζιώτης.
Η συνάντηση διεξήχθη σε εγκάρδιο κλίμα με την εθιμοτυπική ανταλλαγή δώρων . Από την πλευρά του δημάρχου Μεσολογγίου ο Οικουμενικός Πατριάρχης δέχτηκε παραδοσιακά προϊόντα καθώς επίσης και την έκδοση λευκώματος του Φ.Δ. για τη Λιμνοθάλασσα από τον κ. Καλαβρουζιώτη.
Σκοπός της επίσκεψης ήταν η επίσημη επίδοση πρόσκλησης στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο από το Δήμαρχο της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου για να παραστεί στις εορτές Εξόδου 2010, όπου εκείνες τις ημέρες πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο Μεσολόγγι παγκόσμιο Οικολογικό συνέδριο για τη λιμνοθάλασσα.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης απεδέχθη την πρόσκληση και ήδη ο Δήμαρχος Μεσολογγίου βρίσκεται σε συνεχής επαφές με το Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το Υπουργείο Εξωτερικών.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ήταν άριστος γνώστης των προβλημάτων που δημιουργεί η εκτροπή του ποταμού Αχελώου και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο αγροτικός κόσμος της Αιτωλοακαρνανίας.
Μετά το πέρας της συνάντησης ο Οικουμενικός Πατριάρχης παρέθεσε γεύμα προς τιμήν των δημάρχων και των εκπροσώπων του Φ.Δ.

Οικουμενικός Πατριάρχης: "Δεν παραδώσαμε την ελπίδα"


Εκτύπωση E-mail

Image«Δεν παραδώσαμε την ελπίδα. Είμεθα εδώ όρθιοι με το μέτωπο υψηλά, με την καρδία πλήρη θείας παρακλήσεως και πλείστης ελπίδας και επειδή υπάρχει ακριβώς

ελπίδα και προοπτική αναστυλώνουμε τους ναούς μας και τα λοιπά σεβάσματα του Γένους μας και της πίστεως μας», είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε ομιλία του από τον θρόνο, του μόλις ανακαινισμένου Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου στην Πρίγκηπο.

Ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Θεόδωρος Κασσίμης, ο πρέσβης τη Ελλάδος στην Άγκυρα κ. Φωτής Ξύδας, η οικογένεια Αθανάσιου Μαρτίνου, και πλήθος προσκυνητών από την κοινότητα της Κωνσταντινούπολης παρέστησαν στα θυρανοίξια.

«Είναι πολύ σημαντική η στιγμή που η Μητρόπολις, ο Άγιος Δημήτρης στην Πριγκηπόννησο η ιστορική αυτή εκκλησία που επλήγη από τον μεγάλο σεισμό κατάφερε και πάλι να στυλωθεί περήφανη, σύγχρονη διατηρώντας όλα τα κειμήλια και τις εικόνες της», είπε ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Θεώδορος Κασσίμης, μετά την τελετή των θυρανοιξίων και εξήρε τις προσπάθειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

«Είναι πολύ σημαντικό ότι πολλοί Έλληνες, πολλοί πριγκηπονησιώτες, αλλά και από την Ελλάδα βοήθησαν για να γίνει πραγματικότητα αυτό το όνειρο που είχαν πριν από δέκα χρόνια όταν σείστηκε ολόκληρο το νησί», είπε ο Έλληνας υφυπουργός .

Ο ναός ανακαινίσθηκε εκ βάθρων, με την ευγενή χορηγία της οικογένειας Αθανασίου Μαρτίνου, και εντάσσεται πλέον στο πλήθος των πρόσφατα ανακαινισμένων ορθοδόξων ναών στην Κωνσταντινούπολη.

«Είναι σημαντικό το έργο που γίνεται υπό την αιγίδα του Πατριάρχη μας».

«Έχουμε ανακαινίσει δυο εκκλησίες την Μητρόπολη, τον Άγιο Δημήτριο και την Κοίμηση. Η Πρίγκηπος είναι μία όαση Ορθοδοξίας εκτός Ελλάδας, εδώ στην Πόλη και πόλος έλξης για πολλούς Έλληνες προσκυνητές που έρχονται από την πατρίδα μας», είπε μετά τις τελετές ο κ. Αθανάσιος Μαρτίνος που συνεχίζει μια μεγάλη παράδοση δωρητών και ευεργετών της Εκκλησίας.

Τέλος στην τελετή των θυρανοιξίων συμμετείχαν και τοπικοί αρμόδιοι όπως ο δήμαρχος Πριγκηπονήσων κ. Μουσταφά Φαρσάκογλου και ο έπαρχος κ. Μεβλούτ Κουρμπάν
ΠΗΓΗ:Romfea.gr