Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Ἐν χώρᾳ τῶν Δικαίων σου ἐλεῆμον, τοὺς ἐν πίστει σοι μεταστάντας, ἐκ τῶν προσκαίρων, τάξον φιλάνθρωπε



Ὡς ἀδαπάνητον ἔχων,
τῶν δωρεῶν τὴν μεγαλοπρέπειαν,
ὡς θησαυρὸς ἀνελλιπής,
πλουσίας χρηστότητος,
τοὺς πρὸς σὲ μεταστάντας,
ὡς Θεὸς κατασκήνωσον,
ἐν τῇ χώρᾳ τῶν ἐκλεκτῶν σου,
ἐν τόπῳ ἀνέσεως,
ἐν τῷ οἴκῳ τῆς δόξης σου,
ἐν τρυφῇ Παραδείσου,
ἐν τῷ τῶν παρθένων νυμφῶνι
ὡς Εὔσπλαγχνος.

Ὡς Παῦλος ὁ Ἀπόστολος, τὴν γῆν κυκλώσας ἅπασαν, καὶ τῶν μακρῶν σου ἀγώνων, ἐκτείνας Κλήμη τὸ κλῆμα, τῇ ἕλικι τῆς Πίστεως, ζωγρεῖς τὸν Ἀγαθάγγελον


Aγαθαγγέλου και Κλήμεντος αιμάτων,
Το του ξίφους δίψαιμον1 επλήσθη στόμα.

Εικάδι δ’ ετμήθητε τρίτη Aγαθάγγελε, Κλήμη.


+ O μακάριος ούτος και θεσπέσιος Κλήμης, όλην σχεδόν την ζωήν του διεπέρασεν εις το μαρτύριον.

Eις εικοσιοκτώ γαρ χρόνους παρετάθη ο υπέρ Xριστού προς τους τυράννους αυτού πόλεμος και αγών, χωρίς να διακοπή με καμμίαν εν τω μεταξύ άνεσιν, χωρίς να λάβη ειρήνην και ησυχίαν, και χωρίς να λάβη παραγγελίαν, ότι εις τόσας, θετέον, διωρισμένας ημέρας,
πάλιν έχει να αρχίση ο πόλεμος.

Καθώς είναι νόμος να γίνεται εις τους εξωτερικούς πολέμους από το ένα μέρος και από το άλλο των πολεμίων, ίνα ξεκουρασθέντες εν τω αναμεταξύ καιρώ, πάλιν αρχίσουν τον πόλεμον νεαροί και ακμάζοντες.

Aλλά ο πόλεμος και αγών του πολυάθλου τούτου Μάρτυρος,
ήτον συνεχής, δυνατός, ογλίγωρος, και αδιάκοπος.

Ώστε οπού, δεν ηξεύρει τινας ποίον να θαυμάση περισσότερον, το αδιάκοπον του καιρού, εις τον οποίον εκαρτέρει ο μεγαλόψυχος, ωσάν να έπασχεν άλλος, και όχι αυτός, ή το πλήθος και την δριμύτητα των βασάνων και των τιμωριών, οπού υπέφερε.

Mάλλον δε, πρέπει να θαυμάζη τινας επίσης και τα δύω.

Διότι αυτός ο αδαμάντινος, διαπεράσας όλα τα είδη των βασάνων και τιμωριών εις χρόνους μακρούς, ήτοι εις χρόνους εικοσιοκτώ, κατέπληξε και κατεντροπίασε τους τότε βασιλείς και τυράννους, θέατρον γενόμενος εις όλην σχεδόν την οικουμένην, εις τρόπον ότι και αυτούς τους ιδίους Aγγέλους έκαμε να θαυμάσουν την υπομονήν του και καρτερίαν.

Και έτζι ο αοίδιμος ύστερον από όλα αυτά,
έλαβε παρά Κυρίου της δόξης τον στέφανον.

Ήτον δε ο Άγιος ούτος από την Άγκυραν της Γαλατίας, υιός πατρός μεν, Έλληνος, μητρός δε, ευσεβούς και πιστής, ονομαζομένης Σοφίας.

Όταν δε έγινε δώδεκα χρόνων, τότε έγινε Μοναχός, και όταν έγινε χρόνων είκοσι, τότε ανέβη εις τον θρόνον της Aρχιερωσύνης2.

Διαπέρασε δε μαρτυρών υπέρ Χριστού, βασιλείς μεν δύω, Διοκλητιανόν και Μαξιμιανόν.

Άρχοντας δε και ηγεμόνας εννέα, Δομετιανόν, Aγρίππαν, Κουμβρίκιον, Δομέτιον, Σακερδώτα, Μάξιμον, Aφροδίσιον, Λούκιον, και Aλέξανδρον.

O δε μακάριος Aγαθάγγελος,
ήτον Ρωμαίος κατά το γένος, όστις ήτον ένας και πρώτος από εκείνους, οπού επίστευσαν εις τον Χριστόν, και εβαπτίσθησαν υπό του Aγίου Κλήμεντος τούτου, όταν ευρίσκετο εις την φυλακήν εν τη Pώμη.

Οι μεν γαρ άλλοι εκείνοι οι τω Χριστώ πιστεύσαντες τότε, πιασθέντες εθανατώθησαν κατά προσταγήν του βασιλέως.

Μόνος δε ο Aγαθάγγελος ούτος έφυγε και εγλύτωσεν, εμβαίνωντας και αυτός εις το ίδιον καράβι εκείνο, εις το οποίον έμελλε να έμβη και ο Άγιος Κλήμης, όχι διά να γλυτώση από το μαρτύριον, αλλά μάλλον διά να υπάγη εις Nικομήδειαν, και να παλεύση με μεγαλίτερα, και περισσότερα βάσανα, και έτζι να λάβη παρά Θεού και μεγαλίτερον στέφανον.

Όταν δε και ο θείος Κλήμης εμβήκεν εις το καράβι, τότε είδε τον Aγαθάγγελον, οπού έπεσεν εις τους πόδας του, και γνωρίσας αυτόν (αυτόν γαρ πρώτον από τους άλλους πιστεύσαντας εβάπτισε) εχάρη, και τον κατησπάζετο εναγκαλιζόμενος, και παρουσίαν αγαθού Aγγέλου ενόμισε φερωνύμως την παρουσίαν του.

Όθεν και με θερμοτέραν προθυμίαν επήγαινεν εις την Nικομήδειαν, διά να παρασταθή εις τον Μαξιμιανόν.

Aπό τότε δε και ύστερα εσυναγωνίζετο εις το μαρτύριον ο θείος Aγαθάγγελος, με τον Άγιον Κλήμεντα, έως οπού έφθασαν εις Άγκυραν, και επαραστάθησαν εις τον άρχοντα Λούκιον, ο οποίος επρόσταξε και απεκεφάλισαν και τους δύω, ομού και τους λοιπούς άνδρας τε και γυναίκας και παιδία, όσοι επίστευσαν τω Χριστώ, και ούτως έλαβον άπαντες τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Tα δε είδη των βασάνων οπού υπέμεινε χωριστά μόνος ο μακάριος Κλήμης, είναι ταύτα.

Eκρέμασαν αυτόν εις ξύλον και εξέσχισαν, εκτύπησαν εις τα μάγουλά του με πέτρας, τον έβαλαν εις φυλακήν, τον έδεσαν εις τροχόν, τον έδειραν με βάκλα, ήτοι με τα ξύλα, οπού κτυπούν τα τύμπανα, τον κατέκοψαν με μαχαίρια, τον έδειραν εις το στόμα με σιδηρούς στύλους, και εσύντριψαν τα σιαγόνιά του.

Eύγαλαν τα οδόντιά του, τον έδεσαν με σίδηρα,
και εις την φυλακήν τον έρριψαν.

Έβαλαν εις τα αυτία του περόνια σιδηρά αναμμένα, έκαυσαν αυτόν με αναμμένας λαμπάδας, τον έδεσαν με πέτραν μεγάλην, έδειραν αυτόν εις την κεφαλήν και εις το πρόσωπον με ξύλα, οπού κτυπούσι τα τύμπανα, και κάθε ημέραν έδιδαν εις αυτόν ξυλίας πενήντα.

Τα δε είδη των βασάνων οπού υπέμεινεν ο Άγιος Κλήμης ομού με τον Aγαθάγγελον, είναι ταύτα.

Έδειραν και τους δύω με βούνευρα ξηρά, τους εκρέμασαν εις ξύλον, τους έκαυσαν εις τα πλευρά με αναμμένας λαμπάδας, τους έδωκαν εις τα θηρία διά να τους φάγουν, έβαλαν αυτούς μέσα εις ασβέστην και εκεί τους άφησαν δύω ημέρας.

Eύγαλαν από το δέρμα του σώματός των λωρία, τους έδειραν με ξύλα, οπού κτυπώσι τα τύμπανα.

Τους έβαλαν επάνω εις κρεββάτια σιδηρά και αναμμένα. Τους έβαλαν μέσα εις κάμινον αναμμένην, και εκεί τους άφησαν ένα ημερονύκτιον, τους εξέσχισαν δυνατά εις τα λαγγονάρια, τους έρριψαν επάνω εις σουβλία οξέα, τα οποία, ήτον μεν εμπηγμένα κάτω εις την γην, είχον δε τα οξέα μέρη των επάνω γυρισμένα.

Τα σουβλία δε ταύτα κατεκέντησαν πολλά τους Aγίους και τους επλήγωσαν. Έδεσαν από τους λαιμούς των μυλόπετρας.

Eτράβιξαν αυτούς εις το μέσον της πόλεως, και τους ελιθοβόλησαν.

Μόνος δε ο Άγιος Aγαθάγγελος εδέχθη
εις την κεφαλήν του μολύβι βρασμένον.

Τελευταίον δε αποκεφαλίζονται και οι δύω εις την Άγκυραν της Γαλατίας, ως είπομεν ανωτέρω.

Τελείται δε η αυτών Σύναξις εις τον μαρτυρικόν τους Ναόν, τον ευρισκόμενον πέραν εις τον τόπον τον καλούμενον του Ευδοξίου, παράνω από τον Ανάπλον, και εις την αγιωτάτην Eκκλησίαν της Aγίας Ειρήνης,
της παλαιάς και νέας.


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ήτοι το στόμα του ξίφους, οπού εδίψα αίμα. Κατά προσωποποιΐας σχήμα, το και τοις αψύχοις και αναισθήτοις ψυχήν και αίσθησιν περιτιθέν. Eμψύχων γαρ το διψάν. Eν δε τοις τετυπωμένοις Μηναίοις, δίστομον γράφεται.

2. Παρ’ ηλικίαν εχειροτονήθη Aρχιερεύς ο Άγιος ούτος, καθότι τότε δεν είχον γένουν ακόμη αι ιεραί Σύνοδοι και οι θείοι Κανόνες, οι εμποδίζοντες το να μη γίνεταί τινας παρ’ ηλικίαν Διάκονος, και Ιερεύς, και Aρχιερεύς.

πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου:"Η Εκκλησία ανέκαθεν προσεύχεται για τους κεκοιμημένους"


Η πρώτη αρχαία Εκκλησία ετίμα τους κεκοιμημένους
και προσηύχετο υπέρ αυτών.

Ο Τερτυλλιανός (200 μ. Χ. )

μνημονεύει την Θ. Λειτουργία που προσφέρεται υπέρ αυτών.

Ο Κυπριανός ομοίως.

Όλες οι Θ. Λειτουργίες, και αυτές που τελούνται σήμερα,

περιέχουν ευχές για τους νεκρούς.

Στην άγια Πρόθεση ρίπτονται «μερίδες» υπέρ αυτών.

Τα μνημόσυνα είναι σε πρώτη χρήση.

Ο Απ. Παύλος προσευχόταν για τον νεκρό Ονήσιμο (Β' Τιμ. α' 18).

Οι Αποστολικές Διαταγές συνιστούν μνημόσυνα «υπέρ των κεκοιμημένων εν ψαλμοίς και αναγνώσεσι και προσευχαίς» την 3ην ημέρα, την 9ην, την 40ήν.

Έτσι επένθησε ο ισραηλιτικός λαός τον Μωυσή.

Ο άγιος Συμεών ο Θεσσαλονίκης συνιστά τα 3ήμερα μνημόσυνα εις τύπον της Αγ. Τριάδος.

Τα 9ήμερα εις τύπον των εννέα αγγελικών ταγμάτων και τα 40ά εις ανάμνηση της Αναλήψεως του Κυρίου.

Εξ άλλου όλα τα Σάββατα είναι αφιερωμένα από την Εκκλησίαν μας στους κεκοιμημένους, όλη δε η υμνογραφία της ημέρας αυτής έχει πένθιμο χαρακτήρα.

Εκτός αυτών και τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα, το προ της Πεντηκοστής και το προ των Απόκρεω έχουν θεσμικό χαρακτήρα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

Αυτά δε καθιερώθησαν ως γενικά μνημόσυνα υπέρ των νεκρών, για όσους τυχόν δεν έχουν συγγενείς που να ενδιαφερθούν γι' αυτούς και γενικά υπέρ όλων των ευσεβώς κοιμηθέντων επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου.

Τα μνημόσυνα, λοιπόν, συνδέονται αναπόσπαστος με τη Θ. Λειτουργία και πρέπει σε συνδυασμό με αυτήν να τελούνται.

Το «αντί μνημόσυνου» που καμμιά φορά γράφεται δεν είναι σωστό.

Το μνημόσυνο δεν αντικαθίσταται.

Μπορείς να δώσεις μια δωρεά σε ένα ίδρυμα ή σε κάποιον φτωχό, όχι όμως αντικαθιστώντας την προσευχή με αυτήν, αλλά συμπληρώνοντάς την.

Τα μνημόσυνα συνοδεύονται από κόλλυβα.

Τα κόλλυβα είναι στάρι βρασμένο με διάφορα άλλα στοιχεία.

Το σιτάρι είναι το σύμβολο της Αναστάσεως.

Την εικόνα του την εχρησιμοποίησεν ο ίδιος ο Κύριος για να υποδηλώσει την ανάσταση.

Γι' αυτό και το χρησιμοποιούμε κι εμείς.

Έπειτα όλοι οι χριστιανοί που μετέχουν στο μνημόσυνο δοκιμάζουν από το στάρι και εύχονται για την ανάπαυση της ψυχής του κεκοιμημένου. Όλα αυτά εντάσσονται στα πλαίσια των λειτουργικών πένθιμων εκδηλώσεων και των νεκρικών ορθοδόξων εθίμων του λαού μας.

Τα κόλλυβα καθιερώθηκαν από τον 4ον αιώνα. Τα έτρωγαν οι χριστιανοί και ηύχονταν «Μακάρια η μνήμη αυτού». Και σήμερα εύχονται «Θεός σχωρέσ' τον».

Ανακεφαλαιώνοντες επαναλαμβάνουμε ότι οι προσευχές για τους κεκοιμημένους, τα μνημόσυνα, οι Θ. Λειτουργίες κ.λ.π. στηρίζονται στην ευσπλαχνία του Θεού και στην παράδοση της Εκκλησίας. Πιστεύουμε ότι ο Θεός ακούει ημών Α’ Ιωάνν. ε' 14.

Πιστεύουμε ακόμη ότι ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Και μαζί με τον άγιον Κύριλλον Ιεροσολύμων διακηρύττουμε ότι «μεγίστη δέησις (ωφέλεια)» για τους νεκρούς μας είναι το μνημόσυνο.

Και μαζί με τον ιερό Χρυσόστομο επαναλαμβάνουμε ότι οι προσευχές υπέρ των κεκοιμημένων προσφέρουν σ' αυτούς «τινά παραμυθίαν».

Γι' αυτό στα μνημόσυνα πρέπει να παραμένουν όλοι και να προσεύχονται.

Ο νεκρός υπέρ του οποίου γίνεται το μνημόσυνο δεν είναι ξένος. Είναι μέλος της Εκκλησίας, μέλος δηλ. του ίδιου σώματος του Χριστού, και εμείς όλοι είμαστε «αλλήλων μέλη».

Είναι γι' αυτό μεγάλη ωφέλεια η μνημόνευση του ονόματος κάποιου νεκρού στη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας, γιατί ο Συμεών Θεσσαλονίκης παρατηρεί ότι ιδιαιτέρως ωφελούν τα μνημόσυνα που γίνονται κατά την ώραν «της φρικτότατης θυσίας».

Νέος Πατριάρχης Σερβίας εξελέγη χθές, ο Επίσκοπος Νύσσης Ειρηναίος (Γαβριήλοβιτς), ανάμεσα από τον Μαυροβουνίου Αμφιλόχιο και Μπάτσκας Ειρηναίο

πηγή Φωτογραφίας:
"Ρομφαία"
πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων


Καλή δύναμη και καλές υπομονές πατέρα Ειρηναίε.

Τρανή γιορτή στο Ξηρόμερο στ’ Αη Θυμιού τη χάρη!



















Στις 19 και 20 Ιανουαρίου 2010 μέσα στο καταχείμωνο, αλλά σε ανοιξιάτικο τέμπο, στο χωριό Κωνωπίνα του Κεντρικού Ξηρομέρου, πραγματοποιήθηκε με λαμπρότητα και με την αρμόζουσα θρησκευτική ευλάβεια ο εορτασμός της τοπικής εκκλησίας που είναι αφιερωμένη στη χάρη του Αγίου Ευθυμίου, η οποία κτίσθηκε το 1650 και ανήκε κατά την κτήση της
στην πάλαι ποτέ κραταιά Επισκοπή Αετού.

Ανακαινίσθηκε
πρόσφατα με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου Κωνωπινιωτών Ξηρομέρου, με συνεισφορές Μελών και Φίλων και με την οικονομική στήριξη της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αιτωλοακαρνανίας ύστερα από έμπρακτο ενδιαφέρον του Νομάρχη κ. Θύμιου Σώκου και σύμφωνα με τις υποδείξεις της 22ας Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων,
έχοντας αναδειχθεί σε ένα σπάνιο μεταβυζαντινό μνημείο.

Το εντυπωσιακό κατά τον φετινό εορτασμό ήταν η συρροή κόσμου από την ευρύτερη περιοχή του Ξηρομέρου, το Αγρίνιο κλπ χωριά του Νομού μας αλλά και από την Αθήνα, τόσο την Τρίτη 19-1-2010 κατά το Μέγα Εσπερινό
όσο και τη Τετάρτη 20-1-2010
ανήμερα της γιορτής κατά την τέλεση της Θείας λειτουργίας
καθιστώντας την γιορτή του Αη Θυμιού
ξεχωριστή Ξηρομερίτικη γιορτή.


Ο εορτασμός ξεκίνησε την Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010 και ώρα 16.30, όπου τελέσθηκε ο Μέγας Εσπερινός σε μία ασφυκτικά γεμάτη εκκλησία, χοροστατούντος του εφημέριου της Κωνωπίνας
αιδεσιμοτάτου κ. Δημητρίου Χαμαλέτσου.
Μετά το πέρας ακολούθησε η καθιερωμένη αρτοκλασία.

Την επομένη 20 Ιανουαρίου 2010 και ώρα 07.00 τελέσθηκε η θεία λειτουργία χοροστατούντος του Αρχιμανδρίτη Ι. Μ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Λαυρεντίου Καρανάσιου και του εφημέριου του χωριού πατήρ κ. Δημητρίου Χαμαλέτσου παρουσία του Νομάρχη Αιτωλοακαρνανίας κ. Θύμιου Σώκου και της συζύγου αυτού, που ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, την ημέρα αυτή εκκλησιάζονται στο εκκλησάκι αυτό, του Αντιδημάρχου Μεδεώνος κ. Σωτηρίου Προδρομίτη, του Προέδρου του Δ.Δ. Κωνωπίνας κ. Κωνσταντίνου Κωστακιώτη, του Διοικητού του Α.Τ. Κατούνας, Υπαστυνόμου κ. Κόκκιου, του Αντιπροέδρου και του Γενικού Γραμματέα του Συλλόγου των εν Αθήναις Κωνωπινιωτών Ξηρομέρου κ.κ. Κορομηλά Νικολάου και Χολή Θεοδώρου, τοπικών παραγόντων καθώς και κατοίκων του Χωριού και πλήθους πιστών από την ευρύτερη περιοχή που είχαν κυριολεκτικά κατακλύσει τον ναό
και τον αύλιο χώρο του.

Στη συνέχεια στο εντυπωσιακό προαύλιο της εκκλησίας προσεφέρθηκαν γλυκά από τους εορτάζοντες και τις νοικοκυρές του Χωριού και ακολούθησε «κέρασμα» σε παραδοσιακό καφενείο του Χωριού.

Ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Θεολόγου θα τελεσθεί αύριο το πρωί στον Ι.Ν Αγ.Γρηγορίου Αγρινίου

Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία,
καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου,
καὶ μηδὲν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω·
ὁ γὰρ Βασιλευς τῶν βασιλευόντων,
καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων,
προσέρχεται σφαγιασθῆναι,
καὶ δοθῆναι εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς·
προηγοῦνται δὲ τούτου,
οἱ χοροὶ τῶν Ἀγγέλων,
μετὰ πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας,
τὰ πολυόμματα Χερουβίμ,
καὶ τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφίμ,
τὰς ὄψεις καλύπτοντα,
καὶ βοῶντα τὸν ὕμνον·
Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα.

Αύριο το πρωί στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Καισαριανής θα τελεσθεί το διετές Ιερό Μνημόσυνο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου


Αύριο το πρωί,

ο
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμάς
θα ιερουργήσει μαζί με άλλους Αρχιερείς της Εκκλησίας μας,
στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου
της Ιεράς Μητροπόλεως Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού,
όπου μετά τη Θεία Λειτουργία

θα ψαλλεί Αρχιερατικό ιερό μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής
του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου,
με αφορμή την συμπλήρωση δύο ετών απο την κοιμησή τού.

Ο Συλλόγος Ιεροψαλτών Νομού Αιτωλίας & Ακαρνανίας "Άνθιμoς ο Αρχιδιάκονος" με έδρα την πόλη του Αγρινίου κόβει την πίτα του αύριο το μεσημέρι


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Καλούμε όλα τα μέλη του Συλλόγου Ιεροψαλτών Νομού Αιτωλίας & Ακαρνανίας "Άνθιμoς ο Αρχιδιάκονος"
με έδρα την πόλη του Αγρινίου,
να παρευρεθούν στην κοπή της Βασιλόπιτας η οποία θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010 και ώρα 12 το μεσημέρι
στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Αγρινίου.

Ενημερώνουμε, επίσης, ότι θα είναι δυνατή η εγγραφή νέων μελών, αλλά και η ανανέωση της συνδρομής των παλαιοτέρων μελών.

Μετά τιμής.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Πρόεδρος

Χρήστος Μουσελίμης

Ο Γενικός Γραμματέας

Παναγιώτης Κουτσούκης

Οι Ιερές Ακολουθίες της πανηγύρεως του Ι. Ναού Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου Αγρινίου θα μεταδοθούν απευθείας από τον Ρ/Σ "Πειραϊκή Εκκλησία"

Ο Αγρινιώτης ιεροδιάκονος π.Νεκτάριος Παπαδόπουλος χειροτονείται πρεσβύτερος στον Ι.Ν. Εισοδίων της Θεοτόκου στην Λιβαδειά

Την Δευτέρα 25 Ιανουαρίου το πρωί,

στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό
Εισοδίων της Θεοτόκου στην Λιβαδειά,


ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας
πατέρας Γεώργιος


κατά τήν διάρκεια τής Θείας Λειτουργίας

θα χειροτονήσει πρεσβύτερο

τόν αγαπητό εν Χριστώ αδελφό και φίλο,
Αγρινιώτη
ιερολογιώτατο διάκονο
π.Νεκτάριο Η. Παπαδόπουλο


πτυχιούχο Θεολογίας,
και μεταπτυχιακό φοιτητή
τής Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Ἱκετευτικῶς σοι βοῶμεν Μῆτερ Θεοῦ, τὰ συνήθη σπλάγχνα σου, ἐπὶ πόλιν καὶ λαόν, συμπαθῶς δεικνύουσα σεισμοῦ, βαρυτάτου καὶ φθορᾶς ἡμᾶς ἀπάλλαξον


Παναγία Δέσποινα, τοῦ κόσμου βοήθεια,
καὶ ἐλπὶς Χριστιανῶν,
σὲ νῦν ἐκδυσωποῦμεν,
καὶ σὲ παρακαλοῦμεν ἀγαθή,
ὑπὲρ ἡμῶν ἡμαρτηκότων καὶ ἀπεγνωσμένων,
τόν Υἱόν σου καὶ Κύριον,
ἵλεων ποιῆσαι Θεοτόκε·
ἔχεις γὰρ τὸ δύνασθαι,
τῇ μητρικῇ σου πρὸς αὐτὸν χρωμένῃ παρρησίᾳ.
Πρόφθασον Ἄχραντε,
πρόφθασον μεσίτευσον,
καὶ ῥῦσαι τὸν λαόν σου τῆς ἐνεστώσης ἀπειλῆς·
διὰ σπλάγχνα ἐλέους,
μὴ παρίδῃς τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:"τά φαινόμενα πάντα δεῖται Σταυροῦ"

Ὁ δεσπόζων τῶν ἀσωμάτων Δυνάμεων,
καὶ γινώσκων τῆς ψυχῆς μου τὸ ῥάθυμον,
τῷ Σταυρῷ σου σῶσόν με,
Χριστὲ ὁ Θεός,
ὡς φιλάνθρωπος.

Τὸν φωστῆρα τὸν πιστῶν καὶ Ἀπόστολον, τὸν ἐν Εὐαγγελίῳ ἐμπρέψαντα Τιμόθεον, δεῦτε λαοὶ ὑμνήσωμεν

Τῷ Θεῷ προωρισμένος,
καὶ τῷ σοφῷ Παύλῳ μεμαθητευμένος,
ἐμυήθης τὰ θεῖα, καλῶς πολιτευσάμενος,
καὶ τὴν πίστιν μέχρις αἵματος,
ἀνενδοιάστως σαφῶς ἐνστερνισάμενος,
πιστὸς τὰ πρὸς τὸν Θεὸν Ἀρχιερεὺς ἀνεδείχθης,
Τιμόθεε Ἀπόστολε,
ὅθεν τοὺς εἰδωλομανοῦντας ἐλέγξας,
ῥοπάλοις καὶ λίθοις καταικιζόμενος,
ἔτυχες τοῦ μαρτυρίου τῶν στεφάνων.
Διὸ Παμμάκαρ πρέσβευε,
ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἐν πίστει τελούντων,
τὴν πάνσεπτον μνήμην σου.

Τί δε, ο Τιμόθεος;


Έρωτι θείων Τιμόθεος στεμμάτων,
Τυφθείς βάκλοις1 έβαψε γην εξ αιμάτων.

* Εικάδι δευτερίη πνεύμ’ ήρθη Τιμοθέοιο.


Oύτος ήτον από την πόλιν Λύστραν την εν Λυκαονία, ή Ισαυρία ευρισκομένην, και υποκειμένην εις τον Ικονίου. Υιός,
πατρός μεν, Έλληνος, μητρός δε, Ευνίκης.


Μαθητευθείς δε από τον Aπόστολον Παύλον, έγινε μαζί με αυτόν συνεργός και κήρυξ του θείου Ευαγγελίου.

Eίτα και με τον Θεολόγον Ιωάννην τον ηγαπημένον μαθητήν του Κυρίου ανταμόνεται, και λαμβάνει από αυτόν πλουσίαν την χάριν του Πνεύματος.


Ύστερον δε έγινεν υπό του Aποστόλου Παύλου Eπίσκοπος Eφέσου.


Όταν δε ο Θεολόγος Ιωάννης εξωρίσθη εις την Πάτμον από τον Δομετιανόν, τότε ο μακάριος ούτος Τιμόθεος
επεσκόπευεν εις την Έφεσον.


Μίαν φοράν δε, βλέπωντας τους Έλληνας, οπού εις μίαν πάτριον εορτήν, Καταγώγιον ονομαζομένην, έκαμνον αταξίας, είδωλα βαστάζοντες εις τας χείρας, προσωπίδας βάλλοντες εις τα πρόσωπα, τραγωδούντες, ορμούντες ληστρικώς επάνω εις άνδρας και γυναίκας, και φονεύοντες ένας τον άλλον.


Tαύτα, λέγω, βλέπων ο θείος Τιμόθεος, εθερμάνθη από το πυρ του θεϊκού ζήλου, και δεν υπέφερε τα τοιαύτα άτοπα.


Aλλ’ εδίδασκεν αυτούς και επαρακίνει
να παύσουν από τας αταξίας ταύτας.


Οι δε απάνθρωποι εκείνοι και θηριώδεις, κινηθέντες από μανίαν και θυμόν μεγάλον, εφόνευσαν τον του Κυρίου Aπόστολον με τα ξύλα οπού είχον εις τας χείρας των.

Και έτζι ο μακάριος τελειωθείς, ενταφιάσθη από τους Χριστιανούς.

Το δε Άγιον αυτού λείψανον ανεκομίσθη ύστερον και εφέρθη εις την Κωνσταντινούπολιν,
και απεθησαυρίσθη μαζί με τα λείψανα Λουκά και Aνδρέου
εις τον Ναόν των Aγίων Aποστόλων,
όπου και η Σύναξις και εορτή αυτού τελείται.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Βάκλα είναι τα ξύλα, με τα οποία κτυπούσι τα τύμπανα.


πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

Τὸν γενναῖον Ἀθλητὴν Ἀναστάσιον, τὸν ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας, καλῶς ἀγωνισάμενον, δεῦτε λαοὶ ὑμνήσωμεν

Φορητή εικόνα Ιερού Ναού Αγίου Αναστασίου
στις Βρύσες Κυπαρισσίας.
Δέηση Αναστάσιου Κ. Κωστόπουλου.
Έργον Αγιογραφείου Ι. Μονής Αγίου Νικολάου Μπάλα Πατρών.



Ὅσιε Πάτερ,
νικητὴς Μήδων καὶ Χαλδαίων γέγονας τῶν νοητῶν,
πᾶσαν Βαβυλῶνος πλάνην καθελών,
τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ,
οὐ τῷ λείῳ τῶν ἡδονῶν ἐθέλχθης,
οὐ τὸ πῦρ τῶν πειρασμῶν ἐδειλίασας·
διὸ Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν,
βραβείοις σε νικητικοῖς ἐστεφάνωσε,
καὶ νῦν σὺν Ἀγγέλοις παριστάμενος,
πρὸς Κύριον ἱκέτευε,
αἰτούμενος εἰρήνην τῷ κόσμῳ ,
καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Τοῦ κόσμου τὰ πέρατα τὰ σά, νῦν ἐξᾴδει θαύματα, θαυματουργὲ Ἀναστάσιε


Aναστάσιος εν τραχήλω τον βρόχον,
Ως λαμπρόν όρμον ωραΐζεται φέρων.


+ O ένδοξος ούτος Μάρτυς του Xριστού Aναστάσιος, ήτον από την Περσίαν, κατά τους χρόνους του βασιλέως μεν της Περσίας Χοσρόου, του βασιλέως δε των Ρωμαίων Hρακλείου, εν έτει χιθ΄ [619], από πατρίδα Pαζήχ καλουμένην, χώραν δε Νουνή.

Ωνομάζετο δε πρότερον Μαγουνδάτ, υιός μάγου τινός ονομαζομένου Βαβ, από τον οποίον έμαθε την μαγικήν τέχνην, όστις προ ολίγου είχε συναριθμηθή εις το στρατιωτικόν τάγμα των καλουμένων Τηρώνων.

Τω τότε δε καιρώ ώρμησαν οι Πέρσαι εναντίον της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ, και επήραν πολλούς σκλάβους.

Eσκλάβωσαν δε μαζί και το τίμιον ξύλον του Σταυρού, επάνω εις το οποίον ο Κύριος ημών το δι’ ημάς πάθος υπέμεινε,
και το επήγαν εις την Περσίαν.

Διά δε τα θαύματα οπού ετέλει εκεί, εφημίζετο, ότι ο Θεός των Χριστιανών ήλθεν εδώ.

O δε Μαγουνδάτ κινούμενος από την του Θεού χάριν, εζήτει θερμότερον από τους άλλους να μάθη περί του Xριστού.

Όθεν μαθών από ένα Χριστιανόν όλην την κατά τον Σταυρόν οικονομίαν, επίστευσεν εις τον Χριστόν.

Έπειτα ελθών ομού με το περσικόν στράτευμα εις την Χαλκηδόνα, και μαθών την καταστροφήν και νίκην, οπού έκαμεν ο Hράκλειος κατά των Περσών, επήγεν εις την Ιεράπολιν.

Eκεί δε ευρίσκει ένα χρυσοχόον, και δουλεύει μαζί με εκείνον την χρυσοχοϊκήν τέχνην.

Aπό εκεί δε αναχωρήσας, πηγαίνει εις τα Ιεροσόλυμα, και εκεί λαμβάνει το άγιον Βάπτισμα από τον Πατριάρχην Ιεροσολύμων Μόδεστον, και Aναστάσιος ονομάζεται.

Eίτα πηγαίνωντας εις το Μοναστήριον του Aγίου Αναστασίου,
γίνεται Μοναχός.

Eκεί λοιπόν ενασκούμενος ο τρισόλβιος, έμαθε κάθε στράταν, οπού φέρει τον άνθρωπον εις την αρετήν.

Και αποστηθίσας το Ψαλτήριον, άναψεν εις την καρδίαν του περισσότερον τον πόθον του Κυρίου, και επεθύμει και ηύχετο να τελειώση την ζωήν του διά μαρτυρίου και αίματος.

Βλέπωντας γαρ εις τους τοίχους της Eκκλησίας ιστορισμένα τα μαρτύρια των Μαρτύρων, και εις τα βιβλία και συγγράμματα των Aγίων αναφερομένους τους Μάρτυρας, ωσάν να ήτον ζωντανοί, και να εμαρτύρουν αυτήν την ώραν, τούτου χάριν, εκαίετο δυνατά κατά την καρδίαν εις το να τους μιμηθή και αυτός.

Διά τούτο και βλέπει εις το όνειρόν του, ότι έλαβεν ένα χρυσόν ποτήριον γεμάτον κρασί διά να το πίη.

Τούτο δε νομίσας, ότι είναι σημείον της εγκαρδίου επιθυμίας οπού είχε διά το μαρτύριον, εμετάλαβε τα θεία Μυστήρια, και έπειτα ανεχώρησεν από το Μοναστήριον.

Όθεν επήγεν εις την Καισάρειαν της Παλαιστίνης, και εκεί βλέπωντας μάγους τινάς Πέρσας, επεριγέλασε τα υπ’ αυτών πραττόμενα, και Χριστιανόν ονομάσας τον εαυτόν του, επιάσθη από αυτούς και εφέρθη προς Μαρζαβανάν τον άρχοντα αυτών,
ο οποίος επρόσταξε τον Άγιον να φέρνη πέτρας.

Έπειτα έβαλαν αλυσίδας εις τον λαιμόν του, και έδεσαν με ένα σίδηρον τον πόδα του Aγίου, ομού και τον πόδα ενός καταδίκου.

Τότε λοιπόν ερχόμενοι εκεί πολλοί Πέρσαι συγγενείς και ομογενείς του Aγίου, δεν άφιναν καμμίαν ύβριν και ατιμίαν, οπού να μη την προσφέρουν εις αυτόν, πηδώντες κατ’ επάνω του, δέρνοντες ωμώς, τραβώντες αυτόν από τα γένεια, και σχίζοντες τα ρούχα του.

Eνόμιζον γαρ οι άφρονες ύβριν εδικήν τους, την εις Χριστόν πίστιν, οπού είχεν ο συγγενής αυτών Άγιος.

Eφέρθη δε και εις τον βασιλέα των Περσών Χοσρόην, και επειδή ωμολόγησε τον Χριστόν έμπροσθέν του, και δεν εδέχθη την θρησκείαν των Περσών, διά τούτο έδειραν αυτόν άσπλαγχνα με ραβδία.

Έπειτα στενοχωρούσι και σφίγγουσιν τας άντζας του με δύω μεγάλα ξύλα, έως οπού το σφίγξιμον έφθασεν εις αυτά τα κόκκαλα. Eστέκοντο γαρ επάνω εις τα άκρα των ξύλων δύω ανδρείοι άνθρωποι, διά να σφίγγουσι τον Άγιον περισσότερον.

Έπειτα εκρέμασαν αυτόν από το ένα χέρι, από δε το άλλο εκρέμασαν μίαν βαρείαν πέτραν, διά να βαρύνη κάτω
και να πονή το σώμα του περισσότερον.

Τέλος πάντων, αφ’ ου έπαθε πολλά βάσανα, ο γενναίος της αληθείας αγωνιστής, επνίχθη με σχοινίον, ομού με άλλους πολλούς σκλάβους Χριστιανούς.

Eις καιρόν δε οπού ακόμη ο Μάρτυς ανέπνεεν, απέκοψαν την αγίαν του κεφαλήν, την οποίαν επρόσφεραν εις τον βασιλέα, εις απόδειξιν του θανάτου του.

Τελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν αυτού Ναόν, ο οποίος ήτον μέσα εις τον Άγιον Φιλήμονα, εν τόπω καλουμένω Στρατηγίω.



πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

Μια φωτογραφία απο τα παλιά...

Τη φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω αγαπητοί συνοδοίτες,
είχε την καλοσύνη και την ευγένεια να μας στείλει
η αγαπητή κ.Ουρανία Πολύζου
και προέρχεται από το προσωπικό της αρχείο.

Η φωτογραφία είναι από τον γάμο του παππού της,
Αθανασίου Χαραλαμποπούλου με την Παναγιώτα Παπακώστα,
το έτος 1944 "κάπου κοντά στο Νοσοκομείο Αγρινίου".

Διακρίνεται σ΄αυτή και ο δικός μας Άγιος!

Ο Παπαποστόλης!


Σας ευχαριστούμε πολύ κ.Πολύζου.

"Καλύτερα παρέα με γύπες…":Γράφει ο Θανάσης N. Παπαθανασίου Δρ Θεολογίας


ΛIΓA ΛEΠTA μετά την έναρξη μιας βάπτισης (και συγκεκριμένα, λίγο πριν ο ανάδοχος δηλώσει ότι «αποτάσσεται» τον σατανά και τα έργα του), ο ιερέας διαβάζει μιαν ευχή όπου ξορκίζονται τα ακάθαρτα πνεύματα που πολιορκούν την ανθρώπινη καρδιά. Αν ο λειτουργός δεν πνίξει στα χείλη του τις λέξεις, κι αν οι παριστάμενοι δεν χαρίσουν όλη τους την προσοχή στη συγγενική αδολεσχία, τότε θα ακουστεί η ευχή να κάνει λόγο, συν τοις άλλοις, για «πνεύμα πλάνης, πνεύμα πονηρίας, πνεύμα ειδωλολατρίας και πάσης πλεονεξίας, πνεύμα ψεύδους…» κ.λπ.

Η πρώτη εντύπωση είναι προφανώς ότι η ευχή σημειώνει κατά παράταξη διάφορα αμαρτήματα. Αν ωστόσο προσεχτεί η σύνταξη της πρότασης, θα διαπιστωθεί ότι, ενώ το κάθε αμάρτημα ίσταται μόνο του, δύο απ' αυτά συνδέονται μεταξύ τους σαν να αποτελούν ζεύγος: «πνεύμα ειδωλολατρίας και πάσης πλεονεξίας».

Oντως αυτό δεν είναι τυχαίο.

Η ευχή απηχεί τον ορισμό που είχε δώσει ο απόστολος Παύλος: η πλεονεξία -ούτε λίγο ούτε πολύ- αποτελεί ειδωλολατρία (Κολ. 3:5).

Ο ορισμός αυτός έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθόσον την πλεονεξία δεν την αντιλαμβάνεται απλώς ως ηθικό ολίσθημα, αλλά, πολύ περισσότερο, ως θρησκεία.

Προδήλως εδράζεται στην κατανόηση της θρησκείας όχι ως μιας επί μέρους παραμέτρου της ζωής, αλλά, αντιθέτως, ως του βασικού προσανατολισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τα λόγια του Χριστού ότι «όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας» (Ματθ. 6:21) μοιάζει να τα υπομνημάτισε ο Eριχ Φρομ όταν υποστήριξε ότι θρησκεία συνιστά η ολόψυχη αφιέρωση σε κάτι, το οποίο και νοηματοδοτεί την ανθρώπινη ζωή.

Αυτό το κάτι μπορεί στην πραγματικότητα να είναι ο Θεός υπό την καθιερωμένη έννοια, μπορεί όμως να είναι και μια ιδέα, μια επιδίωξη κ.ο.κ., ανεξάρτητα από το αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος δηλώνει πιστός ή άθεος1.

Στη χριστιανική οπτική η δίψα για απόκτηση έχει όντως να κάνει με τον υπαρξιακό προσανατολισμό του ανθρώπου.

Ολόκληρη η ύπαρξή του στρέφεται σ' αυτήν και υποτάσσει σ' αυτήν κάθε τι: τη σχέση με τα πράγματα, με τα πρόσωπα, με τον χρόνο.

Eτσι, λοιπόν, η απόκτηση αναδεικνύεται σε αληθινό θεό, και μάλιστα θεό με τόσο σαρωτική παρουσία, ώστε ο Χριστός αυτόν έφερε ως κορυφαίο παράδειγμα επιλογής αγεφύρωτα ασύμβατης προς τον ίδιο.

΄Η με τον Θεό, είπε, ή με τον Mαμωνά (Ματθ. 6:24).

Δεν είναι διόλου παράδοξο, λοιπόν, αν στη βιβλική και στην ασκητική ανθρωπολογία το πάθος της απληστίας -με οιαδήποτε μορφή και υπό οιοδήποτε όνομα κι αν εμφανίζεται (πλεονεξία, φιλαργυρία κ.λπ.)- ξεχωρίζει.

Αποκαλείται «ρίζα όλων των κακών» που «τρέφει σαν κλαδιά όλα τα υπόλοιπα πάθη», «μητέρα όλων των κακών», «ακρόπολη της κακίας», «κολοφών των αμαρτημάτων»2.

Από την ίδια του τη φύση σημαίνει μετάλλαξη του ανθρώπου σε απόλυτη ατομικότητα, σε άπατο πηγάδι που καταπίνει τα πάντα δίχως τελειωμό.

Μήπως η λέξη απληστία, άλλωστε, δεν σημαίνει την έλλειψη πλησμονής, ενώ η πλεονεξία το αδιάκοπο κυνηγητό για ολοένα και περισσότερα;

Είναι χαρακτηριστικό ότι το βυζαντινό λεξικό «Σούδα» (περί τα τέλη του 10ου αι.) ερμηνεύει την «απληστία» ως «αδηφαγία» και διασώζει την έκφραση «άπληστος πίθος», έκφραση η οποία παραπέμπει στην άπελπι αιωνιότητα των Δαναΐδων στον Aδη, όπου πάσχιζαν να γεμίσουν με νερό ένα πιθάρι με σπασμένο πυθμένα.

Ακριβώς επειδή αυτό το αμάρτημα είναι εξ ορισμού ακόρεστο, οι Πατέρες δεν διστάζουν να το καταδείξουν ως το μονιμότερο πάντων.

Τα άλλα αμαρτήματα, λέει ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός (π. 8ον αι.), όσο πονηρά κι αν είναι, είναι «ολιγόχρονα»3.

Παρόμοια ο άγιος Αστέριος, επίσκοπος Αμασείας (π. 4ον αι.) επιμένει ότι η πορνεία, η λαγνεία, η φιλοδοξία έχουν κορεσμό.

Η πλεονεξία, όμως, είναι θηρίο που μένει πάντα ακμαίο και δεν μαραίνεται ποτέ4.

Ο εραστής της πλεονεξίας, συμπληρώνει ο Ιωάννης Χρυσόστομος (4ον αι.), υποκύπτει στον διάβολο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον5.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίον ερμηνεύει τη δέκατη και τελευταία εντολή του παλαιοδιαθηκικού Δεκαλόγου ένας σπουδαίος σύγχρονος διανοούμενος, ο Ρενέ Ζιράρ.

Η εντολή επικεντρώνει, ως γνωστόν, στην επιθυμία απόκτησης.

«Ουκ επιθυμήσης την γυναίκα του πλησίον σου, ουκ επιθυμήσεις την οικίαν του πλησίον σου ούτε τον αγρόν αυτού ούτε τον παίδα (= δούλο) αυτού ούτε την παιδίσκην (= δούλη) αυτού ούτε του βοός αυτού…» (Εξ. 20: 17).

Ο Ζιράρ υποστηρίζει ότι ο οξυδερκής νομοθέτης διέγνωσε στην εν λόγω επιθυμία τη στρέβλωση των ανθρώπινων σχέσεων και τη ρίζα της βίας.

Ο άλλος εκπροσωπεί στα μάτια μας μια πληρότητα που νιώθουμε να μας λείπει. Eτσι, τα πράγματα που αυτός κατέχει, φορτίζονται για μας με ιδιαίτερη αξία.

Επιθυμούμε, λοιπόν, αυτό που ο άλλος επιθυμεί (ο Ζιράρ εισηγείται τον όρο «μιμητική επιθυμία») ή, με άλλα λόγια, επιθυμούμε να αποκτήσουμε αυτά που εκείνος διαφεντεύει.

Αν η επιθυμία αυτή εμποδιστεί, τις περισσότερες φορές δεν σβήνει, αλλά δυναμώνει, ακριβώς επειδή η αντίσταση πηγάζει από εκείνον ο οποίος εμπνέει την επιθυμία6. Καλωσορίσαμε στον φαύλο κύκλο που γεννιέται από την επιθυμητική μήτρα της βίας!

«Aποστερητής»

Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ζήτημα καίριας σημασίας, το οποίο, παρόλο που είναι αυτονόητο πρόταγμα του Χριστιανισμού, συχνά προσπερνιέται και υποβαθμίζεται.

Το πρόβλημα με τα αμαρτήματα και τα πάθη δεν είναι ότι πλήττουν την ατομική καθαρότητα, την ατομική ευσέβεια κ.ο.κ.

Στην εκκλησιαστική οπτική η προσωπική συγκρότηση είναι αδιανόητη δίχως την κοινωνία με τον άλλον.

Η αγάπη, το άνοιγμα, με άλλα λόγια, του εγώ στους όχι-εγώ δεν είναι ηθικιστικό καθήκον αλλά κάτι απείρως περισσότερο.

Θεμελιώδης όρος ώστε το ανθρώπινο υποκείμενο να γίνει αυθεντικό. Αμαρτία, λοιπόν, είναι οι επιλογές που χτίζουν έναν εαυτό περίκλειστο στον εαυτό του και ανίκανο να ανοιχτεί στον άλλον· Θεό ή άνθρωπο.

Eτσι, λοιπόν, είναι ιδιαιτέρως εύστοχος ο ορισμός που δίνει ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής (π. 7ον αι.) στη φιλαργυρία.

Είναι, λέει, το πάθος εκείνου που λαμβάνει με χαρά και δίνει με λύπη7!

Σ' αυτό καθαυτό, δηλαδή, το γεγονός του (ατομικού) πάθους εμπεριέχεται η εργαλειοποίηση του άλλου.

Το ίδιο ουσιαστικά λέει και ο Μ. Βασίλειος όταν, για να περιγράψει τους πλεονέκτες, επιστρατεύει μιαν εικόνα που παραπέμπει σε όσα είπαμε παραπάνω περί άπατου πηγαδιού: όπως κάνουν τα ψάρια, έτσι και ο πλεονέκτης καταπίνει στο απύθμενο στομάχι του τους αδύναμους8.

Είναι αδύνατο ο πλεονέκτης να μη στραφεί κατά του συνανθρώπου του.

Γι' αυτό κι ένας έμπειρος ασκητής, ο Ισαάκ Σύρος (7ον αι.), συνιστά:

Καλύτερα να κάτσεις παρέα με γύπες, παρά με πλεονέκτη και άπληστο9.

Μια τέτοια θεώρηση ανοίγει ένα σπουδαίο κεφάλαιο.

Την κριτική στάση όχι μόνο απέναντι στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και ευρύτερα, απέναντι στην κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση και τις ταξικές δομές.

Iσως να ακούγεται παράδοξο στις μέρες μας, όμως μια τέτοια ριζοσπαστική ματιά ανήκει στο ίδιο το μεδούλι της εκκλησιαστικής παράδοσης10.

Στο μύθευμα, π.χ., που καλλιεργούν οι διαπλεκόμενοι με την εκκλησιαστική εξουσία πλουτοκράτες, ότι ο πλουτισμός τους είναι τάχα θέλημα Θεού, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ον αι.) αντιτείνει:

«Δεν προέρχεται από τον Θεό το ψωμί του πλεονέκτη»11.

Γι' αυτό και υπάρχει ολόκληρο ρεύμα μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση, σύμφωνα με το οποίο ούτε η ελεημοσύνη, ούτε οι προσφορές στους ναούς αποτελούν κολυμπήθρα του Σιλωάμ ώστε να δικαιώνονται οι τρόποι με τους οποίους συσσωρεύεται ο πλούτος. Αυτό που αξιώνει το εν λόγω ρεύμα είναι η κατάπαυση της εκμετάλλευσης.

Ο Μ. Βασίλειος, για παράδειγμα, τον πλεονέκτη τον ταυτίζει με τον «αποστερητή»12, μ' αυτόν, δηλαδή, που στερεί από τους εργαζομένους τη δίκαιη αμοιβή τους και δεν χορηγεί στους αναγκεμένους τα χρειαζούμενα.

Οι δωρεές του στις εκκλησιές δεν μπορούν να γίνονται δεκτές, απλούστατα διότι «δεν πρόκειται να γίνει συμμέτοχος της πλεονεξίας ο Θεός»13.

«Ολιγοδεΐας εραστής»

Ποια είναι η απάντηση στον εφιάλτη της απληστίας;

Σίγουρα το να ασκηθεί ο άνθρωπος στην ολιγάρκεια (το να γίνει, όπως θα 'λεγε ο Μάξιμος, «ολιγοδεΐας εραστής»14

και να αφήσει χώρο στη δράση του Θεού.

Να ζήσει τα πράγματα με μέτρο και την αγάπη άμετρα.

Μα αυτό και πάλι δεν σημαίνει αποτράβηξη σε μια ατομική πνευματική γυμναστική.

Αδιάκοπα ρηξικέλευθος, ο Χρυσόστομος, π.χ., παρατηρεί ότι η παρθενία, που θεωρείται ύψιστη αρετή, ούτε καθολική εντολή συνιστά, ούτε οδηγεί από μόνη της στον παράδεισο.

Ο πλεονέκτης παρθένος θα βλέπει τον νυμφώνα απ' έξω!

Η αλληλεγγύη, όμως, και καθολική εντολή συνιστά και στον παράδεισο οδηγεί15, απλούστατα διότι από τη φύση της σημαίνει έγνοια για τον άλλον.

Κι αυτή η έγνοια σημαίνει πολλά.

Αν παράδεισος είναι η ζωή με τον Χριστό, ο τόπος όπου ο Χριστός μας έχει κλείσει ραντεβού μαζί του είναι -κατά ρητή δήλωσή του- το πρόσωπο του ξένου και του αδικημένου (Ματθ. 25:31-46).

Πώς να πετύχετε ως φιλάργυροι

ΣTHN ΠAΓKOΣMIA γραμματεία δεν είναι μόνον η αρχετυπική τσιγγουνιά του Αρπαγκόν που αγκαλιάζει τρυφερά το σεντούκι του στον Μολιέρο, ούτε το πνιγηρό δίλημμα που αντιμετωπίζουν, ο Εβραίος της Μάλτας στον Μάρλοου και ο Σάυλοκ στον Σαίξπηρ: το πουγκί σου ή τη ζωή σου.

Η σάτιρα έδωσε πολλούς καθημερινούς χαρακτήρες φιλάργυρων.

Ο Aγγλος, ουγγρικής καταγωγής, χιουμορίστας συγγραφέας Τζωρζ Μάικς (1912-1987) άφησε ένα σχετικό κείμενο με τίτλο Περί Φιλαργυρίας όπου, μεταξύ άλλων, επαναφέρει τη γνωστή συνταγή της επιτυχούς φιλαργυρίας:

«Αν θέλετε να είστε φιλάργυρος, να θυμόσαστε έναν πολύ απλό βασικό κανόνα:

«Ο φιλάργυρος ποτέ δεν είναι τόσο πλούσιος, ώστε να μπορεί να περιφρονήσει έστω και μια πεντάρα».

Και δέστε την ιστορία που επαληθεύει τον κανόνα αυτόν:

Oταν ήμουν 17 χρονών έτυχε να βρίσκομαι σ' ένα συμβολαιογραφείο της Βουδαπέστης, όπου ένας πλούσιος κύριος, ιδιοκτήτης 22 τεραστίων κτημάτων, πουλούσε ένα από τα σπίτια του.

Ο αγοραστής τού μέτρησε 50.000 λίρες και το τραπέζι εξαφανίστηκε κάτω από το τεράστιο χρυσό βουνό που σωρεύτηκε πάνω του.

Ο γερο-πλούσιος μέτρησε τέσσερις φορές τα λεφτά. Yστερα άνοιξε μια σαρακοφαγωμένη κασετίνα και έβγαλε τους τίτλους του σπιτιού, τυλιγμένους σε μια κορδέλα.

Τους ξετύλιξε διστακτικά και μετά πολλή σκέψη τους έδωσε στον αγοραστή.

Ο τελευταίος αυτός, τους πήρε και του είπε:

- Μου δίνετε σας παρακαλώ και την κορδέλα για να τους τυλίξω;

Ο γέρος δίστασε μια στιγμή· έριξε μια ματιά στην τεράστια χρυσή στοίβα που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι κι απάντησε:

- Την κορδέλα; Ευχαρίστως. Πληρώστε μου, όμως, τέσσερις πεντάρες!»

Θ.Β.

Από τη «Χιουμοριστική Ανθολογία» (εκδόσεις Τ. Δρακόπουλου, 1958).

Σημειωσεις:

1. Eριχ Φρομ, «Να Eχεις ή να Είσαι», εκδ. Μπουκουμάνης, Αθήνα 1978, σσ. 173-174

2. Α΄ Τιμοθ. 6:10. - Αββάς Νείλος, «Patrologia Graeca» (στο εξής: PG) 79:1152B. - Ιωάννης Χρυσόστομος, PG 53:173. - Σύνοδος Καρθαγένης, PG 138:37A. - Κλήμης Αλεξανδρείας, PG 8:437C. - Μ. Βασίλειος, PG 30:813C.

3. Ιωάννης Δαμασκηνός, PG 95:1148Β.

4. Αστέριος Αμασείας, PG 40:200C.

5. Ιωάννης Χρυσόστομος, PG 57:212.

6. Ren Girard, «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν» (μτφρ. Ευγενία Γραμματικοπούλου)

εκδ. Εξάντας-Νήματα, Αθήνα 2002, σσ. 25-33.

7. Μάξιμος, PG 90, 104D.

8. Βασίλειος, PG 29:152D.

9. Ισαάκ Σύρος, «Ασκητικά», εκδ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 1977, σ. 238.

10. Βλ. ενδεικτικά Θανάση Ν. Παπαθανασίου, «Κοινωνική δικαιοσύνη και Ορθόδοξη θεολογία», εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2005. Η σχέση αυτής της κριτικής στάσης με την εκάστοτε κοινωνική πραγματικότητα (π.χ. με το πιστωτικό σύστημα, τη διελκυστίνδα κεντρικής εξουσίας και ευγενών κ.λπ.) έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, δεν είναι όμως του παρόντος.

11. Γρηγόριος Νύσσης, PG 44:1173Β.

12. Βασίλειος, PG 31:276C.

13. Βασίλειος, PG 32:1164D.

14. Μάξιμος, PG 91:805Α.

15. Ιωάννης Χρυσόστομος, PG 51:277.


πηγή:
Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (05-02-06
)

Τοπικές Εκκλησιαστικές Ειδήσεις



Καθημερινά,

και απο τις
6.45 έως τις 8.30 το πρωί

στο παρεκκλήσιο της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας

στο δημοτικό πάρκο της πόλεως του Αγρινίου,

ψάλλεται η ακολουθία τού Όρθρου και στήν συνέχεια τελείται Θεία Λειτουργία.

........


Κάθε Σάββατο
και απο ώρα 7 έως 8.45 το πρωί

ψάλλεται Όρθρος και στήν συνέχεια τελείται Θεία Λειτουργία
απο τόν πατέρα Γεράσιμο Λιγνό

στόν Ιερό Ναό Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Παναιτωλίου.

........



Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.Κοσμάς
θα ιερουργήσει αύριο το πρωί

στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος Αγγελοκάστρου.

Μετά το πέρας της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας

θα προστεί ιερού μνημοσύνου για την ανάπαυση των ψυχών
των αειμνήστων Μητροπολιτών Αιτωλίας και Ακαρνανίας
κυρών Θεοκλήτου και Ιεροθέου
και των αδελφών της Ιεράς Μονής
Μαριάμ και Θεοπίστης.

Την Κυριακή το πρωί
ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας:

θα λάβει μέρος
στο Αρχιερατικό Συλείτουργο και το ιερό μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος


κυρού Χριστοδούλου,

στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Καισαριανής.

........

Στον Ιερό Ναό Αγίου Θωμά Αγρινίου,

κάθε Κυριακή στις 5 το απόγευμα

ψάλλεται ο εσπερινός και στη συνέχεια πραγματοποιούνται ομιλίες

από τον π.Βασίλειο Μπρέσιακα, προιστάμενο του Ναού.

........


Πανηγυρίζουν την Δευτέρα 25 Ιανουαρίου,

με την ευκαιρία της μνήμης
του έν Αγίοις πατρός ημών Γρηγορίου του Θεολόγου
ο Ιερός Ναός Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου της πόλεως του Αγρινίου

(εδώ την Κυριακή στις 6 το απόγευμα θα ψαλλεί ο Μέγας Εσπερινός μετ΄αρτοκλασίας και Θείου κηρύγματος
ενώ του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας την Δευτέρα το πρωί ,
θα προστή
ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.Κοσμάς)

και το ομώνυμο μετόχι της Ιεράς Μονής Προυσού στην Καμαρούλα.
(των ιερών ακολουθιών εδώ θα προστεί ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π.Χρυσόστομος, Ηγούμενος της Ι.Μονής Παναγίας Προυσιωτίσσης).

........


Στα πλαίσια της Σχολής Γονέων της Ιεράς μας Μητροπόλεως:

την Δευτέρα 25 Ιανουαρίου και ώρα 6.30 το απόγευμα

στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου θα πραγματοποιηθεί ομιλία με θέμα

«Νέες τεχνολογίες και επιτεύξεις στην υγεία του παιδιού»


και ομιλητή τον κ. Κωνσταντίνο Κουτσογιάννη,
επίκουρο καθηγητή της Ιατρικής Φυσικής πανεπιστημίου Πατρών,

ενώ την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου και ώρα 6.30 το απόγευμα

στην αίθουσα εκδηλώσεων Νομαρχιακού Μεγάρου στο Μεσολόγγι, θα πραγματοποιηθεί
εκδήλωση εορτασμού των Τριών Ιεραρχών.
Ομιλητής θα είναι ο κ. Σαράντος Καργάκος,
Ιστορικός, συγγραφέας με θέμα:

«Η παράδοση ως εφαλτήριο για ένα καλύτερο μέλλον».


επιμέλεια:

"Ευδρομούντων Αλείπτης"

Μουσική Εκδήλωση για τα "110 χρόνια Ορθόδοξης Μαρτυρίας στην Κορέα" σήμερα το απόγευμα στην Χ.Ε.Α


ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΥΜΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΚΟΡΕΑΤΙΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

Υπό την διεύθυνση της Χοράρχου

του Καθεδρικού Ι. Ναού Αγ. Νικολάου Σεούλ

κ. Γαβριέλας Κίμ.


Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010, ώρα 7:00 το βράδυ

Αίθουσα Εκδηλώσεων

"Χριστιανικής Ενώσεως Αγρινίου"

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Μέγιστος ὁ Μάξιμος, τῆς εὐσεβοῦς Χριστοῦ Πίστεως, παναληθῶς, κήρυξ τε καὶ μάρτυς, ἀνεδείχθη δι’ αἵματος


Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ'

Τῇ ὑπερμάχῳ

Τὸν τῆς Τριάδος ἐραστὴν καὶ Μέγαν Μάξιμον, τὸν ἐκδιδάξαντα τρανῶς πίστιν τὴν ἔνθεον, τοῦ δοξάζειν τὸν Χριστόν, φύσεσιν ἐν δύω, ἐνεργείαις τε διτταῖς ὡς καὶ θελήσεσιν, ἐπαξίως οἱ πιστοὶ ἀνευφημήσωμεν, ἀνακράζοντες·

Χαῖρε κήρυξ τῆς Πίστεως.

Ὁ Οἶκος

Ἀνοιξόν μου τὰ χείλη, ὁ Θεὸς ὁ Σωτήρ μου, καὶ δὸς μοι θείαν χάριν ἑλκύσαι, τοῦ ἀξίως ὑμνῆσαι Χριστέ, τὸν κηρύξαντά σε ἐν δυσὶ φύσεσιν, ἐξόχως ὑπὲρ ἅπαντας· πρὸς ὃν καὶ ἐκφωνῶ τοιαῦτα,

Χαῖρε, φωστὴρ καταυγάζων κόσμον,

χαῖρε, λιμὴν τῶν ἐν ζάλῃ βίου.

Χαῖρε, Μοναζόντων λαμπτὴρ διαυγέστατος,

χαῖρε, τῶν Μαρτύρων τὸ κλέος καὶ στήριγμα.

Χαῖρε, ὄντως ἐγκαλλώπισμα Ἐκκλησίας καὶ στολή,

χαῖρε, ἔρεισμα τῆς Πίστεως, καὶ ἀσάλευτος κρηπίς.

Χαῖρε, ὅτι καθεῖλες τῶν αἱρέσεων θράσος,

χαῖρε, ὅτι προθύμως πρὸς Χριστὸν μέλη τέμνῃ.

Χαῖρε, χαρὰ τῶν πίστει τιμώντων σε,

χαῖρε, χαρᾶς πληρῶν τοὺς ποθοῦντάς σε.

Χαῖρε, πολλοὺς τοῦ Βελίαρ λυτρώσας,

χαῖρε, Πιστοὺς τῷ Θεῷ προσενέγκας.

Χαῖρε, Κρυξ τῆς Πίστεως.

Τρισόλβιε Μάξιμε παρρησίαν οὖν ἔχων πρὸς Χριστὸν τὸν Θεόν, ἐκτενῶς ἱκέτευε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν


Άχειρ άγλωττος χείρα και γλώτταν φύεις,
Και χερσί Θεού Μάξιμε ψυχήν δίδως.

Εικάδι πρώτη πότμος Μαξίμου όσσ’ εκάλυψεν.

Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους Κώνσταντος, του πατρός μεν Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου, εγγόνου δε όντος Hρακλείου,
εν έτει χογ΄ [673].

Eπειδή δε ετιμήθη από τους βασιλείς με μεγάλας τιμάς, και εφάνη ικανός εις τας πολιτικάς διοικήσεις, τόσον διά την σοφίαν και λόγον του, όσον και διά τον τρόπον και αγαθήν του προαίρεσιν, μάλιστα δε διά την σύνεσιν, οπού είχεν εκ της πολυκαιρίας
εις το να συμβουλεύη καλώς τα πρακτέα.

Διά ταύτα λέγω, πάντα, ανεβιβάσθη εις το αξίωμα του πρωτοασηκρήτου, και έγινε συγκοινωνός εις τας βουλάς των βασιλέων.

Eπειδή δε η πονηρά και αιρετική δόξα των μίαν θέλησιν επί Xριστού φρονούντων ανοήτως και δυσσεβώς, τω τότε καιρώ επεκράτει, οι οποίοι, διά της αιρέσεως ταύτης αναιρούσαν τας δύω φύσεις του Χριστού, διά τούτο επροτίθεντο εις τα παζάρια και εις τας Eκκλησίας διατάγματα και ορισμοί βασιλικοί, οίτινες εδεφένδευον
και εστερέοναν την αίρεσιν ταύτην.

Τότε λοιπόν ο φερωνύμως μέγιστος ούτος Μάξιμος
(Μάξιμος γαρ λατινικά θέλει να ειπή μέγιστος)
δεν υπέφερε να συγκοινωνή με την δυσσέβειαν των δυσσεβών.

Όθεν αφήσας τας βασιλικάς τιμάς, και τας κοσμικάς εξουσίας, επροτίμησε καλλίτερα να ήναι παρερριμμένος εις τον οίκον του Θεού, παρά να κατοική εις τα σκηνώματα των αμαρτωλών, ως λέγει ο Δαβίδ.

Και πηγαίνωντας εις το Μοναστήριον το ευρισκόμενον εις την Χρυσόπολιν, ήτοι εις το νυν λεγόμενον Σκούταρι, εκούρευσε τα μαλλία της κεφαλής, και έγινε Μοναχός.

Ύστερον δε έγινε και Hγούμενος του ιδίου Μοναστηρίου.

Έπειτα πυρποληθείς από τον θεϊκόν ζήλον, πηγαίνει εις την παλαιάν Ρώμην, και πείθει τον μακαριώτατον Πάπαν Μαρτίνον, να αθροίση τοπικήν Σύνοδον, και να αναθεματίση τους αρχηγούς των Μονοθελητών.

Ου μόνον δε τούτο το γενναίον έργον εποίησεν ο τρισόλβιος, αλλά και λόγους και επιστολάς συνέγραψεν, ελέγχων τους ούτω φρονούντας αιρετικούς, και βεβαιόνωντας με συλλογιστικάς αποδείξεις, και με γραφικάς μαρτυρίας, την ακρίβειαν της Ορθοδόξου ημών πίστεως, τα οποία έστειλεν εις διάφορα μέρη και Eκκλησίας της οικουμένης.

Όταν δε εγύρισεν από την Pώμην εις Κωνσταντινούπολιν, ως υπεύθυνος κατακρίνεται ομού με τους δύω μαθητάς του Aναστασίους καλουμένους, από την βασιλικήν σύγκλητον των αρχόντων,
η οποία εσυμφώνει εις την αίρεσιν του βασιλέως.

Όθεν επειδή ο Άγιος έβλεπεν, ότι όλοι επείθοντο εις το φρόνημα του βασιλέως, διά τούτο, όχι μόνον αυτός αντιστάθη εις αυτούς, αλλά και τους άλλους εκίνησε διά να τους αντισταθούν, πείθωντας αυτούς να φρονούν τα εναντίον των Μονοθελητών, διά μέσου των σοφών του επιστολών.

Διά ταύτα λοιπόν πέμπεται εξόριστος
εις μίαν φυλακήν κατά το μέρος της Θράκης.

Eπειδή δε επέμενεν εις την Oρθοδοξίαν της πίστεως, τούτου χάριν έκοψαν την χείρα και την γλώσσαν του.

Και από εκεί τον έπεμψαν εξόριστον εις την των Λαζών χώραν, και εκεί μένωντας τρεις χρόνους, και μόνος του υπηρετών εις τας εδικάς του χρείας, έγινε πλήρης ημερών.

Ολίγον δε ασθενήσας, ανεπαύθη εν Κυρίω, και ενταφιάσθη εις το εκεί Μοναστήριον του Aγίου Aρσενίου,
ενεργώντας καθ’ εκάστην ημέραν πολλά θαυμάσια.

Λέγουσι δε, ότι και αφ’ ου έκοψαν την ιεράν γλώσσαν του, απεκατεστάθη πάλιν αυτή παρά Θεού υγιής, ως το πρότερον.

Όθεν και ελάλει τρανώς και καθαρώς με αυτήν,
έως ήτον εις την παρούσαν ζωήν.

Aπό τους δύω δε μαθητάς του τους ονομαζομένους Aναστασίους, του μεν μεγαλιτέρου κατά την ηλικίαν Aναστασίου, έκοψαν την γλώσσαν και την χείρα, παρομοίως ως και του διδασκάλου του,
και εξώρισαν αυτόν εις μακρινόν τόπον.

O δε νεώτερος Aναστάσιος επέμφθη και αυτός εξόριστος
εις ένα κάστρον της Θράκης,
και εκεί τελειώσας την ζωήν, ανεπαύθη εν Κυρίω.



πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

Αγίου Μαξίμου του ομολογητού λόγοι αγαθοί...


Ὁ πιστεύων τῷ Κυρίῳ, φοβεῖται τήν κόλασιν·
ὁ δέ φοβούμενος τήν κόλασιν, ἐγκρατεύεται ἀπό τῶν παθῶν·

ὁ δέ ἐγκρατευόμενος ἀπό τῶν παθῶν, ὑπομένει τά θλιβερά·
ὁ δέ ὑπομένων τά θλιβερά, ἕξει εἰς Θεόν ἐλπίδα·

ἡ δέ εἰς Θεόν ἐλπίς, χωρίζει πάσης γηΐνης προσπαθείας τόν νοῦν·
ταύτης δέ ὁ νοῦς χωρισθείς, ἕξει τήν εἰς Θεόν ἀγάπην.

Οὐ μόνον διά μεταδόσεως χρημάτων ἡ διάθεσις τῆς ἀγάπης γνωρίζεται, ἀλλά πολλῷ μᾶλλον διά μεταδόσεως λόγου Θεοῦ καί σωματικῆς διακονίας.



Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού
:
Πρώτη ἑκατοντάς τῶν περί ἀγάπης κεφαλαίων.

Λόγος περί υποκρίσεως...



Ὑπόκρισίς ἐστι,φιλίας προσποίησις·
ἤ μῖσος, σχήματι φιλίας κεκαλυμμένον·
ἤ ἔχθρα, δι᾿ εὐνοίας ἐνεργουμένη·
ἤ φθόνος, ἀγάπης χαρακτῆρα μιμούμενος·
ἤ βίος, ἀρετῆς πλάσματι, ἀλλ᾿ οὐ πράγματι τό κόσμιον ἔχων·
ἤ δικαιοσύνης προσποίησις, τῆ τοῦ εἶναι δοκήσει συντηρουμένη·
ἤ ἀπάτη, ἀληθείας ἔχουσα μόρφωσιν·
ἥν οἱ τόν ὄφιν τῇ τῶν ἠθῶν σκολιότητι μιμούμενοι, ἐπιτηδεύουσιν.



Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού
Κεφάλαια διάφορα Θεολογικά τε και Οικονομικά και περί Αρετής και Κακίας
ΕΚΑΤΟΝΤΑΣ ΤΡΙΤΗ.

Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΣ"...δεν είναι δυνατόν στα θεολογικά και εκκλησιαστικά θέματα να χρησιμοποιήται η πολιτική σκοπιμότητα και η διπλωματία"


Η ζωή του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού υπήρξε περιπετειώδης, διότι υπερασπίσθηκε την αλήθεια της Εκκλησίας σχετικά με τις δύο θελήσεις στον Χριστό.

Στην εποχή του εμφανίσθηκε μία αίρεση, ο λεγόμενος μονοθελητισμός και μονοενεργητισμός, που ήταν προέκταση της μονοφυσιτικής αιρέσεως και υπεστήριζε ότι ο Χριστός μετά την ένωση των δύο φύσεων είχε μόνον μία θέληση, την θεία.

Ο άγιος Μάξιμος διέβλεψε τον κίνδυνο για την Ορθόδοξη Εκκλησία, γι’ αυτό υπεστήριξε την ορθόδοξη διδασκαλία ότι ο Χριστός όπως είχε δυό φύσεις, την θεία και την ανθρωπίνη, έτσι είχε και δύο φυσικά θελήματα, το θείο και το ανθρώπινο, γιατί η θέληση και η ενέργεια είναι η ικανότητα της φύσεως.

Το σημαντικό είναι να δούμε τον λόγο για τον οποίον επεκτάθηκε η αίρεση του μονοθελητισμού.

Όταν ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος ελευθέρωσε από τους Άραβες τις χώρες στις οποίες κατοικούσαν οι μονοφυσίτες, προσπάθησε να εντάξη τους μονοφυσίτες μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, χρησιμοποιώντας έναν πολιτικό συμβιβασμό.

Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο οι μονοφυσίτες θα δέχονταν ότι στον Χριστό υπάρχουν δύο φύσεις μετά την ένωση θείας και ανθρωπίνης φύσεως, και οι Ορθόδοξοι θα δέχονταν ότι στον Χριστό υπάρχει μία θέληση και ενέργεια,

μετά την ένωση των δύο φύσεων.

Ο άγιος Μάξιμος, όμως, δεν μπορούσε να δεχθή αλλοίωση της πίστεως και μάλιστα για πολιτικούς λόγους και με πολιτικές σκοπιμότητες, γι’ αυτό έγραψε πολλά κείμενα και έκανε πολλούς αγώνες για την διαφύλαξη της αληθείας. Υπέστη πολλές κακώσεις και μαρτύρια, αλλά δεν υπεχώρησε.

Το θέμα αυτό δεν είναι μόνον θεολογικό και χριστολογικό, αλλά και ανθρωπολογικό, γιατί αν ο Χριστός έχη μόνο μία θέληση και ενέργεια, δηλαδή την θεία θέληση και ενέργεια, τότε δεν είναι πραγματικός άνθρωπος, καθώς επίσης δεν θα μπορούσε να σωθή ο άνθρωπος.

Η ΣΤ’ (έκτη) Οικουμενική Σύνοδος απεφάσισε ότι αφού στον Χριστό υπάρχουν δύο φύσεις, η θεία και η ανθρωπίνη, υπάρχουν και δύο φυσικές θελήσεις και δύο φυσικές ενέργειες, η θεία και η ανθρωπίνη, που ενεργούσαν «αδιαιρέτως, ατρέπτως, αμερίστως, ασυγχύτως», χωρίς να επικρατή αντιπαλότητα μεταξύ τους.

Όπως ερμηνεύει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, η ανθρώπινη θέληση δεν εκινείτο από την δική της γνώμη, αλλά υποτασσόταν στην θεία θέληση, στην υπόσταση του Λόγου, και έπασχε τα δικά της, κατά τρόπον φυσικό, όταν η θεία θελήση το παραχωρούσε σε αυτήν.

Έτσι, ο Χριστός παρέδωκε τον εαυτό Του εκούσια στον θάνατο ως Θεός,

αλλά και ως άνθρωπος.

Βέβαια, μερικοί ισχυρίζονται ότι αυτά είναι φιλοσοφικά ζητήματα, που δεν αφορούν τους Χριστιανούς και δεν τα καταλαβαίνουν.

Αυτό είναι λάθος, γιατί αυτά είναι θεολογικά ζητήματα και η αλλοίωση της διδασκαλίας περί του Χριστού συνιστά

και αλλοίωση του τρόπου της σωτηρίας του ανθρώπου.

Ακόμη, ο άγιος Μάξιμος και οι Πατέρες της Εκκλησίας, όταν μιλούσαν για τον Χριστό, δεν έκαναν φιλοσοφία, αλλά προσπαθούσαν να εκφράσουν με λόγια αυτό που γνώριζαν από προσωπική πείρα. Όταν έβλεπαν τον Χριστό στο φως της δόξης Του, τότε έβλεπαν την θεωθείσα ανθρώπινη φύση του Χριστού, καθώς επίσης καταλάβαιναν ότι δεν χανόταν και η δική τους θέληση και ελευθερία.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η διαφορά Ανατολής και Δύσεως, μεταξύ των άλλων, βρίσκεται και στο γεγονός ότι στην Δύση επικράτησε με ποικίλους τρόπους, η θεωρία του απολύτου προορισμού του ιερού Αυγουστίνου, η οποία καταργούσε την ελευθερία του ανθρώπου, ενώ στην Ανατολή κυριάρχησε η διδασκαλία του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, η οποία διασώζει την ελευθερία του ανθρώπου.

Υπάρχει και ένας άλλος λόγος για τον οποίο αναφερθήκαμε σήμερα στο θέμα αυτό.

Όπως είδαμε προηγουμένως, ο μονοθελητισμός ήταν αποτέλεσμα των ενεργειών της πολιτικής εξουσίας να ενώση τους ορθοδόξους και τους μονοφυσίτας, αλλά τελικά αυτό απέτυχε.

Γι’ αυτό πρέπει να γίνη κατανοητό ότι δεν είναι δυνατόν στα θεολογικά και εκκλησιαστικά θέματα να χρησιμοποιήται η πολιτική σκοπιμότητα και η διπλωματία.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής με την διδασκαλία του και τους αγώνες του μας έδειξε ότι και ως πραγματικοί Ορθόδοξοι πρέπει να ζούμε την αλήθεια και να την ομολογούμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας.

+ Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ

πηγή:Εκκλησιαστική Παρέμβαση