Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀδελφοί, ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, σαρκὸς καὶ πνεύματος, τὰς λαμπάδας τῶν ψυχῶν ἡμῶν φαιδρύνωμεν, διὰ φιλοπτωχείας


Καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀδελφοί,
ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, σαρκὸς καὶ πνεύματος,
τὰς λαμπάδας τῶν ψυχῶν ἡμῶν φαιδρύνωμεν,
διὰ φιλοπτωχείας,
μὴ κατεσθίοντες ἀλλήλους τῇ συκοφαντίᾳ·
ἔφθασε γὰρ ὁ καιρός,
ὅταν ὁ Νυμφίος ἐλεύσεται,
πᾶσιν ἀποδοῦναι κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.
Συνεισέλθωμεν Χριστῷ μετὰ τῶν φρονίμων Παρθένων,
τὴν φωνήν ἐκείνην τοῦ Λῃστοῦ,
πρὸς αὐτὸν ἀνακράζοντες·
Μνήσθητι ἡμῶν Κύριε,
ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.

Τὴν τῶν Πατέρων ἅπαντες πληθύν, ὁσίως ἀσκήσασαν, ἐν ᾠδαῖς ἐγκωμιάσωμεν πιστοί, τοὺς Ἱεράρχας δὲ Χριστοῦ, εὐφημήσωμεν ᾄσμασι,θεοφρόνως ὁμοψύχως ἀδελφοί


Θεοπρεπῆ πανήγυριν πιστοί κροτήσωμεν σήμερον
ἐν τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων δαψιλῶς Ἱεραρχῶν
καὶ Ἀσκητῶν καὶ Ἱερομαρτύρων
καὶ ὁσίων Γυναικῶν καὶ εὐσεβῶν·
τῶν γὰρ φθαρτῶν κατεφρόνησαν
καὶ τῶν προσκαίρων ἀληθῶς
ἵνα κερδήσωσιτὸν Χριστὸν
καὶ τὰ βασίλεια αὐτοῦ,
καὶ τὰ θεῖα ἐκεῖνα,
ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν,
οὓς οὐδὲ ἤκουσε ποτέ,
ὧν πρεσβείαις ὁ Θεός,
ῥῦσαι φθορᾶς τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Πάντες ἐν ᾠδαῖς πνευματικαῖς, τοὺς ἐν ἀσκήσει λάμψαντας, θείους Πατέρας ἡμῶν, ὑμνήσωμεν συμφώνως, οὓς ἤνεγκεν ἅπας τόπος και χώρα


Σήμερα, η Εκκλησία μας
«ποιεί μνείαν πάντων των εν ασκήσει λαμψάντων
αγίων ανδρών τε και γυναικών
».

Οι άγιοι είναι τα πρότυπα πού θ’ ακολουθήσουμε,
οι οδηγοί στη δύσκολη τέχνη της νηστείας και της μετάνοιας.

Στον αγώνα πού πρόκειται ν’ αρχίσουμε δεν είμαστε μόνοι:
"Δεύτε άπαντες πιστοί, τας των όσιων Πατέρων, χορείας υμνήσωμεν. Αντώνιον τον κορυφαίον, τον φαεινόν Ευθύμιον,
και έκαστον και πάντας ομού"!


Έχουμε βοηθούς και παραδείγματα:


"Των Μοναστών τα πλήθη, τους καθηγητάς νυν τιμώμεν.
Πατέρες, όσιοι".


Alexander Schmemann

"Μεγάλη Σαρακοστή, Πορεία προς το Πάσχα"
Εκδόσεις Ακρίτας

"Φεύγε Mαρτινιανέ, μήπως πάλιν σε εύρη πειρασμός..."


Mαρτινιανός σαρκικήν σβέσας φλόγα,
Φεύγει τελευτών μη τελευτώσαν φλόγα.

Eν τριτάτη δεκάτη δέμας εξέδυ Mαρτινιανός.

Oύτος ο Όσιος, εκατάγετο μεν από την Kαισάρειαν της Παλαιστίνης, ήτον δε κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του μικρού εν έτει υιε΄ [415].

Όταν δε έφθασεν εις τους δεκαοκτώ χρόνους της ηλικίας του, άρχισε την ασκητικήν ζωήν, και ευρίσκετο εις τας ερημίας και εις τα βουνά.

Aφ’ ου δε επέρασεν εις την αναχώρησιν και ησυχίαν εικοσιπέντε χρόνους, τότε μετά την δοκιμήν πολλών άλλων πειρασμών, εδοκίμασε και τούτον από τον πονηρόν Διάβολον.

Mία γαρ πόρνη κινηθείσα από την ενέργειαν του εχθρού, εφόρεσε πτωχικά ενδύματα και επήγεν εις το βουνόν εκείνο,
οπού εκατοίκει ούτος ο Όσιος.

Όταν δε έγινεν εσπέρα, ωδύρετο η μιαρά, ότι τάχα έχασε τον δρόμον, και έχουν να την φάγουν τα θηρία, εάν μείνη έξω. Όθεν παρεκάλει τον Όσιον να την δεχθή εις το κελλίον του,
και να μη αφήση αυτήν να γένη τροφή των θηρίων.

O δε Όσιος δεν εδυνήθη να παραβλέψη αυτήν διά την τοιαύτην ανάγκην, αλλά την εδέχθη εις το έξω μέρος του κελλίου του,
αυτός δε επήγεν εις το ενδότερον μέρος.

Tω πρωί δε, βλέπωντας ο Όσιος την μεταβολήν του σχήματος της γυναικός (είχε γαρ η πονηρά μαζί της άλλα φορέματα λαμπρά, με τα οποία εστόλισε τον εαυτόν της την νύκτα), ταύτην, λέγω, βλέπωντας, την ερώτησε ποία είναι, και διά ποίαν αιτίαν επήγεν εις αυτόν.

H δε πόρνη με αδιαντροπίαν αποκριθείσα, διά εσένα, είπεν, ήλθον εδώ.

Έπειτα άρχισε να κατηγορή μεν την ζωήν των Mοναχών και Παρθένων,
να επαινή δε τον γάμον.

Kαι εις πληροφορίαν του λόγου της, έφερε και μάρτυρας τους προ του Nόμου και εν τω Nόμω δικαίους, οίτινες είχον γυναίκας, και με τα τοιαύτα λόγια επαρακίνει τον Όσιον η αναίσχυντος εις αισχράν μίξιν.


O δε Όσιος εσυγκατετέθη ολίγον με τον λογισμόν, και ήδη εμαλακώθη η γνώμη του από τα λόγια της γυναικός, ευγαίνωντας δε έξω του κελλίου του, εθεώρει πώς να κρυφθή, πράττωντας την αμαρτίαν ταύτην.

Eν ω δε ταύτα εσυλλογίζετο, εθεωρήθη μάλλον αυτός υπό του Θεού.

Όθεν προ του να πέση, εκατάλαβε με την του Θεού χάριν το πτώμα, και εμποδίσθη από αυτό με τοιούτον τρόπον.

Eυθύς γαρ συμμαζώξας πλήθος φρυγάνων, τα άναψεν έμπροσθεν της γυναικός, και εμβήκε μέσα εις την φωτίαν, λέγωντας εις τον εαυτόν του.

Aνίσως, Mαρτινιανέ, δύνασαι να υποφέρης το πυρ της γεέννης,
πείσθητι και εις τα λόγια της γυναικός, και ορέξου την αισχράν ηδονήν.

Kατακαύσας λοιπόν τον εαυτόν του αρκετά, ώστε οπού έπεσεν εις την γην ακίνητος σχεδόν: με τούτον τον τρόπον, και την αγριότητα της σαρκός του εταπείνωσε, και την γυναίκα εσωφρόνισε τόσον, εις τρόπον ότι την έπεισε να αρνηθή τα του κόσμου.

Όθεν έστειλεν αυτήν εις Mοναστήριον, και εκεί έγινε καλογραία.

O δε Όσιος αφ’ ου ιατρεύθη από τας πληγάς της φωτίας, εύρεν ένα ναύκληρον, ο οποίος ωδήγησεν αυτόν και τον επήγεν εις μίαν πέτραν μεγάλην, ευρισκομένην εις το μέσον της θαλάσσης, η οποία ήτον μακράν από την γην έως μίαν ημέραν.

Eκεί λοιπόν έμεινεν ο αοίδιμος χρόνους δέκα,
τρεφόμενος από τον ναύκληρον.

Aλλά πάλιν και εκεί ο μισόκαλος εχθρός δεν τον άφησεν απείρακτον.

Mία γαρ κόρη έτυχε να καραβοτζακισθή εις την θάλασσαν, και διά μέσου ενός σανιδίου επήγε κοντά εις την πέτραν εκείνην, και επαρακάλει και εφώναζε να την ευγάλη τινάς από την θάλασσαν
και να την τραβίξη εις την στερεάν.

O δε Όσιος υπό της ανάγκης βιαζόμενος, την ετράβιξεν έξω, είτα λέγωντας εις αυτήν, ότι δεν συμφωνεί το χορτάρι με την φωτίαν, επροσευχήθη, και έτζι εμβήκεν εις την θάλασσαν, και ευθύς (ω της θαυμαστής σου προνοίας, την οποίαν έχεις διά τους δούλους σου Kύριε!) ευθύς, λέγω, ήλθον δέλφινες, και πέρνοντες τον Όσιον επάνω εις τους ώμους των,
τον επήγαν κοντά εις την στερεάν.

Aπό τότε λοιπόν επεριπάτει ο Όσιος εις διαφόρους πόλεις και χώρας λέγων εις τον εαυτόν του,
φεύγε Mαρτινιανέ, μήπως πάλιν σε εύρη πειρασμός.
Kαι έτζι απεφάσισε να περάση το υπόλοιπον της ζωής του, περιπατώντας από τόπον εις τόπον.

Όθεν επήγε και εις τας Aθήνας, και εκεί διατρίψας ολίγον καιρόν,
προς Kύριον εξεδήμησεν.

Eνταφιάσθη δε ενδόξως από τον εκεί Eπίσκοπον, και από όλον το πλήθος του λαού, καθώς ήτον πρέπον.

Λέγουσι δε, ότι η γυναίκα εκείνη οπού επέμφθη υπό του Aγίου εις Mοναστήριον, διεπέρασεν οσίως και εναρέτως το λοιπόν της ζωής της, και ηξιώθη ώστε και να τελή θαύματα, και ούτως απήλθε προς Kύριον.

Oμοίως και η άλλη γυναίκα, οπού έμεινεν εις την θαλασσίαν πέτραν, ενεδύθη ανδρίκεια φορέματα, τα οποία επήγεν εις αυτήν ο ναύκληρος,
ο τρέφων τον Όσιον Mαρτινιανόν,
και εκεί έμεινε τρεφομένη
από τον ίδιον ναύκληρον.

Όθεν καλώς και θεοφιλώς την ζωήν της διαπεράσασα,
απήλθε προς Kύριον.

Tελείται δε η Σύναξις του Oσίου Mαρτινιανού εις τον σεπτόν Nαόν του Aγίου Aποστόλου και Kορυφαίου Πέτρου,
ο οποίος ευρίσκεται κολλημένος με την μεγάλην Eκκλησίαν.


πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

Χριστὸν ἀγαπήσαντες καὶ φωτισθέντες τὸν νοῦν, τὴ πίστει ἐνούμενοι καὶ συζυγία σεμνή, Ἀκύλας καὶ Πρισκίλλα


Οι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα ήσαν ένα ευλογημένο ανδρόγυνο. Κατάγονταν από τον Πόντο και κατοικούσαν στην Κόρινθο.

Ήσαν και οι δύο σκηνοποιοί στο επάγγελμα και είχαν την μεγάλη ευλογία στην ζωή τους να γνωριστούν με τον Απόστολο Παύλο, όταν εκείνος πήγε στην Κόρινθο.

Τον φιλοξένησαν στο σπίτι τους και εργάζονταν μαζί, αφού ήσαν ομότεχνοι.

Όπως είναι γνωστόν ο Απόστολος των Εθνών για να εξασφαλίζη τα καθημερινά έξοδά του και να μην επιβαρύνη κανέναν, ασκούσε το επάγγελμα του σκηνοποιού.


Οι άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα συνδέθηκαν μαζί του και έγιναν έμπιστοι φίλοι και συνεργάτες του.

Ήταν γι’ αυτούς απλανής διδάσκαλος και φωτισμένος
πνευματικός Πατέρας.

Το ότι δεν είχαν σαρκικά παιδιά τούς διευκόλυνε, σίγουρα, στις μετακινήσεις τους και τούς έδωσε την δυνατότητα να τον ακολουθήσουν σε διάφορες περιοδείες του.

Τον διακονούσαν και συγχρόνως τρέφονταν με τα ζωήρρυτα νάματα της θεόπνευστης διδασκαλίας του.


Σε μερικές επιστολές του, όπως στην Α' προς Κορινθίους και στην Β' προς Τιμόθεον, τούς στέλλει χαιρετισμούς. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του τούς επαινεί και τούς ευχαριστεί ο ίδιος προσωπικά, αλλά και εκ μέρους των κατά τόπους Εκκλησιών, για την αυταπάρνηση και την ανιδοτελή τους αγάπη.

«Χαιρετήστε την Πρίσκιλλαν και τον Ακύλαν, τούς συνεργάτας μου εν Χριστώ Ιησού, οι οποίοι χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν και τούς οποίους όχι μόνον εγώ ευχαριστώ, αλλά και όλαι αι Εκκλησίαι των εθνών» (κεφ. ιστ', 3-4).

Μελετώντας τις Πράξεις των Αποστόλων, που συνέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, τούς βλέπουμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο στην Συρία και κατόπιν στην Έφεσο.
Μάλιστα στην Έφεσο συναντήθηκαν με τον Απολλώ, τον οποίον επήραν κοντά τους και του ανέπτυξαν ακριβέστερα την «οδόν του Θεού».

Ο Απολλώ ήταν φλογερός κήρυκας του Ευαγγελίου, αλλά δεν γνώριζε τα περί της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματατος, «δι’ επιθέσεως των χειρών των Αποστόλων», στους βαπτιζομένους. Αυτός εγνώριζε μόνον το βάπτισμα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, το οποίο όμως ήταν βάπτισμα μετανοίας.

Λαμβάνοντας αφορμή από τον βίο και την πολιτεία του αγίου αυτού ανδρογύνου πολλά μπορούμε να αναπτύξουμε.

Περιοριζόμαστε όμως στα παρακάτω:

Πρώτον, το γεγονός ότι δεν είχαν αποκτήσει παιδιά δεν έπαιξε αρνητικό ρόλο στην ζωή τους και δεν στάθηκε ικανό να παγώση την αγάπη τους και να ψυχράνη τις μεταξύ τους σχέσεις, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις.

Και τούτο γιατί η ποιότητα της αγάπης τους ήταν τέτοια, που δεν ήταν δυνατόν να επηρεασθή από αυτό το γεγονός.

Ήταν αληθινή αγάπη, ανιδιοτελής και όχι σαρκική και εμπαθής. Αγαπούσαν και οι δύο τον Θεό και αυτή η αγάπη τούς ένωνε και μεταξύ τους.

Το γεγονός ότι δεν τεκνοποίησαν το είδαν σαν θέλημα του Θεού και έκαναν υπακοή, διατηρούντες έτσι την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ τους. Βέβαια, τα παιδιά είναι καρπός της συζυγίας και η απουσία τους δημιουργεί ίσως κάποια προβλήματα.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η παρουσία των παιδιών στον γάμο είναι χωρίς προβλήματα.

Πρέπει να συνειδητοποιηθή από τούς συζύγους ότι τα παιδιά είναι καρπός και όχι σκοπός του γάμου.

Γιατί σκοπός του κατά Χριστόν γάμου, όπως και της κατά Χριστόν παρθενίας, είναι η θέωση, η σωτηρία της ψυχής.

Ο γάμος, όπως και η παρθενία είναι δύο δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο τέλος. Όταν τίθεται η τεκνοποια ως ο σκοπός του γάμου, τότε είναι φυσικόν στην αντίθετη περίπτωση να υπάρχη απογοήτευση με όλα τα επακόλουθα. Εάν θεωρείται πρόβλημα και δοκιμασία η απουσία των παιδιών στον γάμο, η παρουσία και η ανατροφή τους είναι στην πραγματικότητα γολγοθάς και σταυρός.

Η αποδοχή του θελήματος του Θεού, σε κάθε περίπτωση, διασφαλίζει την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ των συζύγων.

Η ανιδιοτελής προσφορά και η διακονία προς τούς «ελαχίστους αδελφούς του Χριστού», συμβάλλει τα μέγιστα στην απόκτηση εσωτερικής πληρότητος.

Δεύτερον, το ότι δέχονταν την καθοδήγηση και τις συμβουλές του Αποστόλου Παύλου στα διάφορα προβλήματα που αναφύονταν στις μεταξύ τους σχέσεις, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διασφαλίζεται η μεταξύ τους ενότητα και να αυξάνη η αγάπη.

Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, το να μη φθίνη, δηλαδή, και να ξεθωριάζη η αγάπη με το πέρασμα του χρόνου, αλλά αντίθετα να αυξάνεται και να δυναμώνη.

Τό να έχουν οι σύζυγοι πνευματικό Πατέρα και να τον συμβουλεύονται, αυτό δεν δεσμεύει την ελευθερία τους.

Αντίθετα, μάλιστα, την διασφαλίζει και τούς βοηθά να αποφεύγουν τα μεγαλύτερα και σοβαρότερα λάθη και να φθάνουν στην, κατά το δυνατόν, ορθότερη λύση των διαφόρων προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν, κατά καιρούς, στην ζωή τους.

Ο πνευματικός Πατέρας έχει την δυνατότητα να βοηθά ουσιαστικά, επειδή το κάνει με τον φωτισμό του Θεού, αλλά και επειδή είναι έξω από το πρόβλημα και γι’ αυτό έχει την δυνατότητα να βλέπη τα πράγματα καθαρότερα και να τα αντιμετωπίζη με νηφαλιότητα και ψυχραιμία.

Κατά την διάρκεια του μυστηρίου του γάμου, όταν ψάλλεται ο «χορός του Ησαΐα», ο Ιερεύς προπορεύεται των Νεονύμφων κρατώντας στα χέρια του το Ευαγγέλιο.

Αυτό σημαίνει ότι ο Ιερεύς, ως πνευματικός Πατέρας, πρέπει να προπορεύεται και οι νεόνυμφοι να τον ακολουθούν, δηλαδή να τον συμβουλεύονται και να τον υπακούουν.

Και, βέβαια, αυτός θα πρέπη να τούς καθοδηγή όχι βάσει δικών του σκέψεων και στοχασμών, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα του ιερού Ευαγγελίου.

Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου για τούς αγίους Ακύλα και Πρίσκιλλα: «χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν», φανερώνουν το μεγαλείο της ψυχής των Αγίων, τον τρόπο της ζωής τους και την ποιότητα της αγάπης τους, που δοκιμάστηκε και άντεξε στις πιο αντίξοες συνθήκες και που με το πέρασμα του χρόνου αυξανόταν συνεχώς και δυνάμωνε.

πηγή:Εκκλησιαστική Παρέμβαση

Ἔρωτας καί γάμος: μυστήριο ἀγάπης. Συζητώντας μ' ἕνα ἱερέα γιά τό γάμο...:Του Πρωτοπρεσβυτέρου π.Βασιλείου Θερμού

-Γιατί ὀνομάζουμε τό γάμο μυστήριο; Τί τό μυστηριῶδες ἔχει;

Δέν τό ὀνομάζουμε μυστήριο ἐπειδή ἔχει κάτι τό ἀκατανόητο, ὅπως ἡ κοινόχρηστη σημασία ὑπονοεῖ. Μυστήριο εἶναι κάθε συνάντηση κτιστοῦ καί ἀκτίστου, δηλαδή Θεοῦ ἀπό τή μία καί ἀνθρώπου ἀπό τήν ἄλλη. Καί στόν ἐκκλησιαστικό γάμο ἔχουμε μιά τέτοια συνάντηση, μᾶλλον μιά ἕνωση, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι μυστήριο ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῡ ἤ ἡ Θεία Λειτουργία. Φυσικά μία τέτοια συνάντηση ὑπερβαίνει τή δυνατότητα τοῦ μυαλοῦ μας νά τήν κατανοήση πλήρως.

-Μπορεῖτε νά ἐξηγήσετε περισσότερο
πῶς συναντᾶται ὁ Θεός μέ τόν ἄνθρωπο στόν γάμο;


Ὅπως ἀκριβῶς στή Θεία Εὐχαριστία. Ἐκεῖ προσφέρουμε τά ὑλικά δῶρα μας (ψωμί καί κρασί) στόν Θεό καί Αὐτός μᾶς τά ἐπιστρέφει ἁγιασμένα, ὡς Θεία Κοινωνία. Ἔτσι καί στόν γάμο προσφέρουμε τήν ἕνωσή μας στόν Θεό καί τήν λαμβάνουμε πίσω ἁγιασμένη.

-Αὐτό τί σημαίνει στήν πράξη;

Γιά νά τό ἀντιληφθῆτε χρειάζεται νά θυμηθεῖτε τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα πού διαβάζεται στήν ἀκολουθία τοῦ γάμου. Πρόκειται γιά τό πρῶτο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ, πού ἔγινε στήν Κανᾶ. Ὅπως θά θυμᾶστε, ὅταν τελείωσε τό κρασί ὁ Χριστός ζήτησε νά γεμίσουν ἕξη πέτρινες στάμνες μέ νερό καί κατόπιν νά τό σερβίρουν. Ἦταν πιά κρασί καί ὁ γαμπρός ἀπόρησε. Κάλεσε τόν ὑπεύθυνο τοῦ τραπεζιοῦ καί τοῦ εἶπε: "Ὅλος ὁ κόσμος βάζει στήν ἀρχή τό καλύτερο κρασί καί κατόπιν τό κατώτερο. Σύ γιατί κράτησες τό καλό γιά τό τέλος;" (Ἰωάν. 2, 1 -11).

Τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων ὀνομάζονται σημεῖα, δηλαδή σημάδια μιᾶς ἄλλης πραγματικότητας. Στήν περίπτωση αὐτή ὁ Κύριος μᾶς δείχνει ποιά εἶναι ἡ φυσική φορά τῶν πραγμάτων χωρίς τήν Χάρη τοῦ Θεοῦκαί ποιά μέ αὐτήν. Χωρίς τή συνάντηση Θεοῦ καί ἀνθρώπου στόν γάμο, ἡ φυσική του πορεία εἶναι νά φθίνη καί νά κουράζεται. Ὅταν πραγματοποιηθῆ ἡ ἕνωση αὐτή, ὁ φυσικός δεσμός ἐνσωματώνεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία καί λαμβάνει δυναμισμό ἀπροσμέτρητο.

-Καί τόσοι γάμοι ἀνθρώπων πού δέν συνδέονται ἐνεργά μέ τήν Ἐκκλησία
ἤ πού τελοῦν πολιτικό γάμο;
Εἶναι καταδικασμένοι σέ φθορά καί συμβατικότητα;
Ἡ πραγματικότητα δέν τό ἐπικυρώνει αὐτό.


Πολύ σωστά. Στήν περίπτωση αὐτή ἀπομένουν οἱ φυσικές δυνατότητες καί οἱ καλές προθέσεις. Οἱ ἄνθρωποι πού δέν βιώνουν τό γάμο ὡς μυστήριο εἶναι ἐνδεχόμενο νά διαθέτουν πολλές φυσικές δυνατότητες καί πολύ καλές προθέσεις. Ὅμως χωρίς τή συνάντηση μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ αὐτές δέν γονιμοποιοῦνται. Στηρίζονται βέβαια στήν ἀγωνιστικότητα τῶν δύο συζύγων, ἡ ὁποία μπορεῖ νά εἶναι ἀξιοπρόσεκτη, μπορεῖ ὅμως καί νά ἐξαντληθῆ.

-Δηλαδή ὁ Θεός εἶναι ἐντελῶς ἀπών ἀπό ἕνα τέτοιο γάμο;

Ὄχι βέβαια. Ὁ Θεός εἶναι παρών σέ κάθε καλή ἀνθρώπινη προσπάθεια καί τήν στηρίζει. Αὐτό συμβαίνει καί μέ μή Χριστιανούς· πολύ περισσότερο μέ βαπτισμένους. Δέν περιμένει νά Τόν ἐπικαλεσθοῦμε γιά νά σπεύση σέ βοήθεια.

Ὅμως, γιά νά καταλάβουμε τή διαφορά πρέπει νά ἀνατρέξουμε πάλι στο ἀρχέτυπο τῶν μυστηρίων τή Θεία Εὐχαριστία. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀγωνίζονται στή ζωή τους νά διορθωθοῦν, ἤ ἄλλοι ἐπικαλοῦνται τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, χωρίς ὅμως νά κοινωνοῦν Σῶμα Του καί Αἷμα Του. Δέν εἶναι τό ἴδιο. Μέ τή Θεία Κοινωνία ὁ ἄνθρωπος προσέρχεται νά ἐνσωματωθῆ στόν Χριστό ψυχοσωματικά "εἰς ζωήν αἰώνιον " ὄχι γιά νά γίνη ἁπλῶς καλός ἄνθρωπος ἀλλά γιά νά ἁγιαστῆ
καί νά ζήση αἰώνια μαζί Του.

Τό ἴδιο καί στόν ἐκκλησιαστικό γάμο. Αὐτός πού προσέρχεται μέ ἐπίγνωση δέν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά Τοῦ ζητᾶ νά ἐσωματώση τήν ἀγάπη του στή δική Του ἀγάπη, νά κάμη τήν ἀγάπη τῶν δύο νά ἀποκτήση μιά ἄλλη ποιότητα πέρα ἀπό τή φυσική, ἀλλά καί νά ζήση αἰώνια.

Θυμηθῆτε τή φράση πού λέγει ὁ ἱερέας στό τέλος τοῦ ἀρραβῶνα: "Βεβαίωσον αὐτούς τῇ παρά Σοῦ ἁγίᾳ ἑνότητι", καθώς καί τήν ἄλλη στό τέλος τοῦ γάμου:
"Ἀνάλαβε τούς στεφάνους αὐτῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου, ἀσπίλους καί ἀμώμους καί ἀνεπιβουλεύτους διατηρῶν αὐτούς εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων." Ἔτσι ὁ γάμος παίρνει κοσμολογικές καί ὀντολογικές διαστάσεις. Ὁ ἄνθρωπος φανερώνει ἐπάνω τήν ἀλήθεια τοῦ κόσμου: τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη.

-Ἡ ἐμπειρία ὅλων μας λέγει πώς ἡ πλειονότητα
ὅσων τελοῦν ἐκκλησιαστικό γάμο μᾶλλον δέν σκέπτεται ἔτσι.
Ὁ νοῦς τους βρίσκεται στά ἐξωτερικά στοιχεῖα,
πού ἄλλωστε δίνουν καί τήν λαμπρότητα.


Αὐτό εἶναι τό θλιβερό γεγονός τῆς ἐκκοσμίκευσης.
Ἡ Ἐκκλησία ὑποχωρεῖ στόν κόσμο καί ἀφήνεται νά πάρη τό ἦθος του. Δέν ἀρνεῖται κανείς τό χαρμόσυνο χαρακτήρα τοῦ γάμου, ἀλλά ἡ πραγματική λαμπρότητα βρίσκεται σέ αὐτό ποῦ ζῆ ἐσωτερικά ὁ πιστός, στό "ἄν τό μυστήριο τελεσιουργῆται πράγματι μέσα του.
Στόν ψαλμό 44 διαβάζουμε: "Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρός τοῦ βασιλέως ἔσωθεν" (στίχος 14). Δηλαδή, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες, ἡ δόξα καί λαμπρότητα τῆς Ἐκκλησίας (θυγατέρας του Θεοῦ - Πατέρα, ἀφοῦ νυμφεύεται τόν Υἱό Του) εἶναι ἐσωτερική, διότι μέσα στό μυστήριο
τῆς ἐσωτερικότητας λαμβάνουν χώρα τά σημαντικά.

Ἐπαναλαμβάνω: αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά ἀρνηθοῦμε τά ἐξωτερικά στοιχεῖα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ γάμου, διότι περί γιορτῆς πρόκειται. Ἄλλωστε καί ἡ λαογραφική μας παράδοση τά διαθέτει πλούσια. Σημαίνουν ἁπλῶς πώς ἡ μάχη θά δοθῆ μέσα στήν ἀνθρώπινη καρδιά. Στό τρόπο μέ τόν ὁποῖο προσέρχεται κάποιος στό μυστήριο. Ἄν προσέλθη μέ τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα πού περιγράψαμε, τότε ἀξιοποιεῖ τή συνάντηση καί ἕνωση μέ τόν Θεό. Ἄν ὄχι, τότε ἡ Χάρη του Θεοῦ δέν ἐνεργεῖ.

-Δηλαδή ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ δέν ἀλλάζει αὐτόματα τόν ἄνθρωπο.

Ἀκριβῶς, Ἄν τόν ἄλλαζε αὐτόματα παρά τή βούλησή του, θά εἴχαμε μαγικοῦ τύπου δράση. Ὁ Θεός συνεργάζεται μέ μᾶς. Γι' αὐτό καί πλῆθος γάμων πού τελοῦνται στήν Ἐκκλησία ἀποτυγχάνουν. Διότι οἱ ἄνθρωποι ἔμειναν μόνο στό φολκλορικό μέρος στή "συσκευασία" ἤ μόνο στο πρακτικό - ὀργανωτικό.

-Πάντως μοῦ κάνει ἐντύπωση ὁ παραλληλισμός τοῦ γάμου
μέ τή Θεία Λειτουργία.
Ὑπάρχει καί ἡ σεξουαλικότητα πού ὁ περισσότερος κόσμος θεωρεῖ ἁμαρτωλή, ἤ τουλάχιστον ἀσυμβίβαστη μέ τά ἅγια πράγματα.

Εἶναι γνωστή ἡ εὐαισθησία τῆς Ἐκκλησίας γιά τά σεξουαλικά.

Μήπως ἡ Ἐκκλησία ἔκαμε τόν γάμο μυστήριο ἁπλῶς καί μόνο προκειμένου νά περιορίση τίς σεξουαλικές παρεκτροπές;

Μήπως προτίμησε τόν συμβιβασμό γιά νά ἀποφύγη χειρότερα;


Φυσικά ἔχει καί τέτοιες λειτουργίες ὁ γάμος (ἠθικοποίηση τῆς συμπεριφορᾶς, σταθερότητα τῆς κοινωνίας κ.ἄ.) ἀλλά τίς διαθέτει γενικά ὡς κοινωνικός θεσμός. Κάθε εἴδους γάμος (πολιτικός θρησκευτικός ἄλλων θρησκειῶν) ἐπινοήθηκε γιά νά μειωθῆ ἡ ἀπληστία τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά δημιουργηθῆ κατάλληλο περιβάλλον γιά τό μεγάλωμα τῶν παιδιῶν, γιά νά τιθασευθοῦν φυγόκεντρες καί διαλυτικές τάσεις. Αὐτές εἶναι φυσικές λειτουργίες.

Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀγνοεῖ τό φυσικό ἀλλά τό ὑπερβαίνει. Ἐνδιαφέρεται γιά ἐκεῖνο πρός τό ὁποῖο δείχνει τό φυσικό.

Γιά παράδειγμα, φυσική εἶναι ἡ τάση τοῦ ἀνθρώπου γιά συντροφικότητα. Ὁ Θεός τήν ἀποδέχεται καί τήν εὐλογεῖ εὐθύς ἐξ ἀρχῆς (Γένεση 1, 27 -28 καί 2, 18 -24). Ἔρχεται ὅμως τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τοῦ μυστηρίου (Ἐφεσίους 5, 20 -33) νά παραλληλίση τό δεσμό τῶν δύο ἀνθρώπων μέ τήν ἕνωση Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Ἀπό παλιά, στήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ Θεός χρησιμοποίησε σάν ἀνάλογο γιά νά δείξει τή σχέση Του μέ τούς ἀνθρώπους τόν ἐρωτικό δεσμό (Ψαλμοί 44, 12 Ἱερεμίας 3, 6-9 Ἠσαίας 54, 1 10 καί 62, 4 -5 Ἰεζεκιήλ 16, 163 καθώς καί ὁλόκληρο τό Ἆσμα Ἀσμάτων . Βλ. ἐπίσης στήν Καινή Διαθήκη: Ἰωάννη 3, 29- Ματθαίου 9, 15 καί 22, 114 -Β Κορινθίους 11, 2 -Ἐφεσίους 5, 26-27 Ἀποκάλυψη 21, 9 καί 22, 17). Καί οἱ Πατέρες στή συνέχεια μεταχειρίσθηκαν αὐτό τό παράδειγμα (Κλῖμαξ, λόγος 30, 5).

Ἀντιλαμβανόμαστε πόσο τιμοῦν τόν ἀνθρώπινο ἔρωτα αὐτές οἱ παρομοιώσεις.
Ἡ ἐρωτική συντροφικότητα ἀντιμετωπίζεται ὡς πρωτογενής καί θεμελιώδης ἀνθρώπινη λειτουργία. Αὐτό βέβαια τό πιστεύουν καί ὅσοι βλέπουν τόν γάμο ἀνθρωποκεντρικά.

Ἐπί πλέον, ὅμως, ἐδῶ παίρνει νόημα ἀπο τήν οὐράνια πηγή της καί γίνεται στή συνέχεια νοσταλγία της. Πέρα ἀπό τό γεγονός ὅτι "ὁ Θεός τούς ἔρωτας τούτους ἐγκατέσπειρε" ( Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος) ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά καταξιώνεται καί νά συμπληρώνεται, τούς ἔκαμε καί σκαλοπάτια μέ τό ὁποῖα θά ἀνάγεται πρός τά ἀνώτερα καί ἐπουράνια. Ὄχι φυσικά μέ τήν ἔννοια ὅτι αὐτόματα ἡ ἐρωτική ζωή ἀνεβάζει πνευματικά τόν ἄνθρωπο (μέ τήν κακή χρήση της μπορεῖ, ἀντίθετα νά ξεπέση, ) ἀλλά ὅτι ὅταν ὑπάρχει πνευματική ζωή τό γεγονός τοῦ ἔρωτα λειτουργεῖ καί ὡς κίνητρο γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό: ἀφοῦ εἶναι τόσο ἰσχυρός ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας, μπορεῖ κανείς νά φανατασθῆ τόν ἔρωτα πρός τόν Θεό
πόσο σφοδρός μπορεῖ νά γίνη.
Ἐκτός αὐτοῦ, μέ τήν διαπροσωπική σχέση ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει ν' ἀνοίγεται στόν ἄλλο καί νά κοινωνεῖ μαζί του· χωρίς αὐτή τή βασική προϋπόθεση ἀδυνατεῖ κάποιος νά κοινωνήσει μέ τόν Θεό.

Στήν πραγματικότητα, ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ ἀφάνταστα τόν ἔρωτα καί τόν γάμο καί μόνο σέ αὐτή τή βάση μπορεῖ κάποιος νά καταλάβη τίς "ἀπαγορεύσεις" της.

Οὐσιαστικά πρόκειται γιά μέτρα προστασίας αὐτῶν τῶν θεϊκῶν δώρων, ὅπως κάποιος προστατεύει τή φλόγα τοῦ κεριοῦ του νά μήν τή σβήση ὁ ἄνεμος, ἤ ὅπως ὑποβάλλεται σέ στερήσεις ὁ ἀθλητής προκειμένου νά γευθῆ τή χαρά τῆς νίκης. Τό ἀρχικό κεφάλαιο τοῦ ἔρωτα χρειάζεται νά αὐξηθεῖ καί νά μεταμορφωθῆ, ὄχι νά ἀναλωθῆ ἀπερίσκεπτα ὅπως συχνά συμβαίνει.

Ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι γεγονός ὅτι διάφορα μέλη τῆς Ἐκκλησίας δυστυχῶς δέν συμμερίζονται τή ζωηφόρο Θεολογία της, εἴτε ἀπό ἄγνοια εἴτε γιά διάφορους προσωπικούς λόγους. Γονεῖς πού βασανίζονται ἀπό τόν πουριτανισμό τους καί δέν χάρηκαν τόν ἔρωτα ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ, κληρικοί καί κατηχητές πού δέν διδάχθηκαν σωστά τήν Ἀλήθεια ἤ πού παρανόησαν τήν Ὀρθόδοξη ἄσκηση, ὅλοι αὐτοί συμβάλλουμε συχνά στήν ἀποξένωση τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ζωή, ἀφοῦ τόν ἐξωθοῦμε νά τή βλέπη σάν τόν θεματοφύλακα τοῦ πουριτανισμοῦ.

-Αὐτή ἡ ἀποκρουστική κατάσταση συνυπάρχει
μέ τή σεξουαλική ἀσυδοσία τοῦ καιροῦ μας,
ὅπως ἐκφράζεται στά ἔντυπα καί στά μέσα ἐνημέρωσης.


Πολύ σωστά τό ἐπισημαίνετε.

Ὁ σημερινός ἄνθρωπος βρίσκεται ἐγκλωβισμένος ἀνάμεσα στά δύο δεινά: στή φοβία τοῦ παρελθόντος καί στήν σύγχρονη ἐμπορευματοποίηση. Ἡ πρώτη τόν ἐμποδίζει νά χαρῆ μέ εὐχαριστία τά δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἡ δεύτερη τοῦ τά καταπνίγει.

Οἱ πολλοί ὕμνοι στόν ἔρωτα σήμερα δέν εἶναι παρά τό ἄλλοθι γιά τόν ἐξευτελισμό του. Δύσκολο νά συμπεράνουμε ποιά συμφορά εἶναι ἡ σοβαρώτερη: ἡ ἐνοχή καί τό ἄγχος γιά τόν ἔρωτα καί τό σέξ ἤ ἡ τυραννία τοῦ αἰσθησιασμοῦ πού διαστρεβλώνει καί τελικά καταστρέφει τήν ἔμφυτη ἀγαπητική δύναμη; Ἐπί πλέον ζοῦμε μέσα στόν καταιγισμό ἑνός λεξιλογίου πού συγχέει τήν σωματική ἕλξη μέ ἔρωτα καί καθιστᾶ ἀναξιόπιστα τά συναισθήματα. Ἡ ἄσκηση πού προτείνει ἡ Ἐκκλησία συντελεῖ καί στό ξεκκαθάρισμα τοῦ ἐνδοψυχικοῦ κόσμου.

-Ἕνα γνωστό μου ζευγάρι πού πῆγε νά ἐξομολογηθῆ ἐπέστρεψε ἀπογοητευμένο ἐπειδή ὁ πνευματικός
δέν τούς ἐπέτρεψε νά κοινωνήσουν.
Αἰτία ἦταν οἱ προγαμιαῖες σχέσεις τους. Ἦταν σωστό αὐτό;


Πρόκειται γιά μιά πολύ συχνή αἰτία πικρίας τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων πού καταλήγει στήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τήν Ἐκκλησία. Γιά νά κατανοήσουμε τό πνεῦμα αὐτῆς τῆς "ἀπαγόρευσης" χρειάζεται νά θυμηθοῦμε ὅσα ἀναφέραμε ἀρχικά γιά τό μυστήριο τοῦ γάμου.

Ἡ λέξη μυστήριο προέρχεται ἀπό τό ρῆμα μυῶ πού σημαίνει εἰσάγω σέ κάτι, μεταδίδω μιάν ἀλήθεια. Αὐτός πού μυεῖται λέγεται μυημένος. Τό πρωταρχικό νόημα, λοιπόν, αὐτῆς τῆς διαδικασίας βρίσκεται στή Θεία Λειτουργία,
τό κατ' έξοχήν μυστήριο.

Αὐτός πού βαπτίζεται καί χρίεται γίνεται μυημένος, μέ ἄλλα λόγια μπορεῖ πλέον νά συμμετέχη στά ἄδυτα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ (πού εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία) καί ἀπαντᾶ στόν ἱερέα (σήμερα τό κάνει ὁ ψάλτης ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ λαοῦ), νά ἀκούη τά λεγόμενα, νά μεταλαμβάνη Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Συναποτελεῖ μέ τούς ἄλλους πιστούς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἐκείνους πού ἐνσωματώθηκαν στήν Ἀλήθεια καί στή Ζωή (πού εἶναι ὁ Χριστός: Ἰωάν. 14, 6).

Ἀπό τό γεγονός αὐτό καί μετά ὅλα εἶναι διαφορετικά, ὅλα (πρέπει νά) λαμβάνουν χώρα κάτω ἀπό τό φῶς αὐτῆς τῆς ἀσύλληπτης δωρεᾶς. Ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ Χριστιανοῦ παίρνει νόημα ἀπό τήν ἔνταξή του στήν Ἐκκλησία.

Τίποτε δέν μπορεῖ νά γίνη ἔξω ἀπό τήν εὐλογία της, ὄχι διότι τό ἐπιβάλλει κάποιος κανονισμός ἤ μιά θρησκοληψία, ἀλλά διότι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τρόπο ζωῆς. Ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, γι' αὐτό καί ὑπάρχουν πλῆθος προσευχῶν καί εἰδικῶν ἀκολουθιῶν γιά ὅλες τίς δραστηριότητές της: φαγητό, ἐκπαίδευση, πολτική, μεταφορές, ἐμπόριο, γεωργία, βιομηχανία κ.ἄ.

Θά ἦταν ἀδιανόητο νά ἀπουσιάζη ἡ ψυχοσωματική ἕνωση δύο ἀνθρώπων ἀπό τήν ἐκκλησιαστική εὐλογία (ἄν καί μέ τό γάμο συντρέχουν περισσότεροι λόγοι, δέν εἶναι μια ἁπλῆ δραστηριότητα).

Ἔτσι λοιπόν, ἡ ἐγκράτεια πρίν ἀπό τόν γάμο παίρνει τό νόημα μιᾶς θεληματικῆς ἄσκησης προκειμένου νά παραμείνη κάποιος ἐνταγμένος στήν Ἐκκλησία. Μέ τό βάπτισμα καί τό χρίσμα ὁ πιστός ἀποκτᾶ τήν γενική ἱερωσύνη,
τήν ἱερωσύνη τῶν λαϊκῶν.

Μετέχοντας καί αὐτός στό ἱερατικό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ (πού προσέφερε τόν Ἑαυτό Του θυσία ὡς Μέγας Ἀρχιερεύς) προσφέρει καί αὐτός θυσία τήν ἄσκησή του καί κάθε εἴδους ἄσκηση (ἀφοῦ αὐτή λαμβάνει χώρα στήν ψυχή καί στό σῶμα του), στό δέ συγκεκριμένο θέμα τήν ἐγκράτεια. Ἄν ἀρνηθῆ αὐτή τήν ἄσκηση αὐτονομεῖται ἀπό τό ἐκκλησιαστιό σῶμα, διότι προηγουμένως αὐτονόμησε τήν ἐρωτική -σεξουαλική λειτουργία ἀπό τήν ἐν Χριστῷ ζωή.

Μέ ἄλλα λόγια, τό νά μήν κοινωνήση δέν ἀποτελεῖ τιμωρία,
ἀλλά φανέρωση αὐτοῦ πού ἤδη ἔχει συμβῆ μέσα του.

Βέβαια στήν πράξη πολλές φορές γίνεται ἡ λεγόμενη οἰκονομία, δηλαδή μία ἐπιεικής ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ τόσο γενικευμένου προβλήματος, ἀνάλογα μέ τήν ἀγωνιστικότητα πού δείχνει ὁ πιστός.

Εἶναι φανερό ὅτι ἄλλη σημασία ἔχει νά γνωρίζη κάποιος τόν στόχο καί νά ἀγωνίζεται ἀλλά μερικές φορές νά ἀποτυγχάνη στήν ἐπίτευξή του, καί ἄλλη τό νά ἀγνοῆ τόν στόχο ἤ νά τόν περιφρονεῖ κιόλας. Ἡ σημερινή δυσκολία εἶναι ἀποτέλεσμα καί τῆς διχασμένης ταυτότητας τοῦ νεοέλληνα, ὁ ὁποῖος παραπαίει ἀνάμεσα σέ μιά θρησκευτικότητα παραδοσιακή καί χωρίς ἐπίγνωση καί σέ ἕνα ἡδονοθηρικό τρόπο ζωῆς, ἀγνοώντας ἔτσι τί πραγματικά εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Πάντως ἕνα τέτοιο ἐπιτίμιο ἀποχῆς ἀπό τήν Θεία Κοινωνία μέ κανένα τρόπο δέν θά πρέπει νά γίνεται ἀφορμή νά διακόπτει ὁ πιστός τή σχέση του μέ τήν Ἐκκλησία ἤ νά χαλαρώνη τήν προσευχή του καί τήν πνευματική ζωή, ὅπως δυστυχῶς συχνά συμβαίνει.

-Μήπως ξεχνᾶμε τίς σημερινές συνθῆκες ζωῆς πού τόσο ἀπέχουν
ἀπό τήν παραδοσιακή κοινωνία;

Καθώς ἔχει ἐμπορευματοποιηθῆ ἡ σεξουαλικότητα
καί ἀπό τήν ἄλλη καθυστερεῖ ἡ ἡλικία γάμου,
ὅλο καί πιό δύσκολη γίνεται ἡ προγαμιαία ἐγκράτεια.


Ἔχετε δίκιο. Θά λέγαμε ὅτι σήμερα ἡ ἐγκράτεια ἰσοδυναμεῖ μέ θαῦμα. Ἀλλά ὅπως ὅλα τά θαύματα ἀπαιτοῦν δύναμη Θεοῦ καί πίστη τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι καί αὐτή εἶναι ἐφικτή ὅταν ὁ ἄνθρωπος τό θελήση πολύ καί ζητήσει τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι, ἀφοῦ ἐκκλησιολογικά μόνο δικαιώνεται αὐτή ἡ ἐγκράτεια μόνο μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νά πραγματοποιηθῆ.

Μόνο ἕνας συνηδειτά πιστός, πού μελετᾶ, προσεύχεται, ἐξομολογεῖται, κοινωνεῖ, εἶναι σέ θέση νά διατηρήση μέσα του μία ἀτμόσφαιρα ἐμπιστοσύνης στόν Θεό καί πνευματικῆς ἀγωνιστικότητας.

Τό μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες νεαρῶν πιστῶν πού τό ἐπιτυγχάνουν καί σήμερα.

Στήν ἐποχή μας ὑπάρχει πληθώρα βιβλίων σχετικῶν μέ τό νόημα τοῦ γάμου, ἔτσι ὥστε ὅποιος θέλει μπορεῖ νά ἐμβαθύνη. Ἄλλωστε τό σεξουαλικό ζήτημα δέν ἐξαντλεῖται στήν προγαμιαία ἐγκράτεια.

Χρειάζεται μακροχρόνιος ἀγώνας ὥστε νά θέση κανείς τή λειτουργία αὐτή στήν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης, τῆς ἑνότητας, τῆς κατανόησης,
τῆς τρυφερότητας, τῆς βαθειᾶς κοινωνίας.

Μπήκαμε σ' ἕναν καινούργιο αἰῶνα πού φιλοδοξεῖ νά καθιερώσει ἐναλλακτικές μορφές οἰκογένειας, ἁπλῶς καί μόνο γιά νά ἱκανοποιήση κάθε φτηνή ἐπιθυμία καί γιά νά διαδώση τό ἰδανικό ἑνός "γάμου"- ἁπλοῦ συμβολαίου.

Σ' ἕνα κόσμο πού κλυδωνίζεται ἀπό τήν καχυποψία καί τήν ἐχθρότητα, πού ἀποδιοργανώνεται ἀπό τόν ἡδονισμό καί τήν ἐκμετάλλευση, χρειαζόμαστε τόν ἐκκλησιαστικό γάμο περισσότερο ἀπό ποτέ στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος.

Ὄχι ὡς ἁπλή τελετή, ἀλλά ὡς κεντρικό ἄξονα τῆς ζωῆς ἀπό τόν ὁποῖο παίρνουν νόημα ὅλες οἱ ὑπόλοιπες πτυχές της.

Ὁ κόσμος δέν θά σωθῆ οὔτε ἀπό τόν ἀφελῆ ρομαντισμό τῆς δῆθεν ἀγάπης, οὔτε ἀπό τήν ἀπρόσωπη ἀπόλαυση πού ἦλθε νά τόν ἀντικαταστήση,
τά ὁποῖα ἤδη κάποιοι ἐμπορεύονται.

Ἐλπίδα του παραμένει ἕνας γάμος πού τρέφεται ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού διατηρεῖ ὡς ὅραμα τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, πού ἀγωνίζεται (σκληρά μερικές φορές) νά μεταποιῆ καθημερινά τό φυσικό σέ θεανθρώπινο.

Ἕνας γάμος πού ὑλοποιεῖ τήν αἰώνια βούληση τοῦ Θεοῦ
γιά τόν τρόπο τῆς σχέσης:

τή βαθειά κοινωνία τῶν προσώπων.


πηγή:

apostoliki-diakonia. gr

Γέφυρες προς σύγκριση...

Πιστεύω να σας αρέσουν κι εσάς,
όπως και σ’ εμένα,

οι συγκρίσεις διαφόρων πραγμάτων.

Εν προκειμένω παρουσιάζω σήμερα
σύγκριση μεταξύ δύο γεφυρών,

μιας δικής μας, ελληνικής, και μιας άλλης, ξένης και μακρινής.

Τα αριθμητικά δεδομένα της σύγκρισης που παρουσιάζονται είναι -πιστεύεται- αυθεντικά.

Οι ερμηνείες και οι κρίσεις ας γίνουν από τον καθένα μας,
ανάλογα με τα κριτήρια που χρησιμοποιεί ο καθείς.

πηγή:
Ημερολόγιο Αποδημίας

Σύναξη Ιερέων Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας


Την καθιερωμένη, μηνιαία, ιερατική σύναξη πραγματοποίησε χθές το πρωί,
ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΚΟΣΜΑΣ.

Η σύναξη που ήταν κοινή για όλες τις αρχιερατικές περιφέρειες,
πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου.

Κατά την έναρξη, ο Σεβασμιώτατος, αναφέρθηκε στο πρόσωπο του μακαριστού προκατόχου του κυρού ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ, καθότι χθές,
συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την κοίμηση του.

Στη συνέχεια τέλεσε τρισάγιο στη μνήμη του και προέτρεψε τους ιερείς να τελέσουν μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας ψυχής του,
την Κυριακή της Τυρινής σε όλους τους Ιερούς Ναούς.

Κατόπιν ο πανοσιολογιώτατος αρχιμ. Αυγουστίνος Ανδριτσόπουλος,
ιεροκήρυξ και καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Μυρτιάς εισηγήθηκε το θέμα του:
«Η παναίρεσις του Οικουμενισμού».

Ακολούθησε ευρεία συζήτηση, την οποία έκλεισε ο Σεβασμιώτατος,
ευχόμενος στους ιερείς και για την έναρξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.



Έκτακτη Συνεδρίαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για τις 23, 24 και 25 Φεβρουαρίου, αποφάσισε η "Διαρκής Ιερά Σύνοδος" της Εκκλησίας μας


Συνήλθε χθές, στην τέταρτη Συνεδρία της

η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος,

υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος

κ. Ιερωνύμου.

Κατά την Συνεδρία αυτή :

Ο Μακαριώτατος Πρόεδρος ενημέρωσε τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για την ψήφιση από την Ολομέλεια της Βουλής της διχοτομήσεως της Μητροπόλεως Αττικής σε δύο νέες Μητροπόλεις,

Ιλίου, Πετρουπόλεως και Αχαρνών και Κηφισίας,

Αμαρουσίου και Ωρωπού.

Στη συνέχεια, ανεγνώσθη το από 11ης Ιανουαρίου 2010 Πατριαρχικό Γράμμα περί της εκκλήτου προσφυγής του καθαιρεθέντος τέως Μητροπολίτου Αττικής Παντελεήμονος. Κατόπιν συζητήσεως ομοφώνως αποφασίσθηκε:

α. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποδέχεται, όπως άλλωστε έχει αποφασισθεί και από την Ιεραρχία, στο σύνολό τους τον Πατριαρχικό Τόμο του 1850 και την Πατριαρχική Πράξη του 1928, και οπωσδήποτε την διάταξη του 6ου όρου της Πατριαρχικής Πράξεως περί της Εκκλήτου Προσφυγής στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως προβλέπεται και από το άρθρο 44 του Νόμου 590/1977 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος».

β. Το συγκεκριμένο όμως θέμα είναι μια ειδική περίπτωση, διότι το άρθρο 160 του Νόμου 5383/1932 «Περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας» δεν προβλέπει την δυνατότητα επανεξέτασης του θέματος από το Δευτεροβάθμιο δι’ Αρχιερείς Συνοδικό Δικαστήριο.

γ. Ήδη η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά την τακτική Συνεδρίασή Της, του παρελθόντος Οκτωβρίου 2009, απεδέχθη ομοφώνως την εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Προκοπίου, με θέμα «Ο περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων Νόμος», και συγκρότησε Επιτροπή εξ Αρχιερέων και Ειδικών για την μελέτη τροποποιήσεως τμημάτων του υφισταμένου Νόμου η την κατάρτιση νέου σχεδίου Νόμου.

δ. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος συγκαλεί Έκτακτη Συνεδρίαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για τις 23, 24 και 25 Φεβρουαρίου 2010, με σκοπό την πλήρωση των Ιερών Μητροπόλεων Λαγκαδά, Ιλίου και Κηφισίας, για την άμεση και καλύτερη διαποίμανσή του πιστού Λαού των περιοχών αυτών, καθώς και πλήρωση κενής θέσεως Βοηθού Επισκόπου στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

Επιπλέον στην παρούσα σύγκληση θα συζητηθούν και τα θέματα που δεν συζητήθηκαν κατά την Τακτική Ιεραρχία του Οκτωβρίου 2009.

Επίσης αποφασίσθηκε να ανατεθεί στην Συνοδική Επιτροπή επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων η μελέτη και η υποβολή προτάσεως περί του τρόπου εκλογής νέων Αρχιερέων.

Τέλος ο Μακαριώτατος Πρόεδρος ενημέρωσε την Διαρκή Ιερά Σύνοδο για την αποσταλείσα ανθρωπιστική βοήθεια στην σεισμόπληκτη Αϊτή, η οποία έγινε με πρωτοβουλία της Μ.Κ.Ο. «Αλληλεγγύη» και ότι θα αποσταλεί και νέα βοήθεια προ των εορτών του Πάσχα. Επίσης εξετάζεται η πρόταση για την ανέγερση δύο κατοικιών φιλοξενίας – Ορφανοτροφείων, στην πληγείσα πρωτεύουσα της Αϊτής.

Με τη βοήθεια της Εκκλησίας της Ελλάδος και τη μέριμνα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεξικού κ. Αθηναγόρα, ήδη έχει δημιουργηθεί καταυλισμός 500 σκηνών, ο οποίος φιλοξενεί 3.000 πρόσωπα που σιτίζονται με την μέριμνα της Μητροπόλεως Μεξικού και την συνδρομή της Εκκλησίας μας.


Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου

"Βλαστοκύτταρα: Ηθικός και θεολογικός προβληματισμός"είναι το θέμα της εκπομπής « Αρχονταρίκι» που θα μεταδοθεί από την ΕΤ1 αύριο το πρωί


"Βλαστοκύτταρα: Ηθικός και θεολογικός προβληματισμός"

είναι το θέμα της εκπομπής
«Αρχονταρίκι»
που θα μεταδοθεί από την ΕΤ1, αύριο το πρωί.

Ο υπεύθυνος της εκπομπής:
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.Ιγνάτιος


θα συζητήσει με τον κ. Θεοχάρη Παταργιά

Ομότιμο Καθηγητή Βιολογίας και Γενετικής του Πανεπιστημίου Αθηνών

και τον κ. Βασίλειο Φαναρά

διδάκτορα Θεολογίας .

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Ἡ τῆς νηστείας χάρις σήμερον, ἡλιακὰς ἀκτῖνας, πᾶσι προβάλλεται, προκαθαίρουσα τὴν ζόφωσιν, τὴν ἐκ τῆς ἁμαρτίας


Ἰδοὺ ὁ φωτοφόρος ἦλθε καιρός,

ἡ ἁγία ἡμέρα, ἐπέλαμψε,

τὰ σκοτεινά, πάθη σου ἀπόφευγε, ὦ ψυχή,

καὶ τὰς αὐγὰς ὑπόδεξαι,

τὰς καθοδηγούσας σε πρὸς τὸ φῶς,

κατάνυξιν ὡς οἶνον,

πίνουσα ἐπευφραίνου,

καὶ ἡδονῶν τὴν μέθην μίσησον.

Τὴν παροῦσαν ἡμέραν, ἀπαρχὴν ποιούμενοι βίου σεμνότητος ἑαυτοὺς προθύμως, πρὸς ἀγῶνας πιστοὶ εὐτρεπίσωμεν


Πρὸ τοῦ σωτηρίου Σταυροῦ,
τῆς ἁμαρτίας βασιλευούσης,
τῆς ἀσεβείας ἐπικρατούσης,
τῶν ἀνθρώπων ἐμακαρίζετο,
τρυφὴ σωματικὴ καὶ σαρκικῶν ὀρέξεων,
ὀλίγοι κατεφρόνουν,
ἀφ' οὗ δέ, τὸ τοῦ Σταυροῦ μυστήριον πέπρακται,
καὶ δαιμόνων ἐσβέσθη τυραννὶς τῇ θεογνωσίᾳ,
ἡ τῶν οὐρανῶν ἐπὶ γῆς ἀρετὴ πολιτεύεται·
διὸ νηστεία τιμᾶται,
ἐγκράτεια λάμπει,
προσευχὴ κατορθοῦται,
καὶ μάρτυς καιρός,
ὁ παρὼν δεδομένος ἡμῖν,
ὑπὸ τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ,
εἰς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἡ παμφαὴς ἐπέστη, τοῦ Ἱεράρχου ἑορτή, δεῦτε προθύμως ἐν ταύτῃ, ἀνευφημήσωμεν Χριστόν, τὸν θαυμαστὸν ἐν Ἁγίοις, καὶ μόνον Κύριον ὄντα

Τὴν σοφίαν τοῦ Λόγου καταμαθών,
καὶ τὸ γράμμα τοῦ νόμου ἀποβαλών,
πᾶσιν ἀνεκήρυξας,
τὸν τῆς χάριτος λόγον,
καὶ τῶν ψυχῶν τὰς πλάκας,
λαξεύσας τῇ γλώττῃ σου,
ἐν αὐταῖς ἐχάραξας,
τὰ θεῖα διδάγματα
ὅθεν καὶ τοῦ γνόφου, διαβὰς τὴν νεφέλην,
καλυπτόμενος σώματι, ἀναλάμπεις τῷ Πνεύματι,
Ἱεράρχα Μελέτιε.
Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ,
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι,
τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ,
τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Θεόφρον Μελέτιε, συμφώνως πάντες ἀνυμνοῦμέν σε, τὴν σεπτήν σου καὶ ἔνθεον γεραίροντες κοίμησιν, λαμπτὴρ Ἐκκλησίας φαεινότατε


Tας χείρας αίρων Mελέτιος Kυρίω,
Tαις χερσί σου τίθημι την ψυχήν λέγει.

Δωδεκάτη Mελέτιος, έδυ χθόνα πουλυβότειραν.

Oύτος ο Άγιος ήτον επί Kωνσταντίνου του Mεγάλου, εν έτει τλδ΄ [334],
και έζησεν έως της B΄ Συνόδου εν έτει τπβ΄ [382],
επί Θεοδοσίου του Mεγάλου.


Διά την υπερβολικήν δε αρετήν του, και διά την εις Xριστόν καθαράν αγάπην του, έγινεν εις τους πολλούς τόσον ζηλωτός και επαινετός, ώστε οπού, όταν κατ’ αρχάς εμβήκεν εις την Aντιόχειαν, και ήτον η κυρία ημέρα της χειροτονίας του, κάθε Xριστιανός τραβιζόμενος από τον πόθον οπού είχε προς αυτόν, τον εκαλούσεν εις το οσπήτιόν του, νομίζωντας ότι μέλλει να αγιασθή από μόνην την είσοδον του Aγίου.

Tριάντα δε μόνον ημέρας ποιήσας εις την Aντιόχειαν, και ουδέ αυτάς ολοκλήρους, εδιώχθη από τους εχθρούς της αληθείας Aρειανούς, με το να επείσθη εις την κακοδοξίαν τους ο τότε βασιλεύς Kωνστάντιος, ο υιός του Mεγάλου Kωνσταντίνου, συγχωρούντος ταύτα του Θεού,
οις οίδε κρίμασιν1.


Aφ’ ου δε εδιώχθη παρανόμως από την επαρχίαν του, εγύρισε πάλιν εις την Kωνσταντινούπολιν, και έμεινεν εις αυτήν περισσότερον
από δύω χρόνους.

Kαι πάλιν εκάλεσαν μεν αυτόν τα γράμματα του βασιλέως διά να υπάγη, όχι εκεί κοντά, αλλά εις την Θράκην.

Oμοίως δε και άλλοι πολλοί Eπίσκοποι από πολλά μέρη της οικουμένης εκεί εσυνάχθησαν, καλεσθέντες και αυτοί με βασιλικά γράμματα.

Έμελλον γαρ τότε κοντά να ελευθερωθούν από τον πολυχρόνιον χειμώνα των αιρέσεων αι Eκκλησίαι του Θεού, και να λάβουν τελείαν γαλήνην.

Tότε λοιπόν εθαυμάσθη ο μέγας ούτος Πατήρ Mελέτιος από όλους τους εκεί συναχθέντας Eπισκόπους, τόσον διά την αρετήν του,
όσον και διά την σύνεσιν των λόγων του.

Kαι εκεί ολίγον ασθενήσας, παρέδωκεν εν ειρήνη την ψυχήν του εις χείρας Θεού, αφήσας την πρόσκαιρον ταύτην ζωήν εις την ξενιτείαν.

Tούτον τον Άγιον Mελέτιον αξίως ετίμησαν με επιτάφια και θρηνητικά εγκώμια, τόσον ο θείος Xρυσόστομος, ου η αρχή· «Πανταχού της ιεράς ταύτης αγέλης», όσον και ο θείος Nύσσης Γρηγόριος, ου η αρχή· «Hύξησεν ημίν τον αριθμόν των Aποστόλων», τα οποία σώζονται εν τοις εκδεδομένοις.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Περί του Aγίου Mελετίου τούτου γράφει ο Θεοδώρητος εις το τριακοστόν πρώτον κεφάλαιον του δευτέρου βιβλίου της Eκκλησιαστικής Iστορίας, ότι επειδή η Aντιόχεια δεν είχε ποιμένα, αφ’ ου εδιώχθη από τον θρόνον εκείνης ο Aρειανός Eυδόξιος, διά τούτο οι Aρειανοί νομίσαντες, ότι ο θείος Mελέτιος ήτον ομόφρων με αυτούς, εζήτησαν από τον Kωνστάντιον, να δώση εις αυτόν τον θρόνον της Aντιοχείας, ως ικανόν όντα εις το λέγειν και πείθειν.

Ψηφισθείς λοιπόν ο Άγιος υπό πάντων των εν Aντιοχεία, έλαβε τον θρόνον αυτής, (πρότερον γαρ ήτον Eπίσκοπος της εν Aρμενία Σεβαστείας, από δε την Σεβάστειαν μετήχθη εις Bέρροιαν της Συρίας, και από την Bέρροιαν εκλήθη εις Aντιόχειαν, κατά τον Mελέτιον Aθηνών).

Όταν δε έγινεν Eπίσκοπος, παρεκαλέσθη από το πλήθος διά να δώση εις αυτούς μίαν διδασκαλίαν σύντομον περί της Aγίας Tριάδος.

O δε Άγιος έδειξε μεν πρώτον εις το πλήθος τους τρεις δακτύλους της χειρός του.

Ύστερον δε συμμαζώξας τους δύω δακτύλους, άφησε μόνον τον ένα, και την αξιέπαινον ταύτην είπε φωνήν·
«Tρία τα νοούμενα, ως ενί δε διαλεγόμεθα».
Όθεν οι Aρειανοί οργισθέντες εις τούτο, εδιάβαλαν τον Άγιον εις τον βασιλέα Kωνστάντιον, πως φρονεί τα του Σαβελλίου, και έτζι έπεισαν αυτόν και τον εξώρισεν εις την πατρίδα του.

πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

3 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα απο την κοίμηση του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Θεοκλήτου

Ὁ καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων τὴν ἐξουσίαν ἔχων,
ὡς ἀθάνατος Βασιλεύς,
καὶ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν,
ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου
καὶ παναμώμου ἁγίας αὐτοῦ μητρός,
τῶν ἁγίων, ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων,
τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν,
τῶν ἁγίων ἐνδόξων προπατόρων Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καὶ Ἰακώβ,
τοῦ ἁγίου καὶ δικαίου φίλου αὐτοῦ Λαζάρου τοῦ τετραημέρου
καὶ πάντων τῶν Ἁγίων,
τὴν ψυχὴν τοῦ ἐξ ἡμῶν μεταστάντος δούλου αὐτοῦ
Θεοκλήτου Αρχιερέως
ἐν σκηναῖς δικαίων τάξαι,
ἐν κόλποις Ἀβραάμ ἀναπαύσαι,
καὶ μετὰ ἁγίων συναριθμήσαι,
ἡμᾶς δὲ ἐλεήσαι ὡς ἀγαθός καὶ φιλάνθρωπος.

Κοσμάς Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας:"Ιεράρχης Θεόκλητος. Μᾶς προσέφερε τά πάντα. Ἰσοβίως θά εἴμεθα εὐγνώμονες"



...Για μας και όλη την Εκκλησία υπήρξε ο άξιος Επίσκοπος.
Για μας τους κληρικούς πρώτα, υπήρξε εκείνος που μας δίδαξε εμπράκτως τις δύο βασικές αρετές του ιερωμένου άνευ των οποίων δεν μπορούμε να σταθούμε.

Πρώτη την καθαρότητα.

Έζησε ως την ώρα που τον κάλεσε ο Κύριος κοντά Του, προσέχοντας τον εαυτό του από τον μολυσμό του κόσμου. Κράτησε καθαρό το ράσο που του έδωκε η Εκκλησία. Αυστηρός στον εαυτό του, απλησίαστος, όταν έπρεπε, δεν υποχώρησε στο σοβαρό θέμα της καθαρότητος.
Γι’ αυτό και απέπνεε και ενέπνεε σεβασμό όχι τον τυχαίο.

Και η δεύτερη, η αφιλοχρηματία του.

Καρπός της καθαρότητός του. Δεν τον συγκίνησε το άψυχο αργύριο και δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του να λάβη μία δραχμή από ιεροπραξία. Γι’ αυτό και τα πνευματικά του τέκνα, όλοι εμείς, κληρικοί και λαϊκοί, τιμώντας τον δεκαετίες τώρα, τον τιμήσαμε και τον αμείψαμε με το τίμημα που λέγεται υπόληψι. Δεν ήταν δυνατόν να γίνη διαφορετικά. Διότι η αφιλοχρήματη και γενναία καρδιά του εμάτωνε βλέποντας την δυστυχία. Η αφιλοχρηματία του τον κινούσε συνεχώς προς αγαθοεργίες. Ποιός δεν ανακουφίσθηκε από τις ελεημοσύνες του;
Η φιλανθρωπία, η εφαρμοσμένη αγάπη αποτελούσε το κέντρο της ευαίσθητης
από τον ανθρώπινο πόνο καρδίας του.

Δεν μπορούμε να λησμονήσουμε επίσης και την προσήλωσι και αφοσίωσί του στις αιώνιες αξίες, στα ιδανικά της Πίστεως και του Γένους μας, στην ευλογημένη Ελληνορθόδοξο Παράδοσί μας.

Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όταν εισέβαλαν προκλητικά αντιλήψεις αλλότριες της αγιωτάτης ορθοδοξίας μας, ο μακαριστός Ποιμενάρχης μας, ως ποιμήν αληθινός, ύψωσε το ανάστημά του και ορθοτόμησε την αλήθεια της Πίστεώς μας.

Το Μεσολόγγι, το Αγρίνιο και όλη η Μητρόπολί μας τον ηγάπησε πολύ.
Τον αισθάνθηκε ιδικό του, Πατέρα του, προστάτη του.
Και σε όλη την Μητρόπολί μας, την οποία περιώδευσε παλαιότερα με πολλές δυσκολίες από πλευράς μετακινήσεως,
μένει με την ιερά ανάμνησι του περάσματός του.
Η απλότης και η καλωσύνη του εσημάδεψαν την καρδίαν
του ευλογημένου λαού μας.

Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα μας!
Σας ευγνωμονώ με όλη την δύναμι της ψυχής μου,
διότι εσεις πρώτος με εστηρίξατε στα πρώτα βήματα της ιερατικής μου πορείας.

Εσεις μου εδώκατε το ατίμητο χάρισμα της ιερωσύνης.

Εσεις με εχειροθετήσατε αρχιμανδρίτην
και με διορίσατε ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως.

Εσεις με ευλογήσατε ώστε να περιοδεύω δεκαετίες τώρα
και να ευαγγελίζομαι το σωτήριον του Θεού στον ευγενή λαό μας.

Αυτή την ώρα η καρδιά μου θρηνεί την απουσία Σας.

Μας παρηγορεί βεβαίως το γεγονός ότι αναχωρήσατε για την ουράνιο Πατρίδα
από δω, από την έδρα της Μητροπόλεώς Σας,
από το αγαπημένο Σας Μεσολόγγι
στο οποίο αφιερώσατε ολόκληρο την ζωήν Σας.

Μας παρηγορεί ότι το ιερό σκήνωμά Σας θα ευρίσκεται εδώ
εις την Μητρόπολίν Σας, εις την Ιεράν Μονή Παναγίας Ελεούσης,
στο κάστρο αυτό της Ορθοδοξίας.

Μας παρηγορεί ότι δεν θα μας ξεχάσετε από τον ουρανό.

Πιστεύουμε ότι η αγνή και ευλογημένη ψυχή Σας θα εύρη ανάπαυσι στον ουρανό, στην αγκαλιά του Αγίου Θεού μας και θα μας βοηθήσετε τώρα περισσότερο απ’ όσο όταν είσαστε μαζί μας σωματικώς.

Κι εμείς, στις ταπεινές προσευχές μας δεν θα Σας λησμονήσουμε ποτέ!

Μαζί με το θρήνο μας ας δεχθή ο Άγιος Θεός και τις προσευχές
μας και εσείς,
Άγιε Ποιμενάρχα μας,δεχθείτε την ευγνωμοσύνη όλων μας,
κληρικών, μοναχών και λαϊκών.

Σεβασμιώτατε Πατέρα μας,

Μη διαλίπης πρεσβεύειν υπέρ των πνευματικών Σας τέκνων,
της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.



Απόσπασμα απο τον επικήδειο λόγο
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά,
κατά την εξόδιο ακολουθία του μακαριστού προκατόχου του κυρού Θεοκλήτου
στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος της ιεράς πόλεως του Μεσολογγίου.

Ιερόθεος Ναυπάκτου:"συνδεόμουν πολύ στενά με τον αείμνηστο Ιεράρχη Θεόκλητο και εκτιμούσα τα χαρίσματά του και το εκκλησιαστικό του φρόνημα"

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρός Θεόκλητος, άφησε στην μνήμη μου την εικόνα ενός καλού Κληρικού, με απλότητα και αρχοντιά, με καλωσύνη και αγάπη,
με ορθόδοξο φρόνημα και εκκλησιαστικό ήθος,
γενικά ενός καλού Επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού.

Όλοι όσοι τον γνώριζαν εντόπιζαν την αφιλαργυρία του,
την προσεκτική του ζωή,
την λειτουργική του συνείδηση, την καθαρότητα του βίου του, το ιεραποστολικό του φρόνημα
και τις ορθόδοξες πεποιθήσεις του.


Τον διέκρινε το ανεπίφθονο της συμπεριφοράς του, η αρετή της απλότητος και η καλογερική του βιοτή.

Ζούσε ως ένας καλόγερος, λιτοδίαιτος και ευχάριστος, και ακόμη ήταν ένας αρχοντάνθρωπος, μέσα στην απλότητά του.

Γενικά ήταν ένας «λεβέντης» Κληρικός, όπως τον χαρακτηρίζει ο κόσμος, και η εξωτερική του μορφή έδειχνε και την λεβέντικη
εσωτερική του κατάσταση.


Βεβαίως, τα ποιμαντικά και διοικητικά καθήκοντα δεν κάνουν τον Επίσκοπο αποδεκτό από όλους, γιατί δεν μπορεί να ικανοποιή τους πάντας και πρέπει να λάβη μερικές φορές και δυσάρεστες αποφάσεις.

Το γιατί επέτρεψε ο Θεός να κοιμηθή ως πρώην Μητροπολίτης, σύμφωνα με τον νόμο και όχι τους ιερούς Κανόνας,
χωρίς ο ίδιος να παραιτηθή,
δεν μπορώ να το γνωρίζω, ούτε να το κρίνω.

Κατά την εξόδιο Ακολουθία του είχα μέσα μου έντονα την αίσθηση ότι έφυγε και ένας άλλος άνθρωπος που με αγαπούσε, ένας Επίσκοπος που πήγε να συναντήση τον αείμνηστο Γερόντά μου Καλλίνικο,
τον οποίο και αυτός υπεραγαπούσε.


Συνάντηση δύο αγαπητών Επισκόπων στον ουρανό,

και διπλή παρηγοριά για μένα.

πηγή:Εκκλησιαστική Παρέμβαση

Ως καί ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών ...


Ο Κύριός μας παραλληλίζει τη συγγνώμη που Αυτός δίνει στις δικές μας αμαρτίες και τη συγγνώμη που εμείς παρέχουμε στους άλλους.

Είναι ολοφάνερο ότι δεν Του ζητούμε να μας συγχωρήσει «επειδή» ούτε «στο μέτρο» που εμείς συγχωρούμε.

Δεν υπάρχει κοινό μέτρο ανάμεσα στη θεϊκή γενναιοδωρία και στις δικές μας -πάντα ατελείς και πάντα περιορισμένες- συγγνώμες.

Τι σημαίνει λοιπόν αυτή η φράση;

Σημαίνει ότι συγχωρώντας τους άλλους, αίρουμε το εμπόδιο και επιτρέπουμε στη λυτρωτική ενέργεια του Σωτήρος
να έχει αποτέλεσμα στη δική μας ψυχή.

Η συγγνώμη που δίνουμε δεν είναι ούτε η αιτία ούτε ο τύπος της θείας συγγνώμης, είναι όμως η αναγκαία συνθήκη
και η απαραίτητη συνέπειά της.

Αν δεν συγχωρώ τον αδελφό μου, εμποδίζω το αποτέλεσμα της θείας συγγνώμης για τα δικά μου λάθη.

«Χαρίζω τα χρέη» του διπλανού μου, συγχωρώ, σημαίνει ότι καταργώ κάθε έννοια μνησικακίας ή πικρίας που μου προκάλεσε το κακό που μου έκανε: η προσβολή, η υλική ζημιά, η κάθε είδους αδικία.

Σημαίνει ότι παραιτούμαι από κάθε μορφής επανόρθωση, που ίσως μου οφείλεται, και απέχω από κάθε εκδίκηση.

Κι ακόμη είμαι έτοιμος να ευεργετήσω, χωρίς κρατούμενα,
τον υβριστή μου.

Ο Κύριός μας επέμενε πολύ σ' αυτό μας το χρέος.

Είπε ότι η προσφορά μας δεν θα γίνει δεκτή στον βωμό παρά μόνο αν είμαστε συμφιλιωμένοι με τους αδελφούς μας.

Είπε ακόμη ότι αν κάποιος, που του συγχωρέθηκαν τα λάθη, δεν συγχωρεί, η θεία συγγνώμη θα ακυρωθεί και ο οφειλέτης
θα πληρώσει στο ακέραιο το χρέος του.

Έχουμε την αυστηρή υποχρέωση, όχι μόνο να συγχωρούμε, αλλά και να ζητάμε τη συγχώρηση αυτών που εμείς προσβάλαμε.

Εδώ πάλι το καθήκον μας είναι να διορθώνουμε, όσο μπορούμε, το λάθος που διαπράξαμε, είτε ηθικής τάξεως είναι αυτό είτε υλικής.

Και πρέπει να έχουμε τη σταθερή βούληση να μην αδικήσουμε ξανά τους αδελφούς μας στο μέλλον.

Η ίδια ψυχική διάθεση απαιτείται και όταν ζητούμε τη θεϊκή συγχώρηση για τα αμαρτήματά μας.

Η άφεση, που παρέχεται στο Μυστήριο της Μετανοίας, θα ήταν χωρίς αξία αν δεν είχαμε την πρόθεση, πρώτα πρώτα να μην ξαναπέσουμε στο ίδιο αμάρτημα, και κατόπιν να διορθώσουμε όσο είναι δυνατόν το άδικο που προκαλούμε μ' αυτό σε κάποιον άλλο.

Η χριστιανική συγγνώμη έχει την πηγή και αντλεί τη δύναμή της
από τη στάση του Σωτήρος.

Κατά τη διάρκεια του Πάθους Του υπέφερε χωρίς αντίσταση.

Προσευχήθηκε για τους Σταυρωτές Του.

Απαίτησε από τον Πέτρο να βάλει πάλι το μαχαίρι στο θηκάρι και θεράπευσε την πληγή του στρατιώτη που ήταν εκεί για να Τον συλλάβει.

Ποια θα είναι άραγε η στάση μου; αυτή του Πέτρου, που ήταν έτοιμος να χρησιμοποιήσει το ξίφος
(σε εξαιρετικές περιπτώσεις) -
ή εκείνη του Ιησού;

πηγή:
«Ενός μοναχού της Ανατολικής Εκκλησίας» (Lev Gillet)
Πάτερ Ημών. Κύριε Ιησού Χριστέ, σελ. 71,
Ακρίτας 2007.

Οι παρενέργειες της κρίσης. Πολίτες σε κατάσταση διπλού αδιεξόδου: Της Φωτεινής Τσαλίκογλου


Ένα απρόσκλητο, ανησυχητικά παράξενο φάντασμα έχει εισβάλει στο σπίτι μας.

Με αυτό καλούμαστε να ζήσουμε.

Για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα καλούμαστε να συνυπάρξουμε
με τη γενικευμένη κρίση.

Με μειωμένο εισόδημα, με τον φόβο της απόλυσης, την ανεργία ή με ελαστικές συνθήκες εργασίας, με δουλειές, στην καλύτερη περίπτωση, αναντίστοιχες με τις επιθυμίες ή τις σπουδές του εργαζομένου.

Σε κάθε περίπτωση η επιθυμία λογαριάζεται ως περιττή και πλεονάζουσα
(ίσως και επικίνδυνη πολυτέλεια).

Ένας συντριπτικά μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας καλείται να ζήσει χειρότερα
απ΄ ό,τι ζει ή να ζει με τον επικείμενο ανά πάσα στιγμή φόβο
μιας «χειρότερης» ζωής.

Το «χειρότερο» για ορισμένους ισοδυναμεί, πολύ απλά, με μη ζωή.

Η επίκληση της αδυναμίας επιβίωσης στιγματίζεται ως λαϊκισμός. Το στίγμα του λαϊκισμού λειτουργεί ως ένα ωραίο άλλοθι καθώς ενεργοποιεί μια σχεδόν αυτόματη αυτολογοκρισία στην ανάδειξη των αδυσώπητων συνιστωσών της κρίσης
στη ζωή του κάθε πολίτη.

Τα μέτρα κρίθηκαν αναγκαία από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.

Μια πολιτικά ορθή και ώριμη, θα σπεύσουμε να πούμε, στάση.

Προφανώς, εδώ που φτάσαμε (ας παρακάμψουμε το πώς και το γιατί), δεν γίνεται αλλιώς. Πάνω σε αυτό το «δεν γίνεται αλλιώς», όμως, χτίζεται ένας άτυπος
ηθικός καταναγκασμός.

Ο πολίτης καλείται να πνίξει την όποια φωνή διαμαρτυρίας και να μην αντιδράσει (αφού δεν γίνεται αλλιώς) συμβάλλοντας στο κοινό καλό.

Για να αποτραπούν τα χειρότερα για τον εαυτό του αλλά και τη χώρα του, που τόσο βάναυσα γίνεται αντικείμενο «εξωγενών» κερδοσκοπικών επιθέσεων και λοιδοριών.

Σε μια τέτοια, λοιπόν, δύσκολη συγκυρία οι αντιδράσεις ηθικοποιούνται:

«Δέξου ως αναγκαία τα αναγκαία μέτρα».
Συλλογίζεται κανείς το ψυχικό κόστος μιας τέτοιας συνθήκης;

Έχω την αίσθηση ότι ανοίγει εδώ η κερκόπορτα για μια κακοποίηση
του ψυχισμού με ανυπολόγιστο ψυχικό κόστος.

Θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω ορισμένες από τις ενδεχόμενες
στο ψυχικό πεδίο παρενέργειες.

Το πρώτο που μου έρχεται κατά νου είναι η κατάσταση του διπλού αδιεξόδου.

Η εμπειρία ενός χαμένου παιχνιδιού. Αν αντιδράσεις, θεωρείσαι ανάλγητος, ατομικιστής, επικεντρωμένος στο δικό σου μόνο συμφέρον ή το συμφέρον της συντεχνίας σου αγνοώντας τους γύρω σου.

Στιγματίζεσαι ή χειρότερα αυτοστιγματίζεσαι ως μη πολίτης.

Αν υπομείνεις παθητικά τη λαίλαπα χωρίς να βγάλεις άχνα, θα είσαι ένας καλός και πειθαρχημένος ευσυνείδητος πολίτης, που με τη δική σου όμως συναίνεση θα έχεις ενδεχομένως οδηγηθεί στην αδυναμία επιβίωσης.

Γνωρίζουμε από την ψυχοπαθολογία πόσο σχιζοφρενιογόνες είναι οι καταστάσεις διπλού αδιέξοδου (double bind) και πόσο σημαδεύουν την ψυχική υγεία
οδηγώντας στην τρέλα.

Δεν λέω ότι θα τρελαθούμε, λέω ότι οι συνθήκες που καλούμαστε να ζήσουμε ευνοούν την τρέλα και τον ψυχικό διχασμό.

Συνθήκη επιζήμια για τον ψυχισμό είναι η αίσθηση ενός σκοτεινού πεπρωμένου, μιας αναπόφευκτης μοίρας που καλλιεργείται από παντού (δημόσιοι φορείς, μίντια).

Όμως εδώ, ως παράπλευρη απώλεια, αναπτύσσεται ένα από τα πλέον παθογόνα συναισθήματα: η ανημπόρια, η αίσθηση δηλαδή ότι ζεις μια οριακή κατάσταση στην οποία δεν μπορείς κατ΄ ουδέναν τρόπο να παρέμβεις, ότι ερήμην των επιλογών και των αναγκών σου παίζεται το παιχνίδι της ζωής σου.

Η ανημπόρια, σύμφωνα με ερευνητές του ανθρώπινου ψυχισμού, οδηγεί στην κατάθλιψη και τον ψυχικό μαρασμό.

Ο Βruno Βettelheim παραλληλίζει την εμπειρία της οριακής κατάστασης με εκείνην της αιχμαλωσίας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η ατομική ταυτότητα θρυμματίζεται, κάθε πρωτοβουλία πέφτει στο κενό.

Ο χρόνος, ο τόπος δεν σου ανήκουν πια.

Εσύ παύεις να είσαι εσύ.

Όλα εκτυλίσσονται ερήμην σου.

Απάθεια, απομόνωση, καταθλιπτικά συμπτώματα, αδράνεια, αποξένωση από το συναίσθημά σου, τυποποιημένη γλώσσα, γενικευμένο άγχος,
ψυχοσωματικές διαταραχές.

Ιδού ορισμένα από τα συμπτώματα της ιδιότυπης αυτής ψυχικής αιχμαλωσίας.

Η θυματοποίηση, η ταύτιση με τον ρόλο του παθητικού και ανενεργού θύματος
είναι ίσως η πιο ύπουλη για τον ψυχισμό παρενέργεια.

Μια παρενέργεια εναρμονισμένη με μια νεκρόφιλη εποχή. Μια εποχή που φυσικοποιεί τη μιζέρια, την αυτολύπηση, τον φόβο για την αυριανή μέρα, το μεγάλωμα ντροπιασμένων ανθρώπων.

Οποιαδήποτε μέτρα πολιτικού σχεδιασμού σε μια κλυδωνιζόμενη από την κρίση χώρα δεν μπορεί να μη λάβουν υπόψη τους το ψυχικό κόστος
της οικονομικής κρίσης.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να πειστεί ο πολίτης, να νιώσει ότι υπάρχει από τη μεριά των κρατούντων και «ενσυναίσθηση» (empathy), ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου, και «εναισθησία» (insight), επίγνωση του νοσηρού της κατάστασης.

Και δεν είναι προφανώς η καταγραφή συμπτωμάτων εκείνο που
αρκεί για να βοηθήσει.

Η αποστασιοποιημένη ουδετερότητα στην αντιμετώπιση της κρίσης, η επικέντρωση σε δείκτες και αριθμούς και σε καμπύλες ανάπτυξης αναπαράγουν και ενδυναμώνουν το πρόβλημα.

Δεν είναι η καταγραφή συμπτωμάτων της ψυχικής δυσανεξίας που μας χρειάζεται, δεν είναι η αξιοποίηση του ψυχικού πόνου μέσα από φαρμακευτικές εταιρείες, σκευάσματα και ενδοατομικές προσεγγίσεις.

Το τι συμβαίνει μέσα στο πάσχον υποκείμενο ποτέ άλλοτε δεν ήταν συνυφασμένο τόσο στενά με το τι συμβαίνει εκεί-έξωαπό-αυτό.

Δεν είναι η αποδοχή της θυσίας στον βωμό του μαρτυρίου που αξίζει
να προτάξουμε ως δέον.

Λύσεις μαγικές δεν υπάρχουν.

Μια αντιθυσιαστική, αντι-νεκρόφιλη εκδοχή ζωής- αυτό είναι το ζητούμενο,
ακόμη και εν μέσω κρίσης.

H Φωτεινή Τσαλίκογλου
είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

πηγή:
εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως του αειμνήστου Θεοκλήτου θα τελεσθεί σήμερα το πρωί στον Ι.Ν Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου


Σήμερα 12 Φεβρουαρίου 2010 συμπληρώνονται τρία χρόνια από την κοίμηση του μακαριστού Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ.

Ο μακαριστός ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ εποίμανε τον ευλογημένο λαό της Αιτωλοακαρνανίας για περισσότερα από σαράντα (40) χρόνια και αναδείχθηκε πρότυπο επισκόπου, υπόδειγμα αληθινού ποιμένος, μιμητού του πρώτου Ποιμένος και μεγάλου Αρχιερέως Χριστού.


Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑΣ τιμώντας τη μνήμη του προκατόχου του, σήμερα το πρωί, κατά την έναρξη της ιερατικής συνάξεως που θα πραγματοποιηθεί στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου, μαζί με όλους τους ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως, θα τελέσει επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως του αειμνήστου.

Την Κυριακή Α’ Νηστειών (της Ορθοδοξίας) 21 Φεβρουαρίου 2010, θα ιερουργήσει στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, όπου και θα προστεί του επισήμου μνημοσύνου του αειμνήστου, παρουσία των αρχών της περιοχής.

Στη συνέχεια θα τελέσει τρισάγιο στον τάφο του στην Ιερά Μονή Παναγίας Ελεούσης Αιτωλικού, ενώ με προτροπή του, την Κυριακή της Τυρινής (14 Φεβρουαρίου) θα τελεσθεί σε όλους τους Ιερούς Ναούς της Ιεράς Μητροπόλεως επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας ψυχής του αοιδίμου Ιεράρχου.

Εκ του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας
της Ιεράς Μητροπόλεως

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Ἀνέτειλε τὸ ἔαρ τῆς νηστείας, καὶ τὸ ἄνθος τῆς μετανοίας· ἁγνίσωμεν οὖν ἑαυτοὺς ἀδελφοί, ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, τῷ φωτοδότῃ ψάλλοντες, εἴπωμεν· Δόξα σοι


Ἔλαμψε τῆς ἐγκρατείας ἡ εὐπρέπεια,
τῶν δαιμόνων τὴν ἀχλὺν φυγαδεύουσα,
ἐπεδήμησε τῆς νηστείας ἡ σεμνότης,
τῶν ψυχικῶν παθῶν,
τὴν ἰατρείαν φέρουσα,
ταύτῃ ποτὲ Δανιήλ,
καὶ οἱ ἐν Βαβυλῶνι Παῖδες φραξάμενοι,
ὁ μέν, στόμα λεόντων ἐχαλίνωσεν,
οἱ δέ, τὴν φλόγα τῆς καμίνου ἔσβεσαν,
μεθ' ὧν καὶ ἡμᾶς δι' αὐτῆς σῶσον,
Χριστὲ ὁ Θεός,
ὡς φιλάνθρωπος.

Ὕμνοις σου τὴν σεπτήν, καὶ λαμπροφόρον μνήμην τελοῦντες Ἱεράρχα, ὦ Βλάσιε θέοφρον, διὸ ἡμᾶς νῦν φύλαττε


Δεῦτε τῶν πιστῶν τὸ σύστημα,
ᾀσματικὴν χορείαν ἐπικροτήσωμεν
καὶ τὸν Ἱερομάρτυρα Βλάσιον,
ἐν ὕμνοις καὶ ᾄσμασιν εὐφημήσωμεν·
οὗτος γὰρ ὡς ἑωσφόρος
τῇ ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ ἐξέλαμψε σήμερον,
καὶ τάς τῶν πιστών διανοίας καταφωτίζει
τοῖς θαύμασιν
καὶ πρεσβεύει ἀδιαλείπτως
ὑπὲρ τῶν πίστει καὶ πόθῳ ἐπιτελούντων,
τὴν θείαν αὐτοῦ καὶ
σεβάσμιον πανήγυριν.

Bλάσιος ο Mάρτυς...


Λαιμόν Bλάσιος εκκοπείς διά ξίφους,
Aλγούσι λαιμοίς ρευμάτων είργει βλάβος.
Eνδεκάτη Bλασίου τάμεν αυχένα χαλκός ατειρής.


Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους Λικινίου του βασιλέως εν έτει τιε΄ [315], Eπίσκοπος της Σεβαστείας.

Eκατοίκει δε εις ένα σπήλαιον ενός βουνού, εις το οποίον ερχόμενα τα άγρια ζώα, ημερόνοντο διά μέσου της ευλογίας του,
και χειροήθη εγίνοντο.

Ώντας δε ο Άγιος της ιατρικής τέχνης έμπειρος, έλαβε προς τούτοις παρά Θεού και την των θαυμάτων ενέργειαν, όθεν διά της θείας χάριτος
πολλάς ιατρείας έκαμνε.

Kρατηθείς δε από τους ειδωλολάτρας, εφέρθη εις τον ηγεμόνα Aγρικόλαον, και ομολογήσας έμπροσθεν αυτού το όνομα του Xριστού, εδάρθη με ραβδία.

Έπειτα κρεμασθείς, καταξεσχίσθη, και έτζι εβάλθη εις φυλακήν.

Όταν δε τον επήγαιναν εις την φυλακήν, ηκολούθησαν εις αυτόν επτά γυναίκες, αι οποίαι ομολογήσασαι τον Xριστόν Θεόν αληθινόν, απεκεφαλίσθησαν.

O δε Άγιος Bλάσιος ερρίφθη εις τον βυθόν της εκεί ευρισκομένης λίμνης.

Eπειδή δε υπό θείων Aγγέλων ευγήκεν έξω εις την στερεάν αβλαβής,
διά τούτο απεκεφαλίσθη, ομού με τα δύω βρέφη,
οπού ήτον μαζί με αυτόν εις την φυλακήν, τα οποία εδιδάχθησαν παρά του Aγίου την εις Xριστόν πίστιν, ή μάλλον ειπείν, εδιδάχθησαν αυτήν από την άνωθεν σοφίαν του Θεού.

Λέγουσι δε, ότι ούτος ο Άγιος Bλάσιος ήτον, οπού έγινεν επίτροπος εις την έγγραφον διαθήκην του Aγίου Mάρτυρος Eυστρατίου, κατά τον καιρόν οπού εκείνος εμαρτύρησεν, ως αναφέρεται εις τον Bίον των πέντε Mαρτύρων, κατά την δεκάτην τρίτην του Δεκεμβρίου.

Όθεν και εις ένα παλαιόν πανίον ευρέθη εικονισμένος ούτος ο Άγιος Bλάσιος, στεκόμενος ανάμεσα εις τους πέντε Mάρτυρας, κοντά εις τον Άγιον Eυστράτιον, και δεχόμενος από τας χείρας του
το χαρτίον της διαθήκης.

Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον αγιώτατον και μαρτυρικόν Nαόν αυτού, ο οποίος ευρίσκεται κοντά εις τον Άγιον Aπόστολον Φίλιππον, εις τόπον λεγόμενον του Mιλτιάδου.


πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005

Άγιος Κοσμάς Αιτωλός:"Προσέχετε λοιπόν, ἀδελφοί μου..."


Προσέχετε λοιπόν, ἀδελφοί μου,
νὰ μὴν ὑπερηφανεύεσθε, νὰ μὴν φονεύετε, νὰ μὴν πορνεύετε,
νὰ μὴν μοιχεύετε, νὰ μὴν κλέπτετε, νὰ μὴν κάμνετε ὅρκους,
νὰ μὴν λέτε ψεύματα,
νὰ μὴν συκοφαντᾶτε,
νὰ μὴν κατατρέχετε ἕνας τὸν ἄλλον,
νὰ μὴν προδίνετε, νὰ μὴν στολίζετε ἐτοῦτο τὸ σῶμα τὸ βρώμιο ὁπού αὔριον θὲ νάν τὸ φᾶνε τὰ σκουλήκια,
ἀλλὰ νὰ στολίζετε τὴν ψυχήν σας
ὁπού εἶναι τιμιωτέρα
ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον.

Προσεύχεσθε τὸ κατὰ δύναμιν, νηστεύετε τὸ κατὰ δύναμιν,
κάμνετε ἐλεημοσύνες τὸ κατὰ δύναμιν
καὶ νὰ ἔχετε τὸν θάνατον πάντοτε ὀμπρὸς εἰς τὰ μάτια σας,

πότε νὰ φύγετε ἀπὸ ἐτοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον
καὶ νὰ πηγαίνετε εἰς τὸν αἰώνιον.

Ἰω.Β.Μενούνου
«Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές καί βιογραφία»
,
ἐκδόσεις «Τῆνος».

Ο δρόμος για τον Θεό βρίσκεται μέσα από την αγάπη για τους άλλους ανθρώπους και δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος


Στην έσχατη κρίση
δεν θα ρωτηθώ πόσες θρησκευτικές διαλέξεις παρακολούθησα,
πόσες μετάνοιες έκανα κατά την διάρκεια των προσευχών μου,
πόσο αυστηρά νήστεψα.

Μα θα ρωτηθώ:
Έδωσα τροφή στους πεινασμένους, ρούχα στους γυμνούς,
φρόντισα τους αρρώστους επισκέφθηκα τους φυλακισμένους;

Αυτά είναι όλα που θα ρωτηθώ.

Ο δρόμος για τον Θεό
βρίσκεται μέσα από την αγάπη για τους άλλους ανθρώπους
και δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος»