Ο Κύριός μας παραλληλίζει τη συγγνώμη που Αυτός δίνει στις δικές μας αμαρτίες και τη συγγνώμη που εμείς παρέχουμε στους άλλους.
Είναι ολοφάνερο ότι δεν Του ζητούμε να μας συγχωρήσει «επειδή» ούτε «στο μέτρο» που εμείς συγχωρούμε.
Δεν υπάρχει κοινό μέτρο ανάμεσα στη θεϊκή γενναιοδωρία και στις δικές μας -πάντα ατελείς και πάντα περιορισμένες- συγγνώμες.
Τι σημαίνει λοιπόν αυτή η φράση;
Σημαίνει ότι συγχωρώντας τους άλλους, αίρουμε το εμπόδιο και επιτρέπουμε στη λυτρωτική ενέργεια του Σωτήρος
να έχει αποτέλεσμα στη δική μας ψυχή.
Η συγγνώμη που δίνουμε δεν είναι ούτε η αιτία ούτε ο τύπος της θείας συγγνώμης, είναι όμως η αναγκαία συνθήκη
και η απαραίτητη συνέπειά της.
Αν δεν συγχωρώ τον αδελφό μου, εμποδίζω το αποτέλεσμα της θείας συγγνώμης για τα δικά μου λάθη.
«Χαρίζω τα χρέη» του διπλανού μου, συγχωρώ, σημαίνει ότι καταργώ κάθε έννοια μνησικακίας ή πικρίας που μου προκάλεσε το κακό που μου έκανε: η προσβολή, η υλική ζημιά, η κάθε είδους αδικία.
Σημαίνει ότι παραιτούμαι από κάθε μορφής επανόρθωση, που ίσως μου οφείλεται, και απέχω από κάθε εκδίκηση.
Κι ακόμη είμαι έτοιμος να ευεργετήσω, χωρίς κρατούμενα,
τον υβριστή μου.
Ο Κύριός μας επέμενε πολύ σ' αυτό μας το χρέος.
Είπε ότι η προσφορά μας δεν θα γίνει δεκτή στον βωμό παρά μόνο αν είμαστε συμφιλιωμένοι με τους αδελφούς μας.
Είπε ακόμη ότι αν κάποιος, που του συγχωρέθηκαν τα λάθη, δεν συγχωρεί, η θεία συγγνώμη θα ακυρωθεί και ο οφειλέτης
θα πληρώσει στο ακέραιο το χρέος του.
Έχουμε την αυστηρή υποχρέωση, όχι μόνο να συγχωρούμε, αλλά και να ζητάμε τη συγχώρηση αυτών που εμείς προσβάλαμε.
Εδώ πάλι το καθήκον μας είναι να διορθώνουμε, όσο μπορούμε, το λάθος που διαπράξαμε, είτε ηθικής τάξεως είναι αυτό είτε υλικής.
Και πρέπει να έχουμε τη σταθερή βούληση να μην αδικήσουμε ξανά τους αδελφούς μας στο μέλλον.
Η ίδια ψυχική διάθεση απαιτείται και όταν ζητούμε τη θεϊκή συγχώρηση για τα αμαρτήματά μας.
Η άφεση, που παρέχεται στο Μυστήριο της Μετανοίας, θα ήταν χωρίς αξία αν δεν είχαμε την πρόθεση, πρώτα πρώτα να μην ξαναπέσουμε στο ίδιο αμάρτημα, και κατόπιν να διορθώσουμε όσο είναι δυνατόν το άδικο που προκαλούμε μ' αυτό σε κάποιον άλλο.
Η χριστιανική συγγνώμη έχει την πηγή και αντλεί τη δύναμή της
από τη στάση του Σωτήρος.
Κατά τη διάρκεια του Πάθους Του υπέφερε χωρίς αντίσταση.
Προσευχήθηκε για τους Σταυρωτές Του.
Απαίτησε από τον Πέτρο να βάλει πάλι το μαχαίρι στο θηκάρι και θεράπευσε την πληγή του στρατιώτη που ήταν εκεί για να Τον συλλάβει.
Ποια θα είναι άραγε η στάση μου; αυτή του Πέτρου, που ήταν έτοιμος να χρησιμοποιήσει το ξίφος
(σε εξαιρετικές περιπτώσεις) -
ή εκείνη του Ιησού;
Είναι ολοφάνερο ότι δεν Του ζητούμε να μας συγχωρήσει «επειδή» ούτε «στο μέτρο» που εμείς συγχωρούμε.
Δεν υπάρχει κοινό μέτρο ανάμεσα στη θεϊκή γενναιοδωρία και στις δικές μας -πάντα ατελείς και πάντα περιορισμένες- συγγνώμες.
Τι σημαίνει λοιπόν αυτή η φράση;
Σημαίνει ότι συγχωρώντας τους άλλους, αίρουμε το εμπόδιο και επιτρέπουμε στη λυτρωτική ενέργεια του Σωτήρος
να έχει αποτέλεσμα στη δική μας ψυχή.
Η συγγνώμη που δίνουμε δεν είναι ούτε η αιτία ούτε ο τύπος της θείας συγγνώμης, είναι όμως η αναγκαία συνθήκη
και η απαραίτητη συνέπειά της.
Αν δεν συγχωρώ τον αδελφό μου, εμποδίζω το αποτέλεσμα της θείας συγγνώμης για τα δικά μου λάθη.
«Χαρίζω τα χρέη» του διπλανού μου, συγχωρώ, σημαίνει ότι καταργώ κάθε έννοια μνησικακίας ή πικρίας που μου προκάλεσε το κακό που μου έκανε: η προσβολή, η υλική ζημιά, η κάθε είδους αδικία.
Σημαίνει ότι παραιτούμαι από κάθε μορφής επανόρθωση, που ίσως μου οφείλεται, και απέχω από κάθε εκδίκηση.
Κι ακόμη είμαι έτοιμος να ευεργετήσω, χωρίς κρατούμενα,
τον υβριστή μου.
Ο Κύριός μας επέμενε πολύ σ' αυτό μας το χρέος.
Είπε ότι η προσφορά μας δεν θα γίνει δεκτή στον βωμό παρά μόνο αν είμαστε συμφιλιωμένοι με τους αδελφούς μας.
Είπε ακόμη ότι αν κάποιος, που του συγχωρέθηκαν τα λάθη, δεν συγχωρεί, η θεία συγγνώμη θα ακυρωθεί και ο οφειλέτης
θα πληρώσει στο ακέραιο το χρέος του.
Έχουμε την αυστηρή υποχρέωση, όχι μόνο να συγχωρούμε, αλλά και να ζητάμε τη συγχώρηση αυτών που εμείς προσβάλαμε.
Εδώ πάλι το καθήκον μας είναι να διορθώνουμε, όσο μπορούμε, το λάθος που διαπράξαμε, είτε ηθικής τάξεως είναι αυτό είτε υλικής.
Και πρέπει να έχουμε τη σταθερή βούληση να μην αδικήσουμε ξανά τους αδελφούς μας στο μέλλον.
Η ίδια ψυχική διάθεση απαιτείται και όταν ζητούμε τη θεϊκή συγχώρηση για τα αμαρτήματά μας.
Η άφεση, που παρέχεται στο Μυστήριο της Μετανοίας, θα ήταν χωρίς αξία αν δεν είχαμε την πρόθεση, πρώτα πρώτα να μην ξαναπέσουμε στο ίδιο αμάρτημα, και κατόπιν να διορθώσουμε όσο είναι δυνατόν το άδικο που προκαλούμε μ' αυτό σε κάποιον άλλο.
Η χριστιανική συγγνώμη έχει την πηγή και αντλεί τη δύναμή της
από τη στάση του Σωτήρος.
Κατά τη διάρκεια του Πάθους Του υπέφερε χωρίς αντίσταση.
Προσευχήθηκε για τους Σταυρωτές Του.
Απαίτησε από τον Πέτρο να βάλει πάλι το μαχαίρι στο θηκάρι και θεράπευσε την πληγή του στρατιώτη που ήταν εκεί για να Τον συλλάβει.
Ποια θα είναι άραγε η στάση μου; αυτή του Πέτρου, που ήταν έτοιμος να χρησιμοποιήσει το ξίφος
(σε εξαιρετικές περιπτώσεις) -
ή εκείνη του Ιησού;
πηγή:
«Ενός μοναχού της Ανατολικής Εκκλησίας» (Lev Gillet)
Πάτερ Ημών. Κύριε Ιησού Χριστέ, σελ. 71,
Ακρίτας 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου