Αλέξανδρου Καλόμοιρου:Τι είναι η κρίση του Θεού;

-Δια χειρός Βλασίου Τσοτσώνη-

Ο Θεός είναι Αλήθεια και Φώς.

Η κρίση του Θεού δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επαφή μας
με την αλήθεια και το φώς.

Την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας όλοι οι άνθρωποι θά παρουσιαστούν γυμνοί μπροστά στό διεισδυτικό φώς της αλήθειας.

Οι "βίβλοι" θά ανοιχτούν.

Ποιές είναι αυτές οι"βίβλοι";

Είναι οι καρδιές μας.

Οι καρδιές μας θά ανοιχτούν με το διαπεραστικό φώς του Θεού και ό,τι υπάρχει μέσα σ’ αυτές τις καρδιές θά αποκαλυφτεί.

Αν μέσα σ’ αυτές τις καρδιές υπάρχει αγάπη γιά το Θεό, οι καρδιές θά χαίρονται βλέποντας το φώς του Θεού.

Αντίθετα, αν υπάρχει μίσος γιά το Θεό μέσα σ’ αυτές τις καρδιές, θά υποφέρουν οι άνθρωποι που δέχονται στις ανοιχτές καρδιές τους αυτό το διαπεραστικό φώς της αλήθειας, που μισούσαν σ’ όλη τους τη ζωή.

Εκείνο που θα διαφοροποιήσει τον ένα άνθρωπο από τον άλλο δεν θά είναι η απόφαση του Θεού, ανταμοιβή ή τιμωρία από Αυτόν, αλλά εκείνο που βρισκόταν στην καρδιά του καθενός.

Ό,τι υπήρχε εκεί στη διάρκεια της ζωής μας
θά αποκαλυφθεί την Ημέρα της Κρίσης.

Αν σ’ αυτήν την αποκάλυψη υπάρχει ανταμοιβή ή τιμωρία - και σίγουρα υπάρχει - δεν προέρχεται από το Θεό αλλά από την αγάπη ή το μίσος που βασιλεύει στην καρδιά μας.

Η αγάπη έχει μέσα της ευλογία, το μίσος έχει απελπισία, πικρία, λύπη, πόνο, κακία, ταραχή, σύγχυση, σκοτάδι, και όλες τις άλλες εσωτερικές καταστάσεις που συνθέτουν την κόλαση (Α΄ Κορ. δ΄ 6).

Το Φώς της Αλήθειας, η Ενέργεια του Θεού, η Χάρη του Θεού που θά επισκιάσει κατά την Ημέρα της Κρίσης τους ανθρώπους, ανεμπόδιστα από φθαρτές καταστάσεις, θά είναι ίδια γιά όλους τους ανθρώπους.

Δε θά υπάρχει καμιά απολύτως διάκριση.

Όλη η διαφορά υπάρχει σε κείνους που δέχονται,
όχι σε Εκείνον που δίνει.

Ο ήλιος λάμπει το ίδιο στα υγιή και στα άρρωστα μάτια,
χωρίς καμιά διάκριση.

Τα υγιή μάτια απολαμβάνουν το φώς και γι’ αυτό βλέπουν καθαρά το κάλλος που τα περιβάλλει.

Τα άρρωστα μάτια αισθάνονται πόνο, πληγώνονται, υποφέρουν και θέλουν να κρυφτούν από αυτό το φώς που φέρνει
τόση μεγάλη ευτυχία σε κείνουν που έχουν υγιή μάτια.

Αλοίμονο, όμως, δεν υπάρχει πιά καμιά δυνατότητα
να αποφύγει κανείς το φώς του Θεού.

Σ’ αυτή τη ζωή υπήρχε.

Στη Νέα Κτίση της Ανάστασης ο Θεός θά βρίσκεται παντού
και σε κάθε πράγμα.

Η αγάπη Του και το Φώς Του θά αγκαλιάσουν τα πάντα.

Δε θά υπάρχει τόπος κρυμμένος από το Θεό, όπως συνέβαινε κατά τη διάρκεια της φθαρτής ζωής μας
στό βασίλειο του άρχοντα του κόσμου τούτου.

Η βασιλεία του διαβόλου θά λεηλατηθεί από την Κοινή Ανάσταση και ο Θεός θά ανακαταλάβει τη δημιουργία Του.

Η αγάπη θά καλύψει τα πάντα με το ιερό πύρ της, που θά ρέει σαν ποταμός από το θρόνο του Θεού και θά αρδεύει τον παράδεισο.

Ο ίδιος όμως αυτός ποταμός της Αγάπης - γι’ αυτούς που έχουν μίσος στην καρδιά τους - θά πνίγει και θά καίει.

Ο Θεός ημών πύρ καταναλίσκον” (Εβρ. ιβ΄ 29).

Η ίδια φωτιά, που αγγίζει το χρυσό, καταναλώνει το ξύλο.

Τα πολύτιμα μέταλλα λάμπουν μέσα σ’ αυτή σαν τον ήλιο, τα σκουπίδια καίγονται με μαύρο καπνό.

Όλα βρίσκονται στην ίδια φωτιά της Αγάπης.

Μερικά λάμπουν και μερικά γίνονται μαύρα και σκοτεινά.

Στον ίδιο φούρνο το ατσάλι λάμπει σαν τον ήλιο, ενώ ο πηλός μαυρίζει και σκληραίνει σαν πέτρα.

Η διαφορά βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο, όχι στό Θεό.

Η διαφορά καθορίζεται από την ελεύθερη εκλογή του ανθρώπου,
που ο Θεός σέβεται απόλυτα.

Η κρίση του Θεού είναι η αποκάλυψη της πραγματικότητας
που ενυπάρχει στον άνθρωπο.

Αλέξανδρου Καλόμοιρου
"Ο ΠΥΡΙΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ"
Εκδόσεις Ζέφυρος