Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Αγίου Ανθίμου της Χίου :"Η Παναγία είναι η μόνη μητέρα για όλους τους χριστιανούς"


Η Παναγία είναι η μόνη μητέρα για όλους τους χριστιανούς. Και ποιος δεν της φωνάζει; Διότι αι θλίψεις των ανθρώπων είναι πολλές εις αυτόν τον μάταιον κόσμον, πουθενά αλλού δεν βρίσκομεν όλοι μας ανακούφιση, παρά μόνο εις την Παναγίαν. Εκεί που κάθεσαι ήσυχος, έρχεται ένας λογισμός έξαφνα και σου φέρνει σκότος. Που θα πας να σου διαλυθή το σκότος αυτό; Εις την Παναγίαν. Όλοι οι άγιοι είναι βοηθοί μας, αλλά από όλους περισσότερον η Παναγία.
Εκείνη έχει το πλήθος των πολλών οικτιρμών. Έχει πολλή αγάπη εις το ανθρώπινον γένος, προπάντων εις τους αμαρτωλούς. Γι' αυτό δεν παύει να μεσιτεύη εις τον Υιόν της, και ο Υιός της παίρνει μεγάλη χαρά, όταν τον παρακαλή η Μητέρα του, διότι θέλει να σώση τον άνθρωπον. Δια τούτο και μόνον έφερε την Μητέρα του και μας την εχάρισε για να την έχωμεν μέσον προς σωτηρίαν.

Το Ευαγγελικό και το Αποστολικό Ανάγνωσμα αυτής της Κυριακήςκαι η απόδοσή τους στην νεοελληνική.


Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο
«22Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. 23 καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. 24 τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. 25 τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. 26 καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. 27 εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. 28 ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. 29 ὁ δὲ εἶπεν, ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. 30 βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. 31 εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; 32 καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· 33 οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. 34 Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.»

ΑΠΟΔΟΣΗ
Και αμέσως ό Ιησούς ανάγκασε τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να περάσουν πριν άπ' αυ­τόν στο απέναντι μέρος της λίμνης, ώσπου αυτός να βοηθήσει τον λαό να γυρίσουν στα σπίτια τους. Και όταν αυτό έγινε, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί μόνος του· μέ­χρις ότου βράδιασε ό Χριστός ήταν εκεί μόνος. Το πλοίο βρισκόταν πια στη μέση της θάλασσας και χτυπιό­ταν με τα κύματα, γιατί ό καιρός ήταν αντίθετος. Στην τέταρτη βάρδια της νύχτας (δηλ. 3-6 το πρωί) ήλθε ό Ιησούς κοντά στους μαθητές περπατώντας επάνω στη θάλασσα. Ό­ταν τον είδαν να περπατάει επάνω στη θάλασσα, ταράχθηκαν οι μαθητές και έλεγαν πώς είναι φάντασμα και από το φόβο τους έβαλαν τις φωνές. Αμέσως τότε τους μίλησε ό Ιησούς και τους είπε· «Έχετε θάρ­ρος. Εγώ είμαι. Μη φοβάστε». Τό­τε αποκρίθηκε ό Πέτρος και του εί­πε: Κύριε, αν είσαι εσύ, τότε πες μου να έλθω σε σένα επάνω στα νερά. Και ό Ιησούς του είπε: Έλα. Και κατέβηκε ό Πέτρος από το πλοίο και περπάτησε επάνω στα νερά για να έλθει κοντά στον Ιησού. Βλέποντας όμως τον δυνατό άνεμο φοβήθηκε και αρχίζοντας να βουλιάζει, έβαλε τις φωνές και είπε: «Κύριε, σώσε με». Και ό Ιησούς αμέσως άπλωσε το χέρι, τον κράτησε και του λέγει: «Γιατί δίστασες, ολιγόπιστε;». Όταν ανέβηκαν στο πλοίο, έπαυσε να φυσάει ό άνεμος. Τότε εκείνοι πού ήσαν στο πλοίο ήλθαν και προ­σκύνησαν τον Ιησού και του είπαν: «Αληθινά είσαι Υιός του Θεού». Και αφού πέρασαν τη λίμνη, ήλθαν στα μέρη της Γεννησαρέτ.

Από την προς Κορινθίους Α΄ Επιστολή του Αποστόλου Παύλου

9 Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. 10 Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· 11 θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός. 12 εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, 13 ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. 14 εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· 15 εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. 16 Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; 17 εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς.»

ΑΠΟΔΟΣΗ


9Γιατί εμείς είμαστε συνερ­γάτες στην υπηρεσία του Θεού κι εσείς το χωράφι του Θεού, το οικο­δόμημα του Θεού. 10Σύμφωνα με το ειδικό χάρισμα που μου έδωσε ο Θεός, ως έμπει­ρος αρχιμάστορας, έβαλα εγώ το θεμέλιο. Άλλος τώρα χτίζει πάνω σ' αυτό. Ο καθένας όμως ας προσέχει πώς χτίζει. 11 Γιατί κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει και που εί­ναι ο Ιησούς Χριστός. 12Τώρα, αν κάποιοι χτίζουν πάνω σ' αυτό το θε­μέλιο με χρυσάφι ή ασήμι ή πολύτιμα πετράδια, με ξυλεία, χορτάρι ή άχυρο, 13η δουλειά του καθενός θα φανεί· θα τη φέρει στο φως η ημέρα της κρίσεως. Γιατί η ημέρα αυτή θα φανερωθεί με τρόπο πύρι­νο, και την ποιότητα του έργου που έκανε ο καθένας θα τη δοκιμάσει η φωτιά. 14Αν το έργο που έχτισε κάποιος αντέξει, αυτός θα λάβει μισθό· 15αν όμως το έργο που έχτισε καταστραφεί από τη φωτιά, αυτός θα χάσει την αμοιβή του, ο ίδιος όμως θα σωθεί, όπως σώζεται ένας που περνάει μέσα από τις φλόγες. 16Δεν ξέρετε πως είστε ναός του Θεού κι ότι το Πνεύμα του κατοικεί ανάμεσα σας; 17Αν κάποιος, λοιπόν, με τις διαιρέσεις καταστρέφει το ναό του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός. Γιατί ο ναός του Θεού είναι άγιος, κι ο ναός αυτός είστε εσείς.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας πατέρας ΚΟΣΜΑΣ αύριο θα ιερουργήσει στόν Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Ανάληψης Τριχωνίδος

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος:«ποτέ από το χρέος μη κινούντες» Ρεπορτάζ - φωτό: Νικόλαος Μαγγίνας


Με λαμπρότητα εορτάσθηκε στην Πρίγκηπο η Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος χοροστάτησε, το πρωί της Πέμπτης, στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε στην Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Τον Πατριάρχη υποδέχθηκε στην αποβάθρα της νήσου ο Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων Ιάκωβος με τα μέλη της Εκκλησιαστικής Επιτροπής της Κοινότητος.
Στην Θ. Λειτουργία παρέστησαν συμπροσευχόμενοι ο Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρος, ο Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη Νικόλαος Σαπουντζής και πολλοί προσκυνητές.
Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας ομίλησε ο Πατριάρχης, ο οποίος ευχαρίστησε τον υποστηρικτή της Μονής Ανδρέα Δημητριάδη από την Αμερική και αναφέρθηκε στη σημασία της ανακαίνισης των ναών και των μονών στην Πόλη. Είπε μεταξύ άλλων:
«Συνετελέσθη, ήδη, με την γενναιόφρονα χορηγίαν του Εντιμοτάτου κ. Ανδρέου Δημητριάδου, εις μνήμην των μακαριστών γονέων του, η αναστήλωσις και ανακαίνισις του κτιριακού συγκροτήματος της Μονής αυτής. Την φθοράν του χρόνου και τας συναφείς πληγάς, ήλθεν η φιλογένεια και ευσέβεια του εκλεκτού τούτου τέκνου της Κωνσταντινουπόλεως να αποκαταστήση. Εν ευγνωμοσύνη πολλή εκφράζομεν ολόθυμον την Πατριαρχικήν ημών ευαρέσκειαν εις τον κ. Δημητριάδην και την ευλογημένην οικογένειάν του, ευχόμενοι όπως ο εν Μεταμορφώσει αποκαλυφθείς Θεός φωτίζη την οδόν των, και αγιάζη τον βίον των και τους χαρίζη όλα τα επίγεια και ουράνια αγαθά Του!
Καθώς βλέπετε, αγαπητοί, το ένα μετά το άλλο, τα ιερά σεβάσματα της πίστεως και του Γένους ημών, φροντίζομεν να τα αναστηλώνωμεν, να τα ανακαινίζομεν, να τα συντηρώμεν. Τους Ναούς, τας Μονάς, τα Ιδρύματα. Είναι ανυποχώρητος θέσις μας όλα να έχουν την σφραγίδα της αξιοπρεπείας και της αρχοντιάς του ευσεβούς ημών Γένους. Η ζωή της Μητρός Εκκλησίας εις την αρχαίαν καθέδραν και κοιτίδα της συνεχίζεται! Η ζωή της Ομογενείας συνεχίζεται! Με κόπους, με δάκρυα, με παλαίσματα, με δυσκολίας, με αγώνας, με προσκρούσματα εις πολλά εμπόδια. Ναι, αναμφιβόλως. Αλλά και με πίστιν, με ελπίδα και απόθεσιν εις τας χείρας του Χριστού των δικαίων μας. Με το κεφάλι υψηλά, με την ψυχήν γρηγορούσαν, με την συνείδησιν μαρτυρούσαν αγαθά.
Δεν είμεθα διατεθειμένοι να λησμονήσωμεν το χρέος μας προς την κληρονομίαν των Αγίων, την κληρονομίαν των πατέρων μας, το χρέος προς την ιστορίαν της μαρτυρικής Μεγάλης Εκκλησίας και του Γένους. Είμεθα η «Εκκλησία των του Χριστού πενήτων», αλλά και η Πρωτόθρονος Εκκλησία, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Και τα δύο είναι δόξα μας και τιμή μας. Και δια τα δύο σεμνυνόμεθα εν Κυρίω. Και δια τα δύο ευρισκόμεθα νυχθημερόν επί των επάλξεων, «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», όπως θα έλεγε και ο ποιητής».
Εν συνεχεία ο Πατριάρχης διένειμε στο εκκλησίασμα τα σταφύλια που σύμφωνα με το Τυπικό ευλογούνται στην Εκκλησία αυτή την ημέρα και κατόπιν ανέγνωσε Τρισάγιο στον τάφο του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Χρυσάνθου (1824 – 1826), που βρίσκεται στον αυλόγυρο της Μονής.
Ακολούθως ο Πατριάρχης, συνοδευόμενος από τον Μητροπολίτη Μαντινείας Αλέξανδρο και τον οικείο Ποιμενάρχη Πριγκηποννήσων Ιάκωβο, επισκέφθηκε το Ορφανοτροφείο της Πριγκήπου και εξέφρασε την ευχή του για την τελική επιστροφή του κτηρίου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, γεγονός που θα αποτελεί την δικαίωση των μακρόχρονων αγώνων του.

Λασπωμένοι βηματισμοί προς την εκκλησία...Γράφει ο π.Λίβυος


Στην εκκλησία οι περισσότεροι δεν έχουμε εισέλθει με ξεκάθαρες κλίσεις. Δεν είναι και τόσο φωτεινός ο δρόμος που μας έφερε ως εδώ. Συνήθως στο ποσοστό που έχουμε με την Χάρι Του Θεού εισέλθει στο χώρο της αυτογνωσίας, διαπιστώνουμε ότι δεν εισήλθαμε στην εκκλησία για τον Χριστό και μόνο ή για αυτά που ο Λόγος του και η σχέση μαζί Του προσφέρει.
Τότε κατανοούμε ότι στο δρόμο για την εκκλησία, δεν ήρθαμε από την κυρία είσοδο, αλλά από την πίσω πόρτα, τον λασπωμένο δρόμο. Δεν είναι βέβαια αυτό κακό ή αδόκιμο, στο ποσοστό που το κανείς το κατανοεί και το συναισθάνεται λέγοντας εδώ είμαι Χριστέ μου, ένα φοβισμένο παιδί. Ένας άνθρωπος γεμάτος τραύματα και πληγές, που δε ξέρω εάν σε αγαπώ αλλά σίγουρα θα ήθελα να με θεραπεύσεις.
Έτσι πολλοί από όλους εμάς που αποτελούμε το «σώμα» της Εκκλησίας ήρθαμε εντός αυτής μέσα από το μονοπάτι της νεύρωσης. Της φοβίας ή της κοινωνικής δειλίας, της χαμηλής αυτοεκτίμησης, του ιδεοψυχαναγκασμού ή της μανίας. Κάποιου συγκλονιστικού γεγονότος που μας τραυμάτισε βαθύτατα ή μέσα από μια αδιέξοδη σχέση που ναυάγησε και κατέστρεψε την εικόνα που είχαμε για τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Άλλοι - αρκετοί θα λέγαμε κυρίως στους κύκλους των κληρικών- εισήλθαν μέσα από τον δρόμο της ματαιοδοξίας, της καριερίστικης νοοτροπίας. Πολλοί για να ξεδιψάσουν την ακόρεστη δίψα της εξουσίας, της κοινωνικής αυτόεπιβεβαίωσης και αυτοπραγμάτωσης, της αδυναμίας τους να αντικρύσουν και να αντιμετωπίσουν την ζωή μέσα από την πορεία ενός απλού κοινού θνητού. Για να πάρουν εκδίκηση από την κοινωνία φορώντας το ράσο που μέχρι προσφάτως κοινωνικά και πολιτικά τους έδινε εξουσία και ίσως ξανά μέσα από διάφορε ιστορικές συγκυρίες του ξαναδώσει. (βλέπε Ρωσία).
Οι περισσότεροι κληρικοί είναι άνθρωποι πληγωμένοι και ταλαιπωρημένοι στην ζωή τους, στα πρώιμα παιδικά τους χρόνια ή και αργότερα. Στο ράσο αναζήτησαν την χαμένη αξία και αυτοπεπιβεβαίωση που τους στερήσανε. Δεν διψούν την καλλιέργεια της σχέσης με τον Χριστό, την συνάντηση Του, αλλά μέσα από την εκκλησία αναζήτησαν δύναμη και εξουσία, αυτοπραγμάτωση και ψυχότροπο βίο ψευδούς αίσθησης ικανοποίησης και ολοκλήρωσης ψυχολογικής, απέναντι στα φαντάσματα του τραυματισμένου «εγώ» τους.
Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι οι δρόμοι, τα σκοτεινά μονοπάτια που βάδισε ή ακόμη για πολλούς βαδίζει η ψυχή μας, για να έρθει στην εκκλησία και να ντυθεί το μανδύα του θρησκευόμενου είναι αμέτρητοι και πολύ διαφορετικοί. Χαμένοι στα σκοτεινά υπόγεια του ψυχισμού μας.
Τώρα βέβαια δικαίως κάποιος θα διερωτηθεί, μα καλά η εκκλησία δεν είναι για τους αδύναμους και πληγωμένους. Για τους δυσκολεμένους και ταλαίπωρους ανθρώπους που η ζωή τους επιφορτίζει με ένα σωρό βάσανα και προβλήματα, πόνο και οδύνη; Ναι και βέβαια!!!

Σαφέστατα και η εκκλησία δεν είναι μια κοινότητα θρησκευτικής και κοινωνικής ελίτ. Ούτε μια ομάδα καθαρών και τελείων, με την διαφορά όμως που είναι και η ουσία του χριστιανικού ήθους και της εκκλησιαστικής ποιότητας ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνείδηση της καταστάσεως τους και γνώση της αποτυχίας τους. Της προσωπικής φτώχειας και αδυναμίας τους. Και δεν πάνε καβάλα στο άλογο για την εκκλησία. Ο Χριστός στο Ζακχαίου του είπε κατέβα απο εκεί που ανέβηκες για να με συναντήσεις, πήγενε στο σπίτι σου και εκεί θα έρθω. Στην αλήθεια σου. Στο χώρο της πραγματικότητας σου. Οχι στην ψευδή εικόνα σου.
Η αδιαφανής υπαρξιακά, ψυχολογικά και κοινωνικά είσοδος μας στο χώρο της εκκλησίας, δεν είναι και δεν δρα αναγκαστικά και ντετερμινιστικά αδιέξοδα και μηδενιστικά για εκείνους που αναγνωρίζουν και ομολογούν τις αδύναμες και αδιαφανείς κλίσεις τους. Για εκείνους που ξεγυμνώνονται ενώπιου του Θεού. Και λένε αυτός είμαι Χριστέ μου, παραιτούμε από κάθε ρόλο, αφαιρώ κάθε μάσκα, και σε αναζητώ γυμνός και αληθινός υπαρξιακά. Σταματώ να παίζω ρόλους πρωταγωνιστικούς στο θέατρο του ψυχισμού μου, ρόλους κομπάρσου στα συμβατικά κοινωνικά αιτήματα εξουσίας και δύναμης. Γνωρίζω, κατανοώ, αντιλαμβάνομαι ποιες αιτίες, ποιες ανάγκες με έκαναν να εισέλθω στο χώρο της εκκλησίας, φορώντας την μάσκα του κεκλιμένου, του παπά, του δεσπότη, του μάρτυρα, του ομολογητή, του ανακριτή και κριτή της οικουμένης, του ηθικού και νομιμόφρονα πολίτη, του ιεροεξεταστή, του δικηγόρου του θεού, του πολυπράγμονα παπά, του ενεργητικού και δραστήριου, που καθημερινά δεν δρα προς δόξα Θεού αλλά προς δόξα και αναγνώριση του δικού του προσώπου κ.α πολλά μασκαρέματα που κτίζουν το κοινωνικό προφίλ μας μέσα από το θρησκευτικό marketing που πουλάμε στους ανθρώπους. Το αναγνωρίζω και το ομολογώ και εργάζομαι πάνω σε αυτό. Τότε ναι. Σαφέστατα και είμαι μέλος του όντως σώματος του Χριστού. Διαφορετικά και στο Χριστό δεν θα φτάσω ποτέ και άλλους ανθρώπους δεν θα αφήσω να τον γνωρίσουν.
ΠΗΓΗ:plibyos.blogspot.com

Η πανήγυρη της Ι. Μονής Παντοκράτορος Αγγελοκάστρου


Με κάθε λαμπρότητα πανηγύρισε και εφέτος, η Ιερά Γυναικεία Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος – Παντοκράτορος Αγγελοκάστρου. Την παραμονή της εορτής τελέσθηκε ο πανηγυρικός Εσπερινός, μετά θείου κηρύγματος προεξάρχοντος του ιεροκήρυκος αρχιμ. Λαυρεντίου Καρανάσιου. Στις 3 τη νύχτα τελέσθηκε η πρώτη θεία Λειτουργία και το πρωί ο πανηγυρικός Όρθρος και η αρχιερατική θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά. Στη θεία Λειτουργία παρέστησαν ο Δήμαρχος Αγγελοκάστρου κ. Σωτήριος Ρουσογιάννης και οι τοπικές αρχές.
Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας στο αρχονταρίκι της Μονής προσφέρθηκε το καθιερωμένο μοναστηριακό κέρασμα και στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τρισάγιο στον τάφο του μακαριστού προκατόχου του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Ιεροθέου, ο οποίος βρίσκεται στον περίβολο της Μονής.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πλήθος κόσμου πέρασε από το μοναστήρι για να προσκυνήσει την ιερά εικόνα της Μεταμορφώσεως και να συμμετάσχει στις ιερές ακολουθίες που τελέσθηκαν κατά το διήμερο της πανηγύρεως
.
ΠΗΓΗ:kosmasaitolos.blogspot.com

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς...


"Καταιγίς με χειμάζει, των συμφορών Δέσποινα, * και των λυπηρών τρικυμίαι, καταποντίζουσιν, * αλλά προφθάσασα, χείρα μοι δος βοηθείας, * η θερμή αντίληψις, και προστασία μου".

«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ» το νέο όνομα του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών!


ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
Αρ. φύλλου 1579
31 Ιουλίου 2009

Τροποποίηση του Οργανισμού του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών με θέμα τη μετονομασία αυτού σε Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών “ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ”............ _ .... 3
Αριθμ Υ 4ο/26831/09 (3)

Τροποποίηση του Οργανισμού του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών με θέμα τη μετονομασία αυτού σε Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών "ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ”.
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ
ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟIΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

1. Το Νοσοκομείο αυτό ορίζεται ως Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο και φέρει την επωνυμία “Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών "ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ”.
2.'Εδρα του Νοσοκομείου είναι η πόλη της Πάτρας.
3. Το Νοσοκομείο χρησιμοποιεί σφραγίδα στρογγυλή, η οποία αποτελείται από τρεις επάλληλους ομόκεντρους κύκλους, ως εξής: Εσωτ. Κύκλος: Έμβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας, Ενδιάμεσος Κύκλος: 6η Υγειονομική Περιφέρεια Πελοποννήσου, Ιονίων Νήσων, Ηπείρου και Δυτικής Ελλάδας - Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών “ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ”, Εξωτ. Κύκλος: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”.
Η απόφαση αυτή να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Αθήνα, 22 lουλίου 2009
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ
ΥΦΥΠ. EΣΩTEPIKΩΝ ΧΡ, ΖΩΗΣ
ΥΦΥΠ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΝΙΚ. ΛΕΓΚΑΣ
ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΔΗΜ. ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟ

Όλοι εμείς στο ραδιόφωνο του "ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ',χαιρόμαστε ιδίαιτερως για την είδηση αυτή.Οι συντονισμένες ενέργειες του λίαν αγαπητού πανοσιολογιωτάτου αρχιμανδρίτου π.Χαρίτωνος Αθανασοπούλου,εφημερίου του παρεκκλησίου ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών, ακούραστου συγκυρηναίου του πόνου χιλιάδων ψύχων και φίλου του Ραδιοφωνικού Σταθμού μας, πήραν "σάρκα και οστά"!«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ» το νέο όνομα του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών.ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡΑ ΧΑΡΙΤΩΝΑ.ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ.Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΛΟΓΟΥΝ.ΠΟΛΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΞΙΟΤΙΜΟΥΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΥΤΗ!

Όταν τα είδωλα γκρεμίζονται...

Πριν μερικές μέρες κάποιοι φίλοι με πήραν τηλέφωνο συγκλονισμένοι. Τους άκουσα σε κατάσταση πανικού και απελπισίας. Βουτηγμένοι στις ζοφώδεις δυσοσμίες της απόγνωσης. -Τι συμβαίνει τους ρώτησα.
-Δε τα έμαθες πάτερ ;
-Όχι……, απάντησα τρομαγμένος γιατί η ένταση της φωνής τους προμήνυε κάτι αρκετά συνταρακτικό και απροσδόκητα φοβερό.
-Ο κ. …………………….. (γνωστός λόγο επαγγέλματος αλλά και λόγο της εν γένει πνευματικής παρουσίας του) τα έφτιαξε με μια 30νταρα και εγκατέλειψε την σύζυγο του. Δεν είναι τρομερό; ; Δεν είναι φρικτό ; Πως μπόρεσε να το κάνει; Δε το πιστεύουμε; Να πουλήσει την ψυχή του στο σατανά; Να κολασθεί; Εσάς πάτερ δεν σας συγκλονίζει; Τι έχετε να πείτε;

-Έχω να πω, τους απάντησα, ότι πρώτα πρέπει να ηρεμήσετε τον πανικό σας, να ελέγξετε την φοβία σας και να καταστείλετε την υποσυνείδητη οργή και ζήλεια σας.
-Ποια οργή πάτερ και ποια ζήλεια; Εδώ μιλάμε για ένα γεγονός σοβαρό που θα σκανδαλίσει κόσμο. -Κανείς δε σκανδαλίζετε εάν δεν το θέλει. Καταστείλετε επίσης την οργή σας για το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός σας χάλασε τον μύθο του τέλειου και αναμάρτητου βίου. Την ζήλεια γιατί έκανε κάτι που πολύ θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν τολμούν όχι από αγάπη για τον Θεό και αφοσίωση αλλά από φόβο, ανασφάλεια και ενοχικά σύνδρομα.
Η χριστιανική ζωή και άσκηση είναι αγαπητική αναφορά στο Θεό και όχι ψυχαναγκασμός. Ούτε ηθικισμός, ούτε ευσεβισμός, ούτε πολλώ δε μάλλον νομικισμός. Δεν κρυβόμαστε από την ζωή και τον εαυτό μας μέσα στην εκκλησία. Αλλά ξεγυμνωνόμαστε προς θεραπεία. Δεν καλλωπίζουμε τα πάθη μας. Δεν εξωραΐζουμε την βρωμιά και τη σαπίλα μας, αλλά δείχνουμε και φανερώνουμε την υπαρξιακή φτώχεια και κενότητας μας. Δίχως εγωιστική ντροπή. Χωρίς, ναι μεν αλλά, που όλα τα χαλά, καθώς έλεγε και σύγχρονος Γέροντας. Όταν είσαι νεκρός όση πούδρα και να σου βάλουν, με όσο όμορφα ρούχα και αν σε ντύσουν, ο θάνατος και η πτωματίλα θα μυρίζουν αποσύνθεση και σήψη. Έτσι όσο και αν φοράμε την μάσκα του αγγελισμού ο Χριστός γνωρίζει πολύ καλά ποιοι είμαστε και τι ήρθαμε να κάνουμε μες στην εκκλησία. Αν ήρθαμε δηλαδή για να κρυφτούμε ή για να ξεγυμνώσουμε το είναι μας, να δείξουμε τις πληγές μας, να Τον αναζητήσουμε, Αυτόν, μονάχα Αυτόν. Να έρθει και να μεταμορφώσει την ζωή μας. "Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν»


-Ναι πάτερ αλλά διαφωνείτε ότι διέπραξε μια μεγάλη αμαρτία.
-Ναι διαφωνώ. Διότι κάθε αμαρτία εφόσον μας απομακρύνει από την κατά Θεό ολοκλήρωση και θεραπεία μας, είναι μεγάλη και σοβαρή. Είναι σχολαστικισμός να κατηγοριοποιούμε την αμαρτία, λες και είναι παραβίαση νομικού κώδικα και όχι υπαρξιακή αστοχία να υπάρξω κατά Θεω, να ζήσω την εν Χριστώ μεταβολή του είναι μου. -Μα αφού είναι μια μεγάλη αμαρτία πάτερ, επέμεναν οι συνομιλητές μου που αναζητούσαν την δικαίωση του δικού τους βίου μέσα από την καταδίκη του κ…………………. .
-Τώρα εσείς είστε σοκαρισμένοι από την μεγάλη αμαρτία με την οποία φόρτωσε αυτός ο άνθρωπος την ύπαρξη του ή πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος, πνευματικό τέκνο του Γέροντος Πορφυρίου, καλός οικογενειάρχης, μεγάλος επιστήμονας, να κάνει αυτή την πράξη; Δηλαδή ουσιαστικά μήπως πανικοβληθήκατε γιατί κατέρρευσε ένας μύθος, ένας ψευδοείδωλο σας ; Μήπως χάσατε ένα από τα πολλά δεκανίκια με τα οποία θέλετε πάτε στο Θεό;
-Σιώπησαν για λίγο, μάζεψαν τα πρόσωπα τους σε χίλιες ζάρες προβληματισμού και σκέψης και μετά από λίγο με βλέμμα επίγνωσης μου απάντησαν, σαφέστατα το δεύτερο πάτερ. Κοιτάξτε να δείτε, τους λέω. Το πρόβλημα αδέλφια μου δεν το έχει ο κ. ……………………….. που έκανε δεσμό με την κ……………………… αλλά όλοι εμείς που δημιουργούμε ψεύτικα είδωλα στην ζωή μας. Που πιστεύουμε ότι υπάρχουν υπεράνθρωποι, τέλειοι, άψογοι, άνθρωποι όπως συνηθίζουμε να λέμε υπεράνω πάσης υποψίας. Καλώς ή κακώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Είναι οδυνηρό για την ύπαρξή να αντιλαμβάνεται ότι το τέλειο, το στέρεο, το ακυμάτιστο, δεν υπάρχει στην ζωή αυτή, στα πρόσωπα και τα πράγματα που μας περιβάλουν. Το ξέρω. Το γνωρίζω, το έχω περάσει και εγώ. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια.
Η Αγ. Γραφή ξεκάθαρα μας προετοιμάζει και μας ωριμάζει υπαρξιακά στην κατανόηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. Όχι με την νομική και ενοχική πρόσληψη και ερμηνεία. Αλλά με την υπαρξιακή και οντολογική. Δηλαδή είμαστε κτιστοί. Και το κτιστό είναι και τερπτό. Φθείρεται, διαλύεται, πονάει, αρρωσταίνει, πεθαίνει. Δεν είναι σταθερό, αλλά διαρκώς αλλάζει μέσα στον χρόνο και το χώρο, κυμαίνεται, είναι ασταθές και κλονιζόμενο, γι αυτό άλλωστε και υπάρχει η ανάγκη της συνεχούς άγρυπνης πνευματικής εγρήγορσης και αγώνα «γρηγορειτε και προσευχεσθε ινα μη εισελθητε εις πειρασμον».
Ακόμη και οι Άγιοι και οι Πατέρες της εκκλησίας που τα τελευταία χρόνια έχουν θεωρηθεί ως αλάνθαστοι, αναμάρτητοι και τέλειοι, θεωρούνται ως άνθρωποι αμαρτωλοί από την εκκλησία, αλλά όχι επαναλαμβάνω με την ηθική διάσταση που σήμερα κατανοούμε και μόνο τα πράγματα. Αλλά ως άνθρωποι, δηλαδή κτίσματα, που οδεύουν στην αποδόμηση και στην αποδημιουργία όπως λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής.
Το γεγονός ότι οι άγιοι την φθαρτή φύση τους, με την συνεργία του Αγίου Πνεύματος την μετέβαλαν και την μεταμόρφωσαν σε σχέση με την Αιτιώδη αρχή, με τον Τριαδικό Θεό, είναι αυτό, που τους αθανατίζει κατά χάριν, τους κάνει αγίους δηλαδή μέλη της βασιλείας Του Θεού.
«Αν ρωτήσει κανείς τυχαία τους ανθρώπους στον δρόμο τι αποτελεί κατά τη γνώμη τους «αγιότητα», η απάντηση που θα λάβει κατά κανόνα είναι περίπου η εξής: άγιος είναι εκείνος που δεν κάνει αμαρτίες, που τηρεί τον νόμο του Θεού, είναι ηθικός από κάθε άποψη, με μια φράση: «δεν αμαρτάνει». Σε ορισμένες περιπτώσεις στην έννοια της αγιότητας προστίθεται ένα στοιχείο και με χροιά μυστικισμού, σύμφωνα με την όποια άγιος είναι εκείνος που έχει εσωτερικά βιώματα, επικοινωνεί με το «θείον», περιέρχεται σε έκσταση και βλέπει πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, με λίγα λόγια ζει υπερφυσικές καταστάσεις και ενεργεί υπερφυσικές πράξεις. Έτσι η έννοια της αγιότητας φαίνεται να συνδέεται στη σκέψη των ανθρώπων με κριτήρια ηθικολογικά και ψυχολογικά. Όσο πιο ενάρετος είναι κανείς, τόσο πιο άγιος είναι. Και όσο πιο χαρισματικός είναι κάποιος και επιδεικνύει ικανότητες που δεν τις έχουν συνήθως οι άνθρωποι (όπως να διαβάζει τη σκέψη μας, να προβλέπει το μέλλον μας κ.λπ.), τόσο περισσότερο μας κάνει να τον θεωρούμε «άγιο». Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: όταν διαπιστώσουμε κάποιο ελάττωμα στον χαρακτήρα ή τη συμπεριφορά κάποιου (ότι τρώει πολύ, θυμώνει κ.λπ.), τότε τον διαγράφουμε από τους «αγίους». Ή αν δεν εκδηλώσει υπερφυσικές ικανότητες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας ξενίζει και η σκέψη ακόμη ότι θα μπορούσε κάποιος να είναι άγιος.»

Από όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι δεν φταίει ο κ………………………… για όλη αυτή την αναστάτωση. Αυτός ποτέ δεν είπε, πιστέψτε σε εμένα. Ήταν και είναι μια απλή ψυχή που παλεύει όπως παλεύουμε όλοι μας. Εμείς τον κάναμε ήρωα και άγιο, γιατί το είχαμε ανάγκη. Γιατί εξυπηρετούσε τις ανάγκες του ψυχισμού μας. Γιατί θέλουμε ακόμα και την σχέση μας με τον Θεό να την ελέγχει το Εγώ μας, να μην είναι σχέση, περιπέτεια, τίποτε βέβ αιο και σταθερό. Θέλουμε να ελέγχουμε την σωτηρία μας. Να είμαστε βέβαιοι. Το εγώ δεν αντέχει, το ίσως, το μπορεί, το να δούμε, αλλά θέλει εγγυήσεις, έλεγχο σιγουριά. Δεν έχουμε μάθει τι πραγματικά σημαίνει σχέση με τον Θεό. Πίστη σε Εκείνον. Μάθαμε να μην εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Θεό, αλλά να θέλουμε πνευματικά δεκανίκια στην πορεία προς Αυτόν. Να μετατρέπουμε τα σχετικά σε απόλυτα και τα απόλυτα σε σχετικά. Να χανόμαστε μεταξύ της αλήθειας και του ψεύδους που φαντασιωνόμαστε. Και κυρίως να μην χαιρόμαστε όταν γκρεμίζονται τα ψευδοείδωλα του εγώ μας. Και όμως τότε ξεκινάει η αληθινή σχέση. Όταν σπάσουν όλα τα δεκανίκια και τα ψέματα της ζωής μας.

π.Λίβυος

"Περί διακρίσεως λογισμών και παθών και αρετών" Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος


"Μερικές φορές, καθώς αντλούσαμε νερό από τις πηγές, αντλήσαμε μαζί με αυτό, χωρίς να το καταλάβωμε, και έναν βάτραχο. Παρόμοια πολλές φορές, καθώς καλλιεργούμε τις αρετές, υπηρετούμε και τις κακίες πού χωρίς να φαίνωνται είναι συμπεπλεγμένες μαζί τους.

Επί παραδείγματι: Με την φιλοξενία συμπλέκεται η γαστριμαργία, με την αγάπη η πορνεία, με την διάκρισι η δεινότης, με την φρόνησι η πονηρία, με την πραότητα η υπουλότης και η νωθρότης και η οκνηρία και η αντιλογία και η ιδιορρυθμία και η ανυπακοή. Με την σιωπή η διδασκαλική υπεροψία, με την χαρά η οίησις, με την ελπίδα η οκνηρία, με την αγάπη πάλι η κατάκρισις, με την ησυχία η ακηδία και η οκνηρία, με την αγνότητα η πικρή συμπεριφορά, με την ταπεινοφροσύνη η παρρησία.

Σε όλα δε αυτά ακολουθεί ωσάν κοινό κολλύριο, ή μάλλον δηλητήριο, η κενοδοξία".

Σχόλια:

Όσο αγώνα χρειάζεται ο άνθρωπος που είναι δεσμευμένος μέσα στην κακία του για να ελευθερωθεί και να ολοκληρωθεί, άλλο τόσο χρειάζεται και εκείνος ο οποίος είναι "δεσμευμένος" στην καλοσύνη του.

Και οι δύο είναι φυλακισμένοι σε φρικτή φυλακή. Στα κοινά δεσμωτήρια του Εγώ, της αυτοεικόνας, της φιλαυτίας.

Εκείνος που μισεί ή μνησικακεί, δηλαδή θυμάται και διατηρεί το μίσος και την εμπάθεια του ,την εκδικητικότητα του για ένα πρόσωπο, σαπίζει στα βαθύτερα σωθικά της υπάρξεως του. Μαραζώνει πνευματικά αλλά και σωματικά παρουσιάζοντας πολλές μορφές ασθενειών.

Ο έτερος που εξασκεί και υπηρετεί την αυτοεικόνα του. Που η καλοσύνη του, οι όμορφοι τρόποι του, το καλό σενάριο κοινωνικής διαγωγής είναι δομημένα στην υπηρεσία της εικόνας του, του προφίλ του, του ατομικού του μύθου, οδηγείται στον πνευματικό αυτισμό, στον υποσιτισμό της υπάρξεως και συγχρόνως μετατρέπεται σε πηγή και φορέα ποικίλων ασθενειών, όπως άγχος, διαταραχή πανικού, κατάθλιψη, εντερικών ενοχλήσεων παχυσαρκίας ή το αντίθετο, αρτηριακής πιέσεως, καρδιοπάθειας κ.α πολλών. Έτσι ώστε να υποστασιοποιείται ο λόγος του Αγίου Ιακώβου ότι '' 13Kανένας να μη λέει όταν πειράζεται: Aπό το Θεό, γιατί ο Θεός δεν είναι δέκτης κακών πειρασμών, κι επομένως δε βάζει αυτός σε πειρασμό κανέναν. 14 Aπεναντίας, ο καθένας μπαίνει σε πειρασμό από τη δική του επιθυμία που τον ξελογιάζει και τον ρίχνει στην παγίδα. 15Kατόπιν η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία. Kι όταν η αμαρτία διαπραχθεί πια, γεννάει το θάνατο. " (Ιακ. 1/α/13-15).

Έτσι κατά τον Αγιο Ιωάννη της Κλίμακος, το χαμόγελο δεν είναι πάντα χαμόγελο, το φιλί δε είναι πάντα φιλί, η ευχή δεν είναι πάντα ευχή και το ψέμα συμπλέκεται με την αλήθεια όπως ο δύτης στο θάνατο με ένα φύκι για βραχιόλι.

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα που μέσα στην ελευθερία του, στο προσωπικό του μυστήριο, μπορεί να μετατρέψει τα πιο άγια πράγματα σε βέβηλα, τα πιο ιερά σε βρώμικα, τον παράδεισο σε κόλαση. Είναι εκείνος που μπορεί να γίνει σατανάς επειδή ακριβώς μπορεί να γίνει άγιος.


ΠΗΓΗ:π. Λίβυος: plibyos.blogspot.

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΗΣΩΝ


O Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα χοροστατήσει σε ναούς της Πόλεως κατά το ακόλουθο πρόγραμμα:

Aύριο 7/8: Παρακλητικός Κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Κοινότητος Σθένης.

Την Κυριακή 9/8: Παρακλητικός Κανόνας στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Κοινότητος Μπογιατζήκιοϊ.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Εθελοντική αιμοδοσία αύριο στην πόλη μας



Ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Αγρινίου διοργανώνει αύριο, Ομαδική Εθελοντική Αιμοδοσία από ώρα 8:00 το πρωί μέχρι 14.30 το μεσημέρι στο Δημαρχείο Αγρινίου."Καλούμε όλους τους Εθελοντές Αιμοδότες αλλά και όλους τους συμπολίτες μας να έρθουν, να προσφέρουν μια φιάλη αίμα"αναφέρει στο δελτίο τύπου που εξέδωσε.ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟ ΑΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ.

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΑ ΚΡΕΜΑΣΤΑ


Την Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009 στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Χριστού τής αγαπητής γερόντισσας Σωτηρίας Αποστολοπούλου, στα Κρεμαστά Αγρινίου θα ψαλλεί ο Ορθρος της Εορτής καιΠανηγυρική Θεία Λειτουργία υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ευρίπου πατρός Βασιλείου.ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ!

Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Λόγος "εις την Θείαν Mεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού"


Εορτάζουμε τη σεπτή μεταμόρφωση του Χριστού και ο λόγος μας είναι για το φως. Το ευαγγελικό κείμενο λέγει: <<Έπειτα από έξι ημέρες παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρο και Ιάκωβο και Ιωάννη και τους ανεβάζει ιδιαιτέρως σε υψηλό όρος και μεταμορφώθηκε εμπρός τους και έλαμψε το πρόσωπό του σαν ο ήλιος>>. Μετά από ποιά μέρα αριθμεί τις έξι; Έπειτα από εκείνη που ο Κύριος διδάσκοντας τους μαθητές του, έλεγε ότι πρόκειται να έλθει ο Υιός του ανθρώπου μέσα στη δόξα του Πατέρα του. Δόξα του Πατρός και βασιλεία του καλεί εδώ το φως της μεταμορφώσεώς του. Αυτό εκθέτει σαφέστερα και ο ευαγγελιστής Λουκάς όταν λέγει: <<πέρασαν από αυτούς τους λόγους οκτώ περίπου μέρες, τότε αφού παρέλαβε τον Πέτρο και τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, ανέβηκε στο όρος για να προσευχηθεί και καθώς προσευχόταν, το είδος του προσώπου του έγινε διαφορετικό και τα ενδύματά του άστραψαν από λευκότητα>>.
Πως όμως ο μεν ένας ευαγγελιστής είπε οκτώ τις ημέρες και ο άλλος μετά έξι μερες; Πάνω στο όρος ήσαν οκτώ και φαίνονταν έξι. Πρώτα οι τρείς απόστολοι που ανέβηκαν μαζί με τον Ιησού και είδαν εκεί να ομιλούν μαζί του και ο Μωϋσής και ο Ηλίας. Αυτοί οι έξι ήταν φανερά, αλλά συνυπήρχαν αοράτως μαζί με τον Ιησού ο Πατέρας και το ʼγιο Πνεύμα.
Ο Λουκάς είπε οκτώ μέρες όχι διαφωνώντας προς εκείνον που είπε έπειτα από έξι μέρες, αλλά συμπεριλαμβάνοντας και την ημέρα κατά την οποία ειπώθηκαν οι λόγοι εκείνοι και την ημέρα που μεταμορφώθηκε ο Κύριος. Η πρόθεση "μετά" που δηλώνει την επόμενη, παραλείφθηκε από τον ευαγγελιστή Λουκά και έτσι συμφωνεί με το Ματθαίο που μιλά ότι πέρασαν οκτώ περίπου μέρες και δεν υπάρχει καμμιά διαφορά.
Αλλά με τη φαινομενική διαφωνία μεταξύ τους μας υποδηλώνουν και κάτι άλλο μεγάλο και μυστικό. Το μέγα θέαμα του φωτός της μεταμορφώσεως του Κυρίου είναι το μυστήριο της ογδόης μέρας, δηλαδή του μέλλοντος αιώνος, που αναφαίνεται μετά τη κατάπαυση του κόσμου που έγινε σε έξι μέρες και την υπέρβαση της αισθήσεώς μας που ενεργεί εξαδικώς. Πέντε αισθήσεις έχουμε, προστιθέμενος δε σε αυτές ο κατ' αίσθηση προφορικός λόγος καθιστά εξαδική την ενέργεια της αισθήσεώς μας.
<<Υπάρχουν μερικοί εδώ που δεν θα γευθούν θάνατο μέχρι να δουν τη βασιλεία του Θεού να έχει έλθει εν δυνάμει>>. Παντού είναι ο βασιλεύς του παντός, αλλά φανερώνεται με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος, όχι σε κάθε τυχόντα, αλλά στους ευρισκομένους μαζί με το Κύριο, στους στηριγμένους στη πίστη σαν του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη.
Όταν έφθασε λοιπόν η ογδόη μέρα ανέβηκε στο όρος να προσευχηθεί, όπως έκανε πάντα ο Κύριος και απομακρύνετο ακόμη και από τους μαθητές του. Τώρα όμως που πλησίαζε το σωτηριώδες πάθος, παρέλαβε τους τρεις που υπερείχαν από τους άλλους και μεταμορφώθηκε εμπρός τους, ενώ αυτοί έβλεπαν.
Τι σημαίνει μεταμορφώθηκε; ʼνοιξε, λέγει ο Χρυσόστομος, λίγο από τη Θεότητά του, ενω προσευχόταν και έλαμψε σαν ήλιος. Σαν ήλιος είπε ο ευαγγελιστής γιά να μη νομίσουμε αισθητό αυτό το φως. Γιατί αυτό το φως είναι της Θεότητος και είναι άκτιστο. Ο Χριστός μεταμορφώθηκε, όχι προσλαμβάνοντας ό,τι δεν ήταν, αλλά φανερώνοντας στους μαθητές του ό,τι ήταν, αφού τους άνοιξε τα μάτια και από τυφλούς τους κατέστησε βλέποντας. Επομένως αυτό το φως δεν είναι αισθητό, αλλά με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος μετασκευάσθηκαν τα μάτια τους, μεταμορφώθηκαν εκείνοι.
Έλαμψε το πρόσωπο του Χριστού σαν ήλιος και τα ιμάτιά του έγιναν λευκά σαν φως, ο δε Μάρκος λέγει ότι ήταν <<στιλπνά και λευκά σαν χιόνι>>. Έδειξε με αυτά ποιές είναι οι στολές της δόξης που θα φορέσουν κατά τον μέλλοντα αιώνα όσοι προσεγγίσουν το Θεό.
Και <<ιδού, φωτεινή νεφέλη τους επεσκίασε>>. Εδώ το ίδιο πράγμα είναι και φως και σκότος που από υπεροχική λαμπρότητα επισκιάζει.
Από υπερβολική λαμπρότητα ο Χριστός τώρα έμενε αόρατος από τους οφθαλμούς των αποστόλων, σαν να εισήλθε σε φωτεινή νεφέλη. Αλλά και φωνή ακούσθηκε από τη νεφέλη. <<Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός στον οποίο ευδόκησα, αυτόν να ακούετε>>. Είναι η ίδια φωνή που ακούσθηκε στον Ιορδάνη κατά την βάπτισή Του.
Οι μαθητές τότε έπεσαν κατά πρόσωπο, όχι εξ αιτίας της φωνής, όπως λένε οι πατέρες, αλλά για τη μετατροπή και το υπερφυές του φωτός.
Αυτού του φωτός μετέχουν και οι άγγελοι και οι άγιοι. Αλλά ο Πατήρ και ο Υιός έχουν αυτή τη δόξα και τη βασιλεία φυσικώς, οι δε άγιοι άγγελοι και άνθρωποι την αποκτούν κατά χάρη, δεχόμενοι από εκεί την έλλαμψη.
Μαζί Του επίσης φάνηκαν και ο Μωϋσής με τον Ηλία. Ο Μωϋσής μάλιστα φάνηκε κοινωνός της θεϊκής δόξας όχι μόνο τώρα στο Θαβώριο, αλλά και τότε που τόσο πολύ δοξάσθηκε στο πρόσωπο, ώστε να μη μπορούν να ατενίσουν προς αυτόν οι υιοί του Ισραήλ. Ο Μωϋσής όμως υπέστη τη μεταμόρφωση τότε, δεν την ενήργησε, εδώ ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, είχε μόνος του τη λαμπρότητα εκείνη.
Αυτό το θείο φως δίνεται με μέτρο, μεριζόμενο αμερίστως ανάλογα με την αξία των δεχομένων. Βλέπουμε ότι έλαμψαν τα ιμάτια του Χριστού, αλλά όχι και του Μωϋσή και Ηλία. Αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές μέρος του φωτός εκείνου είδαν, μέρος δε δεν μπόρεσαν να ατενίσουν.
Ο Κύριος καθήμενος από τα δεξιά της μεγαλωσύνης θεοπρεπώς, αφήνει προς εμάς τούτη τη φωνή σαν από πολύ μακρυά. Όποιος θέλει να παραστεί σε αυτή τη δόξα, ας μιμήται κατά το δυνατό και ας βαδίζει τη οδό και τη πολιτεία που υπέδειξα εγώ πάνω στη γη.
Αφού αποβάλουμε τους δερμάτινους χιτώνες, που λόγω της παραβάσεως έχομε ενδυθεί, τα γεώδη και σαρκικά φρονήματα, ας σταθούμε σε αγία γη, αποδεικνύοντας ο καθένας αγία τη γη του δια της αρετής και της προς το Θεό ανατάσεως, έτσι ώστε να λάβωμε παρρησία να φωτισθούμε και φωτιζόμενοι να συμβιώσουμε αιώνια προς δόξα της τρισήλιας και μοναρχικωτάτης λαμπρότητος, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

Πηγή: Απόσπασμα από: ΠΑΤΕΡ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΓΡΗΓ.ΠΑΛΑΜΑΣ"Τ.10

Η Μεταμόρφωση του Χριστού


Η Μεταμόρφωση του Χριστού επάνω στο όρος Θαβώρ έγινε λίγο προ του Πάθους Του, και συγκεκριμένα σαράντα ημέρες πριν πάθει και σταυρωθεί. Άλλωστε, ο σκοπός της Μεταμορφώσεως ήταν να στηριχθούν οι Μαθητές στην πίστη ότι αυτός είναι ο Υιός του Θεού και να μη κλονισθούν για όσα θα έβλεπαν τις ημέρες εκείνες. Στα τροπάρια της Εκκλησίας φαίνεται αυτή η αλήθεια.Σε ένα ψάλλουμε: «Προ του τιμίου σταυρού σου και του πάθους, λαβών ους προέκρινας των ιερών μαθητών προς το Θαβώριον Δέσποτα, ανήλθες όρος». Και στο Κοντάκιο της εορτής λέγεται: «...ίνα όταν σε ίδωσιν σταυρούμενον το μεν πάθος νοήσωσιν εκούσιον τω δε κόσμω κηρύξωσιν ότι συ υπάρχεις αληθώς του Πατρός το απαύγασμα».

Επομένως, κανονικά η Μεταμόρφωση του Χριστού έπρεπε να εορτάζεται τον μήνα Μάρτιο, ανάλογα με το πότε εορτάζεται κάθε χρόνο το Πάσχα. Επειδή, όμως, ο χρόνος αυτός συμπίπτει με την περίοδο της Τεσσαρακοστής και δεν θα μπορούσε να εορτασθεί πανηγυρικά, γι' αυτό η εορτή μεταφέρθηκε την 6ην Αυγούστου. Η ημερομηνία αυτή δεν είναι τυχαία, αφού προηγείται σαράντα ημέρες από την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβίου), η οποία είναι σαν την Μ. Παρασκευή.

Τα γεγονότα της εορτής διασώζονται και από τους τρεις λεγομένους συνοπτικούς Ευαγγελιστές, γιατί η Μεταμόρφωση αποτελεί κεντρικό γεγονός στην ζωή του Χριστού και περικλείει πολλά θεολογικά μηνύματα. (Ματθ. ιζ', 1-8, Μαρκ. θ', 2-8, Λουκ. θ', 28-36).[...]



Η λέξη μεταμόρφωση δηλώνει την αλλαγή της μορφής. Δηλαδή σε μια συγκεκριμένη στιγμή ο Χριστός αποκάλυψε αυτό που κρυπτόταν, φανέρωσε την δόξα της θεότητος, με την οποία ήταν ενωμένη η ανθρώπινη φύση από την στιγμή της συλλήψεως στην κοιλία της Θεοτόκου. Ο Χριστός με την μεγάλη Του φιλανθρωπία κάλυπτε αυτό που είχε πάντοτε, ώστε να μη «καούν» οι Μαθητές, λόγω της ακαταλληλότητός τους, επειδή δεν είχαν ακόμη προετοιμασθεί.

Ο Χριστός εκείνη την ώρα μεταμορφώθηκε, «ουχ ο ουκ ην προσλαβόμενος, ουδέ εις όπερ ουκ ην μεταβαλόμενος, αλλ' όπερ ην τοις οικείους μαθηταίς εκφαινόμενος» (αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός). Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός δεν προσέλαβε κάτι που δεν είχε, ούτε μεταβλήθηκε σε κάτι που δεν ήταν, αλλά φανέρωσε στους Μαθητές Του αυτό που ήταν. Ουσιαστικά όταν κάνουμε λόγο για Μεταμόρφωση εννοούμε ότι έδειξε την δόξα της θεότητός Του, που την κρατούσε αφανή στο φαινόμενο σώμα, επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να την αντικρύσουν.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα πει ότι ο Χριστός δεν έδειξε ολόκληρη την θεότητα, αλλά μια μικρή ενέργειά της. Και αυτό ο έκανε αφ' ενός μεν για να πληροφορήσει για το ποια είναι η θεϊκή δόξα της Βασιλείας, αφ' ετέρου δε από φιλανθρωπία, ώστε να μη χάσουν και την ζωή τους ακόμη, βλέποντας ολόκληρη την δόξα της θεότητος. Γι' αυτό, το μυστήριο της Μεταμορφώσεως είναι και αποκάλυψη της Βασιλείας, αλλά και έκφραση της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού.

Γίνεται λόγος στα λειτουργικά κείμενα ότι κατά την Μεταμόρφωση ο Χριστός θεούργησε την ανθρώπινη φύση που προσέλαβε. Αυτό, όμως, λέγεται με μια ορισμένη έννοια και δεν σημαίνει ότι τότε μόνο θεουργήθηκε η ανθρώπινη φύση. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό η ανθρώπινη φύση θεουργήθηκε, δηλαδή θεώθηκε, από την υποστατική ένωση και κοινωνία με τον Θεό Λόγο, που έγινε από την στιγμή της συλλήψεώς Του στην κοιλία της Θεοτόκου, την ημέρα του Ευαγγελισμού. Τότε, η θεότητα θέωσε την ανθρώπινη φύση, ενώ η ανθρώπινη φύση θεώθηκε (άγ. Γρηγόριος Θεολόγος). Κατά την Μεταμόρφωση του Χριστού φανερώθηκε στους Μαθητάς αυτή η θεουργηθείσα ανθρώπινη φύση από την πρόσληψή της από τον Θεό Λόγο. Προηγουμένως ήταν άγνωστη, τώρα έγινε φανερά. Με αυτήν την έννοια γίνεται λόγος σε μερικά τροπάρια για θεουργία της ανθρώπινης φύσεως κατά την Μεταμόρφωση.

Αυτό ακριβώς το γεγονός μάς οδηγεί στην άποψη ότι στο Θαβώρ δεν έχουμε μόνο Μεταμόρφωση, αποκάλυψη του Χριστού, αφού πραγματικά τότε έδειξε μερικές ακτίνες της θεότητός Του, αλλά και μεταμόρφωση των Μαθητών. Οι Μαθητές αξιώθηκαν να δουν την θεουργία της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, ακριβώς γιατί μεταμορφώθηκαν αυτοί οι ίδιοι. Οι Πατέρες κάνουν λόγο για εναλλαγή των Μαθητών. «Ενηλλάγησαν ουν και ούτω την την εναλλαγήν είδον» (άγ. Γρηγόριος Παλαμάς). Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει εναλλαγή, Μεταμόρφωση του Χριστού, αλλά αυτό έγινε γνωστό, γιατί υπήρξε και εναλλαγή, μεταμόρφωση των Μαθητών.

Η μεταμόρφωση των Μαθητών έγινε σε όλη τους την ψυχοσωματική ύπαρξη. Οι Μαθητές δεν είδαν το θειό φως μόνο με τον νου τους, που είναι ο οφθαλμός της ψυχής, αλλά και με αυτές τις σωματικές αισθήσεις, οι οποίες όμως προηγουμένως δυναμώθηκαν από την άκτιστη ενέργεια του Θεού και μεταμορφώθηκαν για να τον δουν. Οι σωματικοί οφθαλμοί είναι τυφλοί ως προς το φως του Θεού, επειδή οι οφθαλμοί του ανθρώπου είναι κτιστοί και δεν μπορούν ναδουν το άκτιστο Φως. Γι' αυτό και αλλοιώθηκαν από την ενέργεια του Θεού και αξιώθηκαν να δουν την δόξα του Θεού (άγ. Γρηγόριος Παλαμάς).


Η Μεταμόρφωση του Χριστού δείχνει τί ακριβώς και ποιά είναι η Εκκλησία, αλλά και ποιός είναι ο σκοπός της. Στην Εκκλησία ανήκουν οι Προφήτες και οι Απόστολοι και εκείνοι που δέχονται την αποκαλυπτική τους θεολογία και αγωνίζονται να βρίσκωνται στην ίδια προοπτική. Υπάρχουν, βέβαια, πολλοί βαθμοί μεθέξεως, αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται στο στάδιο της καθάρσεως.

Φαίνεται ακόμη και ποιός είναι ο βαθύτερος και ουσιαστικότερος σκοπός της Εκκλησίας. Και αυτός είναι να οδηγήση τον άνθρωπο στην θέωση, που είναι η όραση του ακτίστου φωτός. Όλο το έργο των ποιμένων αποβλέπει σε αυτόν τον υψηλό στόχο. Η θέωση, λοιπόν, δεν αποτελεί πολυτέλεια για την χριστιανική ζωή, αλλά είναι η μυστική εντελέχεια και ο βαθύτερος σκοπός της. Τόσο τα μυστήρια όσο και η άσκηση αποβλέπουν σε αυτήν την κατάσταση. Όταν απομονωθούν από αυτήν, τότε ειδωλοποιούνται.

Το άκτιστο φως είναι βίωση της βασιλείας του Θεού, είναι το βρώμα των επουρανίων. Παράλληλα, όμως, είναι πρόγευση των μελλόντων αγαθών. Η Μεταμόρφωση δείχνει τί είναι η Βασιλεία του Θεού και τί θα είναι η μελλοντική κατάσταση. Ο Θεάνθρωπος θα βρίσκεται στο μέσον των θεουμένων, οι οποίοι θα ευφραίνωνται από την παρουσία και την δόξα του Θεού, κατά διαφόρους βαθμούς και κατά ποικίλη μέθεξη της ακτίστου Χάριτος. Θα εφαρμοστή κατ’ αυτόν τον τρόπο ο ψαλμός του Δαυίδ: "Ο θεός έστη εν συναγωγή θεών, εν μέσω δε θεούς διακρινεί" (Ψαλμ. πα', 1). Ο Χριστός, και γενικά ο Τριαδικός Θεός, θα είναι ο κατά φύσιν Θεός, και οι άγιοι θα είναι θεοί κατά μετοχή και κατά Χάρη. Επομένως, η μέλλουσα Βασιλεία, όπως και η παρουσία μας μέσα στην Εκκλησία, δεν είναι μια συνάθροιση ευσεβών ανθρώπων, αλλά μια συναγωγή, ένας εκκλησιασμός κατά χάριν θεών, στην πραγματικότητα "θεουμένων εκ του κατά φύσιν όντος Θεού" (άγ. Συμεών Θεσσαλονίκης).


Όπως όλες οι Δεσποτικές εορτές δεν είναι μόνον απόλυτα Χριστολογικές, αλλά ανθρωπολογικές και σωτηριολογικές, το ίδιο ισχύει και με την Μεταμόρφωση του Χριστού. Ο Χριστός με την Μεταμόρφωσή Του έδειξε την θέωση της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά και την δόξα όσων θα ενωθούν με Αυτόν. Γι’ αυτό, άλλωστε, το γεγονός της Μεταμορφώσεως αποτελεί κεντρικό σημείο της σωτηριολογικής διδασκαλίας της Εκκλησίας, αφού δείχνει ποιός είναι ο σκοπός της υπάρξεως του ανθρώπου.

Για να φθάση όμως κανείς στην βίωση της δόξας της θεώσεώς του, στην μέθεξη, δηλαδή, της θεοποιού ενεργείας του Θεού, πρέπει να περάση από την κάθαρση της καρδιάς. Και αυτό γίνεται γιατί ο Χριστός φωτίζη τον άνθρωπο κατά την αναλογία της καθαρότητος της καρδιάς του. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πη χαρακτηριστικά: "Δια τούτο καθαρτέον πρώτον εαυτόν, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον". Συμβαίνει με το νοητό φως ό,τι και με το αισθητό φώς. Όπως το αισθητό φως φωτίζει τους υγιείς οφθαλμούς του σώματος, έτσι και το άκτιστο φως φωτίζει τον καθαρό νού και την λελαμπρυσμένη καρδία (άγ. Νικόδημος αγιορείτης).

Οι Πατέρες, μιλώντας για την Μεταμόρφωση του Χριστού και την μέθεξη της θείας δόξης, κάνουν λόγο για προσωπική ανάβαση στο όρος της θεοπτίας. Συνεχής είναι η κραυγή της Εκκλησίας: "λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς το φως σου το αΐδιον". Και σε μια σχετική ευχή κατά την πρώτη ώρα αισθανόμαστε την ανάγκη να παρακαλέσουμε τον Χριστό: "Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψόμεθα φως το απρόσιτον". Χρειάζεται διαρκής άνοδος και εξέλιξη. Στην Εκκλησία ομιλούμε για εξέλιξη του ανθρώπου όχι από τον πίθηκο στον άνθρωπο, αλλά από τον άνθρωπο στον Θεό. Και αυτή η εκκλησιαστική θεωρία της εξελίξεως δίνει νόημα ζωής και ικανοποιεί όλα τα εσωτερικά προβλήματα και τις υπαρξιακές ανησυχίες του ανθρώπου.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διδάσκει ότι ο Χριστός δεν φαίνεται κατά τον ίδιο τρόπο σε όλους, αλλά στους αρχαρίους φαίνεται με την μορφή του δούλου, ενώ σ’ εκείνους που ανεβαίνουν στο όρος της θεοπτίας φαίνεται "εν μορφή Θεού".

Οι τρεις Μαθητές επάνω στο Θαβώρ, μόλις είδαν την δόξα του προσώπου του Χριστού, ομολόγησαν: "Κύριε, καλόν εστιν ημάς ώδε είναι, ει θέλεις, ποιήσωμεν ώδε τρεις σκηνάς, σοί μίαν και Μωσεί μίαν και μίαν Ηλία" (Ματθ. ιζ', 4). Ερμηνεύοντας αυτήν την επιθυμία των Μαθητών, ο άγιος Μάξιμος λέγει ότι οι τρεις σκηνές είναι της πράξεως, της θεωρίας και της θεολογίας. Της πρώτης σκηνής (πράξεως) τύπος ήταν ο Ηλίας ως ανδρείος και σώφρων, της δευτέρας (θεωρίας) ο Μωϋσής ως νομοθέτης και δικαιοδότης, της τρίτης σκηνής (θεολογίας) τύπος ήταν ο Δεσπότης Χριστός, επειδή ήταν τέλειος σε όλα.

Στην ερμηνευτική αυτήν ανάλυση φαίνονται οι τρεις βαθμίδες της πνευματικής ζωής, που συνιστούν την πνευματική ανάβαση του ανθρώπου στο όρος Θαβώρ, που είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Έτσι, δεν πρόκειται για μια τοπική ανάβαση, αλλά για μια τροπική εξέλιξη. Αν δούμε προσεκτικά όλη την εκκλησιαστική ζωή, και την σωτηριολογική διδασκαλία των αγίων Πατέρων θα διαπιστώσουμε ότι γίνεται διαρκώς λόγος για τα τρία αυτά στάδια της πνευματικής ζωής, που συνιστούν διαφορετική μέθεξη της Χάριτος του Θεού από τον άνθρωπο. Αν η πνευματική ζωή δεν έχη αυτήν την αναφορά και εξέλιξη, τότε ή ειδωλοποιείται ή ηθι-κοποιείται.

Η Μεταμόρφωση του Χριστού μας δείχνει τί ακριβώς είναι η ορθόδοξη θεολογία. Από την διδασκαλία της Εκκλησίας γνωρίζουμε ότι η θεολογία δεν είναι στοχασμός και εγκεφαλικές γνώσεις, αλλά μέθεξη της θεοποιού ενεργείας, θεωρία του ακτίστου Φωτός καί, βεβαίως, θέωση του ανθρώπου. Όταν κάνουμε λόγο για θεολογία εννοούμε εμπειρία και θεοπτία.

Συμπερασματικά πρέπει να πούμε ότι η Μεταμόρφωση του Χριστού αποτελεί κεντρικό γεγονός στην ζωή του Χριστού, αλλά και βασικό σημείο στην ζωή του ανθρώπου. Γι’ αυτό δεν μπορεί να αναλυθή με καλές, ηθικές σκέψεις και συναισθηματικές εξάρσεις, αλλά μέσα στα πλαίσια της ορθοδόξου θεολογίας. Άλλωστε, ζούμε μέσα στην Εκκλησία και δεν επιδιώκουμε απλώς να γίνουμε καλοί άνθρωποι, αλλά κατά Χάριν θεοί. Σε αυτό το ύψος μας καλεί η εκκλησιαστική ζωή και η ορθόδοξη θεολογία.


ΠΗΓΗ:Από το βιβλίο
«Οι Δεσποτικές Εορτές»
Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου
Ιεροθέου

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΚΑΝΟΝΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΡΠΑΘΙΟ ΚΑΛΥΜΝΟΣ 23-30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009


Μετά την μεγάλη επιτυχία του σεμιναρίου για κανόνι στη Σύμη και κατόπιν προσκλήσεως του Δημάρχου Καλύμνου το 2ο σεμινάριο κανονιού γίνεται πραγματικότητα.
Από τις 23-30 Αυγούστου στην γοητευτική Κάλυμνο ο Μανώλης Καρπάθιος θα διδάξει τις σύγχρονες τεχνικές του οργάνου σε μουσικούς απ’όλη την Ελλάδα. Συνδιοργανωτής του σεμιναρίου είναι η Πολιτισμική Εταιρεία Σύμης του Γιάννη Μεγαλούδη πού θα παρέχει τεχνογνωσία και την εμπειρία του πρώτου σεμιναρίου.
Η αυξημένη ζήτηση για συμμετοχή δείχνει την ανοδική πορεία του οργάνου στη χώρα μας και τη δίψα του κόσμου για πηγαίες μουσικές εκφράσεις πού σχετίζονται με την αρχαιοελληνική και βυζαντινή μουσική πραγματεία.
Η τιμή συμμετοχής είναι 140€ και περιλαμβάνει την διδασκαλία και την φιλοξενία.
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Καλλιόπη Μαύρου, τηλ.6976679366 και 6979467705.
Ταπεινά ευχόμαστε στον αγαπητό φίλο Μανώλη Καρπάθιο καλή δύναμη και σύντομα και στο Αγρίνιο!Πρόκειται για εναν μεγάλο και σπουδαίο ΔΑΣΚΑΛΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟ!!! Μας τιμάει με την φιλία και την εκτιμηση του!

Τα ιερά λείψανα του Οσίου Ιωακείμ του Ιθακησίου («Παπουλάκη») από 4 έως 11 Αυγούστου στη Λευκάδα


Η Ιερά Μητρόπολις Λευκάδος & Ιθάκης ανακοινώνει στον ευσεβή λαό και τους επισκέπτες της Λευκάδας και του Μεγανησίου ότι, συν Θεώ, από 4 έως 11 Αυγούστου 2009 θα μεταφερθούν στα νησιά αυτά για ευλογία των πιστών και αγιασμό τα χαριτόβρυτα λείψανα του Οσίου Πατρός ημών Ιωακείμ του Ιθακησίου, του κοινώς λεγομένου «Παπουλάκη, ο οποίος είναι γέννημα και θρέμμα της Ιθάκης.

Ποιος είναι ο Όσιος Ιωακείμ

Ο Όσιος Ιωακείμ γεννήθηκε στον οικισμό Καλύβια της Ιθάκης, το έτος 1786, από ευσεβείς γονείς και έλαβε το όνομα Ιωάννης. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια από την σκληρή μητρυιά του, όμως από μικρός ξεχώριζε από τους συνομηλίκους του για την πολλή αγάπη και τη δυνατή πίστη του στον Χριστό, την εκκλησιαστική ζωή του, τη νηστεία, την προσευχή, τη μελέτη, την αγάπη του προς όλους. Νέος, εργάστηκε ως ναυτικός. Σε κάποιο από τα ταξίδια του, έφυγε από το πλοίο και έμεινε στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, όπου εκάρη μοναχός και ονομάστηκε Ιωακείμ.

Μετά από μια εικοσαετία μοναστικής ζωής, όπου διακρίθηκε ως υπόδειγμα αρετής και πνευματικής προκοπής μεταξύ των μοναχών, κατέφυγε αρχικά στην Πελοπόννησο ως ιεραπόστολος και στη συνέχεια, επέστρεψε στην αγγλοκρατούμενη πατρίδα του, Ιθάκη, όπου για σαράντα περίπου χρόνια, πηγαίνοντας ακούραστος σε κάθε χωριό και κάθε σπίτι του νησιού, διδάσκει το λόγο του Θεού, βοηθά τους απόρους, χτίζει εκκλησίες (μεταξύ αυτών τον Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου στο Σπαρτοχώρι Μεγανησίου), ενημερώνει και ελέγχει τους κατοίκους για θέματα πίστεως. Ζώντας ο ίδιος με μεγάλη άσκηση και σε εκούσια φτώχεια, αποτελεί το στήριγμα, την παρηγοριά, την ελπίδα όλων των κατοίκων της Ιθάκης. Για την μεγάλη του αρετή και την υψοποιό ταπείνωσή του, ο Θεός τον προίκισε με πολλά χαρίσματα (προορατικό, διορατικό, ιαματικό κ.ά.), με σκοπό τη μετάνοια και την ψυχική σωτηρία των ανθρώπων. Για αυτό και στις καρδιές και συνειδήσεις των ντόπιων ανέκαθεν ο «Παπουλάκης» ήταν ο Άγιός τους. Ο Όσιος Ιωακείμ εκοιμήθη στις 2 Μαρτίου 1868 και ετάφη πίσω από τον Ι Ν. Αγίας Βαρβάρας, στον Σταυρό Ιθάκης. Η ανακομιδή των λειψάνων του πραγματοποιήθηκε στις 23 Μαίου 1992 και η αγιότητά του διακηρύχθηκε επίσημα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1998. Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 23 Μαΐου, ημέρα της ανακομιδής των ιερών λειψάνων του.

Το πρόγραμμα

Τα λείψανα του Οσίου Ιωακείμ θα αφιχθούν στην πόλη της Λευκάδος το απόγευμα της Τρίτης, 4 Αυγούστου 2009 και ώρα 7 μ.μ. στην προκυμαία της πόλεως. Ακολούθως θα σχηματισθεί, μέσω της Κεντρικής Αγοράς, λιτανευτική πομπή μέχρι τον Ι. Ναό του Αγίου Νικολάου, όπου και θα παραμείνουν μέχρι το απόγευμα της Παρασκευής, 7 Αυγούστου.

Την Παρασκευή, 7 Αυγούστου 2009 και ώρα 7.30 μ.μ. τα ιερά λείψανα θα μεταφερθούν στο Νυδρί. Η υποδοχή θα γίνει στην είσοδο της κωμοπόλεως (στη γέφυρα του Δημοσαρίου) και θα αποτεθούν στον Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής.

Την Κυριακή, 9 Αυγούστου 2009 θα αναχωρήσουν για το Βαθύ Μεγανησίου, όπου θα γίνουν δεκτά την 12η μεσημβρινή. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ώρα 8 μ.μ., θα αφιχθούν στο Κατωμέρι και το απόγευμα της Δευτέρας, 10 Αυγούστου και ώρα 7.30 μ.μ. θα γίνουν δεκτά στο Σπαρτοχώρι.

Τα ιερά λείψανα θα αναχωρήσουν από το λιμάνι «Σπήλια» Σπαρτοχωρίου για να επιστραφούν στην Ιθάκη το πρωί της Τρίτης, 11 Αυγούστου και ώρα 11 π.μ.

Κατά την παραμονή των ιερών λειψάνων στην πόλη της Λευκάδος, στο Νυδρί και στα χωριά του Μεγανησίου έχει προγραμματισθεί να τελούνται καθημερινά Θείες Λειτουργίες, Παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Όσιο Ιωακείμ και άλλες ι. ακολουθίες.

Προσκαλούνται όλοι οι ευσεβείς Χριστιανοί να συμμετάσχουν στις ως άνω λατρευτικές εκδηλώσεις και να τιμήσουν το νεοφανή αυτόν Άγιο της Εκκλησίας μας, ζητώντας τις προσευχές και τις προς Θεόν μεσιτείες του.

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

"Παρθενώνας, Εκκλησία και διανοούμενοι": Γράφει:Ο Δημήτριος Δ. Τριανταφυλλόπουλος Τ. Καθηγητής Βυζαντινής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Κύπρου


Στον πρόσφατο "πόλεμο" που ξέσπασε άλλη μια φορά κατά της Ελλαδικής
Εκκλησίας με αφορμή (μάλλον διαφανές πρόσχημα) την περικοπή σκηνής από το
ντοκυμανταίρ του Κώστα Γαβρά για το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως, η οποία φέρεται
ότι έγινε κατ’ εντολή της Εκκλησίας, θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω μερικά
πράγματα υπό ιστορικο-αρχαιολογικό πρίσμα. Αρχίζω από την Εκκλησία.

Ποια πρέπει να είναι η στάση της απέναντι σε ό,τι διαφωνεί; Όχι, βέβαια, η
επιβολή φίμωσης, λογοκρισίας: δέν σώζει τίποτε έτσι! Οι αφορισμοί κατά του
Λασκαράτου, του Ροΐδη, του Καζαντζάκη (αν υπήρξε ποτέ τέτοιος) και οι
μαγκουροφορίες για τα καρναβάλια ή για αντιχριστιανικά φιλμ ασφαλώς δεν
ωφέλησαν κανένα. Οφείλει να εκφέρει τον λόγο της με σύνεση, γνώση, διάκριση
και αγάπη. Ρόλος της Εκκλησίας είναι να σώζει μαρτυρώντας, με διπλή Εννοια:
της μαρτυρίας και του θυσιαστικού μαρτυρίου. Οφείλει να αρνείται σταθερά τον
πειρασμό της άσκησης κοσμικής εξουσίας. Και ας θυμάται ότι ενίοτε, σε
παρόμοιες περιπτώσεις, πολύ εύγλωττα ο Ιησούς εσιώπα, όχι από αδυναμία αλλά
από επίγνωση των ανθρωπίνων.

Από την άλλη, δεν υπήρξε μέχρι σήμερα επίσημη ανακοίνωση συνοδική ή του
Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, γνωστού για τη σύνεση, την ανθρωπιστική παιδεία
και την αρχαιολογική καλλιέργειά του. Η Εκκλησία, ως σύνολο, δεν επιτρέπεται
να χρεωθεί τυχόν μεμονωμένες απόψεις ή ενέργειες οποιουδήποτε ιερωμένου, αν
αυτές δέν φέρουν σφραγίδα συνοδικότητας.

Έρχομαι στην άλλη πλευρά. Για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή μου δεν
είδα το επίμαχο φιλμ και βασίζομαι σε ό,τι διάβασα. Ως μέσος πολίτης ωστόσο
διερωτώμαι: Ποιος έδωσε το σενάριο στον κ. Γαβρά, αξιοσέβαστο σκηνοθέτη και
διανοούμενο αλλά όχι ιστορικό μήτε αρχαιολόγο; Ποιες πηγές χρησιμοποιήθηκαν,
ποιοι ήσαν οι επιστημονικοί σύμβουλοι για την ιστορία του Παρθενώνα στον
Μεσαίωνα; Ποιές είναι οι δικές του θέσεις, γενικότερα, απέναντι στην
Εκκλησία της πατρίδας του; Με ποιους όρους υπεγράφη τυχόν συμβόλαιο με το
Υπουργείο Πολιτισμού; Και τέλος, ποια είναι τα ιστορικά τεκμήρια της
επιχειρηματολογίας των επιθέσεων εναντίον της Εκκλησίας στη συγκεκριμένη
περίπτωση; Κανένα δεν έχει ακουστεί, αν δεν κάνω λάθος, εκτός από συνήθη,
δημοσιογραφικά αναμασήματα και προχειρόλογες κατηγορίες κατά της
"αντιδραστικής" Εκκλησίας.

Παρακάτω παραθέτω μερικά στοιχειώδη ιστορικά και αρχαιολογικά δεδομένα για
τον Παρθενώνα στα βυζαντινά και μεσαιωνικά χρόνια με βάση κυρίως νεώτερη,
αξιόπιστη βιβλιογραφία.



Α) Ιστορικά δεδομένα

Ο Χριστιανισμός εισχώρησε νωρίς στην Αθήνα (κήρυγμα Αποστόλου Παύλου, 1ος
αι. μ.Χ.) αλλά η παλαιά εθνική (: ειδωλολατρική) ζωή κράτησε ακμαία έως και
τον 5ο αι. Έτσι εξηγούνται τρία αναντίρρητα γεγονότα: Πρώτον, ότι οι
Χριστιανοί έως τον 6ο αιώνα χτίζουν πενιχρούς ναούς κυρίως σε ?πόκεντρα
μέρη, μακριά από το επίσημο κέντρο (Αγορά, Ακρόπολη). Δεύτερον, εδώ
ανδρώνεται μια σειρά απολογητών του Χριστιανισμού, πριν ακόμη ο τελευταίος
αναγνωριστεί ως επίσημη θρησκεία, που αντικρούουν τους εθνικούς αλλά και
συνυπάρχουν μαζί τους, όπως οι Κοδράτος, Αθηναγόρας, πιθανόν και οι
Αριστείδης και Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Τρίτον, παρουσιάζεται και στην Αθήνα
σειρά μαρτύρων της πίστης (επίσκοπος Πόπλιος, Κοδράτος, Δαρεία, Λεωνίδης κ.
ά.), πράγμα που δείχνει ότι υπήρξε φανατισμός των ειδωλολατρών αλλά σε
μικρότερο βαθμό σε σύγκριση με άλλα μέρη. Αργότερα, όταν κοπάσουν οι διωγμοί
κατά των Χριστιανών, σπουδάζουν εδώ τα κλασικά γράμματα επιφανείς πατέρες,
όπως οι άγιοι Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, Μέγας Βασίλειος και άλλοι. Η πόλη
προμηθεύει λόγιες ηγεμονίδες και αυτοκράτειρες στη Βασιλεύουσα
(Αθηναΐς-Ευδοκία, Ειρήνη, Θεοφανώ). Στις παραμονές της φραγκικής άλωσης ο
μητροπολίτης της, λόγιος Μιχαήλ Χωνιάτης μνημονεύει του αρχαίου κάλλους της.

Στον Ιουστινιανό προσάπτεται, ευκαίρως-ακαίρως, η κατηγορία του κλεισίματος
της Ακαδημίας (529 μ.Χ.) και η φυγή των τελευταίων επτά φιλοσόφων στην
Περσία. Σοβαρές σύγχρονες έρευνες μιλάν για ασαφή στοιχεία και για
αδιευκρίνιστες προθέσεις του αυτοκράτορα. Αρκετοί υποστηρίζουν πως το
κλείσιμο δεν ήταν η αιτία αλλά η διαπιστωτική πράξη της παρακμής της
Ακαδημίας ως εθνικής, που πιθανόν συνέχισε υπό Χριστιανούς διδασκάλους.

Καμιά ιστορική μαρτυρία δεν διαθέτουμε για ηθελημένη, βίαιη καταστροφή
εθνικών ιερών στην Αθήνα από τους Χριστιανούς σε ολόκληρη τη
χριστιανική-βυζαντινή περίοδο (δηλαδή έως τα τέλη του 12ου αι.). Εάν
πράγματι ο Παρθενώνας πυρπολήθηκε από το γερμανικό φύλο των Ερούλων το 267
μ.Χ., όπως υποστηρίζεται από νεώτερους ερευνητές, δεν φταίνε οι Χριστιανοί,
που τότε ήσαν ακόμη διωκόμενοι! Διερωτάται μάλιστα κανείς, πώς ο Ιουλιανός ο
Παραβάτης με το άσβεστο μίσος του κατά των Χριστιανών, που έμεινε επί μήνες
στην Αθήνα, δεν αναφέρει τίποτε σχετικό!

Βαραίνει ακόμη τους βυζαντινούς αυτοκράτορες (Μέγα Κωνσταντίνο, Θεοδόσιο),
κατά τους αντιβυζαντινούς διανοουμένους μας, το κρίμα της λαφυραγώγησης
αγαλμάτων, ιδιαίτερα του χρυσελεφάντινου της Παλλάδος Αθηνάς από τον
Παρθενώνα. Ωστόσο, πρώτον, αυτό ήταν παράδοση ήδη από την (εθνική) Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία που βαστάει δυστυχώς έως τις μέρες μας (πρβλ. Μέγα Ναπολέοντα
και αιγυπτιακές αρχαιότητες, Έλγιν, Γερμανούς και ναό Περγάμου, Ναζί,
Σοβιετικούς στην κατεχόμενη Ανατολική Γερμανία, σήμερα τις συλημένες
αρχαιότητες Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν, Βόρειας Κύπρου κλπ.). Και αν τούτο
δίκαια είναι αποκρουστικό για μας από τον Διαφωτισμό και εξής, δεν πρέπει να
μεταφέρουμε σημερινά κριτήρια σε εποχές τόσο διαφορετικές από τη δική μας!
Δεύτερον, τα αγάλματα δεν καταστράφηκαν, αλλά στόλισαν τη χριστιανική
Κωνσταντινούπολη, που μεταβλήθηκε σε απέραντο υπαίθριο μουσείο της
ειδωλολατρικής ελληνορωμαϊκής τέχνης - συνεπώς κανένας "φανατισμός
ρασοφόρων"! (Αφήνω κατά μέρος τη χονδροειδή ιστορική ανακρίβεια του κ. Γαβρά
για ρασοφορία την εποχή αυτή). Πολλά καταστράφηκαν με την πάροδο των αιώνων
αλλά και λεηλατήθηκαν από τους σταυροφόρους το 1204 (όπως λ.χ. τα λεγόμενα
"άλογα του Αγίου Μάρκου" στη Βενετία) και ο Νικήτας Χωνιάτης έγραψε
σπαρακτικό θρήνο για την απώλειά τους! Τρίτον, κατά πρόσφατες απόψεις το
άγαλμα της Αθηνάς πιθανόν κάηκε στον εμπρησμό των Ερούλων καί
αντικαταστάθηκε με καινούργιο από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη (361-363). Ό,τι
πάντως και να συνέβη, είναι αμέτοχοι του "εγκλήματος" οι "φανατικοί
ρασοφόροι"!

Υπάρχει και το περιβόητο διάταγμα του Θεοδοσίου Β? (435) για το κλείσιμο των
εθνικών ιερών, που εκλαμβάνεται ως αιτία των καταστροφών. Αλλά η μη εφαρμογή
του, ειδικά στην Αθήνα, είναι πασιφανής? πώς αλλιώς σώθηκαν ακέραια
Παρθενώνας, Ερέχθειο, Θησείο; Το έδικτο, τουλάχιστον για τον συγκεκριμένο,
τον ελλαδικό χώρο, πιθανόν να εφαρμόστηκε ως απαγόρευση των ειδωλολατρικών
τελετών μόνο.

Αν αφήσουμε κατά μέρος τη σλαβική επιδρομή (τέλη 6ου αι.), που πάντως δεν
άγγιξε την Ακρόπολη, και τη σκοτεινή στις λεπτομέρειές της επιδρομή των
Σαρακηνών (11ος 12ος αι.;), οι Φράγκοι, οι Καταλανοί και οι Φλωρεντινοί
ηγεμόνες φαίνεται ότι κατέστρεψαν ή λαφυραγώγησαν πολύ περισσότερα αρχαία
από τους Βυζαντινούς, μάλιστα με την ανέγερση ανακτόρου τους στην Ακρόπολη
(13ος αι. και εξής). Επανελήφθησαν οι καταστροφές με την πτώση στους
Οθωμανούς (1456 και εξής? ανέγερση Τζαμιού), με την τρομερή ανατίναξη του
Βενετού Μοροζίνη (1687), με τη συστηματική λεηλασία του περιβόητου Έλγιν και
του συμβούλου του ιερωμένου Hunt (1801-1810) και τέλος στην Ελληνική
Επανάσταση (γνωστό το επεισόδιο του στρατηγού Μακρυγιάννη, που έδινε βόλια
στους πολιορκημένους στην Ακρόπολη Τούρκους για να μη λιώνουν τους κίονές
της για το μολύβι τους!). Δεν χρειάζονται σχόλια στο παρανοϊκό όνειρο του
Γερμανο? Schinkel (1834) να χτίσει τα ανάκτορα του Όθωνος στην Ακρόπολη!

Αν δεχτούμε, για χάρη του διαλόγου, ως αληθινά τα περί καταστροφών στον
Παρθενώνα από "φανατικούς ρασοφόρους", γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν κατακριτέο
για την εποχή τους και τα δικά της κριτήρια; Οι ίδιοι οι αρχαίοι Αθηναίοι
ήσαν δεισιδαιμονέστεροι κατά πάντα κατά τον Απόστολο Παύλο (Πράξεις
Αποστόλων ιζ?, 22), δηλαδή τόσο ευσεβείς, ώστε ν’ ανεγείρουν βωμό ακόμα και
τω αγνώστω θεώ! Δεν ήσαν οι ίδιοι που κατέστρεψαν στην Ακρόπολη κάθε ίχνος
της μυκηναϊκής της φάσης, επομένως και ιερά της χθόνιας λατρείας που
αντικαταστάθηκε από το ολυμπιακό δωδεκάθεο, γιά νά χτίσουν τον αρχαϊκό
Παρθενώνα; (Τεκμήριά του τα εξαίσια αρχαϊκά γλυπτά στο Μουσε?ο). Δεν
εξέφρασαν έτσι την πίστη στους δικούς τους θεούς, καταδικάζοντας σε αφάνεια
τους προηγούμενους, όπως άλλωστε συνέβη σε όλο τον ελληνικό χώρο; Και ο
πεισιστράτειος Παρθενώνας δεν ισοπεδώθηκε για χάρη του περίκλειου
επιτεύγματος; Γιατί λοιπόν μόνο οι Χριστιανοί είναι "φανατικοί" και όχι και
οι αρχαίοι Έλληνες και Αθηναίοι, αν επιμένουμε να κρίνουμε μέ δύο μέτρα και
δύο σταθμά, και προπάντων με τόση προκατάληψη ο,τι χριστιανικό;


Β)Aρχαιολογικά δεδομένα


Άγνωστο είναι πότε ακριβώς μετατράπηκε σε καθεδρικό ναό της Παρθένου ο
Παρθενώνας. Το πιθανότερο είναι τον 6ο αιώνα, αλλά ήδη είχε πριν κλειστεί
για την εθνική λατρεία. Οι χριστιανικές μετατροπές αφορούσαν τη λειτουργία
τού κτίσματος ως εκκλησίας? ο αρχιτεκτονικός σκελετός έμεινε σχεδόν
ανέπαφος.

Παραμένει ωστόσο αρχαιολογικό αίνιγμα η χρονολόγηση καί η αιτία μερικής
απολάξευσης των αρχαίων μετοπών στις τρεις του πλευρές (πλην της νότιας),
πάντως αποκλείεται ο "καλογερικός, μεσαιωνικός φανατισμός", που δεν είχε
λόγο να φεισθεί καμιάς πλευράς. Αν υποτεθεί ότι κρίθηκε αρχιτεκτονικά
αναγκαίο να καταστραφούν οι μετόπες λόγω της προσθήκης του υπερώου
("γυναικωνίτη") στην τρίκλιτη παλαιοχριστιανική βασιλική, γιατί
καταστράφηκαν οι της ανατολικής πλευράς (όπου ήταν το Ιερό Βήμα, χωρίς
υπερώα βεβαίως!), έμειναν όμως ανέπαφες οι της νότιας πλευράς, όπου
εκτεινόταν το υπερώο; Προσπάθειες αρχαιολόγων, κυρίως κλασικών, να
ερμηνεύσουν "χριστιανικά" (interpretatio christiana) τις μετόπες της
ακέραιης νότιας πλευράς, δεν είναι πειστικές: ανάλογα κριτήρια γιατί δεν
ίσχυσαν και για τις άλλες πλευρές; Το αίνιγμα παραμένει αρχαιολογούμενο,
τουλάχιστον προς το παρόν.

Aπό τoν καιρό του Φερδινάνδου Gregorovius (1889), του επιφανέστερου μέχρι
σήμερα ιστορικού της μεσαιωνικής Αθήνας, έως τους συγχρόνους αρχαιολόγους,
κλασικούς καί βυζαντινολόγους, κοινή είναι η διαπίστωση όσο και αν ηχεί
παράδοξα: Η μετατροπή του Παρθενώνα σε εκκλησία είναι εκείνη που τον έσωσε
από τον αφανισμό, αντίθετα με τόσα άλλα μνημεία που δεν μετατράπηκαν σε
ναούς αλλά ερημώθηκαν φυσιολογικά ή συλήθηκε το οικοδομικό υλικό τους!
Αντίθετα από τους γαυριώντες κατά της Εκκλησίας και του Βυζαντίου
ανυποψίαστους φιλοκατήγορους, τιμή και δόξα πρέπει στους "φανατικούς
ρασοφόρους", που πράγματι διέσωσαν τον Παρθενώνα!

Ακόμη μια κοινή διαπίστωση: Στην Αθήνα, ειδικά, σώθηκαν όλα τα ονομαστά ιερά
σχεδόν άθικτα (Παρθενώνας, Ερέχθειο, Θησειο), ακριβώς γιατί μεταβλήθηκαν σε
ναούς! Εξαίρεση στάθηκε το Ασκληπιείο, που κατεδαφίστηκε λόγω των μικρών του
διαστάσεων και της ακαταλληλότητας του σχεδίου του για εκκλησία.

Ένα μάθημα από την Αθήνα και τον Παρθενώνα

Σοβαροί μελετητές, όχι πάντοτε φιλοχριστιανοί ή φιλοβυζαντινοί, έχουν
επισημάνει την επίδραση ανά τους αιώνες των αρχαίων αθηναϊκών μνημείων στις
βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες του κλεινού άστεως, στα γλυπτά τους
(ας θυμηθούμε τον μοναδικό Άγιο Ελευθέριο δίπλα στη Μητρόπολη!), στα
ψηφιδωτά του Δαφνιού, στις κατεστραμμένες πια βυζαντινές τοιχογραφίες του
ίδιου του Παρθενώνα! Με άλλα λόγια, ο αρχαίος κόσμος και το κάλλος του για
το Βυζάντιο δεν ήταν εχθρός, αλλά ένας οικείος που έπρεπε να προσληφθεί και
μεταμορφωθεί εν Χριστώ, όπως και έγινε! Η Αθήνα επί πολλούς αιώνες
φιλοξένησε, δίπλα-δίπλα, σε αρμονικές σχέσεις, εθνικούς και Χριστιανούς,
όπως φανερώνει και η Μεγάλη Παναγία στη Βιβλιοθήκη του Αδριανού! Το
ζητούμενο δεν ήταν η ρήξη, η κατατρόπωση και η εξαφάνιση του Άλλου, αλλά ο
διάλογος υπό το νέο φως, του Ευαγγελίου. Δεν υπάρχουσιν υποχθόνιαι
χριστιανικαί Αθήναι, λέγει επιγραμματικά ο Gregorovius. Ανάλογα ο Σεφέρης,
κατά το δίδαγμα που ψηλάφησε στην Κύπρο, πως ο αγώνας γινότανγια την ψυχή του ανθρώπου καθισμένη στα γόνατα
της Υπερμάχου Στρατηγού,
που είχε στα μάτια ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμιοσύνης,
εκείνου του πελάγου τον καημό σαν ήβρε το ζύγιασμα
της καλοσύνης


Επιλογή βασικής βιβλιογραφίας

-Γκιολές Ν., Η Αθήνα στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Πολεοδομική
εξέλιξη, Αθήνα 2005.
-Ευρετήριον των μεσαιωνικών μνημείων της Ελλάδος, μέρος Α?, τευχ. Α?, εν
Αθήναις 1927, 34 εξ.
-Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, 1, λήμμα "Αθήναι".
-Κορρές Μ., Μελέτη αποκαταστάσεως του Παρθενώνος ΙΙ/2, Αθήνα 1989.
-"Μέλισσα" (εκδ.), Ο Παρθενώνας και η ακτινοβολία του στα νεώτερα χρόνια,
Αθήνα 1994.
-Ξυγγόπουλος Α., "Παρθενώνος βυζαντιναί τοιχογραφίαι", Αρχαιολογική Εφημερίς
1920, 36-53.
-Ορλάνδος Α., Βρανούσης Λ., Τα χαράγματα του Παρθενώνος κλπ., Αθήναι 1973.
-Πάλλας Δ., "Η Αθήνα στα χρόνια της μετάβασης...", Επιστ. Επετηρίς Θεολογ.
Σχολής Πανεπ. Αθηνών 28 (1989) 851-930.
-Πουλημένος Γ., Από τον χριστιανικό Παρθενώνα στον Λύσανδρο Καυταντζόγλου,
Αθήνα 2006.
-Τανούλας T., Τα Προπύλαια της αθηναϊκής Ακρόπολης κατά τον Μεσαίωνα, 2
τόμοι, Αθήνα (Βιβλιοθ. Αρχαιολογ. Εταιρείας, 165) 1997.
-Τραυλός Ι., Πολεοδομική εξέλιξις των Αθηνών κλπ., Αθήναι 1960 (21993).
-Υπουργ. Πολιτισμού, Η Αθήνα από το τέλος του αρχαίου κόσμου ως την ίδρυση
του ελληνικού κράτους [κατάλογος έκθεσης], Αθήνα 1985.
-Castren P. (εκδ.), Post-Herulian Athens: Aspects of Life and Culture in
Athens, A.D. 267-529, Helsinki 1994.

-Der Neue Pauly, 2, λήμμα "Αthenai" και 13, λήμμα "Athen".

-Frantz A., Late Antiquity A.D. 267-700 (The Athenian Agora, XXIV),
Princeton N.J. 1988.

-Gregorovius F., Geschichte der Stadt Athen im Mittelalter, 2 τόμοι, Cotta
1889 (Μunchen 21980 σε 1 τόμο), [βελτιωμένη και επαυξημένη μετάφραση:
Γρηγοροβίου Φ., Ιστορία της πόλεως των Αθηνών κατά τους μέσους αιώνας κλπ.,
3 τόμοι, μετάφρ. Σπυρ. Λάμπρου, Αθήναι (Βιβλιοθήκη Μαρασλή) 1904-1906].

-Koder J., Hild F., Tabula Imperii Byzantini 1: Hellas und Thessalia, Wien
1976, λήμμα "Athenai".

-Reallexikon fur Antike und Christentum, Supplementband 1, λήμμα "Athen".

-Reallexikon zur byzantinischen Kunst, 1, λήμμα "Athen".

-The Oxford Dictionary of Byzantium, 1, Νew York-London 1991, λήμμα
"Athens".

-Travlos J., Pictorial Dictionary of Ancient Athens, London 1971

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς...


"Ουδείς προστρέχων επί σοι, κατησχυμένος από σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ’ αιτείται την χάριν, και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως".

"ΑΓΑΠΩ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ"



"Στη θεία Λειτουργία το ευχαριστείν και προσφέρειν, η ευχαριστία και η θυσία, είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε συνιστούν μια μοναδική πραγματικότητα, μια αδιαίρετη πράξη. Έτσι πρέπει να είναι απ’ αρχής μέχρι τέλους και η συνολική ανθρώπινη ζωή μας, η «Λειτουργία μετά τη Λειτουργία». Δεν μπορούμε να είμαστε αυθεντικά ευχαριστιακά ζώα, αληθινοί ιερείς της δημιουργίας, αν δεν κουβαλάμε το Σταυρό, αν δεν μετέχουμε στη θυσιαστική αυτοπροσφορά του Χριστού, του μεγάλου Αρχιερέως μας, αν δεν θυσιάσουμε με άλλα λόγια τις ζωές μας με γενναιόδωρη αγάπη, πεθαίνοντας για να μπορέσουν άλλοι να ζήσουν.

Η τέλεια αγάπη είναι η θυσιαστική αγάπη. «Να προσφέρεις τον κόσμο πίσω στον Θεό ευχαριστιακά» σημαίνει «να προσφέρεις την ίδια σου τη ζωή ως θυσία στο Θεό, για χάρη των συνανθρώπων σου». Μόνο που μια τέτοια θυσία, θα ανακαλύψουμε ότι δεν χάνουμε αλλά κερδίζουμε. Η κένωση οδηγεί στην πλήρωση, το άδειασμα του εαυτού μας οδηγεί στην πλήρωσή του. Όπως ο Κύριος μας ο ίδιος μας διαβεβαίωσε, αν απολέσουμε τη ζωή μας για χάρη Του θα την κερδίσουμε (Ματθ. 10, 39). Με τα λόγια του C.S.Lewis: «Τίποτα δε θα είναι πραγματικά δικό σου αν πρώτα δεν το παραδώσεις».

Όποια και αν είναι η επιλογή μας για τα κυρίαρχα θέματα, υπάρχει βέβαια ένα βαθύτερο στοιχείο, το οποίο είναι θεμελιώδες σε κάθε κατανόηση του ανθρώπινου προσώπου, και αυτό είναι η ποιότητα της αγάπης. Χωρίς αγάπη δεν είμαστε άνθρωποι. Στις αρχές του 17ου αιώνα, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στη φιλοσοφία, ο René Descartes επέλεξε ως εναρκτήριο σημείο την αρχή Cogito ergo sum –«Σκέφτομαι άρα υπάρχω». Θα μπορούσε ίσως καλύτερα, καθώς το ανθρώπινο ον είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ον που σκέφτεται, να έχει λάβει ως εναρκτήριο σημείο τη βεβαίωση Amo, ergo sum –«Αγαπώ, άρα υπάρχω». Με τα λόγια του πατρός Δημητρίου Staniloae: «Αν δεν με αγαπούν, αδυνατώ να κατανοήσω τον εαυτό μου». Όπως δηλώνει ο Παύλος Evdokimov, το μεγαλύτερο γεγονός ανάμεσα στον Θεό και στο ανθρώπινο πρόσωπο –και ανάμεσα σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο και ένα άλλο, μπορούμε να προσθέσουμε- είναι να αγαπά και να αγαπάται. Αν μπορούμε να κάνουμε την αγάπη το εναρκτήριο και το ακροτελεύτιο σημείο στη διδασκαλία μας για το πρόσωπο, η χριστιανική μας μαρτυρία στον 21ο αιώνα θα αποδειχθεί συνολικά δημιουργική και ζωοποιός".


ΠΗΓΗ:Kάλλιστος Ware,«H Oρθόδοξη θεολογία στον 21ο αιώνα», εκδ. Ίνδικτος

"Κίνδυνος να «σιγήσει» η φωνή της Εκκλησίας" του Νικου Παπαχρηστου, από την "Καθημερινή" της Κυριακής



Με το λουκέτο επί θύραις βρίσκονται περίπου 40 ραδιοφωνικοί σταθμοί που ανήκουν σε Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης και της Δωδεκανήσου. Ο λόγος αφορά τις προϋποθέσεις αδειοδότησης και λειτουργίας των ραδιοφωνικών σταθμών που περιλαμβάνονται στον νόμο για τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, αυτόν που ψήφισε η Βουλή το 2007 και το ενδεχόμενο να «σιγήσει» η φωνή της Εκκλησίας στα FM προκάλεσε την παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου καθώς και του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου.

Αμφότεροι φέρονται να έχουν ζητήσει από την κυβέρνηση να μην αντιμετωπίζει τους εκκλησιαστικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς με τα ίδια κριτήρια με τους υπόλοιπους, ενώ την ίδια ώρα ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος διαμηνύουν πως «αν δεν υπάρξει αλλαγή πλεύσης», τα εκκλησιαστικά ραδιόφωνα θα αναγκαστούν να σταματήσουν να εκπέμπουν και τότε... πιστοί θα βγουν στους δρόμους
.

«Εμείς ούτε διαφημίσεις έχουμε, ούτε θέλουμε να έχουμε, ούτε κερδοσκοπικός είναι ο σταθμός μας. Ο μόνος λόγος που η Αρχιεπισκοπή Κρήτης χρειάζεται ραδιοφωνικό σταθμό είναι για να επικοινωνεί, να κατηχεί, να βρίσκεται κοντά στο ποίμνιό της», δηλώνει χαρακτηριστικά στην «Κ» ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος.

Κεφάλαιο και εργαζόμενοι

Ο σχετικός Νόμος (3592/2007) προβλέπει, μεταξύ άλλων, την υποχρέωση των υποψηφίων προς αδειοδότηση ραδιοφωνικών σταθμών να διαθέτουν ως ελάχιστο κεφάλαιο, ποσό που κυμαίνεται από 60.000 έως και 500.000 ευρώ (ανάλογα με την περιοχή και τον πληθυσμό), κατώτατο αριθμό προσωπικού (τουλάχιστον πέντε εργαζόμενοι) πλήρους απασχόλησης με σύμβαση εργασίας, ενώ θέτει ως ανώτατο όριο γεωγραφικής κάλυψης (εμβέλειας εκπομπής) μέχρι τρεις νομούς.

«Χωρίς έσοδα είναι προφανές ότι ο ραδιοφωνικός σταθμός μας δεν μπορεί να απασχολεί επαγγελματίες αλλά ούτε να διαθέσει 150.000 ευρώ που απαιτεί ο νόμος ως εγγύηση. Ως εκ τούτου με τα κριτήρια αυτά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Γι’ αυτό ζητήσαμε να υπάρξει μια εξαίρεση για τους σταθμούς της Εκκλησίας. Εάν αυτό δεν γίνει, τότε ο σταθμός μας θα σιγήσει και βεβαίως θα υπάρξει κοινωνική αναστάτωση», εκτιμά ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Οπως υποστηρίζει ο κ. Ειρηναίος, παρά τις διαβεβαιώσεις αρμοδίων κυβερνητικών παραγόντων τόσο στον ίδιο όσο και στον Οικουμενικό Πατριάρχη έως σήμερα δεν προωθήθηκε κάποια ρύθμιση.

Αγώνας για να κρατηθεί το Εκκλησιαστικό ραδιόφωνο

«Γίνεται αγώνας από τις μητροπόλεις να κρατήσουμε τους σταθμούς. Ζητιανεύουμε για να μπορεί να ακούγεται ο Λόγος του Θεού στα ακριτικά μας νησιά», τονίζει στην «Κ» ο μητροπολίτης Σάμου και Ικαρίας Ευσέβιος.

«Η Εκκλησία κατόρθωσε μέσα από τους ραδιοφωνικούς της σταθμούς με εθελοντική προσφορά των παραγωγών και με το ελάχιστο κόστος σε ό,τι αφορά το τεχνικό προσωπικό να προσφέρει αυτή την στιγμή εξαιρετικής ποιότητας προγράμματα που ακούγονται σε όλη την Ελλάδα. Νομίζω και είμαι βέβαιος ότι θα βρεθεί μια λύση ώστε να συνεχίσουν την λειτουργία τους» επισημαίνει ο μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος. Ο ίδιος είχε πρωτοστατήσει στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 στην λειτουργία του πρώτου εκκλησιαστικού Σταθμού από την Μητρόπολη Πειραιώς- ο δεύτερος μεγαλύτερος σήμερα μετά από τον Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Την ίδια περίοδο ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ως Μητροπολίτης στον Βόλο εγκαινίαζε το δικό του ραδιοφωνικό «βήμα». Σήμερα, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, οι περισσότεροι περιφερειακοί εκκλησιαστικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί αναμεταδίδουν το πρόγραμμα των Σταθμών της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Μητρόπολης Πειραιώς.

«Το εκκλησιαστικό ραδιόφωνο δεν διεκδικεί κομμάτι από την διαφημιστική πίτα, δεν διεκδικεί κέρδη. Είναι ένα ακόμα εργαλείο για το Ιεραποστολικό και ποιμαντικό μας έργο» σημειώνει ο Μητροπολίτης Σερρών Θεολόγος.

Κάτω από την «ομπρέλα» της Συνόδου

Η Εκκλησία της Ελλάδος φέρεται να έχει προτείνει στην κυβέρνηση να υπαχθούν όλοι οι υφιστάμενοι ραδιοφωνικοί σταθμοί των μητροπόλεών της κάτω από την «ομπρέλα» του ραδιοφωνικού σταθμού της Συνόδου, ο οποίος σε μια τέτοια περίπτωση θα γίνει και επισήμως εθνικής εμβέλειας.

«Ο νόμος δεν επηρεάζει άμεσα τον ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Συνόδου γιατί και το ανθρώπινο δυναμικό διαθέτει και το απαιτούμενο κεφάλαιο υπάρχει. Ενδιαφερόμαστε όμως να μη σιγήσουν οι περιφερειακοί εκκλησιαστικοί σταθμοί», τονίζει ο διευθυντής του ραδιοφώνου της Εκκλησίας της Ελλάδος, κ. Αλέξανδρος Κατσιάρας.

Προειδοποιήσεις για πολιτικό κόστος

«Ζητάμε μια εξαίρεση γιατί εάν σιγήσουν τα εκκλησιαστικά ραδιόφωνα, θα υπάρξουν αντιδράσεις από τους χιλιάδες ακροατές τους και η όποια κυβέρνηση προκαλέσει κάτι τέτοιο θα εισπράξει το ανάλογο τίμημα», διαμηνύει μέσω της «Κ» ο διευθυντής του σταθμού της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, αρχιμανδρίτης Μακάριος Γρινιεζάκης

«Ἡ ἐξάπλωσις τοῦ ἰοῦ τῆς γρίππης τῶν χοίρων καὶ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας


Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Πρόσφατα, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐνσκήψασα πανδημία τῆς γρίππης τῶν χοίρων, ἀνεφύη, ὡς μὴ ὤφειλε, καὶ τὸ θέμα τοῦ ἐνδεχομένου τῆς μεταδόσεως ἀσθενειῶν μέσῳ τῆς Θείας Κοινωνίας. Δυστυχῶς, συχνὰ μὲ διάλεκτο ἀσεβῆ, ὕφος εἰρωνικὸ καὶ ἐπιχειρηματολογία ὄχι καλοπροαίρετη, ἔγινε ἀκόμη μιὰ προσπάθεια ἀποδόμησης τῆς πίστης μας σὲ μέρες ποὺ δὲν μᾶς ἔχει μείνει κανένα ἄλλο στήριγμα νὰ κρατηθοῦμε.

Μὲ τὴν εὐκαιρία λοιπὸν αὐτήν, θεωρῶ πὼς καλὸ θὰ ἦταν νὰ ποῦμε κάποιες ἀλήθειες, ἀναγκαῖες γιὰ νὰ περισωθεῖ ὁ πολύτιμος θησαυρὸς τῆς πίστης μέσα μας.

Ἡ Ἐκκλησία μας δυὸ χιλιάδες χρόνια μεταδίδει τὴ χάρι τῶν μυστηρίων της μὲ τὸν γνωστὸ τόσο ἀνθρώπινο καὶ ταυτόχρονα εὐλογημένο τρόπο πρὸς «ἴασιν καὶ θεραπείαν ψυχῆς καὶ σώματος». Ποτὲ δὲν προβληματίστηκε μὲ τὴ σύγχρονη λογικὴ τῆς ἀσεβοῦς ἀμφισβήτησης, ἀλλὰ καθημερινὰ ζεῖ μὲ τὴν ἐμπειρία τῆς ἐπιβεβαίωσης ἑνὸς μεγάλου θαύματος. Εἶναι δυνατὸν ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ νὰ γίνει αἰτία ἀσθένειας ἢ παραμικρῆς βλάβης; Εἶναι δυνατὸν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας νὰ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα μας; Εἶναι δυνατόν καθημερινὴ ἐμπειρία δυὸ χιλιάδων χρόνων νὰ συντριβεῖ ἀπὸ τὸν ὀρθολογισμὸ καὶ τὴν ψυχρὴ ρηχότητα τῆς ἐποχῆς μας;

Ἀπὸ αἰῶνες μεταλαμβάνουν οἱ πιστοί, ὑγιεῖς καὶ ἀσθενεῖς, ἀπὸ τὸ ἴδιο ἅγιο ποτήριο καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια ἁγία λαβίδα, ποὺ ποτὲ δὲν πλένουμε, ποὺ ποτὲ δὲν ἀπολυμαίνουμε, καὶ ποτὲ δὲν παρατηρήθηκε κάτι. Οἱ ἱερεῖς τῶν νοσηλευτικῶν ἱδρυμάτων, ἀκόμη καὶ τῶν λοιμωδῶν, μεταλαμβάνουν τοὺς πιστοὺς καὶ μὲ εὐλάβεια καταλύουν τὴ Θεία Κοινωνία καὶ μακροζωοῦν. Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ὅ,τι ἱερώτερο ὡς Ἑκκλησία καὶ ἄνθρωποι ἔχουμε, τὸ μεγαλύτερο φάρμακο ψυχῆς καὶ σώματος. Αὐτὸ εἶναι καὶ διδασκαλία καὶ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅσοι δυσπιστοῦν στὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ὅσοι εἰρωνεύονται τὴν ἐκ παρθένου γέννησή Του, ὅσοι ἀρνοῦνται τὴν εὐωδία τῶν ἁγίων λειψάνων, ὅσοι περιφρονοῦν τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια, ὅσοι βυσσοδομοῦν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅσοι ζητοῦν νὰ ἐξαφανίσουν καὶ τὸ ἐλάχιστο ἴχνος πίστης ἀπὸ τὶς ψυχές μας φυσικὸ εἶναι νὰ προσπαθοῦν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν εὐκαιρία νὰ προσβάλουν καὶ τὸ ἱερώτατο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἀγγλικανοὶ καὶ οἱ Καθολικοὶ ἀποφάσισαν, γιὰ προληπτικοὺς λόγους, τὴ διακοπὴ τῆς μετάδοσης τῆς θείας κοινωνίας στὴν Ἀγγλία καὶ τὴ Νέα Ζηλανδία ἀντίστοιχα, ἂν ἀληθεύει, δὲν φανερώνει, ὅπως μερικοὶ ὑποστηρίζουν, σύνεση καὶ ἐλευθερία, ἀλλὰ καταδεικνύει μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὴν τεράστια ἀπόσταση τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ εἶναι Eὐχαριστιακὴ στὴ θεολογία καὶ ζωή της, ποὺ ζεῖ, πιστεύει καὶ κηρύττει τὸ Μυστήριο, ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς ὁμάδες, ποὺ ἔμμεσα ὁμολογοῦν τὴν ἀπουσία τῆς χάριτος καὶ τῶν σημείων τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ λεγόμενα μυστήριά τους καὶ τὴν ἀπώλεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ταυτότητάς τους. Ζωὴ χωρὶς Μυστήριο μοιάζει μὲ σοβαρὴ ἀσθένεια χωρὶς φάρμακο.

Δυστυχῶς, τὸ μεγάλο πρόβλημα δὲν εἶναι ὁ ἰὸς τῆς γρίππης -ὅπως διατείνονται τὰ ΜΜΕ- οὔτε ὁ ἰὸς τοῦ παγκόσμιου πανικοῦ -ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ ἰατρικοὶ σύλλογοι- ἀλλὰ ὁ ἰὸς τῆς ἀσεβείας καὶ τὸ μικρόβιο τῆς ὀλιγοπιστίας. Καὶ τὸ καλύτερο ἐμβόλιο εἶναι ἡ «μετὰ καθαροῦ συνειδότος» καὶ «ἀκατάκριτος» συχνὴ συμμετοχή μας στὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ἡ ἀπάντησή μας στὴν ἀνίερη αὐτὴ πρόκληση τῶν ἡμερῶν εἶναι ἡ δική μας ζωή. Καλὸ θὰ εἶναι οἱ πνευματικοί μας, μετὰ διακρίσεως, ὅπου κρίνουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ κωλύματα, νὰ προτρέπουν τοὺς πιστοὺς νὰ μεταλαμβάνουν συχνότερα τοῦτες τὶς δύσκολες μέρες, ὅσοι δὲ ἔχουμε τὴν εὐλογία τους νὰ προσερχόμαστε συχνὰ στὸ ποτήριο τῆς ζωῆς, πάντοτε ὅμως «μετὰ φόβου Θεοῦ, πολλῆς πίστεως καὶ εἰλικρινοῦς ἀγάπης».

Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν καὶ τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

"Παρακαλώ σέ Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει"!


Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή;* πού προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι;* πού πορευθώ; ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν;* ποίαν θερμήν αντίληψιν;* ποίαν εν ταις θλίψεσι βοηθόν;* Εις σε μόνην ελπίζω,* εις σε μόνην καυχώμαι,* και επί σε θαρρών κατέφυγον.

Οι Παρακλητικοί Κανόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου


Οι Παρακλητικοί Κανόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ακολουθίες παλαιότατες, που ψάλλονται προς "ίαση ψυχών και σωμάτων", σε κάθε θλίψη, καθώς μνημονεύονται και τα ονόματα υπέρ των οποίων τελείται η ακολουθία... Διακρίνονται σε Μικρό και Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα... ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας οφείλεται στον Θεοφάνη τον υμνογράφο, ο οποίος φέρεται υπό το καλογερικό του όνομα Θεοστήρικτος· περί αυτού όμως δεν γνωρίζουμε ούτε σε ποία εποχή έζησε, ούτε μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον από τους γνωστούς υμνογράφους με το ίδιο όνομα. Ο Κανόνας αυτός πρέπει να είναι και ο παλαιότερος, τουλάχιστον στα περισσότερα τμήματα του, κατά τη γνώμη του καθηγητού Ν. Τωμαδάκη. Ο έτερος Παρακλητικός Κανόνας, ο Μεγάλος, αποτελεί έργο του Θεόδωρου του Β', βασιλέως της Νικαίας, χρονολογούμενος στα μέσα του ΙΓ ' αιώνα...Σύμφωνα με το Μέγα Ωρολόγιον, οι πιστοί τον ψάλλουν «εν πάσει περιστάσει και θλίψει ψυχής». Αποτελεί δημιούργημα του Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως Βλ. "Τυπικόν υπό του Ρήγα" [Τ.Γ.Ρ.], σ. 881-883. Περιεχόμενο των Παρακλητικών Κανόνων της Παναγίας είναι η προβολή του φωτόμορφου προσώπου της Θεοτόκου· να ψάλλουν το θεομητορικό της μυστήριο, που στάθηκε άξια να γεννήσει τον Υιό του Θεού!...Στην ορθόδοξη πίστη, όπου βρίσκεται ο Χριστός εκεί απαράβατα βρίσκεται και η υπέραγνη Μητέρα του...στους Παρακλητικούς Κανόνες εξαίρεται η κεντρική και κυρίαρχη θέση της Θεοτόκου στη ζωή και την ευσέβεια της Εκκλησίας. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα τη θεωρεί και δική του στοργική Μάνα, η οποία με τη χάρη της το προφυλάσσει από τις δόλιες επιθέσεις του εχθρού και των σκοτεινών του δυνάμεων, το θεραπεύει από αρρώστιες και ασθένειες, του μαλακώνει τον πόνο, τις κακότητες του βίου, του φτερώνει την ελπίδα για τα πνευματικά και τα επουράνια, και το σώζει από την αμαρτία και τον θάνατο με τις δεήσεις και τις προς Θεόν πρεσβείες της. Η Ορθοδοξία μεγάλως τιμά το πρόσωπο της απειρόγαμης Κόρης και συγκινείται υπερβολικά από τα θεομητορικά μεγαλεία της.»

Πηγές:OrthodoxWiki,typikon.analogion.net,apostoliki-diakonia.gr,christopherklitou.com

ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΑΤΤΙΚΗΣ


Στα πλαίσια των Σωτηρείων 2009 στη Μεταμόρφωση Αττικής και στο προαύλιο του ομωνύμου ναού σήμερα στις 21:00 το βράδυ η Μαρίνα Μανωλάκου και ο Μανώλης Καρπάθιος συνοδεία μεγάλης ορχήστρας, θα παρουσιάσουν τραγούδια παραδοσιακά πού αναφέρονται στην Παναγία.

Μεγάλο μέρος της ποιητικής δημιουργίας των παλαιών χρόνων κάνει αναφορές στην Μητέρα των Χριστιανών. Οί Έλληνες πολύ τιμούν την Παναγία κάι πάντα ζητούν την συνδρομή της και στο δημοτικό τραγούδι για να ευλογήσει το ανδρόγυνο, να προφυλάξει τά μικρά παιδιά, να σκεπάσει τα’ανθρώπινο γένος.

Θα ακουστούν σκοποί και τραγούδια απ’τά Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την Πελοπόννησο, τη Μ.Ασία, τη Θράκη κ.ά απο τούς εκλεκτούς φίλους Μαρίνα Μανωλάκου και τον Μανώλη Καρπάθιο.

Μια εισαγωγική εκδήλωση στο κλίμα των ημερών όπου η γιορτή της Παναγιάς δεσπόζει στην κορύφωση του καλοκαιριού. ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ!