Τα μάρμαρά τους, τα μάρμαρά μας

Τὶ κι ἄν ἡ Ἀθήνα ἔχασε τὴ δόξα

καὶ τῆς σοφίας παρῆλθε ὁ καιρός,

στὸ μάρμαρο ποὺ χάραζε ὁ Φειδίας

σεβάσμιος τώρα φέγγει ἕνας σταυρός.



Δὲν σὲ φοβοῦνται Παλλάδα οἱ ἱερωμένοι

τοῦ Ναζωραίου, οὔτε βδελύσσονται οἱ πιστοί

γιατὶ παρθένο σὲ ὀνομάζανε οἱ ἀρχαῖοι,

Παρθένος τώρα στὸ ναό σου κατοικεῖ.



Τὸ ἄγαλμά σου πῆγε εἰς τὴν Πόλι

κι ἔμεινε χωρὶς εἴδωλο ὁ ναός.

καὶ τὶ μ'αὐτό; μήπως θωροῦσε

τὸ λευκό σου μπόλι

ποτὲ ὁ Ἀθηναϊκὸς λαός;



Γύρω-τριγύρω φέρναν τὸ μνημεῖο

μὰ ἦταν γιὰ τοὺς λίγους ἡ χαρὰ

ν΄ ἀντιφεγγίσει στὸ νερὸ τὸ ἄγαλμά σου

ἡ λόγχη, ἡ ἀσπίδα, ἡ θωριά.


Μὰ τώρα ὅλοι προσπερνοῦνε τοὺς Τιτάνες,
τοὺς Γίγαντες, τὸ Δία, τοὺς ἱππεῖς,
καὶ δὲν ἀκούονται πιὰ παιάνες,
ψάλματα ὅμως βγαίνουν ἀπ' τὴ γῆς.

Ἀχνόφεγγο τὴ νύχτα πιὰ φωτίζει
ἐλαιοκάντηλο μικρὸ
καὶ ὁ Μιχαὴλ Χωνιάτης ἀντικρύζει
Παρθένο, ἀπ'τὰ Προπύλαια θαρρῶ.

Χρυσὴ Παλλάδα, ταπεινὴ Παρθένος,
ἀγγίξατε τὰ μάρμαρα αὐτά.
θά'ρθει, ἀλλί, καιρὸς ποὺ θὰ λογιοῦνται
ἄγγιχτα εἴδη μουσειακά.
ΠΗΓΗ:/pgeorgios.blogspot.com