Αυτή η Κυριακή, αγαπητοί αδελφοί, είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία στην Τέταρτη Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στην Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. για να αντιμετωπίση μια Χριστολογική αίρεση και να ομολογήση την πίστη της Εκκλησίας για τον Χριστό.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν της Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου υπήρχαν άνθρωποι που προσπαθούσαν με την ανθρώπινη λογική να κατανοήσουν το μυστήριο του Χριστού, δηλαδή το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού. Έτσι, ο Νεστόριος ισχυριζόταν ότι οι δύο φύσεις του Χριστού, ανθρώπινη και θεία, δεν ενώθηκαν πραγματικά, αλλά σχετικά, οι δε Μονοφυσίτες υπεστήριζαν ότι η θεία φύση απερρόφησε την ανθρώπινη φύση και έτσι επικρατεί σύγχυση των δύο φύσεων στον Χριστό.
Η Τετάρτη Οικουμενική Σύνοδος, αντιμετωπίζοντας αυτές τις αιρέσεις, ομολόγησε και θέσπισε ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και ότι στον Χριστό οι δύο φύσεις είναι ενωμένες “ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως”. Μπορούμε να αναφερθούμε στην περίπτωση της αναστάσεως του Λαζάρου, για να δούμε πώς ενεργούσαν οι δύο φύσεις στον Χριστό. Όταν έκλαψε ο Χριστός στην πληροφορία ότι πέθανε ο Λάζαρος, έκλαψε η ανθρώπινη και όχι η θεία φύση, ενώ λίγο αργότερα ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο με την θεία και όχι με την ανθρώπινη φύση. Όμως στο πρόσωπο του Χριστού κάθε μια φύση δεν ενεργεί ανεξάρτητα από την άλλη, αλλά “μετά της θατέρου κοινωνίας”, δηλαδή στο πρόσωπο του Χριστού ενεργεί κάθε μια φύση ανάλογα με τα ιδιώματά της, αλλά με την κοινωνία της άλλης.Οι Πατέρες της Εκκλησίας ομολόγησαν αυτήν την πίστη, αφ’ ενός μεν γιατί ήθελαν να διασφαλίσουν την αλήθεια περί του Χριστού, ο Οποίος ήταν Θεάνθρωπος, και όχι μόνον Θεός ή μόνον άνθρωπος, αφ’ ετέρου δε γιατί με τον τρόπο αυτόν ήθελαν να διασώσουν τον τρόπο της σωτηρίας του ανθρώπου. Γιατί αν ο Χριστός ήταν μόνο Θεός, πώς μπορούσε να μεταμορφωθή το θνητό και παθητό της ανθρωπίνης φύσεως; Αν ο Χριστός ήταν μόνον άνθρωπος, πώς μπορούσε να σώση τον άνθρωπο; Άλλωστε, όπως διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, ο Χριστός με την ενανθρώπισή Του προσέλαβε το θνητό και παθητό σώμα του ανθρώπου και το θέωσε, δίδοντας την δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να δοκιμάση την σωτηρία στην προσωπική του ζωή. Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε με το εξής παράδειγμα. Όταν ευρεθή ένα φάρμακο για την θεραπεία μιας αρρώστειας, τότε ο κάθε άρρωστος που πάσχει από αυτό το είδος της αρρώστειας μπορεί να θεραπευθή, όταν λάβη το φάρμακο.
Αυτή η πίστη της Εκκλησίας, όπως εκφράστηκε στην Τέταρτη Οικουμενική Σύνοδο δεν είναι αφηρημένη, δεν είναι μια φιλοσοφική αλήθεια που δεν έχει σχέση με τα προβλήματα του ανθρώπου, δεν είναι θέμα που μπορεί κάποιος να το κατανοήση λογικά, αλλά είναι θέμα υπαρξιακό, προσωπικό. Μπορεί κανείς να το δοκιμάση στην προσωπική του ζωή. Δηλαδή, όταν πλησιάση ο άνθρωπος τον Χριστό μέσα στον “χώρο” της Εκκλησίας, όταν ζη την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, τότε μπορεί να μεταμορφώση το θνητό και παθητό της φύσης του, μπορεί να νικήση τον θάνατο, μπορεί να θεραπευθή και να απαλλαγή από τα βασανιστικά του προβλήματα. Έτσι, αντί να εξαντλούμαστε σε επιχειρήματα, καλούμε τους ανθρώπους να ζήσουν αυτήν την εκκλησιαστική ζωή: “Γεύσασθε και ίδετε΄΄
ΠΗΓΗ:ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου