Χθες, στο τρένο με το οποίο επέστρεφα από το Γουίλμινκτον του Ντελαγουέαρ, σκεφτόμουν:
«Είμαι εδώ, πενήντα δύο ετών, ιερέας και θεολόγος για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα -τι να σημαίνουν άραγε όλα αυτά; Πως να τα συνδέσω μεταξύ τους, πως να εξηγήσω στον εαυτό μου τι συνεπάγονται όλα αυτά, με σαφήνεια και διάκριση; Χρειάζεται ένα τέτοιο ξεκαθάρισμα;»
Πριν από είκοσι πέντε χρόνια, όταν άρχιζε η ζωή μου όπως αυτή είναι τώρα, μου φαινόταν πως, σήμερα ή αύριο, θα καθόμουν κάτω, θα σκεφτόμουν λίγο, και θα την έβαζα σε μια τάξη. Σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να βρω λίγο ελεύθερο χρόνο. Μετά όμως από είκοσι πέντε χρόνια, τη στιγμή που αναμφίβολα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου έχει περάσει, τα πράγματα είναι λιγότερο καθαρά από ποτέ άλλοτε.
Τι υπάρχει λοιπόν που να χρειάζεται «εξήγηση»; Ο πρωτοφανής συνδυασμός μέσα μου μιας βαθιάς και συνεχώς αυξανόμενης αποστροφής προς τις ατέλειωτες συζητήσεις και τις διαμάχες σχετικά με τη θρησκεία, προς τις επιπόλαιες βεβαιότητες, τον ευσεβή συναισθηματισμό και βεβαίως προς τα ψευδο-εκκλησιαστικά συμφέροντα, τα μηδαμινά και τιποτένια, και ταυτόχρονα μιας συνεχώς αυξανόμενης αίσθησης της πραγματικότητας.
Μόλις χθες, αισθάνθηκα αυτή την πραγματικότητα την ώρα που πήγαινα στην εκκλησία για τη Λειτουργία, νωρίς το πρωί, μέσα από τα χειμωνιάτικα δένδρα. Κατόπιν αυτή η πολύτιμη ώρα στην άδεια εκκλησία, πριν από τη Λειτουργία. Πάντα η ίδια αίσθηση του χρόνου, του γεμάτου από αιωνιότητα, με πλήρη και ιερή χαρά. Έχω την αίσθηση πως η εκκλησία χρειάζεται για να υπάρχει ακριβώς αυτή η εμπειρία της πραγματικότητας. Εκεί όπου η εκκλησία παύει να αποτελεί ένα σύμβολο, ένα μυστήριο, γίνεται η ίδια μια τρομακτική καρικατούρα του εαυτού της.
ΠΗΓΗ:nikopoulos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου