Δεν έχουν περάσει αρκετές μέρες όπου βρισκόμενος σ΄ένα φιλικό κύκλο, κάποια κοπέλα από την παρέα, απευθύνθηκε στο πρόσωπο μου και με συγκρατημένη εκφραστικότητα, μεταξύ τόλμης και δειλίας μου είπε: τελικά είσαι απλός άνθρωπος και έχεις και πλάκα.
Μάλιστα είπα εγώ.
-Δηλαδή, εσύ πως με είχες καταλάβει; Πως με περίμενες;
-Ε, να πιο σοβαρό και κλειστό. Λόγω ξέρετε......σχήματος.
Για ακόμη μια φορά είχα πέσει θύμα όπως άλλωστε και τόσοι άλλοι κληρικοί, ανθρώπινοι, αληθινοί, χωρίς κρατούμενα και κρυφούς λογαριασμούς, του ευσεβισμού και φαρισαϊσμού που φαίνεται ότι η ανθρώπινη ψυχολογία αρέσκεται να αναπαράγει μεσα στην ιστορία.
Καθότι όλοι θέλουν ανώριμα και νηπιακά να πιστεύουν ότι υπάρχει μια ειδική κατηγορία ημιθέων, που στο κόσμο αυτόν έχουν ταχθεί να τους σώσουν.
Αυτοί θα πρέπει σε όλα τα επίπεδα να μην θυμίζουν άνθρωπο και μάλιστα τον μέσο καθημερινό άνθρωπο.
Περίπου κάτι σαν εξωγήινη ανθρωπόμορφη καρικατούρα.
Βεβαίως ίσως στην υπεράσπιση του μύθου αυτού, να μην φταίνε μόνο οι άνθρωποι χωρίς ράσο, αλλά πολύ περισσότερο οι ίδιοι οι κληρικοί, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έπαιξαν για αιώνες πολλούς και συνεχίζουν ίσως και σήμερα τον ρόλο αυτό καλά, σταριλίδικα και πρωταγωνιστικά.
Τον ρόλο του επί γης αντιπροσώπου Του Θεού ή του δικηγόρου αυτού.
Τόσο σε αυτή την κοπελιά όσο και σε όποιον άλλο ζει μέσα σε ψευδαισθήσεις και μυθεύματα, εγώ πολύ ταπεινά και απλά, θα τους χαρίσω δύο ιστοριούλες.
Η μία από το παρελθόν και η άλλη από το σήμερα.
Η μια από έναν καλλιτέχνη της αγιότητας και η άλλη από μια καλλιτέχνιδα και ιέρεια των ήχων.
Για να δούμε……..
Κάποτε, ενας επιφανής αξιωματούχος της περιοχής της Αλεξάνδρειας, πήρε την απόφαση να επισκεφθεί τον γνωστό για την αρετή του, μεγάλο ερημίτη της εποχής, Άγιο Αντώνιο, ώστε να τον συμβουλευτεί για ένα σημαντικό προσωπικό θέμα του.
Βέβαια, σε αυτή την μεγάλη διαδρομή που έπρεπε να κάνει για τον συναντήσει, εκτός από κάποια τρόφιμα και λίγο νερό που είχε μαζί του, κρατούσε και αρκετές σκέψεις, κλειδωμένες στο πολυτάραχο μυαλό του.
Είχε ακούσει πολλά για το μεγαλείο και την αρετή του Αγίου Αντωνίου. Αρκετές πληροφορίες και περιγραφές που τον καθιστούσαν ως ένα πρόσωπο θρυλικό και μυθικό.
Με αυτές τις αποσκευές ξεκίνησε για να τον βρει.
Όσο έφτανε και πλησίαζε κοντά στην σπηλιά όπου ασκούταν ο Άγιος, και μαζί με αυτόν αρκετές εκατοντάδες μαθητών του, ο μυστηριώδης θαυμασμός του όλο και μεγάλωνε. Καθώς και η αγωνία του για την συνάντηση με αυτόν τον ονομαστό και μεγάλο ασκητή, που στο μυαλό του ήταν κάτι μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ουρανού και γης.
Όμως, την ενθουσιώδη αναμονή και προσμονή, διαδέχτηκε η απογοήτευση. Και τούτο, διότι αντίκρισε , όταν πλησίασε την σπηλιά του ασκητή, σε απόσταση όπου πλέον διέκρινε πρόσωπα και πράγματα, αντίκρισε σοκαρισμένος, την εξής αλλόκοτη για ένα άγιο εικόνα.
Ο Άγιος Αντώνιος να έπαιζε μακριά γαϊδούρα και χαριεντιζόταν με τους μαθητές του.
Απογοητευμένος και κάπως ενοχλημένος για την κατάρρευσή του ιδεοληπτικού του μύθου, πλησίασε δειλά ή μάλλον θρασύδειλα, τον Άγιο και του είπε
-
Καλά Γέροντα, εγώ έκανα τόσο δρόμο για να σε συναντήσω, με την ελπίδα και την προσμονή ότι θα αντίκριζα ένα άνθρωπο σοβαρό και σώφρων. Αντί τούτου βλέπω ένα Γέροντα να παίζει με τους μαθητές του. Ομολογώ ότι έχω σοκαριστεί από την εικόνα.
Ο Άγιος Αντώνιος τον πλησίασε όλο αγάπη και κατανόηση και του απάντησε.
-Πάρε σε παρακαλώ, αυτό το τόξο και τράβηξε το σχοινί του. Τράβηξε όμως τόσο δυνατά μέχρι να εκεί που μπορούν οι δυνάμεις σου.
Απορριμμένος αλλά υπακούοντας ο αξιωματούχος προσκυνητής, έπραξε καθώς του είπε ο Άγιος.
-Τραβούσε δυνατά και όλο πιο δυνατά, ώσπου κάποια στιγμή φώναξε….
- Δεν μπορώ άλλο Γέροντα, αν το τραβήξω κι άλλο θα σπάσει.
-Ε! έτσι είναι ευλογημένε άνθρωπε και η πνευματική ζωή, είπε ο Άγιος Αντώνιος. Αν δεν προσέξεις, ώστε κάποιες στιγμές να αποφορτίζεσαι, η ψυχή θα πάθει. Θα σπάσει.
Και τώρα πάμε στην δεύτερη ιστοριούλα η οποία όπως είπαμε είναι πολύ πιο σύγχρονη.
Πριν μερικά χρόνια, στην απονομή των βραβείων ΑΡΙΏΝ είχαν καλέσει την Χάρις Αλεξίου για να παραλάβει διάφορα βραβεία και τίτλους. Ας σημειωθεί βέβαια ότι τα εν λόγω βραβεία δεν τυγχάνουν κοινής αποδοχής και ευμενούς κριτικής.
Παρά ταύτα η Αλεξίου ήταν εκεί στην ώρα της και ως τιμώμενη στις πρώτες θέσεις.
Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να παραλάβει τα βραβεία της.
Τότε η Αλεξίου, πήρε το μικρόφωνο και γυρνώντας προς τον κόσμο είπε,
-Απόψε βασανίστηκα πολύ για το εάν θα έπρεπε να παραβρεθώ σ΄αυτή την εκδήλωση ή όχι. Οι λόγοι γνωστοί. Μέσα μου έγινε μια πάλη.
Η Αλεξίου ( ο μύθος, το ανέγγιχτο όνειρο, η μεγάλη καριέρα) μου έλεγε να μην έρθω. Η Χαρούλα όμως ( ο άνθρωπος, γυμνός από την δόξα και τα φλας) μου φώναζε πήγαινε. Τελικά ήρθα. Νίκησε η Χαρούλα!!!
Το δικό μου συμπέρασμα, τόσο από την μια όσο και από την άλλη ιστορία, είναι ότι το παιδί που είχαν μέσα τους τόσο ο Άγιος Αντώνιος όσο και η Χαρούλα Αλεξίου, είναι το παιδί που κουβαλάμε όλοι μέσα μας.
Το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μια όψη και μια μορφή που εξυπηρετεί τις ανάγκες της βιολογικής επιβίωσης. Τους ρόλους που καλούμαστε, πότε έξωθεν αλλά κυρίως έσωθεν να υποδυθούμε στο θέατρο του κόσμου.
Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει. Να φωνάξει. Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα, που δεσμεύτηκαν, υπονομεύτηκαν ή αποθηκεύτηκαν για ένα στόχο,
μια ιδέα, μια καριέρα κ.ο.κ
Τότε κλαίει. Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν.
Και όταν ξεβάφουν φίλε μου οι μπογιές
η σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν.......
πηγή:π. Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου