Η εορτή της Υπαπαντής δεν είναι απλώς μιά εορτή που αναφέρεται απλώς στον Δεσπότη Χριστό και υποδηλώνει έναν
απο τους σταθμούς της Θείας Οικονομίας,
αλλά και μιά εορτή του ανθρώπουπου ζή με τον Χριστό.
Η Εκκλησία την εορτή του σαραντισμού του Χριστού την έκανε και τελετή,
ακολουθία σαραντισμού κάθε ανθρώπου, μετά την γέννησή του.
Την τεσσαρακοστή ημέρα απο την γέννηση πρόσφερεται το βρέφος στον Ναό
απο την μητέρα του.
Αυτή η προσφορά έχει διπλή σημασία και έννοια.
Πρώτον, ευλογείται η μητέρα για το τέλος του καθαρισμού της
απο τα αίματα της λοχείας.
Η Εκκλησία, όπως εύχεται για κάθε ασθένεια, έτσι και εύχεται για την γυναίκα που γέννησε και είναι φυσικό να αισθάνεται κόπο και σωματική αδυναμία.
Προσεύχεται να την καθαρίση και για τον λόγο ότι ο τρόπος γεννήσεως του ανθρώπου, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, είναι μεταπτωτικός.
Δεύτερον, είναι τελετή ευχαριστήρια για την γέννηση ενός παιδιού.
Επειδή η σύλληψη και η γέννηση ενός ανθρώπου δεν είναι απλώς έργο της φύσεως, αλλά της ενεργείας του Θεού,
γι΄αυτό αισθανόμαστε ότι ανήκει στον Θεό.
Έτσι, το προσφέρουμε στον Θεό και Εκείνος δια του Ιερέως
μας το παραχωρεί εκ νέου για να το μεγάλωσουμε.
Όμως στην πραματικότητα ανήκει στον Θεό.
Πρέπει όμως να προσφέρουμε στον Θεό, στο άνω θυσιαστήριο, κατά τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης, αντί του ζεύγους τρυγόνων την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος , και αντί των δύο νεοσσών περιστερών να προσέχουμε πολύ όχι μόνο ενώπιον του Θεού, αλλά και ενώπιον των ανθρώπων.
Και, όπως ο Χριστός ετέλεσε όλα τα του νόμου και επιστρέψε στην πατρίδα Του, πληρούμενος και προκόπτοντας στην στην σοφία,έτσι και εμείς να επιστρέψουμε στην αληθινή μας πατρίδα, που είναι η επουράνιος Ιερουσαλήμ,
αφού ζησουμε πνευματικώς κατά τον θείο νόμο και προκόψουμε στην σοφία και την χάρη και φθάσουμε στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, τελειούμενοι κατά τον έσω άνθρωπο και γενόμενοι ενδιαίτημα
του Αγίου Πνεύματος.
Είναι καθήκον μας, κατά τον Μέγα Αθανάσιο, να ομοιάσουμε
με τον δίκαιο Συμεών και την Προφήτιδα Άννα.
Πρέπει και εμείς να συναντήσουμε τον Χρστό με σωφροσύνη, καθαρότητα, ακακία, αμνηστία, και γενικώς με φιλοθεία και φιλανθρωπία.
Δεν μπορεί κανείς με άλλο τρόπο να συναντήση τον Χριστό, την αληθινή ζωή.
Η Υπαπαντή του Χριστού δείχνει ότι ο Χριστός είναι η ζωή και το φώς των ανθρώπων και ότι ο άνθρωπος πρέπει να αποβλέπη στην απόκτηση αυτού του ενυποστάτου φωτός και της ενυποστάτου ζωής.
Η Εκκλησία ψάλλει παρακλητικά:
"Λάμπρυνόν μου την ψυχήν και το φώς το αισθητόν,
όπως ίδω καθαρώς και κηρύξω σε Θεόν".
Για να κηρύξη κανείς τον Θεό πρέπει να τον δή καθαρά.
Μόνον οι ορώντες τον Θεό ή τουλάχιστον εκείνοι που δέχονται την πείρα των ορώντων,μπορούν να γίνωνται διδάσκαλοι.
Αλλά, για να δή κανείς τον Θεό,
πρέπει προηγουμένως να λαμπρυνθή, να φωτισθή ώς προς ητν ψυχή
και τις σωματικές αισθήσεις.
Τότε η εορτή της Υπαπαντής του Χριστού γίνεται
και εορτή της υπαπαντής
του κάθε πιστού.
Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
"Οι Δεσποτικές Εορτές"
απο τους σταθμούς της Θείας Οικονομίας,
αλλά και μιά εορτή του ανθρώπουπου ζή με τον Χριστό.
Η Εκκλησία την εορτή του σαραντισμού του Χριστού την έκανε και τελετή,
ακολουθία σαραντισμού κάθε ανθρώπου, μετά την γέννησή του.
Την τεσσαρακοστή ημέρα απο την γέννηση πρόσφερεται το βρέφος στον Ναό
απο την μητέρα του.
Αυτή η προσφορά έχει διπλή σημασία και έννοια.
Πρώτον, ευλογείται η μητέρα για το τέλος του καθαρισμού της
απο τα αίματα της λοχείας.
Η Εκκλησία, όπως εύχεται για κάθε ασθένεια, έτσι και εύχεται για την γυναίκα που γέννησε και είναι φυσικό να αισθάνεται κόπο και σωματική αδυναμία.
Προσεύχεται να την καθαρίση και για τον λόγο ότι ο τρόπος γεννήσεως του ανθρώπου, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, είναι μεταπτωτικός.
Δεύτερον, είναι τελετή ευχαριστήρια για την γέννηση ενός παιδιού.
Επειδή η σύλληψη και η γέννηση ενός ανθρώπου δεν είναι απλώς έργο της φύσεως, αλλά της ενεργείας του Θεού,
γι΄αυτό αισθανόμαστε ότι ανήκει στον Θεό.
Έτσι, το προσφέρουμε στον Θεό και Εκείνος δια του Ιερέως
μας το παραχωρεί εκ νέου για να το μεγάλωσουμε.
Όμως στην πραματικότητα ανήκει στον Θεό.
Πρέπει όμως να προσφέρουμε στον Θεό, στο άνω θυσιαστήριο, κατά τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης, αντί του ζεύγους τρυγόνων την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος , και αντί των δύο νεοσσών περιστερών να προσέχουμε πολύ όχι μόνο ενώπιον του Θεού, αλλά και ενώπιον των ανθρώπων.
Και, όπως ο Χριστός ετέλεσε όλα τα του νόμου και επιστρέψε στην πατρίδα Του, πληρούμενος και προκόπτοντας στην στην σοφία,έτσι και εμείς να επιστρέψουμε στην αληθινή μας πατρίδα, που είναι η επουράνιος Ιερουσαλήμ,
αφού ζησουμε πνευματικώς κατά τον θείο νόμο και προκόψουμε στην σοφία και την χάρη και φθάσουμε στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, τελειούμενοι κατά τον έσω άνθρωπο και γενόμενοι ενδιαίτημα
του Αγίου Πνεύματος.
Είναι καθήκον μας, κατά τον Μέγα Αθανάσιο, να ομοιάσουμε
με τον δίκαιο Συμεών και την Προφήτιδα Άννα.
Πρέπει και εμείς να συναντήσουμε τον Χρστό με σωφροσύνη, καθαρότητα, ακακία, αμνηστία, και γενικώς με φιλοθεία και φιλανθρωπία.
Δεν μπορεί κανείς με άλλο τρόπο να συναντήση τον Χριστό, την αληθινή ζωή.
Η Υπαπαντή του Χριστού δείχνει ότι ο Χριστός είναι η ζωή και το φώς των ανθρώπων και ότι ο άνθρωπος πρέπει να αποβλέπη στην απόκτηση αυτού του ενυποστάτου φωτός και της ενυποστάτου ζωής.
Η Εκκλησία ψάλλει παρακλητικά:
"Λάμπρυνόν μου την ψυχήν και το φώς το αισθητόν,
όπως ίδω καθαρώς και κηρύξω σε Θεόν".
Για να κηρύξη κανείς τον Θεό πρέπει να τον δή καθαρά.
Μόνον οι ορώντες τον Θεό ή τουλάχιστον εκείνοι που δέχονται την πείρα των ορώντων,μπορούν να γίνωνται διδάσκαλοι.
Αλλά, για να δή κανείς τον Θεό,
πρέπει προηγουμένως να λαμπρυνθή, να φωτισθή ώς προς ητν ψυχή
και τις σωματικές αισθήσεις.
Τότε η εορτή της Υπαπαντής του Χριστού γίνεται
και εορτή της υπαπαντής
του κάθε πιστού.
Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
"Οι Δεσποτικές Εορτές"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου