...Εδώ στην πόλη του Αγρινίου έχουμε απτό παράδειγμα. Οι παλαιοί Αγρινιώτες, και αυτό μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, συνδέουν τον άγιο Χριστοφόρο και τον Ναό του με μια γλυκειά μορφή, τον παπα-Αποστόλη Φαφούτη, που τον θεωρούν άγιο. Σε αυτόν οφείλεται και η αγάπη των Αγρινιωτών στον άγιο Χριστοφόρο, η ανέγερση του επωνύμου του Ιερού Ναού και η καθιερωθείσα εορτή του. Και αυτός σαν τον άγιο Χριστοφόρο κουβαλούσε τον κάθε άνθρωπο, τον πόνο του και τους στεναγμούς του. Ο παπα-Αποστόλης είχε δύο γνωρίσματα.
Το πρώτο που είχε ήταν το μεγαλείο της απλότητας και η απλότητα της μεγαλωσύνης. Ζούσε μέσα στην αγία εκούσια πτωχεία. Σε αυτόν ίσχυε ο λόγος του Παπαδιαμάντη, που έγραψε για τον παπα-Νικόλα Πλανά: «Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαπητοί εις τας πόλεις και τα χωρία. Είναι τύποι λαϊκοί, ωφέλιμοι και σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνούσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πως να διδάσκωσι το ποίμνιον. Γνωρίζω έναν ιερέα εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων. Δεν βαριέται ποτέ». Τέτοιος ήταν και ο παπα-Αποστόλης. Είχε πνευματικό φιλότιμο.
Δεύτερον, ο παπα-Αποστόλης είχε απέραντη αγάπη για όλους. Ποίμαινε τον λαό του Αγρινίου σε δύσκολους καιρούς, στον εμφύλιο σπαραγμό. Όμως, δεν πολιτικοποίησε την εκκλησιαστική ζωή, δεν χώρισε τους ανθρώπους σε δεξιούς και αριστερούς, αλλά διέθετε μια πνευματική λιακάδα και μια αρχοντική αγάπη προς όλους. Γι' αυτό και όλοι τον αγάπησαν και τον θεωρούν δικό τους άνθρωπο.
Ο παπα-Αποστόλης εξέφραζε το ήθος της Εκκλησίας, που είναι μια μεγάλη μητρική αγκαλιά, μια πνευματική μήτρα, μέσα στην οποία ζεσταίνονται και μεγαλώνουν όλων των ειδών οι αποχρώσεις. Η Εκκλησία δεν εισέρχεται στην διαίρεση της κοινωνίας, για να την διατηρή σε διασπάσεις, αλλά εισέρχεται φιλάνθρωπα και αγαπητικά στην ποικιλοτρόπως διηρημένη κοινωνία για να την οδηγή στην ενότητα. Προσφέρει μια θεολογία αγάπης και τρυφερότητας, που θεραπεύει πληγές. Η Εκκλησία δεν θεωρεί τον άνθρωπο ως εχθρό της, όπως και μια μάνα δεν μπορεί να θεωρή εχθρό της ένα παιδί της που αντιδρά, αλλά ως αναζητητή της αληθινής αγάπης, ειρήνης και δικαιοσύνης, ως κάποιον που διψά και πεινά για την αυθεντική ζωή, που δεν την συναντά στο περιβάλλον του. Η Εκκλησία, κατά τον ποιητή, που το αποδίδει στο Άγιον Όρος, ομοιάζει με καράβι, που «στα αμπάρια κουβαλάει νάμα, μέλι, κερί και λιβάνι, για τους πεινασμένους του νάρθηκα, για τους λαβωμένους των στασιδιών». Είμαστε πεινασμένοι και λαβωμένοι και αναζητούμε το νάμα, το μέλι, το κερί, το λιβάνι για να μαλακώσουν οι πληγές μας.
Αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, και οι άγιοί της, όπως ο άγιος Χριστοφόρος, ο οποίος και σήμερα αναλαμβάνει να μεταφέρη τον καθένα μας στους στιβαρούς ώμους του και να τον περάση από το ποτάμι της θλίψης και της κόλασής του, και όπως ο παπα-Αποστόλης που ξέρει και σήμερα να χαϊδεύη και να παρηγορή όλους μας. Η Εκκλησία είναι και πρέπει να είναι μια γλυκοφιλούσα τρυφερή μάνα.
Ο υπαρξιστής Σάρτρ έλεγε: «Οι άλλοι είναι η κόλασή μου». Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ απηύθυνε σε κάθε άνθρωπο που συναντούσε τον χαιρετισμό: «Χριστός ανέστη, χαρά μου». Ο άλλος δεν είναι η απειλή της ύπαρξής μας, αλλά η χαρά μας. Ο κάθε ξένος, ο κάθε πρόσφυγας, ο κάθε πονεμένος αλλοεθνής είναι αδελφός, η εικόνα του Θεού, ο Θεός.
Φεύγοντας, Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε, σήμερα από το Αγρίνιο και γενικά από την Αιτωλοακαρνανία, θα μπορούσατε να πάρετε μαζί σας, στις αποσκευές σας, την αγάπη μας και τον σεβασμό στο πρόσωπό σας και στον θεσμό που άξια εκπροσωπείτε, και συγχρόνως να ξέρετε ότι όλη η πόλη αυτή, ο Επίσκοπός της, Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, οι Ιερείς της, οι άρχοντές της, ξέρουν, αλλά και αγωνίζονται να ξεπερνούν διαιρέσεις, φονταμενταλισμούς, μικρότητες. Έχοντας Προστάτην τους τον άγιο Χριστοφόρο και έχοντας πρότυπο τον παπα-Αποστόλη, κουβαλούν τον πόνο κάθε θλιμμένου, ξέρουν να μετατρέπουν την κόλαση του κάθε ανθρώπου σε παράδεισο, ξέρουν να βλέπουν τον άλλον «πρόσωπο προς πρόσωπο» και να του λένε: «Χριστός ανέστη, χαρά μου».
Απόσπασμα ομιλίας Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου κατά την λιτανεία του αγίου Χριστοφόρου το έτος 2008 ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Καρόλου Παπούλια
πηγη: Εκκλησιαστική Παρέμβαση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου