Μόλις γιορτάσαμε όλοι με χαρά το Πάσχα του καλοκαιριού – την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Δηλαδή το Θάνατο της Θεοτόκου. Ένα τέτοιο γεγονός, ένας θάνατος είναι αφορμή για να γιορτάζουμε με τόση ένταση και ευφροσύνη;
Όταν πεθαίνει κάποιο γνωστό μας πρόσωπο νιώθουμε λύπη, συντριβή, στενοχώρια. Θα χαρακτηρίζαμε ανόητο και ανισόρροπο κάποιον που θα γιόρταζε εκείνη την ημέρα. Κι όμως, εμείς εδώ στην εκκλησία χαιρόμαστε και γιορτάζουμε για το θάνατο της Παναγίας μας ή πιο σωστά – την Κοίμησή της.
Αυτός ο παραλογισμός της ζωής και του κόσμου απέναντι στο θάνατο κάνει τους ανθρώπους του Θεού να νιώθουν σ’ αυτόν τον κόσμο σαν ξένοι. Γιατί σε ποια ευτυχία μπορεί να ζει κανείς όταν ξέρει ότι τον περιμένει ο θάνατος. Ποια πλούτη και ποια δόξα μπορούν να μετριάσουν τον πόνο της εικόνας που δείχνει ένα σώμα να σαπίζει και να διαλύεται μέσα σ’ έναν υγρό τάφο; Αφού λοιπόν η μοίρα του ανθρώπου που γεννιέται είναι να πεθάνει, γιατί να γεννιέται; Κι έτσι, προσπαθεί ο άνθρωπος να απομακρύνει όσο μπορεί πιο πολύ το τέλος, με διάφορους τρόπους κι επινοήσεις. Όμως και τότε, εμφανίζεται ο θάνατος ξαφνικά, χωρίς να τον περιμένει. Μια λοιπόν που υπάρχει ο θάνατος, ποια ευτυχία μπορεί να σταθεί;
Τέτοια μόνο στον παράδεισο που ζούσαν οι Πρωτόπλαστοι – αθάνατοι, άλυποι μπορεί να νοηθεί. Αυτός όμως τώρα πια, είναι ένας χαμένος παράδεισος.
Υπάρχει όμως και άλλος παράδεισος – πέρα από τον τάφο.
Γι’ αυτό ο θάνατος λέγεται ύπνος – κοίμηση, που ενώ κλείνουμε τα μάτια εδώ, τα ανοίγουμε σε μια άλλη πραγματικότητα – μια άλλη ζωή. Ένα ξύπνημα όχι όπως το διακηρύττουν κάποιοι – στον κόσμο των νεκρών, αλλά όπως το εννοεί η Εκκλησία μας στην περίπτωση της Παναγίας.
Έτσι, χαρακτηρίζεται γενικά και ο θάνατος κάθε δικαίου. Αυτό λέει και ο ιερός Χρυσόστομος: «ουκ έστι θάνατος, αλλά κοίμησις και ύπνος πρόσκαιρος». Η κοίμησις αυτή αναφέρεται φυσικά στο σώμα και είναι πρόσκαιρος γιατί το σώμα αυτό το ίδιο - όχι κάποιο άλλο θα αναστηθεί. «Πάντες οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής των λόγων Αυτού». Όλοι θα ακούσουμε τη φωνή του Κυρίου μας.
Η Παναγία μας όμως είναι μακαρία και το σώμα της δεν μπορούσε να υποστεί τη φθορά του τάφου μιας και βάσταξε στην κοιλιά της Αυτόν που μας βαστά όλους.
Η ολοκληρωτική της υποταγή στο Λόγο του Θεού, αλλά και ολόκληρη η ζωή της υπήρξε ένα αδιάκοπο γίγνεσθαι στο Λόγο του Θεού.
Η Παναγία και μητέρα μας εικονίζεται σα να κοιμάται πάνω σ’ ένα κρεβάτι με τη γαλήνη απλωμένη στη μορφή της. Μια γαλήνη που θέλει να βεβαιώσει όλους εμάς για την αθανασία της ψυχής και για το ότι κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητας ο θάνατος παίρνει τη γεμάτη ελπίδα, χαρούμενη εικόνα του ύπνου.
Μήπως ό,τι νομίζουμε βασίλεμα είναι αυγής γλυκοχάραμα κι αντί να ‘ρθει μια νύχτα αξημέρωτη ξημερώσει μια αβράδιαστη μέρα;
Έτσι, σύμφωνα με την παράδοση, η Παναγία ξύπνησε στον τάφο της Γεσθημανή. Ήρθαν άγγελοι κι αρχάγγελοι να πάρουν το πάναγνο σώμα της στους ουρανούς. Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απ’ αυτή;
Είθε, να υπάρχει αυτή η ελπίδα, αυτή η βεβαιότητα για ‘μένα και για ‘σένα.
Είθε η Υπεραγία Θεοτόκος να σκέπει όλους σας και να πρεσβεύει στον Κύριό μας για εσάς και τις οικογένειές σας.
ΑμήνΠΗΓΗ:www.agiosthomas.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου