Θαυμασίοις Θεὸς σε ἐδόξασεν, ὡς ὑπερδοξάσαντα, τοῦτον τοῖς ἔργοις σου, τοῖς θαυμαστοῖς Πατάπιε· διὰ τοῦτό σε πάντες γεραίρομεν

Ἡ σορός σου Σοφὲ πᾶσι βρύει ἰάματα, ἐξ ὧν πάντες πιστοὶ ἀρυόμενοι, σῴζονται ἐκ νόσων πολλῶν, ψυχῶν καὶ σωμάτων, ὧνπερ ὁ τάλας ἐγὼ πεπείραμαι ῥυσθεὶς τῶν θλιβόντων με·
καὶ διὰ τοῦτο τὴν σὴν ἀντίληψιν νῦν ἀνευφημῶ, καὶ διηγοῦμαι τρανῶς, πῶς ἐπιφθάνεις τοὺς ἐν ἀνάγκαις, καὶ ἐκλυτροῦσαι πειρασμῶν
τοὺς προσιόντας σοι θερμῶς.
Διὸ δίδου ἰσχὺν μοι ἀνυμνεῖν σε·
σὺ γὰρ πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις, προστάτης ὤφθης,
Πατάπιε Ὁσιε.

Φθαρτόν λελοιπώς Πατάπιε γης πάτον,

Πατείς όπου πατούσι πραίων πόδες. Oγδοάτη Πατάπιε χλόης πέδον αμφεπάτησας.


Oύτος ήτον από τας Θήβας της Aιγύπτου.
Προτιμήσας δε την μοναχικήν ζωήν, πολλούς χρόνους
ήσκησεν εις την έρημον.

Έπειτα ελθών εις Kωνσταντινούπολιν, τυφλούς ωμμάτωσε, υδρωπικούς ιάτρευσε με χρήσιν ελαίου, δαίμονας εδίωξε,
πάθος καρκίνου εθεράπευσε.

Kαι πολλά άλλα τοιαύτα θαύματα εργασάμενος, εν ειρήνη παρέδωκε το πνεύμα του εις τον Kύριον.

πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005