Τι άλλο από το να ερευνά με πνεύμα κριτικό συνεχώς μέσα του τις σκέψεις και τα λόγια και τα έργα του, για να διακρίνει αν καθένα απ’ αυτά είναι προσανατολισμένο προς το Χριστό
ή είναι αποξενωμένο απ’ Αυτόν.
Και είναι πολύ εύκολη η διάκρισή τους.
Διότι ό,τι ενεργείται ή νοείται ή λέγεται κάτω από την επήρεια κάποιου πάθους, αυτό δεν έχει τίποτε κοινό προς το Χριστό, αλλά φέρει τα χαρακτηριστικά του διαβόλου, ο οποίος επαλείφοντας τα πάθη αντί για βόρβορο στον μαργαρίτη της ψυχής, καταστρέφει τη λαμπερότητα του πολύτιμου λίθου.
Εκείνο όμως που είναι και μένει καθαρό από κάθε διάθεση εμπαθή είναι στραμμένο και βλέπει προς τον αρχηγό της αναμαρτησίας,
και αυτός είναι ο Χριστός.
Από Αυτόν σαν από καθαρή και άφθαρτη πηγή αντλώντας κανείς στον εαυτό του τα νοήματα θα αποδείξει ότι ο εαυτός του, σε τέτοια ομοιότητα βρίσκεται προς το πρωτότυπο, σαν εκείνη που έχει το νερό προς το νερό, και προς εκείνο που πηγάζει και αναβρύζει από την πηγή και προς εκείνο που από κει το βάζουμε στο σταμνί.
Διότι μία είναι από τη φύση της η καθαρότητα και εκείνη που βλέπουμε να υπάρχει στο Χριστό και σ’ εκείνον
που είναι μέτοχος της ζωής του Χριστού·
με τη διαφορά ότι Εκείνος μεν είναι η πηγή της, όποιος δε μετέχει στη δική Του ζωή αντλεί, μεταφέροντας στη ζωή του την ωραιότητα, που κρύβεται στα ιερά νοήματα, ώστε να υπάρχει συμφωνία ανάμεσα στον κρυπτό εσωτερικό άνθρωπο και σ’ αυτό που εξωτερικά φαίνεται, επειδή θα συμβαδίζει η σεμνότητα του βίου με τις σκέψεις που κινούνται σύμφωνα με το πνεύμα του Χριστού.
ή είναι αποξενωμένο απ’ Αυτόν.
Και είναι πολύ εύκολη η διάκρισή τους.
Διότι ό,τι ενεργείται ή νοείται ή λέγεται κάτω από την επήρεια κάποιου πάθους, αυτό δεν έχει τίποτε κοινό προς το Χριστό, αλλά φέρει τα χαρακτηριστικά του διαβόλου, ο οποίος επαλείφοντας τα πάθη αντί για βόρβορο στον μαργαρίτη της ψυχής, καταστρέφει τη λαμπερότητα του πολύτιμου λίθου.
Εκείνο όμως που είναι και μένει καθαρό από κάθε διάθεση εμπαθή είναι στραμμένο και βλέπει προς τον αρχηγό της αναμαρτησίας,
και αυτός είναι ο Χριστός.
Από Αυτόν σαν από καθαρή και άφθαρτη πηγή αντλώντας κανείς στον εαυτό του τα νοήματα θα αποδείξει ότι ο εαυτός του, σε τέτοια ομοιότητα βρίσκεται προς το πρωτότυπο, σαν εκείνη που έχει το νερό προς το νερό, και προς εκείνο που πηγάζει και αναβρύζει από την πηγή και προς εκείνο που από κει το βάζουμε στο σταμνί.
Διότι μία είναι από τη φύση της η καθαρότητα και εκείνη που βλέπουμε να υπάρχει στο Χριστό και σ’ εκείνον
που είναι μέτοχος της ζωής του Χριστού·
με τη διαφορά ότι Εκείνος μεν είναι η πηγή της, όποιος δε μετέχει στη δική Του ζωή αντλεί, μεταφέροντας στη ζωή του την ωραιότητα, που κρύβεται στα ιερά νοήματα, ώστε να υπάρχει συμφωνία ανάμεσα στον κρυπτό εσωτερικό άνθρωπο και σ’ αυτό που εξωτερικά φαίνεται, επειδή θα συμβαδίζει η σεμνότητα του βίου με τις σκέψεις που κινούνται σύμφωνα με το πνεύμα του Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου