φωτό: Νικόλαος Μαγγίνας
Την έναρξη του 8ου Περιβαλλοντικού Συμποσίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αφιερωμένο στον ποταμό Μισισιπή, κήρυξε το απόγευμα της Τετάρτης στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
«Το συμπόσιο αυτό από πολλές απόψεις είναι ιστορικό και ξεχωριστό. Ο ποταμός αυτός αποτελεί έναν μικρόκοσμο του πλανήτη μας. Στα ύδατά του, μπορούμε να παρατηρήσουμε πολλά από τα παγκόσμια οικολογικά προβλήματα. Στεκόμαστε ταπεινά ενώπιον του. Ήρθαμε για να ακούσουμε την ιστορία του, να μάθουμε από την ιστορία του» υπογράμμισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στρέφοντας το βλέμμα του στον απέραντο Μισισιπή.
Η προστασία της φύσης ευθύνη όλων
«Οι αποφάσεις μας, προσωπικές ή συλλογικές, καθορίζουν το μέλλον του πλανήτη» τόνισε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος υπενθυμίζοντας ότι οι ευθύνες όλων πολλαπλασιάζονται ταυτόχρονα με τα οφέλη μας από την εκμετάλλευση του πλανήτη.«Έχουμε επεκτείνει την Κυριαρχία μας επί της φύσης σε σημείο που αγγίξαμε τα απόλυτα όρια της επιβίωσης», συνέχισε απευθυνόμενος στους περίπου 150 περιβαλλοντολόγους, θρησκευτικούς λειτουργούς, Πανεπιστημιακούς, ειδικούς επιστήμονες, μέλη οικολογικών κινημάτων, τοπικούς φορείς και δημοσιογράφους. «Έχουμε χάσει τα μισά από τα μεγάλα δάση του κόσμου εξαιτίας των απαιτήσεων για ξυλεία αλλά και για την μετατροπή τους σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Η ποσότητα του νερού σε κάποιους από τους μεγαλύτερους ποταμούς του κόσμου έχει μειωθεί σημαντικά εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας με αποτέλεσμα να μην φτάνει καν στην θάλασσα. Αλλά και αυτοί που χύνονται στην θάλασσα μεταφέρουν πλέον χημικά και βιομηχανικά κατάλοιπα καθώς και σκουπίδια που “συγκεντρώνουν” στο πέρασμά τους».
«Αντί να ζούμε από το πλεόνασμα των φυσικών πόρων, σπαταλούμε τον περιβαλλοντικό κεφάλαιο και καταστρέφουμε τις φυσικές πηγές της Γης σαν να μην υπάρχει αύριο.
Τα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε είναι τα προβλήματα που δημιουργούν οι άνθρωποι. Θα πρέπει να έχουμε στην σκέψη μας ότι όλοι μας είμαστε στο ίδιο εύθραυστο πλοίο της ζωής» τόνισε ο κ. Βαρθολομαίος.
Μήνυμα του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ' ανέγνωσε ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος Νέας Ορλεάνης Γρηγόριος.
Μήνυμα, που ανέγνωσε ο πρώην Γερουσιαστής Πωλ Σαρμπάνης, απέστειλε και ο βραβευμένος με Νόμπελ, πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Αλ Γκορ, επισημαίνοντας τη σημασία των περιβαλλοντικών πρωτοβουλιών του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Χαιρετισμό κατά την έναρξη του συνεδρίου απηύθυνε και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος.
Εναρκτήρια ομιλία
Ας εξετάσωμεν όμως την ιδικήν μας παρουσίαν εις αυτόν τον μεγάλο ποταμόν. Όπως ο Μισισιππής συνδέει τους λειμώνας με την θάλασσαν, ούτω και ημείς αποτελούμε τον σύνδεσμο μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος.
Η επιστήμη έχει αναπτύξει μίαν θεωρίαν διά να εξηγήση την απαρχήν του Σύμπαντος προ δεκατεσσάρων περίπου δισεκατομμυρίων ετών, την απαρχή των απλουστέρων μορφών ζωής προ τεσσάρων δισεκατομμυρίων ετών και την γένεσιν των ανθρώπων μόλις προ 160.000 ετών. Καίτοι ο χρόνος υπάρξεώς μας εις τον πλανήτη είναι ασήμαντος συγκρινόμενος με την ζωήν του πλανήτου, έχομεν φθάσει εις μίαν καθοριστικήν στιγμήν της ιστορίας μας. Έχομεν επεκτείνει την κυριαρχία μας επί της φύσεως μέχρι του σημείου εκείνου όπου εγγίζονται τα απόλυτα όρια διά την επιβίωσίν μας.
Έχομεν απωλέσει την ημισείαν έκτασιν την οποίαν κατελάμβανον τα μεγάλα δάση ένεκα των απαιτήσεων δια ξυλείαν και της μετατροπής τους εις γεωργικάς εκτάσεις, χωρίς να σκεπτώμεθα ότι οι τεράστιοι αυτοί υγροί σπόγγοι είναι υπεύθυνοι διά την παροχήν μεγάλου μέρους του πόσιμου ύδατος. Η άρδευσις των γεωργικών καλλιεργιών απαιτεί το 70% της παγκοσμίας ανάγκης διά ύδωρ και-κάτι σχεδόν αδιανόητον- τα ύδατα μερικών εκ των μεγαλυτέρων ποταμών του κόσμου έχουν μειωθεί εις τέτοιον βαθμόν, λόγω ανθρωπογενών επιδράσεων, ώστε να εκβάλλουν πλέον εις την θάλασσαν∙ και εκείνοι οι οποίοι εκβάλλουν, μεταφέρουν εις τα ύδατά τους χημικά λιπάσματα, ζιζανιοκτόνα, εντομοκτόνα, και τα απορρίματα τα οποία συνέλεξαν κατά τον ρουν των.
Η ερημοποίησις αυξάνεται εις την ξηράν ενώ, ταυτοχρόνως, τα ιχθυοαποθέματα των ωκεανών μειώνονται εξ’ αιτίας της υπεραλιεύσεως∙ και τα εναπομείναντα δηλητηριάζονται υπό των τοξικών υλών, τα οποία ωθούνται ασυνέτως. Αντί να ζώμεν εκ του εισοδήματος ή εκ του διαθέσιμου πλεονάσματος της γης, καταναλώνομεν το περιβαλλοντικόν κεφάλαιον και καταστρέφομεν τας πηγάς του ωσάν να μην υπάρχει αύριον.
Τα διλήμματα τα οποία αντιμετωπίζομεν είναι σαφώς τα δημιουργηθέντα υπό των ανθρώπων προβλήματα. Έχοντες αγωνισθεί επί αιώνες δια να ξεφύγωμεν από την τυραννίαν της πείνας, των ασθενειών και των ελλείψεων, αι τεχνολογικαί πρόοδοι του τελευταίου ημίσεως του περασμένου αιώνος εδημιούργησαν την ψευδαίσθησιν ότι έχομεν τον έλεγχον του πεπρωμένου μας, ως ουδέποτε πριν. Αποκρυπτογραφήσαμεν τον κώδικα του DNA, δυνάμεθα να δημιουργήσωμεν ζωήν δια τεχνητής γονιμοποιήσεως, δυνάμεθα να τροποποιήσωμεν γενετικώς φυτά και ζώα, δυνάμεθα να τοποθετήσωμεν ανθρώπους εις την Σελήνην-αλλά έχομεν απωλέσει την ισορροπίαν μας εξωτερικώς και εσωτερικώς.
Τα πλούτη που παράγονται εις τον ανεπτυγμένον κόσμον δεν έθεσαν τέλος εις τον ανθρώπινον πόνον. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα δεν ηδυνήθησαν να περιορίσουν την οργήν της φύσεως, της οποίας υπήρξαμεν μάρτυρες εις την περιοχήν αυτήν της Νέας Ορλεάνης πριν τέσσερα μόλις έτη.
Η έκρηξις των γνώσεων δεν συνοδεύθηκε από αύξησιν σοφίας. Μόνον η σοφία θα ηδύνατο να μας κάνη να συνειδητοποιήσωμεν ότι η Κτίσις είναι ένα αλληλεξαρτώμενον και αδιαίρετον όλον και όχι ένα συνάθροισμα μεμονομένων, μη σχετιζομένων μερών, τα οποία είναι δυνατόν να απαλειφθούν, να αντικατασταθούν ή να τροποποιηθούν κατά το δοκούν.
Ακόμη και η ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβασις, ακόμη και η πλέον μικροσκοπική αλλαγή εις την φυσικήν τάξιν, συντελουμένη διά της ανθρωπίνης δράσεως, δύναται να επιφέρει-και επιφέρει όντως- μακροπρόθεσμα καταστροφικά αποτελέσματα εις τον πλανήτην. Παράλληλα με την επιδίωξιν της ισορροπίας μεταξύ ημών και του περιβάλλοντος, χρειαζόμεθα να εύρωμεν ισορροπίαν εντός του εαυτού μας, επανεκτιμώντες τας αξίας μας καθώς και το τι θεωρούμεν πολύτιμον.
Ας ενθυμούμεθα ότι, όποιοι και αν είμεθα, έχομεν όλοι έναν ρόλον να διαδραματίσωμεν, την ιεράν μας ευθύνην προς το μέλλον. Και ας ενθυμούμεθα, επιπλέον, ότι η ευθύνη μας αυξάνεται παραλλήλως προς τα προνόμιά μας∙ όσον υψηλότερα ιστάμεθα εις την κλίμακαν της ηγεσίας, τόσον περισσότερον υπόλογοι είμεθα.
Αι επιτυχίαι ή αποτυχίαι μας, προσωπικαί και συλλογικαί, καθορίζουν τας ζωάς δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Αι αποφάσεις μας, προσωπικαί και συλλογικαί, καθορίζουν το μέλλον του πλανήτου. Ατενίζοντες τον μεγάλον τούτον ποταμόν και διερευνώντες τας προκλήσεις που αντιμετωπίζουν αι τοπικαί κοινωνίαι, ας αναζητήσωμεν λύσεις εκ της προοπτικής της Πίστεως, ενθυμούμενοι ότι ευρισκόμεθα άπαντες εις το εύθραυστον πλοίον της ζωής- ότι διάγομεν καθοριστικάς στιγμάς της ιστορίας και ότι τας διάγομεν από κοινού εν Αληθεία, εν Αγάπη, εν Ελπίδι και, υπεράνω όλων, εν Ευθύνη.
Της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος
του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου
Συμπόσιο: Ο Μέγας Ποταμός Μισισιπής: Αποκαθιστώντας την ισορροπία
(Νέα Ορλεάνη, 21 Οκτωβρίου 2009)
Με πολλή χαρά σας καλωσορίζομεν εις την επίσημον έναρξιν του Συμποσίου VIIΙ, με τίτλον «Ο Μέγας Ποταμός Μισισίπης». Το Συμπόσιον τούτο είναι, από πολλάς απόψεις, τόσο ιστορικόν όσο και μοναδικόν. Ο ποταμός αυτός αποτελεί μικρόκοσμον του πλανήτου μας. Εις τα ύδατά του, παρατηρούμε πολλά από τα οικολογικά προβλήματα του κόσμου. Αισθανόμεθα ταπεινότητα ενώπιόν του. Ήρθαμε διά να ακούσωμεν το μήνυμά του, να διδαχθώμεν από την ιστορία του.Ας εξετάσωμεν όμως την ιδικήν μας παρουσίαν εις αυτόν τον μεγάλο ποταμόν. Όπως ο Μισισιππής συνδέει τους λειμώνας με την θάλασσαν, ούτω και ημείς αποτελούμε τον σύνδεσμο μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος.
Η επιστήμη έχει αναπτύξει μίαν θεωρίαν διά να εξηγήση την απαρχήν του Σύμπαντος προ δεκατεσσάρων περίπου δισεκατομμυρίων ετών, την απαρχή των απλουστέρων μορφών ζωής προ τεσσάρων δισεκατομμυρίων ετών και την γένεσιν των ανθρώπων μόλις προ 160.000 ετών. Καίτοι ο χρόνος υπάρξεώς μας εις τον πλανήτη είναι ασήμαντος συγκρινόμενος με την ζωήν του πλανήτου, έχομεν φθάσει εις μίαν καθοριστικήν στιγμήν της ιστορίας μας. Έχομεν επεκτείνει την κυριαρχία μας επί της φύσεως μέχρι του σημείου εκείνου όπου εγγίζονται τα απόλυτα όρια διά την επιβίωσίν μας.
Έχομεν απωλέσει την ημισείαν έκτασιν την οποίαν κατελάμβανον τα μεγάλα δάση ένεκα των απαιτήσεων δια ξυλείαν και της μετατροπής τους εις γεωργικάς εκτάσεις, χωρίς να σκεπτώμεθα ότι οι τεράστιοι αυτοί υγροί σπόγγοι είναι υπεύθυνοι διά την παροχήν μεγάλου μέρους του πόσιμου ύδατος. Η άρδευσις των γεωργικών καλλιεργιών απαιτεί το 70% της παγκοσμίας ανάγκης διά ύδωρ και-κάτι σχεδόν αδιανόητον- τα ύδατα μερικών εκ των μεγαλυτέρων ποταμών του κόσμου έχουν μειωθεί εις τέτοιον βαθμόν, λόγω ανθρωπογενών επιδράσεων, ώστε να εκβάλλουν πλέον εις την θάλασσαν∙ και εκείνοι οι οποίοι εκβάλλουν, μεταφέρουν εις τα ύδατά τους χημικά λιπάσματα, ζιζανιοκτόνα, εντομοκτόνα, και τα απορρίματα τα οποία συνέλεξαν κατά τον ρουν των.
Η ερημοποίησις αυξάνεται εις την ξηράν ενώ, ταυτοχρόνως, τα ιχθυοαποθέματα των ωκεανών μειώνονται εξ’ αιτίας της υπεραλιεύσεως∙ και τα εναπομείναντα δηλητηριάζονται υπό των τοξικών υλών, τα οποία ωθούνται ασυνέτως. Αντί να ζώμεν εκ του εισοδήματος ή εκ του διαθέσιμου πλεονάσματος της γης, καταναλώνομεν το περιβαλλοντικόν κεφάλαιον και καταστρέφομεν τας πηγάς του ωσάν να μην υπάρχει αύριον.
Τα διλήμματα τα οποία αντιμετωπίζομεν είναι σαφώς τα δημιουργηθέντα υπό των ανθρώπων προβλήματα. Έχοντες αγωνισθεί επί αιώνες δια να ξεφύγωμεν από την τυραννίαν της πείνας, των ασθενειών και των ελλείψεων, αι τεχνολογικαί πρόοδοι του τελευταίου ημίσεως του περασμένου αιώνος εδημιούργησαν την ψευδαίσθησιν ότι έχομεν τον έλεγχον του πεπρωμένου μας, ως ουδέποτε πριν. Αποκρυπτογραφήσαμεν τον κώδικα του DNA, δυνάμεθα να δημιουργήσωμεν ζωήν δια τεχνητής γονιμοποιήσεως, δυνάμεθα να τροποποιήσωμεν γενετικώς φυτά και ζώα, δυνάμεθα να τοποθετήσωμεν ανθρώπους εις την Σελήνην-αλλά έχομεν απωλέσει την ισορροπίαν μας εξωτερικώς και εσωτερικώς.
Τα πλούτη που παράγονται εις τον ανεπτυγμένον κόσμον δεν έθεσαν τέλος εις τον ανθρώπινον πόνον. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα δεν ηδυνήθησαν να περιορίσουν την οργήν της φύσεως, της οποίας υπήρξαμεν μάρτυρες εις την περιοχήν αυτήν της Νέας Ορλεάνης πριν τέσσερα μόλις έτη.
Η έκρηξις των γνώσεων δεν συνοδεύθηκε από αύξησιν σοφίας. Μόνον η σοφία θα ηδύνατο να μας κάνη να συνειδητοποιήσωμεν ότι η Κτίσις είναι ένα αλληλεξαρτώμενον και αδιαίρετον όλον και όχι ένα συνάθροισμα μεμονομένων, μη σχετιζομένων μερών, τα οποία είναι δυνατόν να απαλειφθούν, να αντικατασταθούν ή να τροποποιηθούν κατά το δοκούν.
Ακόμη και η ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβασις, ακόμη και η πλέον μικροσκοπική αλλαγή εις την φυσικήν τάξιν, συντελουμένη διά της ανθρωπίνης δράσεως, δύναται να επιφέρει-και επιφέρει όντως- μακροπρόθεσμα καταστροφικά αποτελέσματα εις τον πλανήτην. Παράλληλα με την επιδίωξιν της ισορροπίας μεταξύ ημών και του περιβάλλοντος, χρειαζόμεθα να εύρωμεν ισορροπίαν εντός του εαυτού μας, επανεκτιμώντες τας αξίας μας καθώς και το τι θεωρούμεν πολύτιμον.
Ας ενθυμούμεθα ότι, όποιοι και αν είμεθα, έχομεν όλοι έναν ρόλον να διαδραματίσωμεν, την ιεράν μας ευθύνην προς το μέλλον. Και ας ενθυμούμεθα, επιπλέον, ότι η ευθύνη μας αυξάνεται παραλλήλως προς τα προνόμιά μας∙ όσον υψηλότερα ιστάμεθα εις την κλίμακαν της ηγεσίας, τόσον περισσότερον υπόλογοι είμεθα.
Αι επιτυχίαι ή αποτυχίαι μας, προσωπικαί και συλλογικαί, καθορίζουν τας ζωάς δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Αι αποφάσεις μας, προσωπικαί και συλλογικαί, καθορίζουν το μέλλον του πλανήτου. Ατενίζοντες τον μεγάλον τούτον ποταμόν και διερευνώντες τας προκλήσεις που αντιμετωπίζουν αι τοπικαί κοινωνίαι, ας αναζητήσωμεν λύσεις εκ της προοπτικής της Πίστεως, ενθυμούμενοι ότι ευρισκόμεθα άπαντες εις το εύθραυστον πλοίον της ζωής- ότι διάγομεν καθοριστικάς στιγμάς της ιστορίας και ότι τας διάγομεν από κοινού εν Αληθεία, εν Αγάπη, εν Ελπίδι και, υπεράνω όλων, εν Ευθύνη.
πηγή:"Φώς Φαναρίου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου