"Στόχος τῆς λειτουργικῆς πράξεως καί ζωῆς
δέν εἶναι τό νά καταστεῖ ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ
ἠθική ἤ διανοητικά ἀνώτερη ἤ καί ἰδανική,
ἡ ὁποία θά ἐξαντλεῖται μόνο στίς ψυχικές, ἐνδοκοσμικές πραγματικότητες καί
δραστηριότητες,
γυμνή ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ,
ἀλλά ἀντιθέτως μιά ζωή ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διά Πνεύματος Ἁγίου.
Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ πνευματική ζωή τῶν πιστῶν, ἐν τῷ Χριστῷ καί ἐν τῇ λατρείᾳ τῆς Ἐκκλησίας, συνίσταται στή συσταύρωσή τους μετά τοῦ Χριστοῦ καί στή συνανάστασή τους μετ΄ Αὐτοῦ (Ρωμ. 6,14), κατά τή χριστολογική διατύπωση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Λειτουργίας ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο.
Ἀντίστοιχα, ὁ ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναϊτης ἐπισημαίνει καί συνιστᾶ τοῦτο:
«Τάς μεθηλικιώσας πάσας τάς ἐν Χριστῷ φθάσαι πᾶς τις ὀφείλει ὁ βαπτισθείς ἐν Χριστῷ. Προείληφε γάρ τήν τούτων δύναμιν
καί διά τῶν ἐντολῶν ταύτας εὑρεῖν καί μαθεῖν δύναται»
(Φιλοκαλία, τ. Δ’, σ. 63).
Ἀναμφισβήτητα ἡ λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι θεμέλιο καί πηγή σταδιακῆς πνευματικῆς ὡριμότητος καί ἀληθινῆς ἀγωγῆς τῶν πιστῶν.
Μέ τόν τρόπο αὐτό γίνεται καί ὁ λοιπός βίος καρπός καί προέκταση τῆς «ἑνιαίας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἐν τοῖς πιστοῖς καί τῶν πιστῶν ἐν τῷ Χριστῷ», κατά τή δόκιμη θεολογική ἔκφραση.
Δημιουργεῖται αὐτονόητα τό λειτουργικό - ἀσκητικό ἦθος τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας σύμφωνα μέ τό ὁποῖο, καί ὅπως διατρανώνει
ὁ ἅγιος Μεθόδιος Ὀλύμπου,
«οἱονεί Χριστῶν γεγονότων τῶν πιστῶν κατά μετουσίαν τοῦ Πνεύματος» (Συμπόσιον, 8, 9. ΒΕΠΕΣ 18).
Συνεπῶς, τά καλά ἔργα καί τά ὅποια ἐλάχιστα κατορθώματα ἤ ἀρετές τῆς ψυχῆς χαρακτηρίζονται καί θεωροῦνται ὡς πνευματικοί καρποί, ἀληθινά ἀποτελέσματα τῆς ἐνέργειας καί τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῆς συμμετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στήν ἀληθινή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ λατρεία τοῦ ζῶντος Θεοῦ".
δέν εἶναι τό νά καταστεῖ ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ
ἠθική ἤ διανοητικά ἀνώτερη ἤ καί ἰδανική,
ἡ ὁποία θά ἐξαντλεῖται μόνο στίς ψυχικές, ἐνδοκοσμικές πραγματικότητες καί
δραστηριότητες,
γυμνή ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ,
ἀλλά ἀντιθέτως μιά ζωή ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διά Πνεύματος Ἁγίου.
Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ πνευματική ζωή τῶν πιστῶν, ἐν τῷ Χριστῷ καί ἐν τῇ λατρείᾳ τῆς Ἐκκλησίας, συνίσταται στή συσταύρωσή τους μετά τοῦ Χριστοῦ καί στή συνανάστασή τους μετ΄ Αὐτοῦ (Ρωμ. 6,14), κατά τή χριστολογική διατύπωση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Λειτουργίας ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο.
Ἀντίστοιχα, ὁ ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναϊτης ἐπισημαίνει καί συνιστᾶ τοῦτο:
«Τάς μεθηλικιώσας πάσας τάς ἐν Χριστῷ φθάσαι πᾶς τις ὀφείλει ὁ βαπτισθείς ἐν Χριστῷ. Προείληφε γάρ τήν τούτων δύναμιν
καί διά τῶν ἐντολῶν ταύτας εὑρεῖν καί μαθεῖν δύναται»
(Φιλοκαλία, τ. Δ’, σ. 63).
Ἀναμφισβήτητα ἡ λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι θεμέλιο καί πηγή σταδιακῆς πνευματικῆς ὡριμότητος καί ἀληθινῆς ἀγωγῆς τῶν πιστῶν.
Μέ τόν τρόπο αὐτό γίνεται καί ὁ λοιπός βίος καρπός καί προέκταση τῆς «ἑνιαίας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἐν τοῖς πιστοῖς καί τῶν πιστῶν ἐν τῷ Χριστῷ», κατά τή δόκιμη θεολογική ἔκφραση.
Δημιουργεῖται αὐτονόητα τό λειτουργικό - ἀσκητικό ἦθος τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας σύμφωνα μέ τό ὁποῖο, καί ὅπως διατρανώνει
ὁ ἅγιος Μεθόδιος Ὀλύμπου,
«οἱονεί Χριστῶν γεγονότων τῶν πιστῶν κατά μετουσίαν τοῦ Πνεύματος» (Συμπόσιον, 8, 9. ΒΕΠΕΣ 18).
Συνεπῶς, τά καλά ἔργα καί τά ὅποια ἐλάχιστα κατορθώματα ἤ ἀρετές τῆς ψυχῆς χαρακτηρίζονται καί θεωροῦνται ὡς πνευματικοί καρποί, ἀληθινά ἀποτελέσματα τῆς ἐνέργειας καί τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῆς συμμετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στήν ἀληθινή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ λατρεία τοῦ ζῶντος Θεοῦ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου