"...Μέ αφορμή τις εκλογές μερικοί Κληρικοί προσπαθούν να επηρεάσουν τα πολιτικά πράγματα και να ψηφισθούν άρχοντες ευπρόσδεκτοι από αυτούς. Καί αυτό επιτυγχάνεται με το να ασκούν έμμεσες ή άμεσες πιέσεις σε ανθρώπους που συνδέονται πνευματικά μαζί τους. Αυτό όμως δημιουργεί δυό μεγάλα προβλήματα που πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγονται.
Τό ένα είναι ότι οι Κληρικοί αυτοί χρησιμοποιούν τις εκλογές για να αποκτήσουν οι ίδιοι κοινωνική προβολή και εξουσία μέσα στην κοινωνία, ώστε να θεωρούνται ως κοινωνικοί παράγοντες στις τοπικές, μεγάλες ή μικρές, κοινωνίες. Αυτό δείχνει μιά νοοτροπία να αφήνουν το κύριο έργο τους, που είναι η πνευματική θεραπεία των ανθρώπων και η νοηματοδότηση της ζωής τους, και να ασκούν έμμεσες πολιτικές ή κοσμικές εξουσίες.
Τό άλλο είναι ότι, δυστυχώς, διά του τρόπου του επηρεασμού των ψηφοφόρων, οι Κληρικοί αυτοί διαπράττουν το ολίσθημα να εκμεταλλεύονται την εμπιστοσύνη που τρέφουν σε αυτούς οι Χριστιανοί λόγω της πνευματικής σχέσεως. Θεωρώ ότι είναι “έγκλημα” να εκμεταλλεύεται ένας Κληρικός το άνοιγμα της καρδιάς ενός ανθρώπου, διά του μυστηρίου της εξομολογήσεως, σε μιά ευαίσθητη και κρίσιμη γι’ αυτόν περίοδο της ζωής του, για να το κατευθύνη πολιτικά, προκειμένου να ικανοποιηθούν ιδιοτελείς και αλλότριοι σκοποί του.
Τό λάθος όμως αυτό διαπράττεται και από τούς πολιτικούς άρχοντες –Βουλευτές, Νομάρχες, Δημάρχους– οι οποίοι, ενώ διατρανώνουν σε όλους τούς τόνους ότι υπάρχει διακριτότητα των ρόλων μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, εν τούτοις σε περιόδους εκλογών προσπαθούν να εκμεταλλευθούν για τον εαυτό τους, τόσο την φιλοδοξία-κομπλεξικότητα μερικών Κληρικών όσο και την δουλική υποταγή –την οποία απεχθάνονται οι γνήσιοι ορθόδοξοι ποιμένες– που έχουν μερικοί Χριστιανοί στούς Πνευματικούς τους πατέρας. Αυτή η προσπάθεια των υποψηφίων εκφράζεται με πολλούς τρόπους, όπως με κολακείες, με αλληλοδεσμεύσεις, με ψεύτικες-υποκριτικές, θεατρινίστικες, θρησκευτικές και λατρευτικές εκδηλώσεις, με υποσχέσεις κλπ.
Καί στις δυό περιπτώσεις χρησιμοποιείται η θρησκεία ή η Εκκλησία από τούς επικοινωνιολόγους κάθε παράταξης, και σαφώς πολιτικοποιείται η εκκλησιαστική ζωή, αφού η Εκκλησία από χώρος υπέρβασης των ποικίλων διακρίσεων, μετατρέπεται σε μιά παραταξιακή οργάνωση. Όταν όμως η Εκκλησία εκλαμβάνεται ως μιά κοινωνική οργάνωση και αποδεσμεύεται από τον ρόλο της που είναι η σωτηρία των ανθρώπων και η ενότητα της κοινωνίας μέσα από τις πολυκομματικές διαιρέσεις, τότε χάνει την αποστολή της και χρησιμοποιείται είτε από τούς Κληρικούς είτε από τούς πολιτικούς για δικούς τους εγκοσμιοκρατικούς λόγους.
Σέ μιά τέτοια περίπτωση ο τονισμός της διακριτότητας των ρόλων είναι μιά απάτη, ένας μύθος, γιατί στην πράξη, σε μιά δεδομένη περίσταση, καταργείται αυτή η διακριτότητα, αφού εμπλέκεται μέσα στα μικροσυμφέροντα κάθε υποψηφίου, αλλά και των κομματικών παρατάξεων. Τελικά ούτε οι Κληρικοί ούτε και οι πολιτικοί πρέπει να εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού.
Όμως την ευθύνη αυτής της σύγχυσης την έχουν και οι πολίτες, οι οποίοι πρέπει να διακρίνουν σαφώς τούς ρόλους και να μή επιτρέπουν στούς ποικίλους φαρισαίους-υποκριτές και διαφόρους “τυραννίσκους” να εισέρχονται στον άβατο χώρο της προσωπικής τους ελευθερίας. Καί αν μερικοί Κληρικοί επιδιώκουν να ελέγξουν τις πολιτικές επιλογές τους, τότε με σταθερότητα και ειλικρίνεια να τούς το αρνούνται. Δέν είναι δυνατόν να μετατρέπεται η πνευματική σχέση μεταξύ Κληρικών και Χριστιανών σε πολιτικές συναλλαγές, και το ιερό εξομολογητήριο να γίνεται χώρος καθορισμού πολιτικών επιλογών. Οι πολίτες με την ωριμότητά τους πρέπει να δίδουν την ευκαιρία στούς εκκλησιαστικούς και τούς πολιτικούς ηγέτας να αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να παραμένουν στον χώρο για τον οποίον λειτουργούν, και έτσι να μή αναμειγνύονται ούτε οι πολιτικοί στα εκκλησιαστικά ούτε οι εκκλησιαστικοί στα πολιτικά.
Τελικά πρέπει να γίνη κατανοητό ότι το αυτεξούσιο - ελευθερία του ανθρώπου συνδέεται με το λογικό του, ενώ τα άλογα ζώα δεν είναι αυτεξούσια. “Ο άνθρωπος λογικός ών άγει μάλλον την φύσιν, ήπερ άγεται” (Ιωάννης Δαμασκηνός). Ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου, μόνον οι δαιμονοποιημένοι “τυραννίσκοι” μετατρέπουν με τα ποικίλα μαγικά ραβδιά της Κίρκης-εξουσίας τα λογικά όντα σε άλογα, και τα καθιστούν όντα χωρίς λογική και αυτεξούσιο - ελευθερία.
Ποιός όμως επιθυμεί να γίνη άλογο και ανελεύθερο όν, να άγεται και να φέρεται ανάλογα με τις επιθυμίες άλλων;"
πηγή:“Ελευθεροτυπία” 19-10-2002,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου