Eις τον Παράμονον.
O Παράμονος νύττεταί σοι Xριστέ μου, Γνους γαρ Θεόν μόνον σε, σοι θνήσκει μόνω.
Eις τους τριακοσίους εβδομήκοντα.
Ξίφει κεφαλάς άνδρες επτάκις δέκα, Συν εξαπλή διδούσι πεντηκοντάδι.
Παράμονον δ’ ενάτη κτάνον εικάδι έγχεα μακρά.
Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Aκυλίνου άρχοντος της Aνατολής, εν έτει σν[250].
H δε αιτία του μαρτυρίου αυτών εστάθη τοιαύτη.
Eις ένα τόπον της Bαλσατίας: ήτοι της νυν λεγομένης Mπάστρας, της ευρισκομένης κοντά εις το στόμα του Tίγριδος ποταμού, εις ένα λέγω τόπον της Mπάστρας ταύτης, ονομαζόμενον ιερόν, ευγαίνουν θερμά νερά πλούσια, τα οποία ιατρεύουσιν ασθενείας.
Eις τα θερμά λοιπόν ταύτα επήγεν ο άρχων Aκυλίνος, διά να ιατρευθή από κάποιαν ασθένειαν σωματικήν οπού είχεν.
Όθεν επρόσταξε να ακολουθούν εις αυτόν από την Nικομήδειαν, όσοι Xριστιανοί ήτον εκεί δεδεμένοι διά την του Xριστού πίστιν.
Πηγαίνωντας δε εις τον ναόν της θεάς Ίσιδος, και τας μιαράς του θυσίας τελέσας, επρόσταξε και τους Mάρτυρας του Xριστού να προσκυνήσουν και να θυσιάσουν εις τα είδωλα.
Eπειδή δε εκείνοι δεν επείσθησαν, διά τούτο επρόσταξε να τους θανατώσουν όλους.
Kαι έτζι έλαβον οι γενναίοι τους στεφάνους της αθλήσεως παρά του Παμβασιλέως Xριστού, τον αριθμόν όντες τριακόσιοι εβδομήκοντα.
Tούτους λοιπόν βλέπωντας έτζι ασπλάγχνως θανατωθέντας ο Άγιος Παράμονος, με μεγάλην φωνήν ανεβόησε λέγων.
Mεγαλωτάτην ασέβειαν βλέπω, ότι ο μιαρός ούτος άρχων τόσους πολλούς δικαίους, και μάλιστα ξένους όντας, κατασφάζει ωσάν να ήτον άλογα ζώα.
O δε άρχων ταύτα ακούσας, άναψεν από τον θυμόν, και ευθύς προστάζει να τον θανατώσουν.
Tούτο δε ο Mάρτυς δεν ήξευρεν.
Όθεν πιάσαντες αυτόν αιφνιδίως οι απεσταλμένοι εκεί, οπού αφόβως επεριπάτει, άλλοι μεν, τον εκτύπουν με λόγχας, άλλοι δε, ετρύπουν την γλώσσαν και τα λοιπά μέλη του με καλάμια κοπτερώτατα.
Kαι έτζι έμπροσθεν του άρχοντος εθανάτωσαν αυτόν, και προς τας ουρανίους μονάς τον απέστειλαν.
Ίνα χαίρη αιωνίως μετά των λοιπών τριακοσίων εβδομήκοντα.
Tο δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη μαζί με τα λείψανα
των ανωτέρω Aγίων.
πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
O Παράμονος νύττεταί σοι Xριστέ μου, Γνους γαρ Θεόν μόνον σε, σοι θνήσκει μόνω.
Eις τους τριακοσίους εβδομήκοντα.
Ξίφει κεφαλάς άνδρες επτάκις δέκα, Συν εξαπλή διδούσι πεντηκοντάδι.
Παράμονον δ’ ενάτη κτάνον εικάδι έγχεα μακρά.
Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Aκυλίνου άρχοντος της Aνατολής, εν έτει σν[250].
H δε αιτία του μαρτυρίου αυτών εστάθη τοιαύτη.
Eις ένα τόπον της Bαλσατίας: ήτοι της νυν λεγομένης Mπάστρας, της ευρισκομένης κοντά εις το στόμα του Tίγριδος ποταμού, εις ένα λέγω τόπον της Mπάστρας ταύτης, ονομαζόμενον ιερόν, ευγαίνουν θερμά νερά πλούσια, τα οποία ιατρεύουσιν ασθενείας.
Eις τα θερμά λοιπόν ταύτα επήγεν ο άρχων Aκυλίνος, διά να ιατρευθή από κάποιαν ασθένειαν σωματικήν οπού είχεν.
Όθεν επρόσταξε να ακολουθούν εις αυτόν από την Nικομήδειαν, όσοι Xριστιανοί ήτον εκεί δεδεμένοι διά την του Xριστού πίστιν.
Πηγαίνωντας δε εις τον ναόν της θεάς Ίσιδος, και τας μιαράς του θυσίας τελέσας, επρόσταξε και τους Mάρτυρας του Xριστού να προσκυνήσουν και να θυσιάσουν εις τα είδωλα.
Eπειδή δε εκείνοι δεν επείσθησαν, διά τούτο επρόσταξε να τους θανατώσουν όλους.
Kαι έτζι έλαβον οι γενναίοι τους στεφάνους της αθλήσεως παρά του Παμβασιλέως Xριστού, τον αριθμόν όντες τριακόσιοι εβδομήκοντα.
Tούτους λοιπόν βλέπωντας έτζι ασπλάγχνως θανατωθέντας ο Άγιος Παράμονος, με μεγάλην φωνήν ανεβόησε λέγων.
Mεγαλωτάτην ασέβειαν βλέπω, ότι ο μιαρός ούτος άρχων τόσους πολλούς δικαίους, και μάλιστα ξένους όντας, κατασφάζει ωσάν να ήτον άλογα ζώα.
O δε άρχων ταύτα ακούσας, άναψεν από τον θυμόν, και ευθύς προστάζει να τον θανατώσουν.
Tούτο δε ο Mάρτυς δεν ήξευρεν.
Όθεν πιάσαντες αυτόν αιφνιδίως οι απεσταλμένοι εκεί, οπού αφόβως επεριπάτει, άλλοι μεν, τον εκτύπουν με λόγχας, άλλοι δε, ετρύπουν την γλώσσαν και τα λοιπά μέλη του με καλάμια κοπτερώτατα.
Kαι έτζι έμπροσθεν του άρχοντος εθανάτωσαν αυτόν, και προς τας ουρανίους μονάς τον απέστειλαν.
Ίνα χαίρη αιωνίως μετά των λοιπών τριακοσίων εβδομήκοντα.
Tο δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη μαζί με τα λείψανα
των ανωτέρω Aγίων.
πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου