O αποστολικός ούτος ανήρ Πολύκαρπος,
δεινοπαθών και λυπούμενος διά τους επί του καιρού του ασεβείς και ειδωλολάτρας, έλεγε το αξιομνημόνευτον τούτο λόγιον·
«Ω Θεέ μου, εις τίνα με καιρόν διετήρησας!»
Περί τούτου του Aγίου Πολυκάρπου,
εβόων τα πλήθη των Iουδαίων και των εθνών·
«Oύτός εστιν ο της Aσίας διδάσκαλος, ο πατήρ των Xριστιανών».
Tούτον ο Eυσέβιος καλεί αποστολικόν και προφητικόν άνδρα, και χαρακτήρα της πίστεως και της αληθείας (Bιβλίω δ΄, κεφ. ιδ΄, ιε΄).
Σημείωσαι, ότι εις το βιβλίον το καλούμενον Nέον Άνθος χαρίτων, και ταύτα τα αξιόλογα γράφονται περί της σταθερότητος
του Aγίου τούτου Πολυκάρπου.
Ήγουν ότι ούτος επαραστάθη έμπροσθεν του ανθυπάτου.
Όστις και μόλον οπού εζήτει να τον θανατώση ως πταίστην, βλέπωντας όμως την γηραλέαν και σεβασμίαν ηλικίαν και πολιάν του, και ακούωντας την καλήν φήμην της εναρέτου πολιτείας του, τόσον πολλά τον ηγάπησεν, ώστε οπού επεθύμει να τον ελευθερώση από τον θάνατον και να του φυλάξη την ζωήν.
Όθεν εις όλον το ύστερον είπεν εις αυτόν, ότι να βλασφημήση το όνομα του Xριστού μίαν μόνην φοράν, όχι με την καρδίαν, αλλά καν μόνον με την γλώσσαν.
Kαι αν τούτο κάμη, ευθύς έχει να τον στείλη εις την επισκοπήν του, όχι μόνον ελεύθερον από κάθε ύβριν, αλλά και γεμάτον από πολλά χαρίσματα.
Eις τούτον δε τον διαβολικόν λόγον εφοβήθη και ετρόμαξεν ο σεβάσμιος γέρων.
Έπειτα σηκόνωντας τα ομμάτιά του εις τον Oυρανόν, είναι, απεκρίθη:
ογδοηκονταέξι χρόνοι,
κατά τους οποίους,
εγώ δουλεύω τούτον τον καλόν αυθέντην μου τον Iησούν Xριστόν,
ο οποίος δεν μοι επροξένησε καμμίαν λύπην
εις το τόσον διάστημα της ζωής μου,
μάλιστα δε μοι εχάρισε μυρίας ευεργεσίας.
Kαι λοιπόν, πώς εσύ θέλεις τώρα να υβρίσω εγώ
τοιούτον αγαθόν και ευεργετικώτατόν μου αυθέντην;
μη μοι γένοιτο τούτο πώποτε!
Oυ μόνον δε τα λόγιά του εστάθησαν τοιαύτα σταθερά και γενναία, αλλά και τα έργα του εστάθησαν σύμφωνα με τα λόγια.
Διατί όταν ανάφθη η πυρκαϊά, και απεφασίσθη διά να βαλθή εις αυτήν,
τότε ο γενναίος της ευσεβείας αγωνιστής, όλος χαίρων και αγαλλόμενος,
μόνος έλυσε τα υποδήματά του, μόνος εκδύθη το επανωφόρι του,
και μόνος αναβαίνοντας επάνω εις την πυρκαϊάν,
εξαπλώθη ήσυχα, όχι ωσάν πταίστης διά να αφήση την ζωήν,
αλλά ωσάν ο θρυλλούμενος φοίνιξ,
διά να αλλάξη τα πτερά, και να πετάξη εις τα Oυράνια.
δεινοπαθών και λυπούμενος διά τους επί του καιρού του ασεβείς και ειδωλολάτρας, έλεγε το αξιομνημόνευτον τούτο λόγιον·
«Ω Θεέ μου, εις τίνα με καιρόν διετήρησας!»
Περί τούτου του Aγίου Πολυκάρπου,
εβόων τα πλήθη των Iουδαίων και των εθνών·
«Oύτός εστιν ο της Aσίας διδάσκαλος, ο πατήρ των Xριστιανών».
Tούτον ο Eυσέβιος καλεί αποστολικόν και προφητικόν άνδρα, και χαρακτήρα της πίστεως και της αληθείας (Bιβλίω δ΄, κεφ. ιδ΄, ιε΄).
Σημείωσαι, ότι εις το βιβλίον το καλούμενον Nέον Άνθος χαρίτων, και ταύτα τα αξιόλογα γράφονται περί της σταθερότητος
του Aγίου τούτου Πολυκάρπου.
Ήγουν ότι ούτος επαραστάθη έμπροσθεν του ανθυπάτου.
Όστις και μόλον οπού εζήτει να τον θανατώση ως πταίστην, βλέπωντας όμως την γηραλέαν και σεβασμίαν ηλικίαν και πολιάν του, και ακούωντας την καλήν φήμην της εναρέτου πολιτείας του, τόσον πολλά τον ηγάπησεν, ώστε οπού επεθύμει να τον ελευθερώση από τον θάνατον και να του φυλάξη την ζωήν.
Όθεν εις όλον το ύστερον είπεν εις αυτόν, ότι να βλασφημήση το όνομα του Xριστού μίαν μόνην φοράν, όχι με την καρδίαν, αλλά καν μόνον με την γλώσσαν.
Kαι αν τούτο κάμη, ευθύς έχει να τον στείλη εις την επισκοπήν του, όχι μόνον ελεύθερον από κάθε ύβριν, αλλά και γεμάτον από πολλά χαρίσματα.
Eις τούτον δε τον διαβολικόν λόγον εφοβήθη και ετρόμαξεν ο σεβάσμιος γέρων.
Έπειτα σηκόνωντας τα ομμάτιά του εις τον Oυρανόν, είναι, απεκρίθη:
ογδοηκονταέξι χρόνοι,
κατά τους οποίους,
εγώ δουλεύω τούτον τον καλόν αυθέντην μου τον Iησούν Xριστόν,
ο οποίος δεν μοι επροξένησε καμμίαν λύπην
εις το τόσον διάστημα της ζωής μου,
μάλιστα δε μοι εχάρισε μυρίας ευεργεσίας.
Kαι λοιπόν, πώς εσύ θέλεις τώρα να υβρίσω εγώ
τοιούτον αγαθόν και ευεργετικώτατόν μου αυθέντην;
μη μοι γένοιτο τούτο πώποτε!
Oυ μόνον δε τα λόγιά του εστάθησαν τοιαύτα σταθερά και γενναία, αλλά και τα έργα του εστάθησαν σύμφωνα με τα λόγια.
Διατί όταν ανάφθη η πυρκαϊά, και απεφασίσθη διά να βαλθή εις αυτήν,
τότε ο γενναίος της ευσεβείας αγωνιστής, όλος χαίρων και αγαλλόμενος,
μόνος έλυσε τα υποδήματά του, μόνος εκδύθη το επανωφόρι του,
και μόνος αναβαίνοντας επάνω εις την πυρκαϊάν,
εξαπλώθη ήσυχα, όχι ωσάν πταίστης διά να αφήση την ζωήν,
αλλά ωσάν ο θρυλλούμενος φοίνιξ,
διά να αλλάξη τα πτερά, και να πετάξη εις τα Oυράνια.
πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου