Ηλία Μηνιάτη λόγος αγαθός...

Χριστιανός,

θα πή άνθρωπος περισσότερον πνευματικός, παρά σαρκικός.

Περισσότερον ουράνιος παρά γήινος.

Εσταυρωμένος είς τα του κόσμου, ενδεδυμένος τον Ιησούν Χριστόν,
όχι βέβαια τον χιτώνα του Ιησού Χριστού, αλλά αυτόν τόν ίδιο τόν Χριστόν.

Πρέπει δηλαδή να διάγη μιά ζωή τόσον όμοια μ΄αυτήν του Ιησού Χριστού, ωσάν να ζούσε ο Χριστός μέσα του,
ώστε να μπορή να λέγει μέ τόν Απόστολο:
"ζώ δε ούκ΄έτι εγώ, ζή δ΄ έν εμοί Χριστός".

Αυτό σημαίνει ζώ σαν Χριστιανός
και σε μιά τέτοια ζωή αποσκοπεί η πίστις του Χριστού.

Και όμως, άν εξετάσω τήν ζωή μας
"δέν ευρίσκω τοσαύτην πίστιν έν τω Ισραήλ".

Δέν βρίσκω στίς πράξεις αυτή τήν αγιότητα,
όπως τήν εννοεί και τήν θέλει ο Σωτήρας μας.

Τουναντίον βλέπω

την φυλαργυρία του Ιουδαίου,

την ασωτεία του ειδωλολάτρου,

την ασέλγεια του επικουρείου,

την ακολασία των κτηνών,

την αγριότητα των θηρίων.

Ευρίσκω φόνους, εκδηκήσεις, αρπαγές, μοιχείς.

Και είναι αμαρτίες που αρμόζουν σε ειδωλολάτρες
που λατρεύουν θεούς που είναι ένοχοι για τέτοια εγκλήματα,
δέν είναι όμως για χριστιανούς.

Αυτών των αμαρτιών ούτε τα ονόματα δέν εγνώριζαν
οι πρώτοι Χριστιανοί.

Αυτοί ήσαν άνθρωποι της αθωότητος και της αγάπης.

Δέν είχαν άλλην ενοχή,
παρά το ότι πίστευαν στήν θρησκεία της αγάπης.

Παράξενο πράγμα!

Οι νεώτεροι Χριστιανοί
μοιάζουν με τους ειδωλολάτρες τόσον πολύ στα ελαττώματα,
όσον οι αρχαίοι χριστιανοί ξεπερνούσαν κατά πολύ
τούς θεούς των ειδωλολατρών στις αρετές.

Τοιουτοτρόπως στην εποχή μας η πίστις μας
περιορίζεται μόνον στα εξωτερικά έργα.

Είναι έργα στερημένα παντός καλού,
που κάποτε κάποτε φέρνουν περισσότερο σκάνδαλο παρά οικοδομή.

Έργα που γίνονται περισσότερον από συνήθεια παρά από αγάπη.

Είναι σάν κάποια νομίσματα πού απ΄έξω φαίνονται γνήσια,
αλλά δέν έχουν λαμμιά αξία γιατί είναι κίβδηλα.

Γι΄ αυτό αδελφοί μου
απατώμεθα οικτρώς άν νομίζουμε ότι με τέτοια πίστι
θα αποκτήσουμε την αιώνια μακαριότητα.

-Λόγος γ΄ περί Πίστεως-
Αρχιμανδρίτου Δοσιθέου"Ορθόδοξος Πίστις και Ζωή".