Σχοινοβατώντας πάνω στην Κλίμακα...

Κ Λ Ι Μ Α Ξ

Λ Ο Γ Ο Σ

Ε Ι Κ Ο Σ Τ Ο Σ

Ε Κ Τ Ο Σ

Περί διακρίσεως ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

(Περί διακρίσεως λογισμών και παθών και αρετών)

37. Μερικές φορές, καθώς αντλούσαμε νερό από τις πηγές, αντλήσαμε μαζί με αυτό, χωρίς να το καταλάβωμε, και έναν βάτραχο. Παρόμοια πολλές φορές, καθώς καλλιεργούμε τις αρετές, υπηρετούμε και τις κακίες πού χωρίς να φαίνωνται είναι συμπεπλεγμένες μαζί τους.

Επί παραδείγματι: Με την φιλοξενία συμπλέκεται η γαστριμαργία, με την αγάπη η πορνεία, με την διάκρισι η δεινότης, με την φρόνησι η πονηρία, με την πραότητα η υπουλότης και η νωθρότης και η οκνηρία και η αντιλογία και η ιδιορρυθμία και η ανυπακοή. Με την σιωπή η διδασκαλική υπεροψία, με την χαρά η οίησις, με την ελπίδα η οκνηρία, με την αγάπη πάλι η κατάκρισις, με την ησυχία η ακηδία και η οκνηρία, με την αγνότητα η πικρή συμπεριφορά, με την ταπεινοφροσύνη η παρρησία.

Σε όλα δε αυτά ακολουθεί ωσάν κοινό κολλύριο, ή μάλλον δηλητήριο, η κενοδοξία.

Σχόλια:

Όσο αγώνα χρειάζεται ο άνθρωπος που είναι δεσμευμένος μέσα στην κακία του για να ελευθερωθεί και να ολοκληρωθεί, άλλο τόσο χρειάζεται και εκείνος ο οποίος είναι "δεσμευμένος" στην καλοσύνη του.

Και οι δύο είναι φυλακισμένοι σε φρικτή φυλακή. Στα κοινά δεσμωτήρια του Εγώ, της αυτοεικόνας, της φιλαυτίας.

Εκείνος που μισεί ή μνησικακεί, δηλαδή θυμάται και διατηρεί το μίσος και την εμπάθεια του ,την εκδικητικότητα του για ένα πρόσωπο, σαπίζει στα βαθύτερα σωθικά της υπάρξεως του. Μαραζώνει πνευματικά αλλά και σωματικά παρουσιάζοντας πολλές μορφές ασθενειών.

Ο έτερος που εξασκεί και υπηρετεί την αυτοεικόνα του. Που η καλοσύνη του, οι όμορφοι τρόποι του, το καλό σενάριο κοινωνικής διαγωγής είναι δομημένα στην υπηρεσία της εικόνας του, του προφίλ του, του ατομικού του μύθου, οδηγείται στον πνευματικό αυτισμό, στον υποσιτισμό της υπάρξεως και συγχρόνως μετατρέπεται σε πηγή και φορέα ποικίλων ασθενειών, όπως άγχος, διαταραχή πανικού, κατάθλιψη, εντερικών ενοχλήσεων παχυσαρκίας ή το αντίθετο, αρτηριακής πιέσεως, καρδιοπάθειας κ.α πολλών. Έτσι ώστε να υποστασιοποιείται ο λόγος του Αγίου Ιακώβου ότι '' 13Kανένας να μη λέει όταν πειράζεται: Aπό το Θεό, γιατί ο Θεός δεν είναι δέκτης κακών πειρασμών, κι επομένως δε βάζει αυτός σε πειρασμό κανέναν. 14 Aπεναντίας, ο καθένας μπαίνει σε πειρασμό από τη δική του επιθυμία που τον ξελογιάζει και τον ρίχνει στην παγίδα. 15Kατόπιν η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία. Kι όταν η αμαρτία διαπραχθεί πια, γεννάει το θάνατο. " (Ιακ. 1/α/13-15).

Έτσι κατά τον Αγιο Ιωάννη της Κλίμακος, το χαμόγελο δεν είναι πάντα χαμόγελο, το φιλί δε είναι πάντα φιλί, η ευχή δεν είναι πάντα ευχή και το ψέμα συμπλέκεται με την αλήθεια όπως ο δύτης στο θάνατο με ένα φύκι για βραχιόλι.

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα που μέσα στην ελευθερία του, στο προσωπικό του μυστήριο, μπορεί να μετατρέψει τα πιο άγια πράγματα σε βέβηλα, τα πιο ιερά σε βρώμικα, τον παράδεισο σε κόλαση. Είναι εκείνος που μπορεί να γίνει σατανάς επειδή ακριβώς μπορεί να γίνει άγιος.

π. Λίβυος