Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ
δεν διαφημίζεται, αλλά φαίνεται.
Δεν διατυμπανίζεται, αλλά εκπέμπεται με μυστικό τρόπο.
Δεν περιγράφεται, αλλά βιώνεται.
Όσοι είχαν την ευλογία να συναντήσουν τον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο, είχαν την «αγαθή τύχη» να πάρουν στίγματα από την αγιότητα του ανθρώπου και από την όψη αλλά και από το λόγο του ανθρώπου.
Πριν μερικά χρόνια διοργανώθηκαν στην Πάτμο μεγάλοι εορτασμοί για την συμπλήρωση 1900 χρόνων από τη συγγραφή της Αποκάλυψης από τον Ιωάννη τον Θεολόγο, στους οποίους συμμετείχαν εκκλησιαστικοί και πολιτικοί ταγοί από όλον τον κόσμο.
Ωστόσο, αυτός που τράβηξε τα βλέμματα και το ενδιαφέρον των περισσότερων δημοσιογράφων, ήταν ο ταπεινός Πατριάρχης Σερβίας Παύλος.
Καθημερινώς τελούσε Θεία Λειτουργία, γεγονός το οποίο αποτελούσε αιτία συνωστισμού εκατοντάδων πιστών, οι οποίοι έτρεχαν για να πάρουν την ευλογία του.
Ένα άλλο, ασήμαντο μεν, συγκλονιστικό δε γεγονός, ήταν ο τρόπος που λάμβανε το πρωινό του, ύστερα από την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, για την κορύφωση των εορτασμών.
Στο τραπέζι κάθονταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι, πολιτικοί και ανάμεσά τους ο Πατριάρχης Παύλος.
Οι δημοσιογράφοι και οι κάμερες συνωστίζονταν για να καλύψουν το γεγονός.
Ο μόνος που ήταν ατάραχος, μέσα στη φασαρία που προκαλούσε ο συνωστισμός λόγω των συνεργείων, ήταν ο Πατριάρχης Παύλος, ο οποίος βουτούσε ένα κουλουράκι μέσα στο τσάι του.
Η όψη του ατάραχη και το πρόσωπό του μειλίχιο, εξέπεμπε αυτό που καλείται αγιότητα.
ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣμέρες του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, ο Πατριάρχης Παύλος κλήθηκε να στηρίξει τους πιστούς και να ορθώσει λόγο αληθείας, σε ένα περιβάλλον ψέματος, κακίας και σκοτωμών.
Τότε τύχη αγαθή και πάλι συναντήσαμε τον Πατριάρχη Παύλο στο Βελιγράδι, για μια σύντομη συνέντευξη για την πάλαι ποτέ τηλεόραση του «Λόγου».
Εκτός βεβαίως από την άγια προσωπικότητα του Πατριάρχη, συναντήσαμε και ένα διαφορετικό συγκλονιστικό λόγο, σε σχέση τότε με το λόγο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου ΑΆ.
Επικαλέστηκε ο ασκητικότατος Πατριάρχης μεταξύ άλλων και ένα σερβικό, άκρως ορθόδοξο ρητό:
«Ηρωισμός είναι το να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου από τους εχθρούς μου, ενώ τιμιότητα είναι το να υπερασπίζομαι τον εχθρό μου από τον εαυτό μου».
Χωρίς εθνικισμούς, χωρίς μεγαλοστομίες και χωρίς φόβο, ακόμη και την ώρα που ήταν γεμάτοι οι δρόμοι με αγγελτήρια θανάτων, ανθρώπων που σκοτώθηκαν στον πόλεμο, τολμούσε να προβάλλει την ουσία που θέλει «τα του Θεού τω Θεώ και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».
'Αλλο ο ηρωισμός, ο οποίος απαιτεί πόλεμο, σκοτωμούς, πονηριά και σίγουρα θυσίες.
Και άλλο η τιμιότητα, η οποία απαιτεί αγιότητα βίου, θέλει αγάπη, η οποία αγγίζει και τους εχθρούς και τελικά φθάνει μέχρι και την αυτοθυσία.
'Αλλο το κράτος και η εξουσία, τα οποία είναι καλά, μόνο όταν περιορίζονται στη ρύθμιση της κοινωνικής ζωής και προσφέρουν ασφάλεια.
Και άλλο εν Χριστώ ζωή, η οποία χωρίς κανόνες και νόρμες, χωρίς θρησκευτικές καταπιέσεις, αλλά με μόνη δύναμη την αγάπη, οδηγεί τον άνθρωπο στον παράδεισο και την αληθινή ευτυχία.
ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΕΣμέρες η Εκκλησία της Σερβίας γιόρτασε με Θεία Λειτουργία τα 95 χρόνια, του Πατριάρχη Παύλου, ο οποίος πλέον άρρωστος, νοσηλεύεται σε ιατρικό κέντρο στο Βελιγράδι.
Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο σε όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία. Της Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ. Αμφιλόχιος, συμπαραστατούμενος από τον Επίσκοπο Κεντρικής Ευρώπης κ. Κωνσταντίνο και τον Επίσκοπο Χβοστάνης κ. Αθανάσιο. Τον Πατριάρχη Παύλο, επισκέφθηκαν την ημέρα των γενεθλίων του, ο Πρόεδρος της Σερβίας κ. Μπόρις Τάντιτς και ο Πρωθυπουργός Μίρκο Τσβετκόβιτς, οι οποίοι ευχήθηκαν στον Πατριάρχη ταχεία ανάρρωση.
Ο Πατριάρχης Παύλος γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1914 στο χωριό Κούτσαντσι της Σλαβονίας (σήμερα ανήκει στην Κροατία). Έμεινε ορφανός σε μικρή ηλικία. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πήγε ξανά στο Βελιγράδι, ως πρόσφυγας και εργάστηκε σε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει. Το 1948 εκάρη μοναχός και μέχρι το 1955 ανήκε στη Μονή Ράτσια. Το 1954 χειροτονήθηκε ιερομόναχος και το 1957 χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης. Από το 1955 έως το 1957 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, εξελέγη Επίσκοπος Ράσκας και Πρίζρεν, στο Κόσοβο. Εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Πεκίου, Μητροπολίτης Βελιγραδίου και Κάρλοβτσι και Πατριάρχης Σερβίας την 1η Δεκεμβρίου 1990 με τον αποστολικό τρόπο, δηλαδή με κλήρωση από εκλεγέν τριπρόσωπο.
Ο ΤΡΟΠΟΣεκλογής του στον Πατριαρχικό Θρόνο της Σερβίας, είναι ίσως μοναδικός, αφού ο ίδιος ήταν ο μοναδικός από τους Μητροπολίτες που δεν επιθυμούσε να εκλεγεί Πατριάρχης.
Συνήλθε η Ιερά Σύνοδος της Σερβικής Εκκλησίας και οι εκλέκτορες Επίσκοποι έπρεπε να «σταύρωναν» τρεις υποψηφίους, για να συμπληρωθεί το τριπρόσωπο, δηλαδή οι τρεις υποψήφιοι.
Προϋπόθεση ήταν να συγκεντρώσουν τουλάχιστον 13 ψήφους για να εκλεγούν.
Στον πρώτο γύρο εξελέγησαν μόνο δύο.
Ο Επίσκοπος Παύλος πήρε 11 ψήφους και παρέμεινε εκτός.
Επαναλήφθηκαν οι ψηφοφορίες και μόνο στον 9ον γύρο εξελέγη με 20 ψήφους και έτσι μπήκε στην τριάδα των υποψηφίων.
Ακολούθησε η τελική φάση της εκλογής, δηλαδή η κλήρωση, πρακτική η οποία ακολουθούσαν και Απόστολοι.
Και ο κλήρος έπεσε στον Αρχιεπίσκοπο Πεκίου Παύλο.
Μετά την εκλογή, ο Πατριάρχης Παύλος απευθυνόμενος στην Ιερά Σύνοδο είπε:
«Αι δυνάμεις μου είναι μικραί και σεις το γνωρίζετε.
Εγώ εις αυτάς δεν ελπίζω.
Ελπίζω εις την βοήθειάν σας και εις την βοήθειαν του Θεού, με την οποίαν Εκείνος μέχρι σήμερον με υπεστήριζεν.
Ας είναι προς δόξαν Θεού και προς όφελος της Εκκλησίας του και του δοκιμασμένου λάου μας εις αυτούς τους δύσκολους καιρούς».
Την ημέρα της ενθρόνισής του, ανέφερε:
Ανερχόμενος ως 44ος Πατριάρχης Σερβίας εις τον θρόνο του Αγίου Σάββα, δεν έχω κανένα δικό μου πρόγραμμα διά το πατριαρχικό έργον.
Το πρόγραμμά μου είναι το Ευαγγέλιον του Χριστού, η καλή αύτη αγγελία περί του Θεού μεθ Άημών και της Βασιλείας Του εντός ημών εφΆ όσον με την πίστιν και την αγάπην Τον δεχθούμεν».
πηγή:ΠΟΛΙΤΗΣ - 20/09/2009, Σελίδα: 94
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου