Ἐπλήθυναν Δέσποτα, ὑπὲρ ἄμμον θαλασσῶν, τὰ πονηρά μου πταίσματα, ὡς κεκτημένος πέλαγος οἰκτιρμῶν, ἐπίστρεψον σῶσόν με, παρακλήσεσι τῆς τεκούσης σε

Ἡ πόρνη κενώσασα,

μύρου ἀλάβαστρον πάλαι,

τοῖς ποσί σου Δέσποτα,πάντων ἠλευθέρωται, ὧν περ ἔπραξεν,

ὁ Λῃστὴς μόνον σου,

μνημονεύσας ὤφθη,

καὶ εὐθέως εἰς Παράδεισον, αὐτὸν εἰσήγαγες,

ἐγὼ δὲ τί πράξω ὁ ἄθλιος;

οὐ μύρον, οὐ κατάνυξιν, ἔχω,

δωρεάν με ἐλέησον,

οἴκτειρόν με Λόγε,

ἡ ἄχραντός σου Μήτηρ δυσωπεῖ,

ἣν ἐδωρήσω τῷ κόσμῳ σου, μέγα καταφύγιον