π.Μιχαήλ Καρδαμάκης:"...αίμα δίνουμε όταν στην άσκηση της Ιερωσύνης μας δεν εμπαίζουμε και δεν φλυαρούμε, αλλά υποφέρουμε και αγαπούμε"

Η ενώδυνη γνώση μου απο τη μακρόχρονη εμπειρία μου,
είναι ότι ένας χριστιανός Ιερέας, και όχι ένας σπουδαίος εφημέριος,
ζεί την κορυφαία στιγμή της Ιερωσύνης του όχι
στο αποκορύφωμα της ιστορική δραστηριότητάς του,
αλλά τότε πού, σύμφωνα με τα συναξάρια της Εκκλησίας μας,
το αίμα του, απο το κατά Χριστόν μαρτύριό του
αναμειγνύεται με το αίμα του Χριστού.

Γιατί αίμα δίνουμε όταν στην άσκηση της Ιερωσύνης μας δεν εμπαίζουμε και δεν φλυαρούμε, αλλά υποφέρουμε και αγαπούμε.

Αγαπούμε τον Χριστό και την επιφάνεια του Χριστού
στο πρόσωπο κάθε πιστού.

Όταν συμμετέχουμε και συνεργούμε στην παρατεινόμενη κτίση της Εκκλησίας, στην πραγματοποίησή της σε μιά ενοριακή Κοινότητα.

Όταν ακριβώς ιερατεύουμε και προφητεύουμε,
δηλαδή μαρτυρούμε και θυσιαζόμαστε,
απόστολοι μιας βασιλική και σταυρική αρχοντιάς,
που όλη η δόξα και η μεγαλειότητά της είναι
να ταπεινώνεται και να αγαπά.