Μια αγωνίστρια δίχως ταμπέλες

Βλέπω και ξαναβλέπω την συνέντευξη της Κωνσταντίνας Κούνεβα στο Θεοδωράκη. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξαφνιάζομαι. Ότι δεν απορώ. Δεν ξέρω αλλά κάπως ήξερα, με κάποιο τρόπο γνώριζα ότι αυτή ήταν η Κούνεβα. Την περίμενα έτσι όπως φανερώθηκε. Δυναμική, πειθαρχημένη, ασκητική, συμπονετική, γεμάτη έλεος και ελπίδα, ιδιαιτέρως ταπεινή και αυθεντική.
Η γυναίκα που τα έβαλα με τα ισχυρά συμφέροντα της μαύρης εργασίας, με το σύγχρονο δουλεμπόριο. Δουλεμπόριο βέβαια που γίνεται με τις ευλογίες του κράτους, αφού όλοι γνώριζαν, αλλά κανείς δεν μιλούσε, αντιθέτως επέτρεπαν.
Η Κωσταντίνα έστησε στο τοίχο όλους εκείνους που περίμεναν την συνέντευξης της για να αυτοδικαιωθούν. Για να νοιώσουν ότι καλά πατούν. Όλες οι ιδεολογίες περίμεναν να πάρουν τα εύσημα του δημιουργήματος τους αλλά όλες έφυγαν με άδεια χέρια, ντροπιασμένες και συγκλονισμένες από το γεγονός ότι υπάρχουν πλέον άνθρωποι που όπου ακούν μία αλήθεια τους μυρίζει ανθρώπινο κρέας, τους μυρίζει αίμα.
Η Κούνεβα απέδειξε ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη κανένα μαντρί. Ότι μπορεί και λεύτερος δίχως κηδεμόνες και πάτρωνες να χτίσει την δική του κοινωνία. Απέδειξε ότι, χωρίς να παύει να είναι γυναίκα, μητέρα με όλη της σημασίας της λέξης, νοικοκυρά χωρίς να ντρέπεται, συγχρόνως μπορεί να είναι μια ρωμαλέα επαναστατική φύση έτοιμη να θυσιαστεί για το δίκιο, το δικαίωμα και τις ανάγκες των συνανθρώπων της.
Η αυτοπειθαρχία της σε σώμα και σκέψη, σε λέξεις και έννοιες είναι φοβερή. Δεν θέλει να εκμεταλλευτεί κανένα άνθρωπο, κανένα πρόσωπο, κανένα ιδεολογικό χώρο. Ούτε καν τα συναισθήματα του τηλεθεατή. Είναι αυτή που είναι. Έχει προσωπικά όρια που ελέγχονται από εσωτερικές αρετές και αξίες βαθειά χαραγμένες στο προσωπικό χάρτη της ζωής της.
Δεν το παίζει. Δεν έχει καμία ανάγκη να κρεμάσει κανένα όνομα και καμία ταμπέλα στην προσωπικότητα της που ηχηρά διατρανώνει ότι είναι ελεύθερη από όλα αυτά που κατακερματίζουν τους ανθρώπους και την κοινωνία.

Δεν έχει ανάγκη από κανένα ιδεολόγημα για να είναι άνθρωπος, για να υπηρετεί τον άνθρωπο και τις αξίες του ανθρωπισμού.
Πολλοί θα ήθελαν να δηλώσει αριστερή, σοσιαλίστρια, κεντρώα ίσως χριστιανή. Αλλά δε το κάνει. Δεν έχει ανάγκη να εκμεταλλευτεί κανένα και κυρίως τον ίδιο τον εαυτό της, την προσωπικότητας της, την προσωπική ιστορία και οδύνης της.
Πόσο εύκολο αλήθεια θα ήταν να βάλει μια ταμπέλα και να κερδίσει προσωπικά οφέλη. Δε το κάνει. Γίνετε ηρωίδα και σύμβολο του ανθρώπου που δεν ανήκει κάπου, που δεν πουλάει την ελευθερία της ψυχής και του σώματος του σε κανένα, παρά μονάχα στην ζωή και την ίδια την αξία της ύπαρξης.
Πολιτικοί τυμβωρύχοι προσπάθησαν να την πλησιάσουν και να αδράξουν της δημοσιότητας της, να κερδίσουν πολιτικά επικοινωνιακά οφέλη από μία αγωνίστρια της ζωής και των ανθρώπινων αξιών, και εκείνη τους πέταξε στην κυριολεξία όλους έξω, αρνούμενοι τα κοσμικά και πολιτικά τους θέλγητρα, που δεν ήταν και αμελητέα.
Η άρνηση της όμως ήταν μια συνειδητή επιλογή. Δεν ήταν στενοκεφαλιά ή καπρίτσιο, αλλά στάση ζωής, ενός ανθρώπου που δεν έμαθε να αγωνίζεται για κόμματα, ιδεολογίες και άλλα ασθενήματα του πολιτισμού μας, αλλά για την ίδια την αυτοαξία της ζωής και του ανθρώπου.
Η Κωνσταντίνα δε πάλεψε για να υπηρετήσει το κόμμα της, την ιδεολογία της. Αγωνίστηκε με ακριβό αντίτιμο για τους ανθρώπους που ήταν γύρω της. Για την υπόληψη και αξιοπρέπεια της, για το παιδί και την μάνα της, για τις άλλες γυναίκες που βάναυσα και καταχρηστικά έπεφταν θύματα της μαύρης εργασίας και του σύγχρονου μισθωτού δουλεμπορίου από τις εταιρίες εργασίας. Αλλά αγωνιζόμενη για τον μικρόκοσμο της αγωνιζόταν για όλο τον κόσμο. Άλλωστε εκείνος που σώζει ένα άνθρωπο σώζει όλη την ανθρωπότητα.

π. Λίβυος