Επειδή, εξαιτίας της επιθέσεως του αρχέκακου δαίμονα εξαπατήθηκε ο άνθρωπος και δεν φύλαξε την εντολή του Δημιουργού και γυμνώθηκε από τη χάρη και έβγαλε από πάνω του σαν ρούχο την παρρησία προς το Θεό και σκέπασε τη γύμνια του με τη σκληρότητα της αθλίας ζωής
- διότι αυτό είναι τα φύλλα της συκιάς και τύλιξε τον εαυτό του με τη νέκρωση,
δηλαδή με τη θνητότητα και την υλοφροσύνη της σάρκας-
διότι αυτό είναι το ρούχο των δερμάτων και σύμφωνα με τη δικαία κρίση του Θεού
εξορίστηκε από τον Παράδεισο ,
και καταδικάστηκε σε θάνατο και εξουσιάστηκε από τη φθορά,
δεν έμεινε αδιάφορος ο σπλαγχνικός Θεός, που μας έδωσε την ύπαρξη και μας χάρισε την καλή ύπαρξη, αλλά αφού προηγουμένως με πολλούς τρόπους μας καθοδήγησε,
σαν παιδιά, και μας κάλεσε να επιστρέψουμε,
με στεναγμούς δηλαδή και τρόμους , με τον κατακλυσμό και την παρολίγο εξολόθρευση όλου του ανθρωπίνου γένους, με το ανακάτωμα και τον χωρισμό των γλωσσών,
με τις εμφανίσεις των αγγέλων, με τον εμπρησμό των πόλεων , με τις εικονικές εμφανίσεις του Θεού, με τους πολέμους, με τις νίκες , με τις ήττες, με τα «σημάδια» και τα καταπληκτικά έργα, με τα διάφορα θαύματα, με τον νόμο), με τους προφήτες, που το κήρυγμα τους είχε σκοπό την κατάργηση της αμαρτίας, που με πολλές διακλαδώσεις απλώθηκε και υποδούλωσε τον άνθρωπο και σώριασε πάνω στη ζωή του όλα τα είδη της κακίας, και την επιστροφή του ανθρώπου στο καλό .
Επειδή δηλαδή ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο εξαιτίας της αμαρτίας σαν κάποιο άγριο και ανήμερο θηρίο, και αφάνισε την ανθρώπινη ζωή,
έπρεπε αυτός που επρόκειτο να την λυτρώσει να είναι αναμάρτητος και να μην είναι εξαιτίας της αμαρτίας υπόλογος στον θάνατο, και ακόμη έπρεπε να ενισχυθεί και να ανανεωθεί η φύση, και να καθοδηγηθεί και να διδαχθεί με έργα τον δρόμο της αρετής,
ο οποίος οδηγεί μακριά από τη φθορά και κατευθύνει στην αιώνια ζωή.
Τέλος φανερώνει γι' αυτόν τον άνθρωπο το μέγα πέλαγος της φιλανθρωπίας του.
Διότι ο ίδιος ο Δημιουργός και Κύριος παίρνει επάνω του τον αγώνα για χάρη του πλάσματός του, και γίνεται με τη ζωή του διδάσκαλος.
Και επειδή ο εχθρός παραπλάνησε τον άνθρωπο με δόλωμα την ελπίδα ότι θα γίνει Θεός , παραπλανάται κι' αυτός με το προκάλυμμα της σάρκας, και εκδηλώνεται συγχρόνως η αγαθότητα και η σοφία, η δικαιοσύνη και η δύναμη του Θεού.
Εκδηλώνεται η αγαθότητα, διότι δεν περιφρόνησε το αδύνατο πλάσμα του, αλλά το σπλαγχνίστηκε, όταν έπεσε, και του άπλωσε το χέρι.
Η δικαιοσύνη πάλι, διότι, όταν νικήθηκε ο άνθρωπος, δεν κινεί άλλον να νικήσει τον τύραννο, ούτε αποσπά με τη βία τον άνθρωπο από τον θάνατο, αλλά αυτόν που ο θάνατος τον υποδούλωσε κατά τον παλαιό καιρό εξ αιτίας των αμαρτιών, αυτόν ο αγαθός και δίκαιος Θεός τον έκανε πάλι νικητή, και ξανααπόκτησε τον άνθρωπο με τον όμοιό του, πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο.
Η σοφία πάλι εκδηλώνεται, διότι βρήκε για τη μεγάλη δυσκολία μεγαλοπρεπέστατη λύση.
Διότι με την ευαρέσκεια του Θεού και Πατέρα, ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός, που είναι στον κόλπο του Θεού και Πατέρα , ο ομοούσιος με τον Πατέρα και με το άγιο Πνεύμα, ο προαιώνιος, ο άναρχος,
που ήταν στην αρχή και που ήταν με τον Θεό και Πατέρα, και που ήταν Θεός ,
ο οποίος είχε θεϊκή μορφή, αφού έγειρε τους ουρανούς έρχεται κάτω στη γη, δηλαδή αφού ταπείνωσε το ύψος του που δεν ταπεινώνεται, χωρίς να χάσει τη δόξα του, εκδηλώνει στους δούλους του επιείκεια και ανέκφραστη μακροθυμία και ακατάληπτη - διότι αυτό σημαίνει η λέξη κατάβαση - και ενώ είναι τέλειος Θεός, γίνεται τέλειος άνθρωπος, και πραγματοποιεί το πρωτάκουστο από όλα τα νέα, τη μοναδική καινοτομία κάτω από τον ήλιο με την οποία φανερώνεται η άπειρη δύναμη του Θεού.
Διότι τι μεγαλύτερο υπάρχει από το να γίνει ο Θεός άνθρωπος;
Και ο Λόγος σαρκώθηκε χωρίς να μεταβληθεί η θεία φύση του, από το άγιο Πνεύμα και από τη Μαρία την Αγία και Αειπάρθενο και Θεοτόκο , και ο μόνος φιλάνθρωπος γίνεται μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, χωρίς να συλληφθεί στην άσπιλη μήτρα της Παρθένου από θέλημα άντρα ή επιθυμία ή επαφή με άντρα ή από γέννηση που ήταν καρπός ηδονής, αλλά από το ’γιο Πνεύμα, και με τον τρόπο της αρχικής δημιουργίας του Αδάμ.
Και κάνει υπακοή στον Πατέρα θεραπεύοντας τη δική μας παράβαση με το ανθρώπινο σώμα που πήρε από εμάς, και με το να γίνει σε μας τύπος υπακοής,
χωρίς την οποία δεν είναι δυνατόν να απολαύσουμε τη σωτηρία.
- διότι αυτό είναι τα φύλλα της συκιάς και τύλιξε τον εαυτό του με τη νέκρωση,
δηλαδή με τη θνητότητα και την υλοφροσύνη της σάρκας-
διότι αυτό είναι το ρούχο των δερμάτων και σύμφωνα με τη δικαία κρίση του Θεού
εξορίστηκε από τον Παράδεισο ,
και καταδικάστηκε σε θάνατο και εξουσιάστηκε από τη φθορά,
δεν έμεινε αδιάφορος ο σπλαγχνικός Θεός, που μας έδωσε την ύπαρξη και μας χάρισε την καλή ύπαρξη, αλλά αφού προηγουμένως με πολλούς τρόπους μας καθοδήγησε,
σαν παιδιά, και μας κάλεσε να επιστρέψουμε,
με στεναγμούς δηλαδή και τρόμους , με τον κατακλυσμό και την παρολίγο εξολόθρευση όλου του ανθρωπίνου γένους, με το ανακάτωμα και τον χωρισμό των γλωσσών,
με τις εμφανίσεις των αγγέλων, με τον εμπρησμό των πόλεων , με τις εικονικές εμφανίσεις του Θεού, με τους πολέμους, με τις νίκες , με τις ήττες, με τα «σημάδια» και τα καταπληκτικά έργα, με τα διάφορα θαύματα, με τον νόμο), με τους προφήτες, που το κήρυγμα τους είχε σκοπό την κατάργηση της αμαρτίας, που με πολλές διακλαδώσεις απλώθηκε και υποδούλωσε τον άνθρωπο και σώριασε πάνω στη ζωή του όλα τα είδη της κακίας, και την επιστροφή του ανθρώπου στο καλό .
Επειδή δηλαδή ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο εξαιτίας της αμαρτίας σαν κάποιο άγριο και ανήμερο θηρίο, και αφάνισε την ανθρώπινη ζωή,
έπρεπε αυτός που επρόκειτο να την λυτρώσει να είναι αναμάρτητος και να μην είναι εξαιτίας της αμαρτίας υπόλογος στον θάνατο, και ακόμη έπρεπε να ενισχυθεί και να ανανεωθεί η φύση, και να καθοδηγηθεί και να διδαχθεί με έργα τον δρόμο της αρετής,
ο οποίος οδηγεί μακριά από τη φθορά και κατευθύνει στην αιώνια ζωή.
Τέλος φανερώνει γι' αυτόν τον άνθρωπο το μέγα πέλαγος της φιλανθρωπίας του.
Διότι ο ίδιος ο Δημιουργός και Κύριος παίρνει επάνω του τον αγώνα για χάρη του πλάσματός του, και γίνεται με τη ζωή του διδάσκαλος.
Και επειδή ο εχθρός παραπλάνησε τον άνθρωπο με δόλωμα την ελπίδα ότι θα γίνει Θεός , παραπλανάται κι' αυτός με το προκάλυμμα της σάρκας, και εκδηλώνεται συγχρόνως η αγαθότητα και η σοφία, η δικαιοσύνη και η δύναμη του Θεού.
Εκδηλώνεται η αγαθότητα, διότι δεν περιφρόνησε το αδύνατο πλάσμα του, αλλά το σπλαγχνίστηκε, όταν έπεσε, και του άπλωσε το χέρι.
Η δικαιοσύνη πάλι, διότι, όταν νικήθηκε ο άνθρωπος, δεν κινεί άλλον να νικήσει τον τύραννο, ούτε αποσπά με τη βία τον άνθρωπο από τον θάνατο, αλλά αυτόν που ο θάνατος τον υποδούλωσε κατά τον παλαιό καιρό εξ αιτίας των αμαρτιών, αυτόν ο αγαθός και δίκαιος Θεός τον έκανε πάλι νικητή, και ξανααπόκτησε τον άνθρωπο με τον όμοιό του, πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο.
Η σοφία πάλι εκδηλώνεται, διότι βρήκε για τη μεγάλη δυσκολία μεγαλοπρεπέστατη λύση.
Διότι με την ευαρέσκεια του Θεού και Πατέρα, ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός, που είναι στον κόλπο του Θεού και Πατέρα , ο ομοούσιος με τον Πατέρα και με το άγιο Πνεύμα, ο προαιώνιος, ο άναρχος,
που ήταν στην αρχή και που ήταν με τον Θεό και Πατέρα, και που ήταν Θεός ,
ο οποίος είχε θεϊκή μορφή, αφού έγειρε τους ουρανούς έρχεται κάτω στη γη, δηλαδή αφού ταπείνωσε το ύψος του που δεν ταπεινώνεται, χωρίς να χάσει τη δόξα του, εκδηλώνει στους δούλους του επιείκεια και ανέκφραστη μακροθυμία και ακατάληπτη - διότι αυτό σημαίνει η λέξη κατάβαση - και ενώ είναι τέλειος Θεός, γίνεται τέλειος άνθρωπος, και πραγματοποιεί το πρωτάκουστο από όλα τα νέα, τη μοναδική καινοτομία κάτω από τον ήλιο με την οποία φανερώνεται η άπειρη δύναμη του Θεού.
Διότι τι μεγαλύτερο υπάρχει από το να γίνει ο Θεός άνθρωπος;
Και ο Λόγος σαρκώθηκε χωρίς να μεταβληθεί η θεία φύση του, από το άγιο Πνεύμα και από τη Μαρία την Αγία και Αειπάρθενο και Θεοτόκο , και ο μόνος φιλάνθρωπος γίνεται μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, χωρίς να συλληφθεί στην άσπιλη μήτρα της Παρθένου από θέλημα άντρα ή επιθυμία ή επαφή με άντρα ή από γέννηση που ήταν καρπός ηδονής, αλλά από το ’γιο Πνεύμα, και με τον τρόπο της αρχικής δημιουργίας του Αδάμ.
Και κάνει υπακοή στον Πατέρα θεραπεύοντας τη δική μας παράβαση με το ανθρώπινο σώμα που πήρε από εμάς, και με το να γίνει σε μας τύπος υπακοής,
χωρίς την οποία δεν είναι δυνατόν να απολαύσουμε τη σωτηρία.
πηγή:
Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Γ΄ 1,
ΕΠΕ 1, σελ. 279-283.
Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Γ΄ 1,
ΕΠΕ 1, σελ. 279-283.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου