Ζη Βασίλειος και θανών εν Κυρίω. Ζη και παρ’ ημίν ως λαλών εκ των βίβλων.
Ιαννουαρίοιο θάνες Βασίλειε πρώτη.
Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Βασίλειος, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ουάλεντος εν έτει τξδ΄ [364], προς τον οποίον Ουάλεντα επαρρησιάσθη διά την Ορθόδοξον πίστιν, και ήλεγξεν αυτόν.
Eπειδή και έπεσεν εις την κακοδοξίαν των Aρειανών, και με άγριον και θηριώδη τρόπον εκακοποίει και επολέμει τας Eκκλησίας των Ορθοδόξων.
Ούτος λοιπόν από μεν τον πατέρα, ήτον Μαυροθαλασσίτης.
Aπό δε την μητέρα, ήτον Καππαδόκης, ήτοι εκατάγετο από την λεγομένην Καραμανίαν.
Κατά δε τους λόγους και την παιδείαν, υπερέβαλεν, όχι μόνον τους ελλογίμους του καιρού του, αλλά ακόμη και τους παλαιούς φιλοσόφους.
Περάσας γαρ κάθε είδος παιδείας, εις κάθε μίαν από αυτάς το κράτος
και την νίκην απόκτησεν.
Ου μόνον δε ταύτα, αλλά και την διά πράξεως ήσκησε φιλοσοφίαν.
Και διά της πράξεως ανέβη και εις την θεωρίαν των όντων.
Eκ τούτων δε, ανέβη και εις τον θρόνον της Aρχιερωσύνης.
Όταν δε έγινεν Aρχιερεύς, πολλούς αγώνας εποίησεν ο μακάριος
διά την Ορθόδοξον πίστιν.
Με την σταθερότητα γαρ και γενναιότητα του φρονήματός του,
κατέπληξε τον έπαρχον Μόδεστον.
Με τους Oρθοδόξους δε λόγους οπού συνέγραψε, των κακοδόξων τα φρονήματα κατεβρόντησε. Και προς τούτοις, την των ηθών κατάστασιν ερρύθμισε.
Την ασκητικήν φιλοσοφίαν εδίδαξε, την των όντων γνώσιν εσαφήνισε.
Και διά να ειπώ συντόμως, ούτος ο Άγιος οδηγήσας εις σωτηρίαν την λογικήν του Χριστού ποίμνην διά μέσου κάθε αρετής, προς Κύριον εξεδήμησεν.
Ήτον δε ο Μέγας Βασίλειος κατά τον χαρακτήρα του σώματος, πολλά μακρύς.
Ξηρός και ολιγόσαρκος, μελανός εις το πρόσωπον κατά το χρώμα, πλην είχεν αυτό σύμμικτον και με κιτρινάδα.
Ήτον μακρομύτης.
Είχε τα οφρύδια στρογγυλά, το δε δέρμα το επάνω των οφρυδίων, το είχε συμμαζωμένον.
Eφαίνετο όμοιος με έναν οπού συλλογίζεται και προσέχει εις τον εαυτόν του.
Είχε το πρόσωπον ζαρωμένον με ολίγας χαραγάς.
Τα μάγουλα είχε μακρά. Τους μήνιγγας, δασείς από τρίχας συνεστραμμένας κυκλοειδώς.
Eφαίνετο κατά την επιφάνειαν, πως είχεν ολίγον κουρευμένας τας τρίχας.
Το γένειον είχε μακρόν αρκετά και τας τρίχας είχε μεμιγμένας,
ήτοι μαύρας ομού με άσπρας.
Τελείται δε η αυτού Σύναξις, εν τη Aγιωτάτη Μεγάλη Eκκλησία.
πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
Ιαννουαρίοιο θάνες Βασίλειε πρώτη.
Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Βασίλειος, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ουάλεντος εν έτει τξδ΄ [364], προς τον οποίον Ουάλεντα επαρρησιάσθη διά την Ορθόδοξον πίστιν, και ήλεγξεν αυτόν.
Eπειδή και έπεσεν εις την κακοδοξίαν των Aρειανών, και με άγριον και θηριώδη τρόπον εκακοποίει και επολέμει τας Eκκλησίας των Ορθοδόξων.
Ούτος λοιπόν από μεν τον πατέρα, ήτον Μαυροθαλασσίτης.
Aπό δε την μητέρα, ήτον Καππαδόκης, ήτοι εκατάγετο από την λεγομένην Καραμανίαν.
Κατά δε τους λόγους και την παιδείαν, υπερέβαλεν, όχι μόνον τους ελλογίμους του καιρού του, αλλά ακόμη και τους παλαιούς φιλοσόφους.
Περάσας γαρ κάθε είδος παιδείας, εις κάθε μίαν από αυτάς το κράτος
και την νίκην απόκτησεν.
Ου μόνον δε ταύτα, αλλά και την διά πράξεως ήσκησε φιλοσοφίαν.
Και διά της πράξεως ανέβη και εις την θεωρίαν των όντων.
Eκ τούτων δε, ανέβη και εις τον θρόνον της Aρχιερωσύνης.
Όταν δε έγινεν Aρχιερεύς, πολλούς αγώνας εποίησεν ο μακάριος
διά την Ορθόδοξον πίστιν.
Με την σταθερότητα γαρ και γενναιότητα του φρονήματός του,
κατέπληξε τον έπαρχον Μόδεστον.
Με τους Oρθοδόξους δε λόγους οπού συνέγραψε, των κακοδόξων τα φρονήματα κατεβρόντησε. Και προς τούτοις, την των ηθών κατάστασιν ερρύθμισε.
Την ασκητικήν φιλοσοφίαν εδίδαξε, την των όντων γνώσιν εσαφήνισε.
Και διά να ειπώ συντόμως, ούτος ο Άγιος οδηγήσας εις σωτηρίαν την λογικήν του Χριστού ποίμνην διά μέσου κάθε αρετής, προς Κύριον εξεδήμησεν.
Ήτον δε ο Μέγας Βασίλειος κατά τον χαρακτήρα του σώματος, πολλά μακρύς.
Ξηρός και ολιγόσαρκος, μελανός εις το πρόσωπον κατά το χρώμα, πλην είχεν αυτό σύμμικτον και με κιτρινάδα.
Ήτον μακρομύτης.
Είχε τα οφρύδια στρογγυλά, το δε δέρμα το επάνω των οφρυδίων, το είχε συμμαζωμένον.
Eφαίνετο όμοιος με έναν οπού συλλογίζεται και προσέχει εις τον εαυτόν του.
Είχε το πρόσωπον ζαρωμένον με ολίγας χαραγάς.
Τα μάγουλα είχε μακρά. Τους μήνιγγας, δασείς από τρίχας συνεστραμμένας κυκλοειδώς.
Eφαίνετο κατά την επιφάνειαν, πως είχεν ολίγον κουρευμένας τας τρίχας.
Το γένειον είχε μακρόν αρκετά και τας τρίχας είχε μεμιγμένας,
ήτοι μαύρας ομού με άσπρας.
Τελείται δε η αυτού Σύναξις, εν τη Aγιωτάτη Μεγάλη Eκκλησία.
πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου