Τὸν Νυμφίον ἀδελφοὶ ἀγαπήσωμεν, τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν, ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καὶ πίστει ὀρθῇ

Ήσαν δε, φησίν, αι πέντε παρθένοι φρόνημοι, και αι πέντε μωραί.

Και τι των φρονίμων το γνώρισμα;

Ότι συνήψαν τη σωφροσύνη την ελεημοσύνην,

εκόσμησαν την παρθενίαν τη ευποιία,

έγνωσαν οτι η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστιν,

εδοκίμασαν οτι το έν ουκ επαρκεί προς σωτηρίαν κατόρθωμα,
ενί γαρ πτερώ αετός εις ύψος ουκ εφικνείται.

Εμνημόνευσαν της του νυμφίου φωνής της λεγούσης:

Έλεον θέλω, και ου θυσίαν, και πάλιν,
οτι Κατακαυχάται έλεος κρίσεως.

Ταύτα καλώς βουλευόμενοι, επλήρωσαν τα αγγεία αυτών έλαίου.

Ποία άρα αγγεία;

Τας των πεινώντων κοιλίας


Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
"Είς την παραβολήν των δέκα παρθένων, και περί ελεημοσύνης"
Τη αγία και μεγάλη γ΄