Πῶς ἔκαμεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον,
καί πῶς ἔκαμεν ὁ ἄνθρωπος τόν Θεόν!
Ὁ Θεός μέσα εἰς τόν παράδεισον τῆς τρυφῆς ἔλαβε χῶμα ἀπό τῆς γῆς,
τό ἔπλασε μέ τάς χεῖράς του,
τό ἐμψύχωσε μέ τήν πνόην του,
τό ἐτίμησε μέ τήν εἰκόνα του, καί ἐποίησε τόν ἄνθρωπον.
Ὁ ἄνθρωπος ἐπάνω εἰς τό ὄρος τοῦ Γολγοθᾶ ἐκατάστησε τόν Θεόν χωρίς μορφήν, χωρίς πνοήν, ὅλον αἷμα, ὅλον πληγάς, προσηλωμένον εἰς ἕνα ξύλον.
Βλέπω ἐκεῖ ἕνα Ἀδάμ, καθώς τόν ἔπλασε ὁ Θεός,
ἔμψυχον εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἐστεφανωμένον δόξῃ καί τιμῇ,
αὐτεξούσιον βασιλέα πάντων τῶν ὑπό σελήνην κτισμάτων,
εἰς τήν ἀπόλαυσιν ὅλης τῆς ἐπιγείου μακαριότητος.
Βλέπω ἐδῶ ἕνα Ἰησοῦν Χριστόν,
καθώς τόν ἀκατάστησεν ὁ ἄνθρωπος, χωρίς κάλλος,
χωρίς εἶδος ἀνθρώπου, ἐστεφανωμένον μέ ἀκάνθας,
κατάδικον, ἄτιμον, ἐν μέσῳ δύο ληστῶν,
εἰς τήν ἀγωνίαν τοῦ πλέον ἐπωδύνου θανάτου.
Συγκρίνω τήν μίαν μέ τήν ἄλλην εἰκόνα,
τοῦ Ἀδάμ εἰς τόν παράδεισον, τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Σταυρόν,
καί στοχάζομαι τί ὡραῖον πλάσμα ἔκαμαν τόν ἄνθρωπον
τά πλουσιόδωρα χέρια τοῦ Θεοῦ·
καί τί ἐλεεινόν θέαμα ἔκαμαν τόν Θεόν τά παράνομα χέρια τῶν ἀνθρώπων!
Γνωρίζω ἐκεῖ εἰς τήν πλάσιν τοῦ ἀνθρώπου ἕνα ἔργον,
μέ τό ὁποῖον ἐστεφάνωσεν ὅλα του τά ἔργα ὁ Θεός·
καί γνωρίζω ἐδῶ εἰς τό πάθος τοῦ Χριστοῦ μίαν ἀνομίαν,
μέ τήν ὁποίαν ἐπλήρωσεν ὅλας του τάς ἀνομίας ὁ ἄνθρωπος.
Ξανοίγω ἐκεῖ μίαν ἄπειρον ἀγάπην τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον·
ἐδῶ μίαν ἄπειρον ἀχαριστίαν τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν·
καί δέν ἠξεύρω ἤ τί περισσότερον νά θαυμάσω ἤ τί περισσότερον νά ἐλέγξω.
Τοῦτο ἠξεύρω, πώς ἐξίσου πρέπει νά κλαύσω καί τόν Θεόν,
ὅπου τόσα ἔπαθε, καί τόν ἄνθρωπον, ὅπου τόσα ἐτόλμησε.
Ἐγώ δέν ξεχωρίζω τόν ἕνα ἀπό τόν ἄλλον εἰς τήν ὑπόθεσιν τῶν δακρύων μου.
Διατί, ὅταν θρηνῶ τά πάθη, ἐγώ ἀπεικάζω τήν ἀφορμήν τῶν παθῶν·
ὅταν μετρῶ τάς πληγάς, ἐγώ εὑρίσκω τά χέρια ὅπου τάς ἄνοιξαν·
ὅταν θεωρῶ Ἐκεῖνον, ὅπου ἐσταυρώθη,
θεωρῶ καί ἐκεῖνον, ὅπου τόν ἐσταύρωσε·
καί εἰς τόν θάνατον ἑνός ἀδικοφονευμένου Θεοῦ,
ἐγώ ξανοίγω ἄνθρωπον τόν φονέα.
Τοῦτο εἶναι, ἀνάμεσα εἰς τά ἄλλα,
τό μεγαλύτερον πάθος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τοῦτο εἶναι, ὅπου τοῦ πλήττει τήν κεφαλήν περισσότερον
ἀπό τόν ἀκάνθινον στέφανον.
Τοῦτο, ὅπου τοῦ κεντᾶ τήν πλευράν περισσότερον ἀπό τήν λόγχην.
Τοῦτο, ὁποῦ τόν βασανίζει περισσότερον ἀπό τήν προσήλωσιν.
Τοῦτο, ὁποῦ τοῦ πικραίνει τά χείλη περισσότερον ἀπό τήν χολήν.
Τοῦτο, ὁποῦ τοῦ βαρεῖ περισσότερον ἀπό τόν σταυρόν.
Τοῦτο, ὁποῦ τόν νεκρώνει γληγορώτερον ἀπό τόν θάνατον:
Νά βλέπῃ αἰτίαν τοῦ πάθους του καί τοῦ θανάτου του ἕνα ἄνθρωπον,
τό πλάσμα τῶν χειρῶν Του.
Καί τοῦτο ἔπρεπε νά εἶναι ὅλη ἡ ἀφορμή τῶν δακρύων μας, πώς ἡμεῖς ἐσταυρώσαμεν, ἡμεῖς ἐθανατώσαμεν τόν Θεόν μας.
Ἀνίσως καί τοιούτου πάθους ἄλλος ἤθελ᾽ ἦτον ἡ ἀφορή,
ἡμεῖς μ᾽ ὅλον τοῦτο ἔπρεπε πολλά νά πονέσωμεν,
διατί ἄλλος τόσα δέν ἔπαθε·
ἀλλά νά εἴμασθεν ἡμεῖς ἀφορμή, πρέπει καί νά πονέσωμεν,
καί νά ἐντραπῶμεν·
πρέπει νά κλαύσωμεν καί τό πάθος του καί τήν ἀχαριστίαν μας·
πρέπει νά χύσωμεν διπλᾶ τά δάκρυα,
διά νά εἶναι δάκρυα συμπαθείας καί συντριβῆς·
καί τέτοιας λογῆς, νά θρηνήσωμεν καί τόν Χριστόν καί τόν ἑαυτόν μας।
Ηλία Μηνιάτη
Αγία και Μεγάλη Παρασκευή"
''Είς το σωτήριον Πάθος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου