π.Γεώργιος Μεταλληνός:"...αδελφοί μου λησμονούμε πώς μόνο, άν ο λαός στηρίξη στόν Θεό την ελπίδα του, θα μπορέση να βρή τη λυτρωτική του πορεία..."

Δέν είναι σπάνιες οι περπτώσεις που μας κυριεύει απόγνωση
εξ΄αιτίας της παρατηρούμενης κρίσεως
στούς θεσμούς και της μικρότητος των προσώπων.
Η πτώση και, όχι σπάνια, εξαθλίωση των προσώπων,
ή χρεωκοπία, όπως λέμε της οποιασδήποτε μορφής ηγεσίας,
οδηγεί στην απαισιόδοξη διαπίστωση,
πώς δέν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.

Πολύ περισσότερο συμβαίνει τούτο όταν τα πρόσωπα εκείνα,
στα οποία στηρίζει κανείς την ελπίδα του,
αποδεικνύονται στο τέλος εντελώς αντίθετα απο τις προσδοκίες μας.
Οι αναμενόμενοι ή αυτοπροβαλλόμενοι σωτήρες
μας απογοητεύουν κυριολεκτικά.
Τί κάνουμε σ΄αυτές τις περιπτώσεις;

Το μεγαλύτερο λάθος.

Βλέπουμε τα πράγματα απελπιστικά ανθρωποκεντρικά.
Ενώ πλάθουμε τα τολμηρότερα σχέδια, ενώ υπολογίζουμε τα πάντα,
ενώ στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε διάφορους,
αυτόκλητους ακόμη, σωτήρες,
πολιτικούς και εκκλησιαστικούς,
ένα λησμονούμε.

Τόν Θεό.
Λησμονούμε πως δέν σώζεται από μας ο κόσμος.
Πώς ένας είναι ο μοναδικός μας σωτήρας, ο Χριστός.
Που σώζει κάθε διάσταση της ζωής μας, το σώμα και την ψυχή μας,
την πνευματική ζωή μας και την κοινωνία μας.
Πώς μόνο Εκείνος, μπορεί να ανατείλη τον ήλιο της ελπίδος και στο καταθλιπτικώτερο σκοτάδι.

Πώς δεν είναι δικό μας έργο η σωτηρία, αλλά δικό Του.
Πώς άν ο ηγέτης αφίση να γίνη χριστοκίνητος,
θα μπορέση να φέρη τον λαό στην έν Χριστώ σωτηρία.
Πώς μόνο, άν ο λαός στηρίξη στόν Θεό την ελπίδα του,
θα μπορέση να βρή τη λυτρωτική του πορεία.
Αυτό τουλάχιστο μας πιστοποιεί η γενεαλογία του Χριστού μας.
Με την νίκη Του να γινώμαστε κι εμείς δυνατοί.
Με την αλήθειά Του να σωζώμαστε.