Η άνοιξη της ανθρωπιάς :Γράφει ο μοναχός Μωυσής, αγιορείτης

Με τη γνωστή και συνεχιζόμενη οικονομική κρίση δυστυχώς συμβαίνει
οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι.

Ο χρυσός αιώνας του Περικλή στην αρχαία Αθήνα δεν επέτρεπε να υπάρχουν πολίτες πάσχοντες και δοκιμαζόμενοι, τραυματίες, ανάπηροι,
χήρες και ορφανά δίχως κρατική βοήθεια.

Σήμερα, άνθρωποι που σκύβουν από το βάρος μιας σοβαρής ασθένειας πώς αντιμετωπίζονται;

Ένας νεφροπαθής, ένας καρκινοπαθής, ένας καρδιοπαθής, ένας τυφλός, ένας κουφός, ένας διανοητικά ανάπηρος μήπως θεάται με οίκτο, προσπερνάται γρήγορα και τίθεται αμέσως στο περιθώριο;

Ο Χριστός αγάπησε ιδιαίτερα τους αναγκεμένους και θεράπευσε τυφλούς, παραλυτικούς, λεπρούς, κουφούς, δαιμονισμένους και κατάκοιτους.

Μίλησε με τα θερμότερα λόγια για την αγάπη, τη φιλανθρωπία, τη φιλοπτωχία,
τη φιλαδελφία και την ελεημοσύνη.

Τόνισε πως αγάπη δίχως έργα δεν υπάρχει.
Το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας σήμερα είναι ιδιαίτερα σημαντικό.

Δεν λέμε ότι το κράτος δεν έχει κάποια κοινωνική αντίληψη και πρόνοια.

Όμως νομίζουμε ότι θα μπορούσαν αρκετά ακόμη να γίνουν.

Κάποιοι κύριοι της κρατικής μηχανής μπορούν να γίνουν κάπως πιο ευαίσθητοι. Έστω και κάποιες μικρές οικονομικές ελαφρύνσεις θα μπορούσαν να δώσουν μια ανάσα αναψυχής και ανακούφισης σε τόσο πονεμένους ανθρώπους.

Υπάρχει ακόμη ανθρωπιά και αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε έκτακτες περιπτώσεις και περιστάσεις.

Δεν απογοητευτήκαμε ακόμη πλήρως.

Υπάρχει όμως, πρέπει να πούμε, και αρκετή αδιαφορία στη φτώχεια και την αναπηρία των ανθρώπων της διπλανής μας πόρτας.

Υπάρχουν μεγάλες βασικές ανάγκες συμπατριωτών μας. Λέγονται πολλά, μα το τελικό αποτέλεσμα είναι λίαν πενιχρό. Βαρέθηκαν πολλοί ν’ αναμένουν τις καλύτερες μέρες, τις άσπρες μέρες, τις μέρες της αλλαγής.

Οι μικροί, οι αδύνατοι, οι αναγκεμένοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες μόνιμα αναμένουν. Παραπονούνται μονολογώντας ότι αδικούνται.

Μελαγχολούν από την αδιαφορία ορισμένων και μεγαλώνουν έτσι τον πόνο τους κλεινόμενοι πιο πολύ στον εαυτό τους. Σωπαίνουν αναγκαστικά. Αν τολμήσουν κάτι να πουν, μετανιώνουν, γιατί τους κάνουν να ντρέπονται για την αναπηρία
ή τη φτώχεια τους.

Η τιμιότητα όμως δεν μπορεί ποτέ να ντρέπεται.

Οι πονεμένοι είναι αξιοτίμητοι και αξιοσέβαστοι. Ο πόνος είναι θεία ευλογία που ωριμάζει και ωραιοποιεί τον άνθρωπο. Σε μια κοινωνία σκληρή αναγκάζονται οι άνθρωποι του πόνου να κλείνονται στο καβούκι τους.

Αν είναι γενναίοι, υπομένουν ελπιδοφόρα, διαφορετικά, όπως είπαμε,
ο πόνος τους μεγαλώνει ακόμη πιο πολύ.

Μερικές φορές ο πόνος αντιμετωπίζεται με τη συμπάθεια του διπλανού, την κατανόηση του φίλου, το ενδιαφέρον της πολιτείας.

Δυστυχώς, ο νεοελληνικός βίος συχνά έχει πολλά στοιχεία ατομισμού, εγωισμού, αδιαφορίας και φιλαυτίας.

Η βοήθεια θα πρέπει οπωσδήποτε να έλθει πριν από τη μελαγχολία,
την κατάθλιψη και την απελπισία.

Να γίνει και μία πορεία προς τα άσυλα, τα γηροκομεία,
τα ορφανοτροφεία και τα νοσοκομεία.

Πηγαίνεις να βρεις την υγεία σου και φεύγεις ταραγμένος,
ντροπιασμένος, στενοχωρημένος.

Δεν θέλει και πάρα πολλά για να γίνει πιο ανθρώπινη και αξιοπρεπής η ζωή αδύναμων ανθρώπων μας. Μπορεί, αν θέλουμε, να γίνει πιο γνήσια η ανθρώπινη κοινωνία με ειλικρινή αισθήματα, ώστε να μη λυγίσει τελείως
ο πλησίον που σηκώνει το βάρος μιας ανίατης ασθένειας.

Η ανθρωπιά είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου.

Η απανθρωπιά δεν είναι για τον Έλληνα.

Μην επιτρέψουμε να πάθουμε ξαφνική μεταλλαγή και να γίνουμε διαφορετικοί
σε πείσμα της θυσιαστικής παραδόσεώς μας.

Η οικονομική κρίση ας μας πλουτίσει με φιλάνθρωπα αισθήματα.

Ας ανέβουμε πνευματικά.

Ας αισθανθούμε πιο άνθρωποι.

Ας συναισθανθούμε λίγο και τον πόνο του συνανθρώπου.

Μετά τον χειμώνα έρχεται πάντα η άνοιξη.

πηγή:
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ