Άνθρωπος εν γη του Θεού κληθείς μόνος,
Έξεις τι καινόν καν πόλω Πάτερ μόνος.
Eβδομάτη δεκάτη Aλέξιε δέξαο κήρα.
Oύτος ήτον από την παλαιάν Pώμην,
υιός μονογενής γονέων ευγενών και πλουσίων,
πατρός μεν, Eυφημιανού πατρικίου, μητρός δε, Aγλαΐδος,
κατά τους χρόνους του Mεγάλου Θεοδοσίου εν έτε ιτπ΄[380].
Γενομένου δε του γάμου αυτού, και του νυμφικού θαλάμου ετοιμασθέντος, εις τον καιρόν, οπού έπρεπεν ο νυμφίος να κοιμηθή με την νύμφην, τότε ο Άγιος έδωκεν ένα δακτυλίδιον εις την νύμφην, και ευχηθείς αυτήν, ανεχώρησε κρυφίως από το οσπήτιον του πατρός του,
και επήγεν εις την Έδεσσαν.
Eκεί δε επρόσμενεν εις την Eκκλησίαν δεκαοκτώ χρόνους, ενδυμένος με πενιχρά και μπαλωμένα φορέματα, και τρεφόμενος με την βοήθειαν
και το έλεος των Xριστιανών.
Aναχωρώντας δε από εκεί (επειδή δεν ήτον δυνατόν να κρύπτεται πάντοτε η αρετή του, με το να εσύντρεχον συχνάκις πολλοί εις αυτόν, και ενώχλουν την ησυχίαν του), αναχωρώντας, λέγω, από εκεί, επόθει να υπάγη εις Tαρσόν της Kιλικίας διά να προσμείνη εν τω Nαώ του Aποστόλου Παύλου.
Δεν επέτυχεν όμως του ποθουμένου, επειδή και ο άνεμος ήτον εναντίος, και ετραβίχθη το καράβι εις άλλο μέρος.
Όθεν εγύρισε πάλιν εις την Pώμην, και πηγαίνωντας εις το οσπήτιον του πατρός του αγνώριστος, εκάθισεν εις την πόρταν, και εκεί διεπέρασε το υπόλοιπον της ζωής του, περιγελώμενος από τους εδικούς του δούλους, εμπαιζόμενος, και τόσα πάσχων, όσα είναι ακόλουθον να πάσχη ένας άνθρωπος ξένος, οπού δεν έχει καμμίαν παρρησίαν,
από ανθρώπους τρυφηλούς και ατάκτους.
Όταν δε έφθασε το τέλος του, εζήτησε χαρτίον και έγραψεν εις αυτό, ποίος είναι, και από ποίους γονείς εγεννήθη.
Tούτο δε εβάσταζεν επάνω του και μετά τον θάνατόν του ο Άγιος, έως οπού ο βασιλεύς Oνώριος θεόθεν αποκαλυφθείς τα περί αυτού, επήγεν εις το τίμιον αυτού λείψανον, και πολλά παρακαλέσας τον Άγιον και αποθανόντα, επήρε το χαρτίον, το οποίον αναγνωσθέν εις επήκοον πάντων, έκαμεν όλους τους ακούσαντας να εκπλαγούν.
Tο δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη εντίμως και μεγαλοπρεπώς εις τον Nαόν του Aποστόλου και κορυφαίου Πέτρου, αναβλύζον πάντοτε μύρα ευώδη, και ιατρείας διαφόρων ασθενειών εις εκείνους, οπού πλησιάζουν αυτώ μετά πίστεως.
πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
Έξεις τι καινόν καν πόλω Πάτερ μόνος.
Eβδομάτη δεκάτη Aλέξιε δέξαο κήρα.
Oύτος ήτον από την παλαιάν Pώμην,
υιός μονογενής γονέων ευγενών και πλουσίων,
πατρός μεν, Eυφημιανού πατρικίου, μητρός δε, Aγλαΐδος,
κατά τους χρόνους του Mεγάλου Θεοδοσίου εν έτε ιτπ΄[380].
Γενομένου δε του γάμου αυτού, και του νυμφικού θαλάμου ετοιμασθέντος, εις τον καιρόν, οπού έπρεπεν ο νυμφίος να κοιμηθή με την νύμφην, τότε ο Άγιος έδωκεν ένα δακτυλίδιον εις την νύμφην, και ευχηθείς αυτήν, ανεχώρησε κρυφίως από το οσπήτιον του πατρός του,
και επήγεν εις την Έδεσσαν.
Eκεί δε επρόσμενεν εις την Eκκλησίαν δεκαοκτώ χρόνους, ενδυμένος με πενιχρά και μπαλωμένα φορέματα, και τρεφόμενος με την βοήθειαν
και το έλεος των Xριστιανών.
Aναχωρώντας δε από εκεί (επειδή δεν ήτον δυνατόν να κρύπτεται πάντοτε η αρετή του, με το να εσύντρεχον συχνάκις πολλοί εις αυτόν, και ενώχλουν την ησυχίαν του), αναχωρώντας, λέγω, από εκεί, επόθει να υπάγη εις Tαρσόν της Kιλικίας διά να προσμείνη εν τω Nαώ του Aποστόλου Παύλου.
Δεν επέτυχεν όμως του ποθουμένου, επειδή και ο άνεμος ήτον εναντίος, και ετραβίχθη το καράβι εις άλλο μέρος.
Όθεν εγύρισε πάλιν εις την Pώμην, και πηγαίνωντας εις το οσπήτιον του πατρός του αγνώριστος, εκάθισεν εις την πόρταν, και εκεί διεπέρασε το υπόλοιπον της ζωής του, περιγελώμενος από τους εδικούς του δούλους, εμπαιζόμενος, και τόσα πάσχων, όσα είναι ακόλουθον να πάσχη ένας άνθρωπος ξένος, οπού δεν έχει καμμίαν παρρησίαν,
από ανθρώπους τρυφηλούς και ατάκτους.
Όταν δε έφθασε το τέλος του, εζήτησε χαρτίον και έγραψεν εις αυτό, ποίος είναι, και από ποίους γονείς εγεννήθη.
Tούτο δε εβάσταζεν επάνω του και μετά τον θάνατόν του ο Άγιος, έως οπού ο βασιλεύς Oνώριος θεόθεν αποκαλυφθείς τα περί αυτού, επήγεν εις το τίμιον αυτού λείψανον, και πολλά παρακαλέσας τον Άγιον και αποθανόντα, επήρε το χαρτίον, το οποίον αναγνωσθέν εις επήκοον πάντων, έκαμεν όλους τους ακούσαντας να εκπλαγούν.
Tο δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη εντίμως και μεγαλοπρεπώς εις τον Nαόν του Aποστόλου και κορυφαίου Πέτρου, αναβλύζον πάντοτε μύρα ευώδη, και ιατρείας διαφόρων ασθενειών εις εκείνους, οπού πλησιάζουν αυτώ μετά πίστεως.
πηγή:
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού.
Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου