Σήμερα(περασμένη Κυριακή 7/3)ο ναός είχε πάρα πολύ κόσμο.
Δεν ξέρω αν γίναμε εκκλησία ή πόσοι τελικά έστω και λίγο έγιναν, αλλά ωστόσο υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι στο ναό.
Ένας όμορφος δίσκος με καθαρά μελισοκέρια αναμένα και πολλά πολύχρωμα όμορφα λουλούδια αγκάλιαζαν τον Σταυρό του Χριστού που για τον καθένα έπαιρνε μια άλλη μορφή και ένα διαφορετικό συμβολισμό στα βαθύτερα σοκάκια του προσωπικού του ψυχικού τοπίου.
Για άλλους δύναμης και δόξα, για άλλους ταπείνωση και προσφορά, αγάπη και θυσία, ελπίδα και παρηγοριά στα δικά τους βάσανα, μια και έβλεπαν ένα Θεό να πονά και να υποφέρει , και γενικά ο καθένας έδινε την δική του ερμηνεία στα δικά του ψυχικά πλαίσια και ανάγκες της συγκεκριμένης πορείας της ζωής του.
Άλλωστε αυτό είναι και το νόημα της ενανθρωπήσεως.
Ενας Θεός που γίνεται ,τώρα ,της ιστορίας του ανθρώπου. Αλλά οχι μια παρελθοντικής ιστορίας που είναι γραπωμένη και πεισματικά ακίνητη
στο τότε της ζωής των ανθρώπων.
Αλλα μια ιστορία που γίνεται παρόν σήμερα στο τώρα των ανθρώπων.
Βέβαια θα μπορούσε εύλογα να ρωτήσει κάποιος. Και για σένα πάτερ τι νόημα και τι μήνυμα σου πρόσφερε η σημερινή και προσέξτε φετινή εορτή. Γιατί πέρυσι ή του χρόνου όλα είναι αλλιώς. Το τώρα της ιστορίας ενανθρωπίζει κάθε φορά ο Χριστός και αυτό είναι συλλογικό και οικουμενικό, αλλά γιατί ;
Μα γιατί είναι ατομικό, προσωπικό και μοναδικά ιδιαίτερο.
Ετσι για μένα μένα η εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως πέρα από τις διάφορες θεολογικές αναλύσεις που θα μπορούσα να βρω και να σας απαγγείλω -αλλά κάτι τέτοιο δεν με ενδιαφέρει,- φανερώνει την Σταυροαναστάσιμη υφή του κόσμου.
Της ζωής μας.
Μιας ζωής όπου το καλό και κακό ζουν μέσα και γύρω μας.
Όπου η θλίψη και η χαρά διαδέχονται η μία την άλλη.
Όπου το γέλιο και το δάκρυ είναι τόσο κοντά όσο οι ανάσες των ερωτευμένων.
Ωστόσο αυτό δεν μας απογοητεύει. Δεν ματαιώνει τις προσπάθειες μας, αλλά αντιθέτως τις τοποθετεί στην σωστή τους διάσταση και προσανατολισμό.
Μας προσγειώνει να μην ψάχνουμε την τέλεια ζωή.
Τις τέλειες στιγμές, τους τέλειους ανθρώπους, τα τέλεια εξωτερικά γεγονότα ώστε να χαρώ και να νιώσω πληρότητα. Αυτά ποτέ δεν θα υπάρξουν.
Και το γνωρίζουν καλά όσοι προδόθηκαν στον έρωτα, στον παρθενικό μύθο, στο πρωτόζηλο ενθουσιασμό, στην εφήμερη προσδοκία. Η ματαίωση είναι μεγάλη και οδυνηρή . Όταν λιώνουν οι μύθοι οι πλημμύρες πνίγουν τα όνειρα μας και μαζί βυθίζουν την ελπίδα μας.
Ομως ο λόγος του Χριστού μπορείς ξάνα μέσα στην προσωπική ψυχική ιστορία μας να αναστήσει την ζωή εκ του θανάτου της γοητείας, δηλαδή της απογοήτευσης.
Ετσι η σημερινή ημέρα μας δίδει το μήνυμα οτι η ζωή
είναι μια Σταυροαναστάσιμη πραγματικότητα.
Ζω, χαίρομαι, προσπαθώ να βρω νόημα στο καθημερινό, το απλό, το προσιτό στο σήμερα μου. Εκείνο που δεν κάνει θόρυβο άλλα είναι σημαντικό.
Εκείνο που δεν φωνασκεί αλλά είναι δυνατό και ικανό.
Και αυτά είναι δίπλα μας. Μέσα μας. Γύρω μας.
Στην προσευχή, στην άσκηση ως ψυχική αναγνωρισιμότητα
του αληθινού προσώπου μου.
Είναι στην καλημέρα, την καλησπέρα και την καληνύχτα
που θα πω στην φύση και στα πρόσωπα της.
Είναι στο καφέ που θα πιω, στην κουβέντα που θα κάνω, στην σχέση που θα αναπτύξω, στην παραλία ή το βουνό που θα περπατήσω, στην δημιουργικότητα
και την διακονία, σε όλα εκείνα που δεν φαντάζουν μεγάλα για ένα νου που προγραμματίζεται στους ρυθμούς της κατανάλωσης και της τελειομανίας ή τελειοθηρίας.
Είναι όμως ουσία ζωής για όλους εκείνους που έμαθαν οτι
"«τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον,
καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;»
π. Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου